This could be why you're depressed or anxious | Johann Hari | TED

Translator: Erfan Yasseri Reviewer: ‌Behdad Khazaeli

For a really long time,

برای مدتی طولانی،

I had two mysteries that were hanging over me.

دو معما ذهن من را مشغول کرده بود.

I didn't understand them

آنها را نمی فهمیدم

and, to be honest, I was quite afraid to look into them.

و صادقانه بگویم، از یافتن پاسخ برای آنها کاملا می ترسیدم.

The first mystery was, I'm 40 years old,

معمای اول این بود که من چهل سال دارم،

and all throughout my lifetime, year after year,

و در تمام طول زندگی ام، سالیان سال،

serious depression and anxiety have risen,

افسردگی شدید و اضطراب،

in the United States, in Britain,

در آمریکا و بریتانیا و در جوامع غربی،

and across the Western world.

افزایش یافته است.

And I wanted to understand why.

و می خواستم دلیل آن را بدانم.

Why is this happening to us?

چرا این اتفاق برای ما افتاده است؟

Why is it that with each year that passes,

چرا هر سالی که می گذرد،

more and more of us are finding it harder to get through the day?

تعداد بیشتری از ما متوجه این می شویم گذراندن یک روز، چقدر دشوار است؟

And I wanted to understand this because of a more personal mystery.

و بخاطر یک معمای شخصی تر دوست دارم دلیل آن را بدانم.

When I was a teenager,

زمانی که نوجوان بودم،

I remember going to my doctor

خاطرم می آید که به دکترم مراجعه کردم

and explaining that I had this feeling, like pain was leaking out of me.

و توضیح دادم که احساس می کنم که دردی از من بیرون می ریزد.

I couldn't control it,

نمی توانستم آن را کنترل کنم،

I didn't understand why it was happening,

و نمی دانستم که چرا اتفاق می افتد،

I felt quite ashamed of it.

کاملا به خاطرش خجالت زده بودم.

And my doctor told me a story

دکترم داستانی برایم تعریف کرد

that I now realize was well-intentioned,

که الان می فهمم از روی خیرخواهی بود،

but quite oversimplified.

اما کاملا ساده انگارانه.

Not totally wrong.

البته نه کاملا اشتباه.

My doctor said, "We know why people get like this.

دکترم گفت: "ما می دانیم چرا مردم این شکلی می شوند.

Some people just naturally get a chemical imbalance in their heads --

برخی از مردم به طور طبیعی دچار ناهماهنگی شیمیایی در مغزشان می شوند--

you're clearly one of them.

به وضوح، تو هم یکی از آنهایی.

All we need to do is give you some drugs,

تمام کاری که باید بکنیم این است که مقداری دارو به تو بدهم،

it will get your chemical balance back to normal."

آنها تعادل شیمیایی تو را به حالت طبیعی برمی گردانند. "

So I started taking a drug called Paxil or Seroxat,

پس شروع کردم به مصرف داروهایی بنام Paxil یا Seroxat،

it's the same thing with different names in different countries.

که یک چیز است با اسامی متفاوت در کشورهای متفاوت.

And I felt much better, I got a real boost.

احساس بهتری داشتم، یک پیشرفت واقعی کردم.

But not very long afterwards,

ولی زیاد طول نکشید،

this feeling of pain started to come back.

آن احساس درد دوباره برگشت.

So I was given higher and higher doses

پس دوزهای بیشتر و بیشتری دریافت کردم

until, for 13 years, I was taking the maximum possible dose

برای ۱۳ سال، حداکثر دوز ممکن، که قانون اجازه می دهد را

that you're legally allowed to take.

مصرف کردم.

And for a lot of those 13 years, and pretty much all the time by the end,

و غالبا در آن ۱۳ سال و خیلی خیلی بیشتر در اواخرش،

I was still in a lot of pain.

کماکان در رنج فراوان بودم.

And I started asking myself, "What's going on here?

و از خودم پرسیدم، "اینجا چه اتفاقی دارد می افتد؟

Because you're doing everything

چون تو هرکاری انجام دادی

you're told to do by the story that's dominating the culture --

با داستانی رایج در فرهنگ، به تو گفته شد که چه کاری بکنی--

why do you still feel like this?"

چرا هنوز همچین حالی داری؟"

So to get to the bottom of these two mysteries,

بنابراین برای پی بردن به جواب آن دو معما،

for a book that I've written

برای کتابی که نوشته ام

I ended up going on a big journey all over the world,

در نهایت به سفری بلند به دور دنیا رفتم.

I traveled over 40,000 miles.

بیش از ۶۰۰۰۰ کیلومتر سفر کردم

I wanted to sit with the leading experts in the world

می خواستم پای صحبت های متخصصان پیشرو جهان

about what causes depression and anxiety

در مورد عوامل افسردگی و اضطراب

and crucially, what solves them,

و بسیار مهم تر، چگونگی برطرف کردن آنها بنشینم،

and people who have come through depression and anxiety

و همچنین مردمی که بر افسردگی و اضطراب غلبه کردند

and out the other side in all sorts of ways.

و با روشهای مختلف از آن خارج شده اند.

And I learned a huge amount

و بسیار از مردم فوق العاده ای

from the amazing people I got to know along the way.

که در طول مسیر شناختم، آموختم.

But I think at the heart of what I learned is,

اما فکر می کنم هسته اصلی آن چیزی که آموختم این است که،

so far, we have scientific evidence

ما، تا الان، برای نُه عاملِ

for nine different causes of depression and anxiety.

افسردگی و اضطراب، اثبات علمی داریم.

Two of them are indeed in our biology.

دو تا از آنها واقعا در بیولوژی ما هست.

Your genes can make you more sensitive to these problems,

ژن های شما می توانند شما را در برابر این مشکلات حساس تر کنند،

though they don't write your destiny.

اگر چه آنها سرنوشت شما را رقم نمی زنند.

And there are real brain changes that can happen when you become depressed

و در زمانی که افسرده می شوید، امکان دارد فعل و انفعالاتی در مغز رخ دهد که

that can make it harder to get out.

کار را برای رهایی از آن سخت تر کنند.

But most of the factors that have been proven

اما اکثر عواملی که ثابت شده،

to cause depression and anxiety

مسبب افسردگی و اضطراب هستند

are not in our biology.

در بیولوژی ما نیستند.

They are factors in the way we live.

آنها عواملی در روش زندگی کردن ما هستند.

And once you understand them,

و وقتی که متوجه آنها می شوید،

it opens up a very different set of solutions

مجموعه راه حل های متنوعی پدید می آیند

that should be offered to people

که باید به مردم در کنار

alongside the option of chemical antidepressants.

قرص های ضدافسردگی شیمیایی پیشنهاد داده شود.

For example,

برای مثال،

if you're lonely, you're more likely to become depressed.

اگر تنهایید، احتمال بیشتری وجود دارد تا افسرده شوید.

If, when you go to work, you don't have any control over your job,

اگر سر کار می روید و هیچ کنترلی بر روی شغلتان ندارید،

you've just got to do what you're told,

صرفا مجبورید آنچه که به شما گفته شده را انجام دهید،

you're more likely to become depressed.

احتمال بیشتری وجود دارد تا افسرده شوید.

If you very rarely get out into the natural world,

اگر به ندرت به طبیعت می روید،

you're more likely to become depressed.

احتمال بیشتری وجود دارد تا افسرده شوید.

And one thing unites a lot of the causes of depression and anxiety

و فهمیدم یک عامل، بسیاری از علل

افسردگی و اضطراب را به هم ربط می دهد.

that I learned about.

Not all of them, but a lot of them.

نه همه آنها، بلکه بسیاری از آنها را.

Everyone here knows

هر کسی اینجا می داند

you've all got natural physical needs, right?

شما همگی نیازهای فیزیکی دارید، درسته؟

Obviously.

واضح است.

You need food, you need water,

شما غذا احتیاج دارید، به آب احتیاج دارید،

you need shelter, you need clean air.

سرپناه نیاز دارید، هوای پاک نیاز دارید.

If I took those things away from you,

اگر این چیزها را از شما دور کنم،

you'd all be in real trouble, real fast.

به سرعت همگی در دردسر بزرگی می افتید.

But at the same time,

اما در همان زمان،

every human being has natural psychological needs.

هر آدمی نیازهای طبیعی روانشناختی هم دارد.

You need to feel you belong.

نیاز دارید که احساس تعلق بکنید.

You need to feel your life has meaning and purpose.

نیاز دارید که احساس کنید که زندگی تان معنا و هدف دارد.

نیاز دارید که احساس کنید که مردم شما را می بینند و برای شما ارزش قائل اند.

You need to feel that people see you and value you.

You need to feel you've got a future that makes sense.

نیاز دارید که احساس کنید آینده ای قابل دسترس از آن شماست.

And this culture we built is good at lots of things.

فرهنگی که ما پدید آورده ایم در بسیاری از موارد خوب است،

And many things are better than in the past --

و در بسیاری از موارد بهتر از گذشته است--

I'm glad to be alive today.

از اینکه در این دوره زندگی می کنم خوشحالم.

But we've been getting less and less good

اما ما روزبه روز در برآورده کردن این

at meeting these deep, underlying psychological needs.

نیازهای عمیق و اساسی روانشناختی بدتر می شویم.

And it's not the only thing that's going on,

و این تنها چیزی نیست که اتفاق می افتد،

but I think it's the key reason why this crisis keeps rising and rising.

اما من فکر می کنم این دلیل اصلی افزایش بحران کنونی است.

And I found this really hard to absorb.

و بسیار دشوار به این نتیجه رسیدم.

I really wrestled with the idea

واقعا برای تغییر نگرشم به افسردگی بسیار کلنجار رفتم،

of shifting from thinking of my depression as just a problem in my brain,

تا آن را از مشکلی که فقط در مغزم است

to one with many causes,

به مسئله ای با دلایل متفاوت،

including many in the way we're living.

که خیلی از آن در نحوه زندگی مان است، تبدیل کنم.

And it only really began to fall into place for me

و این زمانی برای من اتفاق اقتاد که

when one day, I went to interview a South African psychiatrist

یک روز، برای مصاحبه نزد یک روانپزشک اهل آفریقای جنوبی

named Dr. Derek Summerfield.

به نام دکتر دِرِک سامرفیلد رفتم.

He's a great guy.

مرد فوقالعاده ای است.

And Dr. Summerfield happened to be in Cambodia in 2001,

دکتر سامرفیلد کاملا اتفاقی در ۲۰۰۱ در کامبوج بوده،

when they first introduced chemical antidepressants

در واقع، زمانی که داروهای ضدافسردگی شیمیایی را

for people in that country.

به مردم آن کشورمعرفی می کردند.

And the local doctors, the Cambodians, had never heard of these drugs,

و پزشکان محلی کامبوجی هرگز درباره این داروها نشنیده بودند،

so they were like, what are they?

و به این شکلی بودند که، این ها چه قرصی هستند؟

And he explained.

و او توضیح می دهد.

And they said to him,

و به او می گویند،

"We don't need them, we've already got antidepressants."

"نیازی به آنها نداریم، ما خودمان داروی ضد افسردگی داریم."

And he was like, "What do you mean?"

و او می پرسد، "منظورتان چیست؟"

He thought they were going to talk about some kind of herbal remedy,

او فکر می کند که آنها درباره نوعی داروی گیاهی صحبت می کنند،

like St. John's Wort, ginkgo biloba, something like that.

مثل گل راعی، گینکو یا چیزی شبیه اینها.

Instead, they told him a story.

در عوض آنها برای او داستانی تعریف می کنند.

There was a farmer in their community who worked in the rice fields.

کشاورزی از اهالی آنجا بوده که بر روی زمین های برنج کار می کرده است.

And one day, he stood on a land mine

و یک روز بر روی یک مین زمینی

left over from the war with the United States,

از بقایای جنگ با آمریکا، می ایستد،

و پایش را در آن انفجار از دست می دهد.

and he got his leg blown off.

So they him an artificial leg,

برایش یک پای مصنوعی تهیه می کنند،

and after a while, he went back to work in the rice fields.

و بعد از مدتی او دوباره به مزارع برنج برمی گردد تا کار کند.

But apparently, it's super painful to work under water

اما ظاهرا با دست و پای مصنوعی کار کردن

when you've got an artificial limb,

در آب بسیار دردناک است،

and I'm guessing it was pretty traumatic

و حدس می زنم که ضربه ی سختی است

to go back and work in the field where he got blown up.

تا برگردی و در زمینی کار کنی که منفجر شده است.

The guy started to cry all day,

آن مرد هر روز گریه می کرد،

he refused to get out of bed,

او از تخت بیرون نمی آمد،

he developed all the symptoms of classic depression.

او تمام علائم یک افسردگی کلاسیک را نشان می داد.

The Cambodian doctor said,

دکتر کامبوجی گفت:

"This is when we gave him an antidepressant."

آن موقع زمانی بود که ما به او داروی ضدافسردگی دادیم.

And Dr. Summerfield said, "What was it?"

و دکتر سامرفیلد گفت، "آن چه بود؟"

They explained that they went and sat with him.

آنها توضیح دادند، که رفتند و با او معاشرت کردند.

They listened to him.

به او گوش دادند.

They realized that his pain made sense --

آنها فهمیدند درد او قابل فهم و منطقی است--

it was hard for him to see it in the throes of his depression,

برای او سخت بود تا در قعر افسردگی، آن را ببیند،

but actually, it had perfectly understandable causes in his life.

اما در حقیقت، افسردگی دلایل قابل فهمی در زندگی او داشت.

One of the doctors, talking to the people in the community, figured,

یکی از دکترها، همانطور که با مردم صحبت می کرد، تشخیص داد که،

"You know, if we bought this guy a cow,

"اگر برای این مرد یک گاو بخریم،

he could become a dairy farmer,

او می تواند یک لبنیاتی شود.

he wouldn't be in this position that was screwing him up so much,

او نمی تواند در این شرایط که گند زده به زندگی اش بماند،

he wouldn't have to go and work in the rice fields."

او مجبور نیست به زمین های برنج برود و کار کند."

So they bought him a cow.

پس برای او یک گاو خریدند.

Within a couple of weeks, his crying stopped,

بعد از چند هفته، گریه های او قطع شد،

within a month, his depression was gone.

در عرض یک ماه، افسردگی او از میان رفت.

They said to doctor Summerfield,

آنها به دکتر سامرفیلد گفتند،

"So you see, doctor, that cow, that was an antidepressant,

"دکتر متوجه شدید، آن گاو یک قرص ضد افسردگی بود،

that's what you mean, right?"

منظور شما هم همین بود، درسته؟

(Laughter)

(صدای خنده)

(Applause)

(صدای تشویق)

اگر طوری بزرگ شده باشید که به افسردگی همانطور که من فکر می کردم، فکر کنید

If you'd been raised to think about depression the way I was,

کما اینکه خیلی ها اینجا همینطور هستند،

and most of the people here were,

that sounds like a bad joke, right?

این مثل یک لطیفه ی ناجور است، درسته؟

"I went to my doctor for an antidepressant,

"به دکترم برای قرص ضدافسردگی مراجعه کردم،

she gave me a cow."

به من یک گاو داد."

But what those Cambodian doctors knew intuitively,

اما آن چیزی که دکترهای کامبوجی به صورت شهودی می دانستند،

based on this individual, unscientific anecdote,

بر اساس این قصه ی غیرعلمی و شخصی،

is what the leading medical body in the world,

همان چیزی است که ارگان پیشروی پزشکی جهان،

the World Health Organization,

سازمان بهداشت جهانی،

has been trying to tell us for years,

تلاش کرده است که طی سال های متمادی،

based on the best scientific evidence.

بر اساس شواهد علمی به ما بگوید.

If you're depressed,

اگر افسرده اید،

if you're anxious,

اگر مضطربید،

you're not weak, you're not crazy,

ضعیف نیستید، دیوانه نیستید،

you're not, in the main, a machine with broken parts.

در کل یک ماشین با قطعات خراب نیستید.

You're a human being with unmet needs.

شما یک انسان با نیازهای برآورده نشده، هستید.

And it's just as important to think here about what those Cambodian doctors

و مهم است که درباره آنچه که دکترهای کامبوجی

and the World Health Organization are not saying.

و سازمان بهداشت جهانی نمی گویند هم فکر کنیم.

They did not say to this farmer,

آنها به او نگفتند،

"Hey, buddy, you need to pull yourself together.

"رفیق، لازم است خودت را جمع و جور کنی.

It's your job to figure out and fix this problem on your own."

این وظیفه ی خودت هست که مشکل را بفهمی و آن را حل کنی."

On the contrary, what they said is,

برعکس، چیزی که آنها گفتند این بود،

"We're here as a group to pull together with you,

"ما اینجاییم تا مثل یک گروه، اوضاع تو را بهتر کنیم.

so together, we can figure out and fix this problem."

بنابراین با هم، مشکل را تشخیص می دهیم و حل می کنیم."

This is what every depressed person needs,

این همان چیزی است که هر فرد افسرده ای لازم دارد،

and it's what every depressed person deserves.

و این همان چیزی است که هر فرد افسرده ای استحقاق آن را دارد.

This is why one of the leading doctors at the United Nations,

به همین دلیل است که یکی از خبره ترین دکترهای سازمان ملل،

in their official statement for World Health Day,

در بیانیه ی رسمی شان برای روز جهانی سلامتی،

couple of years back in 2017,

چند سال پیش در سال ۲۰۱۷

said we need to talk less about chemical imbalances

گفت لازم داریم تا کمتر راجع به عدم تعادل شیمیایی،

and more about the imbalances in the way we live.

و بیشتر درباره ی عدم تعادل در روش زندگی کردن مان صحبت کنیم.

Drugs give real relief to some people --

داروها آرامش واقعی را برای مردم بوجود می آورد--

they gave relief to me for a while --

همان طور که مدتی من را آرام کردند--

but precisely because this problem goes deeper than their biology,

اما چون این مشکل دقیقا چیزی فراتر از بیولوژی است،

the solutions need to go much deeper, too.

راه حل ها هم باید فراتر بروند.

But when I first learned that,

اولین بار که این را یاد گرفتم،

I remember thinking,

به خاطر دارم که در این فکر بودم،

"OK, I could see all the scientific evidence,

"باشه، می توانم تمام مدارک علمی را ببینم،

I read a huge number of studies,

تعداد زیادی از مطالعات را خواندم،

I interviewed a huge number of the experts who were explaining this,"

با تعداد زیادی از متخصصانی که این را توضیح می دادند، مصاحبه کردم،"

but I kept thinking, "How can we possibly do that?"

اما کماکان فکر می کردم، ما چطور می توانیم این کار را بکنیم؟

The things that are making us depressed

مسائلی که منجر به افسردگی ما می شوند

are in most cases more complex than what was going on

در بسیاری از موارد خیلی پیچیده تر از مسئله ایست که برای

with this Cambodian farmer.

آن کشاورز کامبوجی اتفاق افتاد.

Where do we even begin with that insight?

ما از کجا باید این نوع بینش را شروع کنیم؟

But then, in the long journey for my book,

اما بعد، در سفری بلند برای کتابم،

all over the world,

به تمام دنیا،

I kept meeting people who were doing exactly that,

مردمی را ملاقت کردم که دقیقا همان کار را کرده بودند،

from Sydney, to San Francisco,

از سیدنی و سانفرانسیسکو گرفته

to São Paulo.

تا سائوپائولو.

I kept meeting people who were understanding

مردمی را ملاقات کردم که علل عمیق تر

the deeper causes of depression and anxiety

افسردگی و اضطراب را فهمیده بودند،

and, as groups, fixing them.

و به عنوان یک گروه، آنها را برطرف کرده بودند.

Obviously, I can't tell you about all the amazing people

قطعا نمی توانم درباره ی تمام آن مردم شگفت انگیزی

I got to know and wrote about,

که شناختم و درباره شان نوشتم، بگویم،

or all of the nine causes of depression and anxiety that I learned about,

یا درباره تمام آن ۹ علت افسردگی و اضطراب که آموختم،

because they won't let me give a 10-hour TED Talk --

چون به من اجازه نمی دهند که یک سخنرانی ده ساعتی بکنم --

you can complain about that to them.

می توانید درباره این به آنها شکایت بکنید.

But I want to focus on two of the causes

اما اگر ایراد ندارد می خواهم بر روی

and two of the solutions that emerge from them, if that's alright.

دو علت و دو راه حل نشات گرفته از آنها متمرکز شوم.

Here's the first.

اولی.

We are the loneliest society in human history.

ما تنها ترین جامعه در تاریخ بشر هستیم.

There was a recent study that asked Americans,

اخیرا در مطالعه ای از آمریکایی ها پرسیدند،

"Do you feel like you're no longer close to anyone?"

"آیا این احساس را دارید که دیگر به کسی نزدیک نیستید؟"

And 39 percent of people said that described them.

و ۳۹ درصد مردم گفتند که این توصیفی از آنهاست.

"No longer close to anyone."

"دیگر به کسی نزدیک نیستند."

In the international measurements of loneliness,

در سنجش حس تنهایی در مقیاس بین المللی،

Britain and the rest of Europe are just behind the US,

و چنانچه کسی اینجا حس خودبرتر بینی دارد، بهتر است بداند

in case anyone here is feeling smug.

مردم بریتانیا و باقی اروپا پشت سر آمریکا هستند،

(Laughter)

(صدای خنده)

I spent a lot of time discussing this

زمان زیادی را گذاشتم تا با

with the leading expert in the world on loneliness,

یکی از متخصصان برتر دنیا در زمینه حس تنهایی مباحثه کنم،

an incredible man named professor John Cacioppo,

یک مرد خارق العاده بنام پروفسور جان کاکیوپو،

who was at Chicago,

که در شیکاگو بود،

و بسیار درباره سوالی که کارهای او برایمان بوجود می آورد، اندیشیدم.

and I thought a lot about one question his work poses to us.

Professor Cacioppo asked,

پرفسور کاکیوپو می پرسید،

"Why do we exist?

"چرا زندگی می کنیم؟

Why are we here, why are we alive?"

چرا ما اینجاییم و چرا زنده ایم؟"

One key reason

یک دلیل کلیدی

is that our ancestors on the savannas of Africa

آن این است که نیاکان ما در دشتهای آفریقا

were really good at one thing.

در یک چیز تبحر داشتند.

They weren't bigger than the animals they took down a lot of the time,

آنها از حیواناتی که بسیاری از مواقع می کشتند، بزرگتر نبودند،

they weren't faster than the animals they took down a lot of the time,

آنها از حیواناتی که بسیاری از مواقع می کشتند، سریعتر نبودند،

but they were much better at banding together into groups

اما آنها در متحد شدن در غالب یک گروه

and cooperating.

و همکاری خیلی بهتر بودند.

This was our superpower as a species --

این قدرت ماورایی ما به عنوان یک گونه بوده است--

we band together,

ما متحد می شویم،

just like bees evolved to live in a hive,

دقیقا مثل زنبورها که برای زندگی در کندو تکامل یافتند،

humans evolved to live in a tribe.

انسانها هم برای زندگی در یک قبیله تکامل یافتند.

And we are the first humans ever

و ما اولین انسان هایی هستیم

to disband our tribes.

که از قبایل خود گسستیم.

And it is making us feel awful.

و این حال ما را افتضاح کرد.

But it doesn't have to be this way.

و نباید به این شکل باشد.

One of the heroes in my book, and in fact, in my life,

یکی از قهرمانان کتاب من، در حقیقت، زندگی من،

is a doctor named Sam Everington.

دکتری به نام سام اورینگتون است.

He's a general practitioner in a poor part of East London,

او یک پزشک عمومی در منطقه ای ضعیف در شرق لندن است که

where I lived for many years.

من سال ها آنجا زندگی کردم.

And Sam was really uncomfortable,

سام واقعا در عذاب بود،

because he had loads of patients

چون او بی شمار بیمار داشت که

coming to him with terrible depression and anxiety.

با افسردگی و اضطراب وحشتناک پیش او می آمدند.

And like me, he's not opposed to chemical antidepressants,

مثل من، او هم مخالف داروهای شیمیایی ضد افسردگی نبود،

he thinks they give some relief to some people.

او فکر می کرد که آنها برخی از مردم را مقداری آرام می کنند.

But he could see two things.

اما او دو مورد را مشاهده می کرد.

Firstly, his patients were depressed and anxious a lot of the time

اولا، بیمارانش بسیاری از مواقع به دلایل غیرقابل فهمی مثل احساس تنهایی

for totally understandable reasons, like loneliness.

افسرده و مضطرب می شدند.

And secondly, although the drugs were giving some relief to some people,

و ثانیا، اگر چه دارو برخی را تسکین می داد، اما

for many people, they didn't solve the problem.

برای بسیاری از مردم مشکل را حل نمی کرد.

The underlying problem.

مشکل اصلی.

One day, Sam decided to pioneer a different approach.

یک روز، سام تصمیم می گیرد رهیافت دیگری را ابداع کند.

A woman came to his center, his medical center,

زنی به نام لیزا کانینگام

called Lisa Cunningham.

به مرکز او مراجعه می کند، مرکز پزشکی او.

I got to know Lisa later.

من لیزا را بعدا شناختم.

And Lisa had been shut away in her home with crippling depression and anxiety

برای هفت سال در خانه اش با افسردگی و اضطراب فلج کننده

for seven years.

زندانی شده بود.

And when she came to Sam's center, she was told, "Don't worry,

و زمانی که به مرکز سام مراجعه کرد، به او گفته شد که "نگران نباش،

we'll carry on giving you these drugs,

ما دارو دادن به تو را ادامه می دهیم،

but we're also going to prescribe something else.

اما چیز دیگری هم برای تو تجویز می کنیم.

We're going to prescribe for you to come here to this center twice a week

برای تو تجویز می کنیم تا هفته ای دوبار به این مرکز بیایی

to meet with a group of other depressed and anxious people,

تا با گروهی از افراد افسرده و مضطرب دیگر ملاقات کنی،

not to talk about how miserable you are,

نه اینکه درباره اینکه چقدر بدبختی صحبت کنید،

but to figure out something meaningful you can all do together

بلکه برای کشف چیزی معنادار که می توانید همگی با هم انجام دهید

so you won't be lonely and you won't feel like life is pointless."

بنابراین احساس تنهایی و اینکه زندگی بی معناست، نمی کنید."

The first time this group met,

اولین باری که آن گروه دیدار کردند،

Lisa literally started vomiting with anxiety,

لیزا از اضطراب به معنای واقعی کلمه بالا آورد،

it was so overwhelming for her.

برای او بسیار طاقت فرسا بود.

اما دیگران به او پشتگرمی دادند و افراد گروه با یگدیگر صحبت می کردند،

But people rubbed her back, the group started talking,

they were like, "What could we do?"

به این شکل که، "چه کاری می توانیم بکنیم؟"

These are inner-city, East London people like me,

آنها مثل من از بخش مرکزی شرق لندن هستند،

they didn't know anything about gardening.

آنها چیزی درباره باغبانی نمی دانستند.

They were like, "Why don't we learn gardening?"

آنها پرسیدند که "چرا باغبانی یاد نگیریم؟"

There was an area behind the doctors' offices

محوطه ای پشت مطب دکتر وجود داشته،

that was just scrubland.

مثل یک بوته زار.

"Why don't we make this into a garden?"

چرا ما آن را تبدیل به یک باغچه نکنیم؟

They started to take books out of the library,

آنها از کتابخانه کتاب گرفتند،

started to watch YouTube clips.

و شروع کردند به تماشای یوتیوب.

They started to get their fingers in the soil.

آنها انگشتان خود را به داخل خاک فرو بردند.

They started to learn the rhythms of the seasons.

آنها آهنگ موزون فصول را آموختند.

There's a lot of evidence

مدارک زیادی اثبات می کنند

that exposure to the natural world

که در معرض طبیعت قرار گرفتن

is a really powerful antidepressant.

به راستی یک قرص ضدافسردگی قوی است.

But they started to do something even more important.

اما آنها شروع کردند به انجام کاری بسیار مهمتر.

They started to form a tribe.

آنها یک قبیله تشکیل دادند.

They started to form a group.

آنها یک گروه تشکیل دادند.

They started to care about each other.

آنها از همدیگر مراقبت می کردند.

If one of them didn't show up,

اگر یکی از آنها پیدایش نمی شد،

the others would go looking for them -- "Are you OK?"

بقیه به دنبال او میرفتند...."روبه راهی؟"

Help them figure out what was troubling them that day.

اینکه چه چیزی آنها را آن روز گرفتار کرده بوده را مشخص می کرد.

The way Lisa put it to me,

چیزی که لیزا رک و راست به من گفت

"As the garden began to bloom,

"وقتی گیاهان باغ جوانه زدند،

we began to bloom."

ما هم جوانه زدیم."

This approach is called social prescribing,

این رهیافت نسخه اجتماعی نامیده شده که

it's spreading all over Europe.

در کل اروپا رواج یافته است.

And there's a small, but growing body of evidence

و مجموعه مدارک کوچک اما در حال رشدی وجود دارد که

suggesting it can produce real and meaningful falls

نشان می دهد این روش، افتی واقعی و معنادار

in depression and anxiety.

در افسردگی و اضطراب ایجاد می کند.

And one day, I remember standing in the garden

خاطرم هست که یک روز در باغی که

that Lisa and her once-depressed friends had built --

لیزا و دوستان افسرده اش ساخته بودند، ایستاده بودم--

it's a really beautiful garden --

واقعا باغ قشنگی بود --

and having this thought,

در این فکر بودم،

it's very much inspired by a guy called professor Hugh Mackay in Australia.

که این خیلی الهام گرفته از یک پروفسور استرالیایی به نام هاگ مکی است.

I was thinking, so often when people feel down in this culture,

فکر می کردم خیلی اوقات وقتی در فرهنگ ما، مردم احساس ناراحتی می کنند،

what we say to them -- I'm sure everyone here said it, I have --

چیزی که به آنها می گوییم --مطمئنم هر کسی در اینجا این را گفته است--

we say, "You just need to be you, be yourself."

می گوییم، "فقط کافیست خودت باشی، با خودت باش"

And I've realized, actually, what we should say to people is,

اما متوجه شدم چیزی که واقعا باید به مردم بگوییم این است که،

"Don't be you.

"خودت نباش.

Don't be yourself.

با خودت نباش.

Be us, be we.

با ما باش، از ما باش.

Be part of a group."

بخشی از گروه باش."

(Applause)

(تشویق)

The solution to these problems

راه حل این گونه مشکلات

does not lie in drawing more and more on your resources

در این نیست که بیشتر و بیشتر جذب منابع خودتان

as an isolated individual --

به عنوان یک شخص منزوی شوید--

that's partly what got us in this crisis.

این ما را احتمالا وارد بحران می کند،

راه حل در این است که دوباره به چیزی بزرگتر از خودتان متصل شوید.

It lies on reconnecting with something bigger than you.

And that really connects to one of the other causes

و این کاملا مربوط می شود به یکی دیگر از علل

of depression and anxiety that I wanted to talk to you about.

افسردگی و اضطراب که می خواهم درباره آن با شما صحبت کنم.

So everyone knows

خب همه می دانند که

junk food has taken over our diets and made us physically sick.

غذاهای ناسالم برنامه غذایی ما را به دست گرفته و ما را از نظر فیزیکی بیمار کردند

I don't say that with any sense of superiority,

این را بدون هیچ حس برتری می گویم،

I literally came to give this talk from McDonald's.

یک جورایی خودم از مکدونالد به اینجا آمدم.

I saw all of you eating that healthy TED breakfast, I was like no way.

دیدم که همه شما صبحانه سلامت TED را خوردید، که من اصلا دوست نداشتم،

But just like junk food has taken over our diets and made us physically sick,

اما مثل غذاهای ناسالم که برنامه های غذایی ما را در دست گرفته و فیزیکی بیمارمان کردند

a kind of junk values have taken over our minds

تا حدی ارزشهای ناسالم هم اذهان ما را در دست گرفتند،

and made us mentally sick.

و ما را از نظر ذهنی بیمار کردند.

For thousands of years, philosophers have said,

هزاران سال، فلاسفه گفته اند،

if you think life is about money, and status and showing off,

اگر تصور کنید زندگی راجع به پول، مقام و پز دادن است،

you're going to feel like crap.

بزودی احساس بی معنایی خواهید کرد.

That's not an exact quote from Schopenhauer,

این یک نقل قول دقیق از شوپنهاور نیست،

but that is the gist of what he said.

اما جان کلامِ حرف اوست.

But weirdly, hardy anyone had scientifically investigated this,

اما به طرز عجیبی، هیچ آدم جسوری این موضوع را از منظر علمی بررسی نکرد،

until a truly extraordinary person I got to know, named professor Tim Kasser,

تا اینکه یک فرد واقعا خارق العاده ای را شناختم به نام پروفسور تیم کسر،

who's at Knox College in Illinois,

از کالج ناکس در ایلینوی

and he's been researching this for about 30 years now.

کسی که مدت سی سال است روی این کار می کند.

And his research suggests several really important things.

و تحقیقات او، موارد واقعا مهمی را ارائه می دهند.

Firstly, the more you believe

اولا، هر چقدر شما بیشتر به این معتقد باشید که

you can buy and display your way out of sadness,

می توانید با خرید کردن و نمایش دادن، از حزن و اندوه بگریزید،

and into a good life,

و یک زندگی خوب داشته باشید،

the more likely you are to become depressed and anxious.

احتمال بیشتری وجود دارد تا افسرده و مضطرب شوید.

And secondly,

و ثانیا،

as a society, we have become much more driven by these beliefs.

به عنوان یک جامعه، ما بیشتر به سمت این باورها کشیده شده ایم.

All throughout my lifetime,

در تمام طول زندگی ام،

under the weight of advertising and Instagram and everything like them.

و زیر بار تبلیغات، اینستاگرام و هر چیزی شبیه آنها.

And as I thought about this,

و وقتی به این فکر کردم،

I realized it's like we've all been fed since birth, a kind of KFC for the soul.

متوجه شدم مثل این است که از بدو تولد روانمان را با KFC تغذیه کرده ایم.

We've been trained to look for happiness in all the wrong places,

جوری آموزش دیده ایم که در جای نادرست دنبال شادمانی بگردیم،

and just like junk food doesn't meet your nutritional needs

و دقیقا مثل غذاهای ناسالم که نیازهای غذایی شما را تامین نمی کنند

and actually makes you feel terrible,

و در واقع موجب می شوند حس بسیار بدی بهتان دست دهد،

junk values don't meet your psychological needs,

ارزشهای ناسالم هم، نیازهای روانی شما را تامین نمی کنند،

and they take you away from a good life.

و شما را از یک زندگی خوب دور می کنند.

But when I first spent time with professor Kasser

اما اولین باری که با پروفسور کَسر وقت گذراندم

and I was learning all this,

و همه اینها را یاد می گرفتم،

I felt a really weird mixture of emotions.

در واقع ترکیب عجیبی از احساسات به من دست داد.

Because on the one hand, I found this really challenging.

چون از طرفی، این را بسیار چالش برانگیز می دیدم.

I could see how often in my own life, when I felt down,

می توانستم ببینم چند بار در زندگی خودم، وقتی احساس کسلی می کردم،

I tried to remedy it with some kind of show-offy, grand external solution.

تلاش می کردم آن را با یک جور خودنمایی، یک راه حل بیرونی با شکوه، علاج کنم.

And I could see why that did not work well for me.

و می توانستم بفهمم چرا برای من خوب کار نکرد.

I also thought, isn't this kind of obvious?

و همچنین فکر کردم، یک جوری واضح نیست؟

Isn't this almost like banal, right?

تقریبا پیش پا افتاده است، درسته؟

If I said to everyone here,

اگر به همه تان بگویم،

none of you are going to lie on your deathbed

هیچ کدام از شما در بستر مرگ

and think about all the shoes you bought and all the retweets you got,

به کفش هایی که خریدید و یا ریتوییت هایی که گرفته اید، فکر نخواهید کرد،

you're going to think about moments

شما به لحظاتی از زندگی که عاشق بودید

of love, meaning and connection in your life.

با معنی بوده و ارتباطاتی که داشتید فکر می کنید.

I think that seems almost like a cliché.

به نظرم کلیشه ای است.

But I kept talking to professor Kasser and saying,

اما به صحبت با پروفسور کسر ادامه دادم و گفتم،

"Why am I feeling this strange doubleness?"

"چرا این حس غریب دوگانه را دارم؟"

And he said, "At some level, we all know these things.

و او گفت، "در برخی از سطوح، همه ما این چیزها را می دانیم.

But in this culture, we don't live by them."

اما در این فرهنگ، با آنها زندگی نمی کنیم."

We know them so well they've become clichés,

آنها را به خوبی می دانیم که تبدیل به کلیشه شدند،

but we don't live by them.

اما با آنها زندگی نمی کنیم.

I kept asking why, why would we know something so profound,

به پرسیدن ادامه دادم، چرا چیزی را آنقدر عمیق می دانیم،

but not live by it?

اما با آن زندگی نمی کنیم؟

And after a while, professor Kasser said to me,

بعد از مدتی، پرفسور کسر به من گفت،

"Because we live in a machine

چون در یک ماشین زندگی می کنیم

that is designed to get us to neglect what is important about life."

که طراحی شده تا ما را مجبور کند که درباره آنچه که در زندگی مهم است غفلت کنیم

I had to really think about that.

لازم بود تا جدی درباره آن فکر کنم

"Because we live in a machine

چون در یک ماشین زندگی می کنیم

that is designed to get us to neglect what is important about life."

که طراحی شده تا ما را مجبور کند که درباره آنچه که در زندگی مهم است غفلت کنیم

And professor Kasser wanted to figure out if we can disrupt that machine.

و پرفسور کسر می خواست بداند چه می شود اگر ما این ماشین را مختل کنیم.

He's done loads of research into this;

و بسیار درباره این تحقیق کرده است،

I'll tell you about one example,

یک مثال برای شما می آورم،

and I really urge everyone here to try this with their friends and family.

و همگی تان را تشویق می کنم تا این را با دوستان و خانواده خود امتحان کنید.

With a guy called Nathan Dungan, he got a group of teenagers and adults

به همراه فردی به نام ناتان دوگان، تعدادی از جوانان و بزرگسالان را

to come together for a series of sessions over a period of time, to meet up.

در جلساتی در یک بازه زمانی گرد هم آوردند تا با یکدیگر ملاقات کنند.

And part of the point of the group

یکی از اهداف گروه این بود که

was to get people to think about a moment in their life

افراد را مجبور کند تا به یک لحظه از زندگیشان که واقعا

they had actually found meaning and purpose.

معنا و هدف داشته است، فکر کنند.

For different people, it was different things.

برای افراد مختلف، موارد مختلفی وجود داشت.

For some people, it was playing music, writing, helping someone --

برای برخی، نواختن موسیقی، نوشتن، کمک به یک نفر--

I'm sure everyone here can picture something, right?

مطمئنم همگی می توانید چیزی را تصور کنید، درسته؟

And part of the point of the group was to get people to ask,

و یکی از اهداف گروه این بود که از افراد بپرسد،

"OK, how could you dedicate more of your life

"خب، چطور است بخش بیشتری را در زندگی تان

to pursuing these moments of meaning and purpose,

به دنبال کردن این لحظات با معنی و هدف دار اختصاص دهید؟

and less to, I don't know, buying crap you don't need,

و کمتر، نمی دانم، خرت وپرت هایی بخرید که نیاز ندارید،

putting it on social media and trying to get people to go,

و در شبکه های اجتماعی قرار دهید و تلاش کنید که مردم

'OMG, so jealous!'"

بیشتر حسودی کنند.

And what they found was,

و چیزی که آنها دریافتند این بود،

just having these meetings,

برگزار کردن این جلسات،

it was like a kind of Alcoholics Anonymous for consumerism, right?

یک جور مثل جلسات الکلی های ناشناس، برای مقوله مصرف گرایی است، درسته؟

Getting people to have these meetings, articulate these values,

جمع کردن مردم در این جلسات، بیان اینگونه ارزش ها،

determine to act on them and check in with each other,

اراده برای عمل کردن به آنها و با دیگران مطرح کردن آنها،

led to a marked shift in people's values.

منجر به یک تغییر چشمگیر در ارزشهای افراد شد.

It took them away from this hurricane of depression-generating messages

آنها را از طوفان سهمگین پیام های افسرده کننده ای که به ما می آموزند که

training us to seek happiness in the wrong places,

خوشحالی را جاهای اشتباه جست وجو کنیم، دور کرد،

and towards more meaningful and nourishing values

و به سمت ارزش های با معناتر و موثر که

that lift us out of depression.

ما را از افسردگی خارج می کنند، هدایت کرد.

But with all the solutions that I saw and have written about,

اما با تمام راه حل هایی که دیدم و درباره آنها در کتابم نوشته ام،

and many I can't talk about here,

و خیلی هایی که نمی توانم اینجا بگویم،

I kept thinking,

کماکان فکر می کنم،

you know: Why did it take me so long to see these insights?

چرا انقدر برای من طول کشید که این نگرش ها را ببینم؟

Because when you explain them to people --

چون وقتی آنها را به مردم توضیح میدهید--

some of them are more complicated, but not all --

بعضی از آنها پیچیده اند، اما نه همه ی آنها--

when you explain this to people, it's not like rocket science, right?

وقتی آنها را به مردم توضیح می دهید مثل دانش موشک نیست، درسته؟

At some level, we already know these things.

در برخی از سطوح، ما اینها را می دانیم.

Why do we find it so hard to understand?

چرا درک آنها آنقدر برایمان سخت است؟

I think there's many reasons.

فکر میکنم دلایل متعددی دارد.

But I think one reason is that we have to change our understanding

اما فکر می کنم یک دلیل این است که باید فهم مان را

of what depression and anxiety actually are.

درباره اینکه افسردگی و اضطراب واقعا چیست، تغییر دهیم.

There are very real biological contributions

علل بیولوژیکی سهم زیادی

to depression and anxiety.

در افسردگی و اضطراب دارد.

But if we allow the biology to become the whole picture,

اما اگر اجازه دهیم که بیولوژی به تصویر کلی تبدیل شود،

as I did for so long,

همانطور که برای مدتی طولانی، من تبدیل کردم.

as I would argue our culture has done pretty much most of my life,

همانطور که ادعا می کنم فرهنگ ما در بیشتر طول زندگی مان این کار را کرده است،

what we're implicitly saying to people is, and this isn't anyone's intention,

چیزی که تلویحا به دیگران می گوییم این است، هر چند قصد هیچ کس این نیست،

but what we're implicitly saying to people is,

اما چیزی که تلویحا به دیگران می گویم این است که،

"Your pain doesn't mean anything.

"درد تو، هیچ معنایی ندارد.

It's just a malfunction.

صرفا یک اختلال عملکرد است.

It's like a glitch in a computer program,

مثل یک اشکال فنی در یک برنامه رایانه ای،

it's just a wiring problem in your head."

فقط یک مشکل برنامه نویسی در مغز شماست.

But I was only able to start changing my life

اما من فقط وقتی توانستم زندگی ام را تغییر دهم که

when I realized your depression is not a malfunction.

فهمیدم افسردگی شما یک اختلال عملکرد نیست.

It's a signal.

یک علامت است.

Your depression is a signal.

افسردگی شما، یک علامت است.

It's telling you something.

به شما چیزی می گوید.

(Applause)

(تشویق)

We feel this way for reasons,

ما بنا به دلایلی همچین احساسی داریم،

and they can be hard to see in the throes of depression --

و دیدن آنها در قعر افسردگی سخت است--

I understand that really well from personal experience.

من این را به خوبی از تجربه شخصی ام فهمیده ام.

But with the right help, we can understand these problems

اما با کمک های بجا، می توانیم این مشکلات را بفهمیم

and we can fix these problems together.

و می توانیم با هم این مشکلات را حل کنیم.

But to do that,

اما برای انجام آن،

the very first step

اولین قدم این است که

is we have to stop insulting these signals

حمله کردن به این علامتها را با گفتن اینکه

by saying they're a sign of weakness, or madness or purely biological,

آنها علائمی از ضعف یا دیوانگی هستند یا کاملا بیولوژیکی هستند،

except for a tiny number of people.

به جز برای عده قلیلی از مردم، متوقف کنیم.

We need to start listening to these signals,

نیازمندیم که شروع به شنیدن این علامت ها بکنیم،

because they're telling us something we really need to hear.

چون که آنها چیزی به ما می گویند که واقعا احتیاج داریم بشنویم.

It's only when we truly listen to these signals,

در واقع وقتی که به این علامت ها گوش دهیم،

and we honor these signals and respect these signals,

و برای این علامت ها عزت و احترام قائلیم،

that we're going to begin to see

می توانیم آنها راه حل های عمیق تر

the liberating, nourishing, deeper solutions.

موثرتر و رهایی بخش را ببینیم.

The cows that are waiting all around us.

گاوها در اطرافمان منتظر ما هستند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)