The beauty of being a misfit | Lidia Yuknavitch

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

So I know TED is about a lot of things that are big,

TED ဟာ ကြီးကျယ်တဲ့ အရာ တော်တော် များများ အကြောင်းဆိုတာ သိပါတယ်။

but I want to talk to you about something very small.

ဒါပေမဲ့ ကျွန်မပြောချင်တာက အရမ်း သေးဖွဲ့တဲ့ အရာလေး အကြောင်းပါ။

So small, it's a single word.

သေးသမှ ၊ စကားလုံးတစ်လုံးတည်းပါ။

The word is "misfit."

"အံမဝင်"ဆိုတဲ့ စကားလုံးပါ။

It's one of my favorite words, because it's so literal.

ကျွန်မအကြိုက်ဆုံး စကားလုံးတစ်လုံးပေါ့၊ သိပ်ကို ရိုးစင်းတာကြောင့်ပါ။

I mean, it's a person who sort of missed fitting in.

ဆိုလိုတာက ဒါက အံဝင်ခြင်းနဲ့ လွဲချော်တဲ့ လူတစ်ယောက်လိုပေါ့၊

Or a person who fits in badly.

ဒါမှမဟုတ် ဆိုးဝါးစွာ အံကျနေသူလေ။

Or this: "a person who is poorly adapted

မဟုတ်ရင် ဒါပေါ့၊ အခြေအနေ၊ ပတ်ဝန်းကျင်သစ်တွေမှာ ခပ်ညံ့ညံ့

to new situations and environments."

လိုက်ဖက်အောင်နေသူပေါ့။

I'm a card-carrying misfit.

ကျွန်မက အံမဝင်ခြင်း ကဒ်ပြား ကိုင်ဆောင်ထားသူပါ။

And I'm here for the other misfits in the room,

ကျွန်မဒီမှာရှိနေတာက အခန်းထဲက အခြား အံမဝင်သူတွေ အတွက်ပါ။

because I'm never the only one.

ဘယ်တော့မှ ကျွန်မတစ်ဦးတည်း မဟုတ်လို့ပါ။

I'm going to tell you a misfit story.

အံမဝင်တဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ် ပြောပြမလို့။

Somewhere in my early 30s,

ကျွန်မ အသက် ၃၀ စွန်းစ တစ်ဝိုက်ကပါ။

the dream of becoming a writer came right to my doorstep.

စာရေးဆရာဖြစ်လာခြင်းဆိုတဲ့ အိပ်မက်က တံခါးဝတည့်တည့် ရောက်လာတယ်။

Actually, it came to my mailbox

တကယ်က စာတိုက်ပုံးထဲကို ရောက်လာတာ၊

in the form of a letter that said I'd won a giant literary prize

ကျွန်မရေးခဲ့တဲ့ ဝတ္ထုတိုတစ်ပုဒ်အတွက် စာပေဆုကြီးရတယ်လို့ ရေးထားတဲ့

for a short story I had written.

စာတစ်စောင် ပုံစံနဲ့ပါ။

The short story was about my life as a competitive swimmer

ဝတ္ထုတိုက နိုင်လိုစိတ်ပြင်းထန်တဲ့ ရေကူးသမားအဖြစ် ကိုယ့်ဘဝအကြောင်းနဲ့

and about my crappy home life,

ကိုယ့်ရဲ့ ချာတူးလံ နေအိမ်ဘဝ အကြောင်း၊

and a little bit about how grief and loss can make you insane.

ပြီးတော့ သောကနဲ့ ဆုံးရှုံးမှုက ဘယ်လို ရူးအောင် လုပ်နိုင်တယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းပါ။

The prize was a trip to New York City to meet big-time editors and agents

ဆုက New York City ခရီးစဉ်ပါ၊ စန်းထနေတဲ့ စာတည်းတွေ၊ ကိုယ်စားလှယ်တွေနဲ့ အခြား

and other authors.

စာရေးဆရာတွေကိုတွေ့ဖို့ပါ။

So kind of it was the wannabe writer's dream, right?

ဆိုတော့ စာရေးဆရာလောင်းရဲ့ အိပ်မက်လိုမျိုးပေါ့နော်။

You know what I did the day the letter came to my house?

အိမ်ကို စာရောက်တဲ့နေ့က ကျွန်မဘာလုပ်လဲ သိလား။

Because I'm me,

ကျွန်မတစ်ဦးတည်းပဲ ရှိတာကြောင့်

I put the letter on my kitchen table,

စာကို မီးဖိုချောင် စားပွဲမှာတင်၊

I poured myself a giant glass of vodka

ရေခဲနဲ့ သံပုရာနဲ့အတူ ဗော့ဒ်ကာ ဖန်ခွက်ကြီးတစ်ခွက်

with ice and lime,

သောက်ချလိုက်တာပေါ့။

and I sat there in my underwear for an entire day,

အတွင်းခံနဲ့ အဲဒီမှာ တစ်နေ့လုံး ထိုင်နေလိုက်တယ်၊

just staring at the letter.

စာကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေတာပေါ့။

I was thinking about all the ways I'd already screwed my life up.

ကိုယ့်ဘဝကို ပေါက်ကရလုပ်ခဲ့မိတာတွေ အားလုံးကို ကျွန်မ တွေးနေခဲ့တယ်။

Who the hell was I to go to New York City

ဒီလိုလူကများ New York City ကို သွားပြီး

and pretend to be a writer?

စာရေးဆရာတစ်ယောက် ဟန်ဆောင်ရဦးမယ်ပေါ့။

Who was I?

ငါက ဘယ်သူဖြစ်ခဲ့တာလဲ။

I'll tell you.

ကျွန်မပြောပါ့မယ်။

I was a misfit.

ကျွန်မက အံမဝင်တဲ့သူပါ။

Like legions of other children,

အခြားကလေး အုပ်စုတွေလိုပါပဲ၊

I came from an abusive household

ကျွန်မအသက် သီသီကလေးလွတ်ခဲ့တဲ့

that I narrowly escaped with my life.

ရုန့်ရင်းကြမ်းတမ်းတဲ့ အိမ်ထောင်စု ကနေ လာတာပါ။

I already had two epically failed marriages underneath my belt.

မှတ်သားရလောက်အောင် အိမ်ထောင် နှစ်ခါပျက်တာ ပိုင်ဆိုင်ပြီးသားပါ။

I'd flunked out of college not once but twice

ကောလိပ်ကထွက်ခဲ့တာလည်း တစ်ခါမကဘူး၊ နှစ်ခါ၊

and maybe even a third time that I'm not going to tell you about.

ဖြစ်နိုင်တာက သုံးခါတောင်၊ ဒါတော့မပြောတော့ဘူး။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

And I'd done an episode of rehab for drug use.

မူးယစ်ဆေးသုံးလို့ ပြန်လည်ထူထောင်ရေး ဇာတ်ကွက် လုပ်ထားတယ်။

And I'd had two lovely staycations in jail.

ထောင်ထဲမှာ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ အပန်းဖြေခရီးနှစ်ခု ရှိခဲ့တယ်။

So I'm on the right stage.

ဒီတော့ ကျွန်မ နေရာမှန်ပေါ်မှာပေါ့။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

But the real reason, I think, I was a misfit,

ဒါပေမဲ့ တကယ့် အကြောင်းပြချက်က ကျွန်မအထင် အံမဝင်သူဖြစ်ခဲ့တာက

is that my daughter died the day she was born,

ကျွန်မသမီးဟာ မွေးတဲ့နေ့မှာပဲ ဆုံးသွားခဲ့ပြီး

and I hadn't figured out how to live with that story yet.

ဒီအဖြစ်မျိုးနဲ့ ဘယ်လို ရှင်သန်မလဲ ဆိုတာ တွေးမရခဲ့မိပါဘူး။

After my daughter died I also spent a long time homeless,

သမီးဆုံးပြီးတဲ့နောက် ကျွန်မဟာလည်း မိုးပျံလမ်းတစ်ခုအောက်မှာ နေထိုင်ရင်း

living under an overpass

အိမ်ယာမဲ့ဘဝကို အကြာကြီးကုန်ဆုံးခဲ့တယ်။

in a kind of profound state of zombie grief and loss

တစ်လျှောက်လုံး ကျွန်မတို့ထဲကတစ်ချို့ ရင်ဆိုင်ရတဲ့ ထိုင်းမှိုင်းတဲ့ သောကနဲ့

that some of us encounter along the way.

ဆုံးရှုံးမှုရဲ့ နက်ရှိုင်းတဲ့ အခြေအနေမျိုးမှာပေါ့။

Maybe all of us, if you live long enough.

ဖြစ်နိုင်တာက ကျွန်မတို့အားလုံး အတော်လေးကြာကြာ နေရင်ပေါ့။

You know, homeless people are some of our most heroic misfits,

သိတယ်နော်၊ အိမ်ယာမဲ့တွေဟာ ကျွန်မတို့ရဲ့ သူရသတ္တိအရှိဆုံး အံမဝင်သူတစ်ချို့ပါ။

because they start out as us.

အကြောင်းက ကျွန်မတို့လို သူတို့စတင်လို့ပါ။

So you see, I'd missed fitting in to just about every category out there:

ဒီတော့ ကျွန်မဟာ အမျိုးအစားတိုင်းလောက် မှာ အံဝင်ဖို့ လွဲချော်ခဲ့တာ အမြင်ပဲလေ၊

daughter, wife, mother, scholar.

သမီး၊ ဇနီး ၊အမေ၊ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ။

And the dream of being a writer

စာရေးဆရာဖြစ်ခြင်းဆိုတဲ့ အိပ်မက်က

was really kind of like a small, sad stone in my throat.

တကယ်က လည်ချောင်းထဲက ဝမ်းနည်းစရာ ကျောက်တုံးလေးပါ။

It was pretty much in spite of myself that I got on that plane

တော်တော်လေးကို မရည်ရွယ်ပဲ လေယာဉ်ပေါ်တက်ကာ

and flew to New York City,

စာရေးဆရာတွေရှိရာ

where the writers are.

New York City ကိုပျံသန်းခဲ့တာပါ။

Fellow misfits, I can almost see your heads glowing.

အံမဝင်တဲ့ အပေါင်းအသင်းတို့၊ ရှင်တို့ ခေါင်းတွေ တောက်ပနေတာ မြင်ရလုနီးပါးပဲ။

I can pick you out of a room.

ရှင်တို့ကို အခန်းထဲကနေ ရွေးထုတ်လို့ရတယ်။

At first, you would've loved it.

ပထမတော့ ရှင်တို့ သဘောကျမိမှာပါ။

You got to choose the three famous writers you wanted to meet,

ရှင်တို့တွေ့ချင်တဲ့ နာမည်ကျော် စာရေးဆရာသုံးဦး ရွေးဖို့လိုတယ်။

and these guys went and found them for you.

ဒီလူတွေက သွားပြီး ရှင်တို့ အတွက် ဒါတွေ ရှာပေးတယ်။

You got set up at the Gramercy Park Hotel,

Gramercy Park Hotel မှာ ရှင့်ကို နေရာချပေးတယ်၊

where you got to drink Scotch late in the night

အဲဒီမှာ အလန်းစား၊ သားနားပြီး ဟိတ်ဟန်များတဲ့လူတွေနဲ့

with cool, smart, swank people.

ညနှောင်းပိုင်း Scotch သောက်လို့ရတာပေါ့။

And you got to pretend you were cool and smart and swank, too.

ရှင်လည်း အလန်းစား၊ သားနားပြီး ဟိတ်ဟန် များတဲ့လူလို့ ဟန်ဆောင်ရတယ်။

And you got to meet a bunch of editors and authors and agents

အင်မတန် ဆန်းပြားတဲ့ နေ့လည်စာတွေ၊ ညစာတွေမှာ စာတည်းတွေ၊ စာရေးဆရာတွေ၊

at very, very fancy lunches and dinners.

ကိုယ်စားလှယ်တွေ တစ်ပြုံကြီး တွေရတာပေါ့။

Ask me how fancy.

ဘယ်လောက် ဆန်းပြားလဲ မေးပါဦး။

Audience: How fancy?

ပရိတ်သတ်။ ဘယ်လောက်ဆန်းပြားလဲ။

Lidia Yuknavitch: I'm making a confession: I stole three linen napkins --

LY: ကျွန်မဖြောင့်ချက်တစ်ပေးပါ့မယ်၊ စက္ကူလက်ကိုင်ပုဝါ သုံးခုခိုးခဲ့တယ်..

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

from three different restaurants.

မတူတဲ့ စားသောက်ဆိုင် သုံးဆိုင်ကပါ။

And I shoved a menu down my pants.

ဟင်းလျာစာရင်းကို ဘောင်းဘီထဲထိုးထည့်ခဲ့တယ်။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

I just wanted some keepsakes so that when I got home,

အိမ်ရောက်တဲ့အခါ အမှတ်တရ လက်ဆောင်အဖြစ် လိုချင်လို့ပါ။

I could believe it had really happened to me.

ဒါတကယ် ကိုယ့်ကိုဖြစ်ခဲ့တာ ဆိုတာ ယုံနိုင်အောင်လေ။

You know?

သိပါတယ်နော်။

The three writers I wanted to meet

ကျွန်မတွေ့ချင်တဲ့ စာရေးဆရာ သုံးဦးက

were Carole Maso, Lynne Tillman and Peggy Phelan.

Carole Maso, Lynne Tillman နဲ့ Peggy Phelan တို့ပါ။

These were not famous, best-selling authors,

ဒီလူတွေဟာ ကျော်ကြားပြီး ရောင်း အကောင်းဆုံးတွေ မဟုတ်ပေမဲ့

but to me, they were women-writer titans.

ကျွန်မအတွက်တော့ အထင်ကရ အမျိုးသမီး စာရေးဆရာတွေပါ။

Carole Maso wrote the book that later became my art bible.

Carole Maso က နောက်တော့ ကျွန်မရဲ့ အနုပညာ ကျမ်းစာဖြစ်လာတဲ့ စာအုပ်ရေးခဲ့တယ်။

Lynne Tillman gave me permission to believe

Lynne Tillman က ကျွန်မဝတ္ထုတွေဟာ ကမ္ဘာရဲ့

that there was a chance my stories could be part of the world.

အစိတ်အပိုင်း ဖြစ်နိုင်ခွင့်ရှိတယ် ဆိုတဲ့ ယုံကြည်မှုကို ပေးခဲ့တယ်။

And Peggy Phelan reminded me

Peggy Phelan က ကျွန်မဦးနှောက်တွေဟာ

that maybe my brains could be more important than my boobs.

ကျွန်မ ရင်သားတွေထက် ပိုအရေးပါ လောက်တာကို သတိပေးခဲ့တယ်။

They weren't mainstream women writers,

သူတို့ဟာ ပင်မစီးကြောင်းထဲက စာရေးဆရာတွေ မဟုတ်ပေမဲ့

but they were cutting a path through the mainstream

သူတို့ရဲ့ အနှစ်ပြည့်တဲ့ ဝတ္ထုတွေနဲ့ ပင်မစီးကြောင်းကိုဖြတ်ပြီး

with their body stories,

လမ်းဖောက်နေသူတွေပါ။

I like to think, kind of the way water cut the Grand Canyon.

ထင်မြင်ကြည့်ချင်တာက Grand Canyon ကို ဖြတ်စီးတဲ့ ရေလိုပေါ့။

It nearly killed me with joy

ဒီ ၅၀ ကျော် အမျိုးသမီး

to hang out with these three over-50-year-old women writers.

စာရေးဆရာတွေနဲ့ အတူရှိဖို့ဆို သေမတတ် ပျော်ခဲ့တာပေါ့။

And the reason it nearly killed me with joy

ကျွန်မကို သေမတတ်ပျော်စေတဲ့ အကြောင်းက

is that I'd never known a joy like that.

ဒီလို ပျော်ရွင်မှုကို တစ်ခါမှ မသိခဲ့ဘူး။

I'd never been in a room like that.

ဒီလိုအခန်းထဲ တစ်ခါမှ မရောက်ဖူးဘူး။

My mother never went to college.

အမေဟာ ကောလိပ်မတက်ဖူးဘူး။

And my creative career to that point

ဒီအချိန်ထိ ကျွန်မရဲ့ ဖန်တီးတဲ့ အလုပ်က

was a sort of small, sad, stillborn thing.

ဝမ်းနည်းစရာ၊ အဖြစ်မရှိသေးတဲ့ အရာလေးလိုပါ။

So kind of in those first nights in New York I wanted to die there.

ဒီတော့ New York မှာ ဒီလို ပထမညတွေဟာ အဲဒီမှာ သေချင်စိတ်ပေါက်သွားတယ်။

I was just like, "Kill me now. I'm good. This is beautiful."

ကျွန်မက "ကျွန်မကို အခုသတ်ပါ၊ ကျွန်မက တော်တယ်၊ ဒါဟာ လှပတာပါ။"

Some of you in the room will understand what happened next.

နောက်ဆက်ဖြစ်တာကို ဒီအခန်း ထဲက တစ်ချို့ နားလည်မိမှာပါ။

First, they took me to the offices of Farrar, Straus and Giroux.

ပထမ သူတို့ ကျွန်မကို Farrar, Strauss နဲ့ Giroux ရုံးတွေဆီခေါ်သွားတယ်။

Farrar, Straus and Giroux was like my mega-dream press.

Farrar, Strauss နဲ့ Giroux ဆိုတာက ဧရာမ အိပ်မက် သတင်းဌာနပါ။

I mean, T.S. Eliot and Flannery O'Connor were published there.

ဆိုလိုတာကT.S Eliot နဲ့ Flannery O'Connor တို့ကို အဲဒီမှာ ထုတ်ဝေခဲ့တယ်။

The main editor guy sat me down and talked to me for a long time,

အဓိက စာတည်းငနဲက ကျွန်မကို ထိုင် ခိုင်းပြီး အကြာကြီး စကားပြောတယ်၊

trying to convince me I had a book in me

ရေးကူးသမားအဖြစ် ကျွန်မဘဝ အကြောင်း ကျွန်မ စာအုပ်

about my life as a swimmer.

ရှိတာ ကြိုးစား သ်မ်းသွင်းရင်းပေါ့။

You know, like a memoir.

ကိုယ်တွေ့မှတ်တမ်းမျိုးလေ။

The whole time he was talking to me,

ကျွန်မကို တစ်ချိန်လုံး သူစကားပြောနေတာ၊

I sat there smiling and nodding like a numb idiot,

ကျွန်မဟာ ငတုံးမလို ပြုံးရင်း၊ ခေါင်း ညိတ်ရင်း လက်ပိုက်ကာ

with my arms crossed over my chest,

အဲဒီမှာ ထိုင်ခဲ့တယ်၊

while nothing, nothing, nothing came out of my throat.

ဒီအခိုက် လည်ချောင်းက ဘာမှထွက်မလာခဲ့ဘူး။

So in the end, he patted me on the shoulder

ဒါနဲ့ အဆုံးမှာ ကျွန်မ ပခုံးကို ပုတ်လိုက်တယ်၊

like a swim coach might.

ရေကူးနည်းပြ တစ်ယောက်လိုပေါ့။

And he wished me luck

ကျွန်မကို ကံကောင်းဖို့ ဆုတောင်းပေးကာ

and he gave me some free books

စာအုပ်တစ်ချို့ လက်ဆောင်ပေးပြီး

and he showed me out the door.

တံခါးဆီကို လမ်းပြပေးခဲ့ပါတယ်။

Next, they took me to the offices of W.W. Norton,

နောက်တော့ W.W Norton ရုံးတွေဆီ ကျွန်မကို ခေါ်သွားတယ်၊

where I was pretty sure I'd be escorted from the building

ဒီမှာ အတော် သေချာနေတာက ကိုယ့်ကို တိုက်ကနေ Doc Martens

just for wearing Doc Martens.

စီးဖို့ပဲ လိုက်ပို့ခံရမယ်ပေါ့။

But that didn't happen.

ဒါပေမဲ့ ဒါဖြစ်မလာခဲ့ပါဘူး။

Being at the Norton offices

Norton ရုံးတွေမှာ ရှိနေခြင်းက

felt like reaching up into the night sky and touching the moon

ညကောင်းကင်ဆီ လှမ်းပြီး လမင်း ကို ထိနေရတာမျိုး ခံစားရတယ်၊

while the stars stitched your name across the cosmos.

ဒီအခိုက် စကြာဝဠာကိုဖြတ်ကာ ကြယ်တွေက ကိုယ့်နာမည်းကို သီချုပ်တာမျိုးပေါ့။

I mean, that's how big a deal it was to me.

ဒါက ကျွန်မအတွက် ဘယ်လောက် ကြီးမားတယ်ဆိုလိုတာပါ။

You get it?

နားလည်ပါတယ်နော်။

Their lead editor, Carol Houck Smith,

သူတို့ ခေါင်းဆောင် စာတည်း Carol Houck Smith က

leaned over right in my face with these beady, bright, fierce eyes

ဝန်းဝိုင်း၊စူးရှ၊ ခက်ထန်တဲ့ မျက်လုံးတွေ နဲ့ ကျွန်မမျက်နှာတည့်တည့်ဆီ ကိုင်းကာ

and said, "Well, send me something then, immediately!"

ပြောတာက "ကောင်းပြီ၊ ဒါဆို တစ်ခုခု ချက်ချင်းပေးကွာ"တဲ့။

See, now most people, especially TED people,

ကြည့်၊ အခု လူအများစု၊ အထူးသဖြင့် TED ကလူတွေဆို

would have run to the mailbox, right?

စာတိုက်ပုံးဆီ ပြေးကြမှာပဲ မဟုတ်လား။

It took me over a decade to even imagine

ကျွန်မအတွက်တော့ စာအိတ်ထဲတစ်ခုခု ထည့်ပြီး တံဆိပ်ခေါင်းကို လျက်ဖို့

putting something in an envelope and licking a stamp.

စိတ်ကူးကြည့်တာတောင် ဆယ်စုနှစ် တစ်ခုကျော်ကြာခဲ့တယ်။

On the last night,

နောက်ဆုံး ညမှာတော့

I gave a big reading at the National Poetry Club.

National Poetry Club မှာ စာရွတ်ပွဲကြီး လုပ်ခဲ့တယ်။

And at the end of the reading,

စာရွတ်တာ အပြီးမှာ

Katharine Kidde of Kidde, Hoyt & Picard Literary Agency,

Kidde, Holy & Picard Literal Agency က Katherine Kidde က

walked straight up to me and shook my hand

ကျွန်မဆီ တန်းလျှောက်လာပြီး လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ကာ

and offered me representation, like, on the spot.

ချက်ချင်းပဲ ကိုယ်စားပြုဖို့ ကမ်းလှမ်းတယ်။

I stood there and I kind of went deaf.

ကျွန်မ အဲဒီမှာရပ်ပြီး နားပင်း သွာတာမျိုး ဖြစ်သွားတယ်။

Has this ever happened to you?

ရှင်တို့ ဒီအဖြစ်မျိုး ဖြစ်ဖူးလား။

And I almost started crying

ကျွန်မ ထငိုမိတော့မလိုဖြစ်ခဲ့တယ်၊

because all the people in the room were dressed so beautifully,

အကြောင်းက အခန်းထဲက လူတွေဟာ ဝတ်ကောင်းစားလှတွေ ဆင်ထားပြီး

and all that came out of my mouth was:

ကျွန်မပါးစပ်က ထွက်လာတာဆိုလို့

"I don't know. I have to think about it."

"မသိပါဘူးရှင်၊ စဉ်းစားဖို့လိုပါတယ်"တဲ့။

And she said, "OK, then," and walked away.

"ဒါဆို ကောင်းပြီ"ဆိုပြီး သူမထွက်သွားတယ်။

All those open hands out to me, that small, sad stone in my throat ...

ဒီကျွန်မကို ဖွင်ပေးတဲ့ လက်တွေ၊ ကျွန်မ လည်ချောင်းက ဝမ်းနည်းစရာ ကျောက်တုံးလေးပါ။

You see, I'm trying to tell you something about people like me.

မြင်တယ်နော်၊ ကျွန်မလို လူတွေ အကြောင်း တစ်ခုခုကို ကြိုးစားပြောနေတာ။

Misfit people -- we don't always know how to hope or say yes

အံမဝင်တဲ့လူတွေ၊ "အင်း"လို့ ဘယ်လို မျှော်လင့်ပြောဆိုဖို့ (သို့) ကြီးတာ

or choose the big thing,

တစ်ခုခုရွေးဖို့ အမြဲကို မသိဘူး။

even when it's right in front of us.

ကိုယ့်ရှေ့တည့်တည်မှာ ရှိနေတာတောင်မှနော်။

It's a shame we carry.

ကျွန်မတို့ ဆောင်ကြတာက ရှက်စိတ်ပါ။

It's the shame of wanting something good.

ဒါက ကောင်းတာတစ်ခုခု လိုတာရဲ့ ရှက်စိတ်ပါ။

It's the shame of feeling something good.

ကောင်းတာတစ်ခုခု ခံစားခြင်းရဲ့ ရှက်စိတ်ပါ။

It's the shame of not really believing we deserve to be in the room

ကိုယ် လေးစားတဲ့ လူတွေနဲ့အတူ အခန်းထဲမှာ ကိုယ်ထိုက်တန်တာကို တကယ်ပဲ

with the people we admire.

မယုံကြည်ခြင်းရဲ့ ရှက်စိတ်ပါ။

If I could, I'd go back and I'd coach myself.

တတ်နိုင်ရင် ပြန်သွားပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို သင်ပေးလိုက်မယ်။

I'd be exactly like those over-50-year-old women who helped me.

ကျွန်မကို ကူညီခဲ့ဖူးတဲ့ ၅၀ ကျော် စာရေး ဆရာမကြီးတွေလို ထပ်ထူဖြစ်လိမ့်မယ်။

I'd teach myself how to want things,

အရာတွေကို လိုချင်ဖို့၊ ရင်ဆိုင်ဖို့၊

how to stand up, how to ask for them.

ဒါတွေကို တောင်းခံဖို့ ကိုယ့် ကိုယ်ကို သင်ပေးမိမယ်။

I'd say, "You! Yeah, you! You belong in the room, too."

ပြောမိမှာက "ဟေး မင်း မင်းလည်း ဒီခန်းနဲ့ဆိုင်တယ်"လို့ပေါ့။

The radiance falls on all of us,

ဒီဝင်းပမှုက အားလုံးဆီ ဖြာကျပြီး

and we are nothing without each other.

အချင်းအချင်း ကင်းကွာနေမှတော့ ကျွန်မတို့ဟာ အလကားပဲလေ။

Instead, I flew back to Oregon,

ဒီအစား Oregon ကို လေယာဉ်နဲ့ ပြန်ခဲ့ပြီး

and as I watched the evergreens and rain come back into view,

အမြဲစိမ်းပင်တွေနဲ့ မိုးဟာ မြင်ကွင်းထဲ ပြန်ဝင်လာတာကို ကြည့်စဉ်မှာ

I just drank many tiny bottles of airplane "feel sorry for yourself."

"မင်းအတွက် စိတ်မကောင်းဘူး" လေယာဉ်ရဲ့ ပုလင်းလေးတွေ အများကြီး သောက်ခဲ့တယ်။

I thought about how, if I was a writer, I was some kind of misfit writer.

ငါသာ စာရေးဆရာဆို ဘယ်လို အံမဝင်တဲ့ စာရေးဆရာဖြစ်မလဲဆိုတာ တွေးမိတယ်။

What I'm saying is,

ကျွန်မပြောနေတာက

I flew back to Oregon without a book deal,

ကျွန်မ Oregon ကို စာအုပ်သဘောတူမှုမရ၊

without an agent,

ကိုယ်စားလှယ်မရပဲ၊

and with only a headful and heart-ful of memories

နှစ်လိုဖွယ် စာရေးဆရာတွေနဲ့ အနီးကပ်

of having sat so near

ထိုင်ရခြင်းဆိုတဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေ ခေါင်းအပြည့်၊

the beautiful writers.

ရင်နဲ့အပြည့်နဲ့သာ ပြန်ခဲ့တာပါ။

Memory was the only prize I allowed myself.

မှတ်ဉာဏ်ဟာ ကျွန်မကိုယ် ကျွန်မ ခွင့်ပြုတဲ့ ဆုပဲဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

And yet, at home in the dark,

ရှိသေးတာက အိမ်ရောက်တော့ အမှောင်ထဲမှာ

back in my underwear,

အတွင်းခံနဲ့ပြန်နေပြီး

I could still hear their voices.

သူတို့စကားသံတွေ ကြားရတုန်းပဲ။

They said, "Don't listen to anyone who tries to get you to shut up

သူတို့ပြောတာက" မင်းကိုပိတ်လှောင်ဖို့ ဒါမှ မဟုတ် မင်းရဲ့ ဇာတ်လမ်းကိုပြောင်းပစ်ဖို့

or change your story."

ကြိုးစားသူတွေကိ နားမထောင်နဲ့"တဲ့

They said, "Give voice to the story only you know how to tell."

သူတို့က "ကိုယ်ပဲ ပြောတတ်တဲ့ ဇာတ်လမ်းဆီ စေ့ဆော်မှု ပေးပါ"

They said, "Sometimes telling the story

သူတို့က" တစ်ခါတစ်ရံ ဇာတ်လမ်းကို ပြောပြခြင်းဟာ

is the thing that saves your life."

ကိုယ့်ဘဝကို ကယ်တင်တဲ့အရာပါ"တဲ့။

Now I am, as you can see, the woman over 50.

အခု ကျွန်မဟာ မြင်တဲ့အတိုင်း ၅၀ ကျော် မိန်းမကြီးပါ၊

And I'm a writer.

ပြီးတော့ စာရေးဆရာမပါ၊

And I'm a mother.

ပြီးတော့ မိခင်တစ်ယောက်။

And I became a teacher.

ပြီးတော့ ဆရာမဖြစ်ခဲ့တယ်။

Guess who my favorite students are.

အကြိုက်ဆုံး ကျောင်းသားတွေကို မှန်းလိုက်

Although it didn't happen the day

စာတိုက်ပုံးကိုဖြတ်ပြီး

that dream letter came through my mailbox,

အိမ်မက်စာလာတဲ့ရက်က ဖြစ်မလာခဲ့ပေမဲ့

I did write a memoir,

"Chronology of Water" လို့ခေါ်တဲ့

called "The Chronology of Water."

ကိုယ်တွေ့မှတ်တမ်းတော့ ရေးခဲ့တယ်။

In it are the stories of how many times I've had to reinvent a self

ဒီထဲမှာ ရွေးချယ်မှုရဲ့ အပျက်အစီးတွေက အတ္တတစ်ခုကို ဘယ်နှစ်ကြိမ်

from the ruins of my choices,

ဆန်သစ်တီထွင်ဖို့ လိုတဲ့ အကြောငိး ဇာတ်လမ်းတွေ၊

the stories of how my seeming failures were really just weird-ass portals

ကျဆုံးမှုတွေလို့ ထင်ရတာတွေဟာ လှပတဲ့ တစ်ခုခုဆီအတွက်တကယ့် ထူးဆန်းတဲ့

to something beautiful.

မုခ်ဝတွေ ဖြစ်ပုံ ဇာတ်လမ်းတွေပါ။

All I had to do was give voice to the story.

လုပ်ဖို့လိုတာဆိုလို ဇာတ်လမ်းကို စေ့ဆော်မှုပေးဖို့ပါ။

There's a myth in most cultures about following your dreams.

ယဉ်ကျေးမှုအများစုမှာ အိပ်မက်နောက် လိုတဲ့အကြောင်း အယူမှားတစ်ခုရှိတယ်။

It's called the hero's journey.

ဒါကို လူစွမ်းကောင်းခရီး လို့ခေါ်တယ်။

But I prefer a different myth,

ဒါပေမဲ့ မတူတဲ့အယူမှားကို ပိုကြိုက်တယ်၊

that's slightly to the side of that

နည်းနည်းလေး ဒါဘေးက

or underneath it.

(သို့) အောက်ခြေနားကပါ။

It's called the misfit's myth.

ဒါကို အံမဝင်တဲ့ အယူမှားလို့ ခေါ်တယ်။

And it goes like this:

ဒါက ဒီလိုပါ။

even at the moment of your failure,

"သင့်ကျဆုံးမှုရဲ့ ခဏတာ ကာလလေးမှာတောင်မှ

right then, you are beautiful.

ဒီတုန်းမှာ သင်ဟာ လှပပါတယ်။

You don't know it yet,

ဒါကို သင်မသိသေးပေမဲ့

but you have the ability to reinvent yourself

သင့်ကိုယ်သင် အဆုံးမရှိ ဆန်းသစ်တီထွင်ဖို့

endlessly.

သင့်မှာ အစွမ်းရှိပါတယ်။

That's your beauty.

ဒါဟာ သင့်ရဲ့ အလှပဲလေ။

You can be a drunk,

သင်ဟာ အမူးသမားဖြစ်နိုင်တယ်၊

you can be a survivor of abuse,

မတရားပြုခြင်းက ရှင်ကျန်သူဖြစ်နိုင်တယ်။

you can be an ex-con,

ထောင်ထွက်ဟောင်း ဖြစ်နိုင်တယ်၊

you can be a homeless person,

အိမ်ယာမဲ့တစ်ဦး ဖြစ်နိုင်တယ်။

you can lose all your money or your job or your husband

သင့်ငွေ (သို့) အလုပ် (သို့) လင်သား (သို့) မယား

or your wife, or the worst thing of all,

အားလုံး ဆုံးရှုံးသူဖြစ် နိုင်တယ် (သို့) အားလုံးထဲက

a child.

အဆိုးဆုံးက ကလေးပါ။

You can even lose your marbles.

ကျောက်ဒိုးတွေတောင် ဆုံးရှုံးနိုင်တယ်။

You can be standing dead center in the middle of your failure

ဆုံးရှုံးမှု အလယ်ထဲမှာ ကြက်သေ သေနေတာ ဖြစ်နိုင်တယ်။

and still, I'm only here to tell you,

ရှိသေးတာက သင်တို့ကို ပြောပြဖို့ပဲ ဒီမှာ ကျွန်မရှိနေတာပါ။

you are so beautiful.

သင်တို့ဟာ လှပပါတယ်။

Your story deserves to be heard,

သင့်ရဲ့ဇာတ်လမ်းဟာ ကြားထိုက်ပါတယ်။

because you, you rare and phenomenal misfit,

အကြောငိးက သင်ဟာ ရှားပါးပြီး ထူးကဲတဲ​့ အံမဝင်ဖြစ်လို့ပါ။

you new species,

မျိုးစိတ်သစ် သင်ဟာ

are the only one in the room

ဒီအခန်းထဲက တစ်ဦးတည်းသော

who can tell the story

သင်ပြောမယ့် နည်းလမ်းနဲပဲ

the way only you would.

ဇာတ်လမ်းပြောနိုင်သူပါ။

And I'd be listening.

ကျွန်မ နားထောင် နေပါ့မယ်။

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)