Lee Mokobe: A powerful poem about what it feels like to be transgender

Çeviri: Semih Şimşek Gözden geçirme: Ramazan Şen

The first time I uttered a prayer was in a glass-stained cathedral.

Duamı ilk dile getirdiğimde mozaik camlı bir katedraldeydim.

I was kneeling long after the congregation was on its feet,

Cemaatin önünde diz çöküyordum.

dip both hands into holy water,

Kutsal suya ellerimi batırmış,

trace the trinity across my chest,

Kutsal üçlemeyi göğsümde gezdirmiş bir halde.

my tiny body drooping like a question mark

Benim cılız vücudum soru işareti gibi bükülürken

all over the wooden pew.

kilise oturağında,

I asked Jesus to fix me,

Mesih'ten beni düzeltmesini istedim

and when he did not answer

ve O cevap vermeyince

I befriended silence in the hopes that my sin would burn

Günahımdan arınırım umuduyla sessizliğe sığındım.

and salve my mouth

Ağızda dağılan bir şeker gibi

would dissolve like sugar on tongue,

günahım da dağılırdı,

but shame lingered as an aftertaste.

ama ağzımda kalan tat, utançtı.

And in an attempt to reintroduce me to sanctity,

Kutsallığı bana yeniden anlatmak isteyen annem,

my mother told me of the miracle I was,

bir mucize olduğumu ve

said I could grow up to be anything I want.

istediğim her şey olabileceğimi söylemişti.

I decided to

Kararımı vermiştim;

be a boy.

erkek çocuk olacaktım.

It was cute.

Çok güzeldi.

I had snapback, toothless grin,

Ani bir değişimdi benimki..

used skinned knees as street cred,

Sokaktaki karizmam için, dizlerimi çizmiştim.

played hide and seek with what was left of my goal.

Hedefimden geriye kalanlarla, saklambaç oynadım.

I was it.

Başarmıştım.

The winner to a game the other kids couldn't play,

Diğer çocukların oynayamadığı bir oyunun kazananıydım.

I was the mystery of an anatomy,

Anatominin anlaşılmayan çocuğuydum,

a question asked but not answered,

sorulan ama cevap verilmeyen bir soru,

tightroping between awkward boy and apologetic girl,

garip bi velet ve mahcup bir kız arasındaki ince çizgi.

and when I turned 12, the boy phase wasn't deemed cute anymore.

12 yaşıma geldiğimde, artık erkek tarafım pek şeker sayılmazdı.

It was met with nostalgic aunts who missed seeing my knees in the shadow of skirts,

Bana, dizlerimi eteğin altında görmeyi özlemiş halalarım,

who reminded me that my kind of attitude would never bring a husband home,

bu halimle eve asla bir koca getirmeyeceğimi hatırlatıp

that I exist for heterosexual marriage and child-bearing.

heteroseksüel bir evlilik ve çocuk doğurmak için var olduğumu söylediklerinde,

And I swallowed their insults along with their slurs.

hakaretlerini iftiralarıyla birlikte sineye çektim.

Naturally, I did not come out of the closet.

Doğal olarak, kendimi ifşa etmedim.

The kids at my school opened it without my permission.

Okuldaki çocuklar, zorla açtılar kapıyı.

Called me by a name I did not recognize,

Bana anlamadığım bir isimle seslendiler,

said "lesbian,"

"lezbiyen" dediler.

but I was more boy than girl, more Ken than Barbie.

Ama bir kızdan daha erkektim, Barbie değil Ken'dim.

It had nothing to do with hating my body,

Vücudumdan nefret etmiyordum.

I just love it enough to let it go,

Umursamayacak kadar barışıktım kendimle.

I treat it like a house,

Vücuduma bir ev gibi davranırım

and when your house is falling apart,

ve evin dağılırken,

kaçıp gitmezsin,

you do not evacuate,

you make it comfortable enough to house all your insides,

rahat edebileceğin kadar konforlu hale getirirsin,

you make it pretty enough to invite guests over,

misafir davet edebilecek kadar güzel hale getirirsin,

you make the floorboards strong enough to stand on.

üzerinde durulabilecek kadar sağlamlaştırırsın döşemeleri.

My mother fears I have named myself after fading things.

Annem, benim sönüp giden şeylerin adıyla anılacağımdan korkuyor.

As she counts the echoes left behind by Mya Hall,

Leelah Alcorn, Blake Brockington

Leelah Alcorn, Blake Brockington.

ve Mya Hall'dan geriye kalanları düşünüp

She fears that I'll die without a whisper,

arkamda bir iz bırakmadan öleceğimden,

that I'll turn into "what a shame" conversations at the bus stop.

otobüs duraklarındaki "yazıklar olsun"lu konuşmalara konu olacağımdan korkuyor.

She claims I have turned myself into a mausoleum,

İddiasına göre kendini bir türbeye dönüştürmüş

that I am a walking casket,

canlı bir cenazeyim.

news headlines have turned my identity into a spectacle,

haberler kimliğimi gülünç bir hale getirdi,

Bruce Jenner on everyone's lips while the brutality of living in this body

bu vücutta yaşamanın acımasızlığı eşitlik sayfalarının en dibinde

becomes an asterisk at the bottom of equality pages.

asterisk olmuşken herkesin dilinde Bruce Junner var.

No one ever thinks of us as human

Kimse bizi bir insan olarak düşünmüyor,

because we are more ghost than flesh,

daha çok bir hayaletiz biz,

because people fear that my gender expression is a trick,

çünkü insanlar cinsel dışavurumumun bir aldatma olduğundan

that it exists to be perverse,

ahlaksızlık için var olduğundan

that it ensnares them without their consent,

rızaları olmadan onları kıstıracağından korkuyor.

that my body is a feast for their eyes and hands

Vücudum gözleri ve elleri için bir ziyafet

and once they have fed off my queer,

ve eşcinselliğimden yemeyi bıraktıklarında,

they'll regurgitate all the parts they did not like.

beğenmedikleri bütün yerlerimi istifra edecekler.

They'll put me back into the closet, hang me with all the other skeletons.

Beni geldiğim yere, diğer iskeletlerin yanına asacaklar,

I will be the best attraction.

eğlenme programı olup çıkacağım.

Can you see how easy it is to talk people into coffins,

Mezar taşlarındaki isimlerini yanlış telaffuz etmek için insanları ölüme ikna etmenin

to misspell their names on gravestones.

ne kadar kolay olduğunu görüyor musun.

And people still wonder why there are boys rotting,

Bir de insanlar merak ediyor; neden hala çocuklar bozuluyor,

they go away in high school hallways

lise koridorlarında kendi yollarına gidiyor,

they are afraid of becoming another hashtag in a second

başka bir etiket olmaktan korkuyorlar,

afraid of classroom discussions becoming like judgment day

mahşer gününe dönen sınıf tartışmalarından korkuyorlar.

and now oncoming traffic is embracing more transgender children than parents.

Şimdi de, cinsiyet değiştiren çocukları ebeveynlerinden fazla sahiplenen bir trafik var.

Bu ne kadar sürecek merak ediyorum.

I wonder how long it will be

before the trans suicide notes start to feel redundant,

Transların intihar notları artık önemsiz gelmeden,

before we realize that our bodies become lessons about sin

bedenlerimizin bir günah dersi olduğunun farkına varmadan önce,

onları sevmeyi öğrenene kadar, ne kadar vakit geçer?

way before we learn how to love them.

Like God didn't save all this breath and mercy,

Sanki tanrı bütün bu nefesi kurtarmamış ve merhamet etmemiş gibi.

Sanki kanım Mesih'in ayaklarına dökülen şarap değil gibi.

like my blood is not the wine that washed over Jesus' feet.

My prayers are now getting stuck in my throat.

Dualarım, şimdi boğazıma takılıyor.

Belki de sonunda düzeldim,

Maybe I am finally fixed,

belki de, artık umrumda değil,

maybe I just don't care,

maybe God finally listened to my prayers.

belki de, Tanrı sonunda dualarımı dinledi.

Teşekkürler.

Thank you.

(Applause)

(Alkışlar)