His Holiness Pope Francis | Why the only future worth building includes everyone | TED Talks

Translator: Elena Montrasio Reviewer: TED Translators admin

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

[สมเด็จพระสันตะปาปาฟรานซิส บันทึกจากนครวาติกัน

[His Holiness Pope Francis Filmed in Vatican City

First shown at TED2017]

ฉายเป็นครั้งแรกที่ TED2017]

Good evening – or, good morning, I am not sure what time it is there.

สวัสดียามเย็น

หรืออรุณสวัสดิ์ พ่อไม่แน่ใจว่าที่นั่นเวลาเท่าไรแล้ว

Regardless of the hour, I am thrilled to be participating in your conference.

ไม่ว่าจะกี่โมง พ่อตื่นเต้นมาก ๆ ที่จะได้มีส่วนร่วมในการสัมมนา

I very much like its title – "The Future You" –

พ่อชอบหัวข้อในครั้งนี้มาก "คุณในอนาคต" (The Future You)

because, while looking at tomorrow, it invites us to open a dialogue today,

เพราะว่า ในขณะที่เรามองไปข้างหน้า มันเชื้อเชิญให้เราได้เริ่มพูดกันในวันนี้

to look at the future through a "you."

ให้ได้มองไปยังอนาคตผ่าน "ตัวลูกเอง"

"The Future You:"

"ตัวลูกในอนาคต"

the future is made of yous, it is made of encounters,

อนาคตสร้างขึ้นจากพวกลูกทุกคน มันเกิดขึ้นมาจากประสบการณ์

because life flows through our relations with others.

เพราะว่าชีวิตไหลผ่านความสัมพันธ์ ของเราที่มีกับผู้อื่น

Quite a few years of life

ช่วงเวลาหนึ่งในชีวิต

have strengthened my conviction

ได้ทำให้พ่อมั่นใจ

that each and everyone's existence is deeply tied to that of others:

ว่าที่เราแต่ละคนมีตัวตนอยู่นั้น มีความสัมพันธ์ต่อผู้อื่นอย่างแน่นแฟ้น

life is not time merely passing by, life is about interactions.

ชีวิตไม่ได้เป็นเพียงเวลาที่แค่ผ่านเลย ชีวิตคือการมีปฏิสัมพันธ์

As I meet, or lend an ear to those who are sick,

เมื่อพ่อได้พบหรือได้รับฟังผู้ที่เจ็บไข้

to the migrants who face terrible hardships

ผู้อพยพพลัดถิ่น ผู้ที่ต้องเผชิญความยากลำบากแสนเข็ญ

in search of a brighter future,

เพื่อตามหาอนาคตที่สดใสกว่า

to prison inmates who carry a hell of pain inside their hearts,

ผู้ต้องโทษในเรือนจำ ผู้ที่แบกความทุกข์แสนสาหัสไว้ในใจ

and to those, many of them young, who cannot find a job,

และผู้ที่หางานทำไม่ได้ ซึ่งหลายคนก็เป็นคนหนุ่มสาว

I often find myself wondering:

พ่อมักคิดอยู่บ่อย ๆ ว่า

"Why them and not me?"

"ทำไมต้องเป็นพวกเขา ทำไมไม่เป็นพ่อเสียเอง"

I, myself, was born in a family of migrants;

พ่อเกิดมาในครอบครัวผู้อพยพ

my father, my grandparents, like many other Italians,

พ่อและปู่ย่าตายายของพ่อ ก็เหมือนกับชาวอิตาลีอื่น ๆ

left for Argentina

พวกเขาออกจากประเทศอาเจนตินา

and met the fate of those who are left with nothing.

และพวกเขาก็ได้พบกับศรัทธา ของผู้ที่ครั้งหนึ่งไม่เหลือความหวังอะไร

I could have very well ended up among today's "discarded" people.

พ่ออาจลงเอยด้วยการเป็น บุคคลที่ทุกวันนี้เราเรียกว่า "ถูกทอดทิ้ง"

And that's why I always ask myself, deep in my heart:

และนั่นก็เป็นเหตุผล ว่าทำไมพ่อถึงถามตัวเองในใจลึก ๆ

"Why them and not me?"

"ทำไมถึงเป็นพวกเขา ไม่ใช่พ่อ"

First and foremost, I would love it if this meeting could help to remind us

ก่อนอื่นและก่อนอะไรทั้งนั้น พ่อจะยินดีมาก ถ้าการประชุมในครั้งนี้จะช่วยให้พวกเราตระหนัก

that we all need each other,

ว่าเราต้องการกันและกัน

none of us is an island,

ไม่มีใครที่เป็นเหมือนเกาะอันโดดเดี่ยว

an autonomous and independent "I," separated from the other,

"ฉัน" ที่แปลกแยกและเป็นอิสระจากผู้อื่น

and we can only build the future by standing together, including everyone.

และเราจะสามารถสร้างอนาคตได้

ก็ด้วยเพียงการยืนหยัดด้วยกันทุกผู้ทุกคน

We don’t think about it often, but everything is connected,

เราไม่ได้คิดอะไรเช่นนั้นบ่อย ๆ แต่ทุกสิ่งเชื่อมโยงกัน

and we need to restore our connections to a healthy state.

และเราต้องการที่จะฟื้นฟูความสัมพันธ์ของเรา ไปสู่สภาวะที่สุขสมบูรณ์

Even the harsh judgment I hold in my heart

แม้แต่คำพิพากษาอันหยาบกระด้าง ในใจของพ่อ

against my brother or my sister,

ที่มีต่อพี่น้องทั้งชายหญิงของพ่อ

the open wound that was never cured, the offense that was never forgiven,

แผลเปิดที่ไม่ได้รับการเยียวยา ความผิดที่ไม่เคยได้รับการให้อภัย

the rancor that is only going to hurt me,

ความแค้นเคืองที่มีแต่จะทำร้ายพ่อ

are all instances of a fight that I carry within me,

ทั้งหมดนี้คือเรื่องราวการต่อสู้ในใจของพ่อ

ที่ต้องระงับให้สิ้น

a flare deep in my heart that needs to be extinguished

before it goes up in flames, leaving only ashes behind.

ก่อนที่มันจะกลายเป็นเปลวไฟ ที่เหลือไว้เพียงเถ้าถ่าน

Many of us, nowadays,

ทุกวันนี้ พวกเราจำนวนมาก

seem to believe that a happy future is something impossible to achieve.

เชื่อว่าอนาคตที่แสนสุข เป็นสิ่งที่ไม่อาจเป็นไปได้จริง

While such concerns must be taken very seriously,

ในขณะที่เรื่องนี้ ต้องได้รับการพิจารณาอย่างจริงจัง

they are not invincible.

ใช่ว่าเราจะทำไม่ได้

They can be overcome when we don't lock our door to the outside world.

เราสามารถทำสำเร็จได้ เมื่อเราไม่เบือนหน้าหนีจากโลกภายนอก

Happiness can only be discovered

เราสามารถค้นพบความสุขได้

as a gift of harmony between the whole and each single component.

ในรูปแบบของขวัญจากการประสาน ระหว่างส่วนย่อยและส่วนรวมทั้งหมด

Even science – and you know it better than I do –

แม้แต่วิทยาศาสตร์ - ซึ่งพวกลูกรู้ดีกว่าพ่อ

points to an understanding of reality

ชี้ให้เราเข้าใจความจริง

as a place where every element connects and interacts with everything else.

ว่าเป็นที่ซึ่งทุกสรรพสิ่ง เชื่อมโยงและมีปฏิสัมพันธ์กัน

And this brings me to my second message.

และนี่ก็ได้นำพ่อสู่ข้อความที่สอง

How wonderful would it be

มันจะดีแค่ไหน

if the growth of scientific and technological innovation

ถ้าการเติบโตของนวัตกรรม ทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี

would come along with more equality and social inclusion.

จะมาพร้อมกับความเท่าเทียมกัน และการมีส่วนร่วมทางสังคมที่มากขึ้น

How wonderful would it be, while we discover faraway planets,

มันจะดีสักแค่ไหน ถ้าในขณะที่เราค้นพบดาวเคราะซึ่งไกลออกไป

to rediscover the needs of the brothers and sisters orbiting around us.

เราจะค้นพบความต้องการของพี่น้องทั้งชายหญิง ที่โคจรรอบ ๆ พวกเราอีกครั้ง

How wonderful would it be if solidarity,

มันจะดีสักเพียงใด ถ้าความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน

this beautiful and, at times, inconvenient word,

คำที่สวยงามซึ่งมักถูกใช้อย่างกระอักกระอ่วน

were not simply reduced to social work,

จะไม่ถูกดึงต่ำลงมาเป็นการสงเคราะห์อาสา

and became, instead, the default attitude

ทว่าเป็นแนวคิดพื้นฐาน

in political, economic and scientific choices,

ในการตัดสินใจทางการเมือง เศรษฐกิจ และวิทยาศาสตร์

as well as in the relationships among individuals, peoples and countries.

เช่นเดียวกันกับความสัมพันธ์ ระหว่างปัจเจก หมู่ชน และประเทศ

Only by educating people to a true solidarity

โดยการให้ความรู้ เรื่องความสมัครสมานสามัคคีที่แท้จริงกับผู้คน

will we be able to overcome

the "culture of waste,"

เราจะสามารถก้าวข้าม "วัฒนธรรมทิ้งขว้าง"

which doesn't concern only food and goods

ซึ่งไม่ได้ใส่ใจแค่อาหารและสิ่งของ

but, first and foremost, the people

แต่สนใจกับสิ่งที่สำคัญที่สุด นั่นก็คือมนุษย์

who are cast aside by our techno-economic systems

ผู้ที่ถูกผลักไสออกไป โดยระบบเศรษฐกิจและเทคโนโลยีของเรา

which, without even realizing it,

ซึ่งไม่ได้ถูกตระหนักแม้แต่น้อย

are now putting products at their core, instead of people.

ว่าเรากำลังให้ความสนใจกับผลิตภัณฑ์ แทนที่จะสนใจผู้คน

Solidarity is a term that many wish to erase from the dictionary.

ความสามัคคีเป็นคำที่หลายคน

อยากลบออกไปจากพจนานุกรม

Solidarity, however, is not an automatic mechanism.

อย่างไรก็ ตามความสามัคคี ไม่ใช่กลไกอัตโนมัติ

It cannot be programmed or controlled.

มันไม่อาจถูกเขียนล่วงหน้าหรือถูกบังคับได้

It is a free response born from the heart of each and everyone.

มันเป็นการตอบสนองอย่างอิสระ ที่เกิดจากใจของแต่ละคน

Yes, a free response!

ใช่แล้ว การตอบสนองอย่างอิสระ

When one realizes

เมื่อใดที่คนตระหนักว่าชีวิตเป็นดั่งของขวัญ

that life, even in the middle of so many contradictions, is a gift,

ที่มีรักเป็นแหล่งที่มา

และเข้าถึงความหมายของชีวิตแล้วไซร้

that love is the source and the meaning of life,

how can they withhold their urge to do good to another fellow being?

พวกเขาจะระงับหักห้ามความปรารถนา

In order to do good,

ที่จะมุ่งมั่นทำดีต่อผู้อื่นได้อย่างไร

we need memory, we need courage and we need creativity.

เราต้องการความทรงจำ ความกล้าหาญ และความสร้างสรรค์

And I know that TED gathers many creative minds.

และพ่อรู้ว่า TED ได้รวบรวม

ใช่แล้ว

Yes, love does require a creative, concrete

ความรักต้องการความสร้างสรรค์ ที่เป็นรูปธรรมและชาญฉลาด

and ingenious attitude.

Good intentions and conventional formulas,

ความปรารถนาดีและสูตรผสมแบบดั้งเดิม

so often used to appease our conscience, are not enough.

มักถูกใช้เพื่อให้ใจเราสงบ แต่นั่นมันยังไม่เพียงพอ

Let us help each other, all together, to remember

เราทั้งหลายจงช่วยกันเพื่อจะได้จดจำไว้

that the other is not a statistic or a number.

ว่าผู้อื่นไม่ใช่เป็นเพียงสถิติหรือตัวเลข

The other has a face.

ผู้อื่นนั้นมีหน้าตา มีตัวตน

The "you" is always a real presence,

และ "ตัวลูก" ก็ปรากฏอยู่จริง

a person to take care of.

เป็นบุคคลที่จะต้องดูแลเอาใจใส่

There is a parable Jesus told to help us understand the difference

มีเรื่องราวที่พระเยซูบอกเล่า

เพื่อให้เราเข้าใจความแตกต่าง

between those who'd rather not be bothered and those who take care of the other.

ระหว่างผู้ที่ไม่สนใจอะไร

กับผู้ที่ห่วงใยผู้อื่น

I am sure you have heard it before. It is the Parable of the Good Samaritan.

พ่อมั่นใจว่าลูกเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน เรื่องของชาวซามาเรียผู้แสนดี

When Jesus was asked: "Who is my neighbor?" -

เมื่อพระเยซูถามว่า "ใครคือเพื่อนบ้านของท่าน"

namely, "Who should I take care of?" -

หรือพูดอีกนัยหนึ่งได้ว่า "ข้าพเจ้าควรจะดูแลใคร"

he told this story, the story of a man

พระองค์บอกเล่าเรื่องราวนี้

เรื่องราวของชาย

who had been assaulted, robbed, beaten and abandoned along a dirt road.

ที่ถูกข่มขู่ ปล้น ทุบตี และถูกทิ้งไว้บนถนนลูกรัง

Upon seeing him, a priest and a Levite, two very influential people of the time,

เมื่อนักบวชและชาวเลวีซึ่งมีชื่อเสียง

พวกเขาเดินผ่านชายคนนั้นไป โดยมิได้หยุดช่วยเหลือแต่อย่างใด

walked past him without stopping to help.

After a while, a Samaritan, a very much despised ethnicity at the time, walked by.

หลังจากนั้นไม่นาน ชาวซามาเรีย ซึ่งเป็นชนชาติที่ได้รับการดูแคลนในเวลานั้น

Seeing the injured man lying on the ground,

ผ่านมาเห็นชายผู้ได้รับบาดเจ็บ นอนอยู่บนพื้น

he did not ignore him as if he weren't even there.

เขาไม่ได้ทอดทิ้งชายคนนั้น ไม่ได้ทำราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น

Instead, he felt compassion for this man,

ทว่ารู้สึกเห็นใจชายผู้นั้น

which compelled him to act in a very concrete manner.

ซึ่งกระตุ้นให้เขากระทำ

สิ่งที่เป็นรูปธรรมยิ่ง

He poured oil and wine on the wounds of the helpless man,

เขาเทน้ำมันและไวน์ ลงบนแผลของชายโชคร้าย

brought him to a hostel

พาเขาไปยังโรงแรม

and paid out of his pocket for him to be assisted.

และใช้เงินของตนเอง เพื่อให้ชายคนนั้นได้รับความช่วยเหลือ

The story of the Good Samaritan is the story of today’s humanity.

เรื่องราวของชาวซามาเรียผู้แสนดี คือเรื่องราวของมนุษยธรรมในปัจจุบัน

People's paths are riddled with suffering,

เส้นทางชีวิตของผู้คน นั้นถูกเกาะเกี่ยวด้วยความทุกข์

เพราะทุกสิ่งยึดติดอยู่กับเงินและวัตถุ

as everything is centered around money, and things, instead of people.

ไม่ใช่กับผู้คน

And often there is this habit, by people who call themselves "respectable,"

และบ่อยครั้ง พฤติกรรมไม่สนใจใยดีผู้คน

of not taking care of the others,

กลับมาจากผู้ที่เรียกตัวเองว่า "น่านับถือ"

thus leaving behind thousands of human beings, or entire populations,

ซึ่งได้ทิ้งผู้คนมากมาย

เอาไว้ข้างถนน

on the side of the road.

Fortunately, there are also those who are creating a new world

โชคดี ที่ยังมีผู้ที่สร้างโลกใหม่

by taking care of the other, even out of their own pockets.

โดยการเอาใจใส่ดูแลผู้อื่น แม้ว่าจะต้องสละทรัพย์ของตัวเองก็ตาม

Mother Teresa actually said:

แม่ชีเทเรซากล่าวไว้ว่า

"One cannot love, unless it is at their own expense."

"มนุษย์ไม่อาจรักได้ เว้นเสียแต่ว่าจะต้องจ่ายด้วยตัวเอง"

We have so much to do, and we must do it together.

มีสิ่งมากมายที่เราต้องทำ และเราต้องร่วมมือกัน

But how can we do that with all the evil we breathe every day?

แต่เราจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ทั้งที่มีเรื่องร้าย ๆ ทุกลมหายใจเข้าออก

Thank God,

ขอบคุณพระเจ้า

no system can nullify our desire to open up to the good,

ไม่มีอะไรที่จะทำลายความปรารถนาของเรา ในการเปิดรับความดี ความเห็นอกเห็นใจ

to compassion and to our capacity to react against evil,

และความสามารถในการตอบโต้ต่อสิ่งชั่วร้าย

all of which stem from deep within our hearts.

ทั้งหมดนั้น มีกำเนิดมาจากส่วนลึก ภายในหัวใจของพวกเรา

Now you might tell me,

ตอนนี้ลูก ๆ อาจบอกพ่อว่า

"Sure, these are beautiful words,

"แน่นอนว่า นั่นเป็นคำพูดที่ฟังดูดี

but I am not the Good Samaritan, nor Mother Teresa of Calcutta."

แต่ลูกไม่ได้เป็นชาวซามาเรียผู้แสนดี และก็ไม่ใช่แม่ชีเทเรซาแห่งกัลกาตา"

On the contrary: we are precious, each and every one of us.

ในทางตรงข้ามเราทุกคนนั้นแสนล้ำค่า

ไม่อาจแทนกันและกันได้ ในสายตาของพระผู้เป็นเจ้า

Each and every one of us is irreplaceable in the eyes of God.

Through the darkness of today's conflicts,

ในความมืดดำแห่งความขัดแย้งในปัจจุบัน

each and every one of us can become a bright candle,

พวกเราแต่ละคนสามารถเป็นแสงเทียนสว่างไสว

a reminder that light will overcome darkness,

จงจำไว้ว่า แสงจะส่องสว่าง จะเอาชนะความมืดมิด

and never the other way around.

และไม่เคยเปลี่ยนแปลงเป็นไปในทางตรงข้าม

To Christians, the future does have a name,

สำหรับชาวคริสต์ เรามีชื่อที่ใช้เรียกอนาคต

and its name is Hope.

ซึ่งก็คือความหวัง

Feeling hopeful does not mean to be optimistically naïve

ความรู้สึกมีหวัง ไม่ได้หมายความว่า เรามองโลกในแง่ดีอย่างไร้เดียงสา

and ignore the tragedy humanity is facing.

และไม่สนใจโศกนาฎกรรม ที่มนุษยชาติกำลังเผชิญ

Hope is the virtue of a heart

ความหวังคือศีลธรรมของจิตใจ

that doesn't lock itself into darkness, that doesn't dwell on the past,

ที่ไม่ได้ขังตัวเองไว้ในความมืด ไม่ได้จมปลักอยู่กับอดีต

does not simply get by in the present, but is able to see a tomorrow.

ไม่ได้ยึดติดอยู่กับปัจจุบัน

แต่ยังสามารถเห็นถึงอนาคต

Hope is the door that opens onto the future.

ความหวังเป็นประตูที่เปิดสู่อนาคต

Hope is a humble, hidden seed of life

ความหวังเป็นเมล็ดพันธ์ุแห่งชีวิต ที่ถ่อมตนและแฝงตัว

that, with time, will develop into a large tree.

ที่เมื่อเมื่อเวลาผ่านไป มันจะเติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่

It is like some invisible yeast that allows the whole dough to grow,

เป็นเหมือนยีสต์ที่เรามองไม่เห็น แต่ทำให้แป้งหมักฟูขึ้นมา

that brings flavor to all aspects of life.

และให้รสชาติกับชีวิตในรูปแบบที่หลากหลาย

และมันสามารถทำอะไรได้มากมาย

And it can do so much,

because a tiny flicker of light that feeds on hope

เพราะว่าแสงสว่างเพียงน้อยนิดที่ให้ความหวัง

is enough to shatter the shield of darkness.

ก็เพียงพอแล้วที่จะทำลายเกราะแห่งความมืด

A single individual is enough for hope to exist,

เพียงแค่คนเดียวก็เพียงพอแล้ว สำหรับการคงอยู่ของความหวัง

and that individual can be you.

และคนนั้นจะเป็นลูกก็ได้

And then there will be another "you," and another "you,"

แล้วก็จะมี "ลูก" อีกคนหนึ่ง และ "ลูก" อีกคนหนึ่ง

and it turns into an "us."

และมันก็จะกลายเป็น "พวกเรา"

And so, does hope begin when we have an "us?"

ความหวังจะเกิดขึ้นเมื่อมี "พวกเรา" ใช่ไหม

ไม่ใช่เลย

No.

ความหวังเริ่มได้ที่ "ตัวลูก"

Hope began with one "you."

When there is an "us," there begins a revolution.

เมื่อมี "พวกเรา" การปฏิวัติก็จะเกิดขึ้น

The third message I would like to share today

ข้อความที่สามที่พ่ออยากจะแบ่งปันในวันนี้

is, indeed, about revolution: the revolution of tenderness.

แน่นอนล่ะว่า มันเกี่ยวกับการปฏิวัติ การปฏิวัติแห่งความอ่อนโยน

And what is tenderness?

ความอ่อนโยนคืออะไร

It is the love that comes close and becomes real.

มันคือความรักที่ใกล้ชิด และกลายเป็นจริง

It is a movement that starts from our heart

มันคือความเคลื่อนไหวที่เริ่มจากหัวใจของเรา

and reaches the eyes, the ears and the hands.

และส่งไปยังดวงตา ใบหู และมือทั้งสอง

Tenderness means to use our eyes to see the other,

ความอ่อนโยนหมายถึงการใช้สายตาของเรา มองไปยังผู้อื่น

our ears to hear the other,

ใช้หูของเราฟังผู้อื่น

เพื่อรับฟังเด็ก ๆ ผู้ยากไร้ และผู้ที่หวาดกลัวต่ออนาคต

to listen to the children, the poor, those who are afraid of the future.

เและเพื่อรับฟังเสียงร้องที่ไม่มีใครได้ยิน ของบ้านที่เราอยู่ร่วมกัน

To listen also to the silent cry of our common home,

ซึ่งก็คือโลกที่กำลังป่วยและเต็มไปด้วยมลพิษ

of our sick and polluted earth.

Tenderness means to use our hands and our heart

ความอ่อนโยนหมายถึงการใช้สองมือ และหัวใจของเรา

to comfort the other,

ในการปลอบประโลมผู้อื่น ในการดูแลผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือ

to take care of those in need.

Tenderness is the language of the young children,

ความอ่อนโยนคือภาษาของเด็กน้อย

of those who need the other.

ของผู้ที่ต้องการผู้อื่น

A child’s love for mom and dad

ความรักของเด็กที่มีต่อมารดาและบิดา

grows through their touch, their gaze, their voice, their tenderness.

ที่เติบโตขึ้นจากสัมผัส การเฝ้ามอง การได้ยินเสียง และความอ่อนโยน

I like when I hear parents

พ่อดีใจ

talk to their babies, adapting to the little child,

ที่ได้ยินพ่อแม่พูดคุยกับทารกของพวกเขา

sharing the same level of communication.

รวมถึงการปรับตัวเข้าหาเด็กเล็ก

โดยใช้การสื่อสารระดับเดียวกัน

This is tenderness: being on the same level as the other.

นี่คือความอ่อนโยน นั่นคือการอยู่ในระดับเดียวกันกับผู้อื่น

God himself descended into Jesus to be on our level.

พระเจ้าเองได้ส่งพระเยซู

มาอยู่ในระดับเดียวกับพวกเรา

This is the same path the Good Samaritan took.

นี่คือเส้นทางเดียวกับชาวซามาเรียผู้แสนดี

This is the path that Jesus himself took.

มันคือเส้นทางของพระเยซูเอง

He lowered himself,

พระองค์ลดตัวลงมา

he lived his entire human existence

ใช้ชีวิตเฉกเช่นมนุษย์

practicing the real, concrete language of love.

ปฏิบัติตามภาษาแห่งรักที่หนักแน่นและจริงแท้

Yes, tenderness is the path of choice

ใช่แล้ว ความอ่อนโยนเป็นเส้นทางของการเลือก

for the strongest, most courageous men and women.

สำหรับทั้งชายหญิงที่แข็งแรงที่สุด และกล้าหาญที่สุด

Tenderness is not weakness; it is fortitude.

ความอ่อนโยนไม่ใช่ความอ่อนแอ แต่กลับเป็นความแข็งแกร่ง

It is the path of solidarity, the path of humility.

มันคือเส้นทางแห่งความสามัคคี เส้นทางแห่งความนอบน้อม

Please, allow me to say it loud and clear:

ได้โปรดเถิด ให้พ่อได้พูดอย่างชัดเจนเถิดว่า

the more powerful you are,

ยิ่งลูกมีอำนาจมากเท่าใด

the more your actions will have an impact on people,

การกระทำของลูก ก็จะส่งผลต่อผู้คนมากขึ้นเท่านั้น

the more responsible you are to act humbly.

และลูกจะต้องปฏิบัติต่อผู้อื่น อย่างถ่อมตนมากขึ้นเช่นกัน

If you don’t, your power will ruin you, and you will ruin the other.

มิเช่นนั้นแล้ว อำนาจของลูกก็จะทำลายตัวเอง

และทำลายผู้อื่นด้วย

There is a saying in Argentina:

ในอาเจนตินา

"Power is like drinking gin on an empty stomach."

เราพูดกันว่า "อำนาจก็เหมือนการดื่มเหล้าจิน เมื่อท้องว่าง"

You feel dizzy, you get drunk, you lose your balance,

ลูกจะมึนงง เมา เสียการทรงตัว

and you will end up hurting yourself and those around you,

และลงเอยด้วยการทำร้ายตัวเอง และคนรอบข้าง

if you don’t connect your power with humility and tenderness.

ถ้าลูกไม่ใช้อำนาจด้วยความนอบน้อมและอ่อนโยน

Through humility and concrete love, on the other hand,

แต่ด้วยความนอบน้อมและความรักที่หนักแน่น

power – the highest, the strongest one – becomes a service, a force for good.

อำนาจอันสูงสุดและแรงกล้าที่สุด

จะกลายเป็นการรับใช้และพลังแห่งความดี

The future of humankind isn't exclusively in the hands of politicians,

อนาคตของมนุษยชาติ ไม่ได้จำกัดว่าจะต้องขึ้นอยู่กับนักการเมือง

of great leaders, of big companies.

กับผู้นำที่ยิ่งใหญ่หรือกับบริษัทมหึมาเท่านั้น

Yes, they do hold an enormous responsibility.

แน่นอนว่าพวกเขามีความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่

But the future is, most of all, in the hands of those people

แต่ส่วนใหญ่แล้ว อนาคตนั้นอยู่ในมือผู้คน

who recognize the other as a "you"

ที่มองคนอื่นว่าเป็น "ลูก"

and themselves as part of an "us."

และมองตนเองว่าเป็นส่วนหนึ่งของ "พวกเรา"

We all need each other.

เราต้องการกันและกัน

And so, please, think of me as well with tenderness,

และได้โปรดนึกถึงพ่อ เช่นเดียวกับความอ่อนโยน

so that I can fulfill the task I have been given

เพื่อที่พ่อจะสามารถ ปฏิบัติภาระกิจที่ได้รับมอบหมาย

เพื่อประโยชน์ของผู้อื่น

for the good of the other,

of each and every one, of all of you,

และเพื่อพวกเราทุกผู้ทุกคน

of all of us.

Thank you.

พ่อขอขอบคุณ