Why we need the explorers | Brian Cox

برایان کاکس:چرا ما به کاوشگر ها نیازمندیم؟

Translator: Mohi Falahi Reviewer: soheila Jafari

We live in difficult and challenging

ما در دوره ای سخت و چالش برانگیز

economic times, of course.

از اقتصاد به سر می بریم، البته.

And one of the first victims

و یکی از اولین قربانیان

of difficult economic times,

دوره های سخت اقتصادی،

I think, is public spending of any kind,

فکر میکنم، بودجه عمومی از هر نوعی هست،

but certainly in the firing line at the moment

اما مطمئنا در این لحظه در خط مقدم

is public spending for science,

بودجه عمومی برای علم است،

and particularly curiosity-led science

و مشخصا علم

and exploration.

و کاوش مبتنی بر کنجکاوی.

So I want to try and convince you in about 15 minutes

من می خوام در حدود 15 دقیقه سعی کنم و شما رو متقاعد کنم

that that's a ridiculous

که این یک کار مضحک

and ludicrous thing to do.

و احمقانه هست.

But I think to set the scene,

اما من فکر می کنم برای چیدن این صحنه،

I want to show -- the next slide is not my attempt

من می خوام نشون بدم - اسلاید بعدی تلاش من نیست

to show the worst TED slide in the history of TED,

برای نشون دادن بدترین اسلاید TED در تاریخ اون،

but it is a bit of a mess.

اما اون یه مقدار شلوغ پلوغه.

(Laughter)

(خنده حاضران)

But actually, it's not my fault; it's from the Guardian newspaper.

اما واقعا، این تقصیر من نیست؛ این اسلاید از روزنامه گاردینه.

And it's actually a beautiful demonstration

و این واقعا یک بیان زیباست

of how much science costs.

از اینکه علم چقدر هزینه بر می داره.

Because, if I'm going to make the case

چرا که، اگه من قصد داشته باشم موردی رو فراهم کنم

for continuing to spend on curiosity-driven science and exploration,

برای ادامه دادن در خرج کردن روی علم و کاوش مبتنی بر کنجکاوی،

I should tell you how much it costs.

من باید به شما بگم که اون چقدرهزینه بر می داره.

So this is a game called "spot the science budgets."

پس این یه بازیه که بهش میکن "بودجه علم رو بیاب."

This is the U.K. government spend.

این مقداریه که دولت انگلستان خرج می کنه.

You see there, it's about 620 billion a year.

شما اونجا می بینید که، این مقدار 620 میلیارد در ساله.

The science budget is actually --

بودجه علم واقعا -

if you look to your left, there's a purple set of blobs

اگه به سمت چپتون نگاه کنید، دسته ای از حباب های بنفش هست

and then yellow set of blobs.

و بعد دسته ای از حباب های زرد.

And it's one of the yellow set of blobs

و این یکی از اون دسته ی حباب های زرده

around the big yellow blob.

دور اون حباب زرد بزرگ -

It's about 3.3 billion pounds per year

حدود 3.3 میلیارد پوند در سال هست

out of 620 billion.

غیر از اون 620 میلیارد.

That funds everything in the U.K.

که هر چیزی رو در انگلستان تامین مالی می کنه

from medical research, space exploration,

از تحقیقات پزشکی، کاوش فضایی،

where I work, at CERN in Geneva, particle physics,

جایی که من فعالیت می کنم، در سرن در ژنو، فیزیک ذرات،

engineering, even arts and humanities,

مهندسی، حتی هنر و علوم انسانی،

funded from the science budget,

تامین شده از بودجه علمه،

which is that 3.3 billion, that little, tiny yellow blob

که اون 3.3 میلیارده، اون حباب کوچک زرد

around the orange blob at the top left of the screen.

دور اون حباب نارنجی، در بالا سمت چپ نمایشگر.

So that's what we're arguing about.

پس اون چیزیه که ما در مورد اون بحث می کنیم.

That percentage, by the way, is about the same

این درصد، همون حدودیه که

in the U.S. and Germany and France.

در ایالات متحده و آلمان و فرانسه هست.

R&D in total in the economy,

مجموع بودجه تحقیقات و تولید در اقتصاد،

publicly funded, is about

که از بودجه عمومی تامین می شود، حدود

0.6 percent of GDP.

0.6 درصد تولید ناخالص داخلی ست.

So that's what we're arguing about.

پس این چیزیه که ما داریم در موردش بحث می کنیم.

The first thing I want to say,

اولین چیزی که من می خوام بگم،

and this is straight from "Wonders of the Solar System,"

و مستقیما از مجموعه "شگفتی های منظومه خورشیدی" هست

is that our exploration of the solar system and the universe

اینه که کاوش ما از منظومه خورشیدی و جهان

has shown us that it is indescribably beautiful.

به ما نشان داده است که اونها به شکل غیر قابل توصیفی زیبا هستند.

This is a picture that actually was sent back

این تصویریه که واقعا فرستاده شده است

by the Cassini space probe around Saturn,

توسط کاوشگر فضایی کاسینی حول زحل،

after we'd finished filming "Wonders of the Solar System."

البته بعد از اینکه ما فیلم براداری "شگفتی های منظومه خورشیدی" رو تموم کردیم؛

So it isn't in the series.

به همین خاطر این تصویر در اون مجموعه نیست.

It's of the moon Enceladus.

این از انسلدوس (ماه زحل) هست.

So that big sweeping, white

اون بزرگ فراگیر،

sphere in the corner is Saturn,

اون کره سفید در گوشه، زحله،

which is actually in the background of the picture.

که در پس زمینه تصویر قرار داره.

And that crescent there is the moon Enceladus,

و اون هلال، انسلدوس هست،

which is about as big as the British Isles.

که حدودا به بزرگی جزایر بریتانیاست.

It's about 500 kilometers in diameter.

قطر اون حدود 500 کیلومتر هست.

So, tiny moon.

پس یک ماه کوچک.

What's fascinating and beautiful ...

چه دل ربا و زیباست...

this an unprocessed picture, by the way, I should say,

اینکه یک تصویر پردازش نشده است، به هر حال باید بگم.

it's black and white, straight from Saturnian orbit.

این تصویر سیاه سفیده، که مستقیما از مدار زحل گرفته شده است.

What's beautiful is, you can probably see on the limb there

اونچه که زیباست اینه که، شما احتمالا در شاخه ای که اونجا هست، می تونید

some faint, sort of,

نوعی ضعیف

wisps of almost smoke

از دسته هایی از دود

rising up from the limb.

که از اون شاخه بلند می شوند را ببینید.

This is how we visualize that in "Wonders of the Solar System."

به این روش ما اون رو در "شگفتی های منظومه خورشیدی" تصویر سازی می کنیم.

It's a beautiful graphic.

این یک تصویر سازی زیباست.

What we found out were that those faint wisps

اونچه که ما یافتیم اون دسته های ضعیف بودند

are actually fountains of ice

که در واقع فواره هایی از یخ هستند

rising up from the surface of this tiny moon.

که از سطح این ماه کوچک به بالا میان.

That's fascinating and beautiful in itself,

این به خودی خود دل ربا و زیباست،

but we think that the mechanism

اما ما فکر می کنیم مکانیزمی که

for powering those fountains

توان اون فواره ها رو تامین می کنه

requires there to be lakes of liquid water

نیاز به دریاچه هایی از آب مایع داره

beneath the surface of this moon.

زیر سطح این ماه.

And what's important about that

و اونچه که در مورد اون مهمه

is that, on our planet, on Earth,

اینه که در سیاره خودمون زمین،

wherever we find liquid water,

هر جایی که آب مایع پیدا می کنیم،

we find life.

حیات رو می یابیم.

So, to find strong evidence

پس یافتن شاهدی قوی

of liquid, pools of liquid, beneath the surface of a moon

از آب، استخر هایی از آب، زیر سطح یک ماه

750 million miles away from the Earth

750 میلیون مایل دور از زمین

is really quite astounding.

واقعا شگفت انگیزه.

So what we're saying, essentially,

پس اونچه که ما داریم می گیم، ضرورتا،

is maybe that's a habitat for life in the solar system.

اینه که شاید اون یک محیطی برای حیات در منظومه خورشیدیه.

Well, let me just say, that was a graphic. I just want to show this picture.

خوب به من اجازه بدین که بگم اون فقط یه تصویر سازی بود. من فقط می خوام این تصویر رو نشون بدم.

That's one more picture of Enceladus.

که تصویر دیگه ای از انسلدوس هست.

This is when Cassini flew beneath Enceladus.

این برای وقتیه که کاسینی زیر انسلدوس پرواز می کرد.

So it made a very low pass,

پس اون راه خیلی کوتاهی رو طی کرد،

just a few hundred kilometers above the surface.

فقط چند کیلومتر بالا تر از سطح.

And so this, again, a real picture of the ice fountains rising up into space,

و دوباره، تصویری واقعی از فواره های یخ که در فضا به بالا می روند،

absolutely beautiful.

واقعا زیبا.

But that's not the prime candidate for life in the solar system.

اما اون اولین نامزد برای حیات در منظومه خورشیدی نیست.

That's probably this place,

اون احتمالا این مکانه،

which is a moon of Jupiter, Europa.

که ماه مشتری ست، اروپا.

And again, we had to fly to the Jovian system

و دوباره، ما می بایست به منظومه مشتری پرواز می کردیم

to get any sense that this moon, as most moons,

برای اینکه درکی داشته باشید، این ماه، همچون بیشتر ماه ها،

was anything other than a dead ball of rock.

چیزی بود غیر از یک گوی بی جان از تخته سنگ ها.

It's actually an ice moon.

اون واقعا یک ماه یخی هست.

So what you're looking at is the surface of the moon Europa,

پس اونچه شما دارید بهش نگاه می کنید سطح ماه اروپاست،

which is a thick sheet of ice, probably a hundred kilometers thick.

که ورقه ضخیمی از یخه، احتمالا به ضخامت یک صد کیلومتر.

But by measuring the way that

اما با حساب اینکه

Europa interacts

ماه اروپا در کنش و واکنش است

with the magnetic field of Jupiter,

با میدان مغناطیسی مشتری،

and looking at how those cracks in the ice

و نگاه کردن به اینکه اون ترک ها در یخ

that you can see there on that graphic move around,

که می تونید روی تصویر ببینید که به اطراف حرکت می کنند،

we've inferred very strongly

ما به قوت دریافت کرده ایم که

that there's an ocean of liquid surrounding

که اقیانوسی از مایع احاطه کرده است

the entire surface of Europa.

کل سطح اروپا را.

So below the ice, there's an ocean of liquid around the whole moon.

پس زیر اون یخ، اقیانوسی از مایع دور کل ماه وجود داره.

It could be hundreds of kilometers deep, we think.

ما فکر می کنیم اون می تونه صدها کیلومتر عمق داشته باشه.

We think it's saltwater, and that would mean that

ما فکر می کنیم که اون آب نمک باشه، و به این معنیه که

there's more water on that moon of Jupiter

مقدار آب بیشتری روی اون ماه مشتری وجود داره

than there is in all the oceans of the Earth combined.

نسبت به آبی که درون مجموع اقیانوس های روی زمین وجود داره.

So that place, a little moon around Jupiter,

پس اون مکان، ماه کوچکی حول مشتری،

is probably the prime candidate

احتمالا اولین نامزد هست

for finding life on a moon

برای یافتن حیات روی یک ماه

or a body outside the Earth, that we know of.

یا جسمی خارج از زمین، که ما در موردش می دونیم.

Tremendous and beautiful discovery.

کشفی عظیم و زیبا.

Our exploration of the solar system

کاوش ما از منظومه خورشیدی

has taught us that the solar system is beautiful.

به ما آموخته است که منظومه خورشیدی زیباست.

It may also have pointed the way to answering

این همچنین ممکنه اشاره کرده باشه به راه پاسخ دادن به

one of the most profound questions that you can possibly ask,

یکی از عمیق ترین سوالاتی که شما احتمالا می تونید بپرسید،

which is: "Are we alone in the universe?"

که اینه، "آیا ما در جهان تنها هستیم؟"

Is there any other use to exploration and science,

آیا استفاده دیگری برای کاوش و علم وجود داره،

other than just a sense of wonder?

غیر از اون حس شگفتی؟

Well, there is.

خوب، وجود داره.

This is a very famous picture

این یک تصویر خیلی مشهوره

taken, actually, on my first Christmas Eve,

که در اولین شب کریسمس من گرفته شده

December 24th, 1968,

24 دسامبر 1968،

when I was about eight months old.

وقتی که من حدود 8 ماه ام بود.

It was taken by Apollo 8

اون عکس توسط آپولو 8 گرفته شد

as it went around the back of the moon.

وقتی که پشت اون ماه رفت.

Earthrise from Apollo 8.

طلوع زمین از آپولو 8.

A famous picture; many people have said that it's the picture

عکسی مشهور؛ خیلی از مردم میگند این عکسیه که

that saved 1968,

سال 1968 رو نجات داد،

which was a turbulent year --

که یک سال پرآشوب بود

the student riots in Paris,

آشوب دانشجویی در پاریس،

the height of the Vietnam War.

اوج جنگ ویتنام.

The reason many people think that about this picture,

دلیلی که بسیاری از مردم اینچنین در مورد اون تصویر فکر میکنند،

and Al Gore has said it many times, actually, on the stage at TED,

و الگور بارها آن را در TED گفته است،

is that this picture, arguably, was

اینه که این تصویر، به طور قابل بحثی

the beginning of the environmental movement.

آغاز اون حرکت محیطی زیستی بود.

Because, for the first time,

زیرا برای اولین بار،

we saw our world,

ما دیدیم که جهان ما،

not as a solid, immovable,

نه آنچنان جامد و غیر متحرک،

kind of indestructible place,

و مکانی غیر قابل نابودی،

but as a very small, fragile-looking world

بلکه بسیار کوچک و جهانی بسیار شکننده به نظر می آمد

just hanging against the blackness of space.

فقط آویزان شده از سیاهی فضا.

What's also not often said

و اونچه که نه چندان گفته شد

about the space exploration, about the Apollo program,

درباره کاوش فضایی، درباره برنامه آپولو،

is the economic contribution it made.

مشارکت اقتصادی ای هست که اون ایجاد کرد.

I mean while you can make arguments that it was wonderful

منظورم اینه که در حالی شما می تونید این بحث ها رو انجام بدین که، اون شگفت انگیز بود

and a tremendous achievement

و دستاوردی عظیم داشت

and delivered pictures like this,

و عکس هایی چون این رو به ما رسوند،

it cost a lot, didn't it?

که اون هزینه زیادی داشت ، مگه نه؟

Well, actually, many studies have been done

خوب، واقعا مطالعات زیادی انجام شده است

about the economic effectiveness,

درباره تاثیر اقتصادی اون،

the economic impact of Apollo.

تاثیر اقتصادی آپولو.

The biggest one was in 1975 by Chase Econometrics.

بزرگترین اون در سال 1975 بود توسط "چیس اکونومتریکس".

And it showed that for every $1 spent on Apollo,

و اون نشون داد که به ازای هر یک دلاری که برای آپولو خرج شد،

14 came back into the U.S. economy.

14 تا به اقتصاد ایالات متحده برگشت.

So the Apollo program paid for itself

پس برنامه آپولو خرج خودش رو داد

in inspiration,

در تشویق کردن،

in engineering, achievement

در مهندسی، در دستاورد هایش

and, I think, in inspiring young scientists and engineers

و من فکر می کنم در تشویق دانشمندان و مهندسان جوان

14 times over.

14 برابر بیشتر.

So exploration can pay for itself.

پس کاوش می تونه خرج خودش رو بده.

What about scientific discovery?

در مورد اکتشاف علمی چطور؟

What about driving innovation?

در مورد به راه انداختن خلاقیت چطور؟

Well, this looks like a picture of virtually nothing.

خوب، این به نظر مثل تصویری تقریبا از هیچ، میاد.

What it is, is a picture of the spectrum

این چیه؟ تصویری از طیف

of hydrogen.

هیدروژن.

See, back in the 1880s, 1890s,

نگاه کنید، در دهه های 1880 و 1890

many scientists, many observers,

بسیاری از دانشمندان و مشاهده گران،

looked at the light given off from atoms.

نگاه کردند به نور ساطع شده از اتم ها.

And they saw strange pictures like this.

و تصاویر عجیبی رو مثل این دیدند.

What you're seeing when you put it through a prism

وقتی شما این نور رو به منشور می تابونید، چی می بینید؟

is that you heat hydrogen up and it doesn't just glow

اینکه هیدروژن رو برانگیخته می کنید و اون فقط تابش نمیکنه

like a white light,

مثل یک چراغ با نور سفید،

it just emits light at particular colors,

اون فقط نور رو با رنگ های مشخص بیرون میده،

a red one, a light blue one, some dark blue ones.

یه قرمز، یه آبی، چند آبی تیره.

Now that led to an understanding of atomic structure

حالا اون راهنما شد به فهمی از ساختار اتمی

because the way that's explained

زیرا به روشی که اون توضیح داده شده است

is atoms are a single nucleus

اتم هایی هستند که تک هسته ای هستند

with electrons going around them.

با الکترون هایی که به دور آنها می گردند.

And the electrons can only be in particular places.

و اون الکترون ها فقط می تونند در مکان های مشخصی باشند.

And when they jump up to the next place they can be,

و وقتی اونها به مکان بعدی ای که می تونند باشند، پریدند

and fall back down again,

و دوباره به مکان قبلی بازگشتند،

they emit light at particular colors.

اونها نوری در رنگ های مشخص تولید می کنند.

And so the fact that atoms, when you heat them up,

و این واقعیت که وقتی اتم ها رو برانگیخته می کنید،

only emit light at very specific colors,

فقط نور رو در رنگ های بسیار خاصی بیرون می دن،

was one of the key drivers

یکی از کلید هایی بود

that led to the development of the quantum theory,

به گسترش نظریه کوانتومی رهنمون کرد،

the theory of the structure of atoms.

نظریه ساختار اتم ها.

I just wanted to show this picture because this is remarkable.

من فقط می خواسم این تصویر رو نشون بدم، چون قابل توچه بود.

This is actually a picture of the spectrum of the Sun.

این واقعا تصویری از طیف خورشیده.

And now, this is a picture of atoms in the Sun's atmosphere

و حالا، این تصویری از اتم هایی هست که در جو خورشید

absorbing light.

نور رو جذب می کنند.

And again, they only absorb light at particular colors

و دوباره، اونها فقط نور رو در رنگ های خاص جذب می کنند

when electrons jump up and fall down,

وقتی به تراز بالا می پرند و به حالت پایه برمی گردند،

jump up and fall down.

به تراز بالا می پرند و به حالت پایه برمی گردند.

But look at the number of black lines in that spectrum.

اما به تعداد خطوط مشکی در اون طیف نگاه کنید.

And the element helium

و به عنصر هلیوم

was discovered just by staring at the light from the Sun

فقط با زل زدن به نور آمده از خورشید کشف شد

because some of those black lines were found

چرا که بعضی از اون خطوط مشکی که پیدا شده بودند

that corresponded to no known element.

با عنصر شناخته شده ای مطابقت نداشتند.

And that's why helium's called helium.

و این دلیلی است که هلیوم، هلیوم نامیده شده است.

It's called "helios" -- helios from the Sun.

اون "هلیوس" نامیده شده است - واژه "هلیوس" برگرفته از نام لاتین خورشید.

Now, that sounds esoteric,

حالا اون مبهم به نظر می رسه،

and indeed it was an esoteric pursuit,

و اون در واقع یک تعقیب مبهم بود،

but the quantum theory quickly led

اما نظریه کوانتومی به زودی راهنمایی کرد

to an understanding of the behaviors of electrons in materials

به فهمی از رفتار الکترون ها در مواد،

like silicon, for example.

مثلا مثل سیلیکون.

The way that silicon behaves,

نحوه ای که سیلیکون رفتار می کنه،

the fact that you can build transistors,

این واقعیت که شما می تونید ترانزیستور بسازید،

is a purely quantum phenomenon.

به طور خالص یک پدیده کوانتومی ست.

So without that curiosity-driven

پس بدون اون فهم مبتنی بر کنجکاوی

understanding of the structure of atoms,

از ساختار اتم ها،

which led to this rather esoteric theory, quantum mechanics,

که به این نظریه مبهم مکانیک کوانتومی رهمنون شد،

then we wouldn't have transistors, we wouldn't have silicon chips,

الان ما ترانزیستور نداشتیم، تراشه های سیلیکونی نداشتیم،

we wouldn't have pretty much the basis

ما این بنیان تقریبا کامل رو نداشتیم

of our modern economy.

از اقتصاد مدرن مون.

There's one more, I think, wonderful twist to that tale.

من فکر می کنم یه مورد دیگه، از چرخشی شگفت انگیز در این داستان وجود داره.

In "Wonders of the Solar System,"

در "شگفتی های منظومه خورشیدی"،

we kept emphasizing the laws of physics are universal.

ما تاکید بر این داریم که قوانین فیزیک جهانی اند.

It's one of the most incredible things about the physics

این یکی از باورنکردنی ترین موارد درباره فیزیکه

and the understanding of nature that you get on Earth,

و درباره فهمی از طبیعت که روی زمین کسب می کنید،

is you can transport it, not only to the planets,

اینکه شما می تونید اون رو انتقال بدین، نه فقط به سیاره ها،

but to the most distant stars and galaxies.

بلکه به دورترین ستاره ها و کهکشان ها.

And one of the astonishing predictions

و یکی از پیش بینی های شگفت آور

of quantum mechanics,

مکانیک کوانتومی،

just by looking at the structure of atoms --

فقط با نگاه کردن به ساختار اتم ها -

the same theory that describes transistors --

همون نظریه ای که ترانزیستور ها رو توصیف می کنه -

is that there can be no stars in the universe

اینه که ستاره ای نمی تونه در جهان وجود داشته باشه

that have reached the end of their life

که به انتهای عمرش رسیده باشه

that are bigger than, quite specifically, 1.4 times the mass of the Sun.

در حالی که جرمش دقیقا از 1.4 برابر جرم خورشید بیشتر باشه.

That's a limit imposed on the mass of stars.

که این محدودیتیه که روی جرم ستارگان اعمال شده.

You can work it out on a piece of paper in a laboratory,

شما می تونید اون رو روی تکه ای کاغذ در آزمایشگاه حل کنید،

get a telescope, swing it to the sky,

تلسکوپی بردارید، اون رو رو به آسمون قرار بدید

and you find that there are no dead stars

و بفهمید که ستاره مرده ای وجود نداره که

bigger than 1.4 times the mass of the Sun.

جرم اون از 1.4 جرم خورشید بیشتر باشه.

That's quite an incredible prediction.

این واقعا یه پیش بینی باورنکردنیه.

What happens when you have a star that's right on the edge of that mass?

چه اتفاقی می افته وقتی ستاره ای دارید که درست روی مرز این جرم قرار داره؟

Well, this is a picture of it.

خوب، این تصویری از اونه.

This is the picture of a galaxy, a common "our garden" galaxy

این تصویری از یه کهکشانه، یه کهکشان متداول که بهش میگن "باغچه ما"

with, what, 100 billion

با چی؟ 100 میلیارد

stars like our Sun in it.

ستاره مثل خورشید ما در اون.

It's just one of billions of galaxies in the universe.

اون فقط یکی از میلیارد ها کهکشان در جهانه.

There are a billion stars in the galactic core,

یک میلیارد ستاره در هسته کهکشانی وجود داره،

which is why it's shining out so brightly.

و به این دلیله که به این درخشانی نورافشانی می کنه.

This is about 50 million light years away,

اون حدود 50 میلیون سال نوری از ما دوره،

so one of our neighboring galaxies.

پس یکی از کهکشان های در همسایگی ماست.

But that bright star there

اما اون ستاره درخشان اونجا

is actually one of the stars in the galaxy.

واقعا یکی از ستاره های درون اون کهکشانه.

So that star is also

پس اون ستاره هم

50 million light years away.

50 میلیون سال نوری از ما دوره.

It's part of that galaxy, and it's shining as brightly

اون ستاره قسمتی از اون کهکشانه و می درخشه

as the center of the galaxy

به درخشانی مرکز اون کهکشان

with a billion suns in it.

با یک میلیارد خورشید در اون.

That's a Type Ia supernova explosion.

اون از نوع انفجار ابر نواختری Ia هست.

Now that's an incredible phenomena,

اون یه پدیده باور نکردنیه،

because it's a star that sits there.

به خاطر اینکه اون ستاره ای هست که در اونجا قرار می گیره.

It's called a carbon-oxygen dwarf.

اون یه کوتوله کربن-اکسیژنیه.

It sits there about, say, 1.3 times the mass of the Sun.

اون اونجا قرار می گیره، با جرمی حدود 1.3 جرم خورشید.

And it has a binary companion that goes around it,

و اون یه ستاره شریک داره که به دور اون حرکت می کنه،

so a big star, a big ball of gas.

پس یه ستاره بزرگ، گوی بزرگی از گاز.

And what it does is it sucks gas

و اونچه که اون انجام میده، مکیدن گاز

off its companion star,

ستاره شریکش هست،

until it gets to this limit called the Chandrasekhar limit,

تا اینکه اون به حدی به نام حد چاندراسخار برسه،

and then it explodes.

و پس از اون منفجر میشه.

And it explodes, and it shines as brightly

و اون منفجر میشه، و می درخشه به درخشندگی

as a billion suns for about two weeks,

یک میلیارد خورشید برای مدتی حدود دو هفته،

and releases, not only energy,

و آزاد می کنه از خودش، نه فقط انرژی

but a huge amount of chemical elements into the universe.

بلکه مقدار عظیمی از عناصر شیمیایی به داخل جهان.

In fact, that one is a carbon-oxygen dwarf.

در واقع اون یک کوتوله کربن-اکسیژنی هست.

Now, there was no carbon and oxygen

ولی کربن و اکسیژنی وجود نداشت

in the universe at the Big Bang.

در جهان در زمان انفجار بزرگ.

And there was no carbon and oxygen in the universe

و همچنین کربن و اکسیژنی در جهان وجود نداشت

throughout the first generation of stars.

در نسل اول ستارگان.

It was made in stars like that,

اون در ستارگان به وجود اومد، شبیه اونچه گفته شد

locked away and then returned to the universe

ابتدا محبوس شدند و بعد به جهان بازگشتند

in explosions like that

در انفجار هایی مثل اون

in order to recondense into planets,

برای اینکه در سیارات دوباره چگالیده بشه،

stars, new solar systems

در ستاره ها، در منظومه های خورشیدی جدید

and, indeed, people like us.

و در واقع در آدم ها مثل ما.

I think that's a remarkable demonstration of the power

من فکر می کنم این یک بیان قابل توجه از توان،

and beauty and universality of the laws of physics,

زیبایی و جهانی بودن قوانین فیزیکه،

because we understand that process,

برای اینکه ما اون فرآیند رو می فهمیم،

because we understand

برای اینکه ما می فهمیم

the structure of atoms here on Earth.

ساختار اتم ها رو اینجا روی زمین.

This is a beautiful quote that I found --

این یه نقل قول زیباست که من پیدا کردم -

we're talking about serendipity there -- from Alexander Fleming:

ما داریم از تحصیل نعمت غیر مترقبه صحبت می کنیم - از الکساندر فلمینگ.

"When I woke up just after dawn

"من وقتی بعد از طلوع آفتاب از خواب بیدار شدم

on September 28, 1928,

در 28 سپتامبر 1928،

I certainly didn't plan to revolutionize all medicine

مطمینا برنامه ریزی نکرده بودم که همه علم پزشکی رو دگرگون کنم

by discovering the world's first antibiotic."

با کشف اولین آنتی بیوتیک جهان."

Now, the explorers of the world of the atom

کاوشگران اتم هم

did not intend to invent the transistor.

قصد نداشتند که ترانزیستور رو اختراع کنند.

And they certainly didn't intend to

و مطمینا قصد نداشتند که

describe the mechanics of supernova explosions,

مکانیک انفجار های ابر نواختری رو توضیح بدن،

which eventually told us where

که در نهایت به ما گفت که کجاست

the building blocks of life

ساختار های پایه ای حیات

were synthesized in the universe.

که در جهان ساخته شد.

So, I think science can be --

پس من فکر می کنم که علم می تونه...

serendipity is important.

تحصیل نعمت غیر مترقبه مهمه.

It can be beautiful. It can reveal quite astonishing things.

اون می تونه زیبا باشه. اون می تونه چیز های شگفت انگیزی رو کشف کنه.

It can also, I think, finally

من فکر می کنم اون در نهایت می تونه

reveal the most profound

کشف کنه عمیق ترین

ideas to us

ایده ها رو برای ما

about our place in the universe

درباره جای ما در جهان

and really the value of our home planet.

و حقیقتا اهمیت سیاره خانه ما.

This is a spectacular picture of our home planet.

این یک تصویر تماشایی از سیاره ماست.

Now, it doesn't look like our home planet.

این شبیه سیاره ما نیست.

It looks like Saturn because, of course, it is.

این شبیه مشتریه، به خاطر اینکه اون هست.

It was taken by the Cassini space probe.

این تصویر توسط کاوشگر فضایی کاسینی گرفته شده است.

But it's a famous picture, not because of

اما این یه تصویر مشهوره، نه به خاطر

the beauty and majesty of Saturn's rings,

زیبایی و ابهت حلقه های زحل،

but actually because of a tiny, faint blob

بلکه به خاطر اون حباب کوچک و ضعیف

just hanging underneath one of the rings.

که از زیر یکی از اون حلقه ها آویزونه.

And if I blow it up there, you see it.

و اگه من تصویر رو اونجا بزرگ کنم، شما اون رو می بینید.

It looks like a moon,

اون شبیه به یک ماهه،

but in fact, it's a picture of Earth.

اما در واقع اون تصویری از زمینه.

It was a picture of Earth captured in that frame of Saturn.

این تصویری از زمین بود که در چارچوب زحل گرفته شده بود.

That's our planet from 750 million miles away.

اون سیاره ماست از 750 میلیون مایل دورتر.

I think the Earth has got a strange property

من فکر می کنم زمین ویژگی عجیبی پیدا می کنه

that the farther away you get from it,

هر چی فاصله بیشتری از اون پیدا می کنی،

the more beautiful it seems.

بیشتر زیبا به نظر می رسه.

But that is not the most distant or most famous picture of our planet.

اما این دور ترین یا مشهور ترین تصویر از سیاره مون نیست.

It was taken by this thing, which is called the Voyager spacecraft.

اون تصویر توسط چیزی که اون رو فضاپیمای ویجر می نامند، گرفته شد.

And that's a picture of me in front of it for scale.

و این تصویر منه در مقابل اون، به عنوان مقیاس.

The Voyager is a tiny machine.

ویجر یه ماشین کوچیکه.

It's currently 10 billion miles away from Earth,

اون الان 10 میلیارد مایل دورتر از زمینه،

transmitting with that dish, with the power of 20 watts,

با اون دیش با توان 20 وات در حال پراکندن اطلاعاته،

and we're still in contact with it.

و ما هنوز با اون در ارتباطیم.

But it visited Jupiter, Saturn,

و اما اون مشتری ، زحل

Uranus and Neptune.

اورانوس و نپتون رو را ملاقات کرده.

And after it visited all four of those planets,

و بعد از اینکه همه اون چهار تا سیاره رو ملاقات کرد،

Carl Sagan, who's one of my great heroes,

کارل سیگن، که یکی از قهرمانان بزرگ منه،

had the wonderful idea

این ایده شگفت انگیز رو داشت

of turning Voyager around

از به دور چرخیدن ویجر

and taking a picture of every planet it had visited.

و عکس گرفتن از هر سیاره ای که ملاقات کرده بود.

And it took this picture of Earth.

و اون این تصویر رو از زمین گرفت.

Now it's very hard to see the Earth there, it's called the "Pale Blue Dot" picture,

این خیلی مشکله که زمین رو اونجا ببینی، به اون عکس میگن "نقطه آبی کمرنگ"،

but Earth is suspended in that red shaft of light.

اما زمین آویزونه از اون میله نور.

That's Earth from four billion miles away.

اون زمینه از فاصله 4 میلیارد مایلی.

And I'd like to read you what

و من می خوام برای شما اونچه رو که

Sagan wrote about it, just to finish,

سیگن درباره اون نوشت، فقط برای پایان (صحبتم)، بخونم،

because I cannot say words as beautiful as this

برای اینکه من نمی تونم کلمات رو به اون زیبایی بگم

to describe what he saw

برای توصیف اونچه که او دید

in that picture that he had taken.

در اون تصویری که گرفته بود.

He said, "Consider again that dot.

او گفت، "دوباره به اون نقطه توجه کنید.

That's here. That's home. That's us.

اون اینجاست، اون خونه هست، اون ماییم.

On it, everyone you love,

روی اون، هر کی رو که دوست دارید،

everyone you know, everyone you've ever heard of,

هر کی رو که می شناسید، هر کی رو که درباره اون شنیده اید،

every human being who ever was

همه انسان هایی که تا حالا

lived out their lives.

زندگی هاشون رو گذروندند.

The aggregates of joy and suffering

انبوهی از لذت و رنج

thousands of confident religions,

هزاران مذهب بی پروا،

ideologies and economic doctrines,

ایدئولوژی ها و عقیده های اقتصادی،

every hunter and forager, every hero and coward,

هر شکارچی و علف خوار، هر قهرمان و ترسو،

every creator and destroyer of civilization,

هر آفریننده و نابودگر تمدن،

every king and peasant, every young couple in love,

هر شاه و رعیت، هر زوج جوان عاشق،

every mother and father, hopeful child,

هر مادر و پدر، هر کودک امیدوار،

inventor and explorer,

مخترع و کاوشگر،

every teacher of morals, every corrupt politician,

هر معلم اخلاق، هر سیاستمدار فاسد،

every superstar, every supreme leader,

هر ستاره بزرگ، هر رهبر عالی

every saint and sinner in the history of our species,

هر قدیس و گناهکار در تاریخ گونه های ما،

lived there, on a mote of dust,

اونجا زندگی کردند، روی نقطه ای از غبار،

suspended in a sunbeam.

معلق در پرتو خورشید.

It's been said that astronomy's a humbling

گفته شده است که نجوم یک تجربه متواضع کننده

and character-building experience.

و شخصیت ساز است.

There is perhaps no better demonstration

بیانی بهتر از این شاید وجود نداشته باشد

of the folly of human conceits

از زشتی خودبینی های بشر

than this distant image of our tiny world.

از این تصویر دور، از جهان کوچک ما.

To me, it underscores our responsibility

برای من، این تاکید می کنه روی مسیولیت من

to deal more kindly with one another

تا با دیگری مهربانانه تر برخورد کنم

and to preserve and cherish the pale blue dot,

و مراقبت کنم و گرامی بدارم اون نقطه آبی کمرنگ رو،

the only home we've ever known."

تنها خونه ای که ما تا حالا شناختیم."

Beautiful words about

کلماتی زیبا درباره

the power of science and exploration.

قدرت علم و کاوش.

The argument has always been made, and it will always be made,

این بحث همیشه بوده، و در آینده هم همیشه خواهد بود،

that we know enough about the universe.

که ما به اندازه کافی درباره جهان می دونیم.

You could have made it in the 1920s; you wouldn't have had penicillin.

شما می تونستید این بحث رو در دهه 1920 داشته باشید؛ که پنسیلین رو نداشتید.

You could have made it in the 1890s; you wouldn't have the transistor.

شما می تونستید این بحث رو در دهه 1980 داشته باشید؛ که ترانزیستور رو نداشتید.

And it's made today in these difficult economic times.

و این بحث، امروز در این دوره سخت اقتصادی انجام شد.

Surely, we know enough.

مطمئنا"، ما به اندازه کافی می دونیم.

We don't need to discover anything else about our universe.

ما نیازی نداریم که چیزی دیگه ای درباره جهانمون کشف کنیم.

Let me leave the last words to someone

اجازه بدین آخرین کلمات رو از کسی بگم

who's rapidly becoming a hero of mine,

که به سرعت داره قهرمان من میشه،

Humphrey Davy, who did his science at the turn of the 19th century.

هامفری دیوی، که علم اش رو در انتهای قرن 19 ام به انجام رسوند.

He was clearly under assault all the time.

او در همه اون مدت به روشنی تحت یورش بود.

"We know enough at the turn of the 19th century.

ما به اندازه کافی از انتهای قرن 19 ام می دونیم.

Just exploit it; just build things."

فقط از اون بهره برداری کن؛ چیز هایی رو بساز.

He said this, he said, "Nothing is more fatal

او اینچنین گفت، او گفت، "هیچ چیزی بیشتر از این

to the progress of the human mind

در جهت پیشرفت ذهن بشر

than to presume that our views of science

که فرض کنیم نظرات مون درباره علم

are ultimate,

نهایی هستن، نحس نیست،

that our triumphs are complete,

طوری که پیروزی ما کامل شده،

that there are no mysteries in nature,

که هیچ رازی در طبیعت نمونده،

and that there are no new worlds to conquer."

و اینکه هیچ جهان نو ای برای دست یابی نمونده."

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)