Andy Yen: Think your email's private? Think again

اندی ین: فکر می‌کنید ایمیل‌هایتان محرمانه است؟ به این باورتان شک کنید

Translator: Kimia Kiani Reviewer: soheila Jafari

Twenty-five years ago, scientists at CERN created the World Wide Web.

۲۵ سال پبش، دانشمندان در مرکز CERN (سازمان اروپایی پژوهش‌های هسته‌ای) شبکه جهانی وب را ایجاد کردند.

Since then, the Internet has transformed the way we communicate,

از آن زمان، اینترنت شیوه ارتباطی ما،

the way we do business, and even the way we live.

طریقه ی تجارت ما، و حتی شیوه زندگی ما را تغییر داده است.

In many ways,

از بسیاری جهات،

the ideas that gave birth to Google, Facebook, Twitter, and so many others,

ایده هایی که به گوگل، فیس بوک، توییتر، و بسیاری دیگر جان بخشیدند،

have now really transformed our lives,

زندگی ما را واقعا تغییر داده اند،

and this has brought us many real benefits such as a more connected society.

و برای ما بسیار پرمتفعت بوده اند، مانند جامعه ای با ارتباطات بیشتر.

However, there are also some downsides to this.

البته، این ایده ها معایبی نیز دارند.

Today, the average person has an astounding amount

امروز، هر فرد مقادیر حیرت انگیزی

of personal information online,

از اطلاعات فردی را به صورت آنلاین دارد،

and we add to this online information every single time we post on Facebook,

و به این اطلاعات آنلاین، هر پستی که در فیس بوک می گذاریم را اضافه می کنیم.

each time we search on Google,

هر بار که در گوگل جست و جو می کنیم،

and each time we send an email.

و هر بار که ایمیلی را ارسال می کنیم.

Now, many of us probably think,

حال، بسیاری از ما فکر می کنیم،

well, one email, there's nothing in there, right?

که "یک ایمیل، مسلماً اطلاعات خاصی ندارد. نه؟"

But if you consider a year's worth of emails,

اما اگر ارزش ایمیل های یک سال را در نظر بگیرید،

or maybe even a lifetime of email,

یا شاید ایمیل هایی که فرد در طول زندگی اش می فرستد

collectively, this tells a lot.

در مجموع، اطلاعات زیادی به همراه دارد.

It tells where we have been, who we have met,

این اطلاعات می گویند که کجا بوده ایم، با چه کسانی ملاقات کرده ایم،

and in many ways, even what we're thinking about.

و از بسیاری جهات، حتی این که به چه فکر می کنیم.

And the more scary part about this is our data now lasts forever,

و بخش ترسناک این است که اطلاعات ما برای همیشه باقی می مانند،

so your data can and will outlive you.

پس داده های شما بیشتر از عمر شما باقی خواهند ماند.

What has happened is that we've largely lost control over our data

اتفاقی که افتاده، این است که ما کنترل بر روی داده هایمان

and also our privacy.

و همچنین حریم خصوصیمان را از دست داده ایم.

So this year, as the web turns 25,

امسال که وب ۲۵ ساله می شود،

it's very important for us to take a moment

برای ما بسیار مهم است که لحظه ای تأمل کنیم

and think about the implications of this.

و به تاثیر این اتفاقات فکر کنیم.

We have to really think.

ما واقعا باید فکر کنیم.

We've lost privacy, yes,

ما حریم خصوصی خود را از دست داده ایم،

but actually what we've also lost is the idea of privacy itself.

ولی در حقیقت ایده ی حریم خصوصی را نیز از دست داده ایم.

If you think about it,

اگر به آن فکر کنید،

most of us here today probably remember what life was like before the Internet,

بسیاری از ما که در اینجا حاضریم ، به یاد می آوریم که زندگی پیش از اینترنت چگونه بود

but today, there's a new generation

ولی امروز، نسل جدیدی وجود دارد

that is being taught from a very young age to share everything online,

که از سنین کم یاد می گیرد که همه چیز را آنلاین به اشتراک بگذارد.

and this is a generation that is not going to remember when data was private.

و این نسل زمانی را که اطلاعات خصوصی بودند را به یاد نخواهد آورد.

So we keep going down this road, 20 years from now,

ما در این مسیر پیش می رویم، ۲۰ سال دیگر،

the word 'privacy' is going to have a completely different meaning

"حریم خصوصی" معنی کاملا متفاوتی

from what it means to you and I.

از آن چه که من و شما می دانیم، خواهد داشت.

So, it's time for us to take a moment and think,

پس حال زمان این است، که لحظه ای تأمل و تفکر کنیم،

is there anything we can do about this?

که آیا می توانیم کاری در این خصوص انجام دهیم؟

And I believe there is.

و من باور دارم که راهی وجود دارد.

Let's take a look at one of the most widely used forms of communication

بگذارید به یکی از پر استفاده ترین شیوه های برقراری ارتباط

in the world today: email.

در دنیا، نگاهی بیاندازیم: ایمیل

Before the invention of email, we largely communicated using letters,

قبل از اختراع ایمیل، ما به طور گسترده ای از نامه ها استفاده می کردیم،

and the process was quite simple.

و فرایند آن بسیار ساده بود.

You would first start by writing your message on a piece of paper,

باید ابتدا پیام خود را برروی یک تکه کاغذ می نوشتید،

then you would place it into a sealed envelope,

سپس آن را در یک پاکت مهر و موم شده قرار می دادید،

and from there, you would go ahead and send it

و از آنجا، میتوانستید ادامه دهید و ارسالش کنید،

after you put a stamp and address on it.

آن هم بعد از قرار دادن تمبر و آدرس بر آن.

Unfortunately, today,

متاسفانه، امروز،

when we actually send an email, we're not sending a letter.

وقتی ایمیلی را ارسال میکنیم، نامه ای نمی فرستیم.

What you are sending, in many ways, is actually a postcard,

آن چه که ارسال می کنیم، از بسیاری جهات، در واقع یک کارت پستال است،

and it's a postcard in the sense that everybody that sees it

و کارت پستال به این معنی که همه می توانند آن را ببینند،

from the time it leaves your computer to when it gets to the recipient

از زمانی که کامپیوتر شما را ترک می کند تا رسیدن به مقصد

can actually read the entire contents.

و می توانند محتویات آن را بخوانند.

So, the solution to this has been known for some time,

حال، راه حل این مشکل را مدتی است که می دانیم

and there's many attempts to do it.

و برای آن تلاش های زیادی صورت گرفته.

The most basic solution is to use encryption,

ساده ترین راه حل آن استفاده از رمزنگاری است،

and the idea is quite simple.

و ایده ی آن بسیار ساده است.

First, you encrypt the connection

ابتدا ارتباط

between your computer and the email server.

بین کامپیوتر شما و سرور ایمیل رمز گذاری می شود.

Then, you also encrypt the data as it sits on the server itself.

سپس خود داده، هنگامی که در سرور جای می گیرد، رمزگذاری می شود.

But there's a problem with this,

ولی این روش مشکل دارد،

and that is, the email servers also hold the encryption keys,

آن هم این است که سرور های ایمیل کلید رمزگذاری را نیز دارند،

so now you have a really big lock with a key placed right next to it.

و شما یک قفل بزرگ و کلیدی در کنارش را خواهید داشت.

But not only that, any government could lawfully ask for

ولی نه تنها این، بلکه هر دولتی، می تواند به صورت قانونی درخواست بدهد

and get the key to your data,

و کلید به داده های شما را به دست بیاورد،

and this is all without you being aware of it.

آن هم بدون این که شما اطلاعی داشته باشید.

So the way we fix this problem is actually relatively easy, in principle:

حال، شبوه ای که ما این مشکل را حل می کنیم به نسبت آسان است:

You give everybody their own keys,

به هر فردی کلید خودش را می دهید،

and then you make sure the server doesn't actually have the keys.

و سپس اطمینان حاصل می کنید که سرور کلید را نداشته باشد.

This seems like common sense, right?

منطقی به نظر می رسد، نه؟

So the question that comes up is, why hasn't this been done yet?

حال، سوالی که مطرح می شود این است که، چرا تاکنون کاری انجام نشده است؟

Well, if we really think about it,

اگر به طور جدی به آن فکر کنیم،

we see that the business model of the Internet today

میبینیم که امروزه، مدل تجاری اینترنت

really isn't compatible with privacy.

با امنیت سازگاری چندانی ندارد.

Just take a look at some of the biggest names on the web,

تنها به چند نمونه از نام های بزرگ در شبکه نگاه کنید،

and you see that advertising plays a huge role.

و می بینید که تبلیغات نقش بزرگی را ایفا می کنند.

In fact, this year alone, advertising is 137 billion dollars,

در حقیقت، تنها امسال تبلیغات ۱۳۷ میلیارد دلار ارزش دارد،

and to optimize the ads that are shown to us,

و برای بهینه سازی تبلیغاتی که به ما نشان داده می شوند،

companies have to know everything about us.

شرکت ها باید همه چیز را در مورد ما بدانند.

They need to know where we live,

باید بدانند که ما در کجا زندگی می کنیم،

how old we are, what we like, what we don't like,

چند سال سن داریم، چه چیز هایی دوست داریم و چه چیز هایی دوست نداریم،

and anything else they can get their hands on.

و هر چیز دیگری که بتوانند به آن دست پیدا کنند.

And if you think about it,

اگر به آن فکر کنید،

the best way to get this information is really just to invade our privacy.

بهترین راه برای دستیابی به این اطلاعات، این است که به حریم خصوصی ما تجاوز کنند.

So these companies aren't going to give us our privacy.

پس این شرکت ها حریم خصوصی ما را به حال خود نمی گذارند.

If we want to have privacy online,

اگر بخواهیم که حریم خصوصی آنلاین داشته باشیم،

what we have to do is we've got to go out and get it ourselves.

کاری که باید انجام بدهیم این است که خودمان برای داشتنش تلاش کنیم.

For many years, when it came to email,

برای سالیان طولاتی، برای ایمیل ها

the only solution was something known as PGP,

تنها راه حل شناخته شده PGP بود،

which was quite complicated and only accessible to the tech-savvy.

که بسیار پیچیده بود و تنها توسط متخصص مربوطه قابل دسترسی بود.

Here's a diagram that basically shows

این شکل به طور ساده

the process for encrypting and decrypting messages.

فرایند رمزگذاری و رمزشکنی پیام ها را نشان می دهد.

So needless to say, this is not a solution for everybody,

پس لازم است که بگوییم، برای همه راه حلی وجود ندارد،

and this actually is part of the problem,

و این در حقیقت بخشی از مشکل است،

because if you think about communication,

زیرا اگر به ارتباطات فکر کنید،

by definition, it involves having someone to communicate with.

در تعریف، نیاز دارد که کسی برای برقراری ارتباط وجود داشته باشد.

So while PGP does a great job of what it's designed to do,

پس در حالی که PGP کار بزرگی انجام میدهد

for the people out there who can't understand how to use it,

برای افرادی که نمی توانند بفهمند که چگونه از آن استفاده کنند

the option to communicate privately simply does not exist.

گزینه ی ارتباط محرمانه وجود ندارد.

And this is a problem that we need to solve.

و این مشکلی است که باید آن را حل کنیم.

So if we want to have privacy online,

پس اگر بخواهیم حریم خصوصی آنلاین داشته باشیم،

the only way we can succeed is if we get the whole world on board,

تنها راهی که می توانیم موفق شویم این است که همه دنیا همراه شوند،

and this is only possible if we bring down the barrier to entry.

و تنها زمانی میسر است که مرز های ورود را کاهش دهیم.

I think this is actually the key challenge that lies in the tech community.

من فکر می کنم که این کلیدی ترین چالشی است که جامعه تکنولوژی با آن روبه روست

What we really have to do is work and make privacy more accessible.

کاری که ما باید انجام دهیم این است که امنیت را بیشتر در دسترس عموم قرار دهیم.

So last summer, when the Edward Snowden story came out,

تابستان گذشته، هنگامی که داستان ادوارد اسنودن بیرون آمد،

several colleagues and I decided to see if we could make this happen.

بسیاری از همکارانم و من تصمیم گرفتیم که ببینیم می توانیم این امر را محقق کنیم.

At that time, we were working at the European Organization for Nuclear Research

در این زمان، داشتیم در سازمان اروپایی برای تحقیقاتی هسته ای کار می کردیم

at the world's largest particle collider, which collides protons, by the way.

در بزرگترین مرکز برخورد ذرات، که پروتون ها را به هم برخورد می دهند.

We were all scientists, so we used our scientific creativity

ما همه دانشمند بودیم، پس از دانش خلاقانه خودمان استفاده کردیم

and came up with a very creative name for our project:

و به یک نام خلاقانه برای پروژه خودمان رسیدیم:

ProtonMail. (Laughter)

ایمیل پروتونی. (خنده حضار)

Many startups these days actually begin in people's garages

بسیاری از تجارت های نوپا امروزه در گاراژ های مردم

or people's basements.

یا زیرزمین های مردم آغاز می شوند.

We were a bit different.

ما اندکی متفاوت بودیم.

We started out at the CERN cafeteria,

ما در کافه تریای مرکز CERN کار خود را آغاز کردیم،

which actually is great, because look,

که بسیار عالی است، نگاه کنید،

you have all the food and water you could ever want.

تمام غذاها و آبی که بخواهید را در اختیار دارید.

But even better than this is that every day

ولی بهتر از آن این این است که هر روز

between 12 p.m. and 2 p.m., free of charge,

بین ساعت ۱۲ ظهر تا ۲ بعد از ظهر، بدون هیچ هزینه ای،

the CERN cafeteria comes with several thousand scientists and engineers,

کافه تریای CERN مملو از هزاران دانشمند و مهندس می شود،

and these guys basically know the answers to everything.

و این افراد به طور خلاصه پاسخ همه چیز را می دانند.

So it was in this environment that we began working.

پس در این جا بود که ما شروع به کار کردیم.

What we actually want to do is we want to take your email

کاری که ما در حقیقت می خواهیم انجام دهیم این است که ایمیل شما را بگیریم

and turn it into something that looks more like this,

و آن را به چیزی تبدیل کنیم که بیشتر شبیه این است،

but more importantly, we want to do it in a way

ولی مهم تر از آن، می خواهیم آن را به گونه ای انجام دهیم

that you can't even tell that it's happened.

که به هیچ وجه نمی توانید بگویید که اتفاقی افتاده است.

So to do this, we actually need a combination of technology

پس برای انجام آن، به ترکیبی از تکنولوژی

and also design.

و همچنین طراحی نیاز داریم.

So how do we go about doing something like this?

حال، چگونه ما کاری به این شکل انجام می دهیم؟

Well, it's probably a good idea not to put the keys on the server.

در حقیقت، ایده ی خوبی است که اطلاعات را برروی سرور قرار ندهیمِ.

So what we do is we generate encryption keys on your computer,

پس کاری که انجام می دهیم این است که کلید های رمزنگاری را برروی کامپیوتر شما تولید می کنیم.

and we don't generate a single key, but actually a pair of keys,

و یک کلید تنها را تولید نمی کنیم، بلکه یک جفت کلید تولید می کنیم،

so there's an RSA private key and an RSA public key,

پس یک کلید خصوصی RSA و یک کلید عمومی RSA وجود دارد،

and these keys are mathematically connected.

و این کلید ها به صورت ریاضی به هم مرتبط اند.

So let's have a look and see how this works

پس بیایید نگاهی بیاندازیم که این سیستم چگونه کار می کند

when multiple people communicate.

آن هم هنگامی که چندین نفر با هم ارتباط برقرار می کنند.

So here we have Bob and Alice, who want to communicate privately.

در این جا باب و آلیس را داریم، که می خواهند به صورت خصوصی ارتباط برقرار کنند

So the key challenge is to take Bob's message

چالش اصلی در این جا این است که پیام باب را بگیریم

and to get it to Alice in such a way that the server cannot read that message.

و آن را به گونه ای که سرور نتواند بخواند به آلیس برسانیم

So what we have to do is we have to encrypt it

کاری که در این جا باید انجام دهیم رمزنگاری پیام

before it even leaves Bob's computer,

قبل از ترک کامپیوتر باب است،

and one of the tricks is, we encrypt it using the public key from Alice.

و یکی از شگرد ها این است که آن را با استقاده از کلید عمومی آلیس رمزگذاری میکنیم.

Now this encrypted data is sent through the server to Alice,

حال داده ی رمزگذاری شده توسط سرور برای آلیس فرستاده می شود،

and because the message was encrypted using Alice's public key,

و به دلیل این که پیام با استفاده از کلید عمومی آلیس رمزگذاری شده بود،

the only key that can now decrypt it is a private key that belongs to Alice,

تنها کلیدی که می تواند آن را رمزگشایی کند کلید خصوصی ای است که به آلیس تعلق دارد،

and it turns out Alice is the only person that actually has this key.

و در نهایت آلیس تنها فردی است که کلید را دارد.

So we've now accomplished the objective,

پس حال ما به هدفمان رسیده ایم،

which is to get the message from Bob to Alice

که همان رساندن پیام از باب به آلیس بود

without the server being able to read what's going on.

بدون این که سرور بتواند بخواند که چه اتفاقی می افتد.

Actually, what I've shown here is a highly simplified picture.

در حقیقت، چیزی که من در این جا نشان دادم یک تصویر به شدت ساده شده است.

The reality is much more complex

حقیقت بسیار از این پیچیده تر است

and it requires a lot of software that looks a bit like this.

و به نرم افزار زیادی نیاز دارد که بسیار به تصویر تشان داده شده، شبیه است.

And that's actually the key design challenge:

و این در حقیقت چالش کلیدی در طراحی است:

How do we take all this complexity, all this software,

چگونه تمام این پیچیدگی، تمام این نرم افزار را بگیریم

and implement it in a way that the user cannot see it.

و به گونه ای پیاده سازی کنیم که کاربر نتواند ببیند.

I think with ProtonMail, we have gotten pretty close to doing this.

من فکر می کنم که با "ایمیل پروتونی" ما بسیار به هدفمان نزدیک شده ایم.

So let's see how it works in practice.

پس بگذارید ببینیم که این در عمل چگونه کار می کند.

Here, we've got Bob and Alice again,

در اینجا، دوباره باب و آلیس را داریم،

who also want to communicate securely.

که هر دو می خواهند ارتباط امنی داشته باشند.

They simply create accounts on ProtonMail,

آن ها به سادگی حساب کاربری در "ایمیل پروتونی" ایجاد می کنند،

which is quite simple and takes a few moments,

که بسیار ساده است، و تنها چند لحظه زمان می گیرد،

and all the key encryption and generation

و تمام رمزگذاری و تولید

is happening automatically in the background

به طور خودکار در پشت صحنه

as Bob is creating his account.

هنگامی که باب حساب خود را می سازد اتقاق می افتد.

Once his account is created, he just clicks "compose,"

هنگامی که حساب کاربری او درست شد، تنها روی "compose"( ایجاد ایمل جدید) کلیک می کند،

and now he can write his email like he does today.

و حالا می تواند ایمیل خود را به همین گونه ی امروز بنویسد.

So he fills in his information,

پس او اطلاعات خود را وارد می کند،

and then after that, all he has to do is click "send,"

و سپس تنها کاری که باید بکند این است که بر روی "send" ( ارسال) کلیک کند،

and just like that, without understanding cryptography,

و به این صورت، بدون این که داتشی در خصوص رمزنگاری داشته باشد،

and without doing anything different from how he writes email today,

و بدون این که کار متفاوتی از آن چه که هر روز پیام می نویسد انجام دهد،

Bob has just sent an encrypted message.

باب یک ایمیل رمزگذاری شده را فرستاده است.

What we have here is really just the first step,

آن چه که در این جا داریم تنها قدم اول است،

but it shows that with improving technology,

ولی نشان می دهد که با بهبود تکنولوژی،

privacy doesn't have to be difficult, it doesn't have to be disruptive.

داشتن حریم خصوصی نباید سخت شود، نباید ایجاد مشکل کند.

If we change the goal from maximizing ad revenue to protecting data,

اگر ما هدف را از بیشینه سازی درآمد تبلیغات به محافظت از داده ها تغییر دهیم،

we can actually make it accessible.

می توانیم آن را دسترس پذیر کنیم.

Now, I know a question on everybody's minds is,

حالا، می دانم که سوالی که در ذهن همه ی شماست چیست،

okay, protecting privacy, this is a great goal,

بله، محافظت از حریم خصوصی، هدف برزگی است،

but can you actually do this

ولی آیا واقعا می توانید آن را انجام دهید

without the tons of money that advertisements give you?

آن هم بدون چندین تن پولی که تبلیغات به شما می دهند؟

And I think the answer is actually yes,

و فکر می کنم که پاسخ در حقیقت آری است،

because today, we've reached a point

زیرا امروز، ما به نقطه ای رسیده ایم

where people around the world really understand how important privacy is,

که مردم سراسر دنیا می دانند که حریم خصوصی چقدر اهمیت دارد،

and when you have that, anything is possible.

و هنگامی که آن را داشته باشید، هر چیزی ممکن است.

Earlier this year,

ابتدای امسال،

ProtonMail actually had so many users that we ran out of resources,

"ایمیل پروتونی" به اندازه ای کاربر داشت که منابع ما تمام شدند،

and when this happened, our community of users got together

و هنگامی که این اتفاق افتاد، جامعه ی کاربران ما جمع شدند

and donated half a million dollars.

و نیم میلیون دلار اهدا کردند.

So this is just an example of what can happen

پس این تنها یک مثال است از اتفاقی که می افتد

when you bring the community together towards a common goal.

آن هم زمانی که شما یک جامعه را گرد هم به سوی یک هدف مشترک می آورید

We can also leverage the world.

همچنین می توانیم دنیا را همراه خود کنیم.

Right now,

همین حالا،

we have a quarter of a million people that have signed up for ProtonMail,

ما یک چهارم از یک میلیون نفری را داریم که در "ایمیل پروتونی" حساب ایجاد کرده اند،

and these people come from everywhere,

و این افراد از همه جای دنیا هستند،

and this really shows that privacy

و این نشان می دهد که حریم خصوصی

is not just an American or a European issue,

تنها یک معضل آمریکایی یا اروپای نیست،

it's a global issue that impacts all of us.

یک معضل جهانی است که همه ی ما را تحت تاثیر قرار می دهد.

It's something that we really have to pay attention to going forward.

چیزی است که باید واقعا در مسیر رو به حلو به آن توجه کنیم.

So what do we have to do to solve this problem?

پس چه کاری باید انجام دهیم تا این مشکل را حل کنیم؟

Well, first of all,

خب، اول از همه،

we need to support a different business model for the Internet,

باید از یک مدل تجارتی دیگر برای اینترنت پشتیبانی کنیم،

one that does not rely entirely on advertisements

مدلی که کاملا بر مبنای تبلیغات

for revenue and for growth.

برای سود و رشد کردن نیست.

We actually need to build a new Internet

در حقیقت باید یک اینترنت جدید بسازیم

where our privacy and our ability to control our data is first and foremost.

جایی که حریم خصوصی ما و تواناییمان برای کنترل داده هایمان اول و در درجه ی اول است.

But even more importantly,

ولی مهم تر از همه،

we have to build an Internet where privacy is no longer just an option

ما باید اینترنتی بسازیم که حریم خصوصی تنها یک گزینه نیست

but is also the default.

بلکه یک پبش فرض است.

We have done the first step with ProtonMail,

ما با "ایمیل پروتونی" اولین قدم را برداشته ایم،

but this is really just the first step in a very, very long journey.

ولی این تنها اولین قدم در یک سفر بسیار بسیار طولانی است.

The good news I can share with you guys today,

خبر خوبی که امروز می توانم با شما در میان بگذارم این است که،

the exciting news, is that we're not traveling alone.

خبر هیجان انگیز این است که ما به تنهایی سفر نمی کنیم.

The movement to protect people's privacy and freedom online

جنبش برای حفظ حریم خصوصی مردم و آزادی آنلاین

is really gaining momentum,

دارد واقعا شتاب می گیرد،

and today, there are dozens of projects from all around the world

و امروز، چندین پروژه در سراسر دنیا برقرارند

who are working together to improve our privacy.

که دارند با هم بر بهبود حفظ حریم خصوصی کار می کنند.

These projects protect things from our chat to voice communications,

این پروژه ها از مکالمات و ارتباطات صوتی ما محافظت می کنند،

also our file storage, our online search,

همچنین ذخیره ی فایل ها، جست و جو های آنلاین

our online browsing, and many other things.

چرخیدن آنلاین و بسیاری چیز های دیگر.

And these projects are not backed by billions of dollars in advertising,

و این پروژه ها توسط میلیارد ها دلار تبلیغ پشتیبانی نمی شوند،

but they've found support really from the people,

ولی پشتیبانی مردم را پیدا کرده اند،

from private individuals like you and I from all over the world.

افراد خصوصی تنها مانند من و شما از سراسر جهان.

This really matters, because ultimately,

این واقعا اهمیت دارد، زیرا سرانجام،

privacy depends on each and every one of us,

حریم خصوصی به هر یک از ما بستگی دارد،

and we have to protect it now because our online data

و ما باید از آن حالا مراقبت کنیم زیرا داده های آنلاین ما

is more than just a collection of ones and zeros.

بیشتر از تنها تعدادی صفر و یک است.

It's actually a lot more than that.

در حقیقت بسیار بیشتر از این است.

It's our lives, our personal stories,

این زندگی ما، داستان های خصوصی ما،

our friends, our families,

دوستان ما، خانواده های ما،

and in many ways, also our hopes and our aspirations.

و از بسیاری جهات، همچنین آرزو های ما و اشتیاق ماست.

We need to spend time now to really protect our right

باید همین حالا زمان صرف کنیم تا واقعا از حق خودمان

to share this only with people that we want to share this with,

برای به اشتراک گذاشتن آنچه که می خواهیم به اشتراک بگذاریم دفاع کنیم

because without this, we simply can't have a free society.

زیرا بدون این، نمی توانیم جامعه ی آزادی داشته باشیم.

So now's the time for us to collectively stand up and say,

پس حالا زمانی است برای ما تا همه با هم به پا خیزیم و بگوییم،

yes, we do want to live in a world with online privacy,

بله، می خواهیم در دنیایی با حریم خصوصی آنلاین زندگی کنیم،

and yes, we can work together to turn this vision into a reality.

و بله، می توانیم با همدیگر کار کنیم تا این تصور را به واقعیت تبدیل کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)