I'm not your inspiration, thank you very much | Stella Young

Translator: Mari Papunidze Reviewer: Levan Lashauri

მე გავიზარდე ძალიან პატარა პროვინციულ ქალაქ

I grew up in a very small country town

in Victoria.

ვიქტორიაში.

I had a very normal, low-key kind of upbringing.

აღვიზარდე საკმაოდ ნორმალურად, მოკრძალებულად.

I went to school, I hung out with my friends,

დავდიოდი სკოლაში, ვსეირნობდი მეგობრებთან ერთად,

I fought with my younger sisters.

ვჩხუბობდი ჩემს უმცროს დებთან.

It was all very normal.

ვცხოვრობდი ძალიან ჩვეულებრივად.

And when I was 15, a member of my local community

ერთხელ, როცა 15 წლის ვიყავი, ადგილობრივი თემის წევრმა

approached my parents

მიმართა ჩემს მშობლებს.

and wanted to nominate me

მას განსაკუთრებული მიღწევის საზოგადოებრივ ჯილდოზე

for a community achievement award.

ჩემი წარდგენა უნდოდა.

And my parents said, "Hm, that's really nice,

მშობლებმა უპასუხეს: "ჰმ, მშვენიერია,

მაგრამ ერთი აშკარა პრობლემაა:

but there's kind of one glaring problem with that.

She hasn't actually achieved anything." (Laughter)

მას, ფაქტიურად, არაფრისთვის მიუღწევია." (სიცილი)

And they were right, you know.

და, იცით, ისინი მართლები იყვნენ.

I went to school, I got good marks,

მე დავდიოდი სკოლაში, კარგი ნიშნები მყავდა,

I had a very low-key after school job

სკოლის შემდეგ საკმაოდ მოკრძალებულ სამუშაოს ვასრულებდი

in my mum's hairdressing salon,

დედაჩემის სილამაზის სალონში

და დიდ დროს ვუთმობდი სერიალების

and I spent a lot of time watching

"Buffy the Vampire Slayer" and "Dawson's Creek."

"ბაფი ვამპირების გამანადგურებელის" და "დოუსონის უბის" ყურებას.

Yeah, I know. What a contradiction.

ჰოო, ვიცი. როგორი შეუსაბამობაა.

მშობლები მართლები იყვნენ.

But they were right, you know.

I wasn't doing anything that was out of the ordinary

მე არაფერს განსაკუთრებულად გამორჩეულს

at all.

არ ვაკეთებდი.

I wasn't doing anything that could be considered an achievement

მე არ ვაკეთებდი არაფერს, რაც შეიძლებოდა მიჩნეულიყო მიღწევად,

if you took disability out of the equation.

თუკი არ ჩავთვლით ჩემს შეზღუდულ შესაძლებლობებს.

წლების შემდეგ, მელბურნის ერთ-ერთ საშუალო სკოლაში

Years later, I was on my second teaching round

ჩემი პედაგოგობის მეორე წელი იყო

in a Melbourne high school,

and I was about 20 minutes into a year 11 legal studies class

და სამართალმცოდნეობის გაკვეთილის დაწყებიდან 20 წუთის შემდეგ,

when this boy put up his hand and said,

მე-11 კლასის მოსწავლემ ხელი აიწია

"Hey miss, when are you going to start doing your speech?"

და მკითხა: "ქალბატონო, ბოლოსდაბოლოს როდის დაიწყებთ თქვენს მოხსენებას?"

And I said, "What speech?"

მე ვკითხე: "რა მოხსენებას?"

You know, I'd been talking them

მე მათ უკვე კაი 20 წუთი

about defamation law for a good 20 minutes.

ცილისწამების კანონზე ვესაუბრებოდი.

And he said, "You know, like,

მან მიპასუხა: "იცით, რაღაც

your motivational speaking.

სამოტივაციო მოხსენების მსგავსი რამ.

You know, when people in wheelchairs come to school,

როცა ჩვენ სკოლაში ეტლით მოსარგებლე

they usually say, like, inspirational stuff?"

ადამიანები მოდიან, ისინი, ჩვეულებრივ, სამოტივაციო ამბებს გვიყვებიან.

(Laughter)

(სიცილი)

"It's usually in the big hall."

"ეს შეხვედრები, როგორც წესი, დიდ დარბაზში ტარდება"

And that's when it dawned on me:

აი, სწორედ მაშინ გამინათდა გონება და მივხვდი:

This kid had only ever experienced disabled people

ამ ბავშვისთვის შშმ პირი,

მხოლოდ შთაგონების წყაროსთან ასოცირდებოდა.

as objects of inspiration.

We are not, to this kid --

თუმცა ჩვენ არ ვართ ეს წყარო.

and it's not his fault, I mean,

ეს მისი ბრალი არაა.

that's true for many of us.

მსგავსი წარმოდგენა ბევრ ჩვენგანს აქვს.

For lots of us, disabled people are not our teachers

შშმ პირი ბევრი ჩვენგანისთვის არ ყოფილა მასწავლებელი

or our doctors or our manicurists.

ან ექიმი, ანდა მემანიკურე.

We're not real people. We are there to inspire.

ჩვენ არ ვართ რეალური ადამიანები. ჩვენ შთაგონებისთვის ვართ საჭირო.

And in fact, I am sitting on this stage

და მართლაც, ვზივარ ამ სავარძელში,

looking like I do in this wheelchair,

ამ სცენაზე და თქვენ, სავარაუდოდ,

and you are probably kind of expecting me

ჩემგან შთაგონებას მოელით, არა?

to inspire you. Right? (Laughter)

(სიცილი)

ხოო.

Yeah.

Well, ladies and gentlemen, I'm afraid

მოკლედ, ქალბატონებო და ბატონებო,

ვწუხვარ, მაგრამ იმედი უნდა გაგიცრუოთ.

I'm going to disappoint you dramatically.

I am not here to inspire you.

მე აქ იმისთვის არ მოვსულვარ, რომ შთაგაგონოთ.

მე აქ ვარ იმისთვის, რომ მოგიყვეთ თუ რა ტყუილებს გვეუბნებოდნენ

I am here to tell you that we have been lied to

about disability.

შეზღუდულ შესაძლებლობაზე.

Yeah, we've been sold the lie

დიახ, ჩვენ წამოვეგეთ ტყუილს,

that disability is a Bad Thing, capital B, capital T.

რომ შეზღუდული შესაძლებლობები "ცუდი რამეა"

It's a bad thing, and to live with a disability

და შეზღუდული შესაძლებლობებით ცხოვრება

makes you exceptional.

განსაკუთრებულს გხდის.

It's not a bad thing, and it doesn't

მაგრამ არა, ეს არ არის "ცუდი რამე"

make you exceptional.

და ეს არ გხდის განსაკუთრებულს.

And in the past few years, we've been able

ბოლო რამდენიმე წლის განმავლობაში,

to propagate this lie even further

სოციალური მედიის მეშვეობით ჩვენ ამ სიცრუის

via social media.

უფრო ფართოდ გავრცელება შევძელით.

თქვენ ალბათ ნანახი გაქვთ სურათები წარწერით:

You may have seen images like this one:

"The only disability in life is a bad attitude."

"ერთადერთი უნარშეზღუდულობა ცხოვრებაში, ნეგატიური დამოკიდებულებაა."

Or this one: "Your excuse is invalid." Indeed.

ან წარწერით: "თავის მართლება არასწორია."

Or this one: "Before you quit, try!"

ან ასეთი: "სანამ ხელს ჩაიქნევ, სცადე!"

These are just a couple of examples,

ეს უბრალოდ რამდენიმე მაგალითია,

but there are a lot of these images out there.

თუმცა მსგავსი შინაარსის წარწერით ბევრი სურათი არსებობს.

You know, you might have seen the one,

შესაძლოა გქონდეთ ნანახი

the little girl with no hands

პატარა გოგონა ხელების გარეშე,

drawing a picture with a pencil held in her mouth.

რომელიც სურათს ხატავს და ფანქარი პირით უჭირავს.

You might have seen a child running

ან ბავშვი, ფეხების გარეშე,

რომელიც პროთეზზე შემდგარი მირბის.

on carbon fiber prosthetic legs.

And these images,

ძალიან ბევრია მსგავსი სურათი

there are lots of them out there,

ინტერნეტ სივრცეში,

they are what we call inspiration porn.

ჩვენ მათ ე.წ. "შთამაგონებელ პორნოგრაფიას" ვეძახით.

(Laughter)

(სიცილი)

ტერმინი პორნოგრაფია შეგნებულად გამოვიყენე,

And I use the term porn deliberately,

because they objectify one group of people

რადგან ის ადამიანთა ერთი ჯგუფის "განივთებას" ახდენს,

for the benefit of another group of people.

ადამიანთა მეორე ჯგუფის სასარგებლოდ.

So in this case, we're objectifying disabled people

ამ შემთხვევაში, ჩვენ შშმ პირების ობიექტივაციას ვახდენთ,

არა-შშმ პირების სასარგებლოდ.

for the benefit of nondisabled people.

The purpose of these images

ამ სურათების მიზანია

is to inspire you, to motivate you,

თქვენი მოტივირება, შთაგონება,

so that we can look at them

რომ როცა სურათს შეხედავთ, იფიქროთ:

and think, "Well, however bad my life is,

"როგორი ცუდიც არ უნდა იყოს ჩემი ცხოვრება,

it could be worse.

ამაზე უარესიც შეიძლებოდა ყოფილიყო.

I could be that person."

ამ ადამიანის ადგილას შეიძლებოდა მე ვყოფილიყავი."

But what if you are that person?

მაგრამ აბა როგორია, როცა შენ ხარ ის პიროვნება?

I've lost count of the number of times that I've

სათვალავი ამერია უკვე, რამდენჯერ მოსულან

been approached by strangers

უცნობი ადამიანები, რომლებსაც სურდათ

wanting to tell me that they think I'm brave

ეთქვათ ჩემთვის, თუ როგორი მამაცი ვარ

ან როგორი შთამაგონებელი.

or inspirational,

and this was long before my work

ეს იყო მანამდე, სანამ ჩემი საქმიანობა

had any kind of public profile.

საჯარო გახდებოდა.

They were just kind of congratulating me

ისინი თითქოს მილოცავდნენ,

for managing to get up in the morning

რომ დილით ადგომა

და საკუთარი სახელის დამახსოვრება შემეძლო. (სიცილი)

and remember my own name. (Laughter)

და სწორედ ეს არის ობიექტივაცია.

And it is objectifying.

These images, those images

ეს სურათები

objectify disabled people

შშმ პირების ობიექტივაციას ახდენენ,

for the benefit of nondisabled people.

არა-შშმ პირთა სასარგებლოდ.

They are there so that you can look at them

შშმ პირები თითქოს იმისთვის არსებობენ, რომ შეხედოთ

და იფიქროთ, რომ არც თუ ისე ცუდია თქვენი ცხოვრება,

and think that things aren't so bad for you,

to put your worries into perspective.

შეხედოთ თქვენს პრობლემებს სხვა პერსპექტივიდან.

And life as a disabled person

შეზღუდული შესაძლებლობებით ცხოვრება

is actually somewhat difficult.

ერთგვარ სირთულეს მართლაც წარმოადგენს.

We do overcome some things.

ჩვენ გვიხდება სირთულეების გადალახვა.

მაგრამ ის სირთულეები, რისი გადალახვაც გვიწევს

But the things that we're overcoming

are not the things that you think they are.

განსხვავდება იმისგან, რაც თქვენ გგონიათ.

They are not things to do with our bodies.

ეს სირთულეები არ უკავშირდება ჩვენს სხეულებს.

I use the term "disabled people" quite deliberately,

ტერმინს "შშმ პირი" მე მიზანმიმართულად ვიყენებ,

because I subscribe to what's called the social model of disability,

რადგანაც ვეთანხმები უნარშეზღუდულობის ე.წ. სოციალურ მოდელს,

რომელიც გვეუბნება ჩვენ, რომ ჩვენი შესაძლებლობები,

which tells us that we are more disabled

by the society that we live in

მეტწილად საზოგადოების მიერ იზღუდება,

than by our bodies and our diagnoses.

ვიდრე ჩვენი სხეულისა და ჩვენი დიაგნოზის მიერ.

ამ სხეულში საკმაოდ დიდი ხანია ვცხოვრობ.

So I have lived in this body a long time.

ძალიანაც მიყვარს ის.

I'm quite fond of it.

It does the things that I need it to do,

ის მისრულებს ყველაფერს, რაც მჭირდება რომ შემისრულოს.

and I've learned to use it to the best of its capacity

მე ვისწავლე მისი შესაძლებლობების მაქსიმალურად გამოყენება

just as you have,

ისევე, როგორც თქვენ,

and that's the thing about those kids in those pictures as well.

და იგივე გააკეთეს იმ ბავშვებმა სურათებიდან.

They're not doing anything out of the ordinary.

ისინი არაჩვეულებრივს არაფერს აკეთებენ.

ისინი უბრალოდ თავიანთი სხეულის შესაძლებლობებს

They are just using their bodies

to the best of their capacity.

მაქსიმალურად იყენებენ.

So is it really fair to objectify them

როგორ ფიქრობთ, სამართლიანია

in the way that we do,

მათი ასეთი ობიექტივაცია,

ამ სურათების გაზიარებით?

to share those images?

ადამიანები როცა ამბობენ: "შენ შთამგონებელი ხარ",

People, when they say, "You're an inspiration,"

they mean it as a compliment.

ფიქრობენ, რომ ეს კომპლიმენტია.

And I know why it happens.

და ვიცი ასე რატომაც ხდება.

It's because of the lie, it's because we've been sold

ეს იმ ტყუილის ბრალია, გამუდმებით რომ გვესმის.

this lie that disability makes you exceptional.

ტყუილის, რომელიც ამბობს, რომ უნარშეზღუდულობა განსაკუთრებულს გხდის.

And it honestly doesn't.

ეს არ არის სიმართლე.

And I know what you're thinking.

ვიცი ახლა რასაც ფიქრობთ.

You know, I'm up here bagging out inspiration,

ვზივარ აქ და შთაგონებას ვაკრიტიკებ,

and you're thinking, "Jeez, Stella,

თქვენ ალბათ ფიქრობთ: "ღმერთო, სტელა,

aren't you inspired sometimes by some things?"

ნუთუ არასდროს არაფრისგან შთაგონება არ მიგიღია?"

And the thing is, I am.

ჩემი პასუხია: კი, რა თქმა უნდა.

I learn from other disabled people all the time.

გამუდმებით ვსწავლობ სხვა შშმ პირებისგან.

I'm learning not that I am luckier than them, though.

თუმცა არა იმ მიდგომით, რომ მე მათზე იღბლიანი ვარ.

I am learning that it's a genius idea

ვსწავლობ, თუ როგორი გენიალური იდეაა,

to use a pair of barbecue tongs

გამოიყენო ბარბექიუს მაშები

to pick up things that you dropped. (Laughter)

ძირს დავარდნილი ნივთების ასღებად.

(სიცილი)

როგორი გონებამახვილური იდეაა

I'm learning that nifty trick where you can charge

your mobile phone battery from your chair battery.

დატენო მობილურის ელემენტი შენი ეტლის ელემენტის გამოყენებით.

Genius.

გენიალურია.

We are learning from each others' strength and endurance,

ჩვენ ვსწავლობთ ერთმანეთის სიძლიერიდან და ამტანობიდან,

არა ჩვენი სხეულებისა და დიაგნოზის საწინააღმდეგოდ,

not against our bodies and our diagnoses,

but against a world that exceptionalizes

არამედ იმ მსოფილოს ჯიბრზე,

and objectifies us.

განსაკუთრებულებს გვხდის და "ნივთებად" გვაქცევს.

I really think that this lie that we've been sold

მე მიმაჩნია, რომ ეს ტყუილი უნარშეზღუდულობის შესახებ

about disability is the greatest injustice.

ყველაზე დიდი უსამართლობაა.

It makes life hard for us.

ის ჩვენ ცხოვრებას გვირთულებს.

And that quote, "The only disability in life

გამონათქვამი: "ცხოვრებაში ერთადერთი უნარშეზღუდულობა

is a bad attitude,"

ნეგატიური დამოკიდებულებაა"

the reason that that's bullshit

არის დიდი სისულელე, აბსურდი,

is because it's just not true,

იმიტომ, რომ ეს უბრალოდ სიცრუეა.

because of the social model of disability.

ის გამოხატავს უნარშეზღუდულობის ისეთ სოციალურ მოდელს,

No amount of smiling at a flight of stairs

რომელშიც რაც არ უნდა ბევრჯერ გაუღიმო კიბეებს,

has ever made it turn into a ramp.

ის არასდროს გადაიქცევა პანდუსად.

Never. (Laughter) (Applause)

არასდროს.

(სიცილი) (აპლოდისმენტები)

Smiling at a television screen

სმენადაქვეითებულმა ადამიანმა

isn't going to make closed captions appear

სულ გაღიმებულმა, რომ უცქიროს ტელევიზორს

for people who are deaf.

უცებ არ გაჩნდება სუბტიტრები.

No amount of standing in the middle of a bookshop

წიგნების მაღაზიაში რაც არ უნდა ხშირად იაროთ

and radiating a positive attitude

და აფრქვიოთ პოზიტიური დამოკიდეულება

is going to turn all those books into braille.

წიგნების ტექსტები არ გადაიქცევიან ბრაილის შრიფტად.

It's just not going to happen.

ეს უბრალოდ არ მოხდება.

I really want to live in a world

ძალიან მინდა ვცხოვრობდე ისეთ საზოგადოებაში,

where disability is not the exception, but the norm.

სადაც შშმ პირი ნორმალურად იქნება აღქმული და არა განსაკუთრებულად.

I want to live in a world where a 15-year-old girl

მინდა ვიცხოვრო სამყაროში, სადაც 15 წლის გოგონას

რომელიც საძინებელში ზის

sitting in her bedroom

watching "Buffy the Vampire Slayer"

და "ბაფი - ვამპირების გამანადგურებელს" უყურებს

არ მიეწერება "რაღაცის" მიღწევა,

isn't referred to as achieving anything

because she's doing it sitting down.

მხოლოდ იმიტომ, რომ ის ამას დამჯდარი აკეთებს.

I want to live in a world

მინდა ვიცხოვრო სამყაროში,

where we don't have such low expectations

სადაც არ გვექნება იმდენად დაბალი მოლოდინი

of disabled people

უნარშეზღუდული პირებისგან,

that we are congratulated for getting out of bed

რომ მივულოცოთ უბრალოდ საწოლიდან წამოდგომა

and remembering our own names in the morning.

და ის ფაქტი, რომ ახსოვთ საკუთარი სახელი.

მინდა ვიცხოვრო მსოფლიოში, სადაც ღირებულია შშმ პირების

I want to live in a world where we value genuine achievement

for disabled people,

რეალური მიღწევები,

and I want to live in a world

მინდა ვიცხოვრო მსოფლიოში,

where a kid in year 11 in a Melbourne high school

სადაც მე-11 კლასის მოსწავლე მელბურნის სკოლიდან,

is not one bit surprised

არ იქნება გაკვირვერვებული,

that his new teacher is a wheelchair user.

რომ მისი ახალი მასწავლებელი ეტლით მოსარგებლეა.

Disability doesn't make you exceptional,

უნარშეზღუდულობა არ გაქცევთ გამონაკლისად,

but questioning what you think you know about it does.

მაგრამ უნარშეზღუდულობის შესახებ თქვენი ცოდნის ეჭვქვეშ დაყენება გაქცევთ.

Thank you.

გმადლობთ.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)