Lee Mokobe: A powerful poem about what it feels like to be transgender

Vertaald door: Desiree Kramer Nagekeken door: Els De Keyser

The first time I uttered a prayer was in a glass-stained cathedral.

De eerste keer dat ik een gebed opzegde was in een glas-in-lood-kathedraal.

I was kneeling long after the congregation was on its feet,

Ik bleef knielen terwijl de gemeente allang weer stond,

dip both hands into holy water,

dompelde beide handen in wijwater,

trace the trinity across my chest,

sloeg de drievuldigheid op mijn borst,

my tiny body drooping like a question mark

mijn iele lichaam hing als een vraagteken

all over the wooden pew.

over de houten kerkbank.

I asked Jesus to fix me,

Ik vroeg Jezus om mij te helen,

and when he did not answer

en toen hij niet antwoordde,

I befriended silence in the hopes that my sin would burn

werd ik vrienden met de stilte, in de hoop dat mijn zonde zou branden

and salve my mouth

en mijn mond zou zalven,

would dissolve like sugar on tongue,

zou oplossen als suiker op de tong,

but shame lingered as an aftertaste.

maar de schaamte bleef als een bittere nasmaak.

And in an attempt to reintroduce me to sanctity,

In een poging om mij te herintroduceren tot vroomheid

my mother told me of the miracle I was,

vertelde mijn moeder mij over het wonder dat ik was,

said I could grow up to be anything I want.

zei dat ik mocht worden wat ik maar wilde.

I decided to

Ik besloot

be a boy.

om een jongen te worden.

It was cute.

Het was schattig.

I had snapback, toothless grin,

Ik had een pet, een tandeloze grijns,

used skinned knees as street cred,

mijn kapotte knieën zorgden voor respect op straat,

played hide and seek with what was left of my goal.

speelde verstoppertje met mijn levensdoel.

I was it.

Ik was "het".

The winner to a game the other kids couldn't play,

De winnaar van een spel dat kinderen niet speelden,

I was the mystery of an anatomy,

het mysterie van de anatomie,

a question asked but not answered,

een gestelde maar niet beantwoorde vraag

tightroping between awkward boy and apologetic girl,

hangend tussen een vreemde jongen en een verontschuldigend meisje.

and when I turned 12, the boy phase wasn't deemed cute anymore.

Toen ik 12 werd, was die jongensfase niet meer zo schattig.

It was met with nostalgic aunts who missed seeing my knees in the shadow of skirts,

Mijn nostalgische tantes misten mijn knieën in de schaduw van een rok,

who reminded me that my kind of attitude would never bring a husband home,

en herinnerden mij eraan dat mijn houding geen man thuis zou brengen,

that I exist for heterosexual marriage and child-bearing.

dat ik besta voor een heteroseksueel huwelijk en vruchtbaarheid.

And I swallowed their insults along with their slurs.

Ik slikte hun beledigingen samen met hun afkeuring.

Naturally, I did not come out of the closet.

Natuurlijk kwam ik niet uit de kast.

The kids at my school opened it without my permission.

De kinderen op school openden 'm zonder mijn toestemming.

Called me by a name I did not recognize,

Noemden me iets dat ik niet herkende:

said "lesbian,"

'lesbienne',

but I was more boy than girl, more Ken than Barbie.

maar ik was meer jongen dan meisje, meer Ken dan Barbie.

It had nothing to do with hating my body,

Ik haatte mijn lichaam niet.

I just love it enough to let it go,

Ik hou er genoeg van om het z'n gang te laten gaan,

I treat it like a house,

ik behandel het als een huis,

and when your house is falling apart,

en als je huis uit elkaar valt,

you do not evacuate,

evacueer je niet,

you make it comfortable enough to house all your insides,

je maakt het comfortabel genoeg voor wat daarbinnen is,

you make it pretty enough to invite guests over,

je maakt het gezellig genoeg voor gasten,

you make the floorboards strong enough to stand on.

je maakt de vloerplanken sterk genoeg om op te staan.

My mother fears I have named myself after fading things.

Mijn moeder is bang dat ik mezelf van een vaag label voorzie.

As she counts the echoes left behind by Mya Hall,

Want ze telt de echo's op achtergelaten door Mya Hall,

Leelah Alcorn, Blake Brockington.

Leelah Alcorn, Blake Brockington.

She fears that I'll die without a whisper,

Ze vreest dat ik geruisloos doodga,

that I'll turn into "what a shame" conversations at the bus stop.

en verander in 'wat een schande'- gesprekken op de bushalte.

She claims I have turned myself into a mausoleum,

Ze beweert dat ik mezelf in een mausoleum verander,

that I am a walking casket,

dat ik een wandelende kist ben.

news headlines have turned my identity into a spectacle,

Nieuwskoppen veranderen mijn identiteit in een spektakel,

Bruce Jenner on everyone's lips while the brutality of living in this body

Bruce Jenner op ieders lippen, terwijl de wreedheid van leven in dit lichaam

becomes an asterisk at the bottom of equality pages.

een asterisk wordt onderaan de pagina over gelijkheid.

No one ever thinks of us as human

Niemand vindt ons menselijk

because we are more ghost than flesh,

omdat we meer geest zijn dan vlees,

because people fear that my gender expression is a trick,

mensen bang zijn dat mijn geslachtsexpressie een truc is,

that it exists to be perverse,

dat het bestaat om pervers te zijn,

that it ensnares them without their consent,

hen in de val lokt zonder hun toestemming,

that my body is a feast for their eyes and hands

dat mijn lichaam een feest is voor hun ogen en handen

and once they have fed off my queer,

en eenmaal gevoed door mijn eigenaardigheid,

they'll regurgitate all the parts they did not like.

kotsen ze alles uit waar ze niks aan vonden.

They'll put me back into the closet, hang me with all the other skeletons.

Ze stoppen me terug in de kast, hangen me terug bij de andere skeletten.

I will be the best attraction.

Ik word de beste attractie.

Can you see how easy it is to talk people into coffins,

Zie je hoe gemakkelijk het is om mensen het graf in te praten,

to misspell their names on gravestones.

hun namen verkeerd te spellen op grafstenen.

And people still wonder why there are boys rotting,

Mensen vragen zich nog af waarom we jongens verliezen.

they go away in high school hallways

Ze verdwijnen uit middelbare schoolgangen,

they are afraid of becoming another hashtag in a second

ze zijn bang om direct een nieuwe hashtag te worden,

afraid of classroom discussions becoming like judgment day

bang dat klasdiscussies veranderen in de dag des oordeels.

and now oncoming traffic is embracing more transgender children than parents.

En nu omarmt het naderend verkeer meer transseksuele kinderen dan ouders.

I wonder how long it will be

Ik vraag me af hoe lang het duurt

before the trans suicide notes start to feel redundant,

voordat de trans-zelfmoordbrieven overtollig beginnen te voelen,

before we realize that our bodies become lessons about sin

voordat we beseffen dat ons lichaam een les wordt over zonden

way before we learn how to love them.

nog voordat we leren hoe we ervan houden.

Like God didn't save all this breath and mercy,

Alsof God al deze adem en barmhartigheid niet heeft gespaard,

like my blood is not the wine that washed over Jesus' feet.

alsof mijn bloed niet de wijn is die Jezus' voeten overspoelde.

My prayers are now getting stuck in my throat.

Mijn gebeden zitten nu vast in mijn keel.

Maybe I am finally fixed,

Misschien ben ik eindelijk geheeld,

maybe I just don't care,

misschien kan het me niks schelen,

maybe God finally listened to my prayers.

misschien heeft God eindelijk naar mijn gebeden geluisterd.

Thank you.

Dank je wel.

(Applause)

(Applaus)