How to build your creative confidence | David Kelley

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: PanaEk Warawit Reviewer: Unnawut Leepaisalsuwanna

ผมอยากจะพูดกับคุณวันนี้

I wanted to talk to you today about creative confidence.

เรื่องความมั่นใจในความคิดสร้างสรรค์

I'm going to start way back in the third grade

ผมจะเริ่มตั้งแต่สมัยตอนอยู่ประถมสามเลย

at Oakdale School in Barberton, Ohio.

ที่โรงเรียนโอ๊คเดล ในเมืองบาร์เบอร์ตัน โอไฮโอ

จำได้ว่า วันหนึ่งไบรอันเพื่อนผมเริ่มทำโครงการอย่างหนึ่ง

I remember one day my best friend Brian was working on a project.

เขาปั้นม้าโดยใช้ดินน้ำมัน

He was making a horse out of the clay our teacher kept under the sink.

ที่ครูเก็บเอาไว้ใต้อ่างล้างมือ

ระหว่างนั้น เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกับเขา

And at one point, one of the girls that was sitting at his table,

เห็นว่าไบรอันกำลังทำอะไรอยู่

seeing what he was doing, leaned over and said to him,

ก็โน้มตัวเข้าไปหา แล้วก็พูดว่า

"นั่นดูแย่จังเลย ไม่เห็นเหมือนม้าเลยซักนิด"

"That's terrible. That doesn't look anything like a horse."

ไบรอันถึงกับหน้าเสียเลยทีเดียว

And Brian's shoulders sank.

And he wadded up the clay horse and he threw it back in the bin.

เขาขย้ำม้าดินน้ำมันตัวนั้น แล้วโยนมันกลับไปในถัง

ผมไม่เคยเห็นไบรอัน ลงมือทำโครงการอะไรแบบนั้นอีกเลย

I never saw Brian do a project like that ever again.

And I wonder how often that happens, you know?

ผมสงสัยว่า เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยแค่ไหน

มันเหมือนกับว่า เมื่อผมเล่าเรื่องไบรอันให้นักศึกษาในชั้นฟัง

It seems like when I tell that story of Brian to my class,

มีหลายคนที่มาหาผมหลังเลิกเรียน

a lot of them want to come up after class

and tell me about their similar experience,

และบอกผมว่า พวกเขาก็เจอประสบการณ์คล้ายๆ กัน

ครูบางคนทำให้พวกเขาหยุดชะงัก

how a teacher shut them down,

หรือเพื่อนนักเรียนด้วยกันวิจารณ์อย่างโหดร้าย

or how a student was particularly cruel to them.

และทำให้หลายคนคิดไปว่า ตัวพวกเขาเอง

And then some kind of opt out of thinking of themselves as creative

คงไม่มีหัวทางความคิดสร้างสรรค์เป็นแน่

at that point.

และผมได้เห็นว่า ความฝังใจแบบนั้นเกิดขึ้นในวัยเด็ก

And I see that opting out that happens in childhood,

แล้วก็ฝังแน่นลงไปเรื่อยๆ

and it moves in and becomes more ingrained, even,

แม้กระทั่งจนถึงตอนที่เป็นผู้ใหญ่

by the time you get to adult life.

และเราเห็นเรื่องแบบนี้บ่อยมาก

So we see a lot of this.

เมื่อเราจัดเวิร์คช็อป

When we have a workshop

or when we have clients in to work with us side by side,

หรือร่วมทำงานกับลูกค้าของเรา

ถึงจุดหนึ่ง เราจะเริ่มกระบวนการ

eventually we get to the point in the process

ที่จำเป็นต้องอาศัยการคิดนอกกรอบ

that's kind of fuzzy or unconventional.

เราจะเริ่มเห็นพวกบิ๊กบอสทั้งหลาย เริ่มเอาแบล็คเบอร์รี่ออกมา

And eventually, these big-shot executives whip out their BlackBerrys

แล้วก็อ้างว่า เขาต้องไปโทรศัพท์ที่สำคัญมากๆ

and they say they have to make really important phone calls,

แล้วเริ่มหาทางเลี่ยงออกมา

and they head for the exits.

พวกเขารู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย

And they're just so uncomfortable.

When we track them down and ask them what's going on,

เมื่อเราตามพวกเขาไปแล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น

พวกเขาก็จะบอกว่า "ผมไม่ใช่พวกที่มีหัวทางคิดสร้างสรรค์นัก"

they say something like, "I'm just not the creative type."

But we know that's not true.

แต่เรารู้ว่านั่นไม่จริงเลย

If they stick with the process, if they stick with it,

ถ้าพวกเขาอดทนทำต่อไปตามขั้นตอน

they end up doing amazing things.

ท้ายที่สุดพวกเขาจะทำสิ่งที่น่าทึ่งขึ้นมาได้

And they surprise themselves at just how innovative

และพวกเขาจะประหลาดใจในตัวเองว่า พวกเขาและทีมงาน

they and their teams really are.

มีความริเริ่มสร้างสรรค์มากขนาดไหน

ผมได้ทำการศึกษาเกี่ยวกับความกลัวที่จะถูกตัดสิน

So I've been looking at this fear of judgment that we have,

that you don't do things, you're afraid you're going to be judged;

เราไม่ลงมือทำอะไรต่ออะไร เพราะกลัวว่าจะถูกตัดสิน

if you don't say the right creative thing, you're going to be judged.

ถ้าสิ่งที่คุณพูด ฟังดูไม่สร้างสรรค์พอ คุณจะถูกตัดสิน

การศึกษาของผมก้าวกระโดดไปอย่างมาก

And I had a major breakthrough,

เมื่อผมได้พบกับนักจิตวิทยา อัลเบิร์ต แบนดูรา

when I met the psychologist Albert Bandura.

ผมไม่รู้ว่าคุณรู้จัก อัลเบิร์ต แบนดูรา หรือไม่

I don't know if you know Albert Bandura, but if you go to Wikipedia,

ในวิกิพีเดียเขียนไว้ว่า

it says that he's the fourth most important psychologist in history --

เขาเป็นนักจิตวิทยาคนสำคัญลำดับที่สี่ในประวัติศาสตร์

แบบว่า ฟรอยด์ สกินเนอร์ ใครบางคน แล้วก็ แบนดูรา

you know, like Freud, Skinner, somebody and Bandura.

(Laughter)

ตอนนี้เขาอายุ 86 และยังคงทำงานอยู่ที่สแตนฟอร์ด

Bandura is 86 and he still works at Stanford.

And he's just a lovely guy.

และเขาเป็นคนที่น่ารักมาก

ผมเดินทางไปพบเขา

So I went to see him,

because he's just worked on phobias for a long time,

เพราะเขาทำงานเกี่ยวกับโรคหวาดกลัวสิ่งต่างๆ มาเป็นเวลานาน

which I'm very interested in.

ซึ่งผมก็มีความสนใจอยู่

He had developed this way,

เขาพัฒนาวิธีการที่จะช่วยเยียวยาผู้คน

this, kind of, methodology,

that ended up curing people in a very short amount of time,

ที่เป็นโรคหวาดกลัวสิ่งต่างๆ ได้ในเวลาอันสั้น

like, in four hours.

เพียงแค่สี่ชั่วโมง อาการก็ดีขึ้นมากได้

He had a huge cure rate of people who had phobias.

And we talked about snakes -- I don't know why --

และเราพูดถึงความกลัวอย่าง กลัวงู

แต่เราพูดถึงงู และความกลัวงูที่เป็นโรคอย่างหนึ่ง

we talked about snakes and fear of snakes as a phobia.

มันเป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจมาก

And it was really enjoyable, really interesting.

เขาบอกผมว่า เขาจะเชิญผู้รับการรักษาเข้ามา

He told me that he'd invite the test subject in,

and he'd say, "You know, there's a snake in the next room

แล้วบอกว่า "ในห้องข้างๆ นี่มีงูอยู่ตัวหนึ่ง

และเราจะเข้าไปในนั้นกัน"

and we're going to go in there."

เขาเล่าว่า ผู้ทดสอบเกือบทั้งหมดตอบว่า

To which, he reported, most of them replied,

"Hell no! I'm not going in there, certainly if there's a snake in there."

"ให้ตาย ฉันก็ไม่เข้าไปในนั้น

ถ้ามีงูอยู่ในนั้นละก็ ไม่มีวันหรอก"

แต่แบนดูรา ก็มีวิธีการเป็นขั้นเป็นตอน ที่ประสบความสำเร็จมาก

But Bandura has a step-by-step process that was super successful.

So he'd take people to this two-way mirror

เขาพาคนเหล่านั้นไปข้างกระจกสองด้าน

looking into the room where the snake was.

มองเข้าไปในห้องที่มีงูอยู่

แล้วก็ช่วยให้พวกเขารู้สึกผ่อนคลายลง

And he'd get them comfortable with that.

Then through a series of steps,

แล้วก็ผ่านขั้นตอนอีกหลายอย่าง

จนเขาสามารถพาผู้ทดสอบมายืนอยู่หน้าประตูห้อง โดยเปิดประตูไว้

he'd move them and they'd be standing in the doorway with the door open,

and they'd be looking in there.

แล้วให้พวกเขามองเข้าไปข้างใน

And he'd get them comfortable with that.

ช่วยให้พวกเขารู้สึกผ่อนคลายกับการทำอย่างนั้น

และผ่านขั้นตอนเล็กๆ ง่ายๆ อีกหลายต่อหลายขั้น

And then many more steps later, baby steps,

พวกเขาเข้าไปอยู่ในห้อง สวมถุงมือหนัง แบบที่ใช้เชื่อมโลหะ

they'd be in the room, they'd have a leather glove like a welder's glove on,

และในที่สุด พวกเขาก็จะกล้าที่จะสัมผัสกับงู

and they'd eventually touch the snake.

และเมื่อพวกเขาได้สัมผัสกับงูแล้ว

And when they touched the snake, everything was fine. They were cured.

In fact, everything was better than fine.

ในความจริงแล้ว มันดีกว่านั้นเสียอีก

These people who had lifelong fears of snakes

คนเหล่านี้ที่เคยหวาดกลัวงูมาตลอดทั้งชีวิต

ต่างก็พูดกันว่า

were saying things like,

"ดูซิว่างูพวกนี้สวยงามขนาดไหน"

"Look how beautiful that snake is."

And they were holding it in their laps.

และพวกเขาจะสามารถอุ้มมันไว้บนตักได้

แบนดูราเรียกกระบวนการนี้ว่า "ความชำนาญผ่านการชี้นำ"

Bandura calls this process "guided mastery."

I love that term: guided mastery.

ผมชอบศัพท์คำนี้ "ความชำนาญผ่านการชี้นำ"

นอกจากนั้น

And something else happened.

These people who went through the process and touched the snake

ผู้คนเหล่านี้ ที่ผ่านขั้นตอนมาจนสามารถสัมผัสงูได้

ลงท้ายด้วยการมีความวิตกกังวลน้อยลง ในเรื่องอื่นๆ ของชีวิต

ended up having less anxiety about other things in their lives.

พวกเขาจะพยายามมากขึ้น มุมานะเป็นเวลายาวนานขึ้น

They tried harder, they persevered longer,

and they were more resilient in the face of failure.

และมีความยืดหยุ่นมากขึ้น เมื่อเผชิญหน้ากับความล้มเหลว

พวกเขาได้พัฒนาความเชื่อมั่นแบบใหม่

They just gained a new confidence.

และแบนดูราเรียกความเชื่อมั่นนั้นว่า การรับรู้ความสามารถของตนเอง

And Bandura calls that confidence "self-efficacy,"

the sense that you can change the world

ความรู้สึกที่ว่า คุณสามารถเปลี่ยนแปลงโลกนี้ได้

และว่าคุณสามารถบรรลุสิ่งที่คุณตั้งเป้าหมายที่จะทำได้

and that you can attain what you set out to do.

การได้พบกับแบนดูรา ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก

Well, meeting Bandura was really cathartic for me,

because I realized that this famous scientist

เพราะผมตระหนักว่า นักวิทยาศาสตร์ชื่อดังคนนี้

ได้ทำการทดลอง และยืนยันผ่านกระบวนการวิทยาศาสตร์

had documented and scientifically validated

ถึงสิ่งที่เราได้เห็นมาเป็นเวลากว่า 30 ปีแล้ว

something that we've seen happen for the last 30 years:

that we could take people who had the fear that they weren't creative,

ว่าเราสามารถช่วยคนที่เคยกลัว ว่าตัวเองไม่มีหัวทางสร้างสรรค์

and we could take them through a series of steps,

เราสามารถช่วยพวกเขาผ่านขั้นตอนต่างๆ

kind of like a series of small successes,

อาทิเช่น ความสำเร็จเล็กๆ ต่อเนื่องกัน

and they turn fear into familiarity.

เปลี่ยนจากหวาดกลัว เป็นคุ้นเคย และสร้างความประหลาดใจให้ตัวเองได้

And they surprise themselves.

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนั้น น่าทึ่งมาก

That transformation is amazing.

เราได้เห็นอย่างนั้นในวิทยาลัยการออกแบบ (ในสแตนฟอร์ด) อยู่เสมอ

We see it at the d.school all the time.

People from all different kinds of disciplines,

ผู้คนจากหลากหลายภูมิหลัง

พวกเขาเคยมองตัวเองว่าเป็นพวกมีตรรกะเพียงอย่างเดียว

they think of themselves as only analytical.

And they come in and they go through the process, our process,

และเมื่อพวกเขาเข้ามา ผ่านกระบวนการของเรา

they build confidence and now they think of themselves differently.

พวกเขาได้สร้างความมั่นใจ มองตัวเองต่างไปจากเดิม

And they're totally emotionally excited about the fact that they walk around

และพวกเขารู้สึกตื่นเต้นกับมันมาก

กับความจริงที่ว่า พวกเขาสามารถเรียกตัวเอง

thinking of themselves as a creative person.

และมองตัวเองได้ว่า เป็นพวกมีความคิดสร้างสรรค์

สิ่งที่ผมจะทำต่อจากนี้

So I thought one of the things I'd do today

is take you through and show you what this journey looks like.

คือพาคุณไปดูว่า กระบวนการนี้เป็นอย่างไร

ตัวอย่างของกระบวนการนี้ คือเรื่องของดั๊ก ดีดซ์

To me, that journey looks like Doug Dietz.

ดั๊ก ดิดซ์ เป็นคนที่เชียวชาญในทางเทคนิค

Doug Dietz is a technical person.

เขาออกแบบอุปกรณ์ถ่ายภาพทางการแพทย์

He designs large medical imaging equipment.

เครื่องสแกนภาพขนาดใหญ่ ที่ใช้ในการแพทย์

เขาทำงานให้กับจีอี และประสบความสำเร็จอย่างมากในงาน

He's worked for GE, and he's had a fantastic career.

แต่พอถึงจุดหนึ่ง เขาได้พบกับช่วงเวลาวิกฤต

But at one point, he had a moment of crisis.

ตอนนั้นเขาไปที่โรงพยาบาล เพื่อดูการทำงานของเครื่องเอ็มอาร์ไอ

He was in the hospital looking at one of his MRI machines in use,

เมื่อเขาเห็นครอบครัวหนึ่ง เข้ามาใช้เครื่อง

when he saw a young family, and this little girl.

มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ

ซึ่งกำลังร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว

And that little girl was crying and was terrified.

ดั๊กรู้สึกผิดหวังมากที่ได้รู้ว่า

And Doug was really disappointed to learn

เกือบ 80% ของผู้ป่วยเด็กในโรงพยาบาล

that nearly 80 percent of the pediatric patients in this hospital

had to be sedated in order to deal with his MRI machine.

จำเป็นจะต้องได้รับยาคลายเครียด เพื่อที่จะใช้เครื่องเอ็มอาร์ไอ

และนั่นทำให้ดั๊กผิดหวังเป็นอย่างมาก

And this was really disappointing to Doug,

เพราะก่อนหน้านั้น เขารู้สึกภาคภูมิใจในงานของเขามาก

because before this time, he was proud of what he did.

He was saving lives with this machine.

เขาช่วยชีวิตผู้คนมากมาย ด้วยเครื่องที่เขาออกแบบ

แต่มันเป็นเรื่องเจ็บปวดสำหรับเขา ที่เห็นเด็กๆ หวาดกลัว

But it really hurt him to see the fear that this machine caused in kids.

ที่จะต้องใช้เครื่องนี้

About that time, he was at the d.school at Stanford taking classes.

ในระหว่างนั้น เขาก็กำลังเรียนอยู่ที่วิทยาลัยการออกแบบที่สแตนฟอร์ด

เขาได้เรียนรู้เกี่่ยวกับกระบวนการของเรา

He was learning about our process, about design thinking, about empathy,

เกี่ยวกับการออกแบบ เกี่ยวกับความรู้สึกร่วมกับผู้อื่น

และเกี่ยวกับการสร้างต้นแบบ

about iterative prototyping.

And he would take this new knowledge and do something quite extraordinary.

และเขาได้นำความรู้ใหม่นี้

ไปใช้สร้างบางอย่างที่พิเศษแตกต่างออกไป

เขาออกแบบประสบการณ์ใหม่ในการใช้เครื่องสแกนร่างกาย

He would redesign the entire experience

of being scanned.

And this is what he came up with.

และนี่คือสิ่งที่เขาออกแบบมาได้

(Laughter)

เขาเปลี่ยนการสแกนร่างกายให้เป็นการผจญภัยสำหรับเด็กๆ

He turned it into an adventure for the kids.

เขาระบายสีผนัง และตัวเครื่อง

He painted the walls and he painted the machine,

และให้เจ้าหน้าที่ควบคุมเครื่อง ได้รับการฝึกสอน จากคนที่เข้าใจเด็ก

and he got the operators retrained by people who know kids,

อย่างเจ้าหน้าที่จากพิพิธภัณฑ์เด็ก

like children's museum people.

และตอนนี้เมื่อเด็กเข้ามาใช้เครื่อง มันกลายเป็นประสบการณ์ที่สนุกสนาน

And now when the kid comes, it's an experience.

And they talk to them about the noise and the movement of the ship.

พวกเขาคุยกับเด็กเรื่องเสียงและการเคลื่อนไหว เหมือนกับเป็นเรือ

และเมื่อพวกเด็กๆ เข้ามาในเครื่อง พวกเขาก็จะบอกว่า

And when they come, they say,

"OK, you're going to go into the pirate ship,

"เอาละ หนูกำลังจะเข้าไปในเรือโจรสลัดนะ

but be very still, because we don't want the pirates to find you."

อยู่นิ่งๆ นะ เพราะเราไม่อยากให้พวกโจรสลัดหาหนูเจอ"

และผลที่ได้ก็น่าประทับใจมาก

And the results were super dramatic:

จากจำนวนเด็กที่ต้องได้ยาคลายเครียด 80%

from something like 80 percent of the kids needing to be sedated,

to something like 10 percent of the kids needing to be sedated.

ได้ลดลงเหลือเพียง 10% เท่านั้น

And the hospital and GE were happy, too,

และทั้งโรงพยาบาล กับทางจีอี ต่างก็มีความสุขเช่นกัน

because you didn't have to call the anesthesiologist all the time,

เพราะไม่ต้องใช้วิสัญญีแพทย์ตลอด เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว

and they could put more kids through the machine in a day.

พวกเขาสามารถพาเด็กมาใช้เครื่องได้เพิ่มขึ้นต่อวัน

ดังนั้นผลลัพธ์เชิงตัวเลข ก็ดีมากด้วยเช่นกัน

So the quantitative results were great.

But Doug's results that he cared about were much more qualitative.

แต่ผลลัพธ์ที่ดั๊กให้ความสำคัญมากกว่า คือผลด้านคุณภาพ

He was with one of the mothers

เขาได้อยู่กับคุณแม่คนหนึ่ง

waiting for her child to come out of the scan.

ระหว่างรอให้ลูกของเธอ ออกมาจากเครื่องสแกน

And when the little girl came out of her scan,

และเมื่อเด็กผู้หญิงคนนั้นออกจากเครื่อง

she ran up to her mother and said,

เธอวิ่งมาหาแม่ แล้วก็บอกว่า

"Mommy, can we come back tomorrow?"

"แม่จ๋า พรุ่งนี้เรามานี่อีกได้มั้ย?"

(Laughter)

(หัวเราะ)

เราได้ยินดั๊กเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง หลายต่อหลายครั้ง

And so, I've heard Doug tell the story many times

of his personal transformation

เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของตัวเขาเอง

และเกี่่ยวกับการออกแบบก้าวกระโดด ที่เกิดขึ้น

and the breakthrough design that happened from it,

but I've never really seen him tell the story of the little girl

และทุกครั้งที่ผมได้ยินเขาเล่าเรื่องเด็กผู้หญิงคนนี้

ผมเห็นเขาน้ำตาคลอทุกครั้ง

without a tear in his eye.

Doug's story takes place in a hospital.

เรื่องของดั๊ก เกิดขึ้นในโรงพยาบาล

ผมพอจะรู้เรื่องเกี่ยวกับโรงพยาบาลอยู่บ้าง

I know a thing or two about hospitals.

เมื่อไม่กี่ปีก่อน ผมคลำพบก้อนเนื้อข้างลำคอ

A few years ago, I felt a lump on the side of my neck.

แล้วก็ถึงตาผมที่ต้องไปใช้เครื่องเอ็มอาร์ไอบ้าง

It was my turn in the MRI machine.

มันเป็นมะเร็งครับ และเป็นแบบที่ไม่ดีเสียด้วย

It was cancer, it was the bad kind.

หมอบอกว่า ผมมีโอกาสรอด 40 เปอร์เซ็นต์

I was told I had a 40 percent chance of survival.

และในระหว่างที่คุณนั่งอยู่ในชุดนอนร่วมกับผู้ป่วยคนอื่นๆ

So while you're sitting around with the other patients,

in your pajamas,

ทุกคนดูผอมบางและซีดเซียว

and everybody's pale and thin --

และคุณเองก็รอคิวของคุณที่จะเข้ารับการฉายรังสี

(Laughter)

you know? -- and you're waiting for your turn to get the gamma rays,

ตอนนั้นคุณจะคิดถึงอะไรหลายๆ อย่าง

you think of a lot of things.

ส่วนใหญ่แล้วก็จะเป็น "ฉันจะรอดมั้ยเนี่ย?"

Mostly, you think about: Am I going to survive?

และผมก็คิดถึงเกี่ยวกับ

And I thought a lot about:

What was my daughter's life going to be like without me?

ชีวิตลูกสาวผมจะเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าขาดผมไป

แต่คุณก็จะคิดถึงเรื่องอื่นด้วย

But you think about other things.

ผมคิดว่า หน้าที่ของผมบนโลกนี้คืออะไร?

I thought a lot about: What was I put on Earth to do?

What was my calling? What should I do?

ภารกิจสำคัญในชีวิตของผม ควรจะเป็นเรื่องอะไร?

และผมโชคดี เพราะมีตัวเลือกได้หลายอย่าง

I was lucky because I had lots of options.

We'd been working in health and wellness,

ผมเคยทำงานที่เกี่ยวกับการดูแลสุขภาพ

and K-12, and the developing world.

เกี่ยวกับเด็กในโรงเรียน และประเทศกำลังพัฒนา

so there were lots of projects that I could work on.

ดังนั้นจึงมีโครงการต่างๆ มากมาย ที่ผมสามารถทำได้

แต่ผมได้ตัดสินใจ และให้สัญญา ณ เวลานี้ว่า

But then I decided and committed at this point,

สิ่งที่ผมอยากทำมากที่สุด

to the thing I most wanted to do,

คือการช่วยเหลือผู้คน การเพิ่มความมั่นใจในความคิดสร้างสรรค์

which was to help as many people as possible

ที่อาจจะหายไปเนิ่นนาน ให้กลับคืนมา

regain the creative confidence they lost along their way.

และถ้าผมรอดชีวิตมาได้ นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการจะทำ

And if I was going to survive, that's what I wanted to do.

ผมรอดมาได้ครับ อย่างที่คุณได้เห็น

I survived, just so you know.

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)

ผมเชื่อว่า

I really believe that when people gain this confidence --

เมื่อผู้คนได้สร้างความเชื่อมั่นขึ้นมาแล้ว

อย่างที่เราได้เห็นอยู่ตลอดเวลาในวิทยาลัยการออกแบบและที่ IDEO

and we see it all the time at the d.school and at IDEO --

พวกเขาสามารถเริ่มทำสิ่งต่างๆ ที่สำคัญจริงๆ กับชีวิตของพวกเขา

that they actually start working on the things

that are really important in their lives.

เราเห็นผู้คน เลิกทำสิ่งที่กำลังทำอยู่ และหันเหไปในทิศทางใหม่

We see people quit what they're doing and go in new directions.

We see them come up with more interesting -- and just more -- ideas,

เราเห็นพวกเขาสร้างไอเดียใหม่ๆ ที่น่าสนใจมากยิ่งขึ้น

เพื่อที่จะได้สามารถเลือกจากไอเดียที่ดีขึ้นได้

so they can choose from better ideas.

และทำให้สามารถตัดสินใจได้ดีขึ้น

And they just make better decisions.

ผมทราบว่า ที่ TED คุณควรจะมีไอเดีย ที่จะเปลี่ยนแปลงโลกได้

I know at TED, you're supposed to have a change-the-world kind of thing,

ทุกคนมีสิ่งที่จะสามารถเปลี่ยนโลกได้

isn't that -- everybody has a change-the-world thing?

สำหรับผมแล้วละก็ นั่นคือสิ่งนี้ครับ สร้างความเชื่อมั่นด้านสร้างสรรค์

If there is one for me, this is it, to help this happen.

ผมหวังว่า พวกคุณจะมาร่วมเดินทางไปกับผม

So I hope you'll join me on my quest,

ในฐานะที่คุณเป็นผู้นำทางความคิด

you as, kind of, thought leaders.

It would be really great if you didn't let people divide the world

มันคงจะเยี่ยมมากเลย ถ้าคุณจะไม่ยอมให้มีการแบ่งแยก

into the creatives and the non-creatives, like it's some God-given thing,

ระหว่างผู้ที่มีความคิดสร้างสรรค์ กับพวกที่ไม่มี

ช่วยให้ผู้คนตระหนักว่า พวกเขามีความสร้างสรรค์โดยธรรมชาติอยู่แล้ว

and to have people realize that they're naturally creative,

และพวกเขา น่าจะปลดปล่อยพลังความคิดสร้างสรรค์ของตัวเอง

and that those natural people should let their ideas fly;

และพวกเขาน่าจะทำสิ่งที่แบนดูร่าเรียกว่า การรับรู้ความสามารถของตนเอง

that they should achieve what Bandura calls self-efficacy,

พวกเขาสามารถจะทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ

that you can do what you set out to do,

and that you can reach a place of creative confidence

และสามารถสร้างความเชื่อมั่นในพลังสร้างสรรค์ของตัวเองได้

และเอื้อมไปสัมผัสกับงูตัวนั้น

and touch the snake.

Thank you.

ขอบคุณครับ

(ปรบมือ)

(Applause)