Where does creativity hide? | Amy Tan

(آمی تن) به مبحث خلاقیت می پردازد

Translator: AmirH Hassaneini Reviewer: saman dadbin

The Value of Nothing: Out of Nothing Comes Something.

ارزش هیچ: از هیچ ممکن است نتایجی حاصل شود!

That was an essay I wrote when I was 11 years old

این انشایی بود که وقتی من 11 ساله بودم ، نوشتم

and I got a B+. (Laughter)

و یک نمره +B گرفتم. (خنده)

What I'm going to talk about: nothing out of something, and how we create.

چیزی که می خواiم در موردش حرف بزنم: ساختن چیزی از هیچ است! و اینکه ما چگونه می توانیم خلق می کنیم.

And I'm gonna try and do that within

من تلاش خودم را خواهم کرد تا این کار را را در

the 18-minute time span that we were told to stay within,

این 18 دقیقه ای که گفته اند صحبتتان را در آن خلاصه کنید، انجام بدهم

and to follow the TED commandments:

و البته با پیروی از دستورات و فرامین TED

that is, actually, something that creates

که این دستور، بعضا باعث می شود که

a near-death experience,

شما تجربه شخص در حال مرگ را داشته باشید،

but near-death is good for creativity.

و البته این برای خلاقیت خوب است.

(Laughter) OK.

(خنده) خوب.

So, I also want to explain,

همچنین مایلیم برای شما توضیح بدهم،

because Dave Eggers said he was going to heckle me

(داوید اگار) به من گفته است که او قصد دارد مرا سوال پیچ کند،

if I said anything that was a lie, or not true to universal creativity.

اگر که من دروغی گفته باشم ، یا اینکه حرفی زده باشم که در عالم خلاقیت درست نبود است.

And I've done it this way for half the audience, who is scientific.

و من این کار را برای نیمی از حضاری که دانشمند بودند، انجام دادم.

When I say we, I don't mean you, necessarily;

وقتی من میگم ما ، الزاما منظورم شما نیست ،

I mean me, and my right brain, my left brain

بلکه منظورم خودم ، نیم کره راست مغزم و نیم کره چپ مغزم است،

and the one that's in between that is the censor

و البته آن یکی که در میانه قرار دارد و نقش حسگر رو ایفا می کند

and tells me what I'm saying is wrong.

و به من میگوید که کدام یکی از از چیز هایی که دارم می گویم اشتباه است.

And I'm going do that also by looking at

من میخواهم این کار رو با توجه به

what I think is part of my creative process,

آن چیزی که فکر می کنم بخشی از عملیات خلاقیت هست انجام بدهم

which includes a number of things that happened, actually --

در واقع شامل برخی اتفاقات رخ داده میشود ،

the nothing started even earlier than the moment

حضور "هیچی" خیلی قبل تر از این لحظه که من

in which I'm creating something new.

شروع به ساختن چیز جدیدی می کنم، آغاز می شود.

And that includes nature, and nurture,

و این شامل طبیعت است و طبیعتی که

and what I refer to as nightmares.

من از آن به عنوان یک کابوس یاد می کنم.

Now in the nature area, we look at whether or not

حال در بازه طبیعت، ما به هر چیزی که نگاه کنیم

we are innately equipped with something, perhaps

احتمالا ما به یک چیزی به صورت مادرزاد در مغزمان مجهز شده ایم

in our brains, some abnormal chromosome

شاید برخی کروموزم های غیرمعمولی باعث

that causes this muse-like effect.

باعث این حس شگفتی منجر به خلق اثر می شود.

And some people would say that we're born with it in some other means.

برخی می گویند که ما با این حس خلاقیت برای منظور های دیگری به دنیا آمده ایم،

And others, like my mother,

و برخی دیگر ، مانند مثل مادرم ،

would say that I get my material from past lives.

می گویند که ما این خلاقیت را از زندگی های گذشته خود به ارث برده ایم.

Some people would also say that creativity

برخی از مردم می گویند که خلاقیت

may be a function of some other neurological quirk --

ممکن است نوعی علمکرد متناقض سیستم عصبی باشد ،

van Gogh syndrome -- that you have a little bit of, you know, psychosis, or depression.

--معروف به سندروم ونگوک-- که شما ممکن است کمی روان پریشی یا افسردگی داشته باشید.

I do have to say, somebody -- I read recently

باید بگویم که اخیرا جایی خواندم که

that van Gogh wasn't really necessarily psychotic,

ون گوک لزوما بیمار روانی نبوده،

that he might have had temporal lobe seizures,

بلکه ممکنه است یک حمله های ناگهانی و موقتی در گیجگاهش داشته است،

and that might have caused his spurt of creativity, and I don't --

که احتمالا باعث افزایش ناگهانی خلاقیتش شده ، نمیدانم،

I suppose it does something in some part of your brain.

به نظرم این حمله ها با بخش هایی از مغز شما یک کارهایی می کند.

And I will mention that I actually developed

و باید این نکته را متذکر شوم که من واقعا این

temporal lobe seizures a number of years ago,

حمله های موقت و ناگهانی مغزی را چندین بار در چند سال گذشته داشته ام،

but it was during the time I was writing my last book,

و این در حین نوشتن آخرین کتابم بود، و

and some people say that book is quite different.

برخی از مردم می گویند که آن کتاب کاملا متفاوت بوده است.

I think that part of it also begins with a sense of identity crisis:

فکر کنم آن قسمتش با یک جور بحران هویتی شروع شده:

you know, who am I, why am I this particular person,

می دانید، که من که هستم و چرا اینگونه شخص خاصی هستم،

why am I not black like everybody else?

چرا مثل بقیه سیاه نیستم ؟

And sometimes you're equipped with skills,

بعضی وقت ها شما مجهز به یک سری مهارت هستید،

but they may not be the kind of skills that enable creativity.

ولی لزوما مهارت هایی نیستند که خلایت شما رو بر انگیزند.

I used to draw. I thought I would be an artist.

من قبلا نقاشی می کردم. فکر می کردم یک روز نقاش میشوم.

And I had a miniature poodle.

و یک سگ پشمالوی کوچولو داشتم.

And it wasn't bad, but it wasn't really creative.

زیاد بد نبود ، ولی خیلی خلاقانه نبود.

Because all I could really do was represent in a very one-on-one way.

چون تنها کاری که میتونستم بکنم، بیان حسم در یک حالت دو تایی (دو طرفه) بود.

And I have a sense that I probably copied this from a book.

و حسی به من میگوید این را از یک کتابی کپی کرده بودم.

And then, I also wasn't really shining in a certain area that I wanted to be,

علاوه بر این، من زیاد در آن حیطه ای که خودم می خواستم نمایان و شکوفا نبودم،

and you know, you look at those scores, and it wasn't bad,

و میدونید ، شما به این نمره ها نگاه کنید ، زیاد بد نیستند،

but it was not certainly predictive that I would one day make

ولی قطعا نشانه این چیزی نبودند که من در آینده

my living out of the artful arrangement of words.

لغات رو هنرمندانه کنار هم می چینیم !

Also, one of the principles of creativity is to have a little childhood trauma.

همچنین یکی از اصول خلاقیت اینه که شما در کودکی دچار ضربه روحی شده باشید.

And I had the usual kind that I think a lot of people had,

و من هم به یک نوع مرسوم از آن ، که فکر می کنم آدم های زیادی بهش دچار هستند ، دچار بودم.

and that is that, you know, I had expectations placed on me.

و این بود که من از خودم توقع هایی داشتم.

That figure right there, by the way,

این مجسمه ای که میبینید ،

figure right there was a toy given to me when I was but nine years old,

این اسباب بازی رو من در سن 9 سالگی گرفتم،

and it was to help me become a doctor from a very early age.

و برای این بود که من از همان کودکی به این فکر باشم که در آینده یه دکتر بشوم.

I have some ones that were long lasting: from the age of five to 15,

من یکسری برنامه های طولانی مدت هم داشتم : از سن 5 سالگی تا 15 سالگی

this was supposed to be my side occupation,

در واقع باید این را در کنار کارهای اصلیم انجام میدادم

and it led to a sense of failure.

که آن هم به شکست انجامید.

But actually, there was something quite real in my life

ولی در واقع یه واقعیت هایی هم در زندگی من وجود داشت

that happened when I was about 14.

که زمانی که 14 ساله بودم اتفاق افتاد.

And it was discovered that my brother, in 1967, and then my father,

و این بود که فهمیدیم برادرم در سال 1967 و البته

six months later, had brain tumors.

6 ماه بعدش هم پدرم، تومور مغزی دارد.

And my mother believed that something had gone wrong,

و مادرم معتقد بود که یک چیزی ایراد پیدا کرده است،

and she was gonna find out what it was, and she was gonna fix it.

و میخواست که بفهمهد که آن چیز چیست . و می خواست که آن را درست کنه.

My father was a Baptist minister, and he believed in miracles,

پدر من باپتیست (فرقه مسیحی) بود که به معجزات اعتقاد داشت.

and that God's will would take care of that.

و اینکه خدا مراقب این مسئله هست.

But, of course, they ended up dying, six months apart.

ولی خوب، البته آنها ششماه بعد فوت کردند.

And after that, my mother believed that it was fate, or curses

و بعد از آن مادرم فکر کرد که این اتفاق به خاطر سرنوشت بوده ، یا یک جور طلسم

-- she went looking through all the reasons in the universe

و او دنبال تمام دلایلی که میتونست به این مسئله مربوط باشد، رفت

why this would have happened.

تا بفهمد که چرا این اتفاقات افتاده.

Everything except randomness. She did not believe in randomness.

دنبال هر دلیلی رفت ، جز بخت. او به بخت ، اعتقاد نداشت.

There was a reason for everything.

برای هر چیزی باید یه دلیلی وجود می داشت.

And one of the reasons, she thought, was that her mother,

و یکی از دلایلی که مادرم بهش فکر می کرد ،مادر خودش بود،

who had died when she was very young, was angry at her.

این بود که مادرش که در سن جوانی فوت کرده بود ، از دستش بسیار ناراحت می بوده است.

And so, I had this notion of death all around me,

و اینکه من تمام این حس مرگ رو در اطراف خودم حس می کردم

because my mother also believed that I would be next, and she would be next.

چون مادرم فکر می کرد که نفر بعدی منم ، و بعدش هم خودش

And when you are faced with the prospect of death very soon,

و در زمانی که شما مدام در انتظار مرگ هستید،

you begin to think very much about everything.

شروع به فکر کردن درباره خیلی چیزها می کنید.

You become very creative, in a survival sense.

شما با حس نجات و تلاش برای بقا ، بسیار خلاق خواهید شد.

And this, then, led to my big questions.

و این حس من را به سمت سوالات بزرگی هدایت کرد.

And they're the same ones that I have today.

سوالاتی که هنوز برخی از آنان را با خود دارم.

And they are: why do things happen, and how do things happen?

چرا مسائل اتفاق می افتند ؟ چطور این حوادث اتفاق می افتند؟

And the one my mother asked: how do I make things happen?

و سوالی که مادرم می پرسیدم : چطور من باعث این اتفاقات میشوم؟

It's a wonderful way to look at these questions, when you write a story.

نگاه به این سوالات ، زمانی که مشغول نوشتن هستید، بسیار نگاه شگفت انگیزی است.

Because, after all, in that framework, between page one and 300,

چون بالاخره در این چهارچوب،باید از صفحه 1 تا 300

you have to answer this question of why things happen, how things happen,

شما باید که به این سوال که چرا حوادث اتفاق می افتند و چگونه اتفاق می افتند ، پاسخ دهید،

in what order they happen. What are the influences?

به چه ترتیبی اینها اتفاق می افتند. چه اثری داردن ؟

How do I, as the narrator, as the writer, also influence that?

چگونه من به عنوان یا گوینده داستان یا نویسنده تحت تاثیر قرار خواهم گرفت؟

And it's also one that, I think, many of our scientists have been asking.

و البته سوالی است که بسیاری از دانشمندان نیزپرسیده اند.

It's a kind of cosmology, and I have to develop a cosmology of my own universe,

این یک نوع از جهان بینی است، و من باید که این جهان بینی را در دنیای خودم بسط دهم،

as the creator of that universe.

به عنوان آفرینده آن دنیا(دنیای خودم).

And you see, there's a lot of back and forth

و همان طور که میبینید ، صعود ها و تنزل های

in trying to make that happen, trying to figure it out

برای به وقوع پیوستن آن انجام شده است، تلاش برای شکل دهی آن سالها و

-- years and years, oftentimes.

سالها انجام شده است.

So, when I look at creativity, I also think that it is this sense or this inability

و نهایتا وقتی به خلاقیت نگاه می کنم، فکر می کنم این یک حس یا یک شکلی از ناتوانی

to repress, my looking at associations in practically anything in life.

برای سرکوب کردن دیدگاه من به یک چیز خاص در زندگی است.

And I got a lot of them during what's been going on

و تعداد زیادی از همین حس ها، درباره اتفاقاتی که در حال روی دادن در همین

throughout this conference,

کنفرانس است،

almost everything that's been going on.

تقریبا همه چیزی که در حال روی دادن است.

And so I'm going to use, as the metaphor, this association:

و لذا برای تشبیه ، مایلم که از این مثال استفاده کنم:

quantum mechanics, which I really don't understand,

فیزیک کوانتوم، که من واقعا چیزی از آن سر در نمی آورم،

but I'm still gonna use it as the process

اما به هر حال می خواهم در این روند از آن استفاده کنم

for explaining how it is the metaphor.

برای توضیح اینکه تشابه چگونه است.

So, in quantum mechanics, of course, you have dark energy and dark matter.

خوب ما در فیزیک کوانتوم، انرژی تیره و ماده تیره داریم.

And it's the same thing in looking at these questions of how things happen.

و دقیقا در اینکه وقایع زندگی چطور رخ میدهند، نیز چنین مسئله ای وجود دارد.

There's a lot of unknown, and you often don't know what it is except by its absence.

چیزای ناشناخته زیادی وجود دارد که گاها" شما نمی دانید باید منتظر چه چیزی در نبود آنها باشید.

But when you make those associations,

ولی وقتی رابطه همه این ها را کنار هم میگذاریم،

you want them to come together in a kind of synergy in the story,

شما می خواهید که همه آنها به هم به شکلی از اشتراک در داستان برسند،

and what you're finding is what matters. The meaning.

و در واقع چیزی که شما به دست می آورید مساله است، مفهوم است.

And that's what I look for in my work, a personal meaning.

و این همان چیزی است که من در کارم به دنبالش بوده ام، یک مفهوم شخصی.

There is also the uncertainty principle, which is part of quantum mechanics,

به علاوه یک اصل عدم قطعیت وجود دارد که باز بخشی از فیزیک کوانتم است.

as I understand it. (Laughter)

آنگونه که من آن را می فهمم(خنده حضار)

And this happens constantly in the writing.

و این به کرات در نوشتن رخ می دهد.

And there's the terrible and dreaded observer effect,

و اینجا یک وحشت و همینطور اثر ترس مشاهده کننده وجود دارد،

in which you're looking for something, and

که یعنی وقتی شما دنبال چیزی هستید،

you know, things are happening simultaneously,

شما می دانید که خیلی اتفاقات همزمان می افتند،

and you're looking at it in a different way,

و شما از نقطه نظر های متفاوتی به آن می نگرید،

and you're trying to really look for the about-ness,

و سعی خواهید نمود که دراین باره خوب برانداز کنید.

or what is this story about. And if you try too hard,

و یا داستان در چه مورد است. و اگر سخت تلاش کنید،

then you will only write the about.

آنگاه شما فقط در اینباره خواهید نوشت.

You won't discover anything.

شما چیز جدیدی را کشف نخواهید کرد.

And what you were supposed to find,

و چیزی را که شما قرار بوده بیابید،

what you hoped to find in some serendipitous way,

چیزی که امید به یافتنش داشتید، بر حسب یک خوش شانسی،

is no longer there.

دیگر وجود نخواهد داشت.

Now, I don't want to ignore

خوب، من قصد ندارم

the other side of what happens in our universe,

یک بعد از اتفاقات روی داده در دنیا را نادیده بگیرم،

like many of our scientists have.

مانند بسیاری از دانشمندان.

And so, I am going to just throw in string theory here,

و لذا مایلم که نظریه ریسمان رو اینجا مطرح کنم،

and just say that creative people are multidimensional,

و فقط بگویم که افراد خلاق، افرادی با چند بعد هستند،

and there are 11 levels, I think, of anxiety.

و فکر می کنم اضطراب ، یازده مرحله دارد.

(Laughter) And they all operate at the same time.

(خنده) در واقع همه آنها در یک زمان عمل می کنند.

There is also a big question of ambiguity.

و همچنین یک سوال بسیار بزرگ دیگری نیز وجود دارد، و آن ابهام است.

And I would link that to something called the cosmological constant.

و من مایلم که آنرا مربوط به چیزی بدانم که (ثابت کیهان شناختی)نامیده می شود.

And you don't know what is operating, but something is operating there.

و شما نمی دانید که چه چیزی اداره کننده است، اما یک چیزی است که همه گیتی را اداره می کند.

And ambiguity, to me, is very uncomfortable

و این ابهام برای من در زندگیم بسیار ناخوشایند

in my life, and I have it. Moral ambiguity.

است و من آنرا به همراه دارم،ابهام اخلاقی.

It is constantly there. And, just as an example,

به طور ثابت وجود دارد. به عنوان مثال،

this is one that recently came to me.

این چیز است که اخیرا به سراغم آمده است.

It was something I read in an editorial by a woman

چیزی که در یه سرمقاله از یک خانمی خواندم

who was talking about the war in Iraq. And she said,

که داشت از جنگ در عراق صحبت می کرد. می گفت:

"Save a man from drowning, you are responsible to him for life."

"او را از غرق شدن نجات بده، تو در برابر جان او مسئولی."

A very famous Chinese saying, she said.

که یک ضرب المثل معروف چینی است.

And that means because we went into Iraq, we should stay there

و این یعنی اینکه چون ما به عراق رفته ایم، باید انجا بمانیم

until things were solved. You know, maybe even 100 years.

تا وقتی که همه چیز درست بشود. می دانید، ممکن است که حتی 100 سال هم طول بکشد.

So, there was another one that I came across,

بعدش یه سخن معروف دیگر به ذهنم آمد،

and it's "saving fish from drowning."

که میگوید : "نجات دادن ماهی از غرق شدن"

And it's what Buddhist fishermen say,

که سخن ماهیگیران بودایی است.

because they're not supposed to kill anything.

به دلیل اینکه آنها حق ندارند که هیچ جانوری را بکشند.

And they also have to make a living, and people need to be fed.

و خوب انها باید که زندگی کنند و انسان ها نیاز به غذا خوردن دارند.

So their way of rationalizing that is they are saving the fish from drowning,

و اینطوری خودشون رو توجیه می کنند که دارند ماهی ها رو از غرق شدن نجات میدهند،

and unfortunately, in the process the fish die.

و متاسفانه حین انجام این کار ماهی ها میمیرند.

Now, what's encapsulated in both these drowning metaphors

حالا چه تفسیری تو این کنایه های "غرق شدن" وجود دارد؟

-- actually, one of them is my mother's interpretation,

در واقع یکی از این ضرب المثل ها تفسیر مادر من است،

and it is a famous Chinese saying, because she said it to me:

که یه سخن معروف چینی است که مادرم به من می گفت:

"save a man from drowning, you are responsible to him for life."

"او را از غرق شدن نجات بده، تو در برابر جان او مسئولی."

And it was a warning -- don't get involved in other people's business,

که دارد هشدار میدهد -- توی کار دیگران دخالت نکن،

or you're going to get stuck.

و الا توش گیر می کنی.

OK. I think if somebody really was drowning, she'd save them.

خوب. البته فکر می کنم اگر کسی واقعا داشت غرق می شد، مادرم نجاتش میداد.

But, both of these sayings -- saving a fish from drowning,

هر دوی این سخن ها، یعنی نجات ماهی از غرق شدن،

or saving a man from drowning -- to me they had to do with intentions.

یا نجات کسی از غرق شدن، برای من مربوط به به قصد و نیت داشتن است.

And all of us in life, when we see a situation, we have a response.

همه ما در زندگی، وقتی با واقعه ای مواجه میشویم، یک عکس العملی نشان میدهیم.

And then we have intentions.

و خوب ما یک نیت و منظوری نیز داریم.

There's an ambiguity of what that should be that we should do,

یک ابهامی وجود دارد درباره کاری که انجام داده ایم و کاری که باید انجام می دادیم،

and then we do something.

و بعد ما کاری را انجام خواهیم داد.

And the results of that may not match what our intentions had been.

که ممکنه نتیجه با آن چیزی که نیتش رو داشته ایم، یکی نباشد.

Maybe things go wrong. And so, after that, what are our responsibilities?

شاید کارها خوب پیش نرود. و لذا، وظیفه و مسئولیت ما چیست ؟

What are we supposed to do?

باید چه کار کنیم؟

Do we stay in for life,

آیا تا آخر عمر پای این مسولیت بایستیم ؟

or do we do something else and justify and say, well, my intentions were good,

یا اینکه یک کار دیگه میکنیم و خودمون را تبرئه می کنیم و می گویم، نیت های من

and therefore I cannot be held responsible for all of it?

خوب بودند و دیگر مسدولیت بعدش با من نیست؟

That is the ambiguity in my life

این ابهام زندگی من است

that really disturbed me, and led me to write a book called

که واقعا مرا آزار میداد و مرا به این سمت برد که یک کتاب به اسم

"Saving Fish From Drowning."

"نجات یک ماهی از غرق شدن" بنویسم.

I saw examples of that. Once I identified this question, it was all over the place.

من مثال آنرا همه جا می دیدم که زمانی که این سوال را شناختم، این سوال همه جا بوده است.

I got these hints everywhere.

این نشان ها را همه جا دیده ام.

And then, in a way, I knew that they had always been there.

و بعد ، در این راه، من می دانستم که آنها همیشه خواهند بود.

And then writing, that's what happens. I get these hints, these clues,

و بعد هنگام نوشتن ، چیزی که اتفاق می افتاد، من همه جا این نشان ها و راهنمایی ها را دریافت می کردم،

and I realize that they've been obvious, and yet they have not been.

و با درمی یافتم که اینها واضح بوده اند، اما تا قبل از این واضح نبودند.

And what I need, in effect, is a focus.

و چیزی که در نهایت برای اثرگذاری میخواستم، تمرکز بود.

And when I have the question, it is a focus.

و وقتی سوال خود را مشخص می کنید، به همراهش تمرکز هم پیدا خواهید کرد.

And all these things that seem to be flotsam and jetsam in life actually go through

و همه اینها به نظر می آمدند که کالای آب آورده و شناور بر آب در زندگی واقعی هستند که در هم مسیر زندگی من قرار گرفته اند که

that question, and what happens is those particular things become relevant.

آن سوال و اینکه چه چیزی بعد از آن قرار است اتفاق بیفتد، مرتبط هستند.

And it seems like it's happening all the time.

و این به نظر می رسد که همیشه در حال اتفاق افتادن است.

You think there's a sort of coincidence going on, a serendipity,

شما فکر می کنید که یه سری همرویدادی در جریان است، با یک خوش شانسی ،

in which you're getting all this help from the universe.

در حالیکه هم این کمک ها را از دنیا می گیرید.

And it may also be explained that now you have a focus.

و این ممکن است که توضیحی باشد برای اینکه شما تمرکز دارید.

And you are noticing it more often.

و هر چه میگذرد بیشتر حسش میکنید.

But you apply this.

اما شما این کار را انجام می دهید.

You begin to look at things having to do with your tensions.

شما شروع به بررسی چیزهایی می کنید که با دلمشغولی شما ارتباط دارند.

Your brother, who's fallen in trouble, do you take care of him?

برادر شما، کسی که درگیر مشکلاتی است، آیا شما از او مراقبت می کنید؟

Why or why not?

چرا؟ چرا که نه ؟

It may be something that is perhaps more serious

این امکان وجود دارد که زمانی برای مسایل مهمتری این اتفاق بیفتد،

-- as I said, human rights in Burma.

همانطوری که گفتم، مثلا موضوع حقوق بشر در برمه.

I was thinking that I shouldn't go because somebody said, if I did, it would show

من به این فکر می کردم که من نباید به برمه بروم ، چرا که برخی می گفتند اگر بروم، ممکن است

that I approved of the military regime there.

اینگونه تعبیر شود که من رژیم نظامی حاکم بر برمه را تایید می کنم.

And then, after a while, I had to ask myself,

بعد از مدتی، من از خودم پرسیدم،

"Why do we take on knowledge, why do we take on assumptions

چرا ما باید بر بینش دیگران تکیه کنیم، چرا باید که بر پیشبینی که

that other people have given us?"

دیگران به ما می دهند ، تکیه کنیم ؟

And it was the same thing that I felt when I was growing up,

و این همان احساسی بود که من زمانی که در حال رشد بودم ، داشتم،

and was hearing these rules of moral conduct from my father,

و در قوانین و رفتارهای اخلاقی را از پدرم می شنیدم،

who was a Baptist minister.

پدری که خودش یک کشیش بود.

So I decided that I would go to Burma for my own intentions,

لذا تصمیم گرفتم که من می توانم به برمه بروم بر اساس تصمیم خودم،

and still didn't know that if I went there,

و هنوز نمی دانستم که اگر من به برمه بروم ،

what the result of that would be, if I wrote a book --

چه چیزی ماحصل من می شد، اگر که کتابی می نوشتم،

and I just would have to face that later, when the time came.

و من این ماحصل را دریافتم، درست به وقتش.

We are all concerned with things that we see in the world that we are aware of.

ما همه نگرانی هایی داریم درباره چیزهایی که در دنیا می بینم و از آن آگاه هستیم.

We come to this point and say, what do I as an individual do?

و همه ما به این نقطه رسیده ایم که بگوییم: من به عنوان یک شخص، چه می توانم بکنم ؟

Not all of us can go to Africa, or work at hospitals,

همه ما نمی توانیم به آفریقا برویم و یا در بیمارستان کار کنیم،

so what do we do, if we have this moral response, this feeling?

لذا ما چه کاری در جواب این احساس مسولیت اخلاقی باید انجام دهیم؟

Also, I think one of the biggest things we are all looking at,

و همینطور ،فکر می کنم یکی از بزرگترین چیزهایی که ما در جستجوی آن هستیم،

and we talked about today, is genocide.

و امروز درباره اش صحبت کردیم، موضوع نسل کشی است.

This leads to this question.

این موضوع به این سوال منتج می شود که ،

When I look at all these things that are morally ambiguous and uncomfortable,

زمانی که من به همه این چیزهایی که اخلاقا تاریک و ناراحت کننده است، می نگرم،

and I consider what my intentions should be,

و این نکته را در نظر می گیرم که هدف من چه چیزی باید باشد،

I realize it goes back to this identity question that I had when I was a child

به این نتیجه می رسم که من باید به دوران کودکی ایم برگردم و به این سوال پایه ای بپردازم ،

-- and why am I here, and what is the meaning of my life,

که چرا من اینجایم؟ و معنای زندگی چیست ؟

and what is my place in the universe?

و جایگاه من در هستی ، کجاست؟

It seems so obvious, and yet it is not.

جواب این سوال، به نظر بسیار واضح می آید، در صورتی که چنین نیست.

We all hate moral ambiguity in some sense,

همه ما از ابهامات اخلاقی به یک شکل متنفریم،

and yet it is also absolutely necessary.

و به نظر می آید که قطعا به آن نیاز داریم.

In writing a story, it is the place where I begin.

در نوشتن یک داستام، در جایی که من شروع به نوشتن می کنم،

Sometimes I get help from the universe, it seems.

به نظر می رسد که من کمک هایی از دنیایی بیرون می گیرم.

My mother would say it was the ghost of my grandmother from the very first book,

مادرم از زمان نوشتن کتاب اولم می گوید، این روح مادربزرگت است.

because it seemed I knew things I was not supposed to know.

چرا که به نظر می رسد من چیزهایی را می دانم که قرار نیست بدانم.

Instead of writing that the grandmother died accidentally,

به جای اینکه بنویسم مادربزرگم از مصرف بیش از اندازه

from an overdose of opium, while having too much of a good time,

مواد افیونی در زمانی که دوران خیلی خوشی داشته است، می نویسم او اتفاقی مرده است،

I actually put down in the story that the woman killed herself,

در واقع من در داستانم نوشته ام که آن زن خودش را کشته است.

and that actually was the way it happened.

و در واقع این همان چیزی است که اتفاق افتاده است.

And my mother decided that that information must have come from my grandmother.

ومادرم معتقد بود که این اطلاعات از طرف مادربزرگم به من رسیده است.

There are also things, quite uncanny,

به علاوه چیزهای غیر عادی دیگری نیز هستند،

which bring me information that will help me in the writing of the book.

که به من اطلاعتی می دهند که کمک می کند من کتابم را بنویسم.

In this case, I was writing a story

درباره این موضوع، یکبار من داشتم داستانی را می نوشتم

that included some kind of detail, period of history, a certain location.

که شامل جزئیاتی درباره یک مکان و و یک بازه زمانی مشخص و یک سری توضیحات بود.

And I needed to find something historically that would match that.

و من نیاز داشتم که یک چیز تاریخی پیدا کنم که با آن هماهنگ باشد.

And I took down this book, and I --

و من این کتاب را برداشتم و

first page that I flipped it to was exactly the setting, and the time period,

اولین صفحه ای که ورق زدم دقیقا همان فضا و دوره زمانی بود!

and the kind of character I needed -- was the Taiping rebellion,

و دقیقا همان شخصیتی که من نیاز داشت درباره شورش تایپه(یک جنگ طولانی در چین)بود،

happening in the area near Guilin, outside of that,

که در ناحیه کوالین روی داده بود، خارج از آن ،

and a character who thought he was the son of God.

یک شخصیت که فکر می کرد پسر خدا است.

You wonder, are these things random chance?

شما تعجب خواهید کرد، آیا همه اینها اتفاقی بوده است؟

Well, what is random? What is chance? What is luck?

خوب، تصادف چیست؟ شانس چیست؟ بخت چیست؟

What are things that you get from the universe that you can't really explain?

چه چیزهایی در دنیا وجود دارد که شما با آنها برخورد می کنید، اما نمی توانید به درستی آنها را توضیح دهید ؟

And that goes into the story, too.

و خوب این نکته (بخت و شانس) نیز به قصه راه می یابد.

These are the things I constantly think about from day to day.

اینها چیزهایی است که من روزانه به آنها فکر می کنم،

Especially when good things happen,

خصوصا زمانی که اتفاقات خوب رخ می دهد،

and, in particular, when bad things happen.

و به صورت خاص، زمانی که اتفاقات بد روی می دهد.

But I do think there's a kind of serendipity,

اما در کل من فکر می کنم یک نوعی از خوشبختی اتفاقی وجود دارد،

and I do want to know what those elements are,

و من می خواهم بدانم که این خوشبختی از چه اجزایی تشکیل شده است،

so I can thank them, and also try to find them in my life.

لذا من قدردان این خوشبختی اتفاقی هستم و تلاش می کنم که در زندگیم از آنها استفاده کنم.

Because, again, I think that when I am aware of them, more of them happen.

چراکه، فکر می کنم زمانی که شما از وجود آنها مطلع باشید، این خوشبختی های اتفاقی بیشتر روی می دهند.

Another chance encounter is when I went to a place

یکی دیگر از خوش شانسی هایی که روی داد، زمانی بود که من به جایی رفته بودم

-- I just was with some friends, and we drove randomly to a different place,

من با چند تا از دوستان بودم و ما به صورت اتفاقی به جاهای مختلفی می رفتیم،

and we ended up in this non-tourist location,

و در نهایت به یک جای غیر توریستی رسیدیم،

a beautiful village, pristine.

یک روستای بسیار زیبا به نام (پریستین).

And we walked three valleys beyond,

و ما سه خیابان پشت سر گذاشتیم،

and the third valley, there was something quite mysterious and ominous,

و در خیابان سوم، چیز بسیار اسرار آمیز و بدشگونی بود،

a discomfort I felt. And then I knew that had to be [the] setting of my book.

یک احساس ناراحتی داشتم، و دانستم که باید این احساس را در کتابم جا دهم.

And in writing one of the scenes, it happened in that third valley.

و زمانی که یکی از صحنه ها را می نوشتم، این صحنه در آن خیابان سوم اتفاق افتاد.

For some reason I wrote about cairns -- stacks of rocks -- that a man was building.

به دلایلی راجع به "تل سنگ" می نوشتم. توده ای از سنگ ها که یک مرد آنها را می ساخت.

And I didn't know exactly why I had it, but it was so vivid.

من دقیقا یادم نیست چرا این احساس را داشتم، اما خوب، خیلی واضح بود.

I got stuck, and a friend, when she asked if I would go for a walk with her dogs,

من گیر کرده بودم، و یکی از دوستانم، زمانی که او خواست برای قدم زدن با سکگش برویم،

that I said, sure. And about 45 minutes later,

و من قبول کردم و بعد از 45 دقیقه،

walking along the beach, I came across this.

در حالی که کنار ساحل قدم میزدیم، به این برخوردم.

And it was a man, a Chinese man,

یک مرد بود، یک مرد چینی ،

and he was stacking these things, not with glue, not with anything.

و او داشت چیزهای را روی هم می چید، بدون چسب یا چیز دیگری.

And I asked him, "How is it possible to do this?"

و من از او پرسیدم که چگونه چنین چیزی ممکن است؟

And he said, "Well, I guess with everything in life, there's a place of balance."

و او گفت: خوب، فکر می کند که برای همه چیز در دنیا، یک نقطه تعادلی وجود دارد.

And this was exactly the meaning of my story at that point.

و این دقیقا معنای داستانی بود که من در حال نوشتنش بودم.

I had so many examples -- I have so many instances like this, when I'm writing a story,

من کلی مثال شبیه این سراغ دارم. نمونه هایی مثل این که وقتی دارم داستانی می نویسم

and I cannot explain it.

و نمی توانم آنها را توضیح بدهم.

Is it because I had the filter that I have such a strong coincidence

آیا به این خاطره که من یک جور صافی دارم که باعث جذب این اتفاقات

in writing about these things?

و نوشتن درباره آنها می شود ؟

Or is it a kind of serendipity that we cannot explain, like the cosmological constant?

یا اینکه این یک جور خوش شانسی است که ما نمی توانیم توضیحش بدهیم، مانند همان (ثابت کیهان شناختی)؟

A big thing that I also think about is accidents.

یک نکته مهم دیگر که خیلی بهش فکر می کنم موضوع تصادف است.

And as I said, my mother did not believe in randomness.

و همان طور که گفتم مادر من به اتفاقات تصادفی اعتقاد نداشت.

What is the nature of accidents?

ماهیت حوادث چیست ؟

And how are we going to assign what the responsibility and the causes are,

و اینکه چگونه ما قرار است مسولیت و دلایل را تعیین کنیم،

outside of a court of law?

خارج از بحث قانون و دادگاه؟

I was able to see that in a firsthand way,

من قادر بودم که به یک روش اصلی این را ببینم،

when I went to beautiful Dong village, in Guizhou, the poorest province of China.

زمانی که به روستای زیبای (دونگ-dong)واقع دراستان (گیجو-guizhou) رفته بودم. یکی از فقیرترین استان های چین.

And I saw this beautiful place. I knew I wanted to come back.

و این مکان زیبا رو دیدم. می دانستم که مجددا به آنجا برخواهم گشت.

And I had a chance to do that, when National Geographic asked me

و این شانی را زمانی داشتم که نشریه نشنوال جیوگرافیک از من خواست که

if I wanted to write anything about China.

اگر دوست دارم چیزی درباره چین بنویسم.

And I said yes, about this village of singing people, singing minority.

و من پاسخم مثبت بود، میخواستم درباره این روستا بنویسم. روستای مردمان نغمه سرا.

And they agreed, and between the time I saw this place and the next time I went,

و آنها پذیرفتند، و در فاصله زمانی که من مجددا به روستا برگشتم،

there was a terrible accident. A man, an old man, fell asleep,

یک اتفاق بدی افتاده بود، یک مرد، مرد پیر، خوابش برده بود،

and his quilt dropped in a pan of fire that kept him warm.

و ملحفه اش به درون آتشی که او را گرم نگه می داشت، افتاده بود.

60 homes were destroyed, and 40 were damaged.

60 خانه از نابود شده بود و چهل خانه نیز آسیب دیده بود.

Responsibility was assigned to the family.

مسولیت این اتفاق نیز به خانواده ی پیر مرد بود.

The man's sons were banished to live three kilometers away, in a cowshed.

و پسر آن مرد به طویله گاو ها در سه کیلومتری تبعید شده بودند.

And, of course, as Westerners, we say, "Well, it was an accident. That's not fair.

البته که در غرب ما می گوییم که این یک حادثه بوده و این تصمیم عادلانه نیست.

It's the son, not the father."

این کسی که دارد تنبیه می شود، پسر است ، نه پدر.

When I go on a story, I have to let go of those kinds of beliefs.

و زمانی که من شروع به نوشتن یک داستانن می کنم، باید که بی توجه به این باورها شوم.

It takes a while, but I have to let go of them and just go there, and be there.

کمی طول می کشد، اما من باید که بی توجه به اینها شوم و فقط به داستان بپردازم،

And so I was there on three occasions, different seasons.

و لذا من به در سه فصل متفاوت در آنجا بودم،

And I began to sense something different about the history,

و شروع به داشتن احساسی متفاوت درباره تاریح آنجا و

and what had happened before, and the nature of life in a very poor village,

اینکه چه بر سر آنها گذشته و طبیعت زندگی در یک روستای فقیر چگونه است، کردم.

and what you find as your joys, and your rituals, your traditions, your links

و اینکه شما چه چیزی را برای شادی و مراسم مذهبی و سنتی پیدا می کنید، این شما را متصل می کند با

with other families. And I saw how this had a kind of justice, in its responsibility.

دیگر خانواده ها . و من دید که چگونه این ارتباط چگونه عدالت در مسولیت ها را دارد.

I was able to find out also about the ceremony that they were using,

همچنین من قادر بودم که چیزهایی را راجع به مراسم های آنها بفهمم که چگونه آنها از مراسم های سنتی که 29 سال بود

a ceremony they hadn't used in about 29 years. And it was to send some men

استفاده نکرده بودند ، استفاده کردند. و آن مراسم سنتی ، فرستادن چند نفر

-- a Feng Shui master sent men down to the underworld on ghost horses.

--یک استاد فنگ شویی یک نفر را به عالم ارواح اسب ها می فرستاد.

Now you, as Westerners, and I, as Westerners,

اکنون شما، به عنوان یک غربی، و من به عنوان یک غربی،

would say well, that's superstition. But after being there for a while,

ممکن است که بگوییم، این خرافه است، اما بعد از اینکه مدتی آنجا باشید،

and seeing the amazing things that happened,

و ببینید که چه اتفاقات شگفت انگیزی رخ می دهد،

you begin to wonder whose beliefs are those that are in operation in the world,

شما نیز شروع می کنید به حیرت زده شدن که اعتقاد چه کسانی است که دارد دنیا را اداره می کند،

determining how things happen.

مشخص می کند که حوادث چطور اتفاق بیفتند.

So I remained with them, and the more I wrote that story,

لذا من با آنها مدتی زندگی کردم، و هر چه بیشتر داستان می نوشتم،

the more I got into those beliefs, and I think that's important for me

بیشتر اعتقادات آنها را قبول می کردم، و فکر می کنم این مهم است برای من که

-- to take on the beliefs, because that is where the story is real,

اعتقادات آنها را باور کنم، چه آنکه باعث می شود داستان ها واقعی تر بشوند(به نظر بیایند)،

and that is where I'm gonna find the answers

و این همان جایی است که من می خواهم جواب ها را بیابم که

to how I feel about certain questions that I have in life.

من چه احساسی درباره سوالات خاصی در زندگیم دارم.

Years go by, of course, and the writing, it doesn't happen instantly,

البته که عمر در حال گذر است، و نوشتن یکباره اتفاق نمی افتد،

as I'm trying to convey it to you here at TED.

و من دارم تلاش می کنم که اینجا در کنفرانس (تد) این مفهوم را به شما منتقل کنم.

The book comes and it goes. When it arrives, it is no longer my book.

کتاب ها خواهند آمد و خواهند رفت، زمانی که بدست شما می رسند، دیگر کتاب من نیست.

It is in the hands of readers, and they interpret it differently.

در دستان خوانندگان قرار می گیرد و آنها به طرق مختلف تفسیرش می کنند.

But I go back to this question of, how do I create something out of nothing?

دوباره به این سوال بر می گردم که چطور من از هیچی ، یک چیزی را خلق می کنم و می آفرینم؟

And how do I create my own life?

چطور زندگی خودم را میسازم؟

And I think it is by questioning,

من فکر می کنم که این آفرینش و این ساختن با سوال کردن به وجود می آید،

and saying to myself that there are no absolute truths.

و گفتن این به خودمان است که هیچ چیزی حقیقت محض نیست.

I believe in specifics, the specifics of story,

من به محدودیت ها اعتقاد دارم، به محدودیت داستان ها،

and the past, the specifics of that past,

به گذشته و خاص بودن گذشته،

and what is happening in the story at that point.

و اینکه چه اتفاقی در داستان در آن نقطه رح می دهد.

I also believe that in thinking about things --

من همچنین به فکر کردن درباره مسائل اعتقاد دارم،

my thinking about luck, and fate, and coincidences and accidents,

طرز فکر من درباره شانس، سرنوشت، بخت و اتفاقات،

God's will, and the synchrony of mysterious forces --

خواست خدا و تقارنش با نیروهای رمزآلود،

I will come to some notion of what that is, how we create.

و من بالاخره یک روز یک نظریه که ما چگونه خلق می کنیم، را کشف خواهم کرد.

I have to think of my role. Where I am in the universe,

من باید درباره نقش خودم فکر کنم. اینکه من کجای دنیا هستم،

and did somebody intend for me to be that way, or is it just something I came up with?

و اینکه آیا کسی مرا مجبور کرده که اینگونه باشم یا اینکه این صرفا| چیزی است که من به این شکل به وجود آمده ام؟

And I also can find that by imagining fully, and becoming what is imagined --

و همچنین من اینها را تمام" به وسیله تجسم خواهم فهمید، و به چیزی که تجسم کرده ام، خواهم رسید،

and yet is in that real world, the fictional world.

و اکنون این دنیای واقعی است، دنیای تخیلات.

And that is how I find particles of truth, not the absolute truth, or the whole truth.

و این روشی است که من به بخش هایی از حقیقت دست پیدا می کنم و نه حقیقت محض و نه کل حقیقت.

And they have to be in all possibilities,

و اینها باید که در همه احتمالات وجود داشته باشند،

including those I never considered before.

این حتی شامل آنهایی نیز می شود که من آنها را لحاظ نکرده ام.

So, there are never complete answers.

پس هیچ وقت جواب های کامل وجود ندارد.

Or rather, if there is an answer, it is to remind

و یا بهتر است بگویم، اگر جوابی است، این برای یادآوری به خودم است که

myself that there is uncertainty in everything,

در همه چیز عدم قطعیت وجود دارد،

and that is good, because then I will discover something new.

و این البته خوب است، چه آنکه من در نهایت چیزهای جدیدی را کشف می کنم.

And if there is a partial answer, a more complete answer from me,

و اگر جواب ناقصی وجود دارد، جواب کاملتر برای من یک تصور ساده

it is to simply imagine.

خواهد بود.

And to imagine is to put myself in that story,

و برای تصور کردن باید خودم را قاطی داستان کنم،

until there was only -- there is a transparency between me and the story that I am creating.

تا زمانی که تنها بین من و داستانی که می نویسم،شفافیت وجود داشته باشد.

And that's how I've discovered that if I feel what is in the story

و این نکته ای است که من کشف کردم که اگر من من هرچه در داستان است را حس کنم،

-- in one story -- then I come the closest, I think,

--- در یک داستان فقط---آنگاه من نزدیک تر خواهم شد، و فکر می کنم

to knowing what compassion is, to feeling that compassion.

برای اینکه بفهمیم دلسوزی و غمخواری چیست، باید که غمخواری را حس کنیم.

Because for everything,

چون برای همه چیز،

in that question of how things happen, it has to do with the feeling.

برای پاسخ به اینکه چطور افتاق می افتند، باید که آنها را حس کرد.

I have to become the story in order to understand a lot of that.

من باید که تبدیل به یک داستان شودم، تا بتوانم چیزهایی زیادی از آن داستان را درک کنم،

We've come to the end of the talk,

به آخر این سخنرانی رسیده ایم،

and I will reveal what is in the bag, and it is the muse,

و من آنچه در چنته دارم را برای شما آشکار می کنم، و آن توان الهام گرفتن است، و این توان الهام گرفتن است که

and it is the things that transform in our lives,

باعث دگرگونی زندگی ما می شود، و این حس الهام

that are wonderful and stay with us.

گرفتن است که شگفت انگیز است و با ما خواهد ماند.

There she is.

و این شما و این حس الهام گرفتن.

Thank you very much!

بسیار سپاسگذارم.

(Applause)

(تشویق حضار)