How to build your creative confidence | David Kelley

دیوید کلی: چگونه اعتماد به نفس خلاق را در خود بنا کنید؟

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: soheila Jafari Reviewer: Mana Ahmady

امروز می خواهم با شما در مورد

I wanted to talk to you today about creative confidence.

اعتماد به نفس خلاقانه صحبت کنم.

I'm going to start way back in the third grade

برای شروع می خوام به سال سوم ابتدایی‌ام برگردم

at Oakdale School in Barberton, Ohio.

توی مدرسه‌ی اوکدِل در باربرتون اوهایو.

یادم می‌یاد یه روز بهترین دوستم، برایان، داشت روی یه پروژه کار می کرد.

I remember one day my best friend Brian was working on a project.

او داشت با رُسی که معلممون زیر دستشویی گذاشته بود یه اسب می‌ساخت.

He was making a horse out of the clay our teacher kept under the sink.

او داشت با رُسی که معلممون زیر دستشویی گذاشته بود یه اسب می‌ساخت.

تا اینکه یکی از دخترها که پشت میزش نشسته بود،

And at one point, one of the girls that was sitting at his table,

و داشت برایان رو درحال کار تماشا می‌کرد،

seeing what he was doing, leaned over and said to him,

به جلو خم شد و بهش گفت،

«این خیلی بده، اصلا هیچ شباهتی به اسب نداره.»

"That's terrible. That doesn't look anything like a horse."

و برایان با شنیدن این جمله حالش گرفته شد.

And Brian's shoulders sank.

And he wadded up the clay horse and he threw it back in the bin.

آن اسب گلی رو لِه کرد و تکه گل رس رو پرتابش کرد تو سطل گل.

من دیگه هیچ‌وقت برایان رو مشغول مجسمه سازی ندیدم.

I never saw Brian do a project like that ever again.

And I wonder how often that happens, you know?

و نمی‌دونم هرچند وقت یک‌باراین اتفاق می‌افته.

به نظر می‌رسه که وقتی من داستان برایان رو تو کلاسم تعریف می‌کنم،

It seems like when I tell that story of Brian to my class,

خیلی از افراد کلاس می خوان بعد از کلاس بیان پیش من

a lot of them want to come up after class

and tell me about their similar experience,

و از تجربه‌های مشابهشون برام بگن،

که چطور یه معلم انگیزه آنها رو ازشون گرفته

how a teacher shut them down,

یا چطور یکی از شاگردها باهاشون بیرحمانه برخورد می‌کرده.

or how a student was particularly cruel to them.

برخی ترجیح دادن دیگه به خودشون به چشم یک آدم خلاق نگاه نکنند.

And then some kind of opt out of thinking of themselves as creative

برخی ترجیح دادن دیگه به خودشون به چشم یک آدم خلاق نگاه نکنند.

at that point.

و من می‌بینم این صرف‌نظرکردن در کودکی اتفاق می‌افته،

And I see that opting out that happens in childhood,

و این به اعماق وجود آنها نفوذ می کنه و با سرشت آنها عجین می‌شه،

and it moves in and becomes more ingrained, even,

حتی زمانی که به بزرگسالی می رسند.

by the time you get to adult life.

و زیاد مثل این مساله رو می‌بینیم.

So we see a lot of this.

وقتی که یه کارگاه داریم.

When we have a workshop

or when we have clients in to work with us side by side,

یا زمانی که در کارمان با کارفرماها و در کنار هم کار می‌کنیم،

سرانجام در حین کار به نقطه‌ای می‌رسیم

eventually we get to the point in the process

که مبهم و غیر متعارفه.

that's kind of fuzzy or unconventional.

و ناگهان این مدیران کله‌گنده موبایلشون رو با عجله در میارن

And eventually, these big-shot executives whip out their BlackBerrys

و می‌گن که باید یه تماس خیلی مهم بگیرن،

and they say they have to make really important phone calls,

و راه خروج رو پیش می‌گیرن.

and they head for the exits.

و راستش اونها خیلی معذب هستند.

And they're just so uncomfortable.

When we track them down and ask them what's going on,

وقتی که ما دنبالشون راه می‌افتیم و ازشون می‌پرسیم چه خبره،

آنها چیزی شبیه این می‌گن که، «من از آن تیپ آدم‌های خلاق نیستم.»

they say something like, "I'm just not the creative type."

But we know that's not true.

ولی ما می‌دونیم که این درست نیست.

If they stick with the process, if they stick with it,

اگه آنها روند کار رو پی بگیرن، اگر دوام بیارن،

they end up doing amazing things.

نتایج حیرت‌آوری به دست میارن

And they surprise themselves at just how innovative

و از اینکه چقدر خودشون و گروهشون مبتکرند به شگفتی می‌افتن.

they and their teams really are.

و از اینکه چقدر خودشون و گروهشون مبتکرند به شگفتی می‌افتن.

به همین دلیل من ترسی که ما از قضاوت شدن داریم، بررسی کرده‌ام.

So I've been looking at this fear of judgment that we have,

that you don't do things, you're afraid you're going to be judged;

اینکه کاری نمی‌کنید، چون می‌ترسید دیگران شما را قضاوت کنند.

if you don't say the right creative thing, you're going to be judged.

اگر حرف خلاقانه‌ی درستی نزنید٬ دیگران شما را قضاوت می‌کنند.

و هنگام دیدار با آلبرت باندورا، روانشناس، کشف بزرگی کردم.

And I had a major breakthrough,

و هنگام دیدار با آلبرت باندورا، روانشناس، کشف بزرگی کردم.

when I met the psychologist Albert Bandura.

نمی‌دونم آیا آلبرت باندورا را می شناسید یا نه.

I don't know if you know Albert Bandura, but if you go to Wikipedia,

ولی اگه برید تو ویکی‌پدیا،

it says that he's the fourth most important psychologist in history --

آنجا نوشته که او چهارمین روانشناس مهم تاریخه-

در کنار فروید، اسکینر، یه نفر دیگه و چهارمی باندورا ست.

you know, like Freud, Skinner, somebody and Bandura.

(Laughter)

باندورا ۸۶ سالشه و هنوز تو استنفورد مشغول کاره.

Bandura is 86 and he still works at Stanford.

And he's just a lovely guy.

و یه مرد خیلی دلنشینیه.

خلاصه من به دیدن او رفتم،

So I went to see him,

because he's just worked on phobias for a long time,

چون او خیلی وقته که فقط روی مساله ترسِ بیمارگونه کار می‌کنه،

which I'm very interested in.

موضوعی که برای من بسیار جذابه.

He had developed this way,

او شیوه‌ای را توسعه داده بود، یه نوع روش‌شناسی٬

this, kind of, methodology,

that ended up curing people in a very short amount of time,

که نتیجه‌اش درمان افراد در زمان بسیار کوتاه‌ست.

like, in four hours.

او خیلی از مبتلایان به ترسِ بیمارگونه را در چهارساعت درمان می‌کنه.

He had a huge cure rate of people who had phobias.

And we talked about snakes -- I don't know why --

ما درباره مارها باهم صحبت کردیم. نمی‌دونم چرا از مارها حرف زدیم.

ولی از مارها و هراس ازشون به‌عنوان ترسی بیمارگونه حرف زدیم.

we talked about snakes and fear of snakes as a phobia.

و این صحبت بسیار لذت بخش و جذاب بود.

And it was really enjoyable, really interesting.

به من گفت که او سوژه آزمایش را به اتاق دعوت می‌کند،

He told me that he'd invite the test subject in,

and he'd say, "You know, there's a snake in the next room

و بهش می‌گه، «می دونی، تو اتاق کناری یه مار هست

و ما می خوایم بریم آنجا.»

and we're going to go in there."

حرفی که، بر اساس گزارش او، بیشتر افراد در پاسخش می‌گن،

To which, he reported, most of them replied,

"Hell no! I'm not going in there, certainly if there's a snake in there."

«امکان نداره، مطمئنا اگر در آن اتاق یه مار باشه من آنجا نمی‌رم.»

«امکان نداره، مطمئنا اگر در آن اتاق یه مار باشه من آنجا نمی‌رم.»

ولی باندورا یه فرآیند گام‌ به‌ گام داره که فوق العاده موفق بوده.

But Bandura has a step-by-step process that was super successful.

So he'd take people to this two-way mirror

خب، او افراد رو میاره جلوی این آینه دوسویه

looking into the room where the snake was.

که می تونن ازش داخل اتاقی را که مار درآنجاست ببینن،

و او افراد را آرام می‌کنه.

And he'd get them comfortable with that.

Then through a series of steps,

و سپس مرحله به مرحله،

آنها رو حرکت می ده و توی آستانه در باز شده می‌ایستن

he'd move them and they'd be standing in the doorway with the door open,

and they'd be looking in there.

و به داخل نگاه می‌کنن.

And he'd get them comfortable with that.

و باندورا کاری می‌کنه که در این شرایط آروم بشن.

و سپس گام به گام، با قدم‌های خیلی کوچک،

And then many more steps later, baby steps,

آنها وارد اتاق می‌شن، یه دستکش چرمی مثل دستکش جوشکارها دستشونه،

they'd be in the room, they'd have a leather glove like a welder's glove on,

و در نهایت مار رو لمس می‌کنن.

and they'd eventually touch the snake.

و وقتی که به مار دست زدن همه‌ چی روبه‌راه بود، اونا درمان شده بودند.

And when they touched the snake, everything was fine. They were cured.

In fact, everything was better than fine.

در واقع همه چیز بهتر از خوب بود.

These people who had lifelong fears of snakes

این آدم‌هایی که در تمام طول عمر از مار می‌ترسیدند،

چیزهایی می‌گفتند مثل

were saying things like,

« نگاه کن چقدر این مار قشنگه.»

"Look how beautiful that snake is."

And they were holding it in their laps.

و مار را روی پاهاشون می‌ذاشتن.

باندورا اسم این فرآیند را «تسلط هدایت شده» گذاشته.

Bandura calls this process "guided mastery."

I love that term: guided mastery.

من عاشق این عبارتم: تسلط هدایت شده.

و یه اتفاق دیگه افتاد،

And something else happened.

These people who went through the process and touched the snake

افرادی که این مراحل را طی کردن و به مار دست زدن

از آن پس، نگرانی کمتری در مورد چیزهای دیگه تو زندگی‌شون دارن.

ended up having less anxiety about other things in their lives.

آنها سخت‌تر تلاش می کنن و استقامت بیشتری دارن.

They tried harder, they persevered longer,

and they were more resilient in the face of failure.

و در رویارویی با شکست‌ها خود را سریعتر باز می یابند و به فعالیت بر می‌گردند.

آنها یه اعتماد به نفس جدید به دست آوردند.

They just gained a new confidence.

و باندورا به این اعتماد به نفس «خود بسندگی» می گه-

And Bandura calls that confidence "self-efficacy,"

the sense that you can change the world

احساسی که تو می‌تونی جهان رو تغییر بدی

و می تونی اونچه را که می خواهی انجام بدی رو به دست بیاری.

and that you can attain what you set out to do.

آره، دیدار با باندورا واقعا ذهن مرا به کار انداخت،

Well, meeting Bandura was really cathartic for me,

because I realized that this famous scientist

به خاطر اینکه فهمیدم که این دانشمند معروف

آنچه ما در ۳۰ سال گذشته دیده‌ایم رو، مستندسازی و به روش علمی اثبات کرده.

had documented and scientifically validated

آنچه ما در ۳۰ سال گذشته دیده‌ایم رو، مستندسازی و به روش علمی اثبات کرده.

something that we've seen happen for the last 30 years:

that we could take people who had the fear that they weren't creative,

اینکه ما می‌تونیم مردم هراسان از نداشتن خلاقیت را واداریم

and we could take them through a series of steps,

که با یک روند گام به گام همراه بشن،

kind of like a series of small successes,

یه چیزی شبیه مجموعه‌ای از موفقیت های کوچک،

and they turn fear into familiarity.

ترسشون رو به شناخت و آگاهی تبدیل کنن، و خودشون رو غافلگیر کنن.

And they surprise themselves.

و این دگرگونی شگفت‌انگیزه .

That transformation is amazing.

ما همیشه شاهد آن در دانشکده‌ی طراحیِ استنفورد هستیم.

We see it at the d.school all the time.

People from all different kinds of disciplines,

مردم از همه رشته‌ها و بخش‌های گوناگون،

آنها فكر می‌كنن كه فقط افرادی تحليلگرند.

they think of themselves as only analytical.

And they come in and they go through the process, our process,

آنها میان به مجموعه ما و گام به گام با فرآیند ما پيش میرن،

they build confidence and now they think of themselves differently.

آنها اعتماد رو پایه‌گذاری می‌کنن و ازآن پس جور دیگه‌ای به خودشون نگاه می‌کنند.

And they're totally emotionally excited about the fact that they walk around

و اونا حسابی از نظر احساسی برانگیخته می‌شن

وقتی به این حقیقت می‌رسن که

thinking of themselves as a creative person.

حالا دارن به چشم یک آدم مبتکر به خودشون نگاه می‌کنند.

به همین دلیل با خودم فکر کردم یکی از کارهایی که امروز می‌کنم

So I thought one of the things I'd do today

is take you through and show you what this journey looks like.

این باشه که شما رو از نزدیک با این سفر درونی آشنا کنم.

این سفر من رو به یاد داگ دیتز می‌اندازه.

To me, that journey looks like Doug Dietz.

داگ دیتز مهارت فنی داره.

Doug Dietz is a technical person.

او تجهیزات تصویربرداری پزشکی طراحی می‌کنه،

He designs large medical imaging equipment.

تجهیزات بزرگ عکس برداری پزشکی.

او برای جنرال الکتریک کار می‌کرد، و اونجا شغل معرکه‌ای داشت.

He's worked for GE, and he's had a fantastic career.

اما در مقطعی با بزنگاه بحرانی روبرو شد.

But at one point, he had a moment of crisis.

او داشت در بیمارستان یکی از دستگاه‌های 'اِم آر آی' درحالِ کار رو بررسی می‌کرد

He was in the hospital looking at one of his MRI machines in use,

که به خانواده جوانی برخورد.

when he saw a young family, and this little girl.

یه دختر کوچولو اونجا بود،

که ترسیده بود و داشت گریه می کرد.

And that little girl was crying and was terrified.

و داگ خیلی دلسرد شد وقتی فهمید

And Doug was really disappointed to learn

نزدیک ۸۰ درصد کودکان بیمار در این بیمارستان

that nearly 80 percent of the pediatric patients in this hospital

had to be sedated in order to deal with his MRI machine.

برای اینکه با دستگاه‌های او کنار بیان باید از داروهای بیهوشی استفاده کنند.

و این برای داگ بسیار دلسردکننده بود.

And this was really disappointing to Doug,

چون تا حالا او خیلی به آنچه انجام داده بود افتخار می کرد.

because before this time, he was proud of what he did.

He was saving lives with this machine.

او جان افراد رو با این دستگاه نجات می داد.

ولی ترسناک بودنِ دستگاهش برای بچه‌ها براش رنج‌آور بود.

But it really hurt him to see the fear that this machine caused in kids.

ولی ترسناک بودن دستگاهش برای بچه‌ها براش رنج‌آور بود.

About that time, he was at the d.school at Stanford taking classes.

در آن زمان او داشت در دانشکده‌ی طراحیِ استنفورد یه دوره می گذروند.

او داشت با فرآیند ما آشنا می‌شد،

He was learning about our process, about design thinking, about empathy,

و با تفکر طراحانه و همدلی کردن،

و با نمونه‌سازی‌های مداوم.

about iterative prototyping.

And he would take this new knowledge and do something quite extraordinary.

و اودر شُرُف این بود که یافته‌های جديدش را به كار ببنده

و كار فوق‌العاده‌ای انجام بده.

او می‌خواست كل تجربه اسكن پزشكی رو از نو طراحی كنه.

He would redesign the entire experience

of being scanned.

And this is what he came up with.

و اين نتيجه‌ای بود كه بهش رسيد.

(Laughter)

او فرايند عكسبرداری رو تبديل به يک ماجراجويی برای بچه‌ها كرد.

He turned it into an adventure for the kids.

او روی ديوارها و بدنه‌ی دستگاه رو نقاشی كرد.

He painted the walls and he painted the machine,

و متصدیان دستگاه را واداشت که توسط کارشناسان کودکان دوباره آموزش ببینند٬

and he got the operators retrained by people who know kids,

درست مثل کارکنان موزه‌های كودكان.

like children's museum people.

و حالا وقتی بچه‌ها میان، این براشون یه تجربه‌ست.

And now when the kid comes, it's an experience.

And they talk to them about the noise and the movement of the ship.

آنها با بچه‌ها درباره تلق تلوق و حرکت کشتی صحبت می‌کنند.

وقتی بچه‌ها میان، کارکنان بهشون می‌گن،

And when they come, they say,

"OK, you're going to go into the pirate ship,

«خب، الان می‌خوای سوار یک کشتی دزدان دریایی بشی،

but be very still, because we don't want the pirates to find you."

اما خیلی بی‌حرکت بمون، چونکه نمی‌خوایم که دزدان دریایی پیدات کنند.»

و نتایج بسیار چشمگیر بودند.

And the results were super dramatic:

خُب، قبلا ۸۰ درصد کودکان نیاز به آرامبخش داشتند،

from something like 80 percent of the kids needing to be sedated,

to something like 10 percent of the kids needing to be sedated.

و حالا چیزی حدود ۱۰ درصد از کودکان نیاز به آرامبخش دارند.

And the hospital and GE were happy, too,

و بیمارستان و شرکت جنرال الکتریک هم خشنود هستند.

because you didn't have to call the anesthesiologist all the time,

چونکه دیگه دیگر نیازی نبود متخصص بیهوشی را پشت‌سرهم احضار کنند،

and they could put more kids through the machine in a day.

آنها می‌تونند کودکان بیشتری را در یک روز اسکن کنند.

بنابراین نتایج کمّی بسیار خوب بودند.

So the quantitative results were great.

But Doug's results that he cared about were much more qualitative.

اما نتایجی که داگ به آنها اهمیت می‌داد بیشتر کیفی بود.

He was with one of the mothers

او در کنار یکی از مادرانی ایستاده بود

waiting for her child to come out of the scan.

که منتظر بود فرزندش از اسکن بیرون بیاد.

And when the little girl came out of her scan,

وقتی که دختر کوچولو از اتاق اسکن بیرون آمد،

she ran up to her mother and said,

‌بطرف مادرش دوید و گفت،

"Mommy, can we come back tomorrow?"

«مامان، مامان، می‌تونیم فردا دوباره برگردیم؟»

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

و من بارها داستان داگ رو شنیدم،

And so, I've heard Doug tell the story many times

of his personal transformation

داستان دگرگونی و تحول شخصی‌اش رو،

و طراحی خیره‌کننده‌ای که براثر اون رخ داد،

and the breakthrough design that happened from it,

but I've never really seen him tell the story of the little girl

ولی هرگز ندیدم که داستان این دختر بچه حکایت کنه

بدون اینکه اشک در چشمهاش حلقه بزنه.

without a tear in his eye.

Doug's story takes place in a hospital.

داستان داگ در یک بیمارستان اتفاق افتاد.

من یکی دو چیز درباره بیمارستان می‌دونم.

I know a thing or two about hospitals.

چند سال پیش در یک طرف گردنم یه توده احساس کردم،

A few years ago, I felt a lump on the side of my neck.

و نوبت من شد که روی دستگاه اِم آر آی بخوابم.

It was my turn in the MRI machine.

توده سرطانی بود و۴۰ درصد احتمال داشت که زنده بمونم.

It was cancer, it was the bad kind.

توده سرطانی بود و۴۰ درصد احتمال داشت که زنده بمونم.

I was told I had a 40 percent chance of survival.

خُب، درحالی که همراه بقیه بیمارها وقت‌کشی می‌کنی و پیژامه‌ات رو به تن داری

So while you're sitting around with the other patients,

in your pajamas,

و هرکس که می‌بینی لاغر و رنگ‌پریده است

and everybody's pale and thin --

و منتظری که نوبت تو بشه که به اتاق پرتودرمانی بری،

(Laughter)

you know? -- and you're waiting for your turn to get the gamma rays,

به چیزهای زیادی فکر می‌کنی.

you think of a lot of things.

بیشتر از همه به این فکر می‌کنی که آیا از پسِ این بیماری بر میای؟

Mostly, you think about: Am I going to survive?

اما چیزی که من بیشتر بهش فکر می‌کردم این بود که،

And I thought a lot about:

What was my daughter's life going to be like without me?

زندگی دخترم بدون من چه قرار بود چه شکلی بشه؟

اما درباره چیزهای دیگه هم فکر می‌کنی.

But you think about other things.

من درباره این فکر می‌کردم، که از من بر روی زمین چی به جا می‌مونه؟

I thought a lot about: What was I put on Earth to do?

What was my calling? What should I do?

رسالت من چی بود؟ چی کار باید می‌کردم؟

من خوشبخت بودم، زیرا گزینه های زیادی داشتم.

I was lucky because I had lots of options.

We'd been working in health and wellness,

ما در حال کار در بخش سلامتی و تندرستی

and K-12, and the developing world.

و از مهدکودک تا دیپلم و کشورهای در حال توسعه بودیم.

so there were lots of projects that I could work on.

پس پروژه‌های زیادی بود که من میتونستم روی آنها کار کنم.

اما من در اون هنگام عزمم رو برای انجام کاری که بیش از همه می‌خواستم جزم کردم-

But then I decided and committed at this point,

اما من در اون هنگام عزمم رو برای انجام کاری که بیش از همه می‌خواستم جزم کردم-

to the thing I most wanted to do,

این کار کمک به مردم تا سرحد امکان بود

which was to help as many people as possible

تا دوباره اعتماد خلاقانه‌ای را که در طول زندگی‌شون از دست داده بودند رو برگردانند.

regain the creative confidence they lost along their way.

و اگر زنده می‌موندم، این کاری بود که می‌خواستم انجام بدم.

And if I was going to survive, that's what I wanted to do.

و همانطور که می‌دونید من زنده موندم.

I survived, just so you know.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

من واقعا اعتقاد دارم

I really believe that when people gain this confidence --

که وقتی مردم اعتماد به نفسشان را بدست بیارن-

و ما همواره شاهد این در دانشکده‌ی طراحی استنفورد و موسسه آی دی ای او هستیم-

and we see it all the time at the d.school and at IDEO --

درواقع روی چیزی شروع بکار می‌کنند که در واقعا زندگی‌شان اهمیت دارد.

that they actually start working on the things

that are really important in their lives.

ما می‌بینیم که مردم کاری که داشتن را رها می‌کنند و به مسیر جدیدی می‌رن.

We see people quit what they're doing and go in new directions.

We see them come up with more interesting -- and just more -- ideas,

ما می‌بینیم که ایده‌های جالب‌تر و بیشتر به ذهنشون می‌رسه.

بنابراین می‌تونن از بین ایده‌های بهتر یکی را انتخاب کنند.

so they can choose from better ideas.

وخیلی ساده تصمیم بهتری می‌گیرند.

And they just make better decisions.

می‌دونم که در TED، باید چیزهایی تو چنته داشته باشید که دنیا رو عوض کنه.

I know at TED, you're supposed to have a change-the-world kind of thing,

همه این چیزِ تغییر دهنده رو دارند.

isn't that -- everybody has a change-the-world thing?

اگر من هم یکی داشته باشم، اینه: کمک به اینکه رویام به حقیقت بپیونده.

If there is one for me, this is it, to help this happen.

خُب امیدوارم که شما هم در این ماجراجویی به من ملحق بشید-

So I hope you'll join me on my quest,

شما به عنوان رهبران فکری.

you as, kind of, thought leaders.

It would be really great if you didn't let people divide the world

واقعا عالی می‌شد اگر به کسی اجازه نمی‌دادید دنیا رو تقسیم کنه

into the creatives and the non-creatives, like it's some God-given thing,

به دو دسته خلاق و غیر خلاق، انگار که خلاقیت یک استعداد خدادادی باشه،

مردم رو وامی‌داشتید بفهمند که همه بطورطبیعی خلاق هستند.

and to have people realize that they're naturally creative,

و این آدم‌های طبیعی باید اجازه بدن که ایده‌هاشان پرواز کند.

and that those natural people should let their ideas fly;

و اینکه آنها باید به چیزی که باندارا اسمش رو خود بسندگی گذاشته دست پیدا کنند،

that they should achieve what Bandura calls self-efficacy,

اینکه شما می‌تونید رویاتون رو تحقق ببخشید،

that you can do what you set out to do,

and that you can reach a place of creative confidence

و می‌تونید به جایگاه اعتماد به‌نفس خلاقانه برسید

و مار را لمس کنید.

and touch the snake.

Thank you.

سپاسگزارم.

(تشویق تماشاگران)

(Applause)