The Beauty of What We'll Never Know | Pico Iyer | TED

Translator: Niloofar Sharei Reviewer: soheila Jafari

One hot October morning,

یک صبح گرم ماه اکتبر،

I got off the all-night train

از قطار شب

in Mandalay,

در ماندلای،

the old royal capital of Burma,

پایتخت پادشاهی قدیم برمه،

now Myanmar.

میانمار کنونی پیاده شدم.

And out on the street, I ran into a group of rough men

در خیابان به گروهی مرد درشت هیکل برخوردم

standing beside their bicycle rickshaws.

که کنار تاکسی های سه چرخشان ایستاده بودند.

And one of them came up

یکی از آنها سمت من آمد

and offered to show me around.

و پیشنهاد داد اطراف را نشانم دهد.

قیمتی که پیشنهاد کرد خیلی منصفانه بود.

The price he quoted was outrageous.

It was less than I would pay for a bar of chocolate at home.

از پولی که در کشور خودم برای شکلات باید می‌پرداختم هم کمتر بود.

So I clambered into his trishaw,

پس سوار تاکسی اش شدم،

و او به آرامی در میان کاخ ها و معابد رکاب می‌زد.

and he began pedaling us slowly between palaces and pagodas.

And as he did, he told me how he had come to the city from his village.

و در همین حین، به من گفت که چطور از روستایش به شهر آمده.

He'd earned a degree in mathematics.

در رشته ریاضی فارغ التحصیل شده

His dream was to be a teacher.

و رویایش معلم شدن بوده.

But of course, life is hard under a military dictatorship,

اما خب زندگی در دیکتاتوری نظامی دشوار است،

and so for now, this was the only way he could make a living.

و فعلا این تنها راه امرار معاش او بود.

Many nights, he told me, he actually slept in his trishaw

به من گفت که شب های زیادی را در سه چرخه اش خوابیده

so he could catch the first visitors off the all-night train.

تا اولین کسی باشد که مسافران قطار شب را سوار می‌کند.

And very soon, we found that in certain ways,

و خیلی زود، متوجه شدیم که

we had so much in common --

نقاط اشتراک زیادی با هم داریم --

هر دو در بیست سالگی‌مان بودیم،

we were both in our 20s,

we were both fascinated by foreign cultures --

هردو شیفته فرهنگ‌های خارجی بودیم --

that he invited me home.

که مرا به خانه‌اش دعوت کرد.

پس از خیابان‌های پهن و شلوغ خارج شدیم،

So we turned off the wide, crowded streets,

and we began bumping down rough, wild alleyways.

و شروع به رد شدن از خیابون های متفاوت و عجیبی کردیم.

اطرافمون پر از کلبه های خرابه بود.

There were broken shacks all around.

I really lost the sense of where I was,

واقعا نمیدوستم کجام،

و متوجه شدم که هر اتفاقی ممکنه برام بیفته.

and I realized that anything could happen to me now.

I could get mugged or drugged

ممکن بود بهم حمله کنن یا چیزی به خوردم بدن

or something worse.

یا اتفاقی بدتر

Nobody would know.

هیچکی نمیدونه.

بالاخره ایستاد و منو به داخل آلونکی هدایت کرد

Finally, he stopped and led me into a hut,

که فقط یک اتاق کوچک داشت.

which consisted of just one tiny room.

بعد خم شد

And then he leaned down,

and reached under his bed.

و سعی کرد چیزی را از زیر تختش بیرون بکشه

And something in me froze.

و من خشکم زده بود

منتظر موندم تا ببینم چه چیزی بیرون میکشه

I waited to see what he would pull out.

And finally he extracted a box.

و بالاخره جعبه ای رو بیرون آورد.

Inside it was every single letter he had ever received

داخل جعبه تک تک نامه هایی بود که

from visitors from abroad,

از گردشگران خارجی به دستش رسیده بود،

و روی بعضی از آنها

and on some of them he had pasted

عکس های سیاه و سفید پوسیده

little black-and-white worn snapshots

of his new foreign friends.

از دوستان جدید خارجی اش چسبانده بود.

So when we said goodbye that night,

آن شب وقتی خداحافظی کردیم،

متوجه شدم که او

I realized he had also shown me

the secret point of travel,

معنای پنهانِ سفر را به من نشان داد؛

which is to take a plunge,

و اون ... خطر پذیریه.

همون طور که ظاهر همه چیزو میبینیم باطنشم ببینیم.

to go inwardly as well as outwardly

to places you would never go otherwise,

به جاهایی بریم که هیچوقت نخواهیم رفت.

to venture into uncertainty,

خطر انجام کارهای نامعلوم رو به جون بخریم،

ambiguity,

کارهای مبهم

even fear.

و حتی کارهای ترسناک

At home, it's dangerously easy

تو شهر خودت، فکر میکنی کاملا راحته

to assume we're on top of things.

که فرض کنی روی مسائل مسلطی.

Out in the world, you are reminded every moment that you're not,

اما اون بیرون، هر لحظه میفهمی که اینطور نیست.

و دلیلش رو هم نمیتونی بفهمی.

and you can't get to the bottom of things, either.

همه جا، "مردم ارزو دارن که آرامش داشته باشند"

Everywhere, "People wish to be settled,"

رالف والدو امرسون بهمون یادآوری میکنه که

Ralph Waldo Emerson reminded us,

"but only insofar as we are unsettled

"فقط وقتی که آرامش و سکون نداریم،

امیدی برای ما وجود داره"

is there any hope for us."

At this conference, we've been lucky enough

در این کنفرانس ما شانسِ اینو داشتیم،

to hear some exhilarating new ideas and discoveries

که درباره ی کشف ها و ایده های جدید و هیجان انگیز چیزهایی بشنویم.

and, really, about all the ways

و حقیقتا، درباره تمامِ راههایی که

in which knowledge is being pushed excitingly forwards.

از طریق اونها علم داره به طرز زیبایی جلو میره.

But at some point, knowledge gives out.

اما بالاخره یک نقطه هست که، در اون علم هم باز می مونه.

And that is the moment

و اون دقیقا زمانی هست که

جهتِ زندگیِ شما مشخص میشه:

when your life is truly decided:

you fall in love;

شما عاشق می شید،

یا دوستی رو از دست می دید،

you lose a friend;

the lights go out.

روشنایی های زندگی تون از بین می روند.

و درست همون موقع که،شما احساسِ گم شدن وبی قراری و ناامنی دارید،

And it's then, when you're lost or uneasy or carried out of yourself,

همون جاست که خودتون رو پیدا می کنید.

that you find out who you are.

من اعتقاد ندارم که جهل سعادت میاره.

I don't believe that ignorance is bliss.

Science has unquestionably made our lives

علم بدونِ شک زندگی ما رو

brighter and longer and healthier.

طولانی تر و سالم تر و روشن تر کرده.

And I am forever grateful to the teachers who showed me the laws of physics

و من برای همیشه قدردانِ معلم هایی هستم که به من قوانینِ فیزیک رو یاد دادند

and pointed out that three times three makes nine.

و به من یاد دادند که سه ضرب در سه نُه میشه.

I can count that out on my fingers

من میتونم اون رو با انگشتهامم حساب کنم

any time of night or day.

در هر زمانی از روز یا شب.

But when a mathematician tells me

اما وقتی که یک ریاضی دان به من میگه

that minus three times minus three makes nine,

که منفیِ سه ضرب در منفیِ سه مساوی نُه میشه،

that's a kind of logic that almost feels like trust.

این دیگه یه نوع منطق ه که شبیه به اعتماد کردن ه.

The opposite of knowledge, in other words, isn't always ignorance.

بهتر بگم، متضادِ علم همیشه جهل نیست.

It can be wonder.

می تونه حیرت باشه.

Or mystery.

یا راز.

Possibility.

یا احتمال.

And in my life, I've found it's the things I don't know

در زندگی م، یاد گرفتم که چیزهایی که من "نمی دونم شون"،

that have lifted me up and pushed me forwards

در زندگی م بیشتر از چیزهایی که" می دونمشون"

much more than the things I do know.

من رو به جلو بردند .

It's also the things I don't know

همین چیزهایی که من" نمی دونم شون"

من رو به تمام آدم های اطرافم نزدیک تر کردند.

that have often brought me closer to everybody around me.

For eight straight Novembers, recently,

مثلن من در هشت نوامبرِ گذشته

I traveled every year across Japan with the Dalai Lama.

هر سال با دالای لاما در ژاپن به جاهای مختلف سفر کردم

و چیزی که او هرروز می گفت،

And the one thing he said every day

که باعث آرامش و اطمینانِ قلبیِ آدمها میشد،

that most seemed to give people reassurance and confidence

was, "I don't know."

این بود که " نمی دونم".

"What's going to happen to Tibet?"

"چه اتفاقی قراره برای تبت بیفته؟"

"When are we ever going to get world peace?"

"کِی قراره به صلح جهانی برسیم؟"

"What's the best way to raise children?"

"بهترین راهِ تربیتِ فرزندان چیست؟"

اون مردِ عاقل ، صریحا می گفت که:

"Frankly," says this very wise man,

"I don't know."

"نمی دونم".

برنده جایزه ی نوبل، اقتصاد دان دانیل کهمن

The Nobel Prize-winning economist Daniel Kahneman

has spent more than 60 years now researching human behavior,

بیش از ۶۰ سال رو صرفِ تحقیق درباره ی رفتارِ انسان ها کرده،

and his conclusion is

و نتیجه ای که بهش رسیده اینه که:

that we are always much more confident of what we think we know

ما بیشتر از حدِ معقول، به چیزهایی که فکر میکنیم" می دونیم شون"،

مطمئن هستیم.

than we should be.

We have, as he memorably puts it,

او بیان کرده که:

an "unlimited ability to ignore our ignorance."

"ما انسان ها یک تواناییِ نامحدود در نادیده گرفتنِ جهلِ خودمون داریم."

We know -- quote, unquote -- our team is going to win this weekend,

ما می دونیم که تیم مون قراره این آخرِ هفته برنده بشه،

and we only remember that knowledge

و بعدش ما دیگه فقط همینو یادمون میاد.

موقعیت های بسیار کمی هست که درست فهمیده بودیم شون.

on the rare occasions when we're right.

Most of the time, we're in the dark.

اکثرِ مواقع، ما توی تاریکی هستیم.

And that's where real intimacy lies.

و همون جاست که صمیمیتِ واقعی هست.

Do you know what your lover is going to do tomorrow?

شما از قبلش می دونید که عاشقتون فردا چیکار براتون میکنه؟

Do you want to know?

اصلا میخواید که بدونید؟

The parents of us all, as some people call them,

پدر و مادرِ همه ی ماها، (به قولِ بعضی ها)

Adam and Eve,

--آدم و حوا--

could never die, so long as they were eating from the tree of life.

می تونستند جاودانه زندگی کنند،تا وقتی که از اون درختِ زندگی چیزی نمی خوردند.

But the minute they began nibbling

اما درست همون موقع که شروع به ناخنک زدن

from the tree of the knowledge of good and evil,

از اون درختِ علم، ازدرختِ آگاهی به خوب و بد، کردند،

they fell from their innocence.

معصومیت شون از بین رفت.

They grew embarrassed and fretful,

اونها خجالت زده و ناراحت،

self-conscious.

و خودآگاه شدند.

And they learned, a little too late, perhaps,

و احتمالا کمی دیر، یاد گرفتند که،

that there are certainly some things that we need to know,

در زندگی چیزهایی هست که ما نیاز به دونستن شون داریم.

ولی، چیزهای بسیار بسیار بیشتری هست، که بهتره نامعلوم باقی بمونن.

but there are many, many more that are better left unexplored.

Now, when I was a kid,

وقتی من بچه بودم،

I knew it all, of course.

همه ی اینا رو میدونستم(خنده)

I had been spending 20 years in classrooms collecting facts,

من ۲۰ سال در کلاس های درس، به یادگیریِ حقیقت های علمی پرداختم.

and I was actually in the information business,

و در کسب و کارِ اطلاعات بودم و

writing articles for Time Magazine.

برای مجله ی تایم، مقاله می نوشتم.

تا اینکه برای اولین بار به مدتِ دو هفته و نیم به ژاپن سفر کردم،

And I took my first real trip to Japan for two-and-a-half weeks,

and I came back with a 40-page essay

و با یک مقاله ي ۴۰ صفحه ای برگشتم،

explaining every last detail about Japan's temples,

که در اون جزییاتِ تمامِ معابد،

its fashions, its baseball games,

سنت ها، بازی بیسبال،

its soul.

و روحِ ژاپن رو ثبت کرده بودم.

But underneath all that,

اما در زیرِ پوستِ همه ی اینها،

something that I couldn't understand

چیزی بود که من نمی تونستم بفهممش

so moved me for reasons I couldn't explain to you yet,

--چیزی که اینقدر من رو تحت ِ تاثیر قرار داد، به دلایلی که هنوز نمی تونم توضیح بدم شون--

که باعث شد من تصمیم بگیرم برم و در ژاپن زندگی کنم.

that I decided to go and live in Japan.

And now that I've been there for 28 years,

و حالا که ۲۸ ساله که اونجا زندگی میکنم،

I really couldn't tell you very much at all

واقعا نمی تونم واضح براتون

about my adopted home.

از وطنِ جدیدم تعریف کنم.

Which is wonderful,

که همین برای من فوق العاده است.

because it means every day I'm making some new discovery,

چون معنی ش اینه که هرروز در حالِ کشفِ چیزهای جدیدی هستم.

and in the process,

و در همین فرایند،

من به گوشه و کنار نگاه میکنم و صدها چیزِ جدید می بینم،

looking around the corner and seeing the hundred thousand things

I'll never know.

که از قبل "نمی دونم شون".

Knowledge is a priceless gift.

علم، یک هدیه ی بی قیمت ه.

But the illusion of knowledge can be more dangerous than ignorance.

اما توهمِ علم، می تونه از جهل هم خطرناک تر باشه.

Thinking that you know your lover

این که شما فکر کنید که عاشقتون رو میشناسید،

یا دشمن تون رو می شناسید،

or your enemy

can be more treacherous

می تونه خیانت آمیزتر باشه

از اینکه اعتراف کنید که هرگز نمی تونید بشناسیدشون.

than acknowledging you'll never know them.

Every morning in Japan, as the sun is flooding into our little apartment,

هر صبح در ژاپن، وقتی آفتاب توی آپارتمانِ کوچکِ ما پهن میشه

I take great pains not to consult the weather forecast,

من سعی میکنم که پیش بینی های آب و هوا رو اصلا نبینم،

because if I do,

چون اگه این کارو بکنم،

my mind will be overclouded, distracted,

حواسم پرت میشه و ذهنم پر از ابر میشه،

even when the day is bright.

حتی اگه اون روز، روزِ صاف و آفتابی ای باشه.

من الان ۳۴ ساله که یک نویسنده ی تمام وقتم.

I've been a full-time writer now for 34 years.

And the one thing that I have learned

و چیزی که تو این مدت یاد گرفتم اینه که:

is that transformation comes when I'm not in charge,

تغییر و عوض شدن وقتی رخ میده که من "مسئول " نیستم،

when I don't know what's coming next,

وقتی که نمی دونم چی در انتظارمه.

when I can't assume I am bigger than everything around me.

وقتی که فرض نمی کنم از تمامِ چیزهای اطرافم بزرگتر و قوی ترم.

And the same is true in love

و همین مساله در موردِ عشق هم صدق میکنه.

or in moments of crisis.

یا در مواقعِ بحران در زندگی.

Suddenly, we're back in that trishaw again

ناگهان، مثِ اینه که توی همون سه چرخه ایم،

and we're bumping off the broad, well-lit streets;

و داریم از خیابون های کم نور و پُر چاله رد میشیم.

and we're reminded, really, of the first law of travel

و بهمون اولین قانونِ سفرکردن یادآوری میشه

یا در واقع، اولین قانونِ زندگی:

and, therefore, of life:

"به اندازه ی آمادگیمون برای تسلیم شدن ه که قوی هستیم".

you're only as strong as your readiness to surrender.

In the end, perhaps,

و در آخر،

being human

انسان بودن

is much more important

بسیار مهم تر از

به طورِ کامل دونستن ِ همه چیزه.

than being fully in the know.

Thank you.

ممنون م.

(Applause)

(تشویق)