Falling in love is the easy part | Mandy Len Catron

Translator: soheila Jafari Reviewer: Seyed Abdorreza Payambarpour

I published this article

در ژانویه سال گذشته من مقاله‌ای

in the New York Times Modern Love column in January of this year.

درستون عشق مدرن مجله نیویورک تایمز نوشتم.

"To Fall in Love With Anyone, Do This."

"عاشق کسی نشو، اینکار را بکن."

And the article is about a psychological study

مقاله درباره طراحی مطالعه روانشناختی

designed to create romantic love in the laboratory,

برای ایجاد عشق روماتیک درآزمایشگاه بود،

and my own experience trying the study myself

و با تجربه خودم سعی بر مطالعه خودم

one night last summer.

یک شب در تابستان گذشته کردم.

So the procedure is fairly simple:

خب، دستورالعمل خیلی ساده بود:

two strangers take turns asking each other 36 increasingly personal questions

دو نفر غریبه به نوبت از یکدیگر ۳۶ پرسش شخصی می کنند که بطور فزاینده ای شخصی‌تر می‌شد

and then they stare into each other's eyes

و سپس شروع به خیره شدن در چشمان یکدیگر

without speaking for four minutes.

۴ دقیقه می کنند بدون اینکه صحبت کنند.

So here are a couple of sample questions.

خب اینها تعدادی از پرسش‌ها هستند.

Number 12: If you could wake up tomorrow having gained any one quality or ability,

پرسش شماره۱۲: اگر صبح از خواب بیدار می‌شدی و هر توانایی یا خصوصیتی را که می‌خواستی داشتی

what would it be?

این چه بود؟

Number 28: When did you last cry in front of another person?

شماره ۲۸: آخرین باری که در مقابل فرد دیگری گریه کردی کی بود؟

By yourself?

خودت تنها؟

As you can see, they really do get more personal as they go along.

همانطور که می‌بینید هر چه جلوتر می روند پرسش‌ها شخصی‌تر می‌شوند.

Number 30, I really like this one:

شماره ۳۰، من واقعا این را دوست دارم:

Tell your partner what you like about them;

آنچه که درباره شریکت دوست داری به او بگو؛

be very honest this time,

این بار خیلی راستگو باش،

saying things you might not say to someone you just met.

گفتن چیزی که احتمالا به کسی که تازه او را ملاقات کردید نمی گویی.

So when I first came across this study a few years earlier,

خُب هنگامی که چند سال پیش برای اولین بار این مطالعه را شروع کردم،

one detail really stuck out to me,

یکی از جزئیات که واقعا در ذهن من مانده بود،

and that was the rumor that two of the participants

شایعه شده بود که دو نفر از شرکت کنندگان در مطالعه

had gotten married six months later,

شش ماه بعد با هم ازدواج کرده بودند،

and they'd invited the entire lab to the ceremony.

و همه افراد شرکت کننده در مطالعه برای مراسم دعوت کرده بودند.

So I was of course very skeptical

خُب البته من خیلی به فرآیند

about this process of just manufacturing romantic love,

تولید عشق رومانتیک شک و تردید داشتم،

but of course I was intrigued.

البته، کنجکاو بودم.

And when I got the chance to try this study myself,

هنگامی که شانس این پیش آمد که این مطالعه بر روی خودم انجام دهم،

with someone I knew but not particularly well,

با کسی که او را می‌شناختم، ولی نه خیلی خوب،

I wasn't expecting to fall in love.

من انتظار عاشق شدن را نداشتم.

But then we did, and --

ولی ما عاشق شدیم، و ---

(Laughter)

( خنده)

And I thought it made a good story, so I sent it to the Modern Love column

و فکر کردم که این داستان خوبی هست، بنابراین چند ماه بعد

a few months later.

آن را به ستون عشق مدرن فرستادم.

Now, this was published in January,

و این در ماه ژانویه منتشر شد،

and now it is August,

و حالا ماه آگوست هست،

so I'm guessing that some of you are probably wondering,

خب فکر می‌کنم برخی از شما در شگفت هستید

are we still together?

آیا ما هنوز با هم هستیم؟

And the reason I think you might be wondering this

و دلیل اینکه فکر می‌کنم که شما دردنبال این هستید

is because I have been asked this question

این هست که این پرسش‌ را

again and again and again for the past seven months.

بارها ، بارها و بارها در چند ما گذشته از من پرسیده شده است.

And this question is really what I want to talk about today.

و این پرسشی است که می‌خواهم درباره آن امروز صحبت کنم.

But let's come back to it.

اما اجازه بدهید بعدا برگردیم به این.

(Laughter)

( خنده)

So the week before the article came out,

یک هفته قبل از اینکه مقاله منتشر شود،

I was very nervous.

من خیلی عصبی بودم.

I had been working on a book about love stories

من درباره عشق در این کتاب

for the past few years,

برای چند سال گذشته کار کرده بودم،

so I had gotten used to writing about my own experiences

پس عادت کرده بودم که درباره تجربه خودم

with romantic love on my blog.

با عشق رومنتیک در وبلاگم بنوبسم.

But a blog post might get a couple hundred views at the most,

اما یک پست در وبلاگ ممکن است تنها چند صد نفر آن را ببینند،

and those were usually just my Facebook friends,

که اینها دوستان فیسبوک من هستند،

and I figured my article in the New York Times

و مقاله من در ستون نیویورک تایمز

would probably get a few thousand views.

ممکن هست چند صد هزار نفر آن را ببینند.

And that felt like a lot of attention

و احساس کردم که توجه زیادی

on a relatively new relationship.

یکباره بر روی یک رابطه نسبتا جدید است.

But as it turned out, I had no idea.

اما همانطور که معلوم شد، من هیچ ایده‌ای نداشتم.

So the article was published online

خب مقاله بصورت آنلاین

on a Friday evening,

در عصر جمعه منتشر شد،

and by Saturday, this had happened to the traffic on my blog.

و تا شنبه، ترافیک سنگینی در وبلاگ من رخ داد.

And by Sunday, both the Today Show and Good Morning America had called.

و تا روز یکشنبه، هر دو برنامه "صبح بخیر آمریکا "و "نمایش امروز" با من تماس گرفتند.

Within a month, the article would receive over 8 million views,

و در یک ماه، مقاله هشت میلیون بینند داشت،

and I was, to say the least,

و حداقل می‌توانم بگویم،

underprepared for this sort of attention.

برای این میزان توجه آماده نبودم.

It's one thing to work up the confidence to write honestly

چیزی که هست اینه که باید اعتماد به نفس داشته باشی تا با صداقت درباره تجربه ات

about your experiences with love,

درباره عشق بنویسی.

but it is another thing to discover

اما چیز دیگری که بر کشف کردن هست

that your love life has made international news --

که زندگی عشقی تو خبر بین‌المللی ساخته شد--

(Laughter)

( خنده)

and to realize that people across the world

و بفهمید که مردم سراسر جهان

are genuinely invested in the status of your new relationship.

روی رابطه جدید شما سرمایه‌گذاری می‌کنند.

(Laughter)

( خنده)

And when people called or emailed, which they did every day for weeks,

و هنگامی که مردم برای هفته‌ها به تو تلفن یا ایمل می‌زنند،

they always asked the same question first:

در ابتدا همیشه از تو پرسش‌های مشابهی را می‌پرسند:

are you guys still together?

یا شما هنوز با هم هستید؟

In fact, as I was preparing this talk,

در حقیقت، زمانی که این سخنرانی را آماده می‌کردم،

I did a quick search of my email inbox

در ایمل‌هایم جمله"آیا هنوز با هم هستید"

for the phrase "Are you still together?"

را جستجو کردم،

and several messages popped up immediately.

و چندین پیام بلافاصله بالا آمد.

They were from students and journalists

آنها دانشجوان و روزنامه‌نگاران

and friendly strangers like this one.

و دوستانی بودند که بطور غریبی این را دوست داشتند.

I did radio interviews and they asked.

من مصاحبه رادیویی داشتم و از من این را پرسیدند.

I even gave a talk, and one woman shouted up to the stage,

حتی یک سخنرانی داشتم، و یک زنی فریاد زد،

"Hey Mandy, where's your boyfriend?"

"هی ، مندی، دوست پسرت کجاست؟"

And I promptly turned bright red.

و من سرخ شدم.

I understand that this is part of the deal.

فهمیدم این بخشی از داستان هست.

If you write about your relationship in an international newspaper,

اگر تو درباره رابطت در روزنامه‌های بین المللی بنویسی،

you should expect people to feel comfortable asking about it.

باید انتظار داشته باشی که مردم احساس راحتی بکنند تا از تو درابن باره سوال کنند.

But I just wasn't prepared for the scope of the response.

اما من آمادگی فرار از پاسخ را نداشتم.

The 36 questions seem to have taken on a life of their own.

به نظر می‌رسید این ۳۶ پرسش وارد زندگی آنها شده بود.

In fact, the New York Times published a follow-up article

در حقیقت، نیویورک مقاله دیگر به دنبال این

for Valentine's Day,

برای روز ولنتاینز منتشر کرد،

which featured readers' experiences of trying the study themselves,

که تجربیات خوانندگان برای مطالعه بر روی خودشان با درجات مختلفی

with varying degrees of success.

از موفقیت را برجسته می‌کرد.

So my first impulse in the face of all of this attention

خب اولین برخورد من با حقیقت همه این توجه‌ ها

was to become very protective of my own relationship.

تبدیل به حفاظت از رابطه خودم شد.

I said no to every request for the two of us

من به هر درخواستی برای هر ما

to do a media appearance together.

برای ظاهر شدن در رساناها بود،

I turned down TV interviews,

من مصاحبه تلویزیونی را نپذیرفتم،

and I said no to every request for photos of the two us.

و به هر تقاضایی برای عکسبرداری از ما گفتم نه.

I think I was afraid that we would become

فکر می‌کنم می‌ترسیدم که ما به

inadvertent icons for the process of falling in love,

ایکون ناخواسته برای فرآیند عاشق شدم تبدیل شویم،

a position I did not at all feel qualified for.

موقعیتی که احساس می‌کردم برای اینکاراصلا مناسب نیست.

And I get it:

و من این را دریافتم:

people didn't just want to know if the study worked,

مردم نمی‌خواهستند بدانند که آیا این مطالعه درست بود یا نه،

they wanted to know if it really worked:

آنها می‌خواستند بدانند آیا این واقعا کار می‌کند:

that is, if it was capable of producing love that would last,

آیا این می‌تواند باعث عاشق شدن بشود و باقی بماند،

not just a fling, but real love, sustainable love.

نه اینک تنها یک احساس آنی باشد، عشق واقعی، عشق پایدار.

But this was a question I didn't feel capable of answering.

اما این پرسشی بود که من توانایی پاسخ دادن به آن را نداشتم.

My own relationship was only a few months old,

رابطه خود من تنها عمر چند ماهه داشت،

and I felt like people were asking the wrong question in the first place.

و احساس کردم که مردم پرسش اشتباهی در وهله اول می‌کنند.

What would knowing whether or not we were still together really tell them?

دانستن اینکه ایا ما هنوز با هم هستیم یا نه؟

If the answer was no,

اگر پاسخ خیر بود،

would it make the experience of doing these 36 questions

ارزش تجربه ۳۶ پرسشی

any less worthwhile?

کم می‌شد؟

Dr. Arthur Aron first wrote about these questions

دکتر آرتور ارن ابتدا درباره این سوالات

in this study here in 1997,

در مطالعه ای در سال ۱۹۹۷ نوشت،

and here, the researcher's goal was not to produce romantic love.

و در اینجا، هدف محقق رسیدن به عشق رمانتیک نبود.

Instead, they wanted to foster

در عوض، آنها می‌خواستند

interpersonal closeness among college students,

نزدیکی بین دانشحویان کالج را ایجاد کنند،

by using what Aron called

توسط چیزی که دکتر آلن به آن

"sustained, escalating, reciprocal, personalistic self-disclosure."

"پایدار، افزایش، متقابل، و بی پردگی شخصی" می‌گوید.

Sounds romantic, doesn't it?

به نظر رومنتیک می‌ا‌‌ید، اینطور نیست؟

But the study did work.

اما مطالعه کار کرد.

The participants did feel closer after doing it,

شرکت‌ کنندگان بعد از انجام این احساس نزدیکی کردند،

and several subsequent studies have also used Aron's fast friends protocol

و چندین مطالعه بعدی نیز ازپروتکل دوستان سریع آرون استفاده می‌کنند

as a way to quickly create trust and intimacy between strangers.

برای اینکه اعتماد بین غریبه‌ها را سریعا بوجود آوردند.

They've used it between members of the police and members of community,

آنها از این بین اعضا پلیس و جوامع استفاده می‌کنند،

and they've used it between people of opposing political ideologies.

و برای افراد با دید گاهای سیاسی مخالف نیز ایتفاده می کنند.

The original version of the story,

نسخه اصلی این داستان،

the one that I tried last summer,

همان که من تابستان گذشته بکار بردم*

that pairs the personal questions with four minutes of eye contact,

پرسش شخصی همرا با ۴ دقیقه ارتباط چشمی همراه بود،

was referenced in this article,

در این مقاله آمده بود،

but unfortunately it was never published.

اما متاسفانه این هرگز منتشر نشده بود.

So a few months ago, I was giving a talk

خب چند ماه پیش، من سخنرانی در یک

at a small liberal arts college,

در یک کالج هنر آزاد داشتم،

and a student came up to me afterwards

و دانشجویی پس از آن آمد تا با من صحبت کنند

and he said, kind of shyly,

و با نوعی خجالت گفت،

"So, I tried your study, and it didn't work."

"خب، من مطالعه تو را انجام دادم، و این کار نکرد."

He seemed a little mystified by this.

به نظر می رسید که کمی بهت زده بود.

"You mean, you didn't fall in love with the person you did it with?" I asked.

پرسیدم،"بله، منظورت اینکه، تو عاشق کسی که باهاش بودی نشدی؟"

"Well..." He paused.

با مکث گفت،"خوب..."

"I think she just wants to be friends."

"فکر می کنم او فقط می‌خواهد دوست من باشد."

"But did you become better friends?" I asked.

پرسیدم، "آیا دوستان نزدیکتری شدیدت؟"

"Did you feel like you got to really know each other after doing the study?"

"آیا احساس کردی که بعد از این مطالع همدیگر را واقعا بهتر می شناسید"

He nodded.

او سر تکان داد.

"So, then it worked," I said.

گفتم،"خب، پس این کار کرد."

I don't think this is the answer he was looking for.

فکر نمی‌کنم این پاسخی بود که او واقعا به دنبالش بود.

In fact, I don't think this is the answer that any of us are looking for

در حقیقت، وقتی پای عشق در میان می‌آید ، فکر نمی‌کنم این پاسخی باشد

when it comes to love.

که کسی به دنبالش باشد.

I first came across this study

من برای اولین بار وقتی که

when I was 29

۲۹ ساله بودم ایم مطالعه را شروع کردم

and I was going through a really difficult breakup.

و بعد از یک جدایی واقعا سختی بود.

I had been in the relationship since I was 20,

من از بیست سالگی در این رابطه بودم،

which was basically my entire adult life,

که اساسا تمامی زندگی بزرگسالی من بود،

and he was my first real love,

و او اولین عشق واقعی من بود،

and I had no idea how or if I could make a life without him.

و هیچ ایده‌ای نداشتم که چگونه و آیا می‌توانم بدون او زندگی کنم.

So I turned to science.

خب من برگشتم به علم.

I researched everything I could find about the science of romantic love,

من تمامی چیزهایی که می‌شد درباره علم عشق رومانتیک دانست را درباره اش تحقیق کردم،

and I think I was hoping that it might somehow inoculate me from heartache.

و فکر می کنم امیدوار بودم که ممکن است به نحوی من را در برابر اندوه واکسینه کند.

I don't know if I realized this at the time --

نمی‌دانم که آیا در آن زمان این را درک کرده بودم یانه--

I thought I was just doing research for this book I was writing --

فکر کردم تنها برای نوشتن یک کتاب تحقیق می‌کنم--

but it seems really obvious in retrospect.

اما با نگاه به گذشته ، به نظر می‌اید این کاملا روشن بوده است.

I hoped that if I armed myself with the knowledge of romantic love,

امیدوار بودم که خودم را با دانش در برابر عشق رومنتیک مسلح کنم،

I might never have to feel as terrible and lonely as I did then.

من هرگز نباید احساس وحشتناک و تنهایی که بعد از آن اتفاق افتاده بود را دیگر داشته باشم.

And all this knowledge has been useful in some ways.

و تمامی این دانش و آگاهی به طریقی مفید بودند.

I am more patient with love. I am more relaxed.

من الان دربرار عشق صبورتر و راحتر هستم.

I am more confident about asking for what I want.

درباره آنچه که میخواهم مطمئن تر هستم.

But I can also see myself more clearly,

اما من خودم را نیز واضح‌تر می‌توانم ببینم،

and I can see that what I want is sometimes more

و می‌بینم آنچه که می‌خواهم گاهی بیشتری هست

than can reasonably be asked for.

از اینکه بتوان منطقا درخواست شود..

What I want from love is a guarantee,

چیزی که من از عشق می‌خواهم یک ضمانت هست،

not just that I am loved today

نه اینکه من امروز عاشقم

and that I will be loved tomorrow,

و فردا هم عاشق خواهم بود،

but that I will continue to be loved by the person I love indefinitely.

اما من سعی می‌کنم توسط کسی که عشق نامحدود به او دارم، عشق ورزیده شوم.

Maybe it's this possibility of a guarantee

شاید این امکانی باشد برای تضمین

that people were really asking about

آنچه که مردم واقعا درباره‌اش سوال می کنند باشد

when they wanted to know if we were still together.

هنگامی که می خواهند بدانند آیا ما هنوز هم با هم هستیم یا نه.

So the story that the media told about the 36 questions

خب موضوعی که رسانها ها درباره ۳۶ سوال گفتند

was that there might be a shortcut to falling in love.

این بود که شاید راه میانبری برای اینکه عاشق شوید باشد.

There might be a way to somehow mitigate some of the risk involved,

ممکن است راهی باشد به نحوی خطر برخی درگیرها کاسته شود،

and this is a very appealing story,

و این موضوع بسیار جذابی هست،

because falling in love feels amazing,

زیرا عاشق شد احساس بسیار خوبی دارد،

but it's also terrifying.

اما همچنین ترسناک هم هست.

The moment you admit to loving someone,

زمانی که شما عشق‌تان را به کسی اعتراف می‌کنید،

you admit to having a lot to lose,

اعتراف می‌کنید که خیلی چیزها را دارید که از دست خواهید داد،

and it's true that these questions do provide a mechanism

و این حقیقت دارد که این پرسش‌ها مکانیزمی را برای شناخت سریع فردی

for getting to know someone quickly,

فراهم می‌اورد،

which is also a mechanism for being known,

ضمن اینکه مکانیزمی برای اینکه شناخته شوید را نیز فراهم می‌اورد،

and I think this is the thing that most of us really want from love:

و فکر می کنم این چیزیست که بیشتر ما از عشق می‌خواهیم:

to be known, to be seen, to be understood.

شناخته شویم، دیده شویم، درک شویم.

But I think when it comes to love,

اما فکر می‌کنم هنگامی موضوع عشق پیش میآید،

we are too willing to accept the short version of the story.

ما تمایل داریم که نسخه کوتاه از داستان را قبول کنیم.

The version of the story that asks, "Are you still together?"

نسخه‌ای از داستان که می پرسد، "آیا هنوز با هم هستید؟"

and is content with a yes or no answer.

و با بله یا خیر مرتبط هست.

So rather than that question,

خب به جای این من پیشنهاد می‌دهم،

I would propose we ask some more difficult questions,

پرسش‌های مشکل تری را بپرسیم،

questions like:

پرسش هایی مانند این:

How do you decide who deserves your love

چگونه تصمیم می‌گیری که چه کسی لیافت عشق تو را دارد

and who does not?

و چه کسی این لیاقت را ندارد؟

How do you stay in love when things get difficult,

چگونه عاشق باقی می‌مانی هنگامی که مشکلات پیش می‌آید،

and how do you know when to just cut and run?

و چطور می دانی که چه موقع ارتباطت را قطع کنی و بروی؟

How do you live with the doubt

چگونه با شک در رابطه ای

that inevitably creeps into every relationship,

که در آن به ناچار با احتیاط حرکت می‌کنی می توانی زندگی کنی ،

or even harder,

و حتی شاید پرسشی سخت‌تر،

how do you live with your partner's doubt?

چگونه با شک با شریکت زندگی‌میکنی؟

I don't necessarily know the answers to these questions,

من پاسخ این پرسش ها را الزاما نمی‌دانم،

but I think they're an important start at having a more thoughtful conversation

اما فکر می‌کنم اینها شروع مهمی برای یک گفتگوی عقلایی

about what it means to love someone.

درباره اینکه عشق برای شخص چه معنایی دارد.

So, if you want it,

خب، اگر این را می‌خواهید،

the short version of the story of my relationship is this:

داستان کوتاه رابطه من این هست:

a year ago, an acquaintance and I did a study

یک سال پیش، من با یکی از آشنایانم یک مطالعه را

designed to create romantic love,

برای ایجاد عشق رومانتیک طراحی کردیم،

and we fell in love,

و ما عاشق هم شدیم،

and we are still together,

و ما هنوز با هم هستیم،

and I am so glad.

و من از این بابت خیلی خوشحالم .

But falling in love is not the same thing as staying in love.

اما عاشق شدن مثل در عشق باقی ماندن نیست.

Falling in love is the easy part.

عاشق شد بخش آسان داستان هست.

So at the end of my article, I wrote, "Love didn't happen to us.

خب در پایان مقاله‌ام، نوشتم، "عشق برای ما اتفاق نیفتاد.

We're in love because we each made the choice to be."

ما عاشق هم شدیم زیرا ما انتخاب کردیم که عاشق باشیم."

And I cringe a little when I read that now,

و حالا که این را می‌خوانم عضلاتم منقبض می‌شود،

not because it isn't true,

نه به دلیل اینکه این درست نیست،

but because at the time, I really hadn't considered

بلکه به دلیل اینکه در آن زمان، من واقعا توجه نداشتم

everything that was contained in that choice.

که همه چیز در این انتخاب موجود هست.

I didn't consider how many times we would each have to make that choice,

من توچه نداشتم چند بار هریک از ما باید این انتخاب را بکنیم،

and how many times I will continue to have to make that choice

و چند بار من باید این انتخاب کردن را ادامه دهیم

without knowing whether or not he will always choose me.

بدون اینکه بدانم آیا او همواره من را انتخاب خواهد کرد یا نه.

I want it to be enough to have asked and answered 36 questions,

من می‌خواستم این به قدری باشد که من این ۳۶ پرسش را پاسخ دهم

and to have chosen to love someone so generous and kind and fun

وحق انتخاب برای اینکه عاشق کسی شوم که بخشنده، مهربان و دوست داشتی باشد

and to have broadcast that choice in the biggest newspaper in America.

و این انتخاب در بزرگترین روزنامه آمریکا گزارش شود.

But what I have done instead is turn my relationship

اما به جای آن من رابطه ام را به

into the kind of myth I don't quite believe in.

نوعی اسوره وتغییر دادم که من خیلی به این عقیده ندارم.

And what I want, what perhaps I will spend my life wanting,

و چیزی که من می‌خواهم، چیزی که شاد من زندگیم را صرف انتظارکشیدن برای آن کردم،

is for that myth to be true.

این هست که این اسطوره به حقیقت بپوندد.

I want the happy ending implied by the title to my article,

من پایان خوش ضمنی را برای مقاله‌ام می‌خواهم،

which is, incidentally,

که اتفاقا،

the only part of the article that I didn't actually write.

این تنها بخشی از مقاله هست که من آن را واقعا ننوشتم.

(Laughter)

( خنده)

But what I have instead is the chance to make the choice to love someone,

اما آنچه که من در عوض می‌خواهم شانس داشتن انتخاب برای عشق ورزیدن به یک نفر باشد،

and the hope that he will choose to love me back,

و امید اینکه او نیز من را برای عشق ورزیدن برگزیند،

and it is terrifying,

و این وحشتناک است،

but that's the deal with love.

اما این معامله با عشق هست.

Thank you.

سپاسگزارم.