Lee Mokobe: A powerful poem about what it feels like to be transgender

Translator: Rajagopal v Reviewer: Thirumoorthi R

The first time I uttered a prayer was in a glass-stained cathedral.

முதன் முறையாக நான் பிரார்த்தனை செய்த போது கண்ணாடியால் கட்டிய தேவாலயத்தி லிருந்தேன்

I was kneeling long after the congregation was on its feet,

கூடியவர் அனைவரும் எழுந்து நின்ற பின்னும் வெகு நேரம் மண்டியிட்டிருந்தேன்

dip both hands into holy water,

கைகளிரண்டையும் புனித நீரில் அமிழ்த்தி

trace the trinity across my chest,

திரித்துவத்தை என் இதயத்தில் வரைந்து

my tiny body drooping like a question mark

என் சிறியவுடல் கேள்விக் குறி போல் வளைந்து

all over the wooden pew.

மரவிருக்கை முழுவதிலுமாய்ப் படர்ந்து

I asked Jesus to fix me,

ஏசுவிடம் என் இக்கட்டைத் தீர்க்க வேண்டினேன்

and when he did not answer

பிரார்த்தனைக்கு அவர் செவி மடுக்காததால்

I befriended silence in the hopes that my sin would burn

அமைதியை நாடினேன் அது என் பாவம்தனை எரிக்குமென நம்பி

and salve my mouth

வாயிலூறும் எச்சிலில் நாவில்

would dissolve like sugar on tongue,

சர்க்கரையாய் கரைந்து போகுமென நம்பி

but shame lingered as an aftertaste.

தங்கிய கசப்பாய் தாழ்வுணர்ச்சியே நின்றது

And in an attempt to reintroduce me to sanctity,

என்னுள் தூய்மையைப் புகுத்தும் முயற்சியாய்

my mother told me of the miracle I was,

எடுத்துரைத்தாள் அன்னை என் அற்புதத்தை

said I could grow up to be anything I want.

வளரலாம் எதுவானாலும் விருப்பப்படியென்றாள்

I decided to

ஆக நான் நிச்சயித்தேன்

be a boy.

ஒரு ஆணாக வாழலாமென

It was cute.

அற்புதமோ அற்புதம்

I had snapback, toothless grin,

பற்களில்லா சிரிப்போடு பலரோடு நான் ஆடி

used skinned knees as street cred,

தெருவில் விளையாடி தேய்த்தேன் முட்டிகளை

played hide and seek with what was left of my goal.

இலக்கோடு ஆடினேன் கண்ணாமூச்சி

I was it.

அதாகவே மாறினேன்

The winner to a game the other kids couldn't play,

மற்ற குழைந்தைகளால் ஆடமுடிடாத ஆட்டத்தில் எனக்கு வெற்றி

I was the mystery of an anatomy,

உடற்கூற்றின் அதிசயம் நானன்றோ

a question asked but not answered,

பதிலளிக்கப்படாத கேள்வி நானன்றோ

tightroping between awkward boy and apologetic girl,

தடுமாறும் ஆணுக்கும் தவிக்கும் பெண்ணிற்கும் இடையில் ஊசலாடும் ஈன ஜென்ம மன்றோ

and when I turned 12, the boy phase wasn't deemed cute anymore.

அகவைகள் பன்னிரெண்டு ஆனவுடனேயே ஆணாய் இருப்பது அழகாய்த் தெரியவில்லை

It was met with nostalgic aunts who missed seeing my knees in the shadow of skirts,

என் முட்டிகளில் சிற்றாடை காணாமல் அத்தையும் சித்தியும் அங்கலாய்த்தனர்

who reminded me that my kind of attitude would never bring a husband home,

என் மனோபாவம் ஒரு தடையாய் இருக்கும் எனக்கொரு கணவனைப் பெற்றுத் தர என்றனர்.

that I exist for heterosexual marriage and child-bearing.

என் வாழ்வின் நோக்கம் எதிர்பால் திருமணம் எனக்கென குழந்தைகள் சுமப்பதே என்றனர்

And I swallowed their insults along with their slurs.

அவர்களின் ஏசல்களை விழுங்கி நின்றேன் அதேபோல் ஏற்றேன் அவதூறுகளையும் தான்

Naturally, I did not come out of the closet.

இயல்பு தானே என் கூட்டிலேயே நான் முடங்கிக் கிடந்தது.

The kids at my school opened it without my permission.

என் பள்ளியின் சிறுவர்கள் அதை என் அனுமதியின்றி திறந்தனர்

Called me by a name I did not recognize,

என்னை அழைத்த பெயர் எனக்கு விளங்கவில்லை

said "lesbian,"

நானொரு லெஸ்பியன் என்றனர்

but I was more boy than girl, more Ken than Barbie.

ஆயினென் ஆண்மை பெண்மையை மீறியது பார்பியை விட நானொரு கென்

It had nothing to do with hating my body,

என் உடலை நான் வெறுக்கவும் இல்லை

I just love it enough to let it go,

அதன் போக்கில் விட்டுவிடும் அளவிற்கு அன்பு

I treat it like a house,

அது நான் வீற்றிருக்கும் வீடு

and when your house is falling apart,

வீட்டில் சில ஓட்டைகள் இருந்தால்

you do not evacuate,

வெளியேறுவதில்லை நாம்

you make it comfortable enough to house all your insides,

உள்ளே சுகமாய் ஓய்வெடுப்பதற்கு உகந்த சில மாற்றங்கள் செய்வீரன்றோ

you make it pretty enough to invite guests over,

உற்ற விருந்தை உபசரிக்கும் அளவிற்கு

you make the floorboards strong enough to stand on.

உள்ளே நிற்க வலிமையான தரைகள் அமைப்பீரன்றோ

My mother fears I have named myself after fading things.

என் அன்னை எண்ணுகிறாள் நான் மறையும் பெயரை ஏற்றுக் கொண்டேனென்று

As she counts the echoes left behind by Mya Hall,

மியா ஹால் , லீலா ஆல்கார்ன் , ப்ளேக் ப்ராக்கிங்க்டன் போன்றோர்

Leelah Alcorn, Blake Brockington.

விட்டுச் சென்ற எதிரொலிகளை எண்ணி

She fears that I'll die without a whisper,

ஓசையின்றி நான் மரிப்பேன் என்பதே அவள் அச்சம்

that I'll turn into "what a shame" conversations at the bus stop.

பஸ் நிலையங்களில் என்னைப் "வெட்கக் கேடு" என விவாதிப்பரே என்று

She claims I have turned myself into a mausoleum,

நான் எனக்கே சமாதி சமைத்துக் கொண்டேன் என புலம்புகிறாள்

that I am a walking casket,

நடமாடும் சவப்பெட்டி என்றழைக்கிறாள்

news headlines have turned my identity into a spectacle,

செய்தித் தலைப்புகள் என்னைக் காட்சிப் பொருளாக்கி விட்டன

Bruce Jenner on everyone's lips while the brutality of living in this body

"ப்ரூஸ் ஜென்னர்" இன்று எல்லோர் உதட்டிலும் எனக்கோ இவ்வுடலில் வாழும் கொடுமை

becomes an asterisk at the bottom of equality pages.

சமத்துவம் பறைசாற்றும் பக்கங்களின்அடியில் ஒரு நட்சத்திரக் குறி

No one ever thinks of us as human

எங்களை எவரும் மனிதர்களாய் எண்ணுவதில்லை

because we are more ghost than flesh,

ஏனெனில் நாங்கள் ஆவி புகுந்தவர்கள்

because people fear that my gender expression is a trick,

என் பாலியல் உணர்வு ஒரு சூழ்ச்சியென்று மக்களின் எண்ணம்

that it exists to be perverse,

ஒரு வக்கிரத்தின் அடையாளம்

that it ensnares them without their consent,

அவர்களே அறியாமல் அவர்களை ஆட்டுவிக்கும் மாயம்

that my body is a feast for their eyes and hands

அவர்களின் கண்களுக்கும் கைகளுக்கும் என் உடல் ஒரு விருந்து

and once they have fed off my queer,

என் வக்கிரத்தை கண்டு களித்த பின்

they'll regurgitate all the parts they did not like.

விரும்பாத பாகங்களை வெளியே தள்ள்ளுவர் வாந்தியெடுப்பது போல்

They'll put me back into the closet, hang me with all the other skeletons.

என்னைத் திரும்பவும் மறைப்பலமாரியில் மாட்டுவர் மற்ற எலும்புக் கூடுகளுடன்

I will be the best attraction.

நானே இங்கு ஈர்க்கும் காட்சிப் பொருள்

Can you see how easy it is to talk people into coffins,

மக்களை சவப்பெட்டிக்குள் நுழைப்பது எவ்வளவு சுலபம் என்று புரிகிறதா,

to misspell their names on gravestones.

கல்லறையில் அவர்களின் பெயர்களில் பிழைகள்

And people still wonder why there are boys rotting,

சிறவர்களின் சீர்குலைவு இவர்களுக்கு புரியாத விஷயம்.

they go away in high school hallways

உயர்நிலைப் பள்ளி கூடங்களில் மறைந்து போகிறார்கள்

they are afraid of becoming another hashtag in a second

மற்றொரு சாய்வுக் குறியாக மாறி விடுவோமோ என்ற அச்சம்.

afraid of classroom discussions becoming like judgment day

வகுப்பறை அரட்டைகள் இறுதித் தீர்ப்பு நாளக.விடுமோ என்ற அச்சம்

and now oncoming traffic is embracing more transgender children than parents.

ஆயின் பெற்றோர்களை விட மாற்றுப் பாலினரை உலகம் இப்பொழுது ஒத்துக் கொள்கிறது

I wonder how long it will be

இன்னும் எவ்வளவு நாளாகுமோ

before the trans suicide notes start to feel redundant,

மாற்றுப் பாலினரின் தற்கொலைக் கடிதங்கள் மறைந்து தொலைவதற்கு

before we realize that our bodies become lessons about sin

எங்கள் உடல்கள் பாவத்தின் சின்னமல்ல என்று உணர்வதற்கு

way before we learn how to love them.

எங்கள் உடலை நாங்கள் நேசிக்கத் தொடங்கு முன்

Like God didn't save all this breath and mercy,

கடவுள் கருணையில்லாமல் இந்த உடைப்பைத் தரவில்லை

like my blood is not the wine that washed over Jesus' feet.

அவர் கால்களைக் கழுவிய பழரசம் எங்கள் ரத்தமல்ல

My prayers are now getting stuck in my throat.

என் பிரார்த்தனைகள் இப்பொழுது என்னெஞ்சை அடைக்கிறது

Maybe I am finally fixed,

ஒரு கால் முடிவாக என் பிரச்சினைகள் தீர்க்கப்பட்டு விட்டனவோ

maybe I just don't care,

இல்லையென்றாலும் எனக்கு கவலையில்லை

maybe God finally listened to my prayers.

ஒரு கால் கடவுள் என் பிரார்த்தனைகளுக்கு செவி மடுத்து விட்டாரோ?

Thank you.

உங்களுக்கு என் நன்றி

(Applause)

(கரகோஷம்)