Joan Halifax: Compassion and the true meaning of empathy

جُن هِلِفَکس: شفقت و معني اصلي همدلی

Translator: Pouria Montazeri Reviewer: soheila Jafari

I want to address the issue of compassion.

میخواهم دربارۀ شفقت صحبت کنم.

Compassion has many faces.

شفقت وجه‌های مختلفی دارد.

Some of them are fierce; some of them are wrathful;

بعضی از آن وجه‌ها تندخو هستند، بعضی ها خشمگين‌،

some of them are tender; some of them are wise.

بعضی ها حساس و لطیف و بعضی ها عاقل.

A line that the Dalai Lama once said,

یکبار، دالی لاما فرمود،

he said, "Love and compassion are necessities.

"عشق و شفقت ضرورتهایی هستند

They are not luxuries.

که آنها لوکس نیستند.

Without them,

بدون آنها،

humanity cannot survive."

بشریت نمیتواند زنده بماند."

And I would suggest,

و پیشنهاد من اینست که

it is not only humanity that won't survive,

صرفا"، این بشریت نیست که زنده نخواهد ماند،

but it is all species on the planet,

بلکه، تمام موجودات سیارۀ زمین،

as we've heard today.

همانطوری که امروز شنیدیم زنده نخواهند ماند.

It is the big cats,

مانند گربه سانان،

and it's the plankton.

و موجودات ریز و شناور آزاد بر سطح دریا.

Two weeks ago, I was in Bangalore in India.

دو هفتۀ پیش، من در شهر بنگلور هند بودم.

I was so privileged

خودم را خوش شانس حس کردم

to be able to teach in a hospice

که قادر بودم در آسایشگاهی در کنار شهر بنگلور

on the outskirts of Bangalore.

تدریس کنم.

And early in the morning,

صبح زود،

I went into the ward.

وارد اتاق‌ عمومی شدم.

In that hospice,

در آن آسایشگاه،

there were 31 men and women

سی و یک مرد و زن

who were actively dying.

در حال مرگ بودند.

And I walked up to the bedside

من بسوی بستر

of an old woman

یک پیرزن رفتم

who was breathing very rapidly, fragile,

که داشت بشدت تنفس میکرد، ضعیف بود،

obviously in the latter phase

و مشخصا در آخرین مرحلۀ

of active dying.

مردن بود.

I looked into her face.

بصورتش نگاه کردم.

I looked into the face

بصورت پسرش که

of her son sitting next to her,

جفت او نشسته بود نگاه کردم،

and his face was just riven

صورت پسرش پر از غم و

with grief and confusion.

پریشانی بود.

And I remembered

بیاد یک بیت

a line from the Mahabharata,

از کتاب ماهاباراتا افتادم،

the great Indian epic:

یک نمایشنامۀ عظیم هندی:

"What is the most wondrous thing in the world, Yudhisthira?"

"ای یودیستارا، شگرفترین چیز در دنیا چیست؟"

And Yudhisthira replied,

یودیستارا پاسخ داد،

"The most wondrous thing in the world

"شگرفترین چیز در دنیا

is that all around us

اینست که در اطراف ما

people can be dying

مردم در حال مرگند

and we don't realize

و ما درک نمیکنیم

it can happen to us."

که مرگ شامل حال ما هم خواهد شد."

I looked up.

سرم را بلند کردم.

Tending those 31 dying people

کسانی که ازاین سی و یک نفر پرستاری میکردند

were young women

زنهای جوانی بودند

from villages around Bangalore.

از روستاهای اطراف بنگلور.

I looked into the face of one of these women,

به چهرۀ یکی از این زنهای جوان نگاه کردم،

and I saw in her face

و در چهره اش

the strength that arises

آن قدرتی که صرفا بوسیلۀ شفقت طبیعی

when natural compassion is really present.

قیام میکند را مشاهده کردم.

I watched her hands

به دستهایش نگاه کردم

as she bathed an old man.

هنگامیکه که داشت یک پیرمردی را میشست.

My gaze went to another young woman

به یک زن جوان دیگری خیره شدم

as she wiped the face

هنگامیکه که داشت صورت یک فرد دیگری

of another dying person.

را پاک میکرد.

And it reminded me

و مرا بیاد

of something that I had just been present for.

دلیل اصلي که اینجا بودم انداخت.

Every year or so,

تقریبا هر سال

I have the privilege of taking clinicians

من این افتخار را دارم که به هیمالیا

into the Himalayas and the Tibetan Plateau.

و فلات تبت برای ماموریتهایی سفر کنم.

And we run clinics

و ما در این مناطق دوردستی

in these very remote regions

که هیچ نوع خدمات طبی ندارند،

where there's no medical care whatsoever.

درمانگاه راه انداختیم.

And on the first day at Simikot in Humla,

و در اولین روز در شهرک سیمیکات در منطقۀ هوملا،

far west of Nepal,

غرب نِپال،

the most impoverished region of Nepal,

که فقیرترین منطقۀ نپال میباشد،

an old man came in

یک پیرمرد

clutching a bundle of rags.

با یک بقچه پارچه های کهنه بدست، وارد شد.

And he walked in, and somebody said something to him,

آمد تو، کسی بهش چیزی گفت،

we realized he was deaf,

و ما متوجه شدیم که او کر است،

and we looked into the rags,

به توی بقچه که نگاه کردیم،

and there was this pair of eyes.

دو چشم دیدیم.

The rags were unwrapped

پارچه ها را از بدن

from a little girl

یک دختر کوچک که تمام بدنش

whose body was massively burned.

بدجوری سوخته بود واپیچیدیم.

Again,

دوباره،

the eyes and hands

چشمها و دستان

of Avalokiteshvara.

آوالوکی تشوار.

It was the young women, the health aids,

این زنهای جوان و یاوران تندرستی بودند،

who cleaned the wounds of this baby

که زخمهای بدن این بچه را پاک میکردند

and dressed the wounds.

و پانسمان میکردند.

I know those hands and eyes;

من آن دستها و چشمها را میشناسم.

they touched me as well.

آنها مرا نیز متاثر کردند.

They touched me at that time.

در آن لحظه مرا متاثر کردند.

They have touched me throughout my 68 years.

مرا در طی ۶۸ سال عمرم متاثر کرده اند.

They touched me when I was four

آنها مرا، در سن چهار سالگی

and I lost my eyesight

که بینایی ام را از دست داده بودم

and was partially paralyzed.

و تا یک اندازه فلج شده بودم، متاثر کردند.

And my family brought in

خانواده ام، یک

a woman whose mother had been a slave

زنی را که مادرش بَرده بود

to take care of me.

برای پرستاری از من به خانه آوردند.

And that woman

آن زن

did not have sentimental compassion.

شفقت عاطفه‌ای نداشت.

She had phenomenal strength.

او دارای قدرت فوق العاده‌ای بود.

And it was really her strength, I believe,

و عقیده دارم که واقعا قدرت او بود

that became the kind of mudra and imprimatur

که تبدیل به یک نوع نفوذی شد

that has been a guiding light in my life.

که نور راهنمای زندگي من بوده است.

So we can ask:

پس ما میتوانیم بپرسیم:

What is compassion comprised of?

شفقت شامل چه چیزهایی است؟

And there are various facets.

شکلهای گوناگونی وجود دارند.

And there's referential and non-referential compassion.

شفقت ارجاعی و غیر ارجاعی وجود دارند.

But first, compassion is comprised

اما در نخست، شفقت شامل

of that capacity

آن ظرفیتی میباشد

to see clearly

که میتواند به وضوح

into the nature of suffering.

ذات رنجش را مشاهده کند.

It is that ability

آن قابلیتی است

to really stand strong

که توانست واقعا روی پای خود قیام کرد

and to recognize also

و فهمید

that I'm not separate from this suffering.

که من جدا از این رنجش نیستم.

But that is not enough,

ولی این کافی نیست،

because compassion,

زیرا شفقت،

which activates the motor cortex,

که مغز حرکتي ما را فعال می کند،

means that we aspire,

بدین معنی است که ما مشتاق میشویم،

we actually aspire to transform suffering.

ما در اصل مشتاق این میشویم که رنجش را تغییر شکل دهیم.

And if we're so blessed,

و اگر خوشبخت باشیم،

we engage in activities

مشغول فعالیتهایی میشویم

that transform suffering.

که رنجش را تغییر میدهند.

But compassion has another component,

ولی شفقت شامل یک جزء دیگری نیز میباشد،

and that component is really essential.

و آن جزء واقعا اساسی است.

That component

آن جزء

is that we cannot be attached to outcome.

اینست که ما نمی بایستی وابسته به نتیجه باشم.

Now I worked with dying people

بیش از ۴۰ سال میشود که من

for over 40 years.

با افرادی که در حال مرگند کار میکنم.

I had the privilege of working on death row

این افتخار را داشتم که شش سال

in a maximum security [prison] for six years.

در زندان مخوف با آنانی که منتظر اعدام بودند، کار کنم.

And I realized so clearly

و من بطور واضح متوجه شدم

in bringing my own life experience,

که با آوردن تجربیات زندگي خودم،

from working with dying people

با کار کردن با افرادی که در حال مرگ بودند

and training caregivers,

و آموزش دادن پرستاران،

that any attachment to outcome

هر نوع وابستگي به نتیجه

would distort deeply

میتواند بشدت

my own capacity to be fully present

ظرفیت حضور داشتن کاملم را

to the whole catastrophe.

به فاجعه تحریف کند.

And when I worked in the prison system,

زمانی که در زندان کار میکردم،

it was so clear to me, this:

برایم این مطلب به وضوح مشخص بود:

that many of us

که خیلی از ماها

in this room,

در این سالن،

and almost all of the men that I worked with on death row,

و تقریبا تمام مردانی که در انتظار اعدام بودند،

the seeds of their own compassion had never been watered.

هیچ وقت بذر شفقتشان آب داده نشده بود.

That compassion is actually

شفقت در اصل

an inherent human quality.

یک کیفیت ذاتی انسانیست.

It is there within every human being.

در درون هر یک از انسانها وجود دارد.

But the conditions

ولی شرایط

for compassion to be activated,

برای به وقوع یافتن

to be aroused,

و برانگيختن‌ شفقت،

are particular conditions.

شرایط خاصی هستند.

I had that condition, to a certain extent,

من خود، تا حدی، شامل آن شرایط

from my own childhood illness.

از دوران مریضي بچگیم بودم.

Eve Ensler, whom you'll hear later,

ایو اِنسلِر، که بعدا سخنرانیش را خواهید شنید،

has had that condition activated

این شرایط، بطور شگفت انگیزی

amazingly in her

بوسیلۀ رنجشهای متفاوتی

through the various waters of suffering

که او کشیده

that she has been through.

در درون او به وقوع آمدند.

And what is fascinating

و جالب اینجاست

is that compassion has enemies,

که شفقت دارای دشمن نیز هست،

and those enemies are things like pity,

دشمنانی مانند حس ترحم،

moral outrage,

غضب اخلاقی،

fear.

و هراس.

And you know, we have a society, a world,

میدانید، دنیا و اجتماعی داریم

that is paralyzed by fear.

که بوسیلۀ هراس فلج شده است.

And in that paralysis, of course,

و در این فلج بودن، البته،

our capacity for compassion

ظرفیت شفقت ما نیز

is also paralyzed.

فلج شده است.

The very word terror

خود کلمۀ "ترور"

is global.

جهانی شده است.

The very feeling of terror is global.

خود "حس ترور" جهانی شده است.

So our work, in a certain way,

پس وضیفۀ ما، بطریقی، اینست

is to address this imago,

که این حشره کامل و بالغ،

this kind of archetype

این نوع کهن الگویی که

that has pervaded the psyche

ذهن کل جهان ما را نفوذ کرده است را

of our entire globe.

مخاطب سازیم.

Now we know from neuroscience

علوم اعصاب بما نشان میدهد

that compassion has

که شفقت

some very extraordinary qualities.

دارای کیفیتهای بسیار فوق العاده‌ای میباشد.

For example:

برای مثال:

A person who is cultivating compassion,

شخصی که دارد شفقت را در خود ترویج میکند،

when they are in the presence of suffering,

زمانیکه در حضور رنج و بدبختی قرار میگیرد،

they feel that suffering a lot more

آن رنجش را خیلی بیشتر از مردم عادی

than many other people do.

حس میکند.

However,

هر چند،

they return to baseline a lot sooner.

زودتر به حالت عادی بر میگردند.

This is called resilience.

به این میگویند جهندگی.

Many of us think that compassion drains us,

خیلی از ما فکر میکنیم که شفقت ما را معزول میکند،

but I promise you

ولی من بشما قول میدهم

it is something that truly enlivens us.

که چیزیست که واقعا بما جان و روح میبخشد.

Another thing about compassion

یک مورد دیگر درباۀ شفقت اینست که

is that it really enhances what's called neural integration.

انضمام‌ سلول عصبي ما را میافزاید.

It hooks up all parts of the brain.

تمام قسمتهای مغز را بهم وصل میکند.

Another, which has been discovered

یک مورد دیگری که بتوسط

by various researchers

پژوهشگران گوناگونی از

at Emory and at Davis and so on,

اِمُری و دِیویس و دیگر جاها کشف شده،

is that compassion enhances our immune system.

اینست که شفقت سیستم ایمني ما را میافزاید.

Hey,

آهای،

we live in a very noxious world.

ما در یک دنیای بسیار مضر زندگی میکنیم.

(Laughter)

(خنده)

Most of us are shrinking

اکثریت ما داریم

in the face of psycho-social and physical poisons,

در مقابل زهرهای بدنی و روانی - اجتماعی،

of the toxins of our world.

و زهرابۀ دنیای ما از دست میریم.

But compassion, the generation of compassion,

ولی شفقت، این نسل شفقت،

actually mobilizes

مصونيت‌ ما را دارد در اصل

our immunity.

متحرک میکند.

You know, if compassion is so good for us,

میدانید، اگر شفقت اینقدر برایمان مفید است،

I have a question.

یک سؤال دارم.

Why don't we train our children

چرا ما بچه های خود را

in compassion?

از شفقت آگاه نمیسازیم؟

(Applause)

(تشویق)

If compassion is so good for us,

اگر شفقت اینقدر برایمان مفید است،

why don't we train our health care providers in compassion

چرا شفقت را به متخصصین بهداشت نمیاموزیم

so that they can do what they're supposed to do,

تا اینکه بتوانند وظیفۀ اصلي خود را،

which is to really transform suffering?

که تغییر شکل دادن رنج است، انجام دهند؟

And if compassion is so good for us,

و اگر شفقت اینقدر برایمان مفید است،

why don't we vote on compassion?

چرا به شفقت رای نمیدهیم؟

Why don't we vote for people in our government

چرا مبنی بر شففت، نمایندگان دولت خود را

based on compassion,

انتخاب نمیکنیم؟

so that we can have

تا بتوانیم یک دنیای

a more caring world?

با محبتی داشته باشیم.

In Buddhism,

در بوداگرایی،

we say, "it takes a strong back and a soft front."

میگوییم، " این مستلزم یک پشت قوی و رویی نرم و مهربان است."

It takes tremendous strength of the back

مستلزم قوت عظیم پشتی میباشد

to uphold yourself in the midst of conditions.

تا توانست خود را در میان شرایط تقویت کرد.

And that is the mental quality of equanimity.

و آن، کیفیت تعادل ذهن میباشد.

But it also takes a soft front --

و همینطور مستلزم یک روی نرم و مهربانی است --

the capacity to really be open to the world as it is,

ظرفیت پذیرفتن دنیا همانطوری که هست،

to have an undefended heart.

داشتن قلبی که محتاج حمایت نیست.

And the archetype of this in Buddhism

و کهن الگوی این در بوداگرایی

is Avalokiteshvara, Kuan-Yin.

آوالوکی تشوار است، کًآن-یین (الهۀ شقفت).

It's a female archetype:

یک کهن الگوی زن است:

she who perceives

کسی که فریادهای رنجش

the cries of suffering in the world.

دنیا را درک میکند.

She stands with 10,000 arms,

دارای ۱۰۰۰۰ دست میباشد،

and in every hand,

و در هر دستش،

there is an instrument of liberation,

یک آلت رهایی وجود دارد،

and in the palm of every hand, there are eyes,

و در کف هر دستی، چشمی است،

and these are the eyes of wisdom.

و این چشمان معرفتند.

I say that, for thousands of years,

این را میگویم، چون برای هزازان سال،

women have lived,

زنهایی وجود داشتند که همانند

exemplified, met in intimacy,

این کهن الگوی آوالوکی تشوار،

the archetype of Avalokitesvara,

و کُآن-یین زندگی کردند، او را با مثال‌ فهمانيدن‌،

of Kuan-Yin,

و با صمیمیت با او برخورد کردند،

she who perceives

او، کسی که فریادهای رنجش

the cries of suffering in the world.

دنیا را درک میکند.

Women have manifested for thousands of years

هزاران سال است که زنها

the strength arising from compassion

قدرت ذاتي شفقت را،

in an unfiltered, unmediated way

بطور صاف و مستقیم

in perceiving suffering

برای درک کردن رنجها همانطوری که هستند

as it is.

آشکار کرده اند.

They have infused societies with kindness,

آنها اجتماعات را با مهربانی القاء کردند،

and we have really felt that

و ما این را واقعا با دیدن

as woman after woman

یک زن بعد از زن دیگری

has stood on this stage

که روی این سن در یک روز و نیم پیش

in the past day and a half.

حضور داشتند، حس کرده ایم.

And they have actualized compassion

و آنها شفقت را بتوسط اعمال مستقیم

through direct action.

عملی کردند.

Jody Williams called it:

جُدی ویلیامز گفت:

It's good to meditate.

تمرکز کردن خوب است.

I'm sorry, you've got to do a little bit of that, Jody.

ببخشید جُدی، ولی بد نیست خودت هم کمی اینرا انجام بدی.

Step back, give your mother a break, okay.

یک قدم به عقب برو، به مادرت یک فرصت بده، باشه.

(Laughter)

(خنده)

But the other side of the equation

ولی طرف دیگر این معادله اینست که

is you've got to come out of your cave.

تو باید از غار خود بیایی بیرون.

You have to come into the world

تو همانند آسانگا

like Asanga did,

که بدنبال دریافت میتریا بود،

who was looking to realize Maitreya Buddha

باید وارد این دنیا بشی،

after 12 years sitting in the cave.

که او بعد از ۱۲ سال نشستن در غار،

He said, "I'm out of here."

گفت، "من باید از اینجا برم."

He's going down the path.

داشت راهی را طی میکرد.

He sees something in the path.

چیزی را در راه دید.

He looks, it's a dog, he drops to his knees.

نگاه کرد، دید که یک سگ است، خم شد.

He sees that the dog has this big wound on its leg.

دید که این سگ یک زخم بزرگی روی پاش دارد.

The wound is just filled with maggots.

این زخم پر از کرم حشره بود.

He puts out his tongue

زبانش را دراز میکند

in order to remove the maggots,

تا این کرم حشره ها را بدون اینکه

so as not to harm them.

صدمه بخورند، از جا بردارد.

And at that moment,

و در آن لحظه،

the dog transformed

آن سگ،

into the Buddha of love and kindness.

تبدیل به بودای پر عشق و محبت شد.

I believe

من اعتقاد دارم

that women and girls today

که زنها و دختران امروز

have to partner in a powerful way with men --

باید بصورت مقتدرانه با مردها همدست شوند --

with their fathers,

با پدرانشان،

with their sons, with their brothers,

با پسرانشان، با برادرانشان،

with the plumbers, the road builders,

با لوله کشها، جاده سازان،

the caregivers, the doctors, the lawyers,

پرستاران، دکترها، وکیلها،

with our president,

با رئیس جمهور ما،

and with all beings.

و با تمام موجودات.

The women in this room

زنهای این سالن،

are lotuses in a sea of fire.

نیلوفرهای آبي اقیانوس آتش هستند.

May we actualize that capacity

به امید اینکه آن ظرفیت را

for women everywhere.

برای همۀ زنها عملی کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)