Let's teach for mastery -- not test scores | Sal Khan

Translator: PanaEk Warawit Reviewer: Thipnapa Huansuriya

I'm here today to talk about the two ideas that,

วันนี้ผมจะพูดถึงแนวคิด 2 อย่าง ที่ถือว่า

at least based on my observations at Khan Academy,

อย่างน้อยที่ผมสังเกตเห็นใน Khan อะคาเดมี

are kind of the core, or the key leverage points for learning.

ที่ถือว่าเป็นแก่นหลัก หรือจุดหักเหด้านการเรียน

And it's the idea of mastery

มันคือแนวคิดเรื่อง ความชำนาญ

and the idea of mindset.

และแนวคิดเรื่อง กรอบความคิด

I saw this in the early days working with my cousins.

ผมสังเกตเห็นตั้งแต่ช่วงแรก ที่เริ่มสอนญาติ ๆ ผมเองแล้ว

A lot of them were having trouble with math at first,

แรกๆ พวกเขาหลายคน มีปัญหากับคณิตศาสตร์

เพราะพวกเขามีช่องโหว่ของความเข้าใจ ที่ค่อยๆ สะสมมาเรื่อยระหว่างการเรียน

because they had all of these gaps accumulated in their learning.

And because of that, at some point they got to an algebra class

ด้วยเหตุนี้ พอถึงจุดหนึ่ง ที่เขาต้องเริ่มเรียนพีชคณิต

and they might have been a little bit shaky on some of the pre-algebra,

ทั้งที่อาจจะยังมีพื้นฐานไม่แน่นนัก ในบางหัวข้อที่ต้องรู้ก่อนเรียนพีชคณิต

and because of that, they thought they didn't have the math gene.

และนั่นทำให้พวกเขาคิดว่า เขาคงไม่มีหัวทางด้านคณิตศาสตร์

Or they'd get to a calculus class,

หรือเขาอาจต้องเริ่มเรียนแคลคูลัส

and they'd be a little bit shaky on the algebra.

ทั้งที่มีบางหัวข้อในพีชคณิต ที่เขายังไม่เข้าใจดีนัก

I saw it in the early days

ผมสังเกตุเห็นตั้งแต่ช่วงแรก ๆ

when I was uploading some of those videos on YouTube,

เมื่อผมอัพโหลดวีดีโอพวกนั้นขึ้นยูทูป

and I realized that people who were not my cousins were watching.

และพบว่ามีบางคน ที่ไม่ใช่ญาติผม เข้ามาดูด้วย

(Laughter)

(หัวเราะ)

And at first, those comments were just simple thank-yous.

ในช่วงแรก ก็มีคอมเม้นต์ แค่ประเภท ขอบคุณนะ

I thought that was a pretty big deal.

ผมคิดว่านั่นเจ๋งมากเลย

I don't know how much time you all spend on YouTube.

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าพวกคุณ ใช้เวลาบนยูทูปมากแค่ไหน

Most of the comments are not "Thank you."

แต่ปกติคอมเม้นต์ส่วนใหญ่ มักจะไม่ใช่ "ขอบคุณ"

(Laughter)

(หัวเราะ)

They're a little edgier than that.

มันมักจะทำให้หงุดหงิดซะมากกว่า

But then the comments got a little more intense,

แล้วเหล่าคอมเม้นต์ ก็เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ

student after student saying that they had grown up not liking math.

นักเรียนคนแล้วคนเล่า บอกว่า พวกเขาโตขึ้นมาโดยไม่ชอบคณิตศาสตร์เลย

It was getting difficult as they got into more advanced math topics.

มันยากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเขาเรียนถึง คณิตศาสตร์ขั้นสูงขึ้นไป

By the time they got to algebra,

เมื่อตอนที่พวกเขาเรียนไปถึงพีชคณิต

they had so many gaps in their knowledge they couldn't engage with it.

พวกเขาต่างก็มีช่องโหว่ของความรู้ ที่พวกเขาไม่รู้จะทำอย่างไร

They thought they didn't have the math gene.

พวกเขาคิดไปเองว่า เขาคงไม่มีหัวทางเลข

But when they were a bit older,

แต่เมื่อพวกเขาอายุมากขึ้น

เริ่มบังคับใจตัวเองได้มากขึ้น ก็ตัดสินใจที่จะตั้งใจเรียน

they took a little agency and decided to engage.

They found resources like Khan Academy

พวกเขาได้เจอแหล่งข้อมูลอย่าง Khan อะคาเดมี

and they were able to fill in those gaps and master those concepts,

และสามารถเติมเต็มช่องโหว่ที่เคยมี จนเชี่ยวชาญในแนวคิดเหล่านั้น

and that reinforced their mindset that it wasn't fixed;

สิ่งนั้นตอกย้ำกรอบความคิดของเขา ว่าความสามารถไม่ได้คงที่ตายตัว

that they actually were capable of learning mathematics.

ว่าพวกเขาเอง ก็มีความสามารถ ที่จะเรียนคณิตศาสตร์ได้

And in a lot of ways, this is how you would master a lot of things in life.

มันก็เหมือนกับการฝึกฝน ความเชี่ยวชาญหลาย ๆ อย่างในชีวิต

It's the way you would learn a martial art.

การเรียนศิลปะการป้องกันตัว ก็ต้องใช้วิธีนี้

In a martial art, you would practice the white belt skills

ในศิลปะการป้องกันตัว คุณเริ่มฝึก ทักษะเบื้องต้นในระดับสายขาว

as long as necessary,

นานเท่าที่จะจำเป็น

ต่อเมื่อคุณเชี่ยวชาญทักษะเหล่านั้นแล้ว

and only when you've mastered it

you would move on to become a yellow belt.

คุณจึงจะก้าวขึ้นไปเป็นสายเหลืองได้

It's the way you learn a musical instrument:

เช่นเดียวกับที่คุณหัดเล่น เครื่องดนตรีซักอย่าง

you practice the basic piece over and over again,

คุณเริ่มฝึกโน้ตง่ายๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีก

and only when you've mastered it,

ต่อเมื่อคุณเชี่ยวชาญพื้นฐานแล้ว

you go on to the more advanced one.

คุณจึงจะก้าวต่อไปในการฝึกขั้นสูงขึ้นได้

But what we point out --

แต่ผมอยากชี้ให้เห็นว่า

this is not the way a traditional academic model is structured,

นี่ไม่ใช่โครงสร้างที่เป็นอยู่ ในโมเดลการศึกษาแบบดั้งเดิม

the type of academic model that most of us grew up in.

โมเดลการศึกษาที่พวกเราส่วนมาก เติบโตขึ้นมาในระบบนั้น

In a traditional academic model,

ในโมเดลการศึกษาดั้งเดิม

we group students together, usually by age,

เราจัดนักเรียนเป็นกลุ่ม โดยมากมักจะตามอายุ

and around middle school,

และพอเข้าชั้นมัธยม

ก็จัดกลุ่มตามอายุและทักษะที่มองเห็นได้

by age and perceived ability,

and we shepherd them all together at the same pace.

แล้วเราก็ต้อนพวกเขาไปด้วยกัน ด้วยอัตราเร็วเท่า ๆ กัน

และสิ่งที่มักจะเกิดขึ้นเสมอก็คือ

And what typically happens,

let's say we're in a middle school pre-algebra class,

สมมติเราอยู่ในชั้นเรียน เตรียมพีชคณิตระดับมัธยม

and the current unit is on exponents,

และบทเรียนตอนนี้คือเลขยกกำลัง

the teacher will give a lecture on exponents,

ครูจะอธิบายให้ฟังในห้องเรื่องเลขยกกำลัง

then we'll go home, do some homework.

แล้วเราก็กลับบ้าน ทำการบ้าน

The next morning, we'll review the homework,

เช้าวันต่อมา เรามาทบทวนการบ้านกัน

then another lecture, homework, lecture, homework.

แล้วครูก็สอน ตามด้วยการบ้าน สอน แล้วก็การบ้าน

That will continue for about two or three weeks,

เป็นแบบนี้ไปประมาณสองหรือสามสัปดาห์

and then we get a test.

แล้วเราก็จะมีการทดสอบ

On that test, maybe I get a 75 percent,

ในการสอบครั้งนั้น ผมอาจจะได้คะแนน 75 เปอร์เซ็นต์

maybe you get a 90 percent,

คุณอาจจะได้ 90 เปอร์เซ็นต์

maybe you get a 95 percent.

ส่วนคุณอาจจะได้ 95 เปอร์เซ็นต์

And even though the test identified gaps in our knowledge,

และแม้ว่าการทดสอบ จะระบุว่าเรายังมีช่องโหว่ทางความรู้อยู่

I didn't know 25 percent of the material.

ผมไม่รู้มากถึง 25 เปอร์เซ็นต์ของเนื้อหา

Even the A student, what was the five percent they didn't know?

แม้แต่นักเรียนเกรดเอ ก็ยังมีอีก 5 เปอร์เซ็นต์ที่พวกเขาไม่รู้

Even though we've identified the gaps,

ทั้งที่เห็นแล้วว่า นักเรียนมีช่องโหว่เหล่านั้น

the whole class will then move on to the next subject,

แต่ทั้งชั้นก็จะข้ามไปเรียน บทเรียนอื่นต่อไป

probably a more advanced subject that's going to build on those gaps.

อาจจะเป็นหัวข้อขั้นสูงกว่าเดิม และต่อยอดจากช่องโหว่เหล่านั้น

It might be logarithms or negative exponents.

อาจจะเป็นเรื่องลอการิทึม หรือเลขยกกำลังลบ

And that process continues, and you immediately start to realize

แล้วกระบวนการก็ดำเนินไปแบบนี้

และคุณก็เริ่มรู้สึกได้ว่า มันแปลกเหลือเกิน

how strange this is.

I didn't know 25 percent of the more foundational thing,

ผมไม่รู้เรื่องที่เป็นพื้นฐาน ถึง 25 เปอร์เซ็นต์

and now I'm being pushed to the more advanced thing.

แต่ผมถูกผลักให้เรียน เนื้อหาขั้นสูงที่ซับซ้อนขึ้น

And this will continue for months, years, all the way until at some point,

เป็นแบบนี้ต่อเนื่อง หลายเดือน หลายปี ไปจนถึงจุดหนึ่ง

ผมอาจจะเรียนไปถึงพีชคณิต หรือตรีโกณมิติ

I might be in an algebra class or trigonometry class

and I hit a wall.

แล้วผมก็จะชนกำแพง

And it's not because algebra is fundamentally difficult

และนั่นไม่ใช่เพราะพีชคณิตนั้น ยากเย็นแสนเข็ญโดยตัวมันเอง

or because the student isn't bright.

หรือเพราะนักเรียนไม่ฉลาดพอ

It's because I'm seeing an equation and they're dealing with exponents

มันเป็นเพราะว่า เมื่อผมเห็นสมการ และมันประกอบด้วยเลขยกกำลัง

and that 30 percent that I didn't know is showing up.

นั่นคือ 30 เปอร์เซ็นต์ที่ผมไม่รู้ มันย้อนกลับมาอีกแล้ว

And then I start to disengage.

แล้วผมก็เริ่มละความพยายาม

To appreciate how absurd that is,

เพื่อให้เข้าใจว่าเรื่องนี้ มันไม่สมเหตุสมผลแค่ไหน

imagine if we did other things in our life that way.

ลองนึกภาพว่าเราทำ อย่างอื่นในชีวิตด้วยวิธีนี้ดู

Say, home-building.

ตัวอย่างเช่น การสร้างบ้าน

(Laughter)

(หัวเราะ)

So we bring in the contractor and say,

เราเรียกผู้รับเหมามา แล้วบอกว่า

"We were told we have two weeks to build a foundation.

"เรามีเวลาสองสัปดาห์ ที่จะสร้างฐานรากให้เสร็จ

Do what you can."

ทำได้เท่าไหร่เท่ากัน"

(Laughter)

(หัวเราะ)

So they do what they can.

พวกเขาก็ทำ เท่าที่จะทำได้

Maybe it rains.

บางทีฝนอาจจะเทลงมา

Maybe some of the supplies don't show up.

บางทีของบางอย่างก็ไม่มาส่ง

And two weeks later, the inspector comes, looks around,

และสองอาทิตย์ให้หลัง ผู้ตรวจงานก็มา เดินดูรอบๆ

says, "OK, the concrete is still wet right over there,

แล้วว่า "โอเค ปูนตรงนั้นยังไม่แห้งดีเลย

that part's not quite up to code ...

และส่วนนั้นก็ยังไม่ได้มาตรฐาน

I'll give it an 80 percent."

ผมให้คะแนนแค่ 80 เปอร์เซ็นต์"

(Laughter)

(หัวเราะ)

You say, "Great! That's a C. Let's build the first floor."

คุณบอกว่า "เยี่ยม นั่นเกรดซี ผ่านละ มาสร้างชั้นแรกกันเถอะ"

(Laughter)

(หัวเราะ)

เหมือนเดิม

Same thing.

We have two weeks, do what you can, inspector shows up, it's a 75 percent.

เรามีเวลาสองอาทิตย์ ทำเท่าที่ทำได้ ผู้คุมงานมาตรวจ ให้ 75 เปอร์เซ็นต์

Great, that's a D-plus.

เยี่ยมเลย นั่นเกรด D บวก

Second floor, third floor,

ชั้นที่สอง ชั้นที่สาม

and all of a sudden, while you're building the third floor,

ทันใดนั้น ขณะที่คุณกำลังสร้างชั้นสาม

โครงสร้างทั้งหลังก็พังครืนลง

the whole structure collapses.

And if your reaction is the reaction you typically have in education,

ถ้าปฏิกิริยาของคุณ เหมือนปฏิกิริยา ที่คุณมักมีต่อการศึกษา

หรือเหมือนที่คนจำนวนมากเป็น

or that a lot of folks have,

you might say, maybe we had a bad contractor,

คุณอาจจะบอกว่า เป็นเพราะเรามีผู้รับเหมาที่แย่

or maybe we needed better inspection or more frequent inspection.

หรือเราอาจต้องมีผู้ตรวจงานที่ดีกว่านี้ หรือตรวจบ่อยกว่านี้

But what was really broken was the process.

แต่สิ่งที่เป็นปัญหาจริง ๆ ก็คือกระบวนการ

We were artificially constraining how long we had to something,

เราสร้างข้อจำกัดเทียม ว่างานแต่ละอย่างต้องใช้เวลาแค่ไหน

pretty much ensuring a variable outcome,

ซึ่งแน่นอนว่าย่อมให้ผลลัพธ์ที่ไม่สม่ำเสมอ

and we took the trouble of inspecting and identifying those gaps,

แล้วเราก็มัวมุ่งให้ความสำคัญกับการสอบ แล้วก็พยายามหาช่องโหว่ต่าง ๆ

but then we built right on top of it.

แต่แล้ว เราก็ดันสร้างต่อยอดขึ้นไปอีก

So the idea of mastery learning is to do the exact opposite.

ดังนั้น แนวคิดเรื่องการเรียนให้เชี่ยวชาญ คือการทำตรงกันข้าม

Instead of artificially constraining, fixing

แทนที่จะสร้างข้อจำกัดเทียมโดยบังคับว่า

when and how long you work on something,

คุณจะทำงานบางอย่างเมื่อไหร่ และนานแค่ไหน

pretty much ensuring that variable outcome,

ซึ่งแน่นอนว่าให้ผลลัพธ์ที่แปรผันได้

the A, B, C, D, F --

เกิดเป็นเกรด เอ บี ซี ดี เอฟ

do it the other way around.

ก็ให้ทำในทางตรงกันข้าม

What's variable is when and how long

สิ่งที่แปรผันได้ คือจังหวะและช่วงเวลา

a student actually has to work on something,

ที่นักเรียนใช้สำหรับเรียนรู้อะไรบางอย่าง

and what's fixed is that they actually master the material.

และสิ่งที่เรากำหนดให้คงที่คือ ทุกคนจะต้องเชี่ยวชาญในเนื้อหานั้น

And it's important to realize

และมันสำคัญที่เราต้องตระหนักว่า

that not only will this make the student learn their exponents better,

วิธีนี่ไม่เพียงแต่ช่วยให้นักเรียน เรียนเลขยกกำลังได้ดีขึ้น

but it'll reinforce the right mindset muscles.

แต่มันจะช่วยตอกย้ำ กรอบความคิดที่ถูกต้องด้วย

It makes them realize that if you got 20 percent wrong on something,

มันจะช่วยให้นักเรียนตระหนักว่า ถ้าพวกเขาตอบผิด 20 เปอร์เซ็นต์ในบางหัวข้อ

it doesn't mean that you have a C branded in your DNA somehow.

มันไม่ได้หมายความว่า คุณมีเกรดซึฝังติดมาใน DNA

It means that you should just keep working on it.

มันแค่หมายความว่า คุณควรจะ ต้องกลับไปทบทวนบทเรียนอีก

You should have grit; you should have perseverance;

คุณควรจะต้องอดทน ต้องมานะพากเพียร

you should take agency over your learning.

คุณควรรับผิดชอบการเรียนรู้ของคุณเอง

Now, a lot of skeptics might say, well, hey, this is all great,

ทีนี้ คนที่เห็นแย้งหลายคน อาจบอกว่า มันฟังดูดีนะ

philosophically, this whole idea of mastery-based learning

ในทางทฤษฎี ไอเดียเรื่อง การเรียนรู้ให้เชี่ยวชาญ

and its connection to mindset,

แล้วความเชื่อมโยงกับกรอบความคิดน่ะ

students taking agency over their learning.

นักเรียนจัดการตนเองในการเรียน

It makes a lot of sense, but it seems impractical.

มันฟังดูเข้าท่ามากนะ แต่มันดูเหมือนจะไม่เวิร์คในทางปฏิบัติ

To actually do it, every student would be on their own track.

ถ้าจะทำจริงๆ นักเรียนแต่ละคน จะต้องเรียนอยู่ในแนวทางของตัวเอง

It would have to be personalized,

ต้องปรับให้เข้ากับแต่ละคน

you'd have to have private tutors and worksheets for every student.

คุณจะต้องใช้ครูพิเศษแบบตัวต่อตัว แล้วก็ใช้แบบฝึกหัดเฉพาะตัว

And these aren't new ideas --

และนั่นก็ไม่ใช่แนวคิดใหม่เลย

เคยมีการทดลองในเมืองวินเน็ตก้า อิลลินอยส์ เมื่อ 100 ปีก่อน

there were experiments in Winnetka, Illinois, 100 years ago,

เมื่อพวกเขาทดลองการเรียนรู้ให้เชี่ยวชาญ แล้วได้ผลดีเยี่ยม

where they did mastery-based learning and saw great results,

but they said it wouldn't scale because it was logistically difficult.

แต่มันขยายผลออกไปไม่ได้ เพราะว่ามันยุ่งยากในด้านการจัดการ

The teacher had to give different worksheets to every student,

ครูจะต้องแจกแบบฝึกหัด ที่แตกต่างกันให้นักเรียนแต่ละคน

ต้องทำการประเมินผลเมื่อไหร่ก็ได้

give on-demand assessments.

But now today, it's no longer impractical.

แต่ในวันนี้ เรื่องพวกนั้น เป็นไปได้แล้ว

We have the tools to do it.

เรามีเครื่องมือที่จะทำได้

Students see an explanation at their own time and pace?

จะให้นักเรียนฟังคำอธิบาย ในช่วงเวลาของแต่ละคนน่ะหรือ?

There's on-demand video for that.

เรามีวิดีโอที่ดูเมื่อไหร่ก็ได้

They need practice? They need feedback?

ต้องการแบบฝึกหัด? ต้องการการติชม?

There's adaptive exercises readily available for students.

มันมีแบบฝึกหัดที่ปรับตัวไปตาม นักเรียนแต่ละคนได้

And when that happens, all sorts of neat things happen.

และเมื่อมีสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้น ก็เกิดเรื่องดี ๆ ตามมา

One, the students can actually master the concepts,

อย่างแรก นักเรียนสามารถ เชี่ยวชาญแนวคิดหลักได้จริง ๆ

but they're also building their growth mindset,

และก็ยังสร้างกรอบความคิด ที่เชื่อในการเติบโต

they're building grit, perseverance,

สร้างความมานะอดทน พากเพียรพยายาม

they're taking agency over their learning.

พวกเขาได้ฝึกควบคุมตัวเองในการเรียนรู้

And all sorts of beautiful things can start to happen

และยังมีเรื่องสวยงามอื่น ๆ ที่สามารถเริ่มเกิดขึ้นได้

in the actual classroom.

ในห้องเรียนจริง ๆ

แทนที่จะต้องมานั่งฟังการอธิบายเนื้อหา

Instead of it being focused on the lecture,

นักเรียนสามารถมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น ๆ

students can interact with each other.

They can get deeper mastery over the material.

ฝึกให้เชี่ยวชาญลึกซึ้งในเนื้อหามากขึ้นได้

They can go into simulations, Socratic dialogue.

พวกเขาสามารถเล่นกับสถานการณ์สมมติ บทสนทนาแบบโสกราตีส

To appreciate what we're talking about

เพื่อให้เข้าใจสิ่งที่เรากำลังพูดกันอยู่นี้

and the tragedy of lost potential here,

และความน่าเศร้าของศักยภาพที่สูญเสียไป

I'd like to give a little bit of a thought experiment.

ผมอยากจะให้ทดลองคิดกันเล่น ๆ

If we were to go 400 years into the past to Western Europe,

ถ้าเราย้อนเวลากลับไป ซัก 400 ปี ในยุโรปตะวันตก

which even then, was one of the more literate parts of the planet,

ซึ่ง ณ ขณะนั้นเป็นภาคพื้นที่มี คนรู้หนังสือมากกว่าทวีปอื่นในโลก

you would see that about 15 percent of the population knew how to read.

คุณจะเห็นได้ว่า มีผู้คนประมาณ 15 เปอร์เซ็นต์ ที่อ่านหนังสือได้

And I suspect that if you asked someone who did know how to read,

และผมคาดว่า ถ้าคุณถามใครซักคน ที่อ่านหนังสือได้

say a member of the clergy,

อย่างเช่น คนที่ทำงานในโบสถ์

"What percentage of the population do you think is even capable of reading?"

"คุณคิดว่า มีประชากรซักกี่เปอร์เซ็นต์ ที่จะสามารถอ่านออกเขียนได้"

They might say, "Well, with a great education system,

เขาอาจบอกว่า "ด้วยระบบ การศึกษาที่ดีแล้วนะ

maybe 20 or 30 percent."

อาจจะประมาณ 20 ถึง 30 เปอร์เซ็นต์"

But if you fast forward to today,

แต่ถ้าคุณกลับมาในยุคปัจจุบัน

we know that that prediction would have been wildly pessimistic,

เรารู้กันแล้วว่า การคาดการณ์นั้น ต่ำกว่าความเป็นจริงไปมาก

that pretty close to 100 percent of the population is capable of reading.

ความจริงแล้ว เกือบทั้ง 100 เปอร์เซ็นต์ ของประชากรสามารถอ่านออกเขียนได้

But if I were to ask you a similar question:

แต่ถ้าผมจะถามคุณด้วย คำถามคล้าย ๆ กัน

"What percentage of the population do you think is capable

"มีประชากรซักกี่เปอร์เซ็นต์ ที่คุณคิดว่ามีความสามารถ

of truly mastering calculus,

ที่จะเชี่ยวชาญแคลคูลัสได้

or understanding organic chemistry,

หรือจะเข้าใจชีวเคมี

or being able to contribute to cancer research?"

หรือสามารถมีส่วนช่วยเหลือ ในการทำวิจัยโรคมะเร็งได้?"

A lot of you might say, "Well, with a great education system,

พวกคุณหลายคนคงตอบว่า "ถ้าด้วยระบบการศึกษาที่ดีนะ

maybe 20, 30 percent."

อาจจะประมาณ 20 ถึง 30 เปอร์เซ็นต์"

But what if that estimate

แต่ถ้าหากการคาดการณ์นั้น

is just based on your own experience in a non-mastery framework,

มีรากฐานมาจากประสบการณ์ของคุณเอง ที่โตมาจากระบบที่ไม่เน้นความเชี่ยวชาญ

your own experience with yourself or observing your peers,

จากประสบการณ์ของคุณเอง หรือการเฝ้าสังเกตคนอื่น ๆ

where you're being pushed at this set pace through classes,

ซึ่งคุณถูกผลักให้ก้าวไปข้างหน้า ผ่านชั้นเรียนต่าง ๆ

และสะสมช่องโหว่ความรู้ไปเรื่อยๆ ล่ะ

accumulating all these gaps?

Even when you got that 95 percent,

แม้ว่าคุณจะทำได้ถึง 95 เปอร์เซ็นต์

what was that five percent you missed?

แล้วอีก 5 เปอร์เซ็นต์ที่ขาดไป อยู่ไหน?

And it keeps accumulating -- you get to an advanced class,

และมันจะสะสมไปเรื่อย ๆ คุณเรียนชั้นสูงขึ้น

all of a sudden you hit a wall and say,

ทันใดนั้น คุณก็ชนกำแพง แล้วบอกว่า

"I'm not meant to be a cancer researcher;

"ฉันคงไม่เหมาะที่จะทำงานวิจัยมะเร็ง

not meant to be a physicist; not meant to be a mathematician."

ไม่เหมาะจะเป็นนักฟิสิกส์ ไม่เหมาะจะเป็นนักคณิตศาสตร์"

I suspect that that actually is the case,

ผมเดาว่ามันจะออกมาในรูปนั้น

but if you were allowed to be operating in a mastery framework,

แต่ถ้าคุณได้โอกาสที่จะเรียนรู้ ในกรอบการเรียนให้เชี่ยวชาญแล้ว

if you were allowed to really take agency over your learning,

ถ้ามีโอกาสที่จะจัดการตัวเอง ในด้านการเรียนรู้

and when you get something wrong,

และถ้าคุณทำโจทย์ผิด

embrace it -- view that failure as a moment of learning --

นำมันมาใช้ มองความผิดพลาด เป็นจังหวะแห่งการเรียนรู้

that number, the percent that could really master calculus

ตัวเลขนั้น เปอร์เซ็นต์ของผู้คน ที่สามารถเชี่ยวชาญแคลคูลัส

or understand organic chemistry,

หรือเข้าใจชีวเคมี

is actually a lot closer to 100 percent.

คงมีตัวเลขเข้าใกล้ 100 เปอร์เซ็นต์ขึ้นอีกมาก

And this isn't even just a "nice to have."

และนี่ไม่ใช่แค่สิ่งที่ "ทำได้ก็ดีนะ"

I think it's a social imperative.

ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่จำเป็นต่อสังคม

We're exiting what you could call the industrial age

เรากำลังออกจากยุคที่คุณเรียกว่า ยุคอุตสาหกรรม

and we're going into this information revolution.

และเรากำลังก้าวเข้าสู่การปฏิวัติสารสนเทศ

And it's clear that some things are happening.

เห็นได้ชัดว่าการเปลี่ยนแปลงกำลังเกิดขึ้น

In the industrial age, society was a pyramid.

ในยุคอุตสาหกรรม สังคมมีโครงสร้างเป็นปิรามิด

At the base of the pyramid, you needed human labor.

ที่ฐานของปิรามิด คือชนชั้นใช้แรงงานจำนวนมาก

In the middle of the pyramid, you had an information processing,

ส่วนกลางของปิรามิด คุณมีกลุ่มคนที่ทำงานประมวลข้อมูล

a bureaucracy class,

เป็นกลุ่มชนชั้นกลาง

and at the top of the pyramid, you had your owners of capital

และที่ส่วนยอดของปิรามิด จะเป็นเหล่าเจ้าของทุน

and your entrepreneurs

เจ้าของกิจการทั้งหลาย

and your creative class.

และชนชั้นผู้สร้างสรรค์

But we know what's happening already,

แต่เรารู้กันแล้วว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

as we go into this information revolution.

ขณะที่เรากำลังเข้าสู่ยุคปฏิวัติสารสนเทศ

The bottom of that pyramid, automation, is going to take over.

ด้านล่างของปิรามิดกำลังถูก ยึดครองด้วยเครื่องอัตโนมัติ

Even that middle tier, information processing,

รวมไปถึงกลุ่มชนชั้นกลาง ที่ทำงานประมวลข้อมูล

that's what computers are good at.

นั่นเป็นสิ่งที่คอมพิวเตอร์ทำได้ดี

So as a society, we have a question:

ดังนั้น สังคมของเราเผชิญกับคำถามว่า

All this new productivity is happening because of this technology,

ประสิทธิผลใหม่ ๆ ทั้งหลาย ที่กำลังเกิดขึ้นเพราะเทคโนโลยีนี้

but who participates in it?

ใครบ้างที่จะมีส่วนในเรื่องนี้?

หรือจะเป็นแค่เพียงคนกลุ่มที่ อยู่บนยอดของปิรามิดเท่านั้น

Is it just going to be that very top of the pyramid, in which case,

แล้วคนอื่น ๆ ที่เหลือทั้งหมดจะทำอะไร?

what does everyone else do?

How do they operate?

พวกเขาจะอยู่กันอย่างไร?

Or do we do something that's more aspirational?

หรือว่าเราจะทำอะไรบางอย่าง ที่มันทะเยอทะยานกว่านี้?

Do we actually attempt to invert the pyramid,

เราจะพยายามพลิกปิรามิด กลับหัวกันหน่อยมั้ย

where you have a large creative class,

จะได้มีชนชั้นสร้างสรรค์เป็นจำนวนมาก ๆ

where almost everyone can participate as an entrepreneur,

แทบทุกคนสามารถมีส่วนร่วม ในฐานะเจ้าของกิจการ

an artist, as a researcher?

หรือศิลปิน หรือนักวิจัย?

And I don't think that this is utopian.

และผมไม่คิดว่านั่นคือ โลกอุดมคติที่เกินเอื้อม

I really think that this is all based on the idea

ผมเชื่อจริง ๆ ว่ามันมีรากฐานจากแนวคิด

that if we let people tap into their potential

ว่าถ้าเรายินยอมให้ผู้คน เข้าถึงศักยภาพตัวเอง

by mastering concepts,

โดยฝึกฝนเรียนรู้แนวคิดจนเชี่ยวชาญ

by being able to exercise agency over their learning,

โดยสามารถใช้สิทธิ จัดการการเรียนรู้ของตัวเอง

that they can get there.

พวกเขาจะไปถึงที่นั่นได้

And when you think of it as just a citizen of the world,

และถ้าคุณลองคิดดู ในฐานะพลเมืองของโลก

it's pretty exciting.

มันน่าตื่นเต้นมาก

I mean, think about the type of equity we can we have,

ลองคิดดูว่า จะเกิดความเที่ยงธรรมขึ้นขนาดไหน

and the rate at which civilization could even progress.

อารยธรรมของเราจะก้าวหน้า ไปด้วยอัตราเร็วแค่ไหน

And so, I'm pretty optimistic about it.

ดังนั้น ผมเชื่อมากว่ามันเป็นไปได้

I think it's going to be a pretty exciting time to be alive.

ผมคิดว่ามันจะเป็นช่วงเวลา อันน่าตื่นเต้นที่จะได้มีชีวิตอยู่

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)