Let's teach for mastery -- not test scores | Sal Khan

Translator: Mahdieh Hadian Rasanani Reviewer: soheila Jafari

I'm here today to talk about the two ideas that,

من امروز اینجا هستم تا درباره دو ایده که،

at least based on my observations at Khan Academy,

که حداقل بر پایه تحقیقات من در اکادمی کان،

are kind of the core, or the key leverage points for learning.

یه جورایی هسته یا اهرم‌های کلیدی برای یادگیری هستند.

And it's the idea of mastery

و آن ایده ی استادی و تسلط یافتن است

and the idea of mindset.

و ایده ی طرز تفکر است.

I saw this in the early days working with my cousins.

من این را در روزهای اول کارکردن با عموزاده‌هایم دیدم.

A lot of them were having trouble with math at first,

بسیاری از انها در ابتدا با ریاضی مشکل داشتند،

because they had all of these gaps accumulated in their learning.

چون انها بسیاری شکاف جمع شده در یادگیری‌شان داشتند.

And because of that, at some point they got to an algebra class

و به همین خاطر،انها مجبور رفتن به کلاس جبر شدند

and they might have been a little bit shaky on some of the pre-algebra,

و انها مقداری ضعیف در پیش نیاز های جبر بودند،

and because of that, they thought they didn't have the math gene.

و به همین خاطر انها فکر میکردند انها ژن ریاضی ندارند

Or they'd get to a calculus class,

یا رفتن به کلاس دیفرانسیل

and they'd be a little bit shaky on the algebra.

و انها کمی ضعیف در جبر بودند.

I saw it in the early days

من ان را در روزهای اول دیدم

when I was uploading some of those videos on YouTube,

وقتی من ان ویدیو ها را در یوتیوپ اپلود می‌کردم،

and I realized that people who were not my cousins were watching.

و فهمیدم ادم‌هایی که عموزاده‌های من نبودند داشتند تماشا می‌کردند.

(Laughter)

(خنده حضار)

And at first, those comments were just simple thank-yous.

و در ابتدا نظرات تشکرهای ساده‌ای بودند.

I thought that was a pretty big deal.

و من فکر کردم که موضوع بسیار مهمی است.

I don't know how much time you all spend on YouTube.

من نمی‌دانم شما در یوتیوپ سپری می‌کنید

Most of the comments are not "Thank you."

بیشتر نظرات تشکر نیستند.

(Laughter)

(خنده حضار)

They're a little edgier than that.

انها کمی پیشرو تر از ان هستند

But then the comments got a little more intense,

ولی بعد نظرات کمی بیشتر مشتاقانه شدند،

student after student saying that they had grown up not liking math.

دانش آموزان زیادی می‌گفتند ما طوری بزرگ شدیم که از ریاضی بدمان بیاید.

It was getting difficult as they got into more advanced math topics.

و وقتی به موضوعات پیشرفتهتر ریاضی رسیده بودند، برای آنها سخت‌تر شده بود.

By the time they got to algebra,

و زمانیکه به جبر رسیدند،

they had so many gaps in their knowledge they couldn't engage with it.

انها شکاف های زیادی در دانش‌شان بود که نمی‌توانستند با ان درگیر شوند.

They thought they didn't have the math gene.

انها فکر کردند که ژن ریاضی ندارند.

But when they were a bit older,

اما وقتی کمی بزرگتر شدند،

they took a little agency and decided to engage.

انها با کمی وساطت تصمیم گرفتند که درگیر شوند.

They found resources like Khan Academy

منابعی مانند کان اکادمی را پیدا کردند

and they were able to fill in those gaps and master those concepts,

میتوانستند که آن شکافها را پر کنند و بر آن موضوعات تسلط پیدا کنند

and that reinforced their mindset that it wasn't fixed;

و طرز فکرشان را تقویت میکرد که درست نشده بود

that they actually were capable of learning mathematics.

که واقعا انها قادر به یادگیری ریاضیات هستند

And in a lot of ways, this is how you would master a lot of things in life.

و از بسیاری جهات، این روش استادی و تسلط برای بسیاری چیزها در زندگی می‌باشد

It's the way you would learn a martial art.

این راهیست که می‌توانید ورزشهای رزمی یاد بگیرید.

In a martial art, you would practice the white belt skills

در ورزش های رزمی مهارت های کمربند سفید را تمرین میکنید

as long as necessary,

تا هروقت که لازم باشد

and only when you've mastered it

و فقط زمانیکه استاد شدید و تسلط پیدا کردید

you would move on to become a yellow belt.

به کمربند زرد جلو میروید

It's the way you learn a musical instrument:

این روش یادگیری هنرهای رزمی است

you practice the basic piece over and over again,

قسمت اولیه را هی تمرین میکنید

and only when you've mastered it,

و فقط زمانیکه تسلط یافتید

you go on to the more advanced one.

شما به تمرین های پیشرفته تر می‌روید

But what we point out --

اما ما اشاره میکنیم

this is not the way a traditional academic model is structured,

این راهی نیست که مدل روش های اموزشی سنتی ساخته شده اند

the type of academic model that most of us grew up in.

مدل اموزشی ای که بیشتر ما با ان بزرگ شده ایم

In a traditional academic model,

در یک مدل اموزشی سنتی

we group students together, usually by age,

ما گروهی از دانش آموزان باهم، معمولا هم سن

and around middle school,

معمولا نزدیک راهنمایی

by age and perceived ability,

با سن و قدرت درک

and we shepherd them all together at the same pace.

و ما همه انها را باهم و در یک مکان چوپانی میکنیم!

And what typically happens,

و انچه معمولا اتفاق میفتد

let's say we're in a middle school pre-algebra class,

اینطوری بگیم.در راهنمایی هستیدکلاس پیش نیاز جبر

and the current unit is on exponents,

و بخش کنونی درباره توان است

the teacher will give a lecture on exponents,

معلم درباره توان صحبت میکند

then we'll go home, do some homework.

بعد ما میرویم خانه و کمی تکلیف انجام میدهیم

The next morning, we'll review the homework,

صبح روز بعد ما تکلیف را دوره می کنیم

then another lecture, homework, lecture, homework.

و یک صحبت دیگر و تکلیف و صحبت و تکلیف

That will continue for about two or three weeks,

و این ۳-۲ هفته ادامه پیدا میکند

and then we get a test.

و بعد امتحان میدهیم

On that test, maybe I get a 75 percent,

در امتحان شاید من ۷۵ درصد نمره بگیرم

maybe you get a 90 percent,

شاید شما ۹۰ درصد نمره بگیرید

maybe you get a 95 percent.

شاید شما ۹۵ درصد بگیرید

And even though the test identified gaps in our knowledge,

و با اینکه تست شکاف‌های یادگیری مارا نشان داد

I didn't know 25 percent of the material.

من ۲۵درصد از درس را نمیدانم

Even the A student, what was the five percent they didn't know?

حتا دانشآموزان ممتاز.آن 5درصدی که نمیدانستند چه بوده؟

Even though we've identified the gaps,

حتا با اینکه شکاف ها را معلوم کرده ایم

the whole class will then move on to the next subject,

تمام کلاس از موضوع عبور میکنند به موضوع بعدی

probably a more advanced subject that's going to build on those gaps.

احتمالا یه موضوع سختتر که روی ان شکاف ها بنا میشود

It might be logarithms or negative exponents.

شاید لوگاریتم شاید توان منفی

And that process continues, and you immediately start to realize

و آن پروسه ادامه پیدا میکند و سریعا متوجه میشوید

how strange this is.

که چقدر عجیب است

I didn't know 25 percent of the more foundational thing,

من ۲۵درصد نمی‌دانم از موضوع پایه ای

and now I'm being pushed to the more advanced thing.

و حالا من هل داده می‌شوم به موضوع پیشرفته‌تر

And this will continue for months, years, all the way until at some point,

و این برای ماه‌ها و سال‌ها ادامه پیدا میکند تا

I might be in an algebra class or trigonometry class

شاید من در کلاس جبر یا مثلثات باشم

and I hit a wall.

و من به دیوار بکوبم

And it's not because algebra is fundamentally difficult

و این به این خاطر نیست که جبر اساسا سخت است

or because the student isn't bright.

یا چون دانش اموز باهوش نیست

It's because I'm seeing an equation and they're dealing with exponents

به این خاطراین است که من دارم یک تساوی میبینم که به توان ربط دارد

and that 30 percent that I didn't know is showing up.

و آن ۳۰ درصدی که نمیدانستم دارد نمود پیدا میکند

And then I start to disengage.

و من شروع میکنم به ول کردن

To appreciate how absurd that is,

چقدر این پوچ است

imagine if we did other things in our life that way.

تصورکنید که بقیه چیزها را در زندگیمان اینگونه انجام بدهیم

Say, home-building.

مثلن،خانه سازی

(Laughter)

(خنده حضار)

So we bring in the contractor and say,

خب ما میریم پیش پیمانکار و میگوییم

"We were told we have two weeks to build a foundation.

به ما گفتند که دوهفته وقت داری پی بسازی

Do what you can."

هرکار میتونی بکن

(Laughter)

(خنده حضار)

So they do what they can.

پس اونا هرکار می‌توناند میکنند.

Maybe it rains.

شاید بارون بیاد.

Maybe some of the supplies don't show up.

شاید بعضی از مصالح نرسند.

And two weeks later, the inspector comes, looks around,

و دوهفته بعد، بازرس میاد و اطراف رو میبینه،

says, "OK, the concrete is still wet right over there,

میگه« باشه بتن هنوز خیس اونجاست،

that part's not quite up to code ...

ان قسمت هنوز تمام نشده

I'll give it an 80 percent."

من ۸۰درصد میدهم»

(Laughter)

(خنده حضار)

You say, "Great! That's a C. Let's build the first floor."

می‌گوید:«عالیه این نمرهC هست حالا بیاید طبقه اول رو بسازیم.»

(Laughter)

(خنده حضار)

Same thing.

یه چیزی

We have two weeks, do what you can, inspector shows up, it's a 75 percent.

ما دو هفته داریم.هرکار میتونی بکن.بازرس میاد.به کار ۷۵درصد میده

Great, that's a D-plus.

عالیه.ان یک D+.

Second floor, third floor,

طیقه دوم طبقه سوم،

and all of a sudden, while you're building the third floor,

و ناگهان زمانیکه داریند طبقه سوم رو میسازید،

the whole structure collapses.

تمام سازه فرو می‌ریزد.

And if your reaction is the reaction you typically have in education,

و اگر عکس العمل شما همان عکس العمل معمول شما در تحصیل باشد،

or that a lot of folks have,

یا همان که بسیاری مردم دارند،

you might say, maybe we had a bad contractor,

ممکنه بگید شاید پیمانکار ما بد بوده است،

or maybe we needed better inspection or more frequent inspection.

شاید بازرسی بهتری نیاز بود یا دفعات بیشتر.

But what was really broken was the process.

ولی چیزی که واقعا ایراد داشت پروسه بود.

We were artificially constraining how long we had to something,

ما به طور مصنوعی محدود میکردیم که برای کاری چقدر زمان داریم.

pretty much ensuring a variable outcome,

اطمینان بسیار به نتیجه متغیر.

and we took the trouble of inspecting and identifying those gaps,

و ما زحمت بازرسی و پیدا کردن شکاف ها را میکشیدیم،

but then we built right on top of it.

اما بعد دقیقا روی همان می‌ساختیم.

So the idea of mastery learning is to do the exact opposite.

پس ایده یادگیری تسلطی دقیقا برعکس ان است.

Instead of artificially constraining, fixing

به جای محدود کردن به صورت مصنوعی تثبیت کردن

when and how long you work on something,

کی و چقدر روی موضوعی کار کردید،

pretty much ensuring that variable outcome,

مطمین شدن از ان نتیجه متغیر،

the A, B, C, D, F --

---A، B، C، D

do it the other way around.

از ان یکی روش استفاده کنیم.

What's variable is when and how long

انچه متغیر است کجا و مدت زمان است

a student actually has to work on something,

یک دانش آموز باید بر موضوعی کار کند،

and what's fixed is that they actually master the material.

انچه ثابت است این است که باید بر موضوع تسلط یابد

And it's important to realize

و این مهم است که بدانیم

that not only will this make the student learn their exponents better,

که نه تنها این موضوع باعث یادگیری بهتر مبحث توان برای دانش آموز میشود.

but it'll reinforce the right mindset muscles.

بلکه ماهیچه های درست مغزیشان را هم تقویت می‌کند.

It makes them realize that if you got 20 percent wrong on something,

کمک میکند که بفهمند اگر شما۲۰ درصد از موضوعی را غلط فهمیدید.

it doesn't mean that you have a C branded in your DNA somehow.

این بدان معنا نیست که توی دی ان ای شما یک C وجود دارد.

It means that you should just keep working on it.

این به این معنیست که فقط باید روی ان کار کنید.

You should have grit; you should have perseverance;

شما باید پشتکار داشته باشید.

you should take agency over your learning.

شما باید در طول یادگیری تان کمک بگیرید.

Now, a lot of skeptics might say, well, hey, this is all great,

حالا خیلی از شکاکان ممکن است بگویند. خب اینها همه عالی هستند،

philosophically, this whole idea of mastery-based learning

به طور فلسفی، تمام این ایده یادگیری با تسلط

and its connection to mindset,

و ارتباط ان با ذهن،

students taking agency over their learning.

گرفتن کمک دانش آموزان در طول یادگیریشان

It makes a lot of sense, but it seems impractical.

درست به نظر می آید،اما غیر عملیست.

To actually do it, every student would be on their own track.

هر دانش آموز با سرعت خودش جلو برود. تا یادبگیرد.

It would have to be personalized,

باید شخصی سازی شود،

you'd have to have private tutors and worksheets for every student.

باید مربی های خصوصی داشته باشیم و متن درسی مخصوص هر دانش آموز داشته باشیم.

And these aren't new ideas --

و اینها ایده ای جدید نیستند---

there were experiments in Winnetka, Illinois, 100 years ago,

ازمایش هایی بود در وینتکا ۱۰۰ سال پیش

where they did mastery-based learning and saw great results,

آنها یادگیری با تسلط را انجام دادند و نتایج عالی‌ای دیدند،

but they said it wouldn't scale because it was logistically difficult.

ولی انها گفتند که نمیتوان آن را فراگیر کرد چون منطقا سخت بود.

The teacher had to give different worksheets to every student,

معلم باید متون درسی متفاوتی به هر دانش آموز بدهد

give on-demand assessments.

دادن تقاضای ارزیابی.

But now today, it's no longer impractical.

اما اکنون دیگر غیرعملی نیست

We have the tools to do it.

ما ابزار انجامش را داریم

Students see an explanation at their own time and pace?

دانش‌آموزان توضیحی برای وقت و سرعتشان میبینند؟

There's on-demand video for that.

برای ان ویدیو های مورد تقاضا هست.

They need practice? They need feedback?

تمرین می‌خواهند؟ بازخورد می‌خواهند؟

There's adaptive exercises readily available for students.

تمرینات انطباقی اماده برای دانش آموزان است.

And when that happens, all sorts of neat things happen.

و وقتی آن اتفاق بیفتد، تمام طبقات مرتب اتفاق میفتد.

One, the students can actually master the concepts,

دانش‌آموز واقعا میتواند بر موضوع تسلط یابد

but they're also building their growth mindset,

و همچنین انها رشد فکری خودشان را هم می‌سازند.

they're building grit, perseverance,

انها پشتکار می‌سازند.

they're taking agency over their learning.

در حین یادگیری کمک می‌گیرند.

And all sorts of beautiful things can start to happen

و تمام طبقات از چیزهای زیبا

in the actual classroom.

در کلاس واقع می‌افتد.

Instead of it being focused on the lecture,

جای متمرکز شدن بر صحبت معلم،

students can interact with each other.

دانش‌آموزان می‌توانند باهم کار کنند.

They can get deeper mastery over the material.

می توانند بر روی مفاهیم بیشتر تسلط یابند.

They can go into simulations, Socratic dialogue.

می توانند شبیه سازی کنند.دیالوگ سقراط

To appreciate what we're talking about

برای اینکه معلوم شود اینجا چه میگوییم

and the tragedy of lost potential here,

و تراژدی از دست دادن قابلیت ها

I'd like to give a little bit of a thought experiment.

می‌خواهم کمی از یک فکر ازمایشی را درمیان بگذارم.

If we were to go 400 years into the past to Western Europe,

اگر میشد ۴۰۰ سال در اروپای غربی به عقب برویم،

which even then, was one of the more literate parts of the planet,

درحالیکه انجا آن زمان یکی از باسوادترین نقاط زمین بود،

you would see that about 15 percent of the population knew how to read.

میدید که نزدیک۱۵ درصد مردم خواندن می‌دانستند.

And I suspect that if you asked someone who did know how to read,

و من فکر میکنم اگر از کسی می پرسیدید چه کسی خواندن میداند،

say a member of the clergy,

می گفت یکی از پدر روحانی‌ها

"What percentage of the population do you think is even capable of reading?"

«چند درصد از افراد ان جامعه قابلیت خواندن دارند؟»

They might say, "Well, with a great education system,

احتمالن می‌گفتند،« خب با یک سیستم اموزشی عالی،

maybe 20 or 30 percent."

شاید۳۰-۲۰ درصد.»

But if you fast forward to today,

اما اگر شما به امروز بیایید،

we know that that prediction would have been wildly pessimistic,

ما میدانیم که ان پیش گویی بسیار بدبینانه است.

that pretty close to 100 percent of the population is capable of reading.

نزدیک ۱۰۰درصد جمعیت قادر به خواندن است.

But if I were to ask you a similar question:

اما اگر از من سوال مشابهی می‌پرسیدند.

"What percentage of the population do you think is capable

فکر می‌کنید چند درصد جمعیت قابلیت دارد

of truly mastering calculus,

که واقعا در انتگرال تسلط یابد؟

or understanding organic chemistry,

یا شیمی الی را متوجه شود؟

or being able to contribute to cancer research?"

یا بتواند بر روی سرطان کار کند؟

A lot of you might say, "Well, with a great education system,

خیلی از شما ممکن است بگویید «با یک سیستم اموزشی عالی

maybe 20, 30 percent."

شاید۳۰-۲۰ درصد.»

But what if that estimate

چی میشه اگه تخمین بزنیم

is just based on your own experience in a non-mastery framework,

این بر پایه تجربه شما در چهارچوب یادگیری غیرتسلطی هست؟

your own experience with yourself or observing your peers,

تجربه خودتان یا مشاهده همکلاسی‌هایتان

where you're being pushed at this set pace through classes,

جاییکه شما مجبور بودید که سرعت خاصی را در کلاس داشته باشید،

accumulating all these gaps?

جمع شدن تمام ان شکاف‌ها؟

Even when you got that 95 percent,

حتا وقتی اون ۹۵ درصد رو می‌گرفتیم،

what was that five percent you missed?

ان ۵ درصدی که به دست نیامد چی بود؟

And it keeps accumulating -- you get to an advanced class,

و همینطور جمع میشود تا به کلاس پیشرفته برسید

all of a sudden you hit a wall and say,

یک دفعه متوجه میشید و میگید

"I'm not meant to be a cancer researcher;

«من نمیتونم یک محقق سرطان بشوم؛

not meant to be a physicist; not meant to be a mathematician."

نمیتونم یک فیزیکدان بشوم؛ نمیتونم یک ریاضیدان بشوم؛»

I suspect that that actually is the case,

من فکر می‌کنم موضوع واقعی اینه،

but if you were allowed to be operating in a mastery framework,

اما اگر می‌توانستید در سیستم استادی یا تسلطی کار کنید،

if you were allowed to really take agency over your learning,

اگر واقعن اجازه داشتید در یادگیری کمک بگیرید،

and when you get something wrong,

و وقتی یه چیز اشتباه می‌فهمید

embrace it -- view that failure as a moment of learning --

باهاش روبه رو بشوید آن شکست را یک لحظه برای یادگیری ببینید---

that number, the percent that could really master calculus

ان عدد ان درصد که واقعا میشه انتگرال رو تسلط یافت

or understand organic chemistry,

یا شیمی الی رو فهمید،

is actually a lot closer to 100 percent.

اون خیلی به ۱۰۰ درصد نزدیکتر است.

And this isn't even just a "nice to have."

و این فقط داشتنش خوب نیس

I think it's a social imperative.

من فکر میکنم یک ضرورت اجتماعی است.

We're exiting what you could call the industrial age

ما داریم از عصری میشه عصر صنعتی نامید خارج میشیم

and we're going into this information revolution.

و به سمت انقلاب اطلاعات میریم.

And it's clear that some things are happening.

و مشخصه که یه چیزی داره اتفاق میفته.

In the industrial age, society was a pyramid.

در عصر صنعتی جامعه هرم بود.

At the base of the pyramid, you needed human labor.

و در پایین هرم شما کار انسانی لازم داشتید.

In the middle of the pyramid, you had an information processing,

در وسط هرم پردازش اطلاعات داشتید،

a bureaucracy class,

یک کلاس بروکراسی،

and at the top of the pyramid, you had your owners of capital

و در بالای هرم صاحبان سرمایه بودند

and your entrepreneurs

و کار افرینان

and your creative class.

و طبقه خلاق جامعه بودند.

But we know what's happening already,

ولی می‌دانیم الان چه اتفاقی در حال رخ دادن هست،

as we go into this information revolution.

درحالیکه ما به سمت انقلاب اطلاعات می‌رویم

The bottom of that pyramid, automation, is going to take over.

انتهای هرم اتوماسیون داره به عهده می‌گیره

Even that middle tier, information processing,

حتا بخش میانی پردازش اطلاعات

that's what computers are good at.

انچه که کامپیوترها در ان خوب هستند.

So as a society, we have a question:

پس به عنوان یک جامعه، سوالی داریم:

All this new productivity is happening because of this technology,

تمام این بازدهی بالا‌ که با تکنولوژی اتفاق می‌افتد،

but who participates in it?

جه کسانی در ان مشارکت دارند؟

Is it just going to be that very top of the pyramid, in which case,

فقط بخش بالایی هرم است.در آن صورت

what does everyone else do?

بقیه چیکار میکنند؟

How do they operate?

انها چگونه عمل میکنند؟

Or do we do something that's more aspirational?

یا ما چیزی که آرمانی‌تر هست را انجام میدهیم؟

Do we actually attempt to invert the pyramid,

ایا ما تلاش می‌کنیم تا هرم را معکوس کنیم؟

where you have a large creative class,

که یک کلاس اجتماعی خلاق زیاد داشته باشیم،

where almost everyone can participate as an entrepreneur,

جاییکه تقریبا اکثریت کارکد کارآفرین داشته باشند،

an artist, as a researcher?

هنرمند، محقق؟

And I don't think that this is utopian.

و من فکر نمی‌کنم ان یک آرمان شهر باشد.

I really think that this is all based on the idea

من واقعن فکر می‌کنم که این دقیقا برپایه ایده ای است که

that if we let people tap into their potential

اگراجازه دهیم تا مردم با توان بالقوه‌شان

by mastering concepts,

با تسلط بر موضوعات ،

by being able to exercise agency over their learning,

با از کمک گرفتن در طول یادگیریشان به آن ضربه بزنند،

that they can get there.

می‌توانند انجا برسند.

And when you think of it as just a citizen of the world,

و وقتی به ان فکر می‌کنید به عنوان شهروند جهانی

it's pretty exciting.

بسیار جذاب است.

I mean, think about the type of equity we can we have,

فکر کنید که چه عدالتی می‌شود داشته باشیم،

and the rate at which civilization could even progress.

و درجه‌ای که تمدن می‌تواند پیشرفت کند.

And so, I'm pretty optimistic about it.

و من بسیار درمورد ان خوشبین هستم.

I think it's going to be a pretty exciting time to be alive.

فکر میکنم زمان جذابی برای زنده ماندن خواهد بود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)