I'm not your inspiration, thank you very much | Stella Young

استلا یانگ: من الهام بخش شما نیستم، خیلی ممنون.

Translator: Ahmad Mohammadzadeh Reviewer: Leila Ataei

I grew up in a very small country town

من در شهر بسیار کوچکی در ویکتوریا

in Victoria.

بزرگ شدم.

I had a very normal, low-key kind of upbringing.

از تربیتی آرام و بسیار طبیعی برخوردار شدم

I went to school, I hung out with my friends,

به مدرسه می رفتم، با دوستانم می گشتم

I fought with my younger sisters.

و با خواهران کوچکترم دعوا می کردم.

It was all very normal.

همه اینها طبیعی بود.

And when I was 15, a member of my local community

وقتی ۱۵ سالم شد،عضوی از جامعه محلی

approached my parents

نزد پدر و مادرم آمد و خواستند که

and wanted to nominate me

مرا نامزد دریافت

for a community achievement award.

یک جایزه دستاورد علمی بکنند.

And my parents said, "Hm, that's really nice,

پدرومادرم گفتند:« همم، که این واقعاً خوبه،

but there's kind of one glaring problem with that.

اما یه مشکل چشمگیر در این باره هست.

She hasn't actually achieved anything." (Laughter)

اون واقعاً به هیچ چیزی دست پیدا نکرده. » (خنده)

And they were right, you know.

و می دانید که حق با آنها بود.

I went to school, I got good marks,

من به مدرسه می رفتم، نمرات خوب می گرفتم

I had a very low-key after school job

بعد از مدرسه یک شغل معمولی

in my mum's hairdressing salon,

در آرایشگاه مادرم داشتم،

and I spent a lot of time watching

و وقت زیادی را صرف تماشای سریال های

"Buffy the Vampire Slayer" and "Dawson's Creek."

"بافی قاتل خون آشام ها" و " داوسون کریک " می کردم.

Yeah, I know. What a contradiction.

آره،می دونم. چه تناقضی!

But they were right, you know.

اما همانطور که می دانید آنها درست می گفتند.

I wasn't doing anything that was out of the ordinary

من هرگز کاری انجام نداده بودم که

at all.

قابل توجه باشد.

I wasn't doing anything that could be considered an achievement

من هیچ کاری انجام نداده بودم که یک پیروزی بزرگ به حساب بیاید

if you took disability out of the equation.

اگر معلولیت را از این معادله خارج کنید.

Years later, I was on my second teaching round

سال ها بعد، من دومین دوره ی تدریسم را در

in a Melbourne high school,

دبیرستان ملبورن می گذراندم.

and I was about 20 minutes into a year 11 legal studies class

حدود بیست دقیقه بود که در کلاس سال سوم دبیرستان مطالعات حقوقی درس می دادم

when this boy put up his hand and said,

که یکی از پسرها دستش را بلند کرد و گفت:

"Hey miss, when are you going to start doing your speech?"

« خانم، شما کِی می خواید سخنرانی تون رو ارائه بدین؟»

And I said, "What speech?"

و من گفتم:« چه سخنرانی ؟»

You know, I'd been talking them

می دونید که بیست دقیقه ی مفید برای آنها

about defamation law for a good 20 minutes.

درباره ی قانون افترا صحبت کرده بودم.

And he said, "You know, like,

و اون گفت:« خودتون می دونید،

your motivational speaking.

صحبت های انگیزشی تون.

You know, when people in wheelchairs come to school,

وقتی مردم با ویلچر به مدرسه میان،

they usually say, like, inspirational stuff?"

اونها معمولا از چیزهای الهام بخش حرف می زنند؟»

(Laughter)

( خنده)

"It's usually in the big hall."

« معمولاً توی سالن بزرگ برگزار میشه.»

And that's when it dawned on me:

آن موقع بود که این فکر به ذهنم خطور کرد:

This kid had only ever experienced disabled people

این بچه افراد معلول را تنها به شکل

as objects of inspiration.

یک وسیله ی الهام بخش تجربه کرده بود.

We are not, to this kid --

باید به اون پسر گفت که ما اینطور نیستیم.

and it's not his fault, I mean,

و این تقصیر او هم نیست،

that's true for many of us.

این حقیقت برای همه ی ما وجود دارد.

For lots of us, disabled people are not our teachers

برای اکثر ما، افراد معلول معلمان،

or our doctors or our manicurists.

یا دکتر یا مانیکوریست های ما نیستند.

We're not real people. We are there to inspire.

ما انسان واقعی نیستیم. ما فقط برای الهام بخشیدن وجود داریم.

And in fact, I am sitting on this stage

و در واقع، من الان روی این استیج نشستم

looking like I do in this wheelchair,

و بنظر می رسه که دلرم روی این ویلچر همین کار را انجام می دهم

and you are probably kind of expecting me

و شما احتمالا به نوعی از من انتظار دارید

to inspire you. Right? (Laughter)

که به شما الهام ببخشم، مگه نه؟ (خنده)

Yeah.

آره.

Well, ladies and gentlemen, I'm afraid

خوب،خانم ها و آقایان، متاسفانه قصد دارم

I'm going to disappoint you dramatically.

به طور قابل توجهی ناامیدتان بکنم.

I am not here to inspire you.

من اینجا نیستم که به شما الهام ببخشم.

I am here to tell you that we have been lied to

ما اینجا هستم تا به شما بگویم که چه دروغ هایی

about disability.

درباره ی معلولیت وجود دارد.

Yeah, we've been sold the lie

آره، ما این دروغ را شنیده ایم که

that disability is a Bad Thing, capital B, capital T.

معلولیت چیز بدی است. روی این حرفم تاکید دارم!

It's a bad thing, and to live with a disability

این که چیز بدی است و زندگی با معلولیت

makes you exceptional.

شما را استثنایی می کند.

It's not a bad thing, and it doesn't

اما چیز بدی نیست و شما را

make you exceptional.

استثنایی نمی کند.

And in the past few years, we've been able

در سال های اخیر، ما توانسته ایم

to propagate this lie even further

با رسانه های اجتماعی این دروغ را

via social media.

بیشتر پخش کنیم.

You may have seen images like this one:

ممکن است تصاویری مانند این را دیده باشید:

"The only disability in life is a bad attitude."

« تنها ناتوانی در زندگی نگرش بد است»

Or this one: "Your excuse is invalid." Indeed.

یا این یکی:« بهانه ی شما غیرقابل قبول است»

Or this one: "Before you quit, try!"

یا این:« قبل از اینکه دست بکشید، تلاش کنید»

These are just a couple of examples,

اینها فقط چند مثال بودند،

but there are a lot of these images out there.

اما نمونه های بیشتری از این تصاویر وجود دارد.

You know, you might have seen the one,

ممکن است شما هم یکی از آنها را دیده باشید.

the little girl with no hands

دختر کوچکی که دست ندارد

drawing a picture with a pencil held in her mouth.

با مدادی در دهانش نقاشی می کشد.

You might have seen a child running

شاید تصویر پسری را دیده باشید که

on carbon fiber prosthetic legs.

با پای مصنوعی می دود

And these images,

و تصاویری از این نوع.

there are lots of them out there,

بسیاری از اینها وجود دارد،

they are what we call inspiration porn.

که ما به آنها می گوییم تصاویر مستهجن الهام بخش.

(Laughter)

(خنده)

And I use the term porn deliberately,

و من عمداً از واژه ی مستهجن استفاده کردم

because they objectify one group of people

چراکه آن تصاویر گروهی از مردم را

for the benefit of another group of people.

به سود گروهی دیگر عینیت می بخشند.

So in this case, we're objectifying disabled people

و در این مورد، ما افراد معلول را

for the benefit of nondisabled people.

برای نفع افراد توانا عینیت می بخشیم.

The purpose of these images

هدف این تصاویر

is to inspire you, to motivate you,

الهام بخشیدن به شما و انگیزه دادن به شماست

so that we can look at them

بنابراین ما می توانیم به آنها نگاه کنیم

and think, "Well, however bad my life is,

و فکر کنیم:« خب،هرچه قدر زندگی من بد باشه،

it could be worse.

می تونست بدتر هم بشه.

I could be that person."

ممکن بود من اون شخص باشم»

But what if you are that person?

اما اگر شما آن شخص باشید چه؟

I've lost count of the number of times that I've

حسابش از دستم خارج شده است که چقدر

been approached by strangers

افراد غریبه به من نزدیک شده اند

wanting to tell me that they think I'm brave

و به من گفتند که فکر می کنند من شجاع هستم،

or inspirational,

یا الهام بخش

and this was long before my work

و این خیلی قبل از آن بود که کار من

had any kind of public profile.

مشخصاتی عمومی داشته باشد.

They were just kind of congratulating me

حتی تبریک هایی به من می گفتند بابت اینکه

for managing to get up in the morning

می توانستم صبح بیدار شوم

and remember my own name. (Laughter)

و اسمم را به یاد بیاورم. (خنده)

And it is objectifying.

و این استفاده ابزاری کردن است.

These images, those images

این گونه تصاویر

objectify disabled people

از افراد ناتوان به سود مردم سالم

for the benefit of nondisabled people.

استفاده ابزاری می کند.

They are there so that you can look at them

شما می توانید به این تصاویر نگاه کنید

and think that things aren't so bad for you,

و فکر کنید که اوضاع چندان هم برای شما بد نیست

to put your worries into perspective.

و نگرانی هایتان را با افراد دیگر مقایسه کنید.

And life as a disabled person

زندگی به عنوان یک فرد معلول

is actually somewhat difficult.

به نوعی واقعاً دشوار است.

We do overcome some things.

ما به بعضی چیزها غلبه کردیم.

But the things that we're overcoming

اما چیزهایی که ما بهشان غلبه کردیم

are not the things that you think they are.

چیزهایی نیستند که شما فکر می کنید.

They are not things to do with our bodies.

آنها ربطی به بدن ما ندارند.

I use the term "disabled people" quite deliberately,

من از اصطلاح «افراد معلول» کاملاً به عمد استفاده می کنم

because I subscribe to what's called the social model of disability,

چون من درچیزی که مدل اجتماعی از کارافتادگی نام دارد مشترک هستم

which tells us that we are more disabled

که می گوید ما بواسطه جامعه ای که در آن زندگی می کنیم

by the society that we live in

بیشتر ناتوان هستیم تا واسطه بدنمان

than by our bodies and our diagnoses.

یا مشکلمان.

So I have lived in this body a long time.

من مدت زیادی در این جسم زندگی کردم

I'm quite fond of it.

و واقعاً به آن علاقه دارم.

It does the things that I need it to do,

جسمم کارهایی را که نیاز دارم انجام می دهد

and I've learned to use it to the best of its capacity

و من یادگرفتم که از بهترین ظرفیت آن استفاده کنم

just as you have,

همانطور که شما این کار را می کنید

and that's the thing about those kids in those pictures as well.

و این موضوع درباره ی کودکانی که در تصاویر هم بودند صادق است.

They're not doing anything out of the ordinary.

آنها هیچ کار غیر عادی ای انجام نمی دهند

They are just using their bodies

بلکه فقط از بهترین ظرفیت بدنشان

to the best of their capacity.

استفاده می کنند.

So is it really fair to objectify them

بنابراین آیا این واقعاً عادلانه است که

in the way that we do,

از آنها با به اشتراک گذاری این تصاویر

to share those images?

این گونه سوءاستفاده ابزاری کنیم؟

People, when they say, "You're an inspiration,"

مردم وقتی می گویند:« شما الهام بخش هستید،»

they mean it as a compliment.

قصد تعریف کردن دارند.

And I know why it happens.

و می دانم که چرا این اتفاق می افتد.

It's because of the lie, it's because we've been sold

این به خاطر دروغ است،به خاطر این دروغ که

this lie that disability makes you exceptional.

معلولیت شما را استثنایی می کند.

And it honestly doesn't.

اما واقعاً اینطور نیست.

And I know what you're thinking.

و می دانم که شما فکر می کنید که

You know, I'm up here bagging out inspiration,

من آمده ام این جا تا از الهام بخش بودن ایراد بگیرم

and you're thinking, "Jeez, Stella,

و فکر می کنید که :« هی، استلا،

aren't you inspired sometimes by some things?"

خودت تا حالا از بعضی چیزها الهام نگرفتی؟»

And the thing is, I am.

جواب این است، بله.

I learn from other disabled people all the time.

من همیشه از دیگر افراد ناتوان یاد میگیرم.

I'm learning not that I am luckier than them, though.

نه اینکه یاد بگیرم من از آنها خوش شانس تر هستم.

I am learning that it's a genius idea

یاد می گیرم که این ایده ی نبوغ آمیزی است

to use a pair of barbecue tongs

که از یک جفت انبر باربیکیو

to pick up things that you dropped. (Laughter)

برای بلند کردن چیزهایی که می افتند استفاده کنم. (خنده)

I'm learning that nifty trick where you can charge

یاد میگیرم که ترفند زیرکانه ی است که می توانید

your mobile phone battery from your chair battery.

موبایلتان را با باتری صندلی تان شارژکنید.

Genius.

نبوغ آمیز.

We are learning from each others' strength and endurance,

ما از قدرت و استقامت هم دیگر می آموزیم،

not against our bodies and our diagnoses,

نه علیه جسم و عیب هایمان،

but against a world that exceptionalizes

بلکه علیه جهانی که ما را استثناء می داند

and objectifies us.

و از ما سوءاستفاده ابزاری می کند.

I really think that this lie that we've been sold

واقعاً فکر می کنم این دروغی که

about disability is the greatest injustice.

درباره ی معلولیت گفته ایم بزرگترین بی عدالتی است.

It makes life hard for us.

این زندگی را برای ما سخت می کند.

And that quote, "The only disability in life

و این نقل قول که :« تنها ناتوانی در زندگی

is a bad attitude,"

نگرش بد است»،

the reason that that's bullshit

دلیل مزخرف بودن آن این است که

is because it's just not true,

هرگز حقیقت ندارد

because of the social model of disability.

به خاطر مدل اجتماعی ناتوانی.

No amount of smiling at a flight of stairs

هرقدر هم به پله های درحال پرواز لبخند بزنید

has ever made it turn into a ramp.

آن را تبدیل به یک سطح شیبدار نمی کند.

Never. (Laughter) (Applause)

هرگز. ( خنده) (تشویق)

Smiling at a television screen

خندیدن به صفحه ی تلویزیون

isn't going to make closed captions appear

باعث نمی شود که زیرنویس ها برای افراد ناشنوا

for people who are deaf.

ظاهر شوند.

No amount of standing in the middle of a bookshop

هر چقدر که هم که وسط یک کتاب فروشی بایستید

and radiating a positive attitude

و نگرش مثبت پخش کنید

is going to turn all those books into braille.

تمام کتاب ها را تبدیل به خط بریل نمی کند.

It's just not going to happen.

هیج اتفاقی قرار نیست بیافتد.

I really want to live in a world

من واقعاً می خواهم در جهانی زندگی کنم که

where disability is not the exception, but the norm.

که معلولیت نه یک استثنا، بلکه یک هنجار است.

I want to live in a world where a 15-year-old girl

می خواهم در جهانی زندگی کنم که یک دختر 15 ساله

sitting in her bedroom

که در اتاقش نشسته و

watching "Buffy the Vampire Slayer"

«بافی قاتل شکارچی ها» را نگاه می کند

isn't referred to as achieving anything

به عنوان دستیابی به چیزی معرفی نشود

because she's doing it sitting down.

چراکه آن را نشسته انجام می دهد.

I want to live in a world

می خواهم در جهانی زندگی کنم

where we don't have such low expectations

که از افراد ناتوان توقعات کم

of disabled people

نداشته باشیم

that we are congratulated for getting out of bed

که موفق شده اند از تخت بیرون بیایند

and remembering our own names in the morning.

و اسم خودشان را به یاد دارند.

I want to live in a world where we value genuine achievement

می خواهم در جهانی زندگی کنم که پیروزی واقعی برای افراد ناتوان را

for disabled people,

ارج بنهیم

and I want to live in a world

و می خواهم در جهانی زندگی کنم

where a kid in year 11 in a Melbourne high school

که یک دانش آموز سوم در دبیرستان ملبورن

is not one bit surprised

از اینکه معلم جدیدش روی ویلچر است

that his new teacher is a wheelchair user.

غافلگیر نشود.

Disability doesn't make you exceptional,

معلولیت شما را استثنایی نمی کند

but questioning what you think you know about it does.

اما آنچه را که فکر می کنید درباره ی آن می دانید زیر سوال می برد.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)