Let's teach for mastery -- not test scores | Sal Khan

Translator: Razmik Badalyan Reviewer: Rusudan Jakeli

I'm here today to talk about the two ideas that,

დღეს აქ ვარ, რომ ვისაუბრო იმ ორ იდეაზე, რომლებიც

at least based on my observations at Khan Academy,

(ყოველ შემთხვევაში ხანის აკადემიაზე დაკვირვებით)

are kind of the core, or the key leverage points for learning.

ყველაზე მნიშვნელოვანია სწავლისთვის.

And it's the idea of mastery

პირველი იდეაა დახელოვნება.

and the idea of mindset.

ხოლო მეორე იდეაა განწყობა.

I saw this in the early days working with my cousins.

ჩემს ბიძაშვილებს რომ ვასწავლიდი, მაშინ შევამჩნიე;

A lot of them were having trouble with math at first,

თავიდან ბევრ მათგანს უჭირდა მათემატიკა,

because they had all of these gaps accumulated in their learning.

რადგან უამრავი ჩავარდნა დაუგროვდათ სწავლისას.

And because of that, at some point they got to an algebra class

ამიტომ, ერთ დღესაც, მივიდნენ ალგებრის გაკვეთილზე

and they might have been a little bit shaky on some of the pre-algebra,

სადაც იმის გამო, რომ მყარად არ იცოდნენ რაღაც საკითხები პრეალგებრაში

and because of that, they thought they didn't have the math gene.

იფიქრეს, რომ მათ არ ჰქონდათ მათემატიკის გენი.

Or they'd get to a calculus class,

ან მივიდნენ კალკულუსის გაკვეთილზე

and they'd be a little bit shaky on the algebra.

როცა მყარად არ იცოდნენ ალგებრა.

I saw it in the early days

ეს შევამჩნიე ძალიან ადრე

when I was uploading some of those videos on YouTube,

YouTube-ზე ვიდეოებს რომ ვტვირთავდი ჩემი ბიძაშვილებისათვის

and I realized that people who were not my cousins were watching.

და მივხვდი რომ ჩემი ბიძაშვილების გარდა სხვებიც უყურებდნენ ამ ვიდეოებს.

(Laughter)

(სიცილი)

And at first, those comments were just simple thank-yous.

თავიდან, უბრალოდ სამადლობელ კომენტარებს წერდნენ.

I thought that was a pretty big deal.

მეგონა, რომ ეს საკმაოდ ბევრს ნიშნავდა.

I don't know how much time you all spend on YouTube.

არ ვიცი, თქვენ რამდენ დროს ატარებთ YouTube-ზე,

Most of the comments are not "Thank you."

მაგრამ კომენტარების უმეტესობა არ არის ხოლმე „მადლობა.“

(Laughter)

(სიცილი)

They're a little edgier than that.

უფრო კვახეა ხოლმე.

But then the comments got a little more intense,

მოგვიანებით უფრო ემოციური კომენტარებიც გამოჩნდა

student after student saying that they had grown up not liking math.

მოსწავლეები მწერდნენ, რომ ბავშვობიდან მოყოლებული მათემატიკა არ უყვარდათ.

It was getting difficult as they got into more advanced math topics.

მათემატიკის რაც უფრო მაღალ საფეხურებზე გადადიოდნენ, მით უფრო ურთულდებოდათ.

By the time they got to algebra,

როცა ალგებრის სწავლა უნდა დაეწყოთ,

they had so many gaps in their knowledge they couldn't engage with it.

ცოდნაში იმდენი ჩავარდნები ჰქონდათ, რომ ვერ იგებდნენ.

They thought they didn't have the math gene.

ასეთ დროს ფიქრობდნენ, ეტყობა მათემატიკის გენი არ გვაქვსო.

But when they were a bit older,

მაგრამ ცოტა რომ წამოიზარდნენ

they took a little agency and decided to engage.

გადაწყვიტეს, საკუთარ ხელში აეღოთ სწავლის პროცესი.

They found resources like Khan Academy

იპოვეს ისეთი რესურსები, როგორიცაა ხანის აკადემია.

and they were able to fill in those gaps and master those concepts,

და მოახერხეს, ამოევსოთ ჩავარდნები, დახელოვნებულიყვნენ,

and that reinforced their mindset that it wasn't fixed;

და ასე განიმტკიცეს ზრდის მენტალიტეტი;

that they actually were capable of learning mathematics.

გაიაზრეს, რომ შესაძლებლობები უცვლელი არ იყო,

And in a lot of ways, this is how you would master a lot of things in life.

და რომ სინამდვილეში მათ შეეძლოთ, ესწავლათ მათემატიკა.

It's the way you would learn a martial art.

ხშირად ზუსტად ასე ვსწავლობთ სხვა რამეებსაც ცხოვრებაში.

In a martial art, you would practice the white belt skills

ასე ისწავლიდით საბრძოლო ხელოვნებას.

as long as necessary,

იქ ჯერ ივარჯიშებდით თეთრი ქამრისთვის საჭირო ილეთების დახელოვნებაში

and only when you've mastered it

იმდენ ხანს რამდენ ხანსაც საჭირო იქნებოდა,

you would move on to become a yellow belt.

და მხოლოდ მაშინ გადახვიდოდით ყვითელი ქამრისთვის მომზადებაზე,

It's the way you learn a musical instrument:

როცა დახელოვნდებოდით თეთრი ქამრის ილეთებში.

you practice the basic piece over and over again,

ასე ვსწავლობთ ინსტრუმენტზე დაკვრასაც:

and only when you've mastered it,

ჯერ საბაზისო ნაწარმოებზე ვარჯიშობთ ბევრს

you go on to the more advanced one.

და მხოლოდ მაშინ როცა დახელოვნდებით,

But what we point out --

გადადიხართ უფრო მაღალი დონის ნაწარმოებზე.

this is not the way a traditional academic model is structured,

მაგრამ ხაზს ვუსვამ: ტრადიციული აკადემიური სწავლების სტრუქტურა

the type of academic model that most of us grew up in.

(იმ სწავლების, რომლის მიხედვითაც ჩვენ ყველანი გავიზარდეთ) ასეთი არაა.

In a traditional academic model,

ტრადიციულ აკადემიურ მოდელში,

we group students together, usually by age,

მოსწავლეებს, როგოც წესი, ვაჯგუფებთ ასაკის მიხედვით,

and around middle school,

და სადღაც საბაზო საფეხურზე,

by age and perceived ability,

ასაკისა და აღქმული შესაძლებლობების მიხედვით.

and we shepherd them all together at the same pace.

და ყველას ერთ ადგილას შევრეკავთ.

And what typically happens,

როგორც წესი, ხდება ის, რომ...

let's say we're in a middle school pre-algebra class,

ვთქვათ, ვართ საშუალო სკოლის პრეალგებრის გაკვეთილზე,

and the current unit is on exponents,

რომლის თემაცაა ხარისხები,

the teacher will give a lecture on exponents,

მასწავლებელი ახსნის ხარისხებს

then we'll go home, do some homework.

მერე წავალთ სახლში, გავაკეთებთ საშინაო დავალებას.

The next morning, we'll review the homework,

შემდეგ დილას გადავხედავთ დავალებას,

then another lecture, homework, lecture, homework.

მერე ისევ: ლექცია – დავალება, ლექცია – დავალება

That will continue for about two or three weeks,

ეს გაგრძელდება ორი ან სამი კვირა,

and then we get a test.

და შემდეგ მოდის ტესტი.

On that test, maybe I get a 75 percent,

ამ ტესტზე შეიძლება, ავიღო 75%,

maybe you get a 90 percent,

და თქვენ აიღოთ 90%,

maybe you get a 95 percent.

და თქვენ კიდევ 95%.

And even though the test identified gaps in our knowledge,

და ტესტმა კი დააფიქსირა ის ჩავარდნები, რაც ცოდნაში გვაქვს:

I didn't know 25 percent of the material.

არ ვიცოდი მასალის 25%.

Even the A student, what was the five percent they didn't know?

თუნდაც ათოსანისთვის, რა იყო ის 5%, რაც არ იცოდა?

Even though we've identified the gaps,

ჩავარდნების არსებობის მიუხედავად,

the whole class will then move on to the next subject,

მთელი კლასი გადავა შემდეგ საკითხზე,

probably a more advanced subject that's going to build on those gaps.

ალბათ უფრო მაღალი დონის საკითხზე, რომელიც ამ ჩავარდნებზე „დაშენდება“.

It might be logarithms or negative exponents.

შეიძლება, ეს იყოს ლოგარითმები, ან უარყოფითი ხარისხები.

And that process continues, and you immediately start to realize

ეს პროცესი ასე გრძელდება და თქვენ მაშინვე იაზრებთ

how strange this is.

რომ ეს ძალიან უცნაურია.

I didn't know 25 percent of the more foundational thing,

არ ვიცოდი შედარებით საბაზისო საკითხის 25%,

and now I'm being pushed to the more advanced thing.

ახლა კი მიბიძგებენ, უფრო მაღალი დონის რამ ვისწავლო.

And this will continue for months, years, all the way until at some point,

ასე გაგრძელდება თვეები და წლები, იმ დრომდე

I might be in an algebra class or trigonometry class

როცა ალგებრის ან ტრიგონომეტრიის გაკვეთილზე ვიქნები

and I hit a wall.

და ჩიხს შევეჩეხები.

And it's not because algebra is fundamentally difficult

ასე იმიტომ არ მოხდება, რომ ალგებრა თავისი არსით ძნელია,

or because the student isn't bright.

ან იმიტომ, რომ მოსწავლე ჭკვიანი არ არის.

It's because I'm seeing an equation and they're dealing with exponents

ეს მოხდება იმიტომ, რომ საქმე მაქვს განტოლებასთან, რომელშიც ხარისხებია

and that 30 percent that I didn't know is showing up.

და ის 30%, რაც არ ვიცოდი ზუსტად აქ გამოყოფს თავს.

And then I start to disengage.

და ნელ-ნელა კლასს ჩამოვრჩები.

To appreciate how absurd that is,

კარგად რომ დაინახოთ, რაოდენ აბსურდულია ეს,

imagine if we did other things in our life that way.

წარმოიდგინეთ, ცხოვრებაში სხვა რამეებსაც რომ ასე ვაკეთებდეთ.

Say, home-building.

აი, მაგალითად, სახლის შენება.

(Laughter)

(სიცილი)

So we bring in the contractor and say,

მოვიყვანთ მშენებელს და ვეუბნებით:

"We were told we have two weeks to build a foundation.

„გვითხრეს, რომ 2 კვირა გვაქვს საძირკვლის ასაშენებლად

Do what you can."

„რასაც შეძლებ, გააკეთე.“

(Laughter)

(სიცილი)

So they do what they can.

ისინიც აკეთებენ, რაც შეუძლიათ.

Maybe it rains.

შეიძლება, იწვიმოს.

Maybe some of the supplies don't show up.

შეიძლება, მასალის ნაწილი არ მოიტანონ.

And two weeks later, the inspector comes, looks around,

2 კვირის შემდეგ მოდის შემმოწმებელი, გახედ-გამოხედავს

says, "OK, the concrete is still wet right over there,

და იტყვის: „კარგით, ბეტონი იქ ჯერ ისევ სველია,

that part's not quite up to code ...

„ეს ნაწილი მთლად სტანდარტის მიხედვით არაა...

I'll give it an 80 percent."

„80%-ს დავუწერ.“

(Laughter)

(სიცილი)

You say, "Great! That's a C. Let's build the first floor."

ეტყვით: „მაგარია! 8-იანი მივიღეთ. მოდი, 1-ლი სართული ავაშენოთ.“

(Laughter)

(სიცილი)

Same thing.

იგივეა.

We have two weeks, do what you can, inspector shows up, it's a 75 percent.

2 კვირა გვაქვს, რაც შეგიძლია გააკეთე; 2 კვირაში მოდის შემმოწმებელი – 75%-ია.

Great, that's a D-plus.

მშვენიერი, 7-იანია.

Second floor, third floor,

მე-2 სართული, მე-3 სართული;

and all of a sudden, while you're building the third floor,

და უცებ, მე-3 სართულის შენებისას

the whole structure collapses.

მთელი სტრუქტურა ინგრევა.

And if your reaction is the reaction you typically have in education,

და თუ შენი რეაქცია ისეთივეა, როგორიც განათლებაში მომუშავეების.

or that a lot of folks have,

ან ზოგადად, სხვა (ბევრი) ადამიანის.

you might say, maybe we had a bad contractor,

ალბათ, იტყოდით, ცუდი მშენებელი შეგვხვდა,

or maybe we needed better inspection or more frequent inspection.

ან რომ გვჭირდებოდა უკეთესი შემოწმება, ან უფრო ხშირი შემოწმება.

But what was really broken was the process.

მაგრამ სინამდვილეში პროცესი იყო გაფუჭებული.

We were artificially constraining how long we had to something,

ჩვენ ხელოვნურად შევზღუდეთ მუშაობის დრო,

pretty much ensuring a variable outcome,

ფაქტობრივად გარანტირებული გვქონდა არამდგრადი შედეგი,

and we took the trouble of inspecting and identifying those gaps,

თან დავხარჯეთ ენერგია შეფასებაზე და ჩავარდნების აღმოჩენაზე,

but then we built right on top of it.

მაგრამ შემდეგ მაინც ზემოდან დავაშენეთ.

So the idea of mastery learning is to do the exact opposite.

დახელოვნებაზე დაფუძნებული სწავლების იდეა კი ამის საპირისპიროა.

Instead of artificially constraining, fixing

იმის მაგივრად, რომ ხელოვნურად შევზღუდოთ, როდის

when and how long you work on something,

და რამდენ ხანს იმუშავებთ კონკრეტულ საკითხზე;

pretty much ensuring that variable outcome,

რაც გარანტირებულად გვაძლევს არამდგრად შედეგს –

the A, B, C, D, F --

10, 9 , 8, 7, 6, 5

do it the other way around.

პირიქით გააკეთეთ.

What's variable is when and how long

ცვლადი გახადეთ ის, თუ როდის და რამდენ ხანს

a student actually has to work on something,

იმუშავებენ მოსწავლეები კონკრეტულ თემაზე

and what's fixed is that they actually master the material.

და ფიქსირებული კი გახადეთ ის, რომ მათ ბოლომდე დაიხელოვნონ მასალა.

And it's important to realize

მნიშვნელოვანია გავიაზროთ, რომ

that not only will this make the student learn their exponents better,

ეს დაეხმარება მოსწავლეებს არა მარტო ხარისხების უკეთ გააზრებაში,

but it'll reinforce the right mindset muscles.

არამედ განუმტკიცებს სწორი განწყობის „კუნთებს“.

It makes them realize that if you got 20 percent wrong on something,

გაიაზრებენ, რომ თუ რომელიმე დავალებაში 20% შეცდომით გაქვს,

it doesn't mean that you have a C branded in your DNA somehow.

ეს არ ნიშნავს, რომ შვიდიანების მიღება გენში გაქვს.

It means that you should just keep working on it.

ეს უბრალოდ ნიშნავს, რომ ამაზე კიდევ სამუშაო გაქვს.

You should have grit; you should have perseverance;

უნდა გქონდეს სიმტკიცე; უნდა იყო უდრეკი;

you should take agency over your learning.

შენი სწავლა შენს ხელში უნდა აიღო.

Now, a lot of skeptics might say, well, hey, this is all great,

ბევრმა სკეპტიკოსმა შეიძლება თქვას: ეს ყველაფერი მშვენიერია,

philosophically, this whole idea of mastery-based learning

ფილოსოფიურად; მთელი ეს დახელოვნებაზე დაფუძნებული სწავლება

and its connection to mindset,

და მისი კავშირი განწყობასთან;

students taking agency over their learning.

მოსწავლეები საკუთარ ხელში იღებენ განათლებას.

It makes a lot of sense, but it seems impractical.

გონივრული იდეაა, მაგრამ არა პრაქტიკული.

To actually do it, every student would be on their own track.

ეს რომ მართლა მოვახერხოთ, ყველა მოსწავლეს საკუთარი კურსი უნდა ჰქონდეს.

It would have to be personalized,

პერსონიფიცირება იქნება საჭირო;

you'd have to have private tutors and worksheets for every student.

უნდა გყავდეს რეპეტიტორები და სამუშაო ფურცლები თითოეული მოსწავლისთვის.

And these aren't new ideas --

და ეს არ არის ახალი იდეები --

there were experiments in Winnetka, Illinois, 100 years ago,

100 წლის წინ ილინოისში ექსპერიმენტები ჩატარდა;

where they did mastery-based learning and saw great results,

იყენებდნენ დახელოვნებაზე დაფუძნებულ სწავლებას და მშვენიერი შედეგი მიიღეს,

but they said it wouldn't scale because it was logistically difficult.

მაგრამ დაასკვნეს, რომ ფართო მასშტაბზე ვერ იზამდნენ ლოგისტიკური სირთულეების გამო.

The teacher had to give different worksheets to every student,

მასწავლებელს თითოეული მოსწავლისათვის განსხვავებული სამუშაო ფურცლისა და

give on-demand assessments.

საჭიროებაზე მორგებული შეფასების სისტემის მომზადება დასჭირდებოდა.

But now today, it's no longer impractical.

მაგრამ დღეს, ეს უკვე აღარ არის არა პრაქტიკული.

We have the tools to do it.

გვაქვს საჭირო ხელსაწყოები ამის მისაღწევად.

Students see an explanation at their own time and pace?

მოსწავლეს დასჭირდება, რაიმე საკითხის ახსნა ნახოს?

There's on-demand video for that.

ამისთვის საჭიროებაზე მორგებული ვიდეოები გვაქვს.

They need practice? They need feedback?

ვარჯიში სჭირდებათ; უკუკავშირი?

There's adaptive exercises readily available for students.

პერსონალიზებული სავარჯიშოები ხელმისაწვდომია ყველა მოსწავლისთვის.

And when that happens, all sorts of neat things happen.

ეს როცა ხდება, სხვა ბევრი საუცხოო რამ მოჰყვება.

One, the students can actually master the concepts,

ჯერ ერთი, მოსწავლეები ახერხებენ, მართლაც დახელოვნდნენ საკითხებში.

but they're also building their growth mindset,

ამასთან ერთად ივითარებენ ზრდის განწყობას;

they're building grit, perseverance,

ივითარებენ სიმტკიცესა და უდრეკობას;

they're taking agency over their learning.

თვითონ მართავენ თავიანთ განათლებას.

And all sorts of beautiful things can start to happen

და ბევრი გადასარევი რამ შეიძლება მოხდეს

in the actual classroom.

საკლასო ოთახშიც.

Instead of it being focused on the lecture,

„ლექციაზე“ ფოკუსირების მაგივრად,

students can interact with each other.

მოსწავლეებს შეუძლიათ ერთმანეთთან ინტერაქცია.

They can get deeper mastery over the material.

შეუძლიათ, სიღრმისეულად დახელოვნდნენ თემაში.

They can go into simulations, Socratic dialogue.

შეუძლიათ, მოაწყონ სიმულაციები; სოკრატესეული დიალოგი.

To appreciate what we're talking about

უფრო რომ დააფასოთ, რაზეც ვსაუბრობთ

and the tragedy of lost potential here,

და გაიაზროთ დაკარგული პოტენციალის ტრაგედია,

I'd like to give a little bit of a thought experiment.

მინდა, შემოგთავაზოთ გონებრივი ექსპერიმენტი.

If we were to go 400 years into the past to Western Europe,

ჩვენ რომ წავიდეთ 400 წლით უკან, დასავლეთ ევროპაში,

which even then, was one of the more literate parts of the planet,

რომელიც მაშინაც კი პლანეტის ერთ-ერთი ყველაზე წიგნიერი ნაწილი იყო,

you would see that about 15 percent of the population knew how to read.

ნახავდით, რომ მოსახლეობის დაახლოებით 15%-ს შეეძლო კითხვა.

And I suspect that if you asked someone who did know how to read,

და ეჭვი მაქვს, რომელიმე კითხვის შემძლე ადამიანისთვის რომ გეკითხათ,

say a member of the clergy,

მაგალითად სამღვდელოების წევრისთვის,

"What percentage of the population do you think is even capable of reading?"

„თქვენი აზრით, მოსახლეობის რა პროცენტს აქვს უნარი ისწავლოს კითხვა?“

They might say, "Well, with a great education system,

შეიძლება ეთქვათ: „ნუ, კარგი განათლების სისტემის შემთხვევაში,

maybe 20 or 30 percent."

„ალბათ 20, ან 30%-ს.“

But if you fast forward to today,

მაგრამ აწმყოში რომ დავბრუნდეთ,

we know that that prediction would have been wildly pessimistic,

ვიცით, რომ ეს წინასწარმეტყველება საოცრად პესიმისტური იქნებოდა;

that pretty close to 100 percent of the population is capable of reading.

რომ დღეს კაცობრიობის თითქმის 100%-ს შეუძლია კითხვა.

But if I were to ask you a similar question:

მაგრამ თქვენთვის რომ დამესვა მსგავსი კითხვა:

"What percentage of the population do you think is capable

„მოსახლეობის რამდენ პროცენტს შეუძლია

of truly mastering calculus,

„სიღრმისეულად დახელოვნდეს კალკულუსში,

or understanding organic chemistry,

„ან გაიაზროს ორგანული ქიმია,

or being able to contribute to cancer research?"

„ან წვლილი შეიტანოს კიბოს კვლევაში?“

A lot of you might say, "Well, with a great education system,

ბევრი თქვენგანი ალბათ იტყვის: „ნუ, ძალიან კარგი განათლების სისტემის შემთხვევაში,

maybe 20, 30 percent."

ალბათ 20, 30 პროცენტს."

But what if that estimate

მაგრამ იქნებ ეს შეფასება

is just based on your own experience in a non-mastery framework,

უბრალოდ ჩვენს არა-დახელოვნებაზე დაფუძნებული გამოცდილების გამოა;

your own experience with yourself or observing your peers,

თქვენი პირადი გამოცდილება, ან თქვენი თანატოლების,

where you're being pushed at this set pace through classes,

სადაც, განსაზღვრული ტემპით, ერთი კლასიდან მეორეში „მიგათრევენ“

accumulating all these gaps?

და ცოდნაში ჩავარდნები გიგროვდება.

Even when you got that 95 percent,

მაშინაც კი, როცა 95% მიიღეთ,

what was that five percent you missed?

რა იყო ის 5%, რომელიც გამოგრჩათ?

And it keeps accumulating -- you get to an advanced class,

და ეს ჩავარდნები გროვდება; შემდეგ კლასში რომ მოხვდებით,

all of a sudden you hit a wall and say,

უცებ ჩიხში მოექცევით და იფიქრებთ:

"I'm not meant to be a cancer researcher;

„კიბოს მკვლევრად არ გამოვდგები;

not meant to be a physicist; not meant to be a mathematician."

„ფიზიკოსად არ გამოვდგები; მათემატიკოსად არ გამოვდგები.“

I suspect that that actually is the case,

ალბათ, ეს ასეც არის,

but if you were allowed to be operating in a mastery framework,

მაგრამ რომ გქონოდათ დახელოვნების მეთოდით სწავლის შესაძლებლობა;

if you were allowed to really take agency over your learning,

რომ მართლაც შეგეძლოთ, აგეღოთ საკუთარი ხელში სწავლის სადავეები,

and when you get something wrong,

- და როცა რამე შეგეშლებოდათ,

embrace it -- view that failure as a moment of learning --

მიგეღოთ ეს; დაგენახათ ეს მარცხი, როგორც სწავლის საშუალება -

that number, the percent that could really master calculus

ის რიცხვი, ეს პროცენტი, რომელსაც შეუძლია, დახელოვნდეს კალკულუსში

or understand organic chemistry,

ან ორგანულ ქიმიაში,

is actually a lot closer to 100 percent.

100%-თან ბევრად უფრო ახლოს იქნებოდა.

And this isn't even just a "nice to have."

ეს არ არის უბრალოდ „რატომაც არ გვქონდეს“ საკითხი.

I think it's a social imperative.

ვფიქრობ, ეს სოციალური იმპერატივია.

We're exiting what you could call the industrial age

ჩვენ „გამოვდივართ“ ეგრეთ წოდებული ინდუსტრიული ხანიდან

and we're going into this information revolution.

და „შევდივართ“ ინფორმაციული რევოლუციის ხანაში.

And it's clear that some things are happening.

ნათელია, რომ რაღაცეები იცვლება.

In the industrial age, society was a pyramid.

ინდუსტრიულ ხანაში საზოგადოება პირამიდა იყო.

At the base of the pyramid, you needed human labor.

პირამიდის საძირკველში ფიზიკური შრომა გჭირდებოდა.

In the middle of the pyramid, you had an information processing,

პირამიდის შუაში ინფორმაციის გადამუშავება გვქონდა;

a bureaucracy class,

ბიუროკრატიული ფენა.

and at the top of the pyramid, you had your owners of capital

პირამიდის თავზე კაპიტალის მფლობელები გვყავდა

and your entrepreneurs

და მეწარმეები;

and your creative class.

და შემოქმედებითი ფენა.

But we know what's happening already,

მაგრამ ხო ვხედავთ, რა ხდება უკვე,

as we go into this information revolution.

ინფორმაციული რევოლუციის დაწყებასთან ერთად.

The bottom of that pyramid, automation, is going to take over.

პირამიდის ძირში ყველაფერი ავტომატიზირდება.

Even that middle tier, information processing,

შუა ფენაც კი; ინფორმაციის გადამუშავება,

that's what computers are good at.

სწორედ ეს ეხერხებათ კომპიუტერებს.

So as a society, we have a question:

ჩვენ, როგორც საზოგადოება, ერთი კითხვის წინაშე ვდგავართ:

All this new productivity is happening because of this technology,

მთელი ეს თანამედროვე პროდუქტიულობა ტექნოლოგიების დამსახურებაა,

but who participates in it?

მაგრამ ვინ იღებს მასში მონაწილეობას?

Is it just going to be that very top of the pyramid, in which case,

მხოლოდ პირამიდის წვერში მყოფი ფენა?

what does everyone else do?

თუ ასეა, სხვა დანარჩენი რას აკეთებს?

How do they operate?

სად მუშაობენ?

Or do we do something that's more aspirational?

ან ხომ არ შევცვალოთ ეს სისტემა?

Do we actually attempt to invert the pyramid,

ხომ არ შეგვიძლია, ამოვაყირაოთ პირამიდა;

where you have a large creative class,

ისე, რომ დიდი შემოქმედი ფენა გვყავდეს,

where almost everyone can participate as an entrepreneur,

სადაც თითქმის ყველა შეძლებს, თავისი წვლილი შეიტანოს, როგორც მეწარმემ,

an artist, as a researcher?

ხელოვანმა, მკვლევარმა?

And I don't think that this is utopian.

არ ვფიქრობ, რომ ეს უტოპიურია.

I really think that this is all based on the idea

მართლა მგონია, რომ ეს ყველაფერი ეფუძნება იმ იდეას,

that if we let people tap into their potential

რომ თუ ხალხს საშუალებას მივცემთ გამოიყენონ საკუთარი პოტენციალი

by mastering concepts,

კონცეფციების დახელოვნებით;

by being able to exercise agency over their learning,

საკუთარი განვითარების სადავეების ხელში აღებით,

that they can get there.

მათ შეუძლიათ ამის მიღწევა.

And when you think of it as just a citizen of the world,

როცა ამაზე ფიქრობ, როგორც სამყაროს უბრალოდ ერთ-ერთი მოქალაქე,

it's pretty exciting.

საკმაოდ ამაღელვებელია.

I mean, think about the type of equity we can we have,

წარმოიდგინეთ, როგორი სამართლიანობა შეიძლება გვქონდეს,

and the rate at which civilization could even progress.

და რა სიჩქარით შეძლებს ცივილიზაცია განვითარებას.

And so, I'm pretty optimistic about it.

მე საკმაოდ ოპტიმისტურად ვარ განწყობილი.

I think it's going to be a pretty exciting time to be alive.

ვფიქრობ, ძალიან საინტერესო დროში ვცხოვრობთ.

Thank you.

მადლობა.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)