Why our IQ levels are higher than our grandparents' | James Flynn

Translator: Alisara Tareekes Reviewer: Nuchapong Wongrajit

We are going to take a quick voyage

เรากำลังจะออกเดินทาง

over the cognitive history of the 20th century,

ผ่านประวัติศาสตร์ทางความคิดของศตวรรษที่ 20

because during that century,

เพราะในช่วงร้อยปีนั้น

our minds have altered dramatically.

ความคิดของเราเปลี่ยนไปอย่างมาก

As you all know, the cars that people drove in 1900

อย่างที่ทุกคนรู้กัน รถยนต์ที่คนขับตอนปี ค.ศ. 1900

have altered because the roads are better

เปลี่ยนไป เพราะถนนดีขึ้น

and because of technology.

และความเจริญทางเทคโนโลยี

And our minds have altered, too.

ความคิดของมนุษย์ก็เปลี่ยนไปด้วย

We've gone from people who confronted a concrete world

เราเปลี่ยนผ่านจากคนที่เผชิญหน้ากับโลกที่เป็นรูปธรรม

and analyzed that world primarily in terms

ผู้พิจารณาโลกนั้นในรูปของ

of how much it would benefit them

ผลประโยชน์ที่พวกเขาจะได้รับจากโลก

to people who confront a very complex world,

ไปเป็นคนที่เผชิญโลกที่ซับซ้อนมาก

and it's a world where we've had to develop

และเป็นโลกที่ทำให้เราต้องพัฒนา

new mental habits, new habits of mind.

นิสัยทางความคิดใหม่

And these include things like

และนิสัยที่ว่านี้รวมถึง

clothing that concrete world with classification,

ห่อหุ้มโลกรูปธรรมนั้นด้วยการจัดหมวดหมู่

introducing abstractions that we try to make

สร้างนามธรรม

logically consistent,

เพื่อให้เข้าใจเป็นเหตุเป็นผลตรงกัน

and also taking the hypothetical seriously,

และพิจารณาเรื่องเชิงสมมติฐานอย่างจริงจัง

that is, wondering about what might have been

หมายถึง ตั้งคำถามกับสิ่งที่อาจจะเป็น

rather than what is.

ไม่ใช่สิ่งที่เป็นอยู่

Now, this dramatic change was drawn to my attention

ทีนี้ การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้สะดุดความสนใจของผม

through massive I.Q. gains over time,

ตรงคะแนนไอคิวที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงเวลานั้น

and these have been truly massive.

และการเพิ่มขึ้นก็พรวดพราดมากจริงๆ

That is, we don't just get a few more questions right

นั่นคือ เราไม่ได้แค่ตอบถูกเพิ่มขึ้นสองสามข้อ

on I.Q. tests.

ในแบบทดสอบไอคิว

We get far more questions right on I.Q. tests

เราตอบถูกได้เพิ่มหลายข้อมากในข้อสอบไอคิว

than each succeeding generation

เพิ่มขึ้นจากคนแต่ละรุ่นก่อนหน้า

back to the time that they were invented.

ย้อนไปจนถึงจุดกำเนิดของแบบทดสอบนี้

Indeed, if you score the people a century ago

ที่จริง ถ้าเราเอาข้อสอบของคนเมื่อร้อยปีที่แล้วมาตรวจ

against modern norms,

เทียบกับมาตรฐานสมัยนี้

they would have an average I.Q. of 70.

คนพวกนั้นจะมีค่าเฉลี่ยไอคิวที่ 70

If you score us against their norms,

ถ้าเราตรวจข้อสอบของเราเทียบกับพวกเขา

we would have an average I.Q. of 130.

เราจะมีคะแนนไอคิวเฉลี่ยที่ 130

Now this has raised all sorts of questions.

ซึ่งทำให้เกิดคำถามขึ้นมากมาย

Were our immediate ancestors

บรรพบุรุษไม่กี่รุ่นก่อนหน้าเรา

on the verge of mental retardation?

เกือบจะพิการทางปัญญากันหมดเหรอ?

Because 70 is normally the score for mental retardation.

เพราะ 70 เป็นคะแนนที่ปกติเราจัดว่าพิการทางปัญญา

Or are we on the verge of all being gifted?

หรือว่าคนรุ่นเราจะกลายเป็นอัจฉริยะกันหมด

Because 130 is the cutting line for giftedness.

เพราะว่า 130 เป็นคะแนนที่เราจัดว่าเป็นอัจฉริยะ

Now I'm going to try and argue for a third alternative

ทีนี้ ผมกำลังจะพยายามเสนอข้อโต้แย้งแบบที่สาม

that's much more illuminating than either of those,

ซึ่งดูจะชี้ทางสว่างได้มากกว่าสองอันที่ว่ามา

and to put this into perspective,

เพื่อให้เข้าใจง่ายขึ้น

let's imagine that a Martian came down to Earth

ลองสมมติว่ามีมนุษย์ดาวอังคารลงมายังโลก

and found a ruined civilization.

และค้นพบซากปรักหักพังของอารยธรรม

And this Martian was an archaeologist,

และชาวดาวอังคารตนนี้เป็นนักโบราณคดี

and they found scores, target scores,

มาเจอเป้า

that people had used for shooting.

ที่คนใช้สำหรับฝึกยิงปืน

And first they looked at 1865,

ตอนแรกเขาดูที่ปี ค.ศ. 1865

and they found that in a minute,

และเขาพบว่าใน 1 นาที

people had only put one bullet in the bullseye.

คนยิงเข้ากลางเป้าแค่นัดเดียว

And then they found, in 1898,

ต่อมาเขาพบว่า ในปี ค.ศ. 1898

that they'd put about five bullets in the bullseye in a minute.

คนยิงเข้ากลางเป้าประมาณ 5 นัดใน 1 นาที

And then about 1918 they put a hundred bullets in the bullseye.

และต่อมาประมาณปี ค.ศ. 1918 คนยิงเข้ากลางเป้าร้อยนัด

And initially, that archaeologist would be baffled.

ตอนแรก นักโบราณคดีนั้นคงจะงง

They would say, look, these tests were designed

เขาคงบอกว่า ดูสิ แบบทดสอบพวกนี้ออกแบบมา

to find out how much people were steady of hand,

เพื่อดูว่าคนมือนิ่งแค่ไหน

how keen their eyesight was,

ตาดีแค่ไหน

whether they had control of their weapon.

ควบคุมอาวุธได้ดีแค่ไหน

How could these performances have escalated

ความสามารถเหล่านี้เพิ่มขึ้น

to this enormous degree?

ได้อย่างเป็นปรากฏการณ์ได้อย่างไร

Well we now know, of course, the answer.

ตอนนี้เรารู้ดีว่าคำตอบคืออะไร

If that Martian looked at battlefields,

ถ้ามนุษย์ดาวอังคารตนนั้นไปขุดค้นสนามรบ

they would find that people had only muskets

ก็จะพบว่ามนุษย์มีเพียงปืนคาบศิลา

at the time of the Civil War

ในช่วงยุคสงครามกลางเมือง

and that they had repeating rifles

ต่อมามนุษย์มีปืนเล็กยาวระบบกึ่งอัตโนมัติ

at the time of the Spanish-American War,

ในช่วงสงครามระหว่างสเปนและอเมริกา

and then they had machine guns

หลังจากนั้นมนุษย์ก็มีปืนกล

by the time of World War I.

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง

And, in other words, it was the equipment

จึงพูดได้ว่า ยุทโธปกรณ์

that was in the hands of the average soldier

ที่อยู่ในมือของทหารทั่วๆ ไป

that was responsible, not greater keenness of eye

เป็นสาเหตุที่แท้จริง ไม่ใช่สายตาที่เล็งแม่น

or steadiness of hand.

หรือความนิ่งของมือ

Now what we have to imagine is the mental artillery

คราวนี้ลองจินตนาการอาวุธทางสมอง

that we have picked up over those hundred years,

ที่เราได้พัฒนาต่อเนื่องมาตลอดช่วงร้อยปีนั้น

and I think again that another thinker will help us here,

ผมคิดว่ามีนักคิดอีกคนที่จะช่วยเราได้

and that's Luria.

นามว่า ลูเรีย

Luria looked at people

ลูเรียสังเกตมนุษย์

just before they entered the scientific age,

ช่วงก่อนที่เรากำลังจะเข้าสู่ยุคแห่งวิทยาศาสตร์

and he found that these people

เขาพบว่าคนเหล่านี้

were resistant to classifying the concrete world.

ต่อต้านการจัดหมวดหมู่โลกรูปธรรม

They wanted to break it up

พวกเขาเลือกมองโลก

into little bits that they could use.

เป็นส่วนย่อยๆ ที่มีประโยชน์ต่อตนเอง

He found that they were resistant

เขาพบอีกว่า คนเหล่านี้ต่อต้าน

to deducing the hypothetical,

การอนุมานสมมติฐาน

to speculating about what might be,

คาดเดาว่าอะไรเป็นไปได้

and he found finally that they didn't deal well

สุดท้ายเขาพบว่าคนเหล่านั้นไม่สามารถ

with abstractions or using logic on those abstractions.

เข้าใจนามธรรม หรือใช้ตรรกะกับนามธรรมได้

Now let me give you a sample of some of his interviews.

ผมขอลองยกตัวอย่างบทสัมภาษณ์ของลูเรีย

He talked to the head man of a person

เขาไปคุยกับผู้นำชุมชน

in rural Russia.

ในแถบชนบทของรัสเซีย

They'd only had, as people had in 1900,

ชุมชนนั้นมีความรู้ เหมือนที่คนทั่วไปมีในช่วงปี 1900

about four years of schooling.

เพียงแค่การศึกษาระดับ ป.4

And he asked that particular person,

เขาถามผู้นำชุมชนคนนั้นว่า

what do crows and fish have in common?

อีกา กับปลา มีอะไรเหมือนกันบ้าง

And the fellow said, "Absolutely nothing.

ผู้นำชุมชนตอบว่า "ไม่เหมือนกันเลยสักอย่าง

You know, I can eat a fish. I can't eat a crow.

ฉันกินปลาได้ แต่กินอีกาไม่ได้

A crow can peck at a fish.

อีกาสามารถจิกปลาได้

A fish can't do anything to a crow."

แต่ปลาทำอะไรอีกาไม่ได้"

And Luria said, "But aren't they both animals?"

ลูเรียจึงถามว่า "ทั้งสองอย่างเป็นสัตว์เหมือนกันไม่ใช่เหรอ"

And he said, "Of course not.

ผู้นำชุมชนตอบว่า "ไม่เลย

One's a fish.

ตัวนึงเป็นปลา

The other is a bird."

อีกตัวนึงเป็นนก"

And he was interested, effectively,

ลูเรียจึงเริ่มสนใจ

in what he could do with those concrete objects.

ว่าจะทำอะไรกับรูปธรรมเหล่านี้ได้บ้าง

And then Luria went to another person,

ลูเรียจึงไปหาอีกคนหนึ่ง

and he said to them,

และถามว่า

"There are no camels in Germany.

"ในประเทศเยอรมนีไม่มีอูฐ

Hamburg is a city in Germany.

ฮัมบูร์ก เป็นเมืองในประเทศเยอรมนี

Are there camels in Hamburg?"

จะมีอูฐในฮัมบูร์กหรือไม่"

And the fellow said,

คนๆ นั้นตอบว่า

"Well, if it's large enough, there ought to be camels there."

"ถ้าเมืองมันใหญ่พอ ก็คงจะมีอูฐแน่นอน"

And Luria said, "But what do my words imply?"

ลูเรียถามต่อ "แต่โจทย์บอกเป็นนัยว่ายังไงล่ะ"

And he said, "Well, maybe it's a small village,

เขาตอบ "บางมี มันอาจจะเป็นหมู่บ้านเล็กๆ

and there's no room for camels."

ไม่มีที่ให้อูฐอยู่ก็ได้"

In other words, he was unwilling to treat this

เรียกได้ว่า เขาไม่ยอมที่จะมองเรื่องนี้

as anything but a concrete problem,

เป็นอื่นไปนอกจากปัญหาแบบรูปธรรม

and he was used to camels being in villages,

และเขาก็ชินกับการเห็นอูฐในหมู่บ้านเล็กๆ ของเขา

and he was quite unable to use the hypothetical,

เขาจึงไม่สามารถสมมติเรื่องราว

to ask himself what if there were no camels in Germany.

เพื่อถามตนเองในกรณีที่ไม่มีอูฐในเยอรมนี

A third interview was conducted

บทสัมภาษณ์ที่สาม

with someone about the North Pole.

ถามเกี่ยวกับขั้วโลกเหนือ

And Luria said, "At the North Pole, there is always snow.

ลูเรียกล่าวว่า "ที่ขั้วโลกเหนือ มีหิมะตลอดเวลา

Wherever there is always snow, the bears are white.

ในที่ๆ มีหิมะตลอดเวลา หมีทุกตัวจะมีสีขาว

What color are the bears at the North Pole?"

หมีที่อยู่ที่ขั้วโลกเหนือจะมีสีอะไร"

And the response was, "Such a thing

เขาได้คำตอบว่า "เรื่องแบบนี้

is to be settled by testimony.

ต้องเชื่อตามคำบอกเล่าของคนที่ไปพบเห็นมา

If a wise person came from the North Pole

ถ้ามีผู้รู้จากขั้วโลกเหนือ

and told me the bears were white,

มาบอกฉันว่า หมีทุกตัวมีสีขาว

I might believe him,

ฉันก็จะเชื่อเขา

but every bear that I have seen is a brown bear."

แต่หมีทุกตัวที่ฉันเคยเห็นมีแต่สีน้ำตาล"

Now you see again, this person has rejected

เห็นได้อีกแล้วว่า มนุษย์คนนี้ไม่ยอมที่จะ

going beyond the concrete world

จินตนาการเกินกว่าโลกรูปธรรม

and analyzing it through everyday experience,

และวิเคราะห์ทุกอย่างผ่านทางประสบการณ์จริง

and it was important to that person

มันสำคัญสำหรับมนุษย์คนนั้น

what color bears were --

ในการหาคำตอบว่าหมีมีสีอะไร

that is, they had to hunt bears.

ผ่านทางประสบการณ์ล่าหมี

They weren't willing to engage in this.

พวกเขาไม่ยอมสมมติอะไรทั้งนั้น

One of them said to Luria,

หนึ่งในนั้นถามลูเรียว่า

"How can we solve things that aren't real problems?

"เราจะแก้ปัญหาที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริงได้ยังไง

None of these problems are real.

ในเมื่อปัญหาเหล่านั้นไม่เป็นความจริง

How can we address them?"

เราจะจัดการกันมันยังไง"

Now, these three categories --

ทีนี้ เรามีสามกลุ่ม

classification,

การจำแนกประเภท

using logic on abstractions,

การใช้เหตุผลผ่านนามธรรม

taking the hypothetical seriously --

และการพิจารณาสมมติฐานอย่างจริงจัง

how much difference do they make in the real world

มันส่งผลแค่ไหน ในโลกแห่งความเป็นจริง

beyond the testing room?

ที่อยู่นอกห้องทดสอบ

And let me give you a few illustrations.

ผมขอยกตัวอย่างสักสองสามข้อ

First, almost all of us today get a high school diploma.

อย่างแรกเลย พวกเราส่วนใหญ่จบมัธยมปลาย

That is, we've gone from four to eight years of education

คือเราเพิ่มการเรียนจากสี่ปี ไปเป็นแปดปี

to 12 years of formal education,

และตอนนี้เรียนในโรงเรียนนาน 12 ปี

and 52 percent of Americans

ชาวอเมริกัน 52 เปอร์เซนต์

have actually experienced some type of tertiary education.

ได้เรียนระดับอุดมศึกษา

Now, not only do we have much more education,

ดังนั้น ไม่เพียงแต่เรามีการศึกษามากขึ้น

and much of that education is scientific,

ส่วนใหญ่ของการศึกษาเป็นเรื่องทางวิทยาศาสตร์

and you can't do science without classifying the world.

เราจะเรียนวิทยาศาสตร์ไม่ได้เลย ถ้าไม่รู้จักการจำแนกประเภท

You can't do science without proposing hypotheses.

เราจะเรียนวิทยาศาสตร์ไม่ได้เลย ถ้าไม่รู้จักการสร้างสมมติฐาน

You can't do science without making it logically consistent.

เราจะเรียนวิทยาศาสตร์ไม่ได้เลย ถ้าไม่รู้จักการวิเคราะห์เหตุผล

And even down in grade school, things have changed.

หรือแม้แต่ในโรงเรียนประถม หลายๆ อย่างก็เปลี่ยนไป

In 1910, they looked at the examinations

ในปี ค.ศ. 1910 มีคนศึกษาข้อสอบ

that the state of Ohio gave to 14-year-olds,

ที่ให้เด็กอายุ 14 ทำในรัฐโอไฮโอ

and they found that they were all

พวกเขาพบว่าข้อสอบทั้งหมดเป็นเรื่องของ

for socially valued concrete information.

ข้อมูลรูปธรรมที่มีคุณค่าทางสังคม

They were things like,

อย่างเช่น

what are the capitals of the 44 or 45 states

เมืองใดคือเมืองหลวงของ 44 หรือ 45 รัฐ

that existed at that time?

ที่มีอยู่ในขณะนั้น

When they looked at the exams

และเมื่อพวกเขาดูข้อสอบ

that the state of Ohio gave in 1990,

ที่รัฐโอไฮโอออกในปี ค.ศ. 1990

they were all about abstractions.

มันมีแต่เรื่องทางนามธรรมทั้งสิ้น

They were things like,

อย่างเช่น

why is the largest city of a state rarely the capital?

ทำไมเมืองที่ใหญ่ที่สุดในรัฐจึงมักไม่ใช่เมืองหลวง

And you were supposed to think, well,

และคุณก็ต้องคิดวิเคราะห์ว่า

the state legislature was rural-controlled,

สภานิติบัญญัติของรัฐ ถูกควบคุมโดยท้องถิ่นชนบท

and they hated the big city,

และพวกเขาไม่ชอบเมืองใหญ่

so rather than putting the capital in a big city,

ดังนั้น แทนที่จะเอาเมืองหลวงไปไว้ในเมืองใหญ่

they put it in a county seat.

ก็เอาไปไว้ในถิ่นชนบทแทน

They put it in Albany rather than New York.

เช่น เลือกเมืองอัลบานีแทนที่จะเป็นเมืองนิวยอร์ก

They put it in Harrisburg rather than Philadelphia.

เลือกเมืองแฮริสเบิร์กแทนที่จะเป็นเมืองฟิลาเดลเฟีย

And so forth.

และอื่นๆ

So the tenor of education has changed.

ดังนั้น แนวโน้มของการศึกษาได้เปลี่ยนไป

We are educating people to take the hypothetical seriously,

เราสอนให้นักเรียนคิดสมมติอย่างจริงจัง

to use abstractions, and to link them logically.

ใช้นามธรรมเพื่อโยงความสัมพันธ์อย่างมีเหตุผล

What about employment?

แล้วด้านการจ้างงานล่ะ เป็นอย่างไร

Well, in 1900, three percent of Americans

ในปี ค.ศ.1900 ชาวอเมริกัน 3 เปอร์เซนต์

practiced professions that were cognitively demanding.

ทำงานแบบที่ใช้องค์ความรู้เป็นหลัก

Only three percent were lawyers or doctors or teachers.

เพียง 3 เปอร์เซนต์เท่านั้นที่เป็นทนาย หรือแพทย์ หรือครู

Today, 35 percent of Americans

ปัจจุบัน ชาวอเมริกัน 35 เปอร์เซนต์

practice cognitively demanding professions,

ทำอาชีพที่ต้องใช้องค์ความรู้

not only to the professions proper like lawyer

ไม่เพียงแค่วิชาชีพแบบทนายความ

or doctor or scientist or lecturer,

หรือแพทย์ หรือนักวิทยาศาสตร์ หรืออาจารย์

but many, many sub-professions

ยังมีไปถึงอาชีพเล็กๆ น้อยๆ ต่างๆ ด้วย

having to do with being a technician,

ต้องใช้องค์ความรู้ในการเป็นช่าง

a computer programmer.

นักเขียนโปรแกรม

A whole range of professions now make cognitive demands.

มีอาชีพอีกมากมายที่ต้องใช้องค์ความรู้

And we can only meet the terms of employment

และเราจะหางานทำได้

in the modern world by being cognitively

ในยุคสมัยนี้ ก็ต่อเมื่อมีความยืดหยุ่น

far more flexible.

ทางองค์ความรู้สูงกว่าแต่ก่อนมาก

And it's not just that we have many more people

และไม่เพียงแค่เรามีคนจำนวนมากขึ้น

in cognitively demanding professions.

ที่มีอาชีพที่ต้องใช้องค์ความรู้

The professions have been upgraded.

ตัวอาชีพเองก็ซับซ้อนขึ้น

Compare the doctor in 1900,

เปรียบเทียบแพทย์ในปี ค.ศ. 1900

who really had only a few tricks up his sleeve,

ซึ่งมีความรู้ในการรักษาเพียงไม่กี่อย่าง

with the modern general practitioner or specialist,

เทียบกับแพทย์ทั่วไปหรือเฉพาะทางสมัยใหม่

with years of scientific training.

ซึ่งได้รับการอบรมนานหลายปี

Compare the banker in 1900,

เปรียบเทียบนายธนาคารในปี ค.ศ. 1900

who really just needed a good accountant

ซึ่งต้องการแค่นักบัญชีดีๆ สักคน

and to know who was trustworthy in the local community

และแค่ต้องรู้ว่าใครในชุมชนเชื่อใจได้

for paying back their mortgage.

ที่จะชำระหนี้สินจำนอง

Well, the merchant bankers who brought the world to their knees

แต่นายธนาคารพาณิชย์ผู้ขับเคลื่อนโลก

may have been morally remiss,

ถึงแม้จะบกพร่องทางศีลธรรม

but they were cognitively very agile.

แต่พวกเขามีความรู้ฉลาดปราดเปรื่อง

They went far beyond that 1900 banker.

เกินกว่านายธนาคารในปี ค.ศ. 1900 มากมาย

They had to look at computer projections

พวกเขาต้องดูการคาดการณ์ในคอมพิวเตอร์

for the housing market.

เพื่อทำนายตลาดอสังหาริมทรัพย์

They had to get complicated CDO-squared

ต้องทำการแปลงสินทรัพย์เป็นหลักทรัพย์

in order to bundle debt together

เพื่อนำหนี้มาผูกรวมกัน

and make debt look as if it were actually a profitable asset.

และทำให้หนี้ดูเหมือนกับว่าเป็นสินทรัพย์ที่ทำกำไรได้

They had to prepare a case to get rating agencies

พวกเขาต้องยื่นเรื่องต่อหน่วยงานประเมินผล เพื่อให้ได้รับการจัดอันดับ

to give it a AAA,

ว่ามีความน่าเชื่อถือสูงที่สุด

though in many cases, they had virtually bribed the rating agencies.

แม้ว่าในหลายๆ กรณี พวกเขาจะติดสินบนกรรมการก็ตาม

And they also, of course, had to get people

และแน่นอน พวกเขาต้องทำให้ผู้คน

to accept these so-called assets

ยอมรับสินทรัพย์เหล่านี้

and pay money for them

และยอมลงทุนกับพวกเขา

even though they were highly vulnerable.

ถึงแม้ว่ามันจะไม่มั่นคงอย่างยิ่งก็ตาม

Or take a farmer today.

หรือลองดูเกษตรกรสมัยนี้

I take the farm manager of today as very different

ผมเห็นว่า ผู้จัดการไร่นาในปัจจุบัน

from the farmer of 1900.

แตกต่างจากชาวไร่ชาวนา ในช่วงปี ค.ศ. 1900 มาก

So it hasn't just been the spread

ดังนั้น ไม่ใช่แค่มี

of cognitively demanding professions.

จำนวนวิชาชีพที่ใช้องค์ความรู้เพิ่มขึ้น

It's also been the upgrading of tasks

ยังมีการยกระดับของหน้าที่

like lawyer and doctor and what have you

แบบทนายความและแพทย์ และอาชีพอื่นๆ

that have made demands on our cognitive faculties.

ที่ต้องการความสามารถทางการคิด

But I've talked about education and employment.

แต่ผมได้พูดไปแล้วถึงเรื่องการศึกษาและการจ้างงาน

Some of the habits of mind that we have developed

นิสัยทางปัญญาบางอย่างที่เราได้พัฒนา

over the 20th century

มาในช่วงศตวรรษที่ 20

have paid off in unexpected areas.

ได้ส่งผลตอบแทนในด้านที่เราคาดไม่ถึง

I'm primarily a moral philosopher.

หลักๆ แล้ว ผมเป็นนักปรัชญาทางศีลธรรม

I merely have a holiday in psychology,

จิตวิทยาเป็นเหมือนการพักร้อนของผม

and what interests me in general is moral debate.

สิ่งที่น่าสนใจสำหรับผมคือการโต้แย้งทางศีลธรรม

Now over the last century,

ในช่วงศตวรรษที่ผ่านมา

in developed nations like America,

ในประเทศที่พัฒนาแล้วอย่างอเมริกา

moral debate has escalated

การโต้แย้งทางศีลธรรมได้เพิ่มขึ้น

because we take the hypothetical seriously,

เพราะเราตั้งสมมติฐานอย่างจริงจัง

and we also take universals seriously

และเราก็คิดอะไรเป็นหลักสากล

and look for logical connections.

และมองหาความเชื่อมโยงที่มีเหตุมีผล

When I came home in 1955 from university

ตอนที่ผมกลับมาบ้านจากมหาวิทยาลัย ในปี ค.ศ. 1955

at the time of Martin Luther King,

ในยุคของ มาร์ติน ลูเธอร์ คิง

a lot of people came home at that time

บัณฑิตคนอื่นๆ กลับมาบ้านเช่นกัน

and started having arguments with their parents and grandparents.

และพวกเขาก็ถกเถียงกับพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย

My father was born in 1885,

พ่อของผมเกิดในปี ค.ศ. 1885

and he was mildly racially biased.

และเขาก็เป็นคนมีอคติเรื่องเชื้อชาติ

As an Irishman, he hated the English so much

เนื่องจากเป็นคนไอริช พ่อเกลียดคนอังกฤษมาก

he didn't have much emotion for anyone else.

จนไม่เหลือความรู้สึกอะไรให้กับคนชาติอื่น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But he did have a sense that black people were inferior.

แต่พ่อมีความรู้สึกว่า คนดำนั้นด้อยกว่า

And when we said to our parents and grandparents,

พอคนรุ่นผมถามพ่อแม่ ปู่ย่าตายายว่า

"How would you feel if tomorrow morning you woke up black?"

"พวกท่านจะรู้สึกยังไง ถ้าพรุ่งนี้เกิดมาพบว่าตัวเองเป็นคนดำ"

they said that is the dumbest thing you've ever said.

พวกท่านตอบกลับมาว่า มันเป็นคำถามที่โง่เง่าที่สุด

Who have you ever known who woke up in the morning --

จะมีใครในโลก ที่ตื่นขึ้นมาตอนเช้า

(Laughter) --

(เสียงหัวเราะ)

that turned black?

แล้วกลายเป็นคนดำ

In other words, they were fixed in the concrete

พูดได้ว่า พวกท่านมีความคิดที่ถูกจำกัด

mores and attitudes they had inherited.

ด้วยศีลธรรมและทัศนคติตายตัวตามที่ถูกสั่งสอนมา

They would not take the hypothetical seriously,

และไม่สามารถคิดสมมติเป็นเรื่องเป็นราวได้

and without the hypothetical,

ซึ่งถ้าสมมติอะไรไม่ได้

it's very difficult to get moral argument off the ground.

ก็ยากที่จะเกิดการถกเถียงทางศีลธรรมได้

You have to say, imagine you were

ลองบอกว่า ให้จินตนาการ

in Iran, and imagine that your relatives

ว่าคุณอยู่ในอิหร่าน และญาติพี่น้อง

all suffered from collateral damage

ต่างบาดเจ็บเพราะโดนลูกหลง

even though they had done no wrong.

ถึงแม้ว่าพวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิด

How would you feel about that?

คุณจะรู้สึกยังไง

And if someone of the older generation says,

ถ้าคนรุ่นก่อนตอบว่า

well, our government takes care of us,

ในเมื่อรัฐบาลประเทศเราดูแลเรา

and it's up to their government to take care of them,

ดังนั้นก็เป็นหน้าที่ของรัฐบาลนั้นที่จะดูแลประชาชนของเขา

they're just not willing to take the hypothetical seriously.

ก็แสดงว่าพวกเขาไม่ยอมคิดสมมติอะไรอย่างจริงจัง

Or take an Islamic father whose daughter has been raped,

ยกตัวอย่างคุณพ่อชาวอิสลาม ที่ลูกสาวถูกข่มขืน

and he feels he's honor-bound to kill her.

เขารู้สึกว่าต้องฆ่าลูกสาวเพื่อรักษาเกียรติ

Well, he's treating his mores

คือเขายึดศีลธรรม

as if they were sticks and stones and rocks that he had inherited,

เหมือนเป็นมรดกตกทอดที่ต้องเก็บไว้

and they're unmovable in any way by logic.

ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ด้วยเหตุผลใดๆ

They're just inherited mores.

ทั้งๆ ที่มันเป็นแค่ความเชื่อที่สอนต่อกันมา

Today we would say something like,

คนสมัยนี้อาจถามพ่อคนนั้นว่า

well, imagine you were knocked unconscious and sodomized.

ลองจินตนาการว่าคุณถูกทำให้สลบ แล้วโดนข่มขืนทางทวารหนัก

Would you deserve to be killed?

คุณสมควรจะโดนฆ่าหรือไม่

And he would say, well that's not in the Koran.

เขาจะตอบว่า ในเมื่อมันไม่ได้บัญญัติไว้ในคัมภีร์กุรอาน

That's not one of the principles I've got.

ก็ไม่ใช่กฎที่เขาจะต้องทำตาม

Well you, today, universalize your principles.

ปัจจุบัน พวกเรามองศีลธรรมเป็นหลักสากล

You state them as abstractions and you use logic on them.

โดยถือหลักเหล่านี้เป็นเรื่องนามธรรม และใช้หลักเหตุผลวิเคราะห์

If you have a principle such as,

ถ้าเรามีหลักความคิด เช่น

people shouldn't suffer unless they're guilty of something,

มนุษย์ทุกคนไม่ควรเป็นทุกข์ถ้าไม่ได้ทำความผิดอะไร

then to exclude black people

การที่จะไม่ใช้หลักการนี้กับคนดำ

you've got to make exceptions, don't you?

คุณต้องสร้างข้อยกเว้นขึ้นมา

You have to say, well, blackness of skin,

พอคิดว่า สีผิว แค่เพียงมีสีดำ

you couldn't suffer just for that.

ก็ไม่ควรเป็นเหตุให้มีทุกข์

It must be that blacks are somehow tainted.

ดังนั้นคนดำก็ต้องมีมลทินอะไรสักอย่าง

And then we can bring empirical evidence to bear, can't we,

จากนั้นก็ต้องเอาหลักฐานเชิงประจักษ์มาชี้แจง

and say, well how can you consider all blacks tainted

ซึ่งจะไปเถียงว่า คนดำทุกคนมีมลทินได้ยังไง

when St. Augustine was black and Thomas Sowell is black.

ในเมื่อคนอย่าง นักบุญออกัสทีน และ โธมัส โซเวลล์ เป็นคนดำ

And you can get moral argument off the ground, then,

ถึงจุดนั้นเราจึงจะถกเถียงทางศีลธรรมกันได้

because you're not treating moral principles as concrete entities.

เพราะเราไม่มองศีลธรรมเป็นเรื่องตายตัวอีกต่อไป

You're treating them as universals,

เราพิจารณาแนวคิดเหล่านี้เป็นหลักสากล

to be rendered consistent by logic.

ที่สอดคล้องกันด้วยเหตุและผล

Now how did all of this arise out of I.Q. tests?

ที่พูดมานี่ โยงมาจากเรื่องข้อสอบวัดไอคิวได้ยังไง

That's what initially got me going on cognitive history.

ตรงนี้แหละ ที่เป็นจุดเริ่มต้น ของการพูดถึงประวัติศาสตร์ทางความคิด

If you look at the I.Q. test,

ถ้าดูจากข้อสอบไอคิว

you find the gains have been greatest in certain areas.

จะเห็นว่าคะแนนเพิ่มขึ้นมากทึ่สุดในบางด้าน

The similarities subtest of the Wechsler

ส่วนย่อยของข้อสอบ เว็คสเลอร์ เรื่องความคล้าย

is about classification,

ว่าด้วยการจำแนกประเภท

and we have made enormous gains

เราทำคะแนนได้สูงขึ้นมาก

on that classification subtest.

ในข้อสอบส่วนการจำแนกนั้น

There are other parts of the I.Q. test battery

ในส่วนอื่นๆ ของชุดข้อสอบวัดระดับไอคิว

that are about using logic on abstractions.

ก็มีด้านการวิเคราะห์เหตุผลในเชิงนามธรรม

Some of you may have taken Raven's Progressive Matrices,

บางคนคงเคยทำข้อสอบ เมตริกซ์ก้าวหน้าของเรเวน

and it's all about analogies.

ซึ่งเป็นเรื่องของการอุปมาอุปไมย

And in 1900, people could do simple analogies.

ในช่วงปี ค.ศ. 1900 ผู้คนสามารถอุปมาเรื่องพื้นๆ ได้

That is, if you said to them, cats are like wildcats.

เช่น ถ้าถามว่า แมว เปรียบได้กับ แมวป่า

What are dogs like?

สุนัข เปรียบได้กับอะไร

They would say wolves.

คนจะตอบว่า หมาป่า

But by 1960, people could attack Raven's

แต่เมื่อถึงปี ค.ศ. 1960 ผู้คนสามารถตอบคำถาม

on a much more sophisticated level.

ในข้อสอบของเรเวน ได้อย่างซับซ้อนขึ้นมาก

If you said, we've got two squares followed by a triangle,

ถ้าถามว่า มีสี่เหลี่ยมจตุรัสสองอัน ตามด้วยสามเหลี่ยมมุมฉาก

what follows two circles?

ถ้ามีวงกลมสองอัน จะตามด้วยอะไร

They could say a semicircle.

คนจะตอบได้ว่า ครึ่งวงกลม

Just as a triangle is half of a square,

ตามหลักที่สามเหลี่ยมมุมฉากเป็นครึ่งหนึ่งของสี่เหลี่ยมจตุรัส

a semicircle is half of a circle.

ครึ่งวงกลมก็เป็นครึ่งหนึ่งของวงกลม

By 2010, college graduates, if you said

พอปี ค.ศ. 2010 ถามคนที่จบมหาวิทยาลัยว่า

two circles followed by a semicircle,

วงกลมสองอันตามด้วยครึ่งวงกลม

two sixteens followed by what,

เลข 16 สองอัน ตามด้วยอะไร

they would say eight, because eight is half of 16.

เขาจะตอบได้ว่าเลข 8 เพราะ 8 เป็นครึ่งนึงของ 16

That is, they had moved so far from the concrete world

แสดงว่าคนยุคนี้พัฒนาออกห่างจากโลกแห่งรูปธรรม

that they could even ignore

มาไกลเสียจนสามารถมองข้าม

the appearance of the symbols that were involved in the question.

รูปลักษณ์ของบรรดาสัญลักษณ์ที่อยู่ในคำถามนั้น

Now, I should say one thing that's very disheartening.

แต่มีสิ่งหนึ่งที่น่าละเหี่ยใจ

We haven't made progress on all fronts.

คือเรายังไม่พัฒนาในทุกด้าน

One of the ways in which we would like to deal

วิธีหนึ่งที่เราอยากจะใช้จัดการ

with the sophistication of the modern world

กับความซับซ้อนของโลกสมัยใหม่

is through politics,

คือผ่านทางการเมือง

and sadly you can have humane moral principles,

มันน่าเศร้า ที่เราอาจมีหลักมนุษยธรรมที่ดี

you can classify, you can use logic on abstractions,

สามารถจัดจำแนก วิเคราะห์ในเชิงนามธรรม

and if you're ignorant of history and of other countries,

แต่ถ้าคุณเราไม่สนใจประวัติศาสตร์และไม่สนประเทศอื่น

you can't do politics.

คุณก็ไม่สามารถใช้การเมืองจัดการปัญหาได้

We've noticed, in a trend among young Americans,

จะเห็นแนวโน้มของคนหนุ่มสาวอเมริกัน

that they read less history and less literature

ที่อ่านประวัติศาสตร์น้อยลง อ่านวรรณกรรมน้อยลง

and less material about foreign lands,

อ่านเรื่องราวของประเทศอื่นๆ น้อยลง

and they're essentially ahistorical.

จนกลายเป็นคนที่ไม่มีประวัติศาสตร์

They live in the bubble of the present.

มีชีวิตอยู่ในฟองสบู่ของความเป็นปัจจุบัน

They don't know the Korean War from the war in Vietnam.

ไม่รู้จักว่าสงครามเกาหลีต่างจากสงครามเวียดนามยังไง

They don't know who was an ally of America in World War II.

ไม่รู้ว่าประเทศไหนเป็นพันธมิตรกับอเมริกา ในสงครามโลกครั้งที่สอง

Think how different America would be

ลองคิดดูว่าอเมริกาจะเปลี่ยนไปแค่ไหน

if every American knew that this is the fifth time

ถ้าคนอเมริกันทุกคนรู้ว่า ตอนนี้เป็นครั้งที่ห้า

Western armies have gone to Afghanistan to put its house in order,

ที่กองทัพชาติตะวันตกเข้าไปจัดระเบียบ ให้กับประเทศอัฟกานิสถาน

and if they had some idea of exactly what had happened

และถ้าพวกเขารู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง

on those four previous occasions.

ในสี่ครั้งก่อนหน้า

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And that is, they had barely left,

ที่แทบไม่มี

and there wasn't a trace in the sand.

ร่อยรอยอะไรทิ้งไว้

Or imagine how different things would be

โลกจะต่างจากตอนนี้ขนาดไหน

if most Americans knew that we had been lied

ถ้าคนอเมริกันส่วนใหญ่รู้ว่าเราโดนหลอก

into four of our last six wars.

ให้สนับสนุนสงครามสี่ครั้ง จากทั้งหมดหกครั้งล่าสุด

You know, the Spanish didn't sink the battleship Maine,

ความจริงที่ว่า ชาวสเปนไม่ได้จมเรือรบเมนของอเมริกัน

the Lusitania was not an innocent vessel

เรือลูซิทาเนียก็ไม่ได้บริสุทธิ์

but was loaded with munitions,

แต่เต็มไปด้วยอาวุธยุทโธปกรณ์

the North Vietnamese did not attack the Seventh Fleet,

ชาวเวียดนามเหนือไม่ได้โจมตีกองเรือรบที่เจ็ด

and, of course, Saddam Hussein hated al Qaeda

และที่สำคัญ ซัดดัม ฮุสเซน เกลียดอัลกออิดะฮ์

and had nothing to do with it,

และไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันทั้งสิ้น

and yet the administration convinced 45 percent of the people

แต่รัฐบาลก็สามารถโน้มน้าวให้คนถึง 45 เปอร์เซนต์

that they were brothers in arms,

เชื่อว่าพวกเขาต่างเป็นสหายร่วมรบ

when he would hang one from the nearest lamppost.

สมัยที่ซัดดัมอาจจะจับคนไปแขวนคอตามเสาไฟใกล้ๆ

But I don't want to end on a pessimistic note.

แต่ผมไม่อยากจบการบรรยายในแง่ลบ

The 20th century has shown enormous cognitive reserves

ศตวรรษที่ 20 เป็นช่วงที่มีผู้มีองค์ความรู้เพิ่มขึ้นมาก

in ordinary people that we have now realized,

ในกลุ่มประชากรทั่วๆ ไป

and the aristocracy was convinced

และชนชั้นสูงเคยเชื่อว่า

that the average person couldn't make it,

คนทั่วไปไม่สามารถพัฒนาตัวเองให้สูงขึ้นได้

that they could never share their mindset

ไม่สามารถพัฒนาความคิด

or their cognitive abilities.

หรือสติปัญญาอย่างคนชั้นสูง

Lord Curzon once said

ท่านลอร์ด เคอร์ซอน เคยกล่าวไว้ว่า

he saw people bathing in the North Sea,

เขาเห็นผู้คนอาบน้ำในทะเลเหนือ

and he said, "Why did no one tell me

แล้วพูดว่า "ทำไมไม่มีใครเคยบอกฉัน

what white bodies the lower orders have?"

ว่าคนชั้นล่างตัวขาวขนาดไหน"

As if they were a reptile.

อย่างกับว่าคนเหล่านั้นเป็นสัตว์ชั้นต่ำ

Well, Dickens was right and he was wrong. [Correction: Rudyard Kipling]

ดิกคินส์ พูดทั้งถูกและผิด [แก้ไข: ผู้พูดคือ รัดยาร์ด คิพปลิง]

[Kipling] said, "The colonel's lady and Judy O'Grady

[คิพปลิง] กล่าวว่า "สุภาพสตรีชั้นสูงกับสาวชั้นล่าง

are sisters underneath the skin."

ภายใต้เปลือกนอกนั้น ก็มิได้ต่างกันเลย"

(Applause)

(เสียงปรบมือ)