Israel and Iran: A love story?

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Pattapon Kasemtanakul Reviewer: Yada Sattarujawong

On March 14, this year,

วันที่ 14 มีนาคมที่ผ่านมา

I posted this poster on Facebook.

ผมได้โพสโปสเตอร์นี่ลงบนเฟสบุ๊ค (Facebook)

This is an image of me and my daughter

มันเป็นรูปของผมกับลูกสาว

holding the Israeli flag.

กำลังถือธงอิสราเอลอยู่

I will try to explain to you about the context of why

ผมจะพยายามอธิบายว่าอะไรอยู่ในหัวของผม

and when I posted.

ตอนที่ผมโพส

A few days ago, I was sitting waiting

ไม่กี่วันก่อน ขณะที่ผมกำลังเข้าแถวรอคิวจ่ายเงิน

on the line at the grocery store,

ที่ร้านขายของชำ

and the owner and one of the clients

เจ้าของร้านกับลูกค้ารายหนึ่ง

were talking to each other,

กำลังคุยกัน

and the owner was explaining to the client

และเจ้าของกำลังอธิบายให้กับลูกค้าฟังว่า

that we're going to get 10,000 missiles on Israel.

อิสราเอลกำลังจะโดนจรวดยิงนับ 10,000 ลูก

And the client was saying, no, it's 10,000 a day.

ลูกค้าจึงบอกว่า เปล่า 10,000 ลูกต่อวันต่างหาก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

("10,000 missiles") This is the context. This is where we are now in Israel.

จรวด 10,000 ลูก นั่นแหละคือคำอธิบาย และนั่นแหละคือสถานการณ์ปัจจุบันของอิสราเอล

We have this war with Iran coming for 10 years now,

เราได้ทำสงครามกับอิหร่านมานับ 10 ปีแล้ว

and we have people, you know, afraid.

และผู้คนก็ต่างหวาดกลัว

It's like every year it's the last minute

ทุกๆ ปีมันรู้สึกเหมือนกับจะเป็นช่วงนาทีสุดท้าย

that we can do something about the war with Iran.

ที่เราอาจจะแก้ไขปัญหานี้กับอิหร่านได้

It's like, if we don't act now, it's too late forever,

มันเหมือนกับว่า ถ้าเราไม่ทำอะไรซักอย่างตอนนี้ มันก็จะสายเกินไป

for 10 years now.

มาเป็นเวลา 10 ปีแล้ว

So at some point it became, you know, to me,

เพราะฉะนั้นพอถึงจุดๆ หนึ่ง

I'm a graphic designer, so I made posters about it

สำหรับผมที่เป็นนักออกแบบกราฟฟิก ผมเลยสร้างโปสเตอร์เกี่ยวกับมันขึ้นมา

and I posted the one I just showed you before.

และผมก็โพสอันที่ผมให้คุณดูเมื่อกี้ลงไป

Most of the time, I make posters, I post them on Facebook,

ผมมักออกแบบโปสเตอร์ และโพสลงในเฟสบุ๊ค

my friends like it, don't like it,

เพื่อนผมจะกดถูกใจบ้าง ไม่กดมันบ้าง

most of the time don't like it, don't share it,

ส่วนใหญ่มักไม่ชอบมัน ไม่กดแบ่งปันมัน

don't nothing,

ไม่อะไรทั้งนั้นน่ะแหละ

and it's another day.

เหมือนวันปกติทั่วๆ ไป

So I went to sleep, and that was it for me.

จากนั้นผมก็เข้านอน และก็จบวันสำหรับผม

And later on in the night, I woke up

แต่ตอนที่ผมตื่นขึ้นมากลางดึก

because I'm always waking up in the night,

เพราะผมมักจะตื่นขึ้นมากลางดึกอยู่ตลอด

and I went by the computer and I see all these red dots,

ผมไปที่คอมพิวเตอร์ และเห็นจุดสีแดงๆ พวกนี้

you know, on Facebook, which I've never seen before.

บนเฟสบุ๊คน่ะ แบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I was like, "What's going on?"

และผมก็แบบว่า "นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย"

So I come to the computer and I start looking on,

ผมจึงลองเข้าไปค้นดู

and suddenly I see many people talking to me,

และขณะนั้นผมเห็นคนมากมายกำลังคุยกับผมอยู่

most of them I don't know,

ส่วนใหญ่เป็นใครก็ไม่รู้

and a few of them from Iran,

บางคนมาจากอิหร่านซะด้วยซ้ำ

which is -- What?

มันแบบว่า อะไรกันเนี่ย

Because you have to understand,

เพราะคุณต้องเข้าใจอะไรอย่างนึงนะ

in Israel we don't talk with people from Iran.

ในอิสราเอล เราไม่คุยกับคนจากอิหร่าน

We don't know people from Iran.

เราไม่รู้จักใครในอิหร่าน

It's like, on Facebook, you have friends only from --

ในเฟสบุ๊ค มันเหมือนกับว่าคุณจะมีแค่เพื่อน

it's like your neighbors are your friends on Facebook.

ที่อยู่รอบๆ บ้านคุณแค่นั้น

And now people from Iran are talking to me.

และตอนนี้คนจากอิหร่านกำลังพูดกับผมอยู่

So I start answering this girl, and she's telling me

ผมจึงตอบกลับไปหาเธอ และเธอบอกผมว่า

she saw the poster and she asked her family to come,

เธอได้เห็นโปสเตอร์ เธอจึงเรียกครอบครัวมาดู

because they don't have a computer, she asked her family

เพราะพวกเขาไม่มีคอมพิวเตอร์ เธอเรียกพวกเขาให้มาดูโปสเตอร์

to come to see the poster, and they're all sitting in the living room crying.

และตอนนี้พวกเขาทั้งหมดกำลังนั่งร้องไห้อยู่ในห้องกันอยู่

So I'm like, whoa.

ผมเลยแบบว่า โวว

I ask my wife to come, and I tell her, you have to see that.

ผมเรียกภรรยาผมให้เข้ามา และบอกเธอให้ดูสิ่งที่เกิดขึ้น

People are crying, and she came, she read the text,

ผู้คนกำลังร้องไห้ และเมื่อเธอได้อ่านข้อความพวกนั้น

and she started to cry.

เธอก็เริ่มร้องไห้เช่นกัน

And everybody's crying now. (Laughter)

และตอนนี้ทุกคนเลยร้องไห้กันหมด (เสียงหัวเราะ)

So I don't know what to do, so my first reflex,

ผมเลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไง แต่ปฏิกิริยาแรกของผม

as a graphic designer, is, you know, to show everybody

ในฐานะของนักออกแบบกราฟฟิก ก็คือต้องโชว์ให้ทุกคนเห็น

what I'd just seen, and people started to see them

ในสิ่งที่ผมได้เห็น และเมื่อคนอื่นๆ เริ่มเห็นมันเข้า

and to share them, and that's how it started.

และเริ่มกดแบ่งปันมัน ทุกอย่างมันจึงเริ่มต้นขึ้น

The day after, when really it became a lot of talking,

วันต่อมา ตอนที่ทุกคนกำลังพูดถึงมัน

I said to myself, and my wife said to me,

ผมจึงบอกกับตัวเอง เหมือนกับที่ภรรยาผมบอกกับผม

I also want a poster,

ฉันก็อยากได้โปสเตอร์เหมือนกัน

so this is her. (Laughter)

และนี่คือเธอครับ (เสียงหัวเราะ)

Because it's working, put me in a poster now.

เพราะว่ามันได้ผลแล้ว เอาภาพชั้นลงโปสเตอร์เดี๋ยวนี้

But more seriously, I was like, okay, these ones work,

ผมคิดว่าโปสเตอร์นั่นก็โอเคนะ แต่ความจริงแล้ว

but it's not just about me, it's about people from Israel

ผมคิดว่านี่มันไม่ได้เกี่ยวแค่กับผมเท่านั้น มันเกี่ยวข้องกับผู้คนทั้งอิสราเอล

who want to say something.

ที่ต้องการพูดอะไรบางอย่าง

So I'm going to shoot all the people I know, if they want,

เพราะฉะนั้นผมจึงอยากถ่ายภาพทุกคนที่ผมรู้จัก ถ้าพวกเขาต้องการ

and I'm going to put them in a poster and I'm going to share them.

และผมจะใส่มันลงในโปสเตอร์ และผมจะกดแบ่งปันมันไปให้

So I went to my neighbors and friends and students

ผมไล่ไปตั้งแต่เพื่อนบ้าน เพื่อน นักเรียน

and I just asked them, give me a picture, I will make you a poster.

และผมก็แค่ขอภาพจากพวกเขา และผมก็ทำโปสเตอร์ให้

And that's how it started. And that's how, really,

และนั่นแหละจุดเริ่มต้น และนั่นแหละคือจุด

it's unleashed, because suddenly people

ที่มันถูกปลดปล่อย เพราะทันใดนั้น

from Facebook, friends and others,

ผู้คนจากเฟสบุ๊ค เพื่อนๆ และคนอื่นๆ

just understand that they can be part of it.

เพิ่งจะเข้าใจว่าพวกเขาสามารถเป็นส่วนหนึ่งของมันได้

It's not just one dude making one poster,

ไม่ใช่แค่ผู้ชาย 1 คนที่ออกแบบโปสเตอร์

it's -- we can be part of it, so they start sending me pictures

แต่พวกเขาทั้งหมดสามารถเป็นส่วนหนึ่งของมันได้ด้วย พวกเขาเลยส่งภาพมาให้ผม

and ask me, "Make me a poster. Post it.

และบอกกับผมว่า "ออกแบบโปสเตอร์ให้ฉันหน่อย

Tell the Iranians we from Israel love you too."

และโพสไปบอกชาวอิหร่านด้วยว่า พวกเราชาวอิสราเอลก็รักพวกคุณด้วยเหมือนกัน"

It became, you know, at some point it was really, really intense.

มันกลายเป็น คุณรู้มั้ย พอถึงจุดๆ หนึ่งมันใหญ่โตมาก

I mean, so many pictures, so I asked friends

ผมหมายถึงว่ามีรูปมากมาย

to come, graphic designers most of them,

ผมเลยวานเพื่อนนักออกแบบกราฟฟิก

to make posters with me, because I didn't have the time.

ให้มาช่วยออกแบบโปสเตอร์กับผม เพราะผมไม่มีเวลามากพอ

It was a huge amount of pictures.

มันมีจำนวนมหาศาลจริงๆ

So for a few days, that's how my living room was.

ในช่วงไม่กี่วันนั้น นั่นคือหน้าตาของห้องนั่งเล่นผม

And we received Israeli posters, Israeli images,

และเราได้รับภาพ และโปสเตอร์จากอิสราเอล

but also lots of comments, lots of messages from Iran.

แต่เรายังได้ข้อคิดเห็น และข้อความมากมายจากอิหร่าน

And we took these messages and we made posters out of it,

เราจึงนำข้อความเหล่านี้มาทำเป็นโปสเตอร์

because I know people: They don't read, they see images.

เพราะผมรู้ว่าคนส่วนใหญ่เป็นยังไง พวกเขาชอบไม่อ่าน พวกเขาชอบดูรูป

If it's an image, they may read it.

และถ้ามันเป็นรูป บางทีพวกเขาจะอ่านมัน

So here are a few of them.

นี่เป็นเพียงตัวอย่างบางอัน

("You are my first Israelian friend. I wish we both get rid of our idiot politicians, anyway nice to see you!")

("คุณเป็นเพื่อนชาวอิสราเอลคนแรกของฉัน ฉันหวังว่าเราทั้งคู่จะกำจัดนักการเมืองหน้าโง่ของเราได้ ยินดีที่ได้รู้จักคุณ")

("I love that blue. I love that star. I love that flag.") This one is really moving for me because it's the story

("ฉันรักสีฟ้านั่น ฉันรักดาวนั่น และฉันรักธงนั่น") อันนี้มันมีความหมายมากสำหรับผมเพราะเรื่องราวของมัน

of a girl who has been raised in Iran

ที่เกี่ยวกับเด็กผู้หญิงที่ถูกเลี้ยงในอิหร่าน

to walk on an Israeli flag to enter her school every morning,

ที่ต้องเดินบนธงอิสราเอลทุกเช้าเพื่อเข้าโรงเรียน

and now that she sees the posters that we're sending,

และตอนนี้เมื่อเธอเห็นโปสเตอร์ของเรา

she starts -- she said that she changed her mind,

เธอเริ่มที่จะเปลี่ยนแปลงความคิด

and now she loves that blue, she loves that star,

และตอนนี้เธอรักสีฟ้านั่น เธอรักดาวนั่น

and she loves that flag, talking about the Israeli flag,

และเธอรักธงนั่น เธอกำลังพูดถึงธงอิสราเอล

and she wished that we'd meet and come to visit one another,

และเธอหวังว่าเราจะได้เจอกันบ้าง

and just a few days after I posted the first poster.

ไม่กี่วันหลังจากที่ผมโพสโปสเตอร์อันแรก

The day after,

วันต่อมา

Iranians started to respond with their own posters.

ชาวอิหร่านก็เริ่มตอบโต้ด้วยโปสเตอร์ของพวกเขาบ้าง

They have graphic designers. What? (Laughter)

อะไรนะ พวกเขาก็มีนักออกแบบกราฟฟิกเหมือนกันเหรอ! (เสียงหัวเราะ)

Crazy, crazy.

มันบ้ามากๆ

So you can see they are still shy, they don't want to show their faces,

คุณจะเห็นว่าพวกเขายังอายอยู่ ไม่มีใครที่อยากแสดงหน้าตา

but they want to spread the message.

แต่พวกเขาอยากช่วยส่งต่อข้อความ

They want to respond. They want to say the same thing.

พวกเขาอยากโต้ตอบ พวกเขาอยากบอกสิ่งเดียวกัน

So. And now it's communication.

มันเลยกลายเป็นการสื่อสาร

It's a two-way story. It's Israelis and Iranians

เป็นการสื่อสาร 2 ทาง ทั้งจากชาวอิสราเอลและชาวอิหร่าน

sending the same message, one to each other.

ส่งข้อความเดียวกันให้แต่ละฝ่าย

("My Israeli Friends. I don't hate you. I don't want War.")

("เพื่อนชาวอิสราเอลของฉัน ฉันไม่ได้เกลียดคุณ ฉันไม่ต้องการสงคราม")

This never happened before, and this is two people

นี่มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และนี่เป็นคน 2 คน

supposed to be enemies, we're on the verge of a war,

ที่ควรจะเป็นศัตรูกัน เรากำลังจะทำสงครามกัน

and suddenly people on Facebook are starting to say,

และทันใดนั้น คนในเฟสบุ๊คกลับเริ่มบอกว่า

"I like this guy. I love those guys."

"ฉันชอบคนนั้น ฉันรักคนนี้"

And it became really big at some point.

และในจุดๆ หนึ่ง มันเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่มาก

And then it became news.

และมันกลายเป็นข่าว

Because when you're seeing the Middle East, you see only the bad news.

เพราะเมื่อคุณนึกถึงตะวันออกกลาง คุณจะนึกถึงแต่ข่าวร้าย

And suddenly, there is something that was happening

และทันใดนั้น มีบางอย่างเกิดขึ้น

that was good news. So the guys on the news,

ที่เป็นข่าวดี ผู้สื่อข่าวจึงให้ความสนใจ

they say, "Okay, let's talk about this."

พวกเขาบอกว่า "เอาล่ะ เรามาพูดถึงเรื่องนี้กัน"

And they just came, and it was so much,

และพวกเขาก็มา และมันเยี่ยมมาก

I remember one day, Michal,

ผมจำวันนึงได้

she was talking with the journalist, and she was asking him,

มิเกล (Michal) กำลังพูดกับนักข่าว และเธอถามเขาว่า

"Who's gonna see the show?"And he said, "Everybody."

"ใครจะดูมันบ้าง" และเขาตอบว่า "ทุกๆ คน"

So she said, "Everybody in Palestine, in where? Israel?

เธอเลยถามว่า "ทุกๆ คนในปาเลสไตน์เหรอ หรืออิสราเอล

Who is everybody?""Everybody."

ทุกๆ คนคือใคร" เขาตอบ "ทุกๆ คน"

They said, "Syria?" "Syria."

"ซีเรียล่ะ" "ซีเรียด้วย"

"Lebanon?""Lebanon."

"เลบานอนล่ะ" "เลบานอนด้วย"

At some point, he just said, "40 million people are going to see you today.

ไล่ไปไล่มา เขาจึงพูดว่า "วันนี้คน 40 ล้านคนจะรู้จักคุณ

It's everybody." The Chinese.

ทุกๆ คนน่ะ" คนจีนก็มี

And we were just at the beginning of the story.

และนั่นมันแค่เริ่มต้นเท่านั้น

Something crazy also happened.

บางอย่างที่บ้ามากก็เกิดขึ้นมา

Every time a country started talking about it,

ทุกๆ ครั้งที่ประเทศใดประเทศหนึ่งเริ่มพูดถึงมัน

like Germany, America, wherever,

เยอรมันเอย อเมริกาเอย อะไรก็ตาม

a page on Facebook popped up with the same logo

เพจในเฟสบุ๊คก็จะถูกสร้างขึ้นมาด้วยโลโก้เดียวกัน

with the same stories, so at the beginning

กับเรื่องราวเดียวกัน เพราะฉะนั้นในตอนเริ่ม

we had "Iran-Loves-Israel," which is an Iranian

เรามี "อิหร่าน-รัก-อิสราเอล" (Iran-Loves-Israel) ที่ชาวอิหร่าน

sitting in Tehran, saying, "Okay, Israel loves Iran?

ที่นั่งอยู่ที่กรุงเตหะราน (Tehran) พูดว่า "เอ้า อิสราเอลรักอิหร่านเหรอ

I give you Iran-Loves-Israel."

งั้น อิหร่าน-รัก-อิสราเอล"

You have Palestine-Loves-Israel.

คุณมี ปาเลสไตน์-รัก-อิสราเอล (Palestine-Loves-Israel)

You have Lebanon that just -- a few days ago.

คุณมี เลบานอน เมื่อไม่กี่วันก่อน

And this whole list of pages on Facebook

และเพจอีกนับไม่ถ้วนในเฟสบุ๊ค

dedicated to the same message,

ที่อุทิศให้กับข้อความเดียวกัน

to people sending their love, one to each other.

เพื่อส่งต่อความรักให้กันและกัน

The moment I really understood that something was happening,

ผมเพิ่งจะเริ่มเข้าใจจริงๆ ว่าบางอย่างมันได้เกิดขึ้นแล้ว

a friend of mine told me,

ก็ตอนที่เพื่อนของผมบอกว่า

"Google the word 'Israel.'"

"ลองค้นหาด้วยคำว่า 'อิสราเอล' ในกูเกิ้ล (Google) ดู"

And those were the first images on those days

และนั่นเป็นภาพแรก

that popped up from Google

ที่เป็นผลการค้นหาจากกูเกิ้ลในตอนนั้น

when you were typing, "Israel" or "Iran."

เมื่อคุณพิมพ์คำว่า "อิสราเอล" หรือ "อิหร่าน"

We really changed how people see the Middle East.

พวกเราได้เปลี่ยนวิธีที่ผู้คนมองตะวันออกกลาง

Because you're not in the Middle East.

เพราะคุณไม่ได้อยู่ในตะวันออกกลาง

You're somewhere over there, and then you want to see the Middle East,

คุณอยู่ที่อื่น และเมื่อคุณต้องการเห็นตะวันออกกลาง

so you go on Google and you say, "Israel,"

คุณจะค้นหาในกูเกิ้ลและพิมพ์คำว่า "อิสราเอล"

and they give you the bad stuff.

และคุณจะเจอแต่ผลค้นหาที่เลวร้าย

And for a few days you got those images.

และในช่วงเวลาไม่กี่วันคุณจะได้ภาพพวกนั้น

Today the Israel-Loves-Iran page

ในวันนี้ เพจ อิสราเอล-รัก-อิหร่าน

is this number, 80,831, and two million people last week

มีคนกดถูกใจ 80,831 และในอาทิตย์ที่ผ่านมาคน 2 ล้านคน

went on the page and shared, liked, I don't know,

เข้าไปที่เพจ และกดแบ่งปัน กดถูกใจ หรืออะไรก็ตาม

commented on one of the photos.

เขียนข้อคิดเห็นในหนึ่งในภาพพวกนั้น

So for five months now, that's what we are doing,

นั่นคือสิ่งที่เราทำเป็นเวลากว่า 5 เดือนมาแล้ว

me, Michal, a few of my friends, are just making images.

ผม มิเกล และเพื่อนผมไม่กี่คนกำลังสร้างรูปภาพ

We're showing a new reality

พวกเรากำลังแสดงความเป็นจริงใหม่

by just making images

ด้วยการสร้างรูปภาพ

because that's how the world perceives us.

เพราะทั้งโลกมองเราอย่างนั้น

They see images of us, and they see bad images.

พวกเขาเห็นภาพของเรา และพวกเขาเห็นแต่สิ่งเลวร้าย

So we're working on making good images. End of story.

พวกเราจึงกำลังสร้างภาพที่ดี มันก็แค่นั้นแหละ

Look at this one. This is the Iran-Loves-Israel page.

ลองดูอันนี้สิ นี่คือเพจ อิหร่าน-รัก-อิสราเอล

This is not the Israel-Loves-Iran. This is not my page.

นี่มันไม่ใช่ อิสราเอล-รัก-อิหร่าน (Israel-Loves-Iran) นี่มันไม่ใช่เพจที่ผมสร้างขึ้น

This is a guy in Tehran on the day of remembrance

นี่คือชายคนหนึ่งในกรุงเตหะรานในวันรำลึก

of the Israeli fallen soldier

ถึงการเสียชีวิตของทหารชาวอิสราเอล

putting an image of an Israeli soldier on his page.

ที่เอาภาพทหารชาวอิสราเอลขึ้นในเพจของเขา

This is the enemy.

นี่คือศัตรู

What?

อะไรนะ

("Our heartfelt condolences to the families who lost their dearests in terror attack in Bulgaria")

("เรารู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งต่อครอบครัวที่สูญเสียคนรักในการโจมตีที่บัลแกเรีย (Bulgaria)")

And it's going both ways.

เป็นอย่างนี้กันทั้ง 2 ทาง

It's like, we are showing respect, one to each other.

มันเหมือนกับว่าเราต่างเคารพกันและกัน

And we're understanding. And you show compassion.

และเราเข้าใจ และเห็นอกเห็นใจกันและกัน

And you become friends.

พวกเรากลายเป็นเพื่อนกัน

And at some point, you become friends on Facebook,

และเมื่อถึงจุดๆ หนึ่ง เรากลายเป็นเพื่อนกันในเฟสบุ๊ค

and you become friends in life.

และได้กลายเป็นเพื่อนกันในชีวิตจริง

You can go and travel and meet people.

คุณสามารถไปท่องเที่ยว และเจอพวกเขาได้

And I was in Munich a few weeks ago.

ไม่กี่วันก่อนผมอยู่ที่มิวนิก (Munich)

I went there to open an exposition about Iran

ผมไปเพื่อเปิดนิทรรศการเกี่ยวกับอิหร่าน

and I met there with people from the page

และผมเจอกับคนในเพจที่นั่น

that told me, "Okay, you're going to be in Europe,

ที่บอกผมว่า "โอเค คุณกำลังไปที่ยุโรป

I'm coming. I'm coming from France, from Holland,

ผมไปด้วย ผมจะไปจากฝรั่งเศส จากฮอลแลนด์

from Germany," of course, and from Israel people came,

จากเยอรมัน" และแน่นอนคนจากอิสราเอลก็มา

and we just met there for the first time in real life.

และเราได้เจอกันเป็นครั้งแรกที่นั่น

I met with people that are supposed to be my enemies

ผมจะได้เจอกับคนที่น่าจะเป็นศัตรูของผม

for the first time. And we just shake hands,

เป็นครั้งแรก และเราจับมือกัน

and have a coffee and a nice discussion,

ไปดื่มกาแฟ ต่อด้วยการสนทนาที่น่าสนใจ

and we talk about food and basketball.

และเราพูดถึงอาหาร และบาสเกตบอล

And that was the end of it.

ก็แค่นั้นแหละ

Remember that image from the beginning?

จำภาพที่เห็นในตอนแรกได้มั้ยครับ

At some point we met in real life, and we became friends.

ณ จุดๆ หนึ่ง เราได้เจอกันในชีวิตจริง และเราได้กลายเป็นเพื่อนกัน

And it goes the other way around.

และมันก็เกิดขึ้นในอีกทางนึงด้วย

Some girl that we met on Facebook

เด็กหญิงที่เราเจอในเฟสบุ๊ค

never been in Israel, born and raised in Iran,

ไม่เคยไปที่อิสราเอล เกิดและโตที่อิหร่าน

lives in Germany, afraid of Israelis

อาศัยอยู่ในเยอรมัน กลัวชาวอิสราเอลมาก

because of what she knows about us,

จากสิ่งที่เธอรู้เกี่ยวกับเรา

decides after a few months of talking on the Internet

ได้ตัดสินใจในไม่กี่เดือนที่คุยกับเราทางอินเตอร์เนท

with some Israelis to come to Israel,

ที่จะมาที่อิสราเอลกับชาวอิสราเอล

and she gets on the plane and arrives at Ben Gurion

เธอขึ้นเครื่องบิน และมาถึงที่สนามบินเบน กูเรียน (Ben Gurion)

and says, "Okay, not that big a deal."

และพูดว่า "โอเค นั่นมันก็ง่ายกว่าที่คิดนี่นา"

So a few weeks ago, the stress is getting higher,

เมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน ความตึงเครียดระหว่างทั้ง 2 ประเทศเพิ่มสูงขึ้นอีก

so we start this new campaign

เราเลยจัดเคมเปญใหม่ขึ้นมา

called "Not ready to die in your war."

ชื่อว่า "ยังไม่พร้อมที่จะตายในสงครามของคุณ" (Not ready to die in your war)

I mean, it's plus/minus the same message,

สิ่งที่เราต้องการสื่อยังคงเหมือนเดิม

but we wanted really to add some aggressivity to it.

แต่เราต้องการให้มันยิ่งดุดันมากขึ้น

And again, something amazing happened,

และอีกครั้ง มีบางอย่างที่น่าทึ่งได้เกิดขึ้น

something that we didn't have on the first wave of the campaign.

สิ่งที่ยังไม่ได้เกิดตอนที่เราทำเคมเปญครั้งแรก

Now people from Iran, the same ones who were shy

ตอนนี้คนจากอิหร่าน

at the first campaign and just sent, you know,

ที่ไม่ยอมแสดงหน้าตา

their foot and half their faces,

และส่งมาแค่รูปเท้า หรือปิดหน้าปิดตาไว้

now they're sending their faces, and they're saying,

ตอนนี้พวกเขาส่งรูปหน้ามา และบอกว่า

"Okay, no problem, we're into it. We are with you."

"โอเค ไม่มีปัญหา เราเห็นด้วยกับคุณ"

Just read where those guys are from.

แค่ดูว่าพวกเขามาจากไหนกันบ้างก็พอ

And for every guy from Israel,

เพราะทุกๆ คนที่ส่งมาจากอิสราเอล

you've got someone from Iran.

เราก็จะเจอคนที่ส่งมาจากอิหร่านเช่นกัน

Just people sending their pictures.

พวกเขาแห่ส่งภาพมากันทั้งนั้น

Crazy, yes?

บ้าเนอะ

So --

บางที

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So you may ask yourself, who is this dude?

คุณอาจถามว่าเจ้าหนุ่มนี่มันเป็นใครกัน

My name is Ronny Edry, and I'm 41, I'm an Israeli,

ผมชื่อ รอนนี่ เอ็ดดรี้ (Ronny Edry) อายุ 41 ปี ผมมาจากอิสราเอล

I'm a father of two, I'm a husband,

เป็นพ่อลูก 2 เป็นสามี

and I'm a graphic designer. I'm teaching graphic design.

และผมเป็นนักออกแบบกราฟฟิก เป็นอาจารย์สอนมันด้วย

And I'm not that naive, because a lot of the time

และผมไม่ได้อ่อนต่อโลกขนาดนั้น เพราะเวลาส่วนใหญ่

I've been asked, many times I've been asked, "Yeah, but,

หลายๆ ครั้ง ผมถูกถามว่า "เอาล่ะ แต่ว่า

this is really naive, sending flowers over, I mean — "

นั่นมันไร้เดียงสามากๆ ที่ส่งคำหวานข้ามไปให้"

I was in the army. I was in the paratroopers for three years,

ผมเคยอยู่ในกองทัพ เป็นพลร่มอยู่ถึง 3 ปี

and I know how it looks from the ground.

ผมรู้ว่ามันเป็นยังไง

I know how it can look really bad.

ผมรู้ว่ามันจะย่ำแย่ได้แค่ไหน

So to me, this is the courageous thing to do,

เพราะฉะนั้นสำหรับผม นี่มันเป็นสิ่งที่กล้าหาญมากๆ

to try to reach the other side before it's too late,

ที่พยายามเอื้อมมือไปถึงอีกฝั่งก่อนที่มันจะสายเกินไป

because when it's going to be too late, it's going to be too late.

เพราะเมื่อมันสายเกินไป จะมาแก้ไขอะไรก็คงไม่ได้แล้ว

And sometimes war is inevitable, sometimes,

บางทีสงครามก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่บางที

but maybe [with] effort, we can avoid it.

บางทีด้วยความพยายาม เราอาจทำได้

Maybe as people, because especially in Israel,

โดยเฉพาะในฐานะของคนอิสราเอล

we're in a democracy. We have the freedom of speech,

พวกเราอยู่ในระบอบประชาธิปไตย พวกเรามีอิสระในการพูด

and maybe that little thing can change something.

และบางทีเจ้าสิ่งเล็กๆ น้อยๆ นี่มันอาจช่วยได้ก็ได้

And really, we can be our own ambassadors.

พวกเราต่างคนก็ต่างทำหน้าที่เหมือนทูต

We can just send a message and hope for the best.

พวกเราก็แค่ส่งข้อความออกไป และหวังในสิ่งที่ดีที่สุด

So I want to ask Michal, my wife, to come with me

ดังนั้นผมอยากจะเชิญมิเกล ภรรยาของผม ให้ขึ้นมาร่วมกับผม

on the stage just to make with you one image,

บนเวที เพื่อถ่ายรูปกับคุณซัก 1 รูป

because it's all about images.

เพราะภาพคือทุกสิ่ง

And maybe that image will help us change something.

และบางทีภาพนี้มันอาจช่วยเราเปลี่ยนเปลงอะไรบางอย่าง

Just raise that. Exactly.

ยกมันขึ้น อย่างนั้นแหละ

And I'm just going to take a picture of it,

และผมจะถ่ายมัน

and I'm just going to post it on Facebook

และผมจะโพสมันในเฟสบุ๊ค

with kind of "Israelis for peace" or something.

กับข้อความอย่าง "อิสราเอลเพื่อสันติสุข" หรืออะไรประมาณนั้น

Oh my God.

โอ้ พระเจ้า

Don't cry.

อย่าร้องนะ

Thank you guys.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)