The beauty of being a misfit | Lidia Yuknavitch

Translator: رضا صابری Reviewer: Mojtaba Mehri

So I know TED is about a lot of things that are big,

میدونم که TED درباره خیلی چیزهاییه که بزرگن،

but I want to talk to you about something very small.

اما من میخوام درباره چیزی باهاتون صحبت کنم که خیلی کوچیکه.

So small, it's a single word.

اونقدر کوچیک که در حد یک کلمه است.

The word is "misfit."

اون کلمه "وصله ناجور"ـه.

It's one of my favorite words, because it's so literal.

این یکی از کلمات مورد علاقمه چون خیلی معناداره.

I mean, it's a person who sort of missed fitting in.

یعنی آدمی که یه جورایی نتونسته با بقیه جور بشه.

Or a person who fits in badly.

یا آدمی که سازگاری خوبی پیدا نکرده.

Or this: "a person who is poorly adapted

یا "آدمی که با شرایط و محیط جدید

to new situations and environments."

سازگاری ضعیفی داشته."

I'm a card-carrying misfit.

من یکی از پرچمداران وصله ناجورم.

And I'm here for the other misfits in the room,

و امروز از طرف بقیه وصله های ناجور اینجا هستم،

because I'm never the only one.

چون هیچ وقت من تنها وصله ناجور نیستم.

I'm going to tell you a misfit story.

میخوام براتون داستان یه وصله ناجورو بگم.

Somewhere in my early 30s,

سی و چند سالم بود که

the dream of becoming a writer came right to my doorstep.

رؤیای نویسنده شدن صاف اومد در خونمو زد.

Actually, it came to my mailbox

در واقع اومد توی صندوق پستی م

in the form of a letter that said I'd won a giant literary prize

به شکل یه نامه که توش نوشته بود یه جایز ادبی بزرگ برنده شدم

for a short story I had written.

بخاطر داستان کوتاهی که نوشته بودم.

The short story was about my life as a competitive swimmer

داستان کوتاه درباره زندگیم به عنوان یک شناگرِ مسابقات بود

and about my crappy home life,

و درباره زندگی تلخ خانوادگیم،

and a little bit about how grief and loss can make you insane.

و کمی درباره اینکه چطورغم و ضرر می تونه آدمو به دیوونگی بکشونه.

The prize was a trip to New York City to meet big-time editors and agents

جایزش سفر به نیویورک ستی بود برای ملاقات سردبیران و نماینده های بزرگ

and other authors.

و بقیه نویسنده ها.

So kind of it was the wannabe writer's dream, right?

خوب یه جورایی رؤیای اونایی بود که میخواستن نویسنده بشن، درسته؟

You know what I did the day the letter came to my house?

می دونید روزی که نامه رسید چی کار کردم؟

Because I'm me,

چو من، من هستم،

I put the letter on my kitchen table,

نامه رو گذاشتم روی میز آشپزخونه،

I poured myself a giant glass of vodka

یه لیوان بزرگ وُدکا برای خودم ریختم

with ice and lime,

با یخ و لیمو،

and I sat there in my underwear for an entire day,

و کل روز رو با لباس زیرم نششستم اونجا،

just staring at the letter.

و فقط به نامه ذل زدم.

I was thinking about all the ways I'd already screwed my life up.

به تمام روشهایی فکر میکردم که تا اون موقع به زندگیم گند زده بودم.

Who the hell was I to go to New York City

آخه من کی بودم که برم نیویورک سیتی

and pretend to be a writer?

و وانمود کنم یه نویسنده م؟

Who was I?

من کی بودم؟

I'll tell you.

بهتون میگم.

I was a misfit.

من یه وصله ناجور بودم.

Like legions of other children,

مثل لژیون های بقیه بچه ها،

I came from an abusive household

من از یه خانواده خشن بودم

that I narrowly escaped with my life.

که به سختی ازش جون سالم به در بردم

I already had two epically failed marriages underneath my belt.

توی کارنامه م دو شکست فجیع در ازدواج داشتم.

I'd flunked out of college not once but twice

از دانشگاه اخراج شدم اونم نه یه بار، بلکه دوبار

and maybe even a third time that I'm not going to tell you about.

وشایدم بار سومی هم هست که نمیخوام راجبش صحبت کنم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And I'd done an episode of rehab for drug use.

یه دورانی هم به خاطر استفاده از مواد مخدر در بازپروری بودم.

And I'd had two lovely staycations in jail.

دو بارم که تعطیلات بسیار لذت بخشی رو در زندان گذروندم.

So I'm on the right stage.

خوب پس جای درستی وایستادم.

(Laughter)

(خنده حضار)

But the real reason, I think, I was a misfit,

اما چیزی که واقعا باعث شد فکر کنم که یه وصله ناجورم

is that my daughter died the day she was born,

اینه که دخترم همون روزی که به دنیا اومد از دنیا رفت،

and I hadn't figured out how to live with that story yet.

و هنوز هم نمیدونستم چطور باید با این قصه کنار بیام.

After my daughter died I also spent a long time homeless,

بعد از مردن دخترم، مدت زیادی آواره بودم،

living under an overpass

و زیر یه پل زندگی می کردم

in a kind of profound state of zombie grief and loss

در یه جور حالت ناراحتی و زیان عمیق

that some of us encounter along the way.

حالتی که بعضی هامون توی مسیر باهاش روبرو می شیم.

Maybe all of us, if you live long enough.

شایدم همه مون، البته اگه به اندازه کافی عمر کنیم.

You know, homeless people are some of our most heroic misfits,

می دونید، بی خانمان ها از قهرمان ترین وصله های ناجور ما هستن،

because they start out as us.

چونکه اونا هم زندگی رو مثل ماها شروع کردن.

So you see, I'd missed fitting in to just about every category out there:

خوب می بینید که من توی هیچ حوزه ای نتونستم سازگار بشم:

daughter, wife, mother, scholar.

به عنوان دختر، همسر، مادر و دانشجو.

And the dream of being a writer

و رؤیای نویسنده شدن

was really kind of like a small, sad stone in my throat.

واقعاً مثل یه سنگ کوچولوی غمناک توی گلوی من بود.

It was pretty much in spite of myself that I got on that plane

برخلاف میلم سوار اون هواپیما شدم

and flew to New York City,

و رفتم نیویورک سیتی،

where the writers are.

همونجایی که نویسنده ها بودن.

Fellow misfits, I can almost see your heads glowing.

هم وصله های ناجور، می تونم ببینم چشماتون داره برق میزنه.

I can pick you out of a room.

میتونم از بین جمعیت توی سالن پیداتون کنم.

At first, you would've loved it.

اول، عاشقش میشی.

You got to choose the three famous writers you wanted to meet,

میتونی از بین نویسنده هایی که میخوای ببینی، سه نفرو انتخاب کنی،

and these guys went and found them for you.

بعدش می رفتن اونها رو برات پیدا می کردن.

You got set up at the Gramercy Park Hotel,

مراسم در هتل پارک گرامرسی برگزار میشد،

where you got to drink Scotch late in the night

جایی که میتونستی نصفه شب بری ویسکی اسکاتلندی بخوری

with cool, smart, swank people.

اونم با آدمای باحال، با هوش و شیک و پیک.

And you got to pretend you were cool and smart and swank, too.

و وانمود کنی که تو هم مثل اونا باحال، با هوش و شیک و پیکی.

And you got to meet a bunch of editors and authors and agents

میتونستی یه عالمه سردبیر و نویسنده و نماینده رو ملاقات کنی

at very, very fancy lunches and dinners.

اونم موقع نهارها و شام های خیلی خیلی رؤیایی.

Ask me how fancy.

ازم بپرسید چقدر رؤیایی؟

Audience: How fancy?

حضار: چقدر رؤیایی؟

Lidia Yuknavitch: I'm making a confession: I stole three linen napkins --

لیدیا یوکناویچ: بذارید یه اعترافی بکنم: سه تا دستمال سفره بلند کردم...

(Laughter)

(خنده حضار)

from three different restaurants.

از سه رستوران مختلف.

And I shoved a menu down my pants.

یه مِنو هم چپوندم توی شلوارم.

(Laughter)

(خنده حضار)

I just wanted some keepsakes so that when I got home,

فقط می خواستم چندتا یادگاری داشته باشم تا وقتی رسیدم خونه،

I could believe it had really happened to me.

باورم شه که همه اون چیزا واقعا برام اتفاق افتاده.

You know?

میدونید؟

The three writers I wanted to meet

سه نویسنده ای که میخواستم ببینمشون

were Carole Maso, Lynne Tillman and Peggy Phelan.

اینا بودن: کارول ماسو، لین تیلمن و پگی فیلان.

These were not famous, best-selling authors,

اینا از این نویسنده های معروف و پرفروش نبودن،

but to me, they were women-writer titans.

اما برای من توی نویسنده های زن، اینا خدا بودن.

Carole Maso wrote the book that later became my art bible.

کارول ماسو کتابی نوشت که بعدها تبدیل شد به کتاب مقدس هنری من.

Lynne Tillman gave me permission to believe

لین تیلمن بهم اجازه داد باور کنم

that there was a chance my stories could be part of the world.

که داستان من هم این شانس رو داره که بخشی از این دنیا باشه.

And Peggy Phelan reminded me

و پگی فیلان یادم انداخت که

that maybe my brains could be more important than my boobs.

شاید مغزم بتونه مهمتر از سینه هام باشه.

They weren't mainstream women writers,

اونها نویسنده های زن سرشناسی نبودن،

but they were cutting a path through the mainstream

ولی راهی را به شاهراه نویسندگی باز کردن

with their body stories,

اونم با داستانهای خودشون.

I like to think, kind of the way water cut the Grand Canyon.

مثل جریان آبی که دره های گراند کانیون رو میشکافه.

It nearly killed me with joy

نزدیک بود از ذوق بمیرم

to hang out with these three over-50-year-old women writers.

که داشتم با این سه نویسنده زن بالای پنجاه سال میچرخیدم.

And the reason it nearly killed me with joy

و دلیل ذوق مرگ شدنم هم این بود که

is that I'd never known a joy like that.

تا اون موقع اونقدر ذوق نکرده بودم.

I'd never been in a room like that.

تا اون موقع همچین سالنی نرفته بودم.

My mother never went to college.

مادرم هیچ وقت به دانشگاه نرفت.

And my creative career to that point

و کار خلاقانه من تا اون موقع

was a sort of small, sad, stillborn thing.

یه چیز کوچک و غمگینی بود که در نطفه مرده بود.

So kind of in those first nights in New York I wanted to die there.

یه جورایی شبهای اول دوست داشتم همونجا توی نیویورک بمیرم.

I was just like, "Kill me now. I'm good. This is beautiful."

حسم اینطوری بود: "همین الان منو بکُشید. حالم خوبه. این خیلی قشنگه."

Some of you in the room will understand what happened next.

بعضیهاتون که اینجایید شاید بدونید بعدش چی شد.

First, they took me to the offices of Farrar, Straus and Giroux.

اولش، منو بردن دفتر فِرار، استراس و جیرو.

Farrar, Straus and Giroux was like my mega-dream press.

انتشارات فِرار، استراس و جیرو غول رسانه ای رؤیاهای من بودن.

I mean, T.S. Eliot and Flannery O'Connor were published there.

منظورم اینه که آثار تی اس الیوت و فلانری اُ کُرنر اونجا چاپ شده بود.

The main editor guy sat me down and talked to me for a long time,

سردبیر اصلی منو نشوند و مدت زیادی باهام حرف زد،

trying to convince me I had a book in me

سعی میکرد متقاعدم کنه که در وجودم یه کتابی هست

about my life as a swimmer.

درباره زندگیم به عنوان یه شناگر.

You know, like a memoir.

میدونید، چیزی مثل شرح حال.

The whole time he was talking to me,

کل مدتی رو که باهام حرف میزد

I sat there smiling and nodding like a numb idiot,

نشسته بودم و مثل یه احمق خنگ لبخند میزدم و سرمو تکون می دادم،

with my arms crossed over my chest,

در حالت دست به سینه،

while nothing, nothing, nothing came out of my throat.

و هیچ چیزی، هیچ چیزی، هیچ کلمه ای، از دهنم در نیومد.

So in the end, he patted me on the shoulder

آخرشم زد رو شونه م

like a swim coach might.

مثل یه مربی شنا.

And he wished me luck

و برام آرزوی موفقیت کرد

and he gave me some free books

و چندتا کتاب رایگان بهم داد

and he showed me out the door.

و درب خروجی رو بهم نشون داد.

Next, they took me to the offices of W.W. Norton,

بعدش منو بردن دفتر دابلیو دابلتو نورتون،

where I was pretty sure I'd be escorted from the building

جایی که کاملا مطمئن بودم از اون ساختمون منو اسکورت میکنن

just for wearing Doc Martens.

فقط برای اینکه داک مارتینز پوشیده بودم.

But that didn't happen.

اما همچین اتفاقی نیفتاد.

Being at the Norton offices

تو دفتر نورتون بودن

felt like reaching up into the night sky and touching the moon

مثل اینه که توی آسمون شب دستتودراز کنی و ماه رو لمس کنی

while the stars stitched your name across the cosmos.

در حالیکه ستاره ها اسمت رو روی آسمونها مینویسن.

I mean, that's how big a deal it was to me.

اینو می گم که بدونید چقدر برام اهمیت داشت.

You get it?

متوجه هستین؟

Their lead editor, Carol Houck Smith,

سردبیر اصلی، کارول هوک اسمیت،

leaned over right in my face with these beady, bright, fierce eyes

با اون چشای درشت و براق و خشنش صاف اومد توی صورتم

and said, "Well, send me something then, immediately!"

و گفت: "خوب، یه چیزی برام بفرست، فوری!"

See, now most people, especially TED people,

خوب، بیشتر آدما، بخصوص آدمای TED،

would have run to the mailbox, right?

سریع میرن سراغ صندوق پستی شون، درسته؟

It took me over a decade to even imagine

بیشتر از یه دهه طول کشید تا حتی تصور کنم

putting something in an envelope and licking a stamp.

که دارم یه چیزی میذارم تو پاکت و بهش تمبرمیزنم.

On the last night,

شب آخر،

I gave a big reading at the National Poetry Club.

در کلوپ شعر ملی، یک بازخوانی بزرگ داشتم.

And at the end of the reading,

و در انتهای بازخوانی،

Katharine Kidde of Kidde, Hoyt & Picard Literary Agency,

کاترین کیدی از آژانس ادبی کیدی، هویت و پیکارد،

walked straight up to me and shook my hand

مستقیم اومد به طرفم و باهام دست داد

and offered me representation, like, on the spot.

و بهم پیشنهاد داد یه ارائه داشته باشم، همینطور بی مقدمه.

I stood there and I kind of went deaf.

همینطوری وایستادم و یه جورایی کر شدم.

Has this ever happened to you?

تا حالا اینجوری شدین؟

And I almost started crying

و دیگه داشت گریه م میگرفت

because all the people in the room were dressed so beautifully,

چون تمام آدمای اونجا لباسای قشنگ تنشون بود،

and all that came out of my mouth was:

و تنها چیزی که از دهانم خارج شد این بود:

"I don't know. I have to think about it."

"نمیدونم. باید راجبش فکر کنم."

And she said, "OK, then," and walked away.

اون هم گفت: "خب، باشه" و رفت.

All those open hands out to me, that small, sad stone in my throat ...

اون همه دستهایی که به طرفم دراز شده بود، اون سنگ کوچولوی غمناک هنوز در گلوی من بود.

You see, I'm trying to tell you something about people like me.

می بینید، میخوام یه چیزی درباره آدمایی مثل خودم بهتون بگم.

Misfit people -- we don't always know how to hope or say yes

ماها، وصله های ناجور، خیلی وقتا نمی دونیم چطور امیدوار باشیم و بگیم بله،

or choose the big thing,

یا اون بزرگه رو انتخاب کنیم،

even when it's right in front of us.

حتی وقتی درست جلومون هستن.

It's a shame we carry.

این شرم همیشه با ماست.

It's the shame of wanting something good.

شرم از خواستن یه چیز خوب.

It's the shame of feeling something good.

شرم از داشتن یه احساس خوب.

It's the shame of not really believing we deserve to be in the room

شرم از این که واقعا باور کنیم حقمونه جایی باشیم که

with the people we admire.

آدمای مورد تحسین مون هستن.

If I could, I'd go back and I'd coach myself.

اگر میتونستم، برمی گشتم و خودمو تعلیم می دادم.

I'd be exactly like those over-50-year-old women who helped me.

می شدم درست مثل اون خانم های بالای پنجاه سالی که بهم کمک کردن.

I'd teach myself how to want things,

به خودم یاد می دادم چطور چیزی رو بخوام،

how to stand up, how to ask for them.

چطور بلند شم و چطور درخواستشون کنم.

I'd say, "You! Yeah, you! You belong in the room, too."

می گفتم: "تو، آره خود تو! جای تو هم اینجاست."

The radiance falls on all of us,

همه مون یه خورشید داریم،

and we are nothing without each other.

و بدون هم هیچی نیستیم.

Instead, I flew back to Oregon,

بجاش، من با هواپیما برگشتم به اورگن،

and as I watched the evergreens and rain come back into view,

و همونطور که به مناطق همیشه سبز نگاه می کردم و بارون که داشت نزدیک می شد،

I just drank many tiny bottles of airplane "feel sorry for yourself."

فقط چندتا از بطریهای کوچولوی "غصه خودتو بخور" هواپیمارو خوردم

I thought about how, if I was a writer, I was some kind of misfit writer.

به این فکر کردم اگه نویسنده هم میشدم، یه جورایی یه نویسنده وصله ناجور می شدم.

What I'm saying is,

می خوام بگم که،

I flew back to Oregon without a book deal,

من بدون قرارداد کتاب به اورگن برگشتم،

without an agent,

بدون هیچ نماینده ای

and with only a headful and heart-ful of memories

و تنها با ذهن و قلبی مملو از خاطرات

of having sat so near

از نشستن در نزدیکی

the beautiful writers.

اون نویسندهای زیبا.

Memory was the only prize I allowed myself.

خاطره تنها جایزه ای بود که من به خودم روا میدونستم.

And yet, at home in the dark,

و باز توی خونه، توی تاریکی،

back in my underwear,

دوباره با لباس زیرم،

I could still hear their voices.

می تونستم صداشون رو بشنوم.

They said, "Don't listen to anyone who tries to get you to shut up

اونا می گفتن: "به حرف کسایی که میخوان ساکتت کنن گوش نده یا اونایی که

or change your story."

میخوان داستانتو عوض کنن."

They said, "Give voice to the story only you know how to tell."

اونا میگفتن:" به داستانی که فقط خودت میدونی چطور تعریف کنی، صدا بده."

They said, "Sometimes telling the story

اونا میگفتن:"بعضی وقتا گفتن داستان

is the thing that saves your life."

همون چیزیه که زندگیتو نجات میده."

Now I am, as you can see, the woman over 50.

و حالا، همونطوری که می بینید، یک زن بالای پنجاه سالم.

And I'm a writer.

و یه نویسنده م.

And I'm a mother.

و یه مادرم.

And I became a teacher.

و یه معلم شدم.

Guess who my favorite students are.

حدس بزنید شاگردای مورد علاقم کیا هستن.

Although it didn't happen the day

اگرچه این اتفاق اون روزی نیفتاد که

that dream letter came through my mailbox,

نامه رویایی اومد توی صندق پستی م

I did write a memoir,

با این وجود، من شرح حالمو نوشتم،

called "The Chronology of Water."

کتابی با عنوان "شرح وقایع آب".

In it are the stories of how many times I've had to reinvent a self

توش داستانهایی هست از اینکه چند بار مجبور شدم خودمو از نو بسازم

from the ruins of my choices,

از میان خرابه ای از گزینه هام،

the stories of how my seeming failures were really just weird-ass portals

داستانهایی از اینکه چطور شکست های ظاهری من دروازه های ظاهرا زشتی بودن

to something beautiful.

به سمت یک چیز زیبا.

All I had to do was give voice to the story.

و تنها کاری که باید می کردم این بود که به داستان صدا بدم [و بیانش کنم].

There's a myth in most cultures about following your dreams.

در بیشتر فرهنگ ها افسانه ای درباره دنبال کردن رویاها وجود داره.

It's called the hero's journey.

بهش می گن سفرِ قهرمان.

But I prefer a different myth,

اما من یه افسانه دیگه رو ترجیح میدم،

that's slightly to the side of that

که کمی متمایل به اونه

or underneath it.

یا شایدم پایین تر ازون.

It's called the misfit's myth.

اسمش افسانه وصله های ناجوره.

And it goes like this:

و داستانش اینجوریه:

even at the moment of your failure,

حتی در لحظه شکستت،

right then, you are beautiful.

درست همون موقع، شما زیبا هستین.

You don't know it yet,

هنوز ازش خبر نداری،

but you have the ability to reinvent yourself

اما توانایی این رو داری که خودت رو از نو بسازی

endlessly.

تا بی نهایت.

That's your beauty.

اون زیبایی توئه.

You can be a drunk,

شاید یه آدم مست باشی،

you can be a survivor of abuse,

شاید مورد سوء استفاده قرار گرفته باشی،

you can be an ex-con,

شاید یه سابقه دار باشی،

you can be a homeless person,

شاید بی خانمان باشی،

you can lose all your money or your job or your husband

شاید همه پولتو از دست بدی یا کارتو یا شوهرتو

or your wife, or the worst thing of all,

یا زنتو یا بدتر از همه،

a child.

بچه ت رو.

You can even lose your marbles.

شاید عقلت رو از دست بدی،

You can be standing dead center in the middle of your failure

شاید درست در وسط شکست هات ایستاده باشی

and still, I'm only here to tell you,

و باز هنوز من اینجام تا بهت بگم،

you are so beautiful.

تو خیلی زیبایی.

Your story deserves to be heard,

و داستانت ارزش شنیده شدن رو داره،

because you, you rare and phenomenal misfit,

چون تو، وصله ناجور نادر و بی نظیر،

you new species,

تو، گونه جدید،

are the only one in the room

اینجا تنها کسی هستی که

who can tell the story

می تونه داستان رو

the way only you would.

همونجوری که تو میگی، تعریف کنه.

And I'd be listening.

و من بهش گوش می کنم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)