Why Medicine Often Has Dangerous Side Effects for Women | Alyson McGregor | TED Talks

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

We all go to doctors.

ما همه نزد دکتر می‎رویم.

And we do so with trust and blind faith

و چنان چشم بسته و با اعتماد این کار را می‎کنیم

that the test they are ordering and the medications they're prescribing

که آزمایشات و داروهایی که آنها برای‎مان می‎پیچیند

are based upon evidence --

گویی بر پایه شواهد است--

evidence that's designed to help us.

شواهدی که برای کمک به ما طراحی شده است.

However, the reality is that that hasn't always been the case for everyone.

با اینحال واقعیت این است که همیشه برای همه اینطور نیست.

What if I told you

چطور می‎شود که

that the medical science discovered over the past century

برایتان بگویم علم پزشکی که طی قرن گذشته کشف شد

has been based on only half the population?

تنها بر مبنای نیمی از جمعیت است؟

I'm an emergency medicine doctor.

من پزشک اورژنس هستم.

I was trained to be prepared in a medical emergency.

برای آمادگی داشتن در فوریتهای پزشکی آموزش دیده‎ام.

It's about saving lives. How cool is that?

درباره نجات زندگیهاست. باحال نیست؟

OK, there's a lot of runny noses and stubbed toes,

خب، کلی آب ریزِشِ بینی و انگشتهای پای له شده است،

but no matter who walks through the door to the ER,

اما مهم نیست کی از در اورژانس پایش را تو بگذارد،

we order the same tests,

همان آزمایشات را انجام می‎دهیم.

we prescribe the same medication,

همان داروها را تجویز می‎کنیم،

without ever thinking about the sex or gender of our patients.

بدون این که هرگز به جنسیت بیمارمان فکر کنیم.

Why would we?

چرا اینطور است؟

We were never taught that there were any differences between men and women.

هیچوقت به ما یاد ندادند که بین مردان وزنان تفاوت هست.

A recent Government Accountability study revealed that 80 percent of the drugs

تحقیق اخیر صورت گرفته از سوی دولت نشان می‎دهد که ۸۰ درصد از داروهای

withdrawn from the market

برگرفته شده از بازار دارای

are due to side effects on women.

عوارض جانبی برای زنان هستند.

So let's think about that for a minute.

پس بیایید یک دقیقه به آن فکر کنیم.

Why are we discovering side effects on women

چرا به کشف عوارض جانبی بر زنان زمانی می‎پردازیم

only after a drug has been released to the market?

که آن داروها به بازار ارائه شده‎اند.

Do you know that it takes years for a drug to go from an idea

آیا می‎دانید که سالها زمان می‎برد تا یک دارو از ایده برای

to being tested on cells in a laboratory,

آزمایش شدن روی سلولها در یک آزمایشگاه برود،

to animal studies,

روی حیوانات مطالعه شود،

to then clinical trials on humans,

بعد روی انسانها مورد استفاده آزمایشی قرار بگیرد،

finally to go through a regulatory approval process,

تا بالاخره فرایند تاییدیه تنظیمی را پشت سر بگذارد،

to be available for your doctor to prescribe to you?

تا در اختیار پزشک‌تان برای تجویز به شما قرار بگیرد؟

Not to mention the millions and billions of dollars of funding

بگذریم از میلیونها و میلیاردها دلار بودجه‎ای که در این فرایند

it takes to go through that process.

صرف می‎شود.

So why are we discovering unacceptable side effects

پس چرا این عوارض جانبی غیرقابل قبول بر روی نیمی از جمعیت

on half the population after that has gone through?

را زمانی کشف می‎کنیم که این مسیر را پشت سر گذاشته است؟

What's happening?

چه اتفاقی می‎افتد؟

Well, it turns out that those cells used in that laboratory,

خب، معلوم شد همه آن سلولهایی استفاده شده در آزمایشگاه

they're male cells,

سلولهای مردانه است،

and the animals used in the animal studies were male animals,

و حیوانات استفاده شده در مطالعات حیوانی نیز حیوانات نر بودند،

and the clinical trials have been performed almost exclusively on men.

و آزمایشات بالینی هم تقریبا بطور اختصاصی روی مردها صورت گرفته است.

How is it that the male model became our framework for medical research?

چه شد که الگوی مردانه چارچوب ما برای تحقیقات پزشکی شد؟

Let's look at an example that has been popularized in the media,

بیایید به مثالی نگاه کنیم که در رسانه‎ها محبوب شده،

and it has to do with the sleep aid Ambien.

و درباره خواب‎آور آمبین است.

Ambien was released on the market over 20 years ago,

آمبین ۲۰ سال پیش وارد بازار شد،

and since then, hundreds of millions of prescriptions have been written,

و از آن زمان، صدها میلیون نسخه نوشته شده،

primarily to women, because women suffer more sleep disorders than men.

عمدتاَ برای زنان، چون زنان بیش از مردان از اختلال خواب رنج می‎برند،

But just this past year,

اما درست همین پارسال بود،

the Food and Drug Administration recommended cutting the dose in half

که سازمان غذا و دارو آمریکا توصیه کرد که دز مصرفی تنها

for women only,

بری زنها نصف شود،

because they just realized that women metabolize the drug

چون تازه فهمیده‎اند که سوخت و ساز نرخ دارو در زنها

at a slower rate than men,

نسبت به مردها کندتر است،

causing them to wake up in the morning

و باعث می‎شود هنگام بیدار شدن در صبح

with more of the active drug in their system.

مقدار داروی فعال بیشتری در سیستم‎شان باشد.

And then they're drowsy and they're getting behind the wheel of the car,

و در نتیجه خواب‎آلو باشند و اینطوری پشت فرمان بشینند

and they're at risk for motor vehicle accidents.

و در خطر تصادفات رانندگی قرار بگیرند.

And I can't help but think, as an emergency physician,

و نمی‎تونم فکر نکنم که بعنوان پزشک اورژانس،

how many of my patients that I've cared for over the years

چه تعداد از بیمارانم که برای سالها مراقبشان بوده‎ام

were involved in a motor vehicle accident

در تصادفات رانندگی دخیل بوده‎اند

that possibly could have been prevented

که احتمالا می‎شد مانع از آنها شد

if this type of analysis was performed and acted upon 20 years ago

اگر این نوع تجزیه و تحلیل ۲۰ سال قبل اجرا و عمل می‎شد

when this drug was first released.

وقتی این دارو نخستین بار ارائه شد.

How many other things need to be analyzed by gender?

چه چیزهای دیگری باید از جنبه جنسیتی تجزیه و تحلیل شوند؟

What else are we missing?

از چه چیزهایی غافلیم؟

World War II changed a lot of things,

جنگ جهانی دوم خیلی چیزها را تغییر داد،

and one of them was this need to protect people

و یکی از آنها نیاز مردم به محافظت

from becoming victims of medical research without informed consent.

از قربانی تحقیقات پزشکی شدن بدون رضایت قبلی بود.

So some much-needed guidelines or rules were set into place,

پس برخی مقررات یا دستورالعمل‎هایی بشدت مورد نیاز تعیین گردید،

and part of that was this desire to protect women of childbearing age

و بخشی از آن درخواست برای محافظت از زنان در سن و سال بچه دار شدن

from entering into any medical research studies.

در وارد شدن به هر نوع مطالعات تحقیقی در پزشکی بود.

There was fear: what if something happened to the fetus during the study?

این ترس وجود داشت: اگر یک وقت چیزی به سر جنین در طی تحقیق میامد، چه؟

Who would be responsible?

چه کسی مسئول بود؟

And so the scientists at this time actually thought

و خب دانشمندان در آن زمان راستش

this was a blessing in disguise,

در خفا این پیشامد را به فال نیک گرفتند،

because let's face it -- men's bodies are pretty homogeneous.

چون راست را بخواهید-- جسم مردها نسبتا یکدست است.

They don't have the constantly fluctuating levels of hormones

آنها فاقد این سطوح هورمون دائم در حل نوسان هستند

that could disrupt clean data they could get if they had only men.

که باعث اختلال در داده‎های تمیزی می‎گردد که آنها می‎توانند تنها از مردها بدست آورند.

It was easier. It was cheaper.

راحتتر بود. ارزانتر بود.

Not to mention, at this time, there was a general assumption

لازم به ذکر نیست که در آن زمان، این فرض کلی وجود داشت که

that men and women were alike in every way,

مردان و زنان از همه نظر شبیه هم بودند،

apart from their reproductive organs and sex hormones.

فارغ از اندامهای تناسلی و هورمونهای سکس‎شان.

So it was decided:

پس اینطور تصمیم گیری شد:

medical research was performed on men,

تحقیقات پزشکی روی مردن اجرا شود،

and the results were later applied to women.

و نتایج بعدا روی زنها اجرا گردد.

What did this do to the notion of women's health?

این تفکر با ایده سلامت زنان چه کرد؟

Women's health became synonymous with reproduction:

سلامت زنان مترادف با تولید مثل شد؛

breasts, ovaries, uterus, pregnancy.

پستانها، تخمدان، رحم و حاملگی.

It's this term we now refer to as "bikini medicine."

این عبارت امروزه با عنوان «طب بیکینی» شناخته می‎شود.

And this stayed this way until about the 1980s,

و تا حدود دهه ۱۹۸۰ همینطور باقی ماند،

when this concept was challenged by the medical community

وقتی این مفهوم از سوی جامعه پزشکی و سیاستگذاران سلامت جامعه

and by the public health policymakers when they realized that

به چالش کشیده شد، زمانی که تشخیص دادند

by excluding women from all medical research studies

با خارج کردن زنان از کلیه تحقیقات پزشکی

we actually did them a disservice,

درواقع خدمت سوء کرده‎ایم،

in that apart from reproductive issues,

جدایی از مسائل مربوط به تولید مثل،

virtually nothing was known about the unique needs

تقریبا چیزی درباره نیازهایی منحصر بفرد

of the female patient.

بیماران زن نمی‎دانستیم.

Since that time, an overwhelming amount of evidence has come to light

از آن زمان، مقدار قابل توجهی از شواهد بدست آمده

that shows us just how different men and women are in every way.

به ما نشان دادند چطور مردان و زنان به هر ترتیب ممکنی از هم فرق دارند.

You know, we have this saying in medicine:

می‎دانید، یک ضرب المثلی در پزشکی می‎گوید:

children are not just little adults.

کودکان فقط بزرگسالان کوچک نیستند.

And we say that to remind ourselves

و با گفتن آن به خودمان یادآوری می‎کنیم

that children actually have a different physiology than normal adults.

که کودکان فیزیولوژی متفاوتی از بزرگسالان عادی دارند.

And it's because of this that the medical specialty of pediatrics came to light.

و درواقع از بابت همین است که طب مخصوص کودکان شکل گرفت.

And we now conduct research on children in order to improve their lives.

و ما اکنون روی کودکان تحقیقات می‎کنیم تا زندگیشان را بهبود بخشیم.

And I know the same thing can be said about women.

و می‎دانم که می‎شود همین را هم درباره زنها گفت.

Women are not just men with boobs and tubes.

زنها فقط مردانی با ممه و لوله نیستند.

But they have their own anatomy and physiology

آناتومی و فیزلوژی خودشان را دارند

that deserves to be studied with the same intensity.

که آنها را مستحق بررسی شدن به به همان شدت قرار می‎دهد.

Let's take the cardiovascular system, for example.

بیاید سیستم قلبی و عروقی را برای مثال در نظر بگیریم.

This area in medicine has done the most to try to figure out

این حوزه در پزشکی بیشترین تلاش را کرده تا بفهمد

why it seems men and women have completely different heart attacks.

چرا بنظر می‎رسد مردان و زنان حملات قلبی کاملا متفاوتی دارند.

Heart disease is the number one killer for both men and women,

امراض قلبی در هر دو زنان و مردان قاتل شماره یک است،

but more women die within the first year of having a heart attack than men.

اما تعداد بیشتری از زنان ظرف اولین سالی که دچار حمله قلبی می‎شوند میمیرند تا مردان.

Men will complain of crushing chest pain --

مردها از درد سینه ویرانگر خواهند نالید--

an elephant is sitting on their chest.

فیلی که روی سینه‎شان نشسته است.

And we call this typical.

و آن را هنجار می‎دانیم.

Women have chest pain, too.

و زنان هم درد سینه دارند.

But more women than men will complain of "just not feeling right,"

اما بیشتر زنها شکایت‎شان در قیاس با مردها «یک کم خوب نیستم،

"can't seem to get enough air in,"

بنظر نفس کشیدنم سخت شده،

"just so tired lately."

یا این اواخر یک کم خسته‎ام» است.

And for some reason we call this atypical,

و بنا به دلایلی این را نابهنجار می‎دانیم،

even though, as I mentioned, women do make up half the population.

حتی با این که گفتم، زنها نیمی از جمعیت را می‌‎سازند.

And so what is some of the evidence to help explain some of these differences?

و خب برخی از شواهدی که به توضیح برخی از این تفاوتها کمک می‎کنند چی هستند؟

If we look at the anatomy,

اگر به آناتومی نگاه می‎کنیم،

the blood vessels that surround the heart are smaller in women compared to men,

عروق خونی که قلب را احاطه کرده‎اند در زنها در مقایسه با مردها کوچکتر است،

and the way that those blood vessels develop disease is different

و طریقی که آن عروق خونی بیماری را شکل می‎دهند در بین

in women compared to men.

زنان و مردان متفاوت است.

And the test that we use to determine if someone is at risk for a heart attack,

و آزمایشی که استفاده می‎کنیم تا تعیین کنیم آیا کسی در معرض حمله قلبی قرار دارد،

well, they were initially designed and tested and perfected in men,

خب، ازابتدا برای مردان طراحی و روی انها اجرا شده،

and so aren't as good at determining that in women.

و در نتیجه برای بکارگیری روی زنان خوب نیستند.

And then if we think about the medications --

و بعد وقتی به داروها فکر می‎کنیم--

common medications that we use, like aspirin.

داروهای مرسوم مثل آسپرین که استفاده می‎کنیم.

We give aspirin to healthy men to help prevent them from having a heart attack,

ما آسپرین به مردان سالم می‎دهیم تا از داشتن حمله قلبی ممانعت کنیم،

but do you know that if you give aspirin to a healthy woman,

اما می‎دانید آسپرین دادن به یک زن سالم ،

it's actually harmful?

راستش مضر است؟

What this is doing is merely telling us

آنچه این واقعیت صرفا به ما می‎گوید این است

that we are scratching the surface.

که تازه اول راهیم.

Emergency medicine is a fast-paced business.

پزشکی اورژانس کسب و کاری با ریتم تند است.

In how many life-saving areas of medicine,

در چه تعداد حوزه‎های نجات بخش پزشکی

like cancer and stroke,

مثل سرطان و سکته،

are there important differences between men and women that we could be utilizing?

تفاوتهای مهم بین مردان و زنان وجود دارد که که بتوان از آن استفاده کرد؟

Or even, why is it that some people get those runny noses

یا حتی چرا برخی از آدمها بیشتر از بقیه

more than others,

آب ریزش بینی دارند،

or why the pain medication that we give to those stubbed toes

یا چرا داروهای مسکنی که برای انگشتان پای له شده می‎دهیم

work in some and not in others?

برای برخی کار می‎کنند و برای برخی نه؟

The Institute of Medicine has said every cell has a sex.

موسسه پزشکی گفته که هر سلولی سکس بیولوژیک دارد.

What does this mean?

یعنی چه؟

Sex is DNA.

سکس بیولوژیک، دی‎ان‎ای است.

Gender is how someone presents themselves in society.

جنسیت نحوه‎ای است که اشخاص خود را در جامعه معرفی می‎کنند.

And these two may not always match up,

و این دو شاید همیشه با هم یکی نباشند،

as we can see with our transgendered population.

چیزی که در رابطه با جمعیت تراجنسیتی‎ شاهدش هستیم.

But it's important to realize that from the moment of conception,

اما مهم است که از لحظه لقاح تشخیص داده شود که

every cell in our bodies --

هر سلولی در بدن ما--

skin, hair, heart and lungs --

پوست، مو، قلب و ریه--

contains our own unique DNA,

دی‎ان‎ای منحصر به فرد ما را دارند،

and that DNA contains the chromosomes that determine

و آن دی‎ان‎ای حاوی کروموزمهایی است که تعیین می‎کند

whether we become male or female, man or woman.

آیا مذکر یا مونث، مرد یا زن می‎شویم.

It used to be thought

این فکر قبلا رایج بود که

that those sex-determining chromosomes pictured here --

این کروموزمهای تعیین کننده سکس بیولوژیک که در انجا به تصویر کشیده شدند--

XY if you're male, XX if you're female --

اکس ایگرگ ینهی مذکر، اکس اکس یعنی مونث--

merely determined whether you would be born with ovaries or testes,

صرفا تعیین می‎کرد که شما با تخمدان یا بیضه متولد می‎شوید،

and it was the sex hormones that those organs produced

و این هورمونهای سکس بیولوژیک محصول آن اورگانها

that were responsible for the differences we see in the opposite sex.

مسئول تفاوتهایی بودند که در جنس مخالف شاهدیم.

But we now know that that theory was wrong --

اما می‎دانیم که این نظریه اشتباه است--

or it's at least a little incomplete.

یا حداقل این که کامل نیست.

And thankfully, scientists like Dr. Page from the Whitehead Institute,

و به لطف دانشمندانی مثل دکتر پیج از موسسه وایت هد

who works on the Y chromosome,

که روی کروموزم ایگرگ کار می‎کند،

and Doctor Yang from UCLA,

و دکتر یانگ از یوسی‎ال‎ای،

they have found evidence that tells us that those sex-determining chromosomes

آنها این شواهد را یافته‎اند که به ما می‎گوید آن کروموزمهای تعیین کننده سکس بیولوژیک

that are in every cell in our bodies

که در تک تک سلولهای بدن ما هستند

continue to remain active for our entire lives

در کل زندگی در بدن ما فعال باقی میمانند

and could be what's responsible for the differences we see

و می‎توانند مسئول تفاوتهایی باشند که

in the dosing of drugs,

ما در تعیین دز داروها شاهدش هستیم،

or why there are differences between men and women

یا چرا بین زنها و مردان در مستعد بودن

in the susceptibility and severity of diseases.

و شدت امراض تفاوت هست.

This new knowledge is the game-changer,

این د انش جدید تغییردهنده بازی است،

and it's up to those scientists that continue to find that evidence,

و به دانشمندان بستگی دار که به یافتن شواهد ادامه دهند،

but it's up to the clinicians to start translating this data

اما به بستگی پزشکان بالینی نیز بستگی دارد که امروز در کنار

at the bedside, today.

تخت بیماران داده‎ها را ترجمه کنند.

Right now.

همین الان.

And to help do this, I'm a co-founder of a national organization

در کمک به انجام این، من بنیانگذار مشترک نهاد ملی هستم

called Sex and Gender Women's Health Collaborative,

که مرکز همکاری سلامت جنس و جنسیت زنان نام دارد،

and we collect all of this data so that it's available for teaching

و ما همه این داده‎ها را که موجود برای درس دادن و مراقبت از

and for patient care.

بیماران است را جمع آوری می‎کنیم.

And we're working to bring together the medical educators to the table.

و با هم برای گردهم آوردن دانشیاران پزشکی بر سر یک میز کار می‎کنیم.

That's a big job.

کار بزرگی هست.

It's changing the way medical training has been done since its inception.

نحوه آموزش پزشکی را زمان پیدایش تغییر می‎دهد.

But I believe in them.

اما آنها را باور دارم.

I know they're going to see the value of incorporating the gender lens

می‎دانم که آنها می‎خواهند ارزش آمیختگی کانون جنسیت

into the current curriculum.

را وارد سرفصهای درسی کنند.

It's about training the future health care providers correctly.

درباره آموزش صحیح دادن به دست اندرکاران آینده مراقبت سلامت هستیم.

And regionally,

و بصورت ناحیه‎ای،

I'm a co-creator of a division within the Department of Emergency Medicine

همچنین یکی از موسسان بخشی در دپارتمان پزشکی اورژانس

here at Brown University,

اینجا در دانشگاه بوستون

called Sex and Gender in Emergency Medicine,

به نام جنسیت و سکس بیولوژی در پزشکی اورژانس هستم،

and we conduct the research to determine the differences between men and women

و تحقیق جهت تعیین تفاوتهای بین مردان و زنان را در

in emergent conditions,

شرایط اضطراری

like heart disease and stroke and sepsis and substance abuse,

مثل مرض قلبی و سکته و عفونت خون و سوء مصرف مواد انجام می‎دهیم،

but we also believe that education is paramount.

اما همچنان معتقدیم که آموزش و پرورش مهمتر است.

We've created a 360-degree model of education.

lما الگوی ۳۶۰ درجه‎ای از آموزش و پرورش را ایجاد کرده‎ایم.

We have programs for the doctors, for the nurses, for the students

برنامه‎های برای پزشکان، پرستاران، دانشجویان

and for the patients.

و بیماران داریم.

Because this cannot just be left up to the health care leaders.

چون نمی‎شود آن را فقط به

We all have a role in making a difference.

ما همه در ایجاد تغییر نقش داری.

But I must warn you: this is not easy.

اما باید به شما هشدار دهم: این آسان نیست.

In fact, it's hard.

در واقع دشوار است.

It's essentially changing the way we think about medicine

لزوما خط فکری ما را نسبت به دارو

and health and research.

و سلامت و تحقیق تغییر می‎دهد.

It's changing our relationship to the health care system.

رابطه ما نسبت به نظام مراقبت سلامت تغییر می‎کند.

But there's no going back.

اما راه بازگشتی نیست.

We now know just enough

الان تنها این را بحد کافی می‎دانیم که

to know that we weren't doing it right.

کارمان را درست انجام نمی‎دادیم.

Martin Luther King, Jr. has said,

مارتین لوتر کینگ جونیور یکبار گفت،

"Change does not roll in on the wheels of inevitability,

«تغییر در چرخهای ضرورت نمی‎چرخد

but comes through continuous struggle."

بلکه حاصل تلاش مستمر است.»

And the first step towards change is awareness.

و گام اول در جهت تغییر آگاهی است.

This is not just about improving medical care for women.

فقط درباره بهبود مراقبت پزشکی برای زنان نیست.

This is about personalized, individualized health care for everyone.

این درباره مراقبت سلامت جنبه فردی و شخصی برای همه دارد.

This awareness has the power to transform medical care for men and women.

این آگاهی قدرت دارد تا مراقبت پزشکی برای مردان و زنان را متحول کند.

And from now on, I want you to ask your doctors

و از حالا به بعد، می‎خواهم از پزشک‌هایتان بپرسید

whether the treatments you are receiving are specific to your sex and gender.

آیا تداویهایی که دریافت می‎کنید مخصوص جنسیت و سکس بیولوژیک شماست.

They may not know the answer --

شاید جواب را ندانند--

yet.

البته هنوز.

But the conversation has begun, and together we can all learn.

اما گفتگو شروع شده و همگی با هم می‎توانیم یاد بگیریم.

Remember, for me and my colleagues in this field,

یادتان باشد، برای من و همکارانم در این زمینه،

your sex and gender matter.

جنسیت و سکس بیولوژیک شما اهمیت دارد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)