Dan Dennett: Cute, sexy, sweet, funny

دن دنت: جذاب، سکسی، شیرین و خنده‌دار

Translator: Mohammad Tavakoli Reviewer: Bardia Azadandish

I’m going around the world giving talks about Darwin,

من دورتادور دنیا می‌روم و درباره داروین سخنرانی می‌کنم،

and usually what I’m talking about

و معمولا آنچه درباره‌اش سخنرانی می‌کنم

is Darwin’s strange inversion of reasoning.

وارونگی غیرمتجانس استدلال داروین است.

Now that title, that phrase, comes from a critic, an early critic,

حال، این عنوان (این عبارت) از یک منتقد (یک منتقد قدیمی) سرچشمه گرفته است،

and this is a passage that I just love, and would like to read for you.

و این یک نقل قولی است که مورد علاقه من است، و دوست دارم برای شما بخوانمش.

"In the theory with which we have to deal, Absolute Ignorance is the artificer;

«در نظریه‌ای که ما با آن سرو کار داریم، جهل مطلق استادکار است؛

so that we may enunciate as the fundamental principle of the whole system,

به این طریق ما می‌توانیم آنرا به عنوان اصل اساسی تمام سیستم اعلام کنیم،

that, in order to make a perfect and beautiful machine,

که برای ساختن یک ماشین کامل و عالی،

it is not requisite to know how to make it.

احتیاجی به اطلاع از نحوهٔ ساخت آن نیست.

This proposition will be found on careful examination to express,

با بررسی دقیق، معلوم می‌گردد که این گزاره

in condensed form, the essential purport of the Theory,

به صورت فشرده، فحوای اصلی تئوری را بیان می‌کند،

and to express in a few words all Mr. Darwin’s meaning;

و برای بیان چکیدهٔ کل مقصود آقای داروین است؛

who, by a strange inversion of reasoning,

کسی که، با یک وارونگی غیرمتجانس استدلال،

seems to think Absolute Ignorance fully qualified

به نظر می‌رسد به این می‌اندیشد که جهل مطلق کاملا بس است

to take the place of Absolute Wisdom in the achievements of creative skill."

تا جایگزین معرفت مطلق در تمام دست‌آوردهای مهارت خلاق شود.»

Exactly. Exactly. And it is a strange inversion.

دقیقا. دقیقا. و این خود یک وارونگی غیرمتجانس است.

A creationist pamphlet has this wonderful page in it:

یک جزوۀ معتقدین به آفرینش [خلقت توسط خدا] شامل این صفحۀ فوق‌العاده است:

"Test Two:

«آزمون شماره دو:

Do you know of any building that didn’t have a builder? Yes/No.

آیا هیچ ساختمانی که بنّایی نداشته است می‌شناسید؟ بله - خیر

Do you know of any painting that didn’t have a painter? Yes/No.

آیا هیچ نقشی که نقاشی نداشته است، می‌شناسید؟ بله - خیر

Do you know of any car that didn’t have a maker? Yes/No.

آیا هیچ خودرویی که سازنده‌ای نداشته است، می‌شناسید؟ بله - خیر

If you answered 'Yes' for any of the above, give details."

اگر به هر یک از پرسش‌های فوق جواب 'بله' داده‌اید، شرح دهید.»

A-ha! I mean, it really is a strange inversion of reasoning.

آها! به نظر من، این واقعا یک وارونگی غیرمتجانس استدلال است.

You would have thought it stands to reason

شما ممکن است فکر کرده باشید که این منطقی است

that design requires an intelligent designer.

که طراحی به یک طراح هوشمند نیاز داشته باشد.

But Darwin shows that it’s just false.

اما داروین نشان می‌دهد که این کاملا اشتباه است.

Today, though, I’m going to talk about Darwin’s other strange inversion,

به هرحال امروز می‌خواهم دربارهٔ وارونگی غیرمتجانس دیگری از داروین بحث کنم،

which is equally puzzling at first, but in some ways just as important.

که در نگاه نخست به همان اندازه گیج کننده، اما از جنبه‌هایی به همان اندازه مهم است.

It stands to reason that we love chocolate cake because it is sweet.

منطقی به نظر می‌رسد که ما عاشق کیک شکلاتی باشیم چون شیرین است.

Guys go for girls like this because they are sexy.

پسرها دنبال دخترهایی اینچنین می‌روند چون آنها سکسی هستند.

We adore babies because they’re so cute.

ما به نوزادان عشق می‌ورزیم چون آنها خیلی بامزه هستند.

And, of course, we are amused by jokes because they are funny.

و البته، ما با جوک‌ها سرگرم می‌شویم چون آنها خنده‌دار هستند.

This is all backwards. It is. And Darwin shows us why.

همهٔ اینها برعکس است. بله هستند. و داروین به ما نشان می‌دهد چرا.

Let’s start with sweet. Our sweet tooth is basically an evolved sugar detector,

اجازه بدهید با شیرینی شروع کنیم. علاقمندی ما به شيرينى اساسا یک ردیابی فرگشت یافته [تکاملی] برای یافت شکر است،

because sugar is high energy, and it’s just been wired up to the preferer,

زیراکه شکر پرانرژی است، و به همین علت اینطور ساختمان‌بندی شده‌ایم که آن را ترجیح دهیم،

to put it very crudely, and that’s why we like sugar.

اگر بخواهیم آنرا خیلی ابتدایی بیان کنیم، و این دلیل آن است که چرا ما شکر دوست داریم.

Honey is sweet because we like it, not "we like it because honey is sweet."

عسل برایمان شیرین است چون ما آن را دوست داریم، نه اینکه «ما عسل را دوست داریم چون عسل شیرین است.»

There’s nothing intrinsically sweet about honey.

هیچ چیز ذاتا شیرینی در داخل عسل وجود ندارد.

If you looked at glucose molecules till you were blind,

اگر آنقدر به مولکول‌های گلوکز نگاه کنید تا کور شوید،

you wouldn’t see why they tasted sweet.

باز هم نمی‌توانید چیزی برای شیرینی مزهٔ آنها بیابید.

You have to look in our brains to understand why they’re sweet.

شما بایستی که به داخل مغز انسان نگاه کنید تا بفهمید که چرا آنها شیرین هستند.

So if you think first there was sweetness,

پس اگر فکر می‌کنید که در ابتدا شیرینی بوده،

and then we evolved to like sweetness,

و بعد ما فرگشت یافته‌ایم تا شیرینی را دوست داشته باشیم

you’ve got it backwards; that’s just wrong. It’s the other way round.

شما موضوع را برعکس گرفته‌اید؛ این کاملا اشتباه است. قضیه آن طرفی است.

Sweetness was born with the wiring which evolved.

شیرین بودن با طرز فرگشت سیم-کشی [درون مغز] متولد شده است.

And there’s nothing intrinsically sexy about these young ladies.

و به همین شکل هیچ چیز ذاتا سکسی در این خانم‌های جوان وجود ندارد.

And it’s a good thing that there isn’t, because if there were,

و خوب است که چنین نیست، چون اگر چنین می‌بود

then Mother Nature would have a problem:

مادر طبیعت با مشکلی روبرو می‌شد:

How on earth do you get chimps to mate?

آخر چطوری می‌توانستید شامپانزه‌ها را مجاب به جفتگیری کنید؟ (خنده)

Now you might think, ah, there’s a solution: hallucinations.

حالا ممکن است بیاندیشید، آه، یک راه حل هست: توهمات.

That would be one way of doing it, but there’s a quicker way.

آن می‌تواند یک راه انجامش باشد، ولی یک راه سریعتر هست.

Just wire the chimps up to love that look,

کافیست شامپانزه‌ها را به «عاشق آن شمایل شدن» اتصال دهید،

and apparently they do.

و به نظر می‌رسد همین کار را هم می‌کنند.

That’s all there is to it.

تمامش همین است و بس.

Over six million years, we and the chimps evolved our different ways.

در طول شش میلیون سال، ما و شامپانزه‌ها در مسیرهای متفاوت خود فرگشت یافته‌ایم.

We became bald-bodied, oddly enough;

ما به طورعجیبی دارای بدن بی‎مو شدیم؛

for one reason or another, they didn’t.

به این دلیل و اون دلیل آنها نشدند.

If we hadn’t, then probably this would be the height of sexiness.

اگر ما اینگونه نمی‌شدیم، احتمالا این دیگر اوج سکسی بودن از نظر ما می‌شد. (خنده)

Our sweet tooth is an evolved and instinctual preference for high-energy food.

علاقهٔ ما به شيرينى یک نوع ارجحیت فرگشت یافته و غریزی نسبت به غذای پرانرژی است.

It wasn’t designed for chocolate cake.

این [غریزه] برای کیک شکلاتی طراحی نشده است.

Chocolate cake is a supernormal stimulus.

کیک شکلاتی یک محرک فوق عادی است.

The term is owed to Niko Tinbergen,

این عبارت به نیکو تینبرگن نسبت داده شده،

who did his famous experiments with gulls,

کسی که آزمایش‌های معروفش را بر روی مرغان نوروزی انجام می‌داد،

where he found that that orange spot on the gull’s beak --

در آنجا که متوجه یک نقطهٔ نارنجی رنگ بر روی منقار مرغ نوروزی شد --

if he made a bigger, oranger spot

اگر او آن نقطه را بزرگتر یا نارنجی‌تر می‌کرد

the gull chicks would peck at it even harder.

جوجه‌های مرغ نوروزی حتی محکمتر به آن نوک می زدند.

It was a hyperstimulus for them, and they loved it.

چون این برایشان یک محرک فوق عادی بود، و دوستش داشتند.

What we see with, say, chocolate cake

چیزی که ما مثلا در مورد کیک شکلاتی شاهدش هستیم

is it’s a supernormal stimulus to tweak our design wiring.

اینست که این یک محرک فوق عادی است که اتصالات طراحی ما را نیشگون می‌گیرد.

And there are lots of supernormal stimuli; chocolate cake is one.

و محرک‌های فوق عادی بیشماری وجود دارند؛ کیک شکلاتی یکی از آنهاست.

There's lots of supernormal stimuli for sexiness.

محرک‌های فوق عادی بیشماری برای سکسی بودن وجود دارند.

And there's even supernormal stimuli for cuteness. Here’s a pretty good example.

و حتی محرک‌های فوق عادی برای بامزگی هست. اینجا یک مثال خوب هست.

It’s important that we love babies, and that we not be put off by, say, messy diapers.

مهم است که ما کودکان را دوست داشته باشیم، و مثلا از عوض کردن کهنهٔ کثیف سرباز نزنیم.

So babies have to attract our affection and our nurturing, and they do.

پس کودکان بایستی عاطفهٔ ما و پررورانیدن ما را جذب کنند، و چنین می‌کنند.

And, by the way, a recent study shows that mothers

و اتفاقا یک مطالعهٔ جدید نشان می‌دهد که مادرها

prefer the smell of the dirty diapers of their own baby.

بوی کهنه‌های کثیف کودک خودشان را ترجیح می‌دهند.

So nature works on many levels here.

پس در اینجا طبیعت در سطوح مختلفی عمل می‌کند.

But now, if babies didn’t look the way they do -- if babies looked like this,

اما حالا، اگر کودکان شبیه این چیزی نبودند که هستند، اگر کودکان این شکلی بودند،

that’s what we would find adorable, that’s what we would find --

این آن چیزی می‌بود که ما دوست-داشتنی می‌یافتیم، آن چیزی بود که

we would think, oh my goodness, do I ever want to hug that.

ما ممکن بود فکر کنیم، اُه خدای من! آیا من اصلا آن را بغل خواهم کرد.

This is the strange inversion.

این همان وارونگی غیرمتجانس است.

Well now, finally what about funny. My answer is, it’s the same story, the same story.

خوب حالا، بالاخره دربارهٔ چیزهای خنده‌دار چی؟ جواب من این است که؛ همین داستانه، همین داستان.

This is the hard one, the one that isn’t obvious. That’s why I leave it to the end.

این یکی سخت است، موردی است که واضح نیست. به همین خاطر آنرا گذاشتم برای آخر.

And I won’t be able to say too much about it.

و من قادر نخواهم بود زیاد درباره‌اش صحبت کنم.

But you have to think evolutionarily, you have to think, what hard job that has to be done --

اما شما باید به صورت فرگشتی فکر کنید، باید فکر کنید، که چه کار سختی باید انجام شود --

it’s dirty work, somebody’s got to do it --

کار زننده است، یک کسی باید آن را انجام دهد --

is so important to give us such a powerful, inbuilt reward for it when we succeed.

که بسیار مهم است که به ما چنان پاداش قوی و درونی برای وقتی که موفق می‌شویم بدهند.

Now, I think we've found the answer -- I and a few of my colleagues.

اکنون، من فکر می‌کنم که جواب را پیدا کرده‌ایم، من و تنی چند از همکارانم.

It’s a neural system that’s wired up to reward the brain

یک سیستم عصبی است که به نحوی اتصال یافته تا به مغز پاداش دهد

for doing a grubby clerical job.

برای انجام یک کار اجرایی ناپسند.

Our bumper sticker for this view is

برچسب تبلیغاتی ما برای این نظریه این است

that this is the joy of debugging.

که «این لذت اشکال زدایی است.»

Now I’m not going to have time to spell it all out,

الان من وقت برای شرح جزئیات کامل آنرا نخواهم داشت،

but I’ll just say that only some kinds of debugging get the reward.

اما تنها می‌گویم که فقط انواع خاصی از اشکال زدایی پاداش دریافت می‌دارند.

And what we’re doing is we’re using humor as a sort of neuroscientific probe

و کاری که ما می‌کنیم این است که از «خوشمزگی» بعنوان یک اندازه‌گیرِعلمی اعصاب استفاده می‌کنیم

by switching humor on and off, by turning the knob on a joke --

با روشن و خاموش کردن دکمهٔ خوشمزگی، بوسیلهٔ پیچاندن کلید گردان در یک جوک --

now it’s not funny ... oh, now it’s funnier ...

حالا این خنده‌دار نیست... وه، حالا این خنده‌دارتره...

now we’ll turn a little bit more ... now it’s not funny --

حالا یکم بیشتر می‌چرخونیم... حالا این خنده‌دار نیست --

in this way, we can actually learn something

به این ترتیب، ما واقعا می‌توانیم نکته‌ای

about the architecture of the brain,

دربارهٔ معماری مغز بیاموزیم.

the functional architecture of the brain.

معماری عملکردی مغز.

Matthew Hurley is the first author of this. We call it the Hurley Model.

ماتیو هارلی نخستین کسی است که در این باره نوشته. ما آن را مدل هارلی می‌نامیم.

He’s a computer scientist, Reginald Adams a psychologist, and there I am,

او یک دانشمند علوم کامپیوتره، رجینالد آدامز یک روانشناسه، و من هم اونجام،

and we’re putting this together into a book.

و ما داریم این مطالب را با همکاری هم در کتابی می‌آوریم.

Thank you very much.

از شما بسیار سپاسگزارم.