Sunni Brown: Doodlers, unite!

سانی براون: نقاشي بي‌هدف!

Translator: soheila Jafari Reviewer: Maral Salehi

So I just want to tell you my story.

الان میخواهم براتون داستان خودم رو بگم.

I spend a lot of time

من زمان زیادی را صرف

teaching adults how to use visual language

درس دادن به بزرگسالان کردم که چگونه زبان ديداري

and doodling in the workplace.

و " نقاشی بي‌هدف" را در محیط کار یاد بگیرند.

And naturally, I encounter a lot of resistance,

و طبیعتاً با مقاومت زیادی روبرو شدم،

because it's considered to be anti-intellectual

چون افراد اون رو كاري غيرعلمي

and counter to serious learning.

و مقابله با یادگیری جدی مي‌دانند.

But I have a problem with that belief,

اما من با این باور مشکل داشتم،

because I know that doodling has a profound impact

چون میدونستم که " نقاشی بي‌هدف" تاثیر عمیقی

on the way that we can process information

بر نحوه پردازش اطلاعات ما

and the way that we can solve problems.

و شیوه حل مشکلاتمان داره.

So I was curious about why there was a disconnect

خب من کنجکاو بودم که چرا

between the way our society perceives doodling

بین شیوه برداشت جامعه ما از " نقاشی بي‌هدف"

and the way that the reality is.

و واقعيت موجود فاصله هست.

So I discovered some very interesting things.

خب،چیزهاي بسیار جالبی هم کشف کردم.

For example, there's no such thing

برای مثال، تعریف

as a flattering definition of a doodle.

خوبي برای کلمه "doodle" (وقت‌گذراني، نقاشي بي‌هدف، الكي خط خطي كردن موقع فكركردن) وجود نداره.

In the 17th century, a doodle was a simpleton or a fool --

در قرن هفدهم، "doodle" به معنی یک فرد ساده‌لوح یا ابله بود--

as in Yankee Doodle.

چنانكه در ناسزاي "Yankee Doodle" (ابله شمالي) مشاهده مي‌شه.

In the 18th century, it became a verb,

در قرن هجدهم، doodle تبدیل به فعل شد،

and it meant to swindle or ridicule or to make fun of someone.

و به معنی گول زدن و يا به تمسخر گرفتن و دست انداختن یک نفر بود.

In the 19th century, it was a corrupt politician.

در قرن نوزدهم، به معناي یک سیاستمدار فاسد بود.

And today, we have what is perhaps our most offensive definition,

و امروز، چیزی که هست شاید تعريف آزاردهنده‌اي باشد،

at least to me, which is the following:

حداقل برای من اينطوره، به شرح زیر:

To doodle officially means

معنی رسمی فعل doodle

to dawdle,

بیهوده وقت گذراندن،

to dilly dally, to monkey around,

اتلاف وقت، بيهوده کار کردن،

to make meaningless marks,

خطوط بی معنی کشیدن،

to do something of little value, substance or import,

انجام کاری کم ارزش، خرده و كم‌خروجي‌دار،

and -- my personal favorite --

و -- تعريف مورد علاقه من-

to do nothing.

"کاری نکردن" است.

No wonder people are averse to doodling at work.

بي‌شك مردم مخالف وقت‌گذراني در محل کار هستند.

Doing nothing at work is akin to masturbating at work;

کاری نکردن در محل کار مثل خودارضائی در محل کار است.

it's totally inappropriate.

كه خيلي نامناسب و ناجور است.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Additionally, I've heard horror stories

علاوه بر این، من داستانهاي وحشتناکی

from people whose teachers scolded them, of course, for doodling in classrooms.

از افراد شنيده‌ام که معلم‌هاشون با آنها به خاطر نقاشي بي‌هدف در کلاس درس بد و بيراه گفتن.

And they have bosses who scold them for doodling in the boardroom.

و رئیس‌هایی داشتند که به آنها برای نقاشي بي‌هدف در جلسات بددهنی کردن.

There is a powerful cultural norm against doodling

یک هنجار فرهنگی قوی علیه "نقاشي بي‌هدف" هست

in settings in which we are supposed to learn something.

که بر اساس آن انتظار مي‌رود که ما چیزی یاد بگیريم.

And unfortunately,

و متاسفانه،

the press tends to reinforce this norm

مطبوعات تمایل به تقویت این هنجار دارند

when they're reporting on a doodling scene --

زمانی که آنها صحنه‌اي از "نقاشي بي‌هدف"--

of an important person at a confirmation hearing and the like --

یک فرد مهم در یک جلسه مهم و مانند آن را گزارش می‌كنند --

they typically use words like "discovered"

آنها معمولا" کلماتی مانند " کشف کردیم"

or "caught" or "found out,"

و یا"مچش رو گرفتیم" يا "متوجه شدیم" را استفاده می کنند

as if there's some sort of criminal act being committed.

مثل اینکه جنايتي صورت گرفته.

And additionally, there is a psychological aversion to doodling --

علاو بر آن، یک اجتناب روان‌شناختی برای "نقاشي بي‌هدف" هست--

thank you, Freud.

از فروید متشكرم.

In the 1930s, Freud told us all

در سال 1930، فروید به همه ما گفت

that you could analyze people's psyches

که شما میتوانید مردم را

based on their doodles.

از روي " نقاشیهای بي‌هدف" آنها تحليل رواني كنید.

This is not accurate, but it did happen to Tony Blair

این هميشه صحيح نیست، اما برای تونی بلر

at the Davos Forum in 2005,

در انجمن داوس در سال 2005 اتفاق افتاد،

when his doodles were, of course, "discovered"

البته هنگامی که " نقاشیهای بي‌هدفش" کشف شد

and he was labeled the following things.

و بهش برچسب‌هاي بعدي خورد.

Now it turned out to be Bill Gates' doodle.

حالا "نقاشی‌های بي‌هدف" بیل گیتس آشكار شده است.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

And Bill, if you're here, nobody thinks you're megalomaniacal.

و بیل، اگر اینجا باشی، کسی فکر نمی‌کنه که تو بیماری خود‌بزرگ‌بینی داری.

But that does contribute

اما همين مسائل باعث مي‌شود

to people not wanting to share their doodles.

كه مردم از نقاشي‌هاي بي‌هدفشون با همديگه حرف نزنن.

And here is the real deal. Here's what I believe.

بهتون قول ميدهم، اين چيزيه كه من باور دارم.

I think that our culture

گمان میکنم که فرهنگ ما

is so intensely focused on verbal information

آنقدر روي اطلاعات شفاهی متمرکز شده

that we're almost blinded to the value of doodling.

که ما تقریبا چشممون رو به ارزش " نقاشی‌های بي‌هدف" بستيم.

And I'm not comfortable with that.

و اين منو آزار ميده.

And so because of that belief that I think needs to be burst,

خب به خاطر اون باوره که من فکر می‌کنم این حباب باید بترکه،

I'm here to send us all hurtling back to the truth.

من اینجا هستم که همه‌مان را با حقیقت روبرو کنم.

And here's the truth:

و حقیقت اینه:

doodling is an incredibly powerful tool,

"نقاشی بي‌هدف" یک ابزار قدرتمنده،

and it is a tool that we need to remember and to re-learn.

و ابزاریه که ما برای یادآوری و یادگیری‌دوباره بهش نیاز داریم.

So here's a new definition for doodling.

خب این یک معنی جدید برای "doodling" است.

And I hope there's someone in here from The Oxford English Dictionary,

و امیدوارم یک نفر از لغت نامه انگليسي آکسفورد اینجا باشه،

because I want to talk to you later.

چون میخواهم بعدا باهاشون صحبت کنم.

Here's the real definition:

معنی واقعی اين كلمه اين است:

Doodling is really to make spontaneous marks to help yourself think.

" نقاشی بي‌هدف" خط‌خطي كردن غيرارادي برای کمک به فکرتان است.

That is why millions of people doodle.

و به همین دلیله که میلیونها نفر " نقاشی بي‌هدف" می‌كشن.

Here's another interesting truth about the doodle:

يه حقیقت جالب دیگر در مورد نقاشی بي‌هدف:

People who doodle when they're exposed to verbal information

افرادی که نقاشی بي‌هدف مي‌كشن و وقتي فكر ميكنن روي كاغذ خط‌خطي مي‌كنن، هنگامی که با اطلاعات شفاهی برخورد می‌کنند

retain more of that information

اطاعات بیشتری يادشون ميمونه

than their non-doodling counterparts.

تا افرادي كه همون شرايط رو دارن اما نقاشي بي‌هدف نمي‌كشن يا خط خطي نمي‌كنن.

We think doodling is something you do when you lose focus,

مردم فکر می‌کنن نقاشی بي‌هدف کاریه که وقتی تمرکز نداريد انجام می‌دید،

but in reality, it is a preemptive measure

اما در حقیقت، آن یک اقدام پیشگیرانه برای

to stop you from losing focus.

جلوگيري از اينه كه شما تمرکزتون رو از دست بديد.

Additionally, it has a profound effect

علاوه بر این، تاثير عميقي

on creative problem-solving

روي توانایی حل مشکلات

and deep information processing.

و پردازش عمیق اطلاعات داره.

There are four ways that learners intake information

اطلاعات از چهار طريق دريافت ميشه

so that they can make decisions.

و بر اساس آنهاست كه تصمیم‌گيري صورت مي‌گيره.

They are visual, auditory,

آنها عبارتند از: "دیداری"، "شنیداری"

reading and writing and kinesthetic.

"خواندنی" و "نوشتنی و یادگیری لمسی."

Now in order for us to really chew on information

به منظور درک کامل اطلاعات و

and do something with it,

انجام کاری با آن،

we have to engage at least two of those modalities,

ما باید حداقل از دو تا از این مولفه‌ها استفاده كنيم،

or we have to engage one of those modalities

و یا باید یکی از این شرایط با

coupled with an emotional experience.

یک تجربه احساسی همراه باشه.

The incredible contribution of the doodle

كمك باورنکردنی "نقاشی بي‌هدف"

is that it engages all four learning modalities simultaneously

اينه که اون هر چهار روش یادگیری را

with the possibility of an emotional experience.

با امکان تجربه احساسی با هم به‌کار میگیره.

That is a pretty solid contribution

اما، این كمك بسیار قوی

for a behavior equated with doing nothing.

یک رفتار، در نظر عامه با انجام ندادن کار برابر شده است!

This is so nerdy,

این خیلی ابلهانه است،

but this made me cry when I discovered this.

وقتی این را کشف کردم، گريه‌ام گرفت.

So they did anthropological research

خب دانشمندان پژوهشهای مرد‌م‌شناسانه‌اي

into the unfolding of artistic activity in children,

براي آشكار كردن فعالیتهای هنرمندانه کودکان انجام دادند،

and they found that, across space and time,

و متوجه شدند که، در همه دوره‌ها و مكانها،

all children exhibit the same evolution in visual logic

همه کودکان تکامل يكساني در منطق ديداری

as they grow.

در طي دوره رشدشون دارند.

In other words, they have a shared and growing

به عبارت دیگر، پيچيدگي رشدي و مرحله‌داري

complexity in visual language

براي زبان ديداري دارند

that happens in a predictable order.

که با توالي مشخص صورت مي‌گيره.

And I think that is incredible.

این باورنکردنی است.

I think that means doodling is native to us

فکر میکنم معني آن اينه که نقاشی بي‌هدف در طبيعت ماست

and we simply are denying ourselves that instinct.

و ما به سادگی آن غریز‌ه‌مان را انکار می‌کنیم.

And finally, a lot a people aren't privy to this,

و سرانجام اينكه، بيشتر افراد از اين خبر ندارند،

but the doodle is a precursor

اما نقاشی بي‌هدف پيشگام

to some of our greatest cultural assets.

برخی از بزرگترین دارایی‌های فرهنگی ما است.

This is but one:

این یکی از آنهاست:

this is Frank Gehry the architect's precursor to the Guggenheim in Abu Dhabi.

این فرانک گری پیشگام معماري در گوگنهایمِ ابوظبی است.

So here is my point:

خب نظر من اينه:

Under no circumstances should doodling be eradicated

تحت هیچ شرایطی، نباید

from a classroom or a boardroom

از یک کلاس یا یک جلسه کاری

or even the war room.

و یا حتی اتاق جنگ نقاشی بي‌هدف حذف بشه.

On the contrary,

بلكه برعكس،

doodling should be leveraged in precisely those situations

نقاشی بي‌هدف باید دقیقا در چنان شرایطی

where information density is very high

كه تراکم اطلاعات بسیار زیاده،

and the need for processing that information is very high.

و نیاز به پردازش اطلاعات بسیار بالاست، تقويت بشه.

And I will go you one further.

و فراتر از آن،

Because doodling is so universally accessible

چرا كه نقاشی بي‌هدف در سراسر جهان در دسترسه

and it is not intimidating as an art form,

و به عنوان شكلي از هنر دلهره‌آور نيست.

it can be leveraged as a portal

بلكه مي‌تواند به عنوان منبعي به كار رود

through which we move people

که از طريق آن افراد

into higher levels of visual literacy.

به سطح بالاتری از سواد بصری سوق داده شوند.

My friends, the doodle has never been

دوستان عزيز، نقاشی بي‌هدف هيچوقت

the nemesis of intellectual thought.

دشمن فكر منطقي نبوده است.

In reality, it is one of its greatest allies.

بلكه در واقع، یکی از بزرگترین متحدان آن است.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)