I'm not your inspiration, thank you very much | Stella Young

Translator: aaaaaaaaa bbbbbbbbb Reviewer: Chatthip Chaichakan

I grew up in a very small country town

ดิฉันเติบโตขึ้นในเมืองเล็กๆ

in Victoria.

ในรัฐวิคตอเรีย

I had a very normal, low-key kind of upbringing.

ดิฉันถูกเลี้ยงดูมาเหมือนเด็กทั่วๆ ไป

I went to school, I hung out with my friends,

ดิฉันไปโรงเรียน เที่ยวกับเพื่อน

I fought with my younger sisters.

ทะเลาะกับน้องสาว

It was all very normal.

ทุกอย่างเกิดขึ้นเหมือนคนปกติ

And when I was 15, a member of my local community

ตอนที่ดิฉันอายุ 15 ปี คนที่อยู่ในชุมชนเดียวกับฉัน

approached my parents

เข้ามาหาพ่อแม่ฉัน

and wanted to nominate me

และอยากจะเสนอชื่อของฉัน

for a community achievement award.

เพื่อเข้าชิงรางวัลความสำเร็จของชุมชน

And my parents said, "Hm, that's really nice,

พ่อกับแม่ของดิฉันจึงได้ตอบกลับไปว่า "อืม มันฟังดูดีนะ

but there's kind of one glaring problem with that.

แต่มีปัญหาอยู่อย่างนึง

She hasn't actually achieved anything." (Laughter)

ลูกของเราไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไรเลย" (เสียงหัวเราะ)

And they were right, you know.

พ่อและแม่ของดิฉันพูดถูก อย่างที่คุณรู้

I went to school, I got good marks,

ดิฉันไปโรงเรียน ได้เกรดดี

I had a very low-key after school job

ทำงานง่ายๆ หลังเลิกเรียน

in my mum's hairdressing salon,

ในร้านทำผมของแม่

and I spent a lot of time watching

และใช้เวลามากมายในการดู

"Buffy the Vampire Slayer" and "Dawson's Creek."

ซีรี่ส์เรื่อง บัฟฟี่ นักล่าแวมไพร์ (Buffy the Vampire Slayer) และเรื่อง ดอว์สัน ครีก (Dawson's Creek)

Yeah, I know. What a contradiction.

ใช่ค่ะ ฉันรู้ มันช่างย้อนแย้งอะไรอย่างนี้

But they were right, you know.

แต่พ่อและแม่ของฉันพูดถูกนะคะ

I wasn't doing anything that was out of the ordinary

ดิฉันไม่ได้ทำอะไรที่แปลกประหลาดเลย

at all.

สักนิดค่ะ

I wasn't doing anything that could be considered an achievement

ฉันไม่ได้ทำอะไรที่สามารถเรียกได้ว่า เป็นความสำเร็จเลย

if you took disability out of the equation.

ถ้าคุณเอาความเป็นคนพิการออกจากสมการ [ว่าด้วยการประสบความสำเร็จ]

Years later, I was on my second teaching round

หลายปีต่อมา ในปีที่สองที่ดิฉันสอน

in a Melbourne high school,

ในโรงเรียนมัธยมในเมลเบิร์น (Melbourne)

and I was about 20 minutes into a year 11 legal studies class

ตอนประมาณนาทีที่ 20 ในคาบวิชากฎหมายของนักเรียน ม.5

when this boy put up his hand and said,

นักเรียนชายคนหนึ่งก็ยกมือขึ้นแล้วพูดว่า

"Hey miss, when are you going to start doing your speech?"

"อาจารย์ครับ เมื่อไหร่ที่อาจารย์จะเริ่ม กล่าวสุนทรพจน์สักทีครับ"

And I said, "What speech?"

ดิฉันถามกลับไปว่า "สุนทรพจน์อะไร"

You know, I'd been talking them

อย่างที่คุณรู้ ดิฉันได้สอนนักเรียน

about defamation law for a good 20 minutes.

เกี่ยวกับกฏหมายของการหมิ่นประมาท เป็นเวลา 20 นาที

And he said, "You know, like,

แล้วเด็กคนนั้นก็พูดขึ้นว่า "อาจารย์ก็รู้นี่ครับ

your motivational speaking.

แบบ พวกการพูดจูงใจ

You know, when people in wheelchairs come to school,

แบบ ที่คนที่นั่งรถเข็นมาที่โรงเรียน

they usually say, like, inspirational stuff?"

แล้วก็มักจะพูดเกี่ยวกับแรงบันดาลใจน่ะครับ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"It's usually in the big hall."

"ที่ส่วนมากก็จะพูดในหอประชุมใหญ่"

And that's when it dawned on me:

นั่นเป็นตอนที่ฉันนึกขึ้นได้ว่า

This kid had only ever experienced disabled people

เด็กคนนี้มีประสบการณ์กับคนพิการ

as objects of inspiration.

ในฐานะสิ่งของที่ให้แรงบันดาลใจ

We are not, to this kid --

แต่เราไม่ใช่อย่างนั้น สำหรับนักเรียนคนนี้

and it's not his fault, I mean,

และนี่ก็ไม่ใช่ความผิดของเขา

that's true for many of us.

คือ มันอาจจะเป็นจริงสำหรับใครหลายคน

For lots of us, disabled people are not our teachers

สำหรับหลายคน คนพิการไม่ใช่ครูของเรา

or our doctors or our manicurists.

หรือหมอของเรา หรือแม้แต่ช่างทำเล็บของเรา

We're not real people. We are there to inspire.

พวกเราไม่ใช่คนจริงๆ พวกเรามาเพื่อสร้างแรงบันดาลใจ

And in fact, I am sitting on this stage

และในความจริงแล้ว ดิฉันนั่งอยู่บนเวทีนี้

looking like I do in this wheelchair,

ดูเหมือนว่าฉันกำลังนั่งในรถเข็นนี้

and you are probably kind of expecting me

และพวกคุณอาจจะกำลังคาดหวังในตัวดิฉัน

to inspire you. Right? (Laughter)

ให้เป็นแรงบันดาลใจให้พวกคุณ ใช่ไหมคะ (เสียงหัวเราะ)

Yeah.

ใช่คะ

Well, ladies and gentlemen, I'm afraid

อืม สุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหลาย ดิฉันเกรงว่า

I'm going to disappoint you dramatically.

จะทำให้พวกคุณผิดหวังอย่างมากค่ะ

I am not here to inspire you.

ดิฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้คุณ

I am here to tell you that we have been lied to

แต่มาที่นี่เพื่อบอกว่าพวกเราถูกหลอกมาเสมอ

about disability.

เกี่ยวกับความพิการ

Yeah, we've been sold the lie

ใช่แล้วค่ะ เราถูกหลอกมาโดยตลอด

that disability is a Bad Thing, capital B, capital T.

ว่าความพิการนั้นเป็นสิ่งที่ "ไม่ดี" "ไม่ ดี" -- ตัวโตๆ เลย

It's a bad thing, and to live with a disability

มันเป็นสิ่งไม่ดี และการที่ต้องอยู่กับความพิการ

makes you exceptional.

ทำให้เราพิเศษ

It's not a bad thing, and it doesn't

มันไม่ใช่สิ่งเลวร้ายนะคะ และมันก็ไม่ได้

make you exceptional.

ทำให้เราพิเศษ

And in the past few years, we've been able

หลายปีที่ผ่านมานี้ เราสามารถ

to propagate this lie even further

เผยแพร่คำหลอกลวงไปได้ไกลขึ้น

via social media.

ผ่านทางโซเชียลมีเดีย

You may have seen images like this one:

พวกคุณอาจจะเคยเห็นภาพแบบนี้

"The only disability in life is a bad attitude."

"ความพิการอย่างเดียวในชีวิตคือการมีทัศนคติที่ไม่ดี"

Or this one: "Your excuse is invalid." Indeed.

หรืออาจจะเป็น "ข้ออ้างของคุณนั้นผิด" ใช่แล้วค่ะ

Or this one: "Before you quit, try!"

หรือแบบนี้ "ก่อนที่จะล้มเลิก ลองดูก่อน!"

These are just a couple of examples,

นี้เป็นตัวอย่างเล็กๆ น้อยๆ ค่ะ

but there are a lot of these images out there.

แต่ว่ามันยังมีอีกมากมายข้างนอกนั่น

You know, you might have seen the one,

อย่างที่คุณรู้ คุณอาจจะเคยเห็นมันมาบ้าง

the little girl with no hands

เด็กสาวที่ไม่มีมือ

drawing a picture with a pencil held in her mouth.

กำลังวาดรูปด้วยดินสอโดยใช้ปาก

You might have seen a child running

คุณอาจจะเคยเห็น รูปของเด็กที่กำลังวิ่ง

on carbon fiber prosthetic legs.

ด้วยขาเทียมที่ทำจากคาร์บอนไฟเบอร์

And these images,

และรูปภาพเหล่านี้

there are lots of them out there,

มีอยู่มากมายข้างนอกนั่น

they are what we call inspiration porn.

มันเป็นสิ่งที่เราเรียกกันว่า ภาพโป๊ของแรงบันดาลใจ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I use the term porn deliberately,

และดิฉันใช้คำว่า "ภาพโป๊" อย่างตั้งใจนะคะ

because they objectify one group of people

เพราะว่าพวกเขาทำให้คนกลุ่มๆ หนึ่งเป็นเหมือนสิ่งของ

for the benefit of another group of people.

เพื่อเป็นประโยชน์ต่อคนอีกกลุ่มหนึ่ง

So in this case, we're objectifying disabled people

และในกรณีนี้ เรากำลังทำให้คนพิการเป็นเหมือนสิ่งของ

for the benefit of nondisabled people.

เพื่อเป็นประโยชน์แก่คนที่ไม่พิการ

The purpose of these images

จุดประสงค์ของรูปภาพเหล่านี้

is to inspire you, to motivate you,

คือเพื่อเป็นแรงบันดาลใจ เป็นแรงผลักดัน

so that we can look at them

เพื่อที่เราจะได้มองไปที่พวกเขา

and think, "Well, however bad my life is,

และคิดว่า "เอาน่ะ ถึงชีวิตของเราจะแย่ยังไง

it could be worse.

มันอาจจะแย่ไปกว่านี้ก็ได้

I could be that person."

เราอาจจะเป็นคนนั้นก็ได้"

But what if you are that person?

แต่ว่าถ้าหากคุณเป็นคนๆ นั้นล่ะคะ?

I've lost count of the number of times that I've

ฉันจำไม่ได้ว่ากี่ครั้งที่

been approached by strangers

ฉันได้เจอคนแปลกหน้าเข้ามาหาฉัน

wanting to tell me that they think I'm brave

อยากจะบอกกับฉันว่า พวกเขาคิดว่าดิฉันกล้าหาญ

or inspirational,

หรือไม่ก็เป็นแรงบันดาลใจ

and this was long before my work

และมันเป็นอย่างนี้มาเนิ่นนาน ก่อนที่งานของดิฉัน

had any kind of public profile.

จะถูกเผยแพร่สู่สาธารณะ

They were just kind of congratulating me

พวกเขาแค่มาแสดงความยินดีกับฉัน

for managing to get up in the morning

ที่สามารถตื่นขึ้นมาในตอนเช้า

and remember my own name. (Laughter)

และจำชื่อของตัวเองได้ (เสียงหัวเราะ)

And it is objectifying.

และมันก็คือการทำให้เป็นสิ่งของ

These images, those images

รูปภาพพวกนี้ รูปภาพพวกนั้น

objectify disabled people

ได้ทำให้คนพิการกลายเป็นสิ่งของ

for the benefit of nondisabled people.

เพื่อประโชน์ของคนไม่พิการ

They are there so that you can look at them

รูปภาพพวกนั้นมีไว้สำหรับให้พวกคุณดู

and think that things aren't so bad for you,

แล้วคิดว่าเรื่องของคุณไม่ได้แย่เลย

to put your worries into perspective.

เพื่อวางความกังวลของคุณในมุมมองที่กว้างขึ้น

And life as a disabled person

และชีวิตของคนพิการ

is actually somewhat difficult.

ก็เป็นอะไรที่ยากลำบากจริงๆ นะคะ

We do overcome some things.

เราต้องเอาชนะสิ่งต่างๆ

But the things that we're overcoming

แต่สิ่งเหล่านั้นที่เรากำลังเอาชนะ

are not the things that you think they are.

มันไม่ใช่สิ่งที่คุณคิด

They are not things to do with our bodies.

มันไม่ใช่อะไรเกี่ยวกับร่างกายเราเลยค่ะ

I use the term "disabled people" quite deliberately,

ดิฉันใช้คำว่า "คนพิการ" อย่างจงใจนะคะ

because I subscribe to what's called the social model of disability,

เพราะดิฉันเห็นด้วยกับทฤษฎีทางสังคม ของความพิการ (social model of disability)

which tells us that we are more disabled

ที่บอกเราว่า เราจะดูพิการ

by the society that we live in

ในสังคมที่เราอาศัยอยู่

than by our bodies and our diagnoses.

มากกว่าความพิการของร่างกายของเรา และการวินิจฉัยของแพทย์ค่ะ

So I have lived in this body a long time.

ดิฉันอยู่กับร่างกายนี้มานาน

I'm quite fond of it.

ดิฉันค่อนข้างชอบมันนะ

It does the things that I need it to do,

มันทำสิ่งที่ฉันอยากจะทำ

and I've learned to use it to the best of its capacity

และดิฉันก็ได้เรียนรู้การใช้ร่างกายนี้ ให้เกิดประโยชน์สูงสุด

just as you have,

เหมือนกับที่คุณได้เรียนรู้นั่นแหละค่ะ

and that's the thing about those kids in those pictures as well.

และมันก็เหมือนกับที่เด็กในรูปภาพเหล่านั้นด้วย

They're not doing anything out of the ordinary.

พวกเขาไม่ได้ทำอะไรที่ผิดปกติเลย

They are just using their bodies

เค้าก็แค่ใช้ร่างกายของเขา

to the best of their capacity.

ให้เกิดประโยชน์สูงสุด

So is it really fair to objectify them

ดังนั้น มันยุติธรรมไหมคะ ที่ทำให้พวกเขาเป็นเหมือนสิ่งของ

in the way that we do,

ในแบบที่เราทำกัน

to share those images?

เพื่อจะได้แชร์รูปพวกนั้น

People, when they say, "You're an inspiration,"

ทุกๆ คน เวลาที่พูดว่า "คุณคือแรงบันดาลใจ"

they mean it as a compliment.

พวกตั้งใจจะชมนะคะ

And I know why it happens.

และดิฉันก็เข้าใจว่าทำไมมันถึงเป็นเช่นนั้น

It's because of the lie, it's because we've been sold

มันเป็นเพราะการหลอกลวง

this lie that disability makes you exceptional.

เพราะเราถูกหลอกลวงว่า ความพิการนั้นทำให้เราพิเศษ

And it honestly doesn't.

แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลยค่ะ

And I know what you're thinking.

และดิฉันก็รู้ว่าพวกคุณกำลังคิดอะไร

You know, I'm up here bagging out inspiration,

อย่างที่คุณรู้ ดิฉันขึ้นเวทีมาเพื่อดับแรงบันดาลใจ

and you're thinking, "Jeez, Stella,

พวกคุณคงกำลังคิดว่า "โธ่ สเตลล่า

aren't you inspired sometimes by some things?"

คุณไม่เคยได้รับแรงบันดาลใจ จากบางสิ่งในบางเวลาเลยเหรอ"

And the thing is, I am.

จริงๆ แล้ว ใช่ค่ะ

I learn from other disabled people all the time.

ดิฉันเรียนรู้จากคนพิการคนอื่นๆ เสมอ

I'm learning not that I am luckier than them, though.

แต่ไม่ได้เรียนรู้ว่า ฉันโชคดีกว่าพวกเขาหรอกนะคะ

I am learning that it's a genius idea

ดิฉันได้เรียนรู้ว่า มันเป็นไอเดียที่เจ๋งมาก

to use a pair of barbecue tongs

ที่จะใช้ที่คีบบาร์บีคิว

to pick up things that you dropped. (Laughter)

หยิบของที่คุณทำตก (เสียงหัวเราะ)

I'm learning that nifty trick where you can charge

ดิฉันได้เรียนรู้ว่า วิธีการที่จะชาร์จ

your mobile phone battery from your chair battery.

มือถือของคุณจากแบตเตอร์รี่ของเก้าอี้

Genius.

ฉลาดมาก

We are learning from each others' strength and endurance,

เรากำลังเรียนรู้จากความแข็งแกร่ง และความอดทนของกันและกัน

not against our bodies and our diagnoses,

ไม่ใช่เพื่อสู้กับร่างกายหรือคำวินิจฉัยของเรา

but against a world that exceptionalizes

แต่เพื่อสู้กับโลกที่สร้างความแตกต่าง

and objectifies us.

และทำให้เราเป็นเหมือนสิ่งของ

I really think that this lie that we've been sold

ดิฉันคิดจริงๆ ว่า การหลอกลวงที่เราถูกบอก

about disability is the greatest injustice.

เกี่ยวกับความพิการนั้น เป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมที่สุด

It makes life hard for us.

มันทำให้ชีวิตเรายากขึ้นค่ะ

And that quote, "The only disability in life

และคำพูดที่ว่า"ความพิการหนึ่งเดียวในชีวิตนั้น

is a bad attitude,"

คือทัศนคติที่ไม่ดี"

the reason that that's bullshit

เหตุผลที่ว่ามันฟังดูงี่เง่า

is because it's just not true,

ก็เพราะว่ามันไม่จริงค่ะ

because of the social model of disability.

ตามหลักทฤษฎีทางสังคมของความพิการ

No amount of smiling at a flight of stairs

จำนวนครั้งของรอยยิ้มเวลาเราขึ้นบันได

has ever made it turn into a ramp.

ไม่สามารถเปลี่ยนให้มันเป็นทางลาดขึ้นมาได้

Never. (Laughter) (Applause)

ไม่มีทางเลยค่ะ (เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

Smiling at a television screen

การยิ้มให้หน้าจอโทรทัศน์

isn't going to make closed captions appear

ไม่ได้ทำให้มีคำบรรยายใต้ภาพปรากฏขึ้น

for people who are deaf.

สำหรับคนหูหนวก

No amount of standing in the middle of a bookshop

จำนวนการยืนอยู่ในร้านหนังสือ

and radiating a positive attitude

และแผ่รังสีของทัศนคติเชิงบวกออกมา

is going to turn all those books into braille.

ไม่ได้จะทำให้หนังสือทุกเล่มเปลี่ยนเป็นภาษาเบรลค่ะ

It's just not going to happen.

มันไม่เกิดขึ้นหรอกค่ะ

I really want to live in a world

ดิฉันต้องการที่จะอยู่ในโลกที่

where disability is not the exception, but the norm.

ความพิการไม่ใช่ความแตกต่าง แต่เป็นเรื่องปกติ

I want to live in a world where a 15-year-old girl

ดิฉันต้องการที่จะอยู่ในโลกที่เด็กสาว 15 ขวบ

sitting in her bedroom

นั่งในห้องนอนของเธอ

watching "Buffy the Vampire Slayer"

ดูซีรี่ส์ "บัฟฟี่ นักล่าแวมไพร์"

isn't referred to as achieving anything

ไม่ได้ถูกพูดถึงราวกับว่า ประสบความสำเร็จอะไร

because she's doing it sitting down.

เพราะว่าสิ่งที่เธอทำนั้นคือการที่เธอสามารถนั่งได้

I want to live in a world

ดิฉันต้องการที่จะอยู่ในโลกที่

where we don't have such low expectations

เราไม่ได้มีความคาดหวังที่ต่ำ

of disabled people

สำหรับคนพิการ

that we are congratulated for getting out of bed

ที่เราแสดงความยินดีที่พวกเขา สามารถลุกออกจากเตียง

and remembering our own names in the morning.

และจำชื่อตัวเองได้

I want to live in a world where we value genuine achievement

ดิฉันต้องการที่จะอยู่ในโลกที่เราให้ความสำคํญ กับความสำเร็จที่แท้จริง

for disabled people,

สำหรับคนพิการ

and I want to live in a world

และดิฉันต้องการที่จะอยู่ในโลกที่

where a kid in year 11 in a Melbourne high school

เด็ก ม.5 ในโรงเรียนมัธยมในเมลเบิร์น

is not one bit surprised

ไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด

that his new teacher is a wheelchair user.

ที่อาจารย์คนใหม่ของเขานั่งรถเข็น

Disability doesn't make you exceptional,

ความพิการไม่ได้ทำให้คุณพิเศษ

but questioning what you think you know about it does.

แต่การตั้งคำถามกับสิ่งที่คุณรู้เกี่ยวกับความพิการ ทำให้คุณพิเศษได้ค่ะ

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)