3 ways to measure your adaptability -- and how to improve it | Natalie Fratto

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Leila Ataei

I met 273 start-up founders last year.

سال گذشته با ۲۷۳ موسس استارت-آپ دیدار کردم.

And each one was looking for money.

و همه آنها به دنبال پول بودند.

As a tech investor,

به عنوان سرمایه‌گذار تکنولوژی

my goal was to sort through everyone that I met

هدفم دسته‌بندی افرادی بود که ملاقات می‌کردم

and make a quick determination

و تصمیم‌گیری سریع درباره اینکه

about which ones had the potential to make something really big.

کدامیک از آنها پتانسیل آن را دارد تا کاری واقعا بزرگ انجام دهد.

But what makes a great founder?

اما چه چیزی یک موسس بزرگ می‌سازد؟

This is a question I ask myself daily.

این سوالی است که هر روز از خودم می‌پرسم.

Some venture capitalists place bets

برخی از سرمایه‌گذاران مخاطره‌پذیر

based on a founder's previous background.

بر اساس پیشینه قبلی یک موسس انتخاب می‌کنند.

Did they go to an Ivy League school?

آیا آنها به مدرسه آیوی لیگ می‌رفتند؟

Have they worked at a blue-chip company?

آیا در شرکتی سودآور کار کرده‌اند؟

Have they built out a big vision before?

آیا چشم‌انداز بزرگی را محقق کرده‌اند؟

Effectively, how smart is this person?

این فرد چقدر باهوش است؟

Other VCs asses a founder's emotional quotient, or EQ.

دیگر سرمایه‌گذاران مخاطره پذیر هوش هیجانی، یا EQ موسس را بررسی می‌کنند.

How well will this person build teams

چقدر خوب این فرد تیم‌ها را می‌سازد

and build rapport across customers and clients?

و حس دوستی را میان مشتریان و اعضا برقرار می‌کند؟

I have a different methodology to assess start-up founders, though,

اگر چه من شیوه متفاوتی در ارزیابی موسسان استارت-آپ‌ها دارم،

and it's not complicated.

اما آنقدرها هم پیچیده نیست.

I look for signs of one specific trait.

من به دنبال نشانه‌های یک ویژگی خاص می‌روم.

Not IQ, not EQ.

نه IQ و نه EQ.

It's adaptability:

آن ویژگی انطباق‌پذیری است:

how well a person reacts to the inevitability of change,

این که چطور شخص به تغییری ناگزیر و تغییرهای ناگزیر زیاد

and lots of it.

واکنش نشان می‌دهد.

That's the single most important determinant for me.

این تنها شاخص مهم برای من است.

I subscribe to the belief

من بر این باورم

that adaptability itself is a form of intelligence,

که انطباق‌پذیری به نوبه خود شکلی از هوش است،

and our adaptability quotient, or AQ,

و بهره انطباق‌پذیری ما یا AQ ما،

is something that can be measured, tested and improved.

چیزی است که می‌توان آن را سنجید و بهبود بخشید.

AQ isn't just useful for start-up founders, however.

اگرچه AQ تنها برای موسسان استارت-آپ‌ها سودمند نیست.

I think it's increasingly important for all of us.

من فکر می‌کنم که بطور فزاینده‌ای برای همه ما مهم است

Because the world is speeding up.

زیرا جهان در حال شتاب گرفتن است.

We know that the rate of technological change is accelerating,

می‌دانیم که سرعت تغییرات فناوری رو به افزایش است،

which is forcing our brains to react.

که مغز ما را وادار به واکنش می‌کند.

Whether you're navigating changing job conditions

خواه شما تغییر شرایط کار را بررسی می‌کنید

brought on by automation,

که خودکارسازی باعث آن شده است،

shifting geopolitics in a more globalized world,

تغییرات ژئوپولتیک در دنیایی جهانی‌شده‌تر،

or simply changing family dynamics and personal relationships.

یا خیلی ساده تنها تغییر در روابط خانوادگی و روابط شخصی.

Each of us, as individuals, groups,

هر کدام از ما، افراد، گروهها،

corporations and even governments

شرکتها و حتی دولت‌ها

are being forced to grapple with more change

مجبور شده‌اند تا دست به گریبان تغییرات بیشتری

than ever before in human history.

ار هر زمان دیگری در تاریخ بشریت شوند.

So, how do we assess our adaptability?

خب، پس چگونه انطباق‌پذیری خود را اندازه بگیریم؟

I use three tricks when meeting with founders.

من در ملاقات با موسسان از سه ترفند استفاده می‌کنم.

Here's the first.

اولین ترفند این است.

Think back to your most recent job interview.

به آخرین مصاحبه شغلی که داشتید فکر کنید.

What kind of questions were you asked?

چه نوع سوالاتی از شما پرسیدند؟

Probably some variation of, "Tell me about a time when," right?

شاید نوعی از این سوال «در مورد زمانی به من بگویید که» درست است؟

Instead, to interview for adaptability,

به جای آن برای مصاحبه برای رسیدن به انطباق‌پذیری،

I like to ask "what if" questions.

من دوست دارم سوالات «چه می‌شود» بپرسم.

What if your main revenue stream were to dry up overnight?

چه می‌شود اگر جریان درآمد اصلی‌تان یک شبه قطع شود؟

What if a heat wave prevented every single customer

چه می‌شود اگر یک موج گرما باعث جلوگیری از بازدید

from being able to visit your store?

مشتر‌ی‌ها از مغازه‌ی شما شود؟

Asking "what if," instead of asking about the past,

پرسیدن «چه می‌شود» به جای پرسیدن درباره‌ی گذشته،

forces the brain to simulate.

مغز را مجبور به شبیه‌سازی می‌کند.

To picture multiple possible versions of the future.

برای مجسم کردن چندین چشم‌انداز احتمالی از آینده.

The strength of that vision,

قدرت آن چشم‌نداز،

as well as how many distinct scenarios someone can conjure, tells me a lot.

همینطور اینکه شخص چند سناریوی متفاوت می‌تواند سرهم کند چیز زیادی به من می‌گوید.

Practicing simulations is a sort of safe testing ground

تمرین شبیه‌سازی نوعی زمین آزمایش ایمن

for improving adaptability.

برای بهبود انطباق‌پذیری است.

Instead of testing how you take in and retain information,

به جای آزمایش اینکه چطور اطلاعات را دریافت و نگهداری می‌کنید،

like an IQ test might,

احتمالا مثل یک تست IQ،

it tests how you manipulate information,

اینکه چگونه اطلاعات را دستکاری می‌کنید آزمایش کند،

given a constraint,

با توجه به محدودیت‌ها،

in order to achieve a specific goal.

تا به یک هدف خاص دست پیدا کند.

The second trick that I use to assess adaptability in founders

ترفند دومی که من برای ارزیابی انطباق‌پذیری موسسان استفاده می‌کنم

is to look for signs of unlearning.

این است که به دنبال نشانه‌هایی از دورریختن محفوظات بگردم.

Active unlearners seek to challenge what they presume to already know,

این افراد دنبال به چالش کشیدن چیزهایی هستند که فکر می‌کنند از قبل می‌دانند،

and instead, override that data with new information.

و در عوض آن را با اطلاعات جدید جایگزین می‌کنند.

Kind of like a computer running a disk cleanup.

مثل کامپیوتری که پاکسازی حافظه انجام می‌دهد.

Take the example of Destin Sandlin,

مثل دستین سندلین،

who programed his bicycle to turn left when he steered it right

که دوچرخه‌اش را طوری ساخت که وقتی فرمان را به سمت راست بگیرد به چپ بپیچد

and vice versa.

و برعکس.

He called this his Backwards Brain Bike,

او نام این را دوچرخه‌ی وارونه‌ی مغز گذاشت

and it took him nearly eight months

و تقریبا هشت ماه زمان برد

just to learn how to ride it kind of, sort of normally.

تا یاد بگیرد آن را به صورت طبیعی براند.

The fact that Destin was able to unlearn his regular bike

این واقعیت که دستین قادر بود کار با دوچرخه معمولی‌اش را

in favor of a new one, though,

به خاطر دوچرخه‌ی جدید از یاد ببرد،

signals something awesome about our adaptability.

نکته‌ی شگفت‌انگیزی در مورد انطباق‌پذیری ما نشان می‌دهد

It's not fixed.

انطباق‌پذیری ثابت نیست.

Instead, each of us has the capacity to improve it,

هریک از ما این ظرفیت را دارد تا آن را،

through dedication and hard work.

از طریق سخت‌کوشی و فداکاری بهبود بخشد.

On the last page of Gandhi's autobiography, he wrote,

گاندی در آخرین صفحه از زندگینامه‌اش نوشته است،

"I must reduce myself to zero."

«باید خودم را به صفر برسانم.»

At many points in his very full life,

در بسیاری از مواقع در زندگی پربارش،

he was still seeking to return to a beginner's mindset, to zero.

او همچنان به دنبال این بود که به طرز فکر مبتدی برگردد، به صفر.

To unlearn.

به فراموش کردن یادگیری قبلی.

In this way, I think it's pretty safe to say

از این دیدگاه، به نظرم می‌توان با اطمینان گفت

Gandhi had a high AQ score.

که گاندی نمره‌ی AQ بالایی داشت.

(Laughter)

(خنده)

The third and final trick

سومین و آخرین ترفندی

that I use to assess a founder's adaptability

که برای ارزیابی کردن انطباق‌پذیری یک موسس استفاده می‌کنم

is to look for people who infuse exploration

این است که به دنبال افرادی باشم که اکتشاف را

into their life and their business.

به زندگی و کسب و کارشان تزریق می‌کنند.

There's a sort of natural tension between exploration and exploitation.

تنشی طبیعی بین اکتشاف و بهره‌ برداری وجود دارد.

And collectively,

و در مجموع،

all of us tend to overvalue exploitation.

ما تمایل به ارزش‌گذاری بیش از حد روی بهره برداری داریم.

Here's what I mean.

منظورم را توضیح می‌دهم.

In the year 2000,

در سال ۲۰۰۰،

a man finagled his way into a meeting with John Antioco,

مردی با زرنگی موفق شد جلسه‌ای با جان آنتونیکو،

the CEO of Blockbuster,

مدیرعامل Blockbuster داشته باشد،

and proposed a partnership

و به او پیشنهاد همکاری داد

to manage Blockbuster's fledgling online business.

تا کسب و کار جدید و آنلاین بلاک باستر را مدیریت کند.

The CEO John laughed him out of the room, saying,

مدیرعامل جان با تمسخر او را بیرون کرد و گفت،

"I have millions of existing customers

«من میلیون‌ها مشتری

and thousands of successful retail stores.

و هزاران فروشگاه خرده‌فروشی موفق دارم.

I really need to focus on the money."

من واقعا نیاز دارم روی پول تمرکز کنم.»

The other man in the meeting, however,

مرد دیگر در جلسه اگرچه،

turned out to be Reed Hastings, the CEO of Netflix.

رید هستینگ مدیرعامل Netflix بود.

In 2018, Netflix brought in 15.8 billion dollars,

در سال ۲۰۱۸، شرکت نتفلیکس ۱۵.۸ میلیار دلار سودآوری داشت،

while Blockbuster filed for bankruptcy in 2010,

در حالی که بلاک‌باستر در سال ۲۰۱۰ اعلام ورشکستگی کرد،

directly 10 years after that meeting.

دقیقا ۱۰ سال بعد ازآن دیدار.

The Blockbuster CEO

مدیرعامل بلاک باستر

was too focused on exploiting his already successful business model,

بیش از حد روی بهره برداری از مدل موفق کسب و کارش متمرکز بود،

so much so that he couldn't see around the next corner.

آنقدر که نتوانست اطراف خودش را ببیند.

In that way, his previous success

به این شکل، موفقیت قبلی او

became the enemy of his adaptability potential.

دشمن انطباق پذیری او شد.

For the founders that I work with,

برای موسسانی که با آنها کار می‌کنم،

I frame exploration as a state of constant seeking.

من اکتشاف را حالتی از جستجوی مداوم بیان می‌کنم.

To never fall too far in love with your wins

هیچوقت زیادی عاشق بردهایتان نشوید

but rather continue to proactively seek out what might kill you next.

بلکه به جای آن فعالانه به دنبال چیزی باشید که ممکن است در آینده شما را بکشد.

When I first started exploring adaptability,

اوایلی که کاوش انطباق‌پذیری را آغاز کردم،

the thing I found most exciting is that we can improve it.

جذاب‌ترین چیز برایم این بود که می‌توانیم آن را ارتقا دهیم.

Each of us has the capacity to become more adaptable.

هر کدام از ما ظرفیت این را دارد که انطباق‌پذیرتر شود.

But think of it like a muscle:

اما آن را یک ماهیچه فرض کنید:

it's got to be exercised.

باید تمرین داده شود.

And don't get discouraged if it takes a while.

و اگر زمان برد ناامید نشوید.

Remember Destin Sandlin?

دستین سندلین را یادتان هست؟

It took him eight months just to learn how to ride a bike.

هشت ماه طول کشید تا چطور راندن یک دوچرخه را یاد بگیرد.

Over time, using the tricks that I use on founders --

در طول زمان این ترفندهایی که من برای موسسان استفاده می‌کنم--

asking "what if" questions, actively unlearning

پرسیدن سوالات «چه می‌شود»، از یاد بردن فعالانه‌ی یادگیری‌ها

and prioritizing exploration over exploitation

و اولویت قرار دادن اکتشاف بر بهره‌برداری

can put you in the driver's seat --

می‌تواند شما را بر شرایط مسلط کند--

so that the next time something big changes,

تا دفعه‌ی بعد که چیزی بزرگ تغییر می‌کند،

you're already prepared.

شما از قبل آماده‌ی آن باشید.

We're entering a future where IQ and EQ

ما وارد آینده‌ای می‌شویم که IQ و EQ

both matter way less than how fast you're able to adapt.

هر دو اهمیت خیلی کمتری از این دارند که چقدر سریع قادر به انطباق‌پذیری هستید.

So I hope that these tools help you to raise your own AQ.

امیدوارم که این ابزارها به شما کمک کند تا AQ خود را بالا ببرید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)