Gaming can make a better world | Jane McGonigal

Translator: Parissa Kalaee Reviewer: Leila Ataei

I'm Jane McGonigal. I'm a game designer.

من جین مک گونیگال هستم، طراح بازیهای کامپیوتری

I've been making games online now for 10 years,

الان ده ساله که بازیهای آنلاین می سازم.

and my goal for the next decade

و هدفم برای دهه آینده اینه که

is to try to make it as easy to save the world in real life

تلاش کنم نجات دنیا در زندگی واقعی را اون قدری ساده کنم

as it is to save the world in online games.

که در بازیهای آنلاین میشه انجامش داد.

Now, I have a plan for this,

حالا، من یه نقشه دارم برای این کار،

and it entails convincing more people,

و مستلزم اینه که افراد بیشتری رو قانع کنم،

including all of you, to spend more time playing bigger and better games.

شامل شما، که وقت بیشتری رو برای بازی های بزرگتر و بهتر صرف کنن.

Right now we spend three billion hours a week playing online games.

در حال حاضرما سه میلیارد ساعت در هفته مشغول بازیهای آنلاین هستیم.

Some of you might be thinking,

بعضی از شما شاید فکر کنید،

"That's a lot of time to spend playing games.

"اون زمان زیادیه برای بازی کردنه.

Maybe too much time,

شاید خیلی زیاد،

considering how many urgent problems we have to solve in the real world."

با این همه مشکل فوری که باید در دنیای واقعی حل کنیم."

But actually, according to my research at the Institute for the Future,

ولی در واقع، بنا بر تحقیقات من در موسسه ‌ ی"برای آینده"

actually the opposite is true.

در واقع عکسش درسته.

Three billion hours a week is not nearly enough game play

سه میلیارد ساعت در هفته تقریباً برای بازی ای که قراره

to solve the world's most urgent problems.

فوری ترین مشکلات دنیا رو حل کنه، کافی نیست.

In fact, I believe that if we want to survive

در واقع، من باور دارم اگه می خواهیم قرن آینده هم

the next century on this planet,

رو این سیاره باقی بمونیم،

we need to increase that total dramatically.

باید مقدارش رو به اندازه قابل توجهی افزایش بدهیم.

I've calculated the total we need

من مقدار کلی که نیاز داریم رو محاسبه کردم

at 21 billion hours of game play every week.

میشه 21 میلیارد ساعت در هفته زمان برای بازی.

So, that's probably a bit of a counter-intuitive idea,

بنابراین، احتمالاً یه ذره یه جور عقیده ضد درونیه

so I'll say it again, let it sink in:

خب دوباره میگم، بیایید فکر کنیم:

If we want to solve problems like hunger,

اگه میخواهیم مشکلاتی مثل گرسنگی،

poverty, climate change, global conflict, obesity,

فقر، تغیرات جوی، کشمکشهای جهانی، چاقی رو حل کنیم،

I believe that we need to aspire to play games online

من باور دارم که نیاز داریم شوق بازی آنلاین رو ایجاد کنیم

for at least 21 billion hours a week, by the end of the next decade.

حداقل ۲۱ میلیارد ساعت در هفته، تا انتهای دهه آینده.

(Laughter)

(خنده حضار)

No. I'm serious. I am.

نه، جدی میگم، باور دارم.

Here's why.

علتش اینه.

This picture pretty much sums up why I think games are so essential

این عکس به خوبی میگه که چرا فکر میکنم بازیها این قدر ضروری اند

to the future survival of the human species.

برای بقای آینده نوع بشر.

(Laughter)

(خنده حضار)

Truly.

واقعاً.

This is a portrait by photographer Phil Toledano.

این یک پرتره از عکاسی است به نام فیل تولدانو.

He wanted to capture the emotion of gaming,

او میخواسته احساس بازی کردن رو ثبت کنه،

so he set up a camera in front of gamers while they were playing.

برای همین یک دوربین مقابل بازیکن ها در هنگام بازی شون گذاشته.

And this is a classic gaming emotion.

و این احساس کلاسیک بازی کردنه.

Now, if you're not a gamer,

حالا اگه شما بازی نمی کنید،

you might miss some of the nuance in this photo.

یه اختلاف های ظریفی رو در این عکس متوجه نمیشید.

You probably see the sense of urgency,

احتمالاً احساس ضرورت رو می بینید،

a little bit of fear, but intense concentration,

یه ذره ترس، ولی تمرکز زیاد،

deep, deep focus on tackling a really difficult problem.

تمرکز عمیق عمیق برای حل یک مشکل واقعاً دشوار.

If you are a gamer, you will notice a few nuances here:

اگه شما بازی می کنید، اینجا متوجه اختلافات ظریفی می شوید:

the crinkle of the eyes up, and around the mouth

چین های اطراف چشم رو به بالا و اطراف دهان

is a sign of optimism,

نشانه خوش بینی است،

and the eyebrows up is surprise.

و ابروهای بالا رفته نشانه تعجبه.

This is a gamer who's on the verge of something called an "epic win."

این بازیکنیه که در لبه ی چیزی به اسم "پیروزی حماسی" قرار داره.

(Laughter)

(خنده حضار)

Oh, you've heard of that.

اوه، قبلاً شنیده بودین.

OK, good, so we have some gamers among us.

خوبه پس، معلومه اینجا چند تا بازیکن بینمون داریم.

An epic win is an outcome that is so extraordinarily positive,

"پیروزی حماسی" نتیجه ی به شدت مثبتی است،

you had no idea it was even possible until you achieved it.

هیچ نظری راجع بهش ندارین تا این که بهش می رسین.

It was almost beyond the threshold of imagination, and when you get there,

تقریباً فرای تصور شماست، و وقتی بهش می رسین،

you're shocked to discover what you're truly capable of.

از کشف اینکه واقعاً چقدر توانمند هستین، شوکه میشین.

That's an epic win.

این پیروزی حماسیه.

This is a gamer on the verge of an epic win.

این یه بازیکن در لبه پیروزی حماسیه.

And this is the face that we need to see

و این چهره ایه که نیاز هست

on millions of problem-solvers all over the world

در صورت میلیون ها حل کننده مسائل در دنیا ببینیم

as we try to tackle the obstacles of the next century --

وقتی میخواهیم موانع قرن آینده رو از سر راه برداریم--

the face of someone who, against all odds,

چهره کسی که، بر خلاف شانس کم،

is on the verge of an epic win.

در لبه پیروزی حماسی قرار داره.

Now, unfortunately this is more of the face that we see

حالا، متاسفانه بیشتراین چهره ای هست که هر روز

in everyday life now as we try to tackle urgent problems.

می بینیم وقتی می خواهیم مشکلات فوری رو حل کنیم.

This is what I call the "I'm Not Good At Life" face.

این چیزیه که من بهش میگم چهره "من در زندگی خوب نیستم"

This is actually me making it.

این در واقع منم در حال ایجادش.

Can you see? Yes. Good.

می بینید؟ بله، خوبه.

This is me making the "I'm Not Good At Life" face.

این منم با چهره "من در زندگی خوب نیستم".

This is a piece of graffiti in my old neighborhood

این یه دیوار نگاره در اطراف خانه قدیمی منه

in Berkeley, California, where I did my PhD

در برکلی، کالیفرنیا، كه دكترام را گرفتم،

on why we're better in games than we are in real life.

درباره این که چرا در بازی ها بهتر از زندگی واقعی هستیم.

And this is a problem that a lot of gamers have.

و این مشکلیه که خیلی از بازیکن ها دارن.

We feel that we are not as good in reality as we are in games.

احساس میکنیم اونقدری که در بازی خوبیم، در زندگی واقعی خوب نیستیم.

I don't mean just good as in successful, although that's part of it.

منظورم از خوبی، موفقیت نیست، گرچه بخشی از اونه.

We do achieve more in game worlds.

در دنیای بازی ها دستاورد بیشتری داریم.

But I also mean good as in motivated to do something that matters --

ولی از خوب منظورم مثل انگیزه داشتن برای چیزیه که ارزششو داره--

inspired to collaborate and to cooperate.

انگار الهام شده باشه برای مشارکت و همکاری.

And when we're in game worlds,

و وقتی در دنیای بازی ها هستیم،

I believe that many of us become the best version of ourselves --

به عقیده من، خیلی از ما بهترین نسخه خودمون میشیم --

the most likely to help at a moment's notice,

بیشتر احتمالش هست که در لحظه اعلان، کمک کنیم،

the most likely to stick with a problem as long at it takes,

بیشتر احتمال داره که تا زمانی که مشکل هست بهش بچسبیم،

to get up after failure and try again.

بعد از شکست پا بشیم و دوباره تلاش کنیم.

And in real life, when we face failure,

و در زندگی واقعی، وقتی با شکست رو به رو میشیم،

when we confront obstacles, we often don't feel that way.

وقتی با موانع رو در رو میشیم، اغلب اون طوری احساس نمی کنیم.

We feel overcome, we feel overwhelmed,

احساس مغلوب شدن داریم، احساس غرق شدن،

we feel anxious, maybe depressed, frustrated or cynical.

احساس نگرانی، شاید افسردگی، خشم یا عیب جویی.

We never have those feelings when we're playing games,

در هنگام بازی، هیچ وقت اون احساسات سراغمون نمیان،

they just don't exist in games.

انگار در بازی وجود ندارن.

So that's what I wanted to study when I was a graduate student.

پس اون چیزی بود که دنبال مطالعه اش رفتم، وقتی فارغ التحصیل شدم.

What about games makes it impossible

چه چیزی درباره بازی ها هست که غیر ممکن می کنه

to feel that we can't achieve everything?

که احساس کنیم نمی تونیم به هر چیزی برسیم؟

How can we take those feelings from games

چطور میشه اون احساسات رو از بازی گرفت

and apply them to real-world work?

و به کار در دنیای واقعی اعمال کرد؟

So I looked at games like World of Warcraft,

پس بازی هایی مثل World of Warcraft رو مطالعه کردم،

which is really the ideal collaborative problem-solving environment.

که در واقع یه محیط حل مسئله مشارکتی ایده آل است.

And I started to notice a few things

و شروع کردم به پی بردن به یه چیزهایی

that make epic wins so possible in online worlds.

که اونقدر مسبب پیروزیهای حماسی در دنیای آنلاین هست.

The first thing is whenever you show up in one of these online games,

اولین نکته این که هر وقت در یکی از این بازیهای آنلاین حاضر میشین،

especially in World of Warcraft,

مخصوصاً در World of Warcraft،

there are lots and lots of different characters

یک عالمه کاراکتر مختلف هست

who are willing to trust you with a world-saving mission, right away.

که میخوان روی تو برای ماموریت نجات دنیا حساب کنن، بلافاصله.

But not just any mission,

ولی نه تنها هر ماموریتی،

it's a mission that is perfectly matched with your current level in the game.

یه ماموریتی که کاملاً منطبق برسطح فعلی تو در بازیه.

Right? So you can do it.

درسته؟ پس از پسش برمیایی.

They never give you a challenge you can't achieve.

هیچ وقت چالشی رو بهت نمیدن که نمی تونی بهش برسی.

But it is on the verge of what you're capable of,

ولی در لبه ی چیزی هست که از پسش برمیایی،

so you have to try hard.

پس باید خیلی تلاش کنی.

But there's no unemployment in World of Warcraft; no sitting around,

ولی بی کاری در World of Warcraft وجود نداره، نشستن نداریم،

wringing your hands --

نگرانی نداریم --

there's always something specific and important to be done.

همیشه یه چیز خاص و مهم برای انجام دادن وجود داره.

There are also tons of collaborators.

یه عالمه شرکت کننده هم هستن.

Everywhere you go, hundreds of thousands of people

هر جا که میری، یه عالمه آدم

ready to work with you to achieve your epic mission.

آماده اند که بهت کمک کنن به ماموریت حماسی ات برسی.

That's not something we have in real life that easily,

این چیزی نیست که در دنیای واقعی به سادگی داشته باشیم،

this sense that at our fingertips are tons of collaborators.

این احساس که در نوک انگشتان ما یه عالمه شرکت کننده است.

And there's this epic story, this inspiring story of why we're there,

و اونجا این داستان حماسی هست، این داستان الهام بخش که چرا اونجاییم،

and what we're doing,

و چه می کنیم،

and we get all this positive feedback.

و این همه بازخورد مثبت می گیریم.

You guys have heard of leveling up, +1 strength, +1 intelligence.

شماها درباره بالا رفتن سطح شنیدین، +۱ نیرو، +۱ هوش.

We don't get that kind of constant feedback in real life.

ما چنین بازخورد ثابتی در زندگی واقعی نداریم.

When I get off this stage,

وقتی من از این صحنه بروم،

I'm not going to have +1 speaking, and +1 crazy idea,

قرار نیست بهم +۱ در صحبت کردن، و +۱ در ایده دیوانه کننده بدهند.

+20 crazy idea.

+۲۰ برای ایده دیوانه کننده.

I don't get that feedback in real life.

من چنین بازخوردی درزندگی واقعی نمی گیرم.

Now, the problem with collaborative online environments like World of Warcraft

حالا، مشکل با محیط های آنلاین مشارکتی مثل World of Warcarft

is that it's so satisfying to be on the verge of an epic win all the time,

اینه که اونقدرهمیشه بودن در لبه پیروزی حماسی رضایت بخشه که

we decide to spend all our time in these game worlds.

تصمیم میگیریم همه وقتمون رو در دنیای بازی ها بگذرونیم.

It's just better than reality.

فقط بهتر از دنیای واقعیه.

So, so far, collectively all the World of Warcraft gamers

پس تا حالا، در مجموع همه بازیکن های World of Warcraft

have spent 5.93 million years

۵/۹۳ میلیون سال صرف کردن

solving the virtual problems of Azeroth.

برای حل مشکلات مجازی Azeroth.

Now, that's not necessarily a bad thing.

حالا، این لزوماً چیز بدی نیست.

It might sound like it's a bad thing.

شاید به نظر بد بیاید.

But to put that in context:

ولی از دیدگاه مفهومی:

5.93 million years ago

۵/۹۳ میلیون سال قبل

was when our earliest primate human ancestors stood up.

بود که نیاکان اولیه ما به پا خواستند.

That was the first upright primate.

اون اولین پیشوای قائم ما بود.

So when we talk about how much time

پس وقتی بحث درباره مدت زمانیه که

we're currently investing in playing games,

صرف انجام دادن بازی ها می کنیم،

the only way it makes sense to even think about it

تنها راهی که منطقیه که حتی درباره اش فکر کنیم

is to talk about time at the magnitude of human evolution,

صحبت درباره ی زمان در مقیاس تکامل بشر است،

which is an extraordinary thing.

که چیز خارق العاده ایه.

But it's also apt,

ولی مناسب هم هست،

because it turns out that by spending all this time playing games,

چون همه چیز رو با صرف وقت برای بازی کردن بر می گردونه،

we're actually changing what we are capable of as human beings.

ما در واقع در حال تغییر اون چیزی هستیم که نوع بشر قادره انجام بده.

We're evolving to be a more collaborative and hearty species.

داریم تکامل پیدا می کنیم که بیشتر مشارکت کنیم و صمیمی تر باشیم.

This is true. I believe this.

این واقعیت داره، من باور دارم.

So, consider this really interesting statistic;

پس، این آمار واقعاً جالب رو در نظر بگیرین؛

it was recently published by a researcher at Carnegie Mellon University:

که اخیراً توسط یه محقق در دانشگاه كارنگى ملون انجام شد.

The average young person today in a country with a strong gamer culture

امروزه به طور متوسط یه جوان درکشوری با فرهنگ بازی قوی

will have spent 10,000 hours playing online games

۱۰٫۰۰۰ ساعت صرف بازی های آنلاین می کنه

by the age of 21.

قبل از ۲۱ سالگی.

Now 10,000 hours is a really interesting number for two reasons.

حالا، ۱۰٫۰۰۰ ساعت واقعا عدد جالبیه به دو دلیل.

First of all, for children in the United States,

قبل از هر چیز، برای کودکان ما در آمریکا،

10,080 hours is the exact amount of time you will spend in school,

۱۰٫۰۸۰ ساعت دقیقاً مدت زمانیه که در مدرسه طی می کنن.

from fifth grade to high school graduation,

از کلاس پنجم تا فارغ التحصیلی از دبیرستان،

if you have perfect attendance.

اگه کامل همه کلاس ها رو بروی.

(Laughter)

(خنده حضار)

So, we have an entire parallel track of education going on,

خب، ما به طور موازی آموزش فعلی رو بررسی کردیم،

where young people are learning as much about what it takes to be a good gamer

که در اون بچه ها همون قدر که درباره یک بازیکن خوب شدن یاد می گیرن

as they're learning about everything else in school.

که درباره هر چیز دیگه ای در مدرسه یاد می گیرن.

Some of you have probably read Malcolm Gladwell's new book "Outliers,"

بعضیاتون شاید کتاب جدید مالکوم گلدول، استثناها، رو خوندین

so you would have heard of his theory of success,

پس درباره تئوری جدیدش درباره موفقیت شنیدین،

the "10,000 hours" theory of success.

تئوری موفقیت ۱۰٫۰۰۰ ساعت.

It's based on this great cognitive-science research

اون بر اساس این تحقیق دانش شناختیه

that says if we can master 10,000 hours

که میگه اگه ۱۰٫۰۰۰ساعت اختصاص بدهیم

of effortful study at anything by the age of 21,

به مطالعه کوشا در هر زمینه ای تا سن ۲۱ سال،

we will be virtuosos at it.

ما در اون زمینه استاد میشیم.

We will be as good at whatever we do

اونقدر خوب میشیم که هرکار بکنیم

as the greatest people in the world.

به عنوان برترین آدمای زمین میشه.

And so, now what we're looking at

پس، حالا که بهش نگاه می کنیم

is an entire generation of young people who are virtuoso gamers.

اینا یه نسل کاملند از جوان هایی که استاد بازی هستند.

So, the big question is,

پس، سئوال بزرگ اینه،

"What exactly are gamers getting so good at?"

"بازیکن ها در چه چیزی خیلی خوبن؟"

Because if we could figure that out,

چون اگه اون رو حل کنیم، یک منبع انسانی مجازی

we would have a virtually unprecedented human resource on our hands.

بی سابقه در دستانمان داریم.

This is how many people we now have in the world

اینگونه است که امروزه این همه آدم در دنیا داریم که

who spend at least an hour a day playing online games.

حداقل روزی یک ساعت صرف بازی های آنلاین می کنن.

These are our virtuoso gamers,

اینها اساتید بازی هستند،

500 million people who are extraordinarily good at something.

۵۰۰ میلیون آدمی که به طور فوق العاده ای در چیزی خوب هستند.

And in the next decade,

و در دهه آینده،

we're going to have another billion gamers

ما یه میلیارد بازیکن دیگه خواهیم داشت

who are extraordinarily good at whatever that is.

که به طور فوق العاده ای در هرچی که هست خوبن.

If you don't know it already, this is coming.

اگه قبلاً نمی دونستین، این پیش میاد.

The game industry is developing consoles

صنعت بازی در حال توسعه کنسول بازیه

that are low-energy and that work with the wireless phone networks

که مصرف انرژی کمی داره و با شبکه های تلفن بی سیم کار می کنه

instead of broadband Internet,

به جای اینترنت با پهنای باند گسترده،

so that gamers all over the world,

پس بازیکن ها در سراسر جهان،

particularly in India, China, Brazil, can get online.

مخصوصاً در هند، چین، و برزیل، می تونن آنلاین بشن.

They expect one billion more gamers in the next decade.

اونها انتظار یک میلیارد بازیکن بیشتر رو در دهه آینده دارن.

It will bring us up to 1.5 billion gamers.

که برای ما ۱/۵ میلیارد بازیکن رو به همراه داره.

So I've started to think about

پس من به فکر افتادم که

what these games are making us virtuosos at.

این بازی ها ما رو در چی استاد می کنن.

Here are the four things I came up with.

اینها چهار چیزی هست که بهش رسیدم.

The first is urgent optimism.

اولی خوش بینی فوری است.

OK, think of this as extreme self-motivation.

خب، بهش به عنوان خود انگیزاننده نهایی فکر کنید.

Urgent optimism is the desire to act immediately

خوش بینی فوری، اشتیاق برای بلافاصله عمل کردنه.

to tackle an obstacle,

از پس یک مانع بر اومدن،

combined with the belief that we have a reasonable hope of success.

در ترکیب با این باور که ما امید منطقی به پیروزی داریم.

Gamers always believe that an epic win is possible,

بازیکن ها همیشه باور دارن که یک پیروزی حماسی ممکنه،

and that it's always worth trying, and trying now.

و همیشه ارزششو داره که براش تلاش کنن، و حالا تلاش می کنن.

Gamers don't sit around.

بازیکن ها بیکار نمی مونن.

Gamers are virtuosos at weaving a tight social fabric.

اونها استاد بافتن یک بافت محکم اجتماعی هستن.

There's a lot of interesting research that shows

یه عالمه تحقیق جالب هست که نشون میده

we like people better after we play a game with them,

ما از آدما بعد از اینکه باهاشون بازی می کنیم، بیشتر خوشمون میاد،

even if they've beaten us badly.

حتی اگه ما رو بد کتک زده باشن.

And the reason is, it takes a lot of trust to play a game with someone.

و علتش اینه که وقتی با کسی بازی می کنی، بین شما یه عالمه اعتماد هست.

We trust that they will spend their time with us,

ما مطمئنیم که اونها وقتشون رو با ما صرف می کنن.

that they will play by the same rules,

که با همون قواعد با ما بازی می کنن،

value the same goal, stay with the game until it's over.

همون هدف براشون ارزش داره، تا انتهای بازی می مونند.

And so, playing a game together

پس، بازی کردن با همدیگه

actually builds up bonds and trust and cooperation.

در واقع بین ما علاقه، اعتماد و همکاری به وجود میاره.

And we actually build stronger social relationships as a result.

و در واقع ما روابط اجتماعی محکمتری رو در نتیجه خواهیم ساخت.

Blissful productivity. I love it.

باروری سعادتمندانه، من عاشقش ام.

You know, there's a reason why the average World of Warcraft gamer

می دونید، یه دلیل برا این که متوسط بازیکن های World of Warcraft

plays for 22 hours a week -- kind of a half-time job.

۲۲ ساعت در هفته بازی می کنن-- شبیه یه کار پاره وقت.

It's because we know, when we're playing a game,

اینه که ما می دونیمف وقتی که بازی می کنیم،

that we're actually happier working hard

موقع کار کردن شاد تر خواهیم بود

than we are relaxing, or hanging out.

نسبت به وقتی که استراحت می کنیم، یا میریم گردش.

We know that we are optimized as human beings,

می دونیم که به عنوان نوع بشر، خوش بین هستیم،

to do hard and meaningful work.

که کار سخت و با معنا انجام بدهیم.

And gamers are willing to work hard all the time,

و بازیکن ها دوست دارن که همیشه سخت کار کنن،

if they're given the right work.

اگه کار مناسب بهشون داده بشه.

Finally: epic meaning.

در نهایت: معنای حماسی.

Gamers love to be attached to awe-inspiring missions

بازیکن ها دوست دارن به ماموریت های پرهیبت الهام بخش برن

to human planetary-scale stories.

در ماجراهایی در ابعاد سیاره های انسانی

So, just one bit of trivia that helps put that into perspective:

پس، یه ذره از چیزهای بی ارزشی که کمک می کنه به دیدگاه ما:

So, you all know Wikipedia, biggest wiki in the world.

خب، شما همه ویکی پدیا رو می شناسین، بزرگترین ویکی در دنیا.

Second biggest wiki in the world, with nearly 80,000 articles,

دومین ویکی بزرگ دنیا با نزدیک به ۸۰٫۰۰۰ مقاله،

is the World of Warcraft wiki.

ویکی مربوط به World of Warcraft است!

Five million people use it every month.

۵ میلیون نفر هر ماه ازش استفاده می کنن.

They have compiled more information about World of Warcraft on the Internet

اونها اطلاعات بیشتری درباره World of Warcraft در اینترنت تالیف کردند

than any other topic covered on any other wiki in the world.

نسبت به هر موضوع دیگری در هر ویکی دیگه ای در دنیا.

They are building an epic story.

اونها دارن یه داستان حماسی می سازن.

They are building an epic knowledge resource

اونا دارن یه منبع دانش حماسی می سازن

about the World of Warcraft.

درباره World of Warcraft.

Okay, so these are four superpowers that add up to one thing:

خب، پس این ها چهار فرا نیرویی است که یه چیز رو می سازن:

Gamers are super-empowered hopeful individuals.

بازیکنها، اشخاص فوق توانمند امیدواری هستن.

These are people who believe that they are individually capable

اونا کسانی هستن که باور دارن که به تنهایی قادرند

of changing the world.

دنیا رو تغییر بدهند.

And the only problem is,

و تنها مشکل اینه که،

they believe that they are capable of changing virtual worlds

اونا باور دارن که می تونن دنیاهای مجازی رو تغییر بدن

and not the real world.

و نه دنیای واقعی رو.

That's the problem that I'm trying to solve.

این اون مشکلیه که من سعی دارم حل کنم.

There's an economist named Edward Castronova.

یه اقتصاد دان به اسم ادوارد کاسترونوا هست.

His work is brilliant.

کارش بی نظیره.

He looks at why people are investing so much time and energy

اون دنبال اینه که چرا مردم این همه وقت و انرژی

and money in online worlds.

و پول در دنیای آنلاین صرف می کنن.

And he says,

و میگه که،

"We're witnessing what amounts to no less than a mass exodus

"ما شاهد مهاجرت حجم عظیمی از مردم

to virtual worlds and online game environments."

به دنیاهای مجازی و محیط های بازی آنلاین هستیم."

And he's an economist, so he's rational.

و چون اقتصاد دان‌ست، حرفاش منطقی‌ست.

And he says --

و اون میگه --

(Laughter)

(خنده حضار)

Not like me, I'm a game designer; I'm exuberant.

شبیه من نیست، من یه طراح بازی هستم، من عجیب غریبم.

But he says that this makes perfect sense,

ولی اون میگه که کاملاً منطقی به نظر می رسه

because gamers can achieve more in online worlds

چون بازیکن ها در دنیاهای مجازی دستاورد بیشتری دارن

than they can in real life.

نسبت به زندگی واقعی.

They can have stronger social relationships in games

اونا می تونن به روابط اجتماعی قوی تری در بازی ها برسن

than they can have in real life;

نسبت به زندگی واقعی.

they get better feedback and feel more rewarded in games

اونا بازخوردهای بهتری می گیرن و احساس امتیاز گرفتن بیشتری در بازی دارن

than they do in real life.

نسبت به زندگی واقعی.

So he says, for now it makes perfect sense

پس میگه که فعلاً کاملاً منطقی به نظر میرسه

for gamers to spend more time in virtual worlds than the real world.

برای بازیکن ها که وقت بیشتری در دنیای مجازی صرف کنن، نسبت به دنیای واقعی.

Now, I also agree that that is rational, for now.

حالا، من هم قبول دارم که منطقیه، فعلاً.

But it is not, by any means, an optimal situation.

ولی این، هیچ طوری، یک موقعیت بهینه نیست.

We have to start making the real world work more like a game.

ما باید شروع کنیم به ساختن دنیای واقعی که بیشتر شبیه بازی باشه.

I take my inspiration from something that happened

من این الهام رو از اتفاقی گرفتم که

2,500 years ago.

۲٫۵۰۰ سال قبل رخ داده.

These are ancient dice, made out of sheep's knuckles.

اینا تاس باستانی اند که از مفصل گوسفند ساخته شده.

Before we had awesome game controllers,

قبل از این که کنترلهای محشر بازی داشته باشیم

we had sheep's knuckles.

از مفصل گوسفند استفاده می کردیم.

And these represent the first game equipment

و این اولین تجهیز بازی رو نشون میده

designed by human beings,

که توسط انسان ساخته شده،

and if you're familiar with the work of the ancient Greek historian Herodotus,

و اگه با کار هردوت یونانی، تاریخ دان باستانی آشنا باشید،

you might know this history,

احتمالاً این داستان رو میدونید،

which is the history of who invented games and why.

که داستان مخترع بازی و علت اون هست.

Herodotus says that games, particularly dice games,

هرودوت میگه که بازیها، مخصوصاً بازی های با تاس،

were invented in the kingdom of Lydia,

در پادشاهی لیدی اختراع شدن،

during a time of famine.

در زمان قحطی.

Apparently, there was such a severe famine

آشکارا، یه قحطی سختی بوده

that the king of Lydia decided they had to do something crazy.

که پادشاه لیدی تصمیم میگیره که یه کار دیوانه وار انجام بده.

People were suffering. People were fighting.

مردم رنج می بردند، با هم می جنگیدند.

It was an extreme situation, they needed an extreme solution.

یه وضعیت نهایی بوده که به یه راه حل نهایی نیاز داشتن.

So, according to Herodotus, they invented dice games,

بنابراین، هرودوت میگه که اونا بازی های تاسی رو اختراع کردن،

and they set up a kingdom-wide policy:

و یک قانون در کل پادشاهی وضع کردند:

On one day, everybody would eat,

یک روز، هر کس غذا می خوره،

and on the next day, everybody would play games.

و روز دیگه، همه بازی می کنن.

And they would be so immersed in playing the dice games,

و اونا اونقدر غرق در بازی کردن با تاس ها می شدن، چون

because games are so engaging,

بازیها واقعا درگیرکننده اند

and immerse us in such satisfying, blissful productivity,

و غرق در تولید رضایت بخش و شاد کننده که

they would ignore the fact that they had no food to eat.

که یادشون می رفت که غذایی برای خوردن ندارن.

And then on the next day, they would play games;

و روز بعدی، بازی می کردند،

and on the next day, they would eat.

و بعدترش می خوردند.

And according to Herodotus,

و بنا به گفته هرودوت،

they passed 18 years this way,

۱۸ سال رو اینگونه سپری کردند.

surviving through a famine,

و از قحطی نجات پیدا کردند،

by eating on one day, and playing games on the next.

با یک روز خوردن و یک روز بازی کردن.

Now, this is exactly, I think, how we're using games today.

حالا، این دقیقا، فکر کنم همون طوریه که ما امروزه از بازیها استفاده می کنیم

We're using games to escape real-world suffering --

ما بازی می کنیم تا از رنج دنیای واقعی فرار کنیم--

we're using games to get away

ما بازی می کنیم تا فرار کنیم

from everything that's broken in the real environment,

از هر چیزی که در محیط واقعی خراب و شکسته است،

everything that's not satisfying about real life,

هر چیزی که درباره زندگی واقعی رضایت بخش نیست،

and we're getting what we need from games.

و به اون چیزی که از بازی نیاز داریم، می رسیم.

But it doesn't have to end there.

ولی اونجا تموم نمیشه.

This is really exciting.

خیلی هیجان انگیزه.

According to Herodotus, after 18 years the famine wasn't getting better,

بنا به گفته هرودوت، بعد از ۱۸ سال قحطی بهتر نشد،

so the king decided they would play one final dice game.

پس پادشاه تصمیم گرفت که یک بازی تاس فینال انجام بدهند.

They divided the entire kingdom in half.

کل امپراطوری رو به دو قسمت کردند.

They played one dice game,

اونا بازی تاس می کردند،

and the winners of that game got to go on an epic adventure.

و برنده های بازی یک ماجرای حماسی داشتن.

They would leave Lydia,

اونها لیدی رو ترک می کردن،

and they would go out in search of a new place to live,

و به دنبال جای جدیدی برای زندگی می رفتن،

leaving behind just enough people

و تعداد کافی آدم می موند در لیدی

to survive on the resources that were available,

که با منابع موجود زنده بمونن،

and hopefully to take their civilization somewhere else where they could thrive.

و با امید به این که تمدنشان رو به جای دیگه ای ببرند که شکوفا بشه.

Now, this sounds crazy, right?

خب، خیلی دیوانه کننده است، درسته؟

But recently, DNA evidence has shown that the Etruscans,

ولی اخیراً، شواهد دى ان اى حاکی از اونه که اتروسکان ها

who then led to the Roman Empire,

که به امپراطوری روم وارد شدن،

actually share the same DNA as the ancient Lydians.

همان دى ان اى ساکنین لیدی قدیم رو دارن.

And so, recently, scientists have suggested

و بنابراین، اخیراً دانشمندان اعلام کردند

that Herodotus' crazy story is actually true.

که داستان دیوانه کننده هرودوت واقعاً راسته.

And geologists have found evidence of a global cooling

و زمین شناسان شواهدی از سرمای سراسری یافته اند

that lasted for nearly 20 years, that could have explained the famine.

که ۲۰ سال ادامه داشته و داستان قحطی رو توجیه می کنه.

So this crazy story might be true.

پس این داستان ممکنه درست باشه.

They might have actually saved their culture by playing games,

ممکنه واقعاً با بازی کردن فرهنگشون رو نجات داده باشن،

escaping to games for 18 years,

فرار به بازی برای ۱۸ سال،

and then been so inspired,

و بعد اون قدر الهام گرفته اند،

and knew so much about how to come together with games,

و اون قدر یاد گرفتن که چطور با بازی کنار بیان،

that they actually saved the entire civilization that way.

که در واقع کل تمدن رو به اون شیوه نجات دادن.

Okay, we can do that.

خب، ما هم می تونیم اون کار رو بکنیم.

(Laughter)

(خنده حضار)

We've been playing Warcraft since 1994.

ما از سال ۱۹۹۴ داریم Warcraft بازی می کنیم.

That was the first real-time strategy game from the World of Warcraft series.

اون اولین بازی استراتژیک زنده از سری World of Warcraft است.

That was 16 years ago.

که ۱۶ سال قبل بود.

They played dice games for 18 years,

اونا بازی تاس رو ۱۸ سال ادامه دادند،

we've been playing Warcraft for 16 years.

ما ۱۶ ساله که داریم Warcraft بازی می کنیم.

I say we are ready for our own epic game.

میگم ما آماده ی بازی حماسی مون هستیم.

Now, they had half the civilization go off in search of a new world,

حالا، اونا نصف تمدن را به جستجوی دنیای جدید فرستادند،

so that's where I get my 21 billion hours a week of game-play from.

که اونجایی هست که من ۲۴ میلیارد ساعت در هفته بازی رو ازش می گیرم.

Let's get half of us to agree

بیایید بپذیریم که نیمی از ما قبول کنه که

to spend an hour a day playing games,

روزی یک ساعت مشغول بازی بشه،

until we solve real-world problems.

تا مشکلات دنیای واقعی رو حل کنیم.

Now, I know you're asking,

حالا، می دونم که می پرسید،

"How are we going to solve real-world problems in games?"

"چطور میشه مشکلات دنیای واقعی رو در بازی حل کرد؟"

Well, that's what I've devoted my work to over the past few years,

خب، این اون چیزی که من چند سال گذشته رویش کار کردم،

at the Institute for the Future.

در موسسه ی "برای آینده".

We have this banner in our offices in Palo Alto,

این بنر موسسات ما در پالو آلتو است،

and it expresses our view of how we should try to relate to the future.

و بیانگر نگاه ما به چگونگی تلاش برای ارتباط با آینده است.

We do not want to try to predict the future.

نمی خواهیم برای پیش بینی آینده سعی کنیم.

What we want to do is make the future.

چیزی که می خواهیم ساختن آینده است.

We want to imagine the best-case scenario outcome,

می خواهیم سناریو با بهترین نتیجه رو تصور کنیم،

and then we want to empower people to make that outcome a reality.

و بعد به آدمها نیرو بدهیم تا اون نتیجه رو محقق کنن.

We want to imagine epic wins,

می خواهیم پیروزی های حماسی رو ترسیم کنیم،

and then give people the means to achieve the epic win.

و بعد به مردم امکانش رو بدهیم که به اون پیروزی ها برسن.

I'm just going to very briefly show you three games that I've made

میخواهم به اختصار سه تا بازی ای که ساختم رو نشونتون بدهم

that are an attempt to give people the means to create epic wins

اونها تلاشی برای دادن ابزار به مردم برای ایجاد پیروزی های حماسی است

in their own futures.

در آینده خودشون.

This is World Without Oil.

این World Without Oil است.

We made this game in 2007.

ما این بازی رو سال ۲۰۰۷ ساختیم.

This is an online game

یک بازی آنلاین است

in which you try to survive an oil shortage.

که در اون شما تلاش می کنید که با کمبود نفت دوام بیارین.

The oil shortage is fictional,

کمبود نفت تخیلیه،

but we put enough online content out there

ولی آن قدر محتوای آنلاین در اونجا قرار دادیم

for you to believe that it's real,

برای شما که باور کنید که واقعیه،

and to live your real life as if we've run out of oil.

و طوری در زندگی واقعی زندگی کنید که انگار نفت تموم شده.

So when you come to the game,

خب وقتی سراغ بازی میایید،

you sign up, tell us where you live,

ثبت نام می کنید، به ما میگین که کجا زندگی می کنید،

and then we give you real-time news videos,

و ما ویدئوهای خبری زنده بهتون میدیم،

data feeds that show you exactly how much oil costs,

فید داده که نشون میده نفت چقدر ارزشمنده،

what's not available, how food supply is being affected,

که اگه نباشه، منابع غذایی چطوری تحت تاثیر قرار می گیرن،

how transportation is being affected,

حمل و نقل چطور تحت تاثیر قرار می گیره،

if schools are closed, if there's rioting,

اگه مدارس بسته بشن، اگه آشوب بشه،

and you have to figure out how you would live your real life

و شما باید دنبال راه حل باشین که چطور زندگی کنید در دنیای واقعی

as if this were true.

اگه اینا راست بود.

And then we ask you to blog about it,

بعد ما ازتون میخواهیم که بلاگ بنویسید درباره اش

to post videos, to post photos.

ویدئو ارسال کنید، عکس ارسال کنید،

We piloted this game with 1,700 players in 2007,

ما این بازی رو با ۱٫۷۰۰ نفر در سال ۲۰۰۷ شروع کردیم،

and we've tracked them for the three years since.

و برای سه سال اون ها رو دنبال کردیم.

And I can tell you that this is a transformative experience.

و می تونم بهتون بگم که این یه تجربه تبدیل کننده است.

Nobody wants to change how they live,

هیچ کس نمیخواهد شیوه زندگی اش رو عوض کنه،

just because it's good for the world, or because we're supposed to.

فقط چون برای دنیا خوبه، یا چون قراره اون کارو بکنیم.

But if you immerse them in an epic adventure

ولی اگه اونها رو در یه ماجرای حماسی وارد کنید

and tell them, "We've run out of oil.

و بهشون بگین، "نفت مان تموم شده.

This is an amazing story and adventure for you to go on.

این یه داستان هیجان انگیز و ماجراجویی برای شماست.

Challenge yourself to see how you would survive,"

خودتو به چالش بکش که ببین چطور میشه دوام آورد،"

most of our players have kept up the habits

اکثر بازیکن های ما عادت هاشون رو حفظ کردن

that they learned in this game.

که در طور بازی یاد گرفته بودن.

So for the next world-saving game,

خب برای بازی بعدی نجات دنیا،

we decided to aim higher -- bigger problem than just peak oil.

تصمیم گرفتیم هدف بزرگتری رو انتخاب کنیم-- مشکل بزرگتری از مصرف نفت.

We did a game called Superstruct at the Institute for the Future.

ما در موسسه برای آینده، یه بازی ساختیم به اسم SuperStruct.

And the premise was, a supercomputer has calculated

و فرض قبلی این بود که یه ابرکامپیوتر محاسبه کرده بود

that humans have only 23 years left on the planet.

که انسان ها فقط ۲۳ سال دیگه روی این کره هستن.

This supercomputer was called

اسم این ابرکامپیوتر بود

the Global Extinction Awareness System, of course.

سیستم آگاهی از انقراض جهانی، البته.

We asked people to come online --

از مردم می خواستیم که آنلاین بشن--

almost like a Jerry Bruckheimer movie.

تقریباً شبیه فیلم Jerry Bruckheimer.

You know Jerry Bruckheimer movies, you form a dream team --

فیلم های Jerry Bruckheimer رو که می شناسید، شما یه تیم رویایی تشکیل میدین--

you've got the astronaut, the scientist, the ex-convict,

یه فضانورد، یه دانشمند و یک سابقه دار،

and they all have something to do to save the world.

و همه تلاش می کنن که دنیا رو نجات بدن.

(Laughter)

(خنده حضار)

But in our game, instead of just having five people on the dream team,

ولی در بازی ما، به جای داشتن فقط 5 نفر در تیم رویایی،

we said, "Everybody's on the dream team,

ما گفتیم، "همه در تیم رویایی هستن،

and it's your job to invent the future of energy,

و این وظیفه شماست که آینده انرژی رو ترسیم کنید،

the future of food, the future of health,

آینده غذا، آینده سلامتی،

the future of security and the future of the social safety net."

آینده امنیت، و آینده ایمنی اجتماعی."

We had 8,000 people play that game for eight weeks.

ما ۸٫۰۰۰ نفر داشتیم که برای ۸ هفته بازی کردن.

They came up with 500 insanely creative solutions

اونا به ۵۰۰ راه حل خلاقانه رسیدن

that you can go online, Google "Superstruct," and see.

که می تونین آنلاین بشین، گوگل کنید "SuperStruct" و ببینید.

So, finally, the last game,

و بالاخره، آخرین بازی،

we're launching it March 3rd.

که ما در سوم مارس راه انداختیم.

This is a game done with the World Bank Institute.

این بازی با همکاری موسسه بانک جهانی انجام شده.

If you complete the game,

اگه بازی رو تموم کنید،

you will be certified by the World Bank Institute

موسسه بانک جهانی گواهی می کنه که شما

as a Social Innovator, class of 2010.

مبتکر اجتماعی هستین، کلاس ۲۰۱۰.

Working with universities all over sub-Saharan Africa,

با دانشگاه های زیر-صحرایی آفریقا کار کردیم،

and we are inviting them to learn social innovation skills.

و ازشون دعوت کردیم که مهارت های ابتکار اجتماعی رو یاد بگیرن.

We've got a graphic novel, we've got leveling up

ما یه رمان تصویری داریم، ما سطوح بالا رونده داریم

in skills like local insight, knowledge networking,

در مهارت هایی مثل بینش محلی، دانش شبکه،

sustainability, vision and resourcefulness.

پایداری، بینش و کاردانی.

I would like to invite all of you

میخواهم از همه شما دعوت کنم

to please share this game with young people,

که لطفاً این بازی رو با جوانها به اشتراک بذارین

anywhere in the world, particularly in developing areas,

هر جا در دنیا، مخصوصاً در مناطق در حال توسعه،

who might benefit from coming together

که ممکنه براشون سود داشته باشه از کنار هم اومدن

to try to start to imagine their own social enterprises to save the world.

که تلاش کنن برای تصور ابتکارهای اجتماعی خودشون برای نجات دنیا.

So, I'm going to wrap up now.

خب، حالا دیگه جمع بندی کنم.

I want to ask a question.

میخواهم یه سئوالی بپرسم.

What do you think happens next?

فکر می کنید بعداً چه اتفاقی می افته؟

We've got all these amazing gamers, we've got these games

ما این همه بازیکن خارق العاده داریم، این همه بازی داریم

that are kind of pilots of what we might do,

که به نوعی نمونه آزمایشی از چیزی است که ممکنه بکنیم،

but none of them have saved the real world yet.

ولی هیچ کدومشون هنوز دنیا رو نجات ندادن.

Well I hope you will agree with me that gamers are a human resource

خب فکر کنم با من موافقید که بازیکن ها منابع انسانی اند.

that we can use to do real-world work,

که میشه استفاده کرد برای کار دنیای واقعی،

that games are a powerful platform for change.

که بازی ها پلتفرم قدرتمندی برای تغییر هستند.

We have all these amazing superpowers:

ما همه این ابرنیروها رو داریم:

blissful productivity, the ability to weave a tight social fabric,

باروری سعادتمندانه، توانایی بافتن یه بافت اجتماعی محکم،

this feeling of urgent optimism and the desire for epic meaning.

احساس خوش بینی فوری و اشتیاق برای معنای حماسی.

I really hope that we can come together to play games that matter,

واقعاً امیدوارم که بتونیم کنار هم جمع بشیم تا بازی های باارزشی رو بازی کنیم،

to survive on this planet for another century.

که بتونیم برای یه قرن دیگه روی این کره دووم بیاریم.

That's my hope, that you will join me in making and playing games like this.

این آرزوی منه، که شما برای ساخت و بازی کردن شبیه این به من بپیوندید.

When I look forward to the next decade, I know two things for sure:

وقتی به دهه بعد نگاه می کنم، از دو چیز مطمئنم:

that we can make any future we can imagine,

این که می تونیم هر آینده ای رو که تصور کنیم بسازیم،

and we can play any games we want, so I say:

و این که می تونیم هر بازی ای که بخواهیم رو بازی کینم، پس میگم:

Let the world-changing games begin.

بذاریم بازی های تغییر دهنده دنیا شروع شوند.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)