What it's really like to have autism | Ethan Lisi

Translator: Erfan Yasseri Reviewer: Masoud Motamedifar

Autism is something that many people know about.

اوتیسم موضوعی است که خیلی از مردم درباره آن شناخت دارند.

For example, some people think

برای مثال، مردم فکر می‌کنند

that autistic people are fair-skinned males

افراد اوتیستیک، مردانی با پوست بور هستند که

that speak in monotone

با صدایی یکنواخت صحبت می‌کنند

and constantly go on and on about the same topic.

و مدام یک موضوع را تکرار می‌کنند.

Some people think that autistic people do not know right from wrong,

برخی فکر می‌کنند افراد اوتیستیک درست یا غلط را از هم تشخیص نمی‌دهند،

avoid attention

بی‌توجه هستند

and usually say the wrong thing at the wrong time.

و معمولا در زمانی نامناسب حرف‌های نامناسب می‌زنند.

Some people think that autistic people are socially awkward

برخی فکر می‌کنند افراد اوتیستیک در روابط اجتماعی ناشی هستند

and lack humor and empathy.

و از شوخ‌طبعی و همدلی برخوردار نیستند.

Now if you agree with what I just said,

اگر با چیزهایی که گفتم موافق هستید،

I'm sorry to tell you,

متاسفانه باید بگویم،

but you do not have the right impression of autism.

شما تصور درستی از اوتیسم ندارید.

How do I know?

از کجا می‌دانم؟

Because I have autism.

چون من اوتیسم دارم.

I do have my own obsessions with things like electronics

من وسواس‌هایی درباره بعضی چیزها مثل وسائل الکترونیکی

and public transit,

یا حمل‌ونقل عمومی دارم،

but that does not define me.

اما آنها معرف من نیستند.

Each of us are different and unique in our own way.

هر یک از ما تفاوت‌هایی داریم، و به روش خود منحصر به فرد هستیم.

However, there is not a lot of information out there

با این حال، آن بیرون اطلاعات زیادی

on what an autistic life actually looks like,

درباره اینکه زندگی یک فرد اوتیستیک واقعا چه شکلی است، وجود ندارد

so people often resort to stereotypes.

بنابراین مردم به تصورات کلیشه‌ای متوسل می‌شوند.

And we see these often in the media.

و گاهی اوقات آنها را در رسانه‌‌ها هم می‌بینیم.

Some of the more common stereotypes in the media

برخی از متداول‌ترین تصورات کلیشه‌ای در رسانه‌ها عبارتند از

include being socially awkward,

روابط اجتماعی ناشیانه،

lacking empathy

خالی از حس همدلی

and even being a supergenius.

و حتی فوق‌ نابغه بودن.

And the lack of knowledge on autism doesn't stop there either.

و آن بیرون کمبود دانش درباره اوتیسم متوقف هم نمی‌شود.

Did you know that some people are trying to find a cure for autism?

آیا افرادی را دیدید که تلاش می‌کنند برای درمان اوتیسم درمانی بیابند؟

That's because they see it as a negative thing,

به این دلیل است که آن را مسئله‌ای منفی قلمداد می‌کنند،

as a disease.

یک بیماری.

Many people are challenging the idea

بسیاری افراد با این فکر و با ما چالش دارند

and to us, we think autism is not a disease.

ما فکر می‌کنیم اوتیسم یک بیماری نیست.

It's just another way of thinking and looking at the world.

آن فقط فکر کردن و نگریستن به دنیا به شکلی دیگر است.

Our brains function differently from most people's brains.

عملکرد مغز ما با اغلب مردم متفاوت است.

Think of it like comparing and Xbox and a PlayStation.

با قیاس ایکس‌باکس و پلی‌استیشن به آن فکر کنید.

They're both highly capable consoles with different programming.

هر دو آنها کنسول‌هایی بسیار با قابلیت با برنامه‌نویسی متفاوت هستند.

But if you put your Xbox game in a PlayStation,

اما اگر یک بازی ایکس‌باکس را در پلی‌استیشن قرار دهید،

it won't work, because the PlayStation communicates differently.

کار نمی‌کند، بخاطر اینکه طرز کار پلی‌استیشن متفاوت است.

When I look in the mirror,

وقتی به آینه نگاه می‌کنم،

I see someone who thinks differently.

کسی را می‌بینم که متفاوت فکر می‌کند.

Oh, and I also see nice hair.

و البته موهای قشنگی هم دارد.

(Laughter)

(صدای خنده)

(Applause)

(تشویق)

But the question is,

اما سوال اینجاست،

am I really diseased if I just think differently?

اینکه متفاوت فکر می‌کنم، یعنی بیمار هستم؟

The main problem with living autistic in today's society

مشکلی اصلی زندگی اوتیستیک در جامعه امروزی این است که،

is that the world just isn't built for us.

این جهان برای ما ساخته نشده است.

There's so many ways that we can get overwhelmed.

چیزهای زیادی هست که می‌تواند ما را آشفته کند.

For example,

برای مثال،

the thing that makes me overwhelmed all the time is loud noises,

چیزی که همه اوقات من را آشفته می‌کند، صدای بلند است،

which means I never crank up my music really loud

به این معنی که من هیچ وقت موسیقی با صدای بلند روشن نمی‌کنم

and I usually am not a fan of large parties.

و معمولا طرفدار مهمانی‌های بزرگ نیستم.

But other people on the spectrum might get overwhelmed

اما افراد دیگر در این طیف ممکن است با چیزهای دیگر

with things like bright lights or strong smells

مثل روشنایی زیاد و یا بوی زیاد

or gooey textures

یا بافت‌های چسبناک آشفته شوند،

that all have the potential to create anxiety.

همه آنها پتانسیل ایجاد اضطراب را دارند.

Think about all of the social gatherings you've been to in the past.

به گردهمایی‌هایی که در گذشته حضور داشتید فکر کنید.

Was there loud music playing?

آنجا صدای موسیقی بلند بود؟

Were there really bright lights?

روشنایی زیاد بود؟

Were there lots of different food smells going on at the same time?

در یک زمان بوی غذاهای مختلف می‌آمد؟

Were there lots of conversations happening all at once?

در آن واحد مکالمات بی‌شماری در جریان بود؟

Those things may not have bothered you guys,

این چیزها شاید شما را آزار ندهد،

but for someone with autism,

اما برای برخی افراد دارای اوتیسم آزاردهنده است،

they can be quite overwhelming.

آنها می‌توانند کاملا آشفته‌کننده باشند.

So in those situations, we do something called stimming,

بنابراین در این شرایط، کاری را انجام می‌دهیم که خودتحریک‌گری نام دارد،

which is like a repetitive motion or a noise

چیزی شبیه یک حرکت تکراری یا یک صدا

or some other random fidgeting that may or may not seem normal.

یا بی‌قراری‌های دیگری که ممکن است طبیعی یا غیرطبیعی به نظر برسند.

Some people will flap their arms

برخی از افراد دست‌هایشان را تکان می‌دهند

or make a noise or spin.

یا صدا درست می‌کنند یا می‌چرخند.

Ya, it's basically our way of zoning out.

بله، اساسا این‌ها روش‌هایی هستند که در خود فرو می‌رویم.

It can often feel necessary for us to stim.

اکثرا این احساس را داریم که تحریک کردن برای ما ضرروی است.

However, it's often frowned upon,

چون اکثرا پسندیده نیست،

and we're forced to hide it.

مجبوریم آن را پنهان کنیم.

When we're forced to hide our autistic traits like this,

گاهی مجبوریم جنبه‌‌های اوتیستیک خود را مثل همین کار پنهان کنیم،

it's called masking.

و آن را نقاب زدن می‌نامند.

And some people mask better than others.

و برخی از افراد بهتر از دیگران نقاب می‌زنند.

I mask so well sometimes that people don't even know I'm autistic

من گاهی آنقدر خوب نقاب می‌زنم، که دیگران متوجه نمی‌شوند اوتسیم دارم

until I give them the big reveal. (Laughs)

تا این که یک افشاگری بزرگ می‌کنم. (خنده)

But at the end of the day, it gets really stressful.

اما در آخر روز، همه چیز واقعا مضطرب‌‌ کننده می‌شود.

Even something like doing my homework at night

حتی کاری مثل انجام دادن تکالیف در آخر شب

becomes very tiring.

خسته‌کننده می‌شود.

Some people think,

برخی فکر ‌می‌کنند،

because of our ability to mask,

چون توانایی نقاب‌زدن داریم،

that this is the cure to autism.

این کار درمانی برای اوتیسم است.

However, all it really does is makes us ashamed

اما تنها کاری که می‌کند این است که ما را از نشان دادن

of showing our true selves.

خود واقعی‌مان خجالت‌زده می‌کند.

Another common stereotype that is often associated with autism

تفکر کلیشه‌ای دیگری که معمولا در رابطه با اوتیسم وجود دارد

is that autistic people lack empathy.

این است که افراد اوتیستیک همدلی نمی‌کنند.

And again, this is not true.

و مجددا، این هم درست نیست.

I actually have lots of empathy.

من به شدت همدلی می‌کنم.

I'm just not really good at showing it.

اما در نشان دادن آن خوب نیستم.

Whenever a friend is trying to tell me

وقتی دوستی سعی می‌کند

some of the struggles that they're going through,

از برخی از کشمکش‌هایی که دارد صحبت کند،

I often don't know how to express my reply.

اکثرا نمی‌دانم چطور باید پاسخ خود را بیان کنم.

And that is why I don't show as much empathy

به این دلیل است که نمی‌توانم مثل دوستان غیراوتیستیک

as my nonautistic friends do.

از خودم همدلی نشان دهم.

Emotional expression, however much or however little,

ابراز احساسات، هر چقدر زیاد یا کم

is difficult for me.

برای من دشوار است.

And that is because I am bursting inside

و به این دلیل با هر احساسی

with every single emotion one feels at all times.

که هر کسی می‌تواند داشته باشد به حالت انفجار می‌رسم.

Though of course, I cannot express it that way.

اما نمی‌توانم آن را ابراز کنم.

Otherwise, let's say, happiness, for example,

یا کاملا برعکس، به عنوان مثال خوشحالی

would come out as a huge burst of gleeful wheezing,

مثل یک انفجار بزرگ نشان داده می‌شود،

hand flapping and loud vocal "woohoos."

با کف زدن و صدای بلند «هورا».

(Laughter)

(صدای خنده)

جایی که احتمالا شما فقط لبخند می‌زنید.

Whereas you may just smile.

(Laughter)

(صدای خنده)

Whether it be receiving an awesome birthday gift

چه گرفتن یک هدیه تولد عالی باشد

or listening to a tragic story on the news,

چه گوش دادن به یک داستان تراژیک در اخبار،

I cannot really express my reply without bursting,

من نمی‌توانم واکنشم را بدون منجرشدن نشان دهم.

so once again, I have to mask it in order to appear normal.

بنابراین مجبورم یکبار دیگر، برای طبیعی به نظر رسیدن ماسک بزنم.

My inner feelings are unlimited,

احساسات درونی‌ام حدی ندارد،

but my mind only lets me express extremes or nothing.

اما ذهن من یا هیچ چیز را ابراز نمی‌کند یا نهایت آن را نشان می‌دهد.

So my ...

پس من ...

I am not great with my emotions,

در ابراز احساسات خوب نیستم،

and I communicate differently,

و متفاوت ارتباط برقرار می‌کنم،

and because of that, I was diagnosed with autism spectrum disorder.

و به همین دلیل، اختلال طیفی اوتیسم در من تشخیص داده شده است.

This diagnosis helps me and my friends and family

این تشخیص به من، دوستان و خانواده‌ام کمک می‎کند

to know how my mind works.

تا بفهمیم ذهن من چطور عمل می‌کند.

And in the world,

و در جهان،

approximately one percent of the population

تقریبا یک درصد از جمعیت

is diagnosed with autism spectrum disorder.

اختلال طیفی اوتیسم دارند.

And this number is growing.

و این عدد در حال رشد است.

However, we are still a big minority.

به هر حال، ما یک اقلیت بزرگ هستیم.

And there's still lots of people that do not see us as equals

و هنوز هستند افرادی که ما را با دیگران

to other people.

یکسان نمی‌بینند.

This is my family.

این خانواده من است.

And in my family,

و در خانواده من،

there is one other person who is also autistic.

یک نفر دیگر هم اوتیستیک است.

My mother.

مادرم.

Yes, adult women can also be autistic.

بله، زنان بالغ هم می‌توانند اوتیستیک باشند.

My dad and my brother are both nonautistic.

پدر و برادرم هر دو غیراوتیستیک هستند.

Sometimes it can be a bit difficult for us to communicate with each other,

گاهی ارتباط برقرار کردن با یکدیگر برایمان بسیار سخت است،

however.

به هر حال.

Sometimes I'll say something like,

گاهی اوقات چیزهایی می‌گویم مثل،

"Oh, Toronto's Union Station, right?"

«ایستگاه متروی مرکزی تورنتو، درسته؟»

thinking that I can

فکر می‌کنم می‌توانم

help them to remember certain aspects of it.

به آنها کمک کنم جنبه‌های خاص آن را به یاد بیاورند.

When they get confused, I often have to elaborate myself on that.

وقتی گیج می‌شوند، سعی می کنم با دقت خودم را توضیح دهم.

And we often have to say things

و اکثرا مجبوریم مسائل را

in a number of different ways so that everyone understands.

با روش‌های مختلف بگوییم تا همه آن را بفهمند.

However, despite all that,

با این وجود،

we all love each other and respect each other as equals.

ما همگی یکدیگر را دوست داریم و به یک میزان به هم احترام می‌گذاریم.

In his book "NeuroTribes,"

استیو سیلبرمن در کتاب خود به نام «NeuroTribes»

author Steve Silberman states that autism and other mental conditions

توضیح می‌دهد که باید به افراد دارای اوتیسم و یا با دیگر شرایط ذهنی

should be seen as naturally human,

به عنوان انسان‌های طبیعی نگاه شود،

naturally part of a human spectrum

به عنوان قسمتی طبیعی از گستره انسانی

and not as defects.

و نه به عنوان یک نقص.

And this is something that I agree to completely.

و این چیزی است که کاملا با آن موافق هستم.

If autism was seen as part of a natural human spectrum,

اگر به اوتیسم به عنوان بخشی از گستره طبیعی انسانی نگاه شود،

then the world could be designed to work better for autistic people.

دنیا طوری طراحی می‌شود که برای افراد اوتیستیک بهتر کار کند.

I am not ashamed of my autism.

من از اوتیسم داشتنم خجالت نمی‌کشم.

And I may not think like you,

ممکن است مثل شما فکر نکنم،

or act like you,

یا مثل شما عمل نکنم،

but I am still human and I am not diseased.

اما هنوز یک انسانم و بیمار نیستم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)