Falling in love is the easy part | Mandy Len Catron

Translator: Vinita Bhumichitr Reviewer: Bu Kuna

I published this article

ฉันได้ตีพิมพ์บทความนี้

in the New York Times Modern Love column in January of this year.

ในนิตยสารนิวยอร์คไทม์ คอลลัมน์ความรัก สมัยใหม่ ในเดือนมกราคมของปีนี้

"To Fall in Love With Anyone, Do This."

'ทำอย่างนี้ซิ จะได้ตกหลุมรักใครซักคน'

And the article is about a psychological study

บทความนี้เป็นการศึกษาเกี่ยวกับจิตวิทยา

designed to create romantic love in the laboratory,

ออกแบบมาเพื่อสร้าง ความรักโรแมนติกภายในห้องวิจัย

and my own experience trying the study myself

และประสบการณ์ที่ฉันได้ทำการทดลองด้วยตัวเอง

one night last summer.

คืนหนึ่งในฤดูร้อนที่แล้ว

So the procedure is fairly simple:

วิธีการนั้นค่อนข้างที่จะง่าย

two strangers take turns asking each other 36 increasingly personal questions

คนแปลกหน้าสองคนผลัดกันถามคำถาม ทั้งหมด 36 คำถาม ที่เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวมากขึ้นเรื่อยๆ

and then they stare into each other's eyes

จากนั้นก็จ้องตากันและกัน

without speaking for four minutes.

โดยที่ไม่พูดอะไรนาน 4 นาที

So here are a couple of sample questions.

นี่คือตัวอย่าง 2-3 คำถาม

Number 12: If you could wake up tomorrow having gained any one quality or ability,

คำถามที่ 12: ถ้าพรุ่งนี้คุณตื่นขึ้นมาแล้ว มีคุณสมบัติ หรือความสามารถพิเศษหนึ่งอย่าง

what would it be?

สื่งนั้นจะเป็นอะไร?

Number 28: When did you last cry in front of another person?

คำถามที่ 28: คุณร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ?

By yourself?

หรือกับตัวเอง ?

As you can see, they really do get more personal as they go along.

คุณจะเห็นว่า คำถามจะค่อยๆเกี่ยวกับ เรื่องส่วนตัวมากขึ้นเรื่อยๆ

Number 30, I really like this one:

คำถามที่ 30: ฉันชอบคำถามนี้มาก

Tell your partner what you like about them;

บอกคู่สนทนาของคุณว่า คุณชอบอะไรเกี่ยวกับเขา

be very honest this time,

พยายามพูดสิ่งเป็นความจริงมากที่สุด

saying things you might not say to someone you just met.

พูดในสิ่งที่คุณจะไม่พูด กับคนที่คุณเพิ่งจะรู้จัก

So when I first came across this study a few years earlier,

เมื่อฉันได้ยินเรื่องการศึกษาวิจัยนี้ ครั้งแรกเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา

one detail really stuck out to me,

มีรายละเอียดข้อหนึ่งทำให้ฉันสนใจ

and that was the rumor that two of the participants

และนั่นก็คือ ข่าวลือที่ว่า สองคนที่เข้าร่วมการทดลอง

had gotten married six months later,

ได้แต่งงานกัน หกเดือนต่อมา

and they'd invited the entire lab to the ceremony.

และพวกเขาได้เชิญคนจากห้องทดลองทั้งหมด ไปงานแต่งงาน

So I was of course very skeptical

และฉันสงสัยเป็นอย่างมาก

about this process of just manufacturing romantic love,

เกี่ยวกับกระบวนการนี้ที่ สร้างความรักโรแมนติก

but of course I was intrigued.

แต่ แน่นอนมันก็ทำให้ฉันเกิดความสนใจ

And when I got the chance to try this study myself,

และเมื่อฉันได้มีโอกาส ที่จะทำการทดลองนี้

with someone I knew but not particularly well,

กับคนที่ฉันรู้จักแต่ก็ ไม่ถึงกับรู้จักดีนัก

I wasn't expecting to fall in love.

ฉันไม่ได้คาดว่าจะตกหลุมรัก

But then we did, and --

แต่เราตกหลุมรัก และ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I thought it made a good story, so I sent it to the Modern Love column

และฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีดังนั้นฉันจึงส่ง เรื่องของฉันไปที่ คอลัมน์ ความรักสมัยใหม่

a few months later.

2-3 เดือนต่อมา

Now, this was published in January,

เรื่องของฉันได้ถูกตีพิมพ์ในเดือนมกราคม

and now it is August,

ตอนนี้คือเดือนสิงหาคม

so I'm guessing that some of you are probably wondering,

ฉันเดาว่า พวกคุณบางคนอาจจะเริ่มสงสัยว่า

are we still together?

เรายังคงคบกับอยู่รึเปล่า ?

And the reason I think you might be wondering this

และเหตุผลที่ทำให้ฉันคิดว่าพวกคุณ กำลังสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้

is because I have been asked this question

ก็คือ ฉันเองก็ได้ถามคำถามนี้

again and again and again for the past seven months.

ครั้งแล้วครั้งเล่า ตลอดช่วงเจ็ดเดือนที่่ผ่านมา

And this question is really what I want to talk about today.

และคำถามนี่แหละ เป็นสิ่งที่ ฉันอยากจะพูดในวันนี้

But let's come back to it.

แต่เดี๋ยวเราค่อยกลับมาพูดถึงคำถามนี้กัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So the week before the article came out,

หนึ่งอาทิตย์ก่อนที่บทความนี้จะถูกเผยแพร่

I was very nervous.

ฉันกังวลใจมาก

I had been working on a book about love stories

ฉันได้เขียนหนังสือเกี่ยวกับเรื่องของความรัก

for the past few years,

ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา

so I had gotten used to writing about my own experiences

ฉันคุ้นเคยกับการเขียนเรื่องราวชีวิตของฉัน

with romantic love on my blog.

เกี่ยวกับความรักโรแมนติกบนบล๊อกของฉัน

But a blog post might get a couple hundred views at the most,

แต่บล๊อกของฉัน ก็อาจจะมีคนเข้ามาดู มากสุดสองสามร้อยคน

and those were usually just my Facebook friends,

และคนเหล่านั้นก็มักจะเป็นเพื่อนทางเฟสบุ๊คของฉันเอง

and I figured my article in the New York Times

ฉันก็เลยคิดว่า บทความของฉันในนิวยอร์คไทมส์

would probably get a few thousand views.

ก็คงจะมีคนอ่านประมาณสองสามพันคน

And that felt like a lot of attention

และนั่นก็ทำให้รู้สึกเหมือนเป็นเป้าความสนใจ

on a relatively new relationship.

สำหรับความสัมพันธ์ที่เพิ่งเริ่มต้น

But as it turned out, I had no idea.

แต่ผลลัพท์ที่เกิดขึ้น เป็นสิ่งที่ฉันไม่คิดมาก่อนเลย

So the article was published online

บทความได้ถูกเผยแพร่ออนไลน์

on a Friday evening,

เย็นวันศุกร์

and by Saturday, this had happened to the traffic on my blog.

และภายในวันเสาร์ นี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับ ปริมาณคนเข้าชมบนบล๊อกของฉัน

And by Sunday, both the Today Show and Good Morning America had called.

และภายในวันอาทิตย์ ทั้งรายการ ทูเดย์โชว์ และ กู๊ดมอร์นิ่งอเมริกา ได้โทรมาหาฉัน

Within a month, the article would receive over 8 million views,

ภายในหนึ่งเดือน บทความนี้ มีคนอ่านถึง 8 ล้านคน

and I was, to say the least,

และฉัน พูดได้เลยว่า

underprepared for this sort of attention.

ไม่ได้เตรียมตัวว่าจะได้รับ ความสนใจมากขนาดนี้

It's one thing to work up the confidence to write honestly

มันเป็นสิ่งที่ค่อยๆ สร้างความมั่นใจ ในการเขียนอย่างจริงใจ

about your experiences with love,

เกี่ยวกับประสบการณ์ด้านความรัก

but it is another thing to discover

แต่มันก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ค้นพบว่า

that your love life has made international news --

ชีวืตรักของคุณได้กลายเป็น ข่าวระหว่างประเทศ ไปซะแล้ว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

and to realize that people across the world

และการที่ได้รับรู้ว่า ผู้คนบนโลกนี้

are genuinely invested in the status of your new relationship.

ให้ความสนใจมากเกี่ยวกับสถานะของ ความสัมพันธ์แรกเริ่มของคุณ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And when people called or emailed, which they did every day for weeks,

และเมื่อผู้คนโทร หรือ อีเมลมา ซึ่งเป็นสิ่ง ที่พวกเขาทำมาเป็นอาทิตย์ๆ

they always asked the same question first:

พวกเขามักจะจะถามคำถามเดิมๆ คำถามแรกคือ

are you guys still together?

พวกคุณยังคงคบกันอยู่รึเปล่า?

In fact, as I was preparing this talk,

จริงๆแล้ว ในขณะที่ฉันเตรียมตัว สำหรับการพูดครั้งนี้

I did a quick search of my email inbox

ฉันได้ทำการค้นหาเร็วๆใน กล่องรับอีเมลของฉัน

for the phrase "Are you still together?"

หาประโยคว่า 'คุณยังคงคบกันอยู่รึเปล่า?'

and several messages popped up immediately.

มีหลายข้อความปรากฏขึ้นมาทันที

They were from students and journalists

ข้อความเหล่านั้นมากจากนักเรียนและนักข่าว

and friendly strangers like this one.

และคนแปลกหน้าที่พูดจาอย่างสนิทสนม เช่นคนนี้

I did radio interviews and they asked.

ฉันให้สัมภาษณ์ทางวิทยุและมีคนถามว่า

I even gave a talk, and one woman shouted up to the stage,

หรือแม้แต่ในขณะที่ฉันพูด มีผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาถามบนเวทีว่า

"Hey Mandy, where's your boyfriend?"

'เฮ้ แมนดี้ แฟนหนุ่มของคุณอยู่ไหน?'

And I promptly turned bright red.

และหน้าฉันก็แดงขึ้นมาทันที

I understand that this is part of the deal.

ฉันเข้าใจว่าสิ่งนี้มันจะมาพร้อมกับ การเป็นที่รู้จัก

If you write about your relationship in an international newspaper,

ถ้าคุณเขียนเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ ในหนังสือพิมพ์ระหว่างประเทศ

you should expect people to feel comfortable asking about it.

คุณควรจะคาดว่า คนเหล่านั้นจะกล้าถามคำถาม เกี่ยวกับความรักของคุณ

But I just wasn't prepared for the scope of the response.

แต่ฉ้นไม่ได้เตรียตัวที่จะตอบคำถามเหล่านี้

The 36 questions seem to have taken on a life of their own.

เหมือนว่า 36 คำถามนี้ จะมีแนวทางเป็นของตัวเอง

In fact, the New York Times published a follow-up article

จริงๆแล้ว นิวยอร์คไทมส์ได้ตีพิมพ์ อีกบทความหนึ่ง สืบเนื่องจากบทความนี้

for Valentine's Day,

ในวันวาเลนไทน์

which featured readers' experiences of trying the study themselves,

ซึ่งเกี่ยวกับประสบการณ์ของผู้อ่าน ที่พยายามจะทำการทดลองนี้ด้วยตัวเอง

with varying degrees of success.

ซึ่งก็ประสบความสำเร็จแตกต่างกันไป

So my first impulse in the face of all of this attention

สิ่งแรงที่ฉันทำหลังจากตกเป็นเป้าสายตา

was to become very protective of my own relationship.

ก็คือ กลายเป็นคนที่ปกป้องความสัมพันธ์ของ ตัวเองเป็นอย่างมาก

I said no to every request for the two of us

ฉันปฏิเสธทุกคำขอร้องสำหรับเราสองคน

to do a media appearance together.

ที่จะปรากฏตัวตามสื่อพร้อมกัน

I turned down TV interviews,

ฉันปฏิเสธรายการสัมภาษณ์ทางโทรทัศน์

and I said no to every request for photos of the two us.

และฉันปฏิเสธคำขอที่จะถ่ายรูปคู่ของเราสองคน

I think I was afraid that we would become

ฉันคิดว่าฉันกลัวว่าเราจะกลายเป็น

inadvertent icons for the process of falling in love,

คนที่บังเอิญมีชื่อเสียง สืบเนื่องมาจากวิธีการพบรักของเรา

a position I did not at all feel qualified for.

สถานภาพที่ฉันไม่คิดว่าฉันมีความเหมาะสม

And I get it:

และฉันก็เข้าใจ

people didn't just want to know if the study worked,

ผู้คนไม่ได้แต่อยากรู้เพียงว่า การทดลอง ประสบผลสำเร็จ

they wanted to know if it really worked:

แต่อย่างรู้จริงๆว่า มันทำได้จริงๆมั้ย

that is, if it was capable of producing love that would last,

นั่นก็คือ ถ้ามันสามารถทำให้ความรัก อยู่ยั่งยืนนาน

not just a fling, but real love, sustainable love.

ไม่ใช่แค่ชั่วคราว แต่เป็นรักแท้ รักยืนยาว

But this was a question I didn't feel capable of answering.

แต่นี้เป็นคำถามที่ฉันไม่รู้สึกว่า ฉันสามารถตอบได้

My own relationship was only a few months old,

ความสัมพันธ์ของฉันเพิ่งจะเกิดขึ้นมา เมื่อไม่กี่เดือน

and I felt like people were asking the wrong question in the first place.

และฉันรู้สึกว่า ผู้คนกำลังถามคำถามที่ผิด ตั้งแต่แรก

What would knowing whether or not we were still together really tell them?

การที่รู้ว่าเราสองคนกำลังคบกันอยู่หรือไม่นั้น สามารถบอกอะไรกับพวกเขาได้งั้นหรือ ?

If the answer was no,

ถ้าคำตอบคือไม่

would it make the experience of doing these 36 questions

แล้วมันจะมีผลทำให้การ ถาม-ตอบ 36 คำถามนี้

any less worthwhile?

ไม่คุ้มค่ากับความพยายามหรือ ?

Dr. Arthur Aron first wrote about these questions

ดร. อาร์เธอร์ อารอน ได้เขียนเกี่ยวกับ คำถามเหล่านี้

in this study here in 1997,

ในการศึกษาในปี พ.ศ. 2540

and here, the researcher's goal was not to produce romantic love.

ว่าจุดประสงค์ของการค้นคว้าไม่ใช่การ สร้างรักโรแมนติก

Instead, they wanted to foster

แต่พวกเขาต้องการที่จะโอบอุ้ม

interpersonal closeness among college students,

ความสนิทสนมระหว่างหมู่นักศึกษา

by using what Aron called

โดยการที่ใช้สิ่งที่อารอนเรียกว่า

"sustained, escalating, reciprocal, personalistic self-disclosure."

การเปิดเผยตัวตน ต่อกันและกัน และ เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

Sounds romantic, doesn't it?

ฟังดูโรแมนติกใช่ไหม ?

But the study did work.

แต่การศึกษาครั้งนี้ประสบผลสำเร็จ

The participants did feel closer after doing it,

ผู้เข้าร่วมการทดลองรู้สึกสนิทสนมกันมากขึ้น หลังจากได้ทำการทดสอบนี้

and several subsequent studies have also used Aron's fast friends protocol

การศึกษาหลายๆชิ้นต่อมา ได้ใช้ผลงานของ อารอน ในการสร้างเพื่อนอย่างรวดเร็ว

as a way to quickly create trust and intimacy between strangers.

เป็นวิธีที่สร้างความไว้ใจและสนิทสนม ระหว่างคนแปลกหน้า

They've used it between members of the police and members of community,

พวกเขาได้ใช้วิธีนี้ระหว่างเหล่าสมาชิก ตำรวจและประชาชนในชุมชน

and they've used it between people of opposing political ideologies.

และใช้ระหว่างกลุ่มคนที่มีความคิด แตกต่างทางการเมือง

The original version of the story,

ต้นฉบับของเรื่องราวนี้

the one that I tried last summer,

คือเรื่องที่ฉันได้ลองทำเมื่อฤดูร้อนที่แล้ว

that pairs the personal questions with four minutes of eye contact,

ที่ถามคำถามส่วนตัวร่วมกับ การสบตากัน 4 นาที

was referenced in this article,

ได้ถูกอ้างอิงในบทความนี้

but unfortunately it was never published.

แต่น่าเสียดาย มันไม่ได้ถูกตีพิมพ์

So a few months ago, I was giving a talk

หลังจากนั้นสองสามเดือน ฉันได้ขึ้นพูด

at a small liberal arts college,

ในวิทยาลัยศิลปศาสตร์เล็กๆแห่งหนึ่ง

and a student came up to me afterwards

มีนักเรียนคนหนึ่งเข้ามาหาฉัน

and he said, kind of shyly,

และเขาพูดอย่างอายๆว่า

"So, I tried your study, and it didn't work."

'ผมได้ทำการทดลองผลงานการศึกษาของคุณ และมันไม่ได้ผล'

He seemed a little mystified by this.

เขาดูเหมือนว่าจะประหลาดใจ กับผลลัพท์ที่ออกมานี้

"You mean, you didn't fall in love with the person you did it with?" I asked.

ฉันกล่าว 'คุณหมายถึง คุณไม่ได้ตกหลุมรัก กับผู้หญิงที่คุณได้พูดคุยกันหรอกหรือ'

"Well..." He paused.

เขาชะงัก 'เอ่อ....'

"I think she just wants to be friends."

'ผมคิดว่าเธอคนนั้นคงอยากจะเป็นแค่เพื่อน'

"But did you become better friends?" I asked.

ฉันถาม 'แต่คุณสองคนก็ได้ กลายเป็นเพื่อนที่ดีกว่าเดิมรึเปล่า'

"Did you feel like you got to really know each other after doing the study?"

'คุณรู้สึกว่าคุณได้รู้จักกันดีมมากขึ้นไหม หลังจากได้ทำการทดลองนี้'

He nodded.

เขาพยักหน้า

"So, then it worked," I said.

'ถ้าอย่างนั้น ฉันคิดว่ามันได้ผล' ฉันตอบ

I don't think this is the answer he was looking for.

ฉันคิดว่ามันไม่ใช่คำตอบที่เขา กำลังมองหาอยู่

In fact, I don't think this is the answer that any of us are looking for

อันที่จริงแล้ว ฉันไม่คิดว่านี่เป็นคำตอบ ที่ใครๆ กำลังมองหา

when it comes to love.

เมื่อมันเกี่ยวข้องกับความรัก

I first came across this study

เมื่อฉันได้ยินเรื่องการศึกษานี้ครั้งแรก

when I was 29

ฉันอายุ 29 ปี

and I was going through a really difficult breakup.

และฉันเลิกคบกับแฟนและ อยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

I had been in the relationship since I was 20,

ฉันมีแฟนตั้งแต่ฉันอายุ 20 ปี

which was basically my entire adult life,

พูดง่ายๆก็คือตลอดวัยการเป็นผู้ใหญ่ของฉัน

and he was my first real love,

เขาเป็นรักครั้งแรกของฉัน

and I had no idea how or if I could make a life without him.

และฉันไม่รู้เลยว่าจะมีชิวิต ได้อย่างไร โดยที่ไม่มีเขา

So I turned to science.

และฉันก็หันมาหาวิทยาศาสตร์

I researched everything I could find about the science of romantic love,

ฉันค้นคว้าทุกสิ่งที่ฉันจะเจอได้ เกี๋ยวกับศาสตร์ของความรักโรเมนติก

and I think I was hoping that it might somehow inoculate me from heartache.

และฉันคิดและได้แต่หวังว่ามันอาจจะ ช่วยรักษาฉันให้หายจากการอกหัก

I don't know if I realized this at the time --

ฉันไม่รู้ว่า ฉันรู้เปล่า ณ เวลานั้นว่า

I thought I was just doing research for this book I was writing --

ฉันคิดว่าฉันกำลังค้นคว้าข้อมูล สำหรับการเขียนหนังสือของฉัน

but it seems really obvious in retrospect.

แต่มันทำให้ฉันหวนคิดถึงเรื่องราวในอดีต

I hoped that if I armed myself with the knowledge of romantic love,

ฉันหวังว่า ถ้าฉันป้องกันตัวเองด้วย ความรู้เกียวกับรักโรแมนติก

I might never have to feel as terrible and lonely as I did then.

ฉันจะไม่รู้สึกแย่และเปล่าเปลี่ยว เหมือนอยางที่ฉันเคยรู้สึกมาก่อน

And all this knowledge has been useful in some ways.

และความรู้เหล่านี้ ก็มีประโยชน์จริงๆ

I am more patient with love. I am more relaxed.

ฉันมีความอดทนเกี่ยวกับความรักมากขึ้น ฉันผ่อนคลายมากขึ้น

I am more confident about asking for what I want.

ฉันมีความมั่นใจมากขึ้น ในการบอกว่าฉันต้องการอะไร

But I can also see myself more clearly,

แต่ฉันก็รู้จักตัวเองดีมากขึ้น

and I can see that what I want is sometimes more

และ ฉันก็ได้รู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการนั้น บางทีก็เกินกว่า

than can reasonably be asked for.

สิ่งที่จะเป็นไปได้

What I want from love is a guarantee,

สิ่งที่ฉันต้องการจากความรักก็คือหลักประกัน

not just that I am loved today

ว่าฉันจะได้รับความรักแค่ในวันนี้

and that I will be loved tomorrow,

และฉันจะได้รับความรักในวันพรุ่งนี้

but that I will continue to be loved by the person I love indefinitely.

แต่ฉันจะได้รับความรักอย่างต่อเนื่อง และตลอดไปจากคนที่ฉันรัก

Maybe it's this possibility of a guarantee

บางทีมันอาจจะเป็นหลักประกันนี้

that people were really asking about

ที่ผู้คนกำลังต้องการ

when they wanted to know if we were still together.

เมื่อพวกเขาต้องการที่จะรู้ว่า เรายังคงคบกันอยู่รึเปล่า

So the story that the media told about the 36 questions

เรื่องที่สื่อได้บอกเกียวกับ 36 คำถามนั้น

was that there might be a shortcut to falling in love.

มันอาจจะเป็นทางลัด ที่ใช้สำหรับการตกหลุมรัก

There might be a way to somehow mitigate some of the risk involved,

มันอาจจะเป็นหนทางที่ลดความเสี่ยง ที่เข้ามาเกี่ยวข้อง

and this is a very appealing story,

และมันก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจ

because falling in love feels amazing,

เพราะการตกหลุมรักนั้นเป็นเรื่องมหัศจรรย์

but it's also terrifying.

และก็น่าหวาดกลัว

The moment you admit to loving someone,

ณ เวลาที่คุณยอบรับว่าคุณรักใครซักคน

you admit to having a lot to lose,

คุณยอมรับว่า คุณจะรสูญเสียด้วยเช่นกัน

and it's true that these questions do provide a mechanism

และมันก็จริงที่คำถามเหล่านี้ มีกลไกที่

for getting to know someone quickly,

ทำให้คนรู้จักกันได้อย่างรวดเร็ว

which is also a mechanism for being known,

ซึ่งเป็นกลไลที่ทำให้ได้รู้จักนี้

and I think this is the thing that most of us really want from love:

ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่พวกเราทั้งหลาย ต้องการจากความรัก

to be known, to be seen, to be understood.

การได้รับการรู้จัก การมองเห็น และเข้าใจ

But I think when it comes to love,

แต่ฉันคิดว่าเมื่อมันมาถึงเรื่องของความรัก

we are too willing to accept the short version of the story.

พวกเรายินดีที่จะยอมรับว่า ในช่วงสั้นๆ ของเรื่องนี้

The version of the story that asks, "Are you still together?"

ตอนที่มีคำถามว่า 'คุณยังคบกันอยู่รึเปล่า?'

and is content with a yes or no answer.

และคำถามทีต้องการคำตอบว่า ใช่ หรือ ไม่ใช่

So rather than that question,

นอกจากคำถามนั้น

I would propose we ask some more difficult questions,

ฉันเสนอว่า พวกเราควรจะถามคำถาม ที่ยากกว่านี้

questions like:

อย่างเช่นคำถาม:

How do you decide who deserves your love

คุณตัดสินใจอย่างไรว่า ใครนั้นคู่ควรกับความรักของคุณ?

and who does not?

และใครไม่คู่ควร?

How do you stay in love when things get difficult,

คุณทำอย่างไรเพื่อให้ความรักมั่นคง ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

and how do you know when to just cut and run?

และคุณจะรู้ได้อย่างไร เมื่อถึงเวลาที่ จะหยุดและวิ่งหนี่?

How do you live with the doubt

คุณอยู่อย่างไรกับความหวาดระแวง?

that inevitably creeps into every relationship,

มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ในทุกๆความสัมพํนธ์

or even harder,

และยากขึ้น

how do you live with your partner's doubt?

คุณอยู่อย่างไรกับความหวาดระแวงของคู่รักของคุณ?

I don't necessarily know the answers to these questions,

ฉันไม่จำเป็นจะต้องรู้คำตอบของคำถามเหล่านี้

but I think they're an important start at having a more thoughtful conversation

แต่ฉันคิดว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นที่สำคัญ ในการมีบทสนทนาที่ได้รับการไตร่ตรอง

about what it means to love someone.

ว่ามันหมายความว่าอย่างไร การที่ได้รักคนๆนึง

So, if you want it,

ดังนั้น ถ้าคุณต้องการคำตอบ

the short version of the story of my relationship is this:

ช่วงสั้นๆในความสัมพันธ์ของฉันก็คือว่า:

a year ago, an acquaintance and I did a study

ปีที่แล้ว คนที่ฉันรู้จักและฉันได้ทำการทดลอง

designed to create romantic love,

ออกแบบมาเพื่อสร้างความรักโรแมนติก

and we fell in love,

และเราก็ตกหลุมรักต่อกันและกัน

and we are still together,

และเรายังคงคบกันอยู่

and I am so glad.

และฉันก็ดีใจมาก

But falling in love is not the same thing as staying in love.

แต่การตกหลุมรักนั้นเป็นคนละเรื่องกับ การที่รักกันให้นาน

Falling in love is the easy part.

การตกหลุมรักนั้นเป็นสิ่งที่ง่าย

So at the end of my article, I wrote, "Love didn't happen to us.

ตอบจบของบทความของฉัน ฉันเขียนว่า 'ความรักไม่ได้เกิดขึ้นกับเรา

We're in love because we each made the choice to be."

'เรารักกันเพราะว่า เราเลิอกที่จะรัก'

And I cringe a little when I read that now,

และตอนนี้ฉันรู้สึกเขินหน่อยๆ ตอนที่ฉันอ่านมัน

not because it isn't true,

ไม่ใช่เพราะว่ามันไมใช่เรื่องจริง

but because at the time, I really hadn't considered

แต่เพราะตอนนั้น ฉันไม่ทันคิดว่า

everything that was contained in that choice.

ทุกสิ่งที่อยู่ในทางเลือกนั้น

I didn't consider how many times we would each have to make that choice,

ฉันไม่คิดว่า กี่ครั้งที่เราต้องเลือก

and how many times I will continue to have to make that choice

กี่ครั้งที่เราต้องเลือกต่อๆไป

without knowing whether or not he will always choose me.

โดยที่ไม่รู้ว่า เขาจะเลือกฉันอยู่รึเปล่า

I want it to be enough to have asked and answered 36 questions,

ฉันอยากจะให้การถามและตอบ 36 คำถามนั้นเพียงพอ

and to have chosen to love someone so generous and kind and fun

เพื่อที่จะเลือกที่จะรักใครสักคน ที่เอื้อเฟื้อ ที่ใจดี ที่สนุกสนาน

and to have broadcast that choice in the biggest newspaper in America.

และที่จะเผยเพร่การตัดสินใจนั้น ในหนังสือพิมที่ใหญ่ที่สุดในอเมริกา

But what I have done instead is turn my relationship

แต่สิ่งที่ฉันได้ทำไปนั้น คือการทำให้ความสัมพันธ์ของฉัน

into the kind of myth I don't quite believe in.

กลายเป็นตำนาน และ ฉันก็ไม่ค่อยเชื่อซักเท่าไหร่

And what I want, what perhaps I will spend my life wanting,

และสิ่งที่ฉันต้องการ สิ่งที่ฉัน อาจะมีชิวิตเพื่อต้องการ

is for that myth to be true.

ก็คือให้ตำนานนั้เป็นจริง

I want the happy ending implied by the title to my article,

ฉันต้องการตอนจบที่มีความสุข ที่ได้พูดเป็นนัย ในหัวข้อของบทความของฉัน

which is, incidentally,

ซึ่งบังเอิญ

the only part of the article that I didn't actually write.

เป็นส่วนเดียวในบทความที่ ฉันไม่ได้เป็นคนเขียน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But what I have instead is the chance to make the choice to love someone,

แต่สิ่งที่ฉันได้ทำก็คือการที่ได้เลือก ที่จะรักใครซักคน

and the hope that he will choose to love me back,

และหวังว่าเขาจะเลือกที่ จะรักฉันตอบ

and it is terrifying,

และนั่นเป็นสิ่งที่น่ากลัว

but that's the deal with love.

แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ต้องยอมรับเกี่ยวกับความรัก

Thank you.

ขอบคุณค่ะ