How my dad's dementia changed my idea of death (and life) | Beth Malone

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

I've been doing some thinking.

من فکرهایم را کرده بودم.

I'm going to kill my dad.

می‌خواستم بابام را بکشم.

I called my sister.

خواهرم را صدا زدم.

"Listen,

«گوش کن،

I've been doing some thinking.

من فکرهایم را کرده‌ام،

I'm going to kill Dad.

می‌خواهم بابا را بکشم.

I'm going to take him to Oregon,

او را به اورگان می‌برم،

find some heroin,

کمی هروئین پیدا می‌کنم،

and give it to him."

و به او می‌دهم.»

My dad has frontotemporal lobe dementia,

پدرم مبتلا به فراموشی پیشانی گیجگاهی،

or FTD.

یا FTD است.

It's a confusing disease that hits people in their 50s or 60s.

این یک بیماری گیج کننده است که در دهه ۵۰ یا ۶۰ سالگی سراغ فرد می‌آید.

It can completely change someone's personality,

می‌تواند شخصیت فرد را کاملاً تغییر دهد،

making them paranoid and even violent.

و آنها را پارانوئید یا حتی خشن کند.

My dad's been sick for a decade,

پدر من ده سال است که مریض است،

but three years ago he got really sick,

اما سه سال پیش حالش خیلی بد شد،

and we had to move him out of his house --

و مجبور شدیم او را از خانه‌اش بیرون ببریم --

the house that I grew up in,

خانه‌ای که من در آن بزرگ شدم،

the house that he built with his own hands.

خانه‌ای که او با دستان خودش ساخت.

My strapping, cool dad with the falsetto singing voice

بابای چهارشانه و شوخ طبع من با صدای تیز خوانندگی

had to move into a facility for round-the-clock care

وقتی که تنها ۶۵ سال داشت

when he was just 65.

مجبور شد به یک تشکیلات مراقبت دائم نقل مکان کند.

At first my mom and sisters and I made the mistake

اول مامان و من و بقیه خواهران اشتباه کردیم

of putting him in a regular nursing home.

و او را در یک خانه سالمندان معمولی گذاشتیم.

It was really pretty;

خیلی زیبا بود؛

it had plush carpet and afternoon art classes

فرش مخملی داشت و کلاس‌های هنری بعدازظهر

and a dog named Diane.

و یک سگ به اسم دایان.

But then I got a phone call.

اما بعد به من زنگ زدند.

"Ms. Malone, we've arrested your father."

«خانم ملون، ما پدرتان را دستگیر کرده‌ایم.»

"What?"

«چی؟»

"Well, he threatened everybody with cutlery.

«خوب، او داشت همه را با کارد و چنگال تهدید می‌کرد.

And then he yanked the curtains off the wall,

و بعد پرده‌ها را پایین کشید،

and then he tried to throw plants out the window.

و بعد سعی کرد گلدان‌ها را از پنجره بیرون بیندازد.

And then, well, he pulled all the old ladies out of their wheelchairs."

و بعد، همه پیرزن‌ها را از روی ویلچرشان هل داد.»

"All the old ladies?"

«همه پیرزن‌ها؟»

(Laughter)

(خنده)

"What a cowboy."

«چه گاوچرونی.»

(Laughter)

(خنده)

After he got kicked out of there,

بعد از اینکه از آنجا اخراج شد،

we bounced him between a bunch of state-run facilities

قبل از اینکه یک مرکز درمانی مخصوص مبتلایان به زوال عقل پیدا کنیم،

before finding a treatment center specifically for people with dementia.

او را بین چند مرکز دولتی جابجا کردیم.

At first, he kind of liked it,

اوایل، آنجا را دوست داشت،

but over time his health declined,

اما زمان که گذشت حالش رو به وخامت گذاشت،

and one day I walked in

و یک روز رفتم داخل

and found him sitting hunched over on the ground wearing a onesie --

و دیدم که روی زمین نشسته و قوز کرده و یکی از آن لباس‌های مخصوص به تن دارد --

those kinds of outfits that zip in the back.

از آن لباس‌هایی از پشت بسته می‌شوند.

I watched him for about an hour as he yanked at it,

همین طور که در آن دست و پا می‌زد یک ساعتی او را تماشا کردم،

trying to find a way out of this thing.

که سعی می‌کرد خودش را از آن خلاص کند.

And it's supposed to be practical,

و قرار بود که کارآمد باشد،

but to me it looked like a straightjacket.

اما به نظر من فرقی با یک ژاکت یک‌سره نداشت.

And so I ran out.

و بعد من زدم بیرون.

I left him there.

او را آنجا تنها گذاشتم.

I sat in my truck -- his old truck --

سوار وانتم شدم -- وانت قدیمی خودش --

hunched over,

قوز کردم،

this really deep guttural cry coming out of the pit of my belly.

و از ته دل هق هق گریه سر دادم.

I just couldn't believe that my father,

اصلاً نمی‌توانستم باور کنم که پدرم،

the Adonis of my youth,

آدونیس جوانی‌ام،

my really dear friend,

دوست واقعاً عزیزم،

would think that this kind of life was worth living anymore.

فکر کند که این زندگی دیگر ارزش زندگی داشته باشد.

We're programmed to prioritize productivity.

ما برنامه ریزی شده‌ایم که بهره‌وری را در اولویت قرار دهیم.

So when a person -- an Adonis in this case --

پس وقتی کسی -- در این مورد یک آدونیس --

is no longer productive in the way we expect him to be,

از نظری که از او توقع داریم،

the way that he expects himself to be,

از نظری که خودش از خودش توقع دارد، دیگر سودمند نیست،

what value does that life have left?

چه ارزشی برای آن زندگی باقی می‌ماند؟

That day in the truck,

آن روز در وانت،

all I could imagine was that my dad was being tortured

همه چیزی که می‌توانستم تصور کنم این بود که پدرم دارد شکنجه می‌شود

and his body was the vessel of that torture.

و بدنش شکنجه‌گاه او است.

I've got to get him out of that body.

باید او را از آن بدن بیرون می‌آوردم.

I've got to get him out of that body; I'm going to kill Dad.

باید او را از آن بدن بیرون می‌آوردم، بابا را می‌کشم.

I call my sister.

به خواهرم زنگ زدم.

"Beth," she said.

او گفت، "بت،"

"You don't want to live the rest of your life

"تو نمی‌خواهی باقی عمرت را زندگی کنی

knowing that you killed your father.

و بدانی که پدرت را کشته‌ای.

And you'd be arrested I think,

و فکر می‌کنم بازداشت می‌شوی،

because he can't condone it.

چون او نمی‌تواند تعهد بدهد.

And you don't even know how to buy heroin."

و تو حتی بلد نیستی هروئین بخری."

(Laughter)

(خنده)

It's true, I don't.

درست است، بلد نیستم.

(Laughter)

(خنده)

The truth is we talk about his death a lot.

حقیقت این است که درباره مرگ او زیاد حرف زدیم.

When will it happen? What will it be like?

کی اتفاق می‌افتد؟ چطور خواهد بود؟

But I wish that we would have talked about death when we were all healthy.

اما آرزو می‌کردم وقتی درباره مرگ حرف می‌زدیم که همگی سالم بودیم.

What does my best death look like?

بهترین مرگ من چه شکلی است؟

What does your best death look like?

بهترین مرگ تو چه طور است؟

But my family didn't know to do that.

اما خانواده من این کار را بلد نبود.

And my sister was right.

و حق با خواهرم بود.

I shouldn't murder Dad with heroin,

نباید بابا را با هروئین می‌کشتم،

but I've got to get him out of that body.

اما باید او را از آن بدن بیرون می‌کشیدم.

So I went to a psychic.

پس رفتم پیش طالع بین.

And then a priest, and then a support group,

و بعد کشیش، و بعد یک گروه حمایتی،

and they all said the same thing:

و همه آنها یک حرف می‌زدند:

sometimes people hang on when they're worried about loved ones.

بعضی وقت‌ها وقتی مردم درباره عزیزانشان نگران هستند، باید صبور باشند.

Just tell them you're safe, and it's OK to go when you're ready.

فقط به آنها بگویند که جایشان امن است،

و هر وقت برای رفتن حاضر بودند هیچ اشکالی ندارد.

So I went to see Dad.

پس رفتم بابا را ببینم.

I found him hunched over on the ground in the onesie.

او را دیدم که روی زمین در آن لباس مخصوص قوز کرده بود.

He was staring past me and just kind of looking at the ground.

انگار داشت از میان من نگاه می‌کرد و به زمین زل زده بود.

I gave him a ginger ale

یک آبجو زنجبیلی به او دادم

and just started talking about nothing in particular,

و شروع کردم و از هر دری حرف زدم،

but as I was talking, he sneezed from the ginger ale.

اما همان طور که حرف می‌زدم او به خاطر آبجو عطسه کرد.

And the sneeze -- it jerked his body upright,

و آن عطسه -- تکانی بهش داد و او صاف نشست.

sparking him back to life a little bit.

بارقه‌ای از حیات در او جرقه خورد.

And he just kept drinking and sneezing and sparking, over and over and over again

و همینطور به نوشیدن و عطسه کردن و جرقه زدن ادامه داد، دوباره و دوباره و دوباره

until it stopped.

تا اینکه دست برداشت.

And I heard,

و من شنیدم،

"Heheheheheh,

"هه هه هه هه هه،

heheheheheh ...

هه هه هه هه هه ...

this is so fabulous.

خیلی شگفت انگیزه.

This is so fabulous."

خیلی شگفت انگیزه."

His eyes were open and he was looking at me,

چشمانش باز بود و داشت به من نگاه می‌کرد،

and I said, "Hi, Dad!"

و من گفتم، «سلام بابا!»

and he said, "Hiya, Beth."

و او گفت، «سلام، بت.»

And I opened my mouth to tell him, right?

و دهانم را باز کرم که به او بگویم، خوب؟

"Dad, if you want to die, you can die.

"بابا، اگه می‌خوای بمیری، می‌تونی بمیری.

We're all OK."

ما هیچ مشکلی نداریم‌."

But as I opened my mouth to tell him,

اما همین که دهنم باز شد

all I could say was, "Dad!

فقط توانستم بگویم، "بابا!

I miss you."

دلم برات تنگ شده."

And then he said, "Well, I miss you, too."

و بعد او گفت، "خوب دل منم برات تنگ شده."

And then I just fell over because I'm just a mess.

و بعد فقط افتادم چون خیلی آشفته شده بودم.

So I fell over and I sat there with him

پس افتادم و آنجا پیش او نشستم

because for the first time in a long time he seemed kind of OK.

چون برای اولین بار بعد از مدت‌ها خوب به نظر می‌رسید.

And I memorized his hands,

و دستانش را به خاطر سپردم،

feeling so grateful that his spirit was still attached to his body.

و بسیار شکرگزار بودم که روحش هنوز به کالبد او چسبیده است.

And in that moment I realized

و در آن لحظه متوجه شدم

I'm not responsible for this person.

که من مسئول او نیستم.

I'm not his doctor,

من پزشک او نیستم،

I'm not his mother,

من مادر او نیستم،

I'm certainly not his God,

من قطعاً خدای او نیستم،

and maybe the best way to help him and me

و شاید بهترین راه برای کمک به او و خودم

is to resume our roles as father and daughter.

این است که نقشمان به عنوان پدر و دختر را ادامه دهیم.

And so we just sat there,

پس فقط همانجا نشستیم،

calm and quiet like we've always done.

آرام و ساکت مثل همیشه.

Nobody was productive.

هیچ کس پربار نبود.

Both of us are still strong.

هر دوی ما هنوز قوی بودیم.

"OK, Dad. I'm going to go,

"خوب بابا. من دارم می‌رم

but I'll see you tomorrow."

اما فردا دوباره می‌بینمت."

"OK," he said.

او گفت، "باشه،

"Hey,

«هی،

this is a pretty nice hacienda."

اینجا ملک خیلی قشنگیه.»

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)