The beauty of being a misfit | Lidia Yuknavitch

Translator: Purich Worawarachai Reviewer: Vera Chicharito

So I know TED is about a lot of things that are big,

ฉันรู้ดีว่า TED นั้น มักจะเกี่ยวข้องกับ เรื่องต่าง ๆ ที่เป็นประเด็นใหญ่ ๆ

but I want to talk to you about something very small.

แต่สิ่งที่ฉันจะพูดกับพวกคุณในวันนี้นั้น เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เล็กมาก ๆ

เล็กมาก จนกระทั่งสามารถอธิบาย ได้ด้วยคำคำเดียว

So small, it's a single word.

นั่นก็คือ "คนแปลกแยก"

The word is "misfit."

It's one of my favorite words, because it's so literal.

มันเป็นหนึ่งในคำที่ฉันชอบ เพราะว่ามันสื่อได้ตรงมาก

I mean, it's a person who sort of missed fitting in.

ฉันหมายถึง มันสื่อถึงคนที่ ล้มเหลวในการเข้ากับคนอื่น

Or a person who fits in badly.

หรือคนที่เข้ากับคนอื่นได้ไม่ดี

Or this: "a person who is poorly adapted

หรืออีกความหมายก็คือ "คนที่ปรับตัวได้ไม่ดี

to new situations and environments."

ในการเข้ากับสถานการณ์ และสิ่งแวดล้อมใหม่ ๆ"

I'm a card-carrying misfit.

ตัวฉันเองก็จัดเป็น คนแปลกแยกคนหนึ่ง

And I'm here for the other misfits in the room,

และฉันก็มาที่นี่เพื่อคนที่แปลกแยก คนอื่น ๆ ในห้องนี้

เพราะว่าฉันไม่ได้เป็นเพียงคนเดียว

because I'm never the only one.

I'm going to tell you a misfit story.

ฉันจะเล่าเรื่องคนแปลกแยก เรื่องหนึ่งให้ฟังค่ะ

Somewhere in my early 30s,

ณ ช่วงหนึ่ง ในวัย 30 ต้น ๆ ของฉัน

the dream of becoming a writer came right to my doorstep.

ความใฝ่ฝันที่อยากจะเป็นนักเขียน ก็ลอยมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านของฉัน

Actually, it came to my mailbox

จริง ๆ แล้ว มันเข้ามาในกล่องจดหมาย

in the form of a letter that said I'd won a giant literary prize

ในรูปแบบของจดหมายที่บ่งบอกว่า ฉันชนะรางวัลใหญ่ด้านวรรณกรรม

for a short story I had written.

สำหรับเรื่องสั้นที่ฉันเขียนไป

The short story was about my life as a competitive swimmer

เรื่องสั้นเรื่องนั้นเป็นเรื่องเกี่ยวกับ ชีวิตของฉันในฐานะนักว่ายน้ำ

and about my crappy home life,

และชีวิตอันเส็งเคร็งที่บ้านของฉัน

and a little bit about how grief and loss can make you insane.

รวมถึงเรื่องที่ว่าความเศร้าและความสูญเสีย ทำให้คุณเสียสติได้อย่างไร อีกนิดหน่อย

The prize was a trip to New York City to meet big-time editors and agents

รางวัลก็คือทริปไปนิวยอร์กเพื่อไปพบปะเหล่า บรรณาธิการที่ประสบความสำเร็จและตัวแทน

and other authors.

รวมถึงนักเขียนคนอื่น ๆ

So kind of it was the wannabe writer's dream, right?

จริง ๆ มันดูเหมือนเป็นความฝันของ นักเขียนที่อยากโด่งดังใช่ไหมล่ะคะ

You know what I did the day the letter came to my house?

แต่คุณรู้ไหมว่าฉันทำอย่างไร ในวันที่จดหมายนั้นมาถึงบ้าน

เพราะว่าฉันเป็นฉันคนนี้

Because I'm me,

I put the letter on my kitchen table,

ฉันเลยวางจดหมายไว้บนโต๊ะในครัว

ฉันเทวอดก้าใส่แก้วใบมหึมาให้ตัวเอง

I poured myself a giant glass of vodka

with ice and lime,

พร้อมกับน้ำแข็งและมะนาว

and I sat there in my underwear for an entire day,

แล้วฉันก็นั่งอยู่ตรงนั้นทั้งวัน ในชุดชั้นในของฉัน

just staring at the letter.

เพียงแค่จ้องมองไปที่จดหมาย

I was thinking about all the ways I'd already screwed my life up.

ฉันนั่งคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา ที่ฉันทำให้ชีวิตตัวเองต้องพังลง

Who the hell was I to go to New York City

ฉันเป็นใครกันล่ะ ถึงจะมีหน้าไปนิวยอร์ก

and pretend to be a writer?

แล้วเสแสร้ง ว่าตัวเองเป็นนักเขียน

Who was I?

ฉันเป็นใครกัน

ฉันจะบอกคุณให้ค่ะ

I'll tell you.

I was a misfit.

ฉันเป็นคนแปลกแยก

Like legions of other children,

เหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ มากมาย

I came from an abusive household

ฉันมาจากครอบครัวที่ใช้ความรุนแรง

that I narrowly escaped with my life.

ที่ฉันอยากจะหนีออกไปให้พ้น ๆ

I already had two epically failed marriages underneath my belt.

ฉันล้มเหลวอย่างใหญ่หลวง ในชีวิตแต่งงานถึงสองครั้ง

I'd flunked out of college not once but twice

ฉันโดนไล่ออกจากมหาวิทยาลัยไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่ถึงสองครั้ง

and maybe even a third time that I'm not going to tell you about.

หรืออาจจะมีแม้กระทั่งครั้งที่สาม ที่ฉันจะไม่บอกพวกคุณแน่นอน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I'd done an episode of rehab for drug use.

และฉันก็เคยบำบัดการติดยาอยู่ช่วงหนึ่ง

And I'd had two lovely staycations in jail.

รวมถึงเคยแวะไปนอนพักผ่อนในคุกถึงสองครั้ง

So I'm on the right stage.

เพราะฉะนั้น ฉันมาถูกเวทีแล้ว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But the real reason, I think, I was a misfit,

แต่เหตุผลจริง ๆ ที่ฉันคิดว่า ตัวเองเป็นคนแปลกแยกนั้น

is that my daughter died the day she was born,

ก็คือการที่ลูกสาวของฉัน ตายในวันที่เธอเกิด

and I hadn't figured out how to live with that story yet.

และฉันเองก็ยังคิดไม่ออกว่าจะใช้ชีวิต อยู่กับเรื่องนั้นต่อไปได้อย่างไร

After my daughter died I also spent a long time homeless,

หลังจากที่ลูกสาวของฉันเสียชีวิตลง ฉันใช้ชีวิตเร่ร่อนไร้บ้านอยู่เป็นเวลานาน

living under an overpass

อาศัยอยู่ใต้สะพาน

in a kind of profound state of zombie grief and loss

เหมือนกับซากศพที่โศกเศร้าและสูญเสีย

that some of us encounter along the way.

ที่เราบางคนอาจได้พบเจอระหว่างทาง

หรือบางทีอาจจะเป็นเราทุกคนก็ได้ หากคุณมีชีวิตยืนยาวพอ

Maybe all of us, if you live long enough.

You know, homeless people are some of our most heroic misfits,

รู้ไหมคะว่า คนไร้บ้านนั้นต่างเป็น วีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดท่ามกลางคนแปลกแยก

because they start out as us.

เพราะพวกเขาเป็นแบบเรา ตั้งแต่แรกแล้ว

So you see, I'd missed fitting in to just about every category out there:

เห็นแล้วใช่ไหมคะว่า ฉันล้มเหลว ในการเข้าไปเป็นสมาชิกของทุกกลุ่มที่มี

ทั้งการเป็นลูกสาว ภรรยา แม่ นักวิชาการ

daughter, wife, mother, scholar.

And the dream of being a writer

และความฝันที่อยากจะเป็นนักเขียนนั้น

was really kind of like a small, sad stone in my throat.

จริง ๆ แล้วเป็นเหมือนกับหินเล็ก ๆ แห่งความเศร้าที่ติดอยู่ในลำคอของฉัน

It was pretty much in spite of myself that I got on that plane

แม้ว่าฉันจะไม่อยากไปก็ตามที แต่ฉันก็ขึ้นเครื่องบินลำนั้น

and flew to New York City,

แล้วบินไปยังมหานครนิวยอร์ก

where the writers are.

ที่ที่เหล่านักเขียนรวมตัวกันอยู่

มิตรสหายผู้แปลกแยกทั้งหลาย ฉันแอบเห็นนะว่าหัวของคุณส่องสว่างอยู่

Fellow misfits, I can almost see your heads glowing.

I can pick you out of a room.

จนฉันชี้ให้คุณออกไปจากห้องได้เลยล่ะ

At first, you would've loved it.

ในตอนแรก คุณจะหลงรักมัน

You got to choose the three famous writers you wanted to meet,

คุณจะได้เลือกนักเขียนสามคนที่คุณอยากเจอ

and these guys went and found them for you.

และคนเหล่านี้ก็จะออกไปพาพวกเขามาหาคุณ

You got set up at the Gramercy Park Hotel,

คุณมีนัดที่โรงแรมแกรมเมอร์ซีพาร์ค

where you got to drink Scotch late in the night

ที่ที่คุณจะได้ดื่มเหล้าสก๊อตในยามดึก

กับคนที่ทั้งเจ๋ง ฉลาด และมั่นใจเกินร้อย

with cool, smart, swank people.

And you got to pretend you were cool and smart and swank, too.

โดยที่คุณก็ต้องเสแสร้งว่าคุณเจ๋ง ฉลาด และมั่นใจเกินร้อยเช่นเดียวกัน

จากนั้นคุณก็จะได้พบกับเหล่าบรรณาธิการ นักเขียน และตัวแทนมากมาย

And you got to meet a bunch of editors and authors and agents

at very, very fancy lunches and dinners.

ณ มื้ออาหารกลางวันและ มื้ออาหารเย็นสุดหรูหรา

Ask me how fancy.

ถามฉันสิว่าหรูหราแค่ไหน

Audience: How fancy?

ผู้ชม : หรูหราแค่ไหน

ลิเดีย : ฉันขอสารภาพตรงนี้เลยว่า ฉันขโมยผ้ากันเปื้อนลินินมาสามผืน

Lidia Yuknavitch: I'm making a confession: I stole three linen napkins --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

จากภัตตาคารสามแห่ง

from three different restaurants.

And I shoved a menu down my pants.

แล้วฉันก็ยัดเมนูใส่กางเกงของฉัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I just wanted some keepsakes so that when I got home,

ฉันแค่อยากเก็บของที่ระลึกบางอย่างไว้ เพื่อที่ว่าเมื่อฉันกลับไปถึงบ้านแล้ว

I could believe it had really happened to me.

ฉันจะได้มั่นใจว่าเรื่องพวกนั้น เกิดขึ้นกับฉันแล้วจริง ๆ

You know?

รู้ไหมคะว่า

The three writers I wanted to meet

นักเขียนสามคนที่ฉันอยากเจอนั้น

คือ แคโรล แมโซ, ลินน์ ทิลล์แมน และเพ็กกี้ เฟแลน

were Carole Maso, Lynne Tillman and Peggy Phelan.

These were not famous, best-selling authors,

พวกเธอไม่ใช่นักเขียนชื่อดังที่ เขียนหนังสือขายดีถล่มทลาย

but to me, they were women-writer titans.

แต่สำหรับฉันแล้วนั้น พวกเธอเปรียบ เหมือนดั่งเทพไททันนักเขียนหญิงสามองค์

Carole Maso wrote the book that later became my art bible.

แคโรล แมโซ เขียนหนังสือเล่มหนึ่งที่ ภายหลังกลายมาเป็นไบเบิ้ลศิลปะของฉัน

ลินน์ ทิลล์แมน ทำให้ฉันเชื่อ

Lynne Tillman gave me permission to believe

that there was a chance my stories could be part of the world.

ว่าเรื่องราวของฉันนั้นมีโอกาสที่จะ ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้

And Peggy Phelan reminded me

และเพ็กกี้ เฟแลน ทำให้ฉันฉุกคิด

that maybe my brains could be more important than my boobs.

ว่าบางทีสมองของฉัน อาจจะสำคัญกว่าหน้าอก

They weren't mainstream women writers,

พวกเธอไม่ใช่นักเขียนกระแสหลัก

but they were cutting a path through the mainstream

แต่พวกเธอ กำลังเดินตัดผ่านกระแสนั้น

ด้วยเรื่องราวที่พวกเธอเล่า

with their body stories,

I like to think, kind of the way water cut the Grand Canyon.

ฉันมักคิดว่า มันก็คงคล้าย ๆ กับสายน้ำ ที่ไหลตัดผ่านแกรนด์แคนยอนนั่นแหละ

It nearly killed me with joy

ฉันมีความสุขจนแทบจะเป็นบ้า

ที่ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกับนักเขียนทั้งสามคน ที่วัยล่วงเลยไปกว่า 50 แล้ว

to hang out with these three over-50-year-old women writers.

And the reason it nearly killed me with joy

และเหตุผลที่ฉันมีความสุขจนแทบบ้าแบบนั้น

is that I'd never known a joy like that.

ก็เพราะฉันไม่เคยได้สัมผัสความสุขเช่นนั้นเลย

ฉันไม่เคยได้อยู่ในห้องแบบนั้น

I'd never been in a room like that.

My mother never went to college.

แม่ของฉันไม่เคยได้เรียนมหาวิทยาลัย

And my creative career to that point

และงานสร้างสรรค์ของฉันในตอนนั้น

was a sort of small, sad, stillborn thing.

ก็เปรียบเหมือนทารกตัวน้อย ๆ ที่ เสียชีวิตตั้งแต่เกิดอย่างเศร้าสลด

So kind of in those first nights in New York I wanted to die there.

เพราะฉะนั้น ในค่ำคืนแรก ๆ ที่นิวยอร์ก ฉันถึงอยากจะตายเสียตรงนั้นเลย

I was just like, "Kill me now. I'm good. This is beautiful."

ประมาณว่า "ฆ่าฉันทิ้งตอนนี้เลย ฉันพอใจแล้ว มันช่างงดงามเหลือเกิน"

Some of you in the room will understand what happened next.

พวกคุณบางคนในห้องนี้อาจรู้ว่า อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปหลังจากนั้น

First, they took me to the offices of Farrar, Straus and Giroux.

ในตอนแรก พวกเขาพาฉันไปที่สำนักงานของ "สำนักพิมพ์ฟาร์ราร์, สเตราส์ และจีรูว์"

Farrar, Straus and Giroux was like my mega-dream press.

ฟาร์ราร์, สเตราส์ และจีรูว์ นั้น เป็นเสมือนสำนักพิมพ์ในฝันของฉัน

ที่ฉันจะพูดก็คือ หนังสือของที เอส เอเลียต และแฟลนเนอรี โอ คอนเนอร์ ได้รับการตีพิมพ์ที่นั่น

I mean, T.S. Eliot and Flannery O'Connor were published there.

The main editor guy sat me down and talked to me for a long time,

บรรณาธิการใหญ่ให้ฉันนั่งลง และคุยกับฉันอยู่เป็นเวลานาน

trying to convince me I had a book in me

พยายามบอกว่าฉัน มีหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ในใจ

เรื่องชีวิตของการเป็นนักว่ายน้ำ

about my life as a swimmer.

You know, like a memoir.

คล้าย ๆ บันทึกความทรงจำน่ะค่ะ

The whole time he was talking to me,

ตลอดระยะเวลาที่เขาพูดกับฉัน

I sat there smiling and nodding like a numb idiot,

ฉันได้แต่นั่งยิ้มและพยักหน้าเหมือน ยัยโง่ที่เป็นใบ้คนหนึ่ง

with my arms crossed over my chest,

ที่กอดอกอยู่ตลอดเวลา

while nothing, nothing, nothing came out of my throat.

โดยที่ไม่มีคำพูดใด ๆ เลยแม้แต่คำเดียว เปล่งออกมาจากลำคอของฉัน

So in the end, he patted me on the shoulder

ดังนั้น ในท้ายที่สุด เขาก็แตะไหล่ฉันเบา ๆ

like a swim coach might.

เหมือนกับที่โค้ชว่ายน้ำทำกัน

And he wished me luck

แล้วอวยพรให้ฉันโชคดี

and he gave me some free books

พร้อมกับให้หนังสือบางเล่มแก่ฉันมาฟรี ๆ

and he showed me out the door.

แล้วเขาก็ผายมือไปที่ประตู

Next, they took me to the offices of W.W. Norton,

จากนั้นพวกเขาก็พาฉันไปที่สำนักงานของ ดับเบิลยู ดับเบิลยู นอร์ตัน (W.W. Norton)

where I was pretty sure I'd be escorted from the building

ที่ที่ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเมื่อไปถึง ฉันจะถูกพาออกจากตึก

just for wearing Doc Martens.

เพียงเพราะฉันใส่รองเท้าด็อก มาร์ตินส์ (Doc Martens)

But that didn't happen.

แต่ทว่ามันกลับไม่เกิดขึ้น

Being at the Norton offices

การที่ได้อยู่ในสำนักงานของนอร์ตันนั้น

felt like reaching up into the night sky and touching the moon

ให้ความรู้สึกราวกับว่าคุณกำลังเอื้อมมือ ไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนเพื่อไปแตะดวงจันทร์

while the stars stitched your name across the cosmos.

ในขณะที่ดวงดาวบนท้องฟ้านั้นต่างเรียงร้อย กันเป็นชื่อคุณไปทั่วทั้งจักรวาล

I mean, that's how big a deal it was to me.

นั่นแหละ คือความยิ่งใหญ่ที่ฉันสัมผัสได้

You get it?

พอจะเห็นภาพใช่ไหมคะ

Their lead editor, Carol Houck Smith,

หัวหน้าบรรณาธิการของเขา "แคโรล ฮุคค์ สมิธ"

โน้มลงมาจ้องหน้าฉัน พร้อมกับ นัยน์ตาดวงเล็ก ๆ ที่สดใสเป็นประกาย

leaned over right in my face with these beady, bright, fierce eyes

and said, "Well, send me something then, immediately!"

และพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นก็ส่งอะไรสักอย่าง มาให้ฉันตอนนี้เลยนะคะ!"

See, now most people, especially TED people,

เห็นไหมคะว่า ถ้าเป็นคนทั่วไป โดยเฉพาะชาว TED

would have run to the mailbox, right?

จะต้องวิ่งไปยังตู้จดหมายแล้วใช่ไหมล่ะ

It took me over a decade to even imagine

แต่ฉันกลับใช้เวลายาวนาน ราวกับเป็นทศวรรษเพียงเพื่อนึกภาพ

putting something in an envelope and licking a stamp.

ของการใส่ของอะไรสักอย่างลงไป ในซองจดหมายแล้วเลียปิดผนึกแสตมป์

On the last night,

ในคืนสุดท้าย

I gave a big reading at the National Poetry Club.

ฉันมีโอกาสได้ไปอ่านหนังสือครั้งใหญ่ ให้คนอื่นฟังที่สมาคมกวีนิพนธ์แห่งชาติ

And at the end of the reading,

และเมื่อการอ่านนั้นจบลง

Katharine Kidde of Kidde, Hoyt & Picard Literary Agency,

แคทเธอรีน คิดดี้ จากบริษัทตัวแทน วรรณกรรม "คิดดี้, ฮอยท์ แอนด์ พิคาร์ด"

walked straight up to me and shook my hand

ก็เดินตรงดิ่งมาหาแล้วจับมือทักทายฉัน

and offered me representation, like, on the spot.

จากนั้น ก็ยื่นข้อเสนอให้ฉันเป็นตัวแทน แบบว่า ณ ตรงนั้นเลย

I stood there and I kind of went deaf.

ฉันยืนอยู่ตรงนั้น และรู้สึกเหมือนกับว่า หูหนวกไปชั่วขณะ

Has this ever happened to you?

เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้น กับพวกคุณบ้างไหมคะ

And I almost started crying

แล้วฉันก็เริ่มน้ำตาคลอ

because all the people in the room were dressed so beautifully,

เพราะว่าคนทุกคนในห้องนั้นต่าง แต่งตัวกันอย่างสวยงาม

and all that came out of my mouth was:

แต่สิ่งที่ฉันพูดออกไปนั้นมีเพียงแค่

"I don't know. I have to think about it."

"ไม่รู้สิคะ ฉันต้องขอคิดดูก่อนนะคะ"

And she said, "OK, then," and walked away.

แล้วเธอก็พูดว่า "ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่มีปัญหาค่ะ" และเดินจากไป

All those open hands out to me, that small, sad stone in my throat ...

มือเหล่านั้นหยิบยื่นก้อนหินแห่งความเศร้า ที่ติดอยู่ในลำคอออกมาให้ฉัน

You see, I'm trying to tell you something about people like me.

เห็นไหมคะว่า ฉันกำลังพยายามบอกอะไร พวกคุณเกี่ยวกับผู้คนที่เป็นแบบฉัน

Misfit people -- we don't always know how to hope or say yes

เวลาที่เป็นคนแปลกแยกนั้น เรามักไม่รู้ว่า เราจะมีความหวัง หรือตอบตกลง

or choose the big thing,

หรือเลือกสิ่งที่ยิ่งใหญ่อย่างไร

ถึงแม้ว่ามันจะวางอยู่ตรงหน้าเรานี้เอง

even when it's right in front of us.

It's a shame we carry.

แต่ความละอายใจ คือสิ่งที่เราแบกรับไว้

It's the shame of wanting something good.

ละอายใจที่ต้องการสิ่งที่ดี ๆ

It's the shame of feeling something good.

ละอายใจที่จะมีความรู้สึกที่ดี

It's the shame of not really believing we deserve to be in the room

ละอายใจที่จะไม่เชื่อว่าเราสมควร ที่จะอยู่ในห้องห้องนั้นจริง ๆ

with the people we admire.

ร่วมกับผู้คนที่เรายกย่อง

If I could, I'd go back and I'd coach myself.

หากฉันทำได้ ฉันจะย้อนเวลากลับไป และสอนตัวเอง

I'd be exactly like those over-50-year-old women who helped me.

แล้วฉันก็จะกลายเป็นเหมือนกับผู้หญิง วัยเกิน 50 เหล่านั้นที่ช่วยฉันแบบเป๊ะ ๆ

I'd teach myself how to want things,

ฉันจะสอนตัวเองว่า จะแสดงความต้องการอย่างไร

how to stand up, how to ask for them.

จะยืนหยัดขึ้นอย่างไร จะขอสิ่งเหล่านั้นอย่างไร

ฉันจะพูดว่า "เธอ! ใช่ เธอนั่นแหละ! เธอเอง ก็สมควรที่จะได้อยู่ในห้องนี้เหมือนกันนะ"

I'd say, "You! Yeah, you! You belong in the room, too."

The radiance falls on all of us,

แสงสว่างนั้นส่องลงมาที่เราทุกคน

and we are nothing without each other.

และเราจะไม่มีค่าอะไรหาก ปราศจากเราซึ่งกันและกัน

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ฉันบินกลับไปรัฐออริกอน

Instead, I flew back to Oregon,

and as I watched the evergreens and rain come back into view,

และขณะที่ฉันนั่งมองต้นไม้ใบหญ้าอยู่นั้น สายฝนโปรยปรายก็เริ่มปรากฏแก่สายตา

ฉันนั่งดื่มเครื่องดื่มขวดเล็ก ๆ บนเครื่อง เพื่อ "รู้สึกสงสารตัวเอง"

I just drank many tiny bottles of airplane "feel sorry for yourself."

I thought about how, if I was a writer, I was some kind of misfit writer.

ฉันนั่งคิดว่า ต่อให้ฉันได้เป็นนักเขียนจริง ๆ ฉันก็คงเป็นนักเขียนที่แปลกแยกอีกนั่นแหละ

What I'm saying is,

สิ่งที่ฉันจะบอกก็คือ

I flew back to Oregon without a book deal,

ฉันบินกลับไปที่ออริกอน โดยไม่มีสัญญาเขียนหนังสือ

without an agent,

ไม่มีตัวแทน

and with only a headful and heart-ful of memories

แต่มีเพียงความทรงจำอันปริ่มล้น อยู่ในหัวใจและความคิด

ของการได้นั่งอย่างใกล้ชิด

of having sat so near

the beautiful writers.

กับเหล่านักเขียนที่งดงาม

Memory was the only prize I allowed myself.

ความทรงจำนั้นเป็นเพียงรางวัลชิ้นเดียว ที่ฉันยอมมอบให้ตัวเอง

แต่เมื่อฉันนั่งอยู่ในความมืดภายในบ้าน

And yet, at home in the dark,

back in my underwear,

ในชุดชั้นในของฉัน

I could still hear their voices.

ฉันยังคงได้ยินเสียงของพวกเธออยู่

They said, "Don't listen to anyone who tries to get you to shut up

พวกเธอพูดกับฉันว่า "อย่าไปฟังใครก็ตาม ที่พยายามทำให้คุณหุบปาก

or change your story."

หรือเปลี่ยนเรื่องราวของคุณ"

They said, "Give voice to the story only you know how to tell."

พวกเธอบอกว่า "เล่าเรื่องราวของคุณออกมา มีแต่คุณเท่านั้นที่รู้ว่าจะเล่าอย่างไร"

They said, "Sometimes telling the story

พวกเธอพูดว่า "บางครั้งการเล่าเรื่อง

ก็เป็นสิ่งที่ช่วยชีวิตคุณเอาไว้"

is the thing that saves your life."

Now I am, as you can see, the woman over 50.

และในตอนนี้ คุณก็คงเห็นแล้วว่า ฉันเป็นผู้หญิงวัย 50 กว่า ๆ

And I'm a writer.

และฉันก็เป็นนักเขียน

And I'm a mother.

เป็นแม่คน

And I became a teacher.

และฉันก็ได้เป็นคุณครู

Guess who my favorite students are.

ลองเดาดูสิคะว่า นักเรียนที่ฉันชื่นชอบคือใคร

Although it didn't happen the day

ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เกิดในวัน

that dream letter came through my mailbox,

ที่จดหมายแห่งความฝันนั้น ลอยมายังตู้จดหมายของฉัน

I did write a memoir,

แต่ฉันได้เขียนบันทึกความทรงจำไว้เล่มหนึ่ง

called "The Chronology of Water."

ชื่อว่า "The Chronology of Water"

In it are the stories of how many times I've had to reinvent a self

ในนั้นประกอบไปด้วยเรื่องราวของการสร้าง ตัวตนของฉันขึ้นใหม่หลายต่อหลายครั้ง

from the ruins of my choices,

จากเศษซากของการตัดสินใจของฉัน

the stories of how my seeming failures were really just weird-ass portals

เรื่องราวของสิ่งที่ดูเหมือนความล้มเหลว ของฉันที่แท้จริงแล้วกลับเป็นประตูอันน่าฉงน

ไปสู่บางสิ่งที่สวยงาม

to something beautiful.

All I had to do was give voice to the story.

ทั้งหมดที่ฉันต้องทำก็คือ การเล่าเรื่องราวนั้นออกมา

There's a myth in most cultures about following your dreams.

ในวัฒนธรรมเกือบทั้งหมดนั้นมักมีตำนาน เกี่ยวกับการเดินตามความฝันของตัวเอง

It's called the hero's journey.

ตำนานนั้นเรียกว่า "การเดินทางของวีรบุรุษ"

But I prefer a different myth,

แต่ฉันชอบตำนานอีกเรื่องมากกว่า

that's slightly to the side of that

ที่อยู่ถัดไปจากเรื่องนั้นนิดหน่อย

or underneath it.

หรือไม่ก็อยู่ข้างใต้มัน

นั่นก็คือ ตำนานของคนแปลกแยก

It's called the misfit's myth.

And it goes like this:

และมันก็มีเรื่องราวดังนี้

even at the moment of your failure,

ถึงแม้ว่าคุณจะอยู่ในช่วงเวลา แห่งความล้มเหลว

right then, you are beautiful.

แต่ ณ เวลานั้นเอง ที่คุณจะงดงาม

You don't know it yet,

คุณอาจจะยังไม่รู้

but you have the ability to reinvent yourself

แต่จริง ๆ แล้วคุณมีความสามารถในการ สร้างตัวตนของตัวเองขึ้นมาใหม่ได้

endlessly.

อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

That's your beauty.

นั่นแหละคือความงดงามของคุณ

You can be a drunk,

คุณเป็นได้ทั้งคนขี้เมา

you can be a survivor of abuse,

คุณเป็นได้ทั้งผู้ที่รอดมาจาก ความโหดร้ายทารุณ

you can be an ex-con,

คุณเป็นได้ทั้งอดีตคนขี้คุก

คุณเป็นได้ทั้งคนไร้บ้าน

you can be a homeless person,

you can lose all your money or your job or your husband

คุณสามารถสูญเสียเงินทั้งหมด หรืออาชีพการงาน หรือสามี

or your wife, or the worst thing of all,

หรือภรรยาของคุณ หรือสิ่งที่เลวร้ายที่สุด

a child.

ลูกของคุณ

You can even lose your marbles.

คุณสามารถเสียสติได้

You can be standing dead center in the middle of your failure

คุณสามารถยืนอยู่ ณ ใจกลาง ของความล้มเหลวของคุณได้

และฉันก็จะยังคงยืนอยู่ตรงนี้ เพียงเพื่อจะบอกคุณว่า

and still, I'm only here to tell you,

you are so beautiful.

"คุณนั้นงดงามเหลือเกิน"

เรื่องราวของพวกคุณนั้น สมควรที่จะได้รับรู้

Your story deserves to be heard,

because you, you rare and phenomenal misfit,

เพราะว่าคุณ คุณที่เป็นคนแปลกแยก อันทรงคุณค่าและมหัศจรรย์

you new species,

คุณที่เป็นเหมือนดั่งสปีชีส์ใหม่

are the only one in the room

เป็นเพียงคนคนเดียวในห้องนี้

who can tell the story

ที่จะสามารถเล่าเรื่อง

the way only you would.

ในแบบที่คุณเพียงผู้เดียว เท่านั้นจะเล่าได้

And I'd be listening.

แล้วฉันก็จะคอยฟังคุณอยู่

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(เสียงปรบมือ)

(Applause)