Benjamin Wallace: The price of happiness

بنژامین والس: بهای خوشبختی

Translator: AliMo Nafisi Reviewer: saeid ziaei

I'm just going to play a brief video clip.

می خواهم یک فیلم کوتاه نمایش دهم.

Video:

فیلم: ۵۰،۰۰۰ پوند.

On the fifth of December 1985, a bottle of 1787 Lafitte was sold

در ۵ دسامبر ۱۹۸۵، یک بطری از شراب لافیت ۱۷۸۷ فروخته شد

for 105,000 pounds -- nine times the previous world record.

به مبلغ ۱۰۵،۰۰۰ پوند - ۹ برابر رکورد جهانی قبلی.

The buyer

آقای فوربز.

was Kip Forbes,

خریدار آقای کیپ فوربز بود،

son of one of the most flamboyant millionaires of the 20th century.

پسر یکی از خودنما ترین میلونر های قرن بیستم.

The original owner of the bottle turned out to be

کاشف به عمل آمد که صاحب اصلی بطری

one of the most enthusiastic wine buffs of the 18th century.

یکی از مشتاق ترین علاقمندان شراب در قرن ۱۸ بوده است.

Château Lafitte is one of the greatest wines in the world,

شاتو لافیت یکی از بهترین شرابهای دنیاست،

the prince of any wine cellar.

شاهزاده هر شرابخانه ای.

Benjamin Wallace: Now, that's about all the videotape that remains of an event

بنژامین والس: حالا، در باره همه نوار فیلمی که از یک واقعه بجا مانده

that set off the longest-running mystery in the modern wine world.

که پایه گذار ادامه دارترین معما در دنیای مدرن شراب شد.

And the mystery existed because of a gentleman named Hardy Rodenstock.

و این معما به خاطر آقایی بنام هاردی رودنستاک بوجود آمد.

In 1985, he announced to his friends in the wine world

در سال ۱۹۸۵، او به دوستانش در دنیای شراب اعلام کرد

that he had made this incredible discovery.

که او کشف شگفت انگیزی کرده است.

Some workmen in Paris had broken through a brick wall,

چند کارگر در پاریس یک دیوار آجری را خراب می کنند،

and happened upon this hidden cache of wines --

و اتفاقی این مخفیگاه شراب را پیدا میکنند -

apparently the property of Thomas Jefferson. 1787, 1784.

ظاهرا از اموال توماس جفرسون ۱۷۸۴ ، ۱۷۸۷

He wouldn't reveal the exact number of bottles,

او نمی خواست تعداد دقیق بطری ها را فاش کند،

he would not reveal exactly where the building was

او نمی خواست فاش کند که مکان دقیق ساختمان کجاست

and he would not reveal exactly who owned the building.

و نمی خواست فاش کند که دقیقا چه کسی صاحب ساختمان بوده است.

The mystery persisted for about 20 years.

این معما در حدود ۲۰ سال ادامه داشت.

It finally began to get resolved in 2005 because of this guy.

تا اینکه در سال ۲۰۰۵ به خاطر این آقا پرده از راز این معما برداشته شد.

Bill Koch is a Florida billionaire who owns four of the Jefferson bottles,

بیل کوچ یک میلیاردر فلوریدایی است که صاحب چهارعدد از بطری های جفرسون است،

and he became suspicious.

و او مشکوک شد.

And he ended up spending over a million dollars and hiring ex-FBI

و در نهایت بیش از یک میلیون دلار خرج کرد و ماموران سابق FBI

and ex-Scotland Yard agents to try to get to the bottom of this.

و اسکاتلندیارد را استخدام کرد تا به اصل ماجرا پی ببرد.

There's now ample evidence that Hardy Rodenstock is a con man,

در حال حاضر دلایل فراوانی وجود دارد که هاردی رودنستاک یک شیاد است،

and that the Jefferson bottles were fakes.

و بطری های جفرسون تقلبی هستند.

But for those 20 years,

اما برای ۲۰ سال

an unbelievable number of really eminent and accomplished figures

تعداد باورنکردنی از شخصیت های برجسته و فاضل

in the wine world were sort of drawn into the orbit of these bottles.

در دنیای شراب برای این بطری ها داستان سرایی کرده اند.

I think they wanted to believe that the most expensive bottle of wine

من فکر می کنم که آنها می خواسته اند باور کنند که گرانترین بطری شراب

in the world must be the best bottle of wine in the world,

در دنیا باید بهترین بطری شراب در دنیا باشد.

must be the rarest bottle of wine in the world.

باید که نادر ترین بطری شراب در دنیا باشد.

I became increasingly, kind of voyeuristically interested in the question of

من رفته رفته به نوعی بدبینانه به این سوال علاقه مند شدم که

you know, why do people spend these crazy amounts of money,

چرا مردم این مقادیر دیوانه وار از پول را خرج می کنند،

not only on wine but on lots of things,

نه فقط برای شراب بلکه برای بسیاری از چیز ها

and are they living a better life than me?

و آیا آنها بهتر از من زندگی می کنند؟

So, I decided to embark on a quest.

بنابر این، تصمیم گرفتم که یک تحقیق براه بیندازم.

With the generous backing of a magazine I write for sometimes,

با همایت سخاوتمندانه مجله ای که گاهی برایشان می نویسم،

I decided to sample the very best, or most expensive, or most coveted item

تصمیم گرفتم که بهترین ها، یا گرانترین ها، و یا خواستنی ترین کالا ها را آزمایش کنم

in about a dozen categories,

در تقریبا یک دوجین گروه،

which was a very grueling quest, as you can imagine.

که همان طور که تصور می کنید تحقیق بسیار کسالت آوری بود.

(Laughter)

( خنده )

This was the first one.

این اولی بود.

A lot of the Kobe beef that you see in the U.S. is not the real thing.

مقدار زیادی از گوشت کوبه که در ایالات متحده می بینید اصل نیست.

It may come from Wagyu cattle,

احتمالا از نژاد واگو کتل است،

but it's not from the original, Appalachian Hyogo Prefecture in Japan.

اما از قلمروی کوههای هیوگوی ژاپن نیست.

There are very few places in the U.S. where you can try real Kobe,

در ایالات متحده جاهای بسیار کمی وجود دارد که می توانید در آنجا کوبه واقعی را امتحان کنید،

and one of them is Wolfgang Puck's restaurant, Cut, in Los Angeles.

و یکی از آنجا ها رستوران ولفگانگ پاک، کات در لوس آنجلس است.

I went there, and I ordered the eight-ounce rib eye for 160 dollars.

من به آنجا رفتم و ۲۳۰ گرم کباب دنده به قیمت ۱۶۰ دلار سفارش دادم.

And it arrived, and it was tiny.

غذا رسید، و خیلی کم بود.

And I was outraged.

و من عصبانی شدم.

It was like, 160 dollars for this?

چطور می شه ۱۶۰ دلار برای این؟

And then I took a bite,

و بعد یک گاز زدم،

and I wished that it was tinier, because Kobe beef is so rich.

و آرزو کردم که کاش از این هم کمتر بود، چون گوشت کوبه بسیار غنی است.

It's like foie gras -- it's not even like steak.

شبیه فواگرا ست - حتی شبیه ستیک هم نیست.

I almost couldn't finish it.

و تقریبا نتواستم تمامش کنم.

I was really happy when I was done.

واقعا خوشحال شدم وقتی تمامش کردم

(Laughter)

(خنده)

Now, the photographer who took the pictures for this project

اینجا، عکاسی که عکس های این پروژه را گرفته

for some reason posed his dog in a lot of them,

به دلایلی سگش را در خیلی از آنها قرار داده،

so that's why you're going to see this recurring character.

به همین دلیل شما این شخصیت تکراری را باز هم خواهید دید.

Which, I guess, you know, communicates to you

که فکر می کنم، می دونید، با شما ارتباط برقرار می کنه

that I did not think that one was really worth the price.

که من فکر نمی کنم واقعا این ارزش پولش رو داشت.

White truffles.

دنبلانِ کوهی سفید.

One of the most expensive luxury foods by weight in the world.

یکی از گرانترین ها نسبت به وزن درغذای های لوکس در دنیا.

To try this, I went to a Mario Batali restaurant

برای امتحان این یکی، من به رستوران ماریو باتالی رفتم

in Manhattan -- Del Posto.

رستوران دل پوستو در منهتن.

The waiter, you know, came out with the white truffle knob

پیشخدمت، می دونین، با یک تیکه دنبلانِ کوهی سفید ظاهر شد

and his shaver, and he shaved it onto my pasta and he said, you know,

و با رنده ش، اون رو روی پاستای من رنده کرد و گفت

"Would Signore like the truffles?"

«آیا سینیور دنبلانِ کوهی دوست دارن؟»

And the charm of white truffles is in their aroma.

و جذابیت دنبلان های کوهی سفید در عطر اون هاست.

It's not in their taste, really. It's not in their texture.

در مزه شان نیست واقعا. در جنسیت شان نیست.

It's in the smell.

جذابیت شان در بو است.

These white pearlescent flakes hit the noodles,

این ورقه های سفید مروارید گون به نودل ها برخورد می کردند،

this haunting, wonderful, nutty, mushroomy smell wafted up.

این بوی گردویی، قارچی اعجاب انگیز و مسحور کننده به هوا بلند می شد.

10 seconds passed and it was gone.

ده ثانیه گذشت و رفته بود.

And then I was left with these little ugly flakes on my pasta that,

و من مانده بودم با این ورقه های زشت کوچک روی پاستام که،

you know, their purpose had been served,

می دونین، هدف بودنشان تمام شده بود،

and so I'm afraid to say that this was also a disappointment to me.

و بنابرین ناچارم بگم که این هم برای من نا امید کننده بود.

There were several -- several of these items were disappointments.

خیلی از آنها، خیلی از این اقلام نا امید کننده بودند.

(Laughter)

(خنده)

Yeah.

بله.

The magazine wouldn't pay for me to go there.

مجله پول نمی داد که من به اونجا برم

(Laughter)

(خنده)

They did give me a tour, though.

اما با این وجود آنها یک تور برای من گذاشتند.

And this hotel suite is 4,300 square feet.

و این سوییت هتل ۴۰۰ متر مربع است.

It has 360-degree views.

دید ۳۶۰ درجه دارد.

It has four balconies.

چهار بالکن دارد.

It was designed by the architect I.M. Pei.

توسط معمار ای.ام. پی طراحی شده است.

It comes with its own Rolls Royce and driver.

همراه آن یک رولسزرویس و راننده در اختیار است.

It comes with its own wine cellar that you can draw freely from.

به همراه مخزن شرابی که می توانید آزادانه از آن بردارید.

When I took the tour, it actually included some Opus One, I was glad to see.

وقتی که بازدید می کردم، در واقع شامل چند اثر ناب می شد که از دیدنشان خوشحالم.

30,000 dollars for a night in a hotel.

و ۳۰،۰۰۰ دلار برای یک شب در یک هتل.

This is soap that's made from silver nanoparticles,

این یک صابون است که از ذرات نانو نقره ساخته شده،

which have antibacterial properties.

که خاصیت ضد باکتری دارند.

I washed my face with this this morning in preparation for this.

امروز صبح موقع آماده شدن برای اینجا صورتم را با این شستم.

And it, you know, tickled a little bit and it smelled good,

و اینکه، می دونین، کمی قلقلکم داد و بوی خوبی هم داشت،

but I have to say that nobody here

اما مجبورم که بگم امروز هیچ کس اینجا

has complimented me on the cleanliness of my face today.

برای تمیزی صورتم از من تعریف نکرد.

(Laughter)

(خنده)

But then again, nobody has complimented me on the jeans I'm wearing.

اما هیچ کس هم از شلوار جینی که پوشیدم تعریف نکرد.

These ones GQ did spring for -- I own these -- but I will tell you,

این شلوار مد GQ برای اینکه - بدونین من اینو دارم - ساخته شده، اما من به شما می گم

not only did I not get a compliment from any of you,

نه تنها شما از شلوارم تعریف نکردید

I have not gotten a compliment from anybody

بلکه هیچ کسی از این تعریف نکرده

in the months that I have owned and worn these.

در چند ماهی که من صاحبشون هستم و می پوشمشون

I don't think that whether or not you're getting a compliment

من معتقد نیستم مقدار تعریف ای که از چیزی میشه

should be the test of something's value,

ملاک خوبی برای ارزش اونه

but I think in the case of a fashion item, an article of clothing,

اما فکر می کنم در مورد مُد مربوط به لباس،

that's a reasonable benchmark.

این یک ملاک معقوله.

That said, a lot of work goes into these.

گفته می شه که کار زیادی برای درست شدن این ها انجام شده

They are made from handpicked organic Zimbabwean cotton

اینها از پنبه طبیعی زیمباوه که با دست چیده شده اند ساخته شده اند

that has been shuttle loomed

و با دست بافته شده اند

and then hand-dipped in natural indigo 24 times.

و ۲۴ بار با دست در رنگ طبیعی آبی فرو رفته اند.

But no compliments.

اما کسی تعریفی نمی کند.

(Laughter)

(خنده)

Thank you.

ممنون.

Armando Manni is a former filmmaker who makes this olive oil

آرماندو مانی قبلا یک فیلمساز بود که این روغن زیتون را می سازد

from an olive that grows on a single slope in Tuscany.

از زیتونی که بر روی یک تپه در توسکانی می روید.

And he goes to great lengths to protect the olive oil from oxygen and light.

و او کارهای زیادی انجام می دهد تا این روغن زیتون را از نور و اکسیژن محافظت کند.

He uses tiny bottles, the glass is tinted,

او از بطری های باریک استفاده می کند که شیشه رنگی دارند

he tops the olive oil off with an inert gas.

و روی روغن زیتون را با گاز خنثی پر می کند.

And he actually -- once he releases a batch of it,

و او در واقع - وقتی که یک بسته از آن را تحویل می دهد،

he regularly conducts molecular analyses and posts the results online,

به طور مرتب آنالیز ملکولی از آنها می گیرد و بر روی اینترنت می گذارد،

so you can go online and look at your batch number

بنابر این شما می توانید به شماره شیشه خود نگاه کنید

and see how the phenolics are developing,

و ببینید فنول ها چقدر زیاد می شوند

and, you know, gauge its freshness.

و می دونین، تازگی آن را اندازه بگیرید.

I did a blind taste test of this with 20 people and five other olive oils.

من با این یک آزمون مخفی انجام دادم با ۲۰ نفر و پنج نوع روغن زیتون دیگر.

It tasted fine. It tasted interesting.

مزه خوبی داشت. مزه جالبی داشت.

It was very green, it was very peppery.

خیلی سبز بود، خیلی فلفلی بود.

But in the blind taste test, it came in last.

اما در آزمون مخفی، آخر شد.

The olive oil that came in first was actually a bottle of

روغن زیتونی که اول شد در واقع از بطری

Whole Foods 365 olive oil which had been oxidizing next to my stove

روغن زیتون طبیعی ۳۶۵ بود که در کنار اجاق من هوا خورده بود

for six months.

به مدت شش ماه.

(Laughter)

(خنده)

A recurring theme is that a lot of these things are from Japan --

خیلی از این قبیل چیز ها از ژاپن می آیند -

you'll start to notice.

شما بزودی متوجه می شوید.

I don't play golf, so I couldn't actually road test these,

من گلف بازی نمی کنم، بنابر این نمی توانم اینها را درعمل امتحان کنم،

but I did interview a guy who owns them.

اما با کسی که صاحب آنها بود مصاحبه کردم.

Even the people who market these clubs -- I mean, they'll say

حتی کسانی که فروشنده این راکت ها هستند - به شما خواهند گفت

these have four axis shafts which minimize loss of club speed

اینها چهار میله محوری دارند که اتلاف سرعت راکت را به حداقل می رساند

and thereby drive the ball farther -- but they'll say, look, you know,

بنابر این توپ را دور تر می اندازد - اما خواهند گفت، ببینید ، می دونین

you're not getting 57,000 dollars worth of performance from these clubs.

شما به اندازه ۵۷۰۰۰ دلار از این راکت ها کارایی نخواهید دید.

You're paying for the bling,

شما پول تجمل را می دهید،

that they're encrusted with gold and platinum.

اینکه اونها با طلا و پلاتین روکش شدن.

The guy who I interviewed who owns them did say

کسی که صاحب اونها بود و من با او مصاحبه کردم گفت

that he's gotten a lot of pleasure out of them, so ...

که خیلی از اونها لذت می بره، پس ...

Oh, yeah, you know this one?

اوه ، بله ، این یکی رو می شناسین؟

This is a coffee made from a very unusual process.

این یک قهوه با آماده سازی بسیار غیر معمول است.

The luwak is an Asian Palm Civet.

لواک یک گربه آسیایی است.

It's a cat that lives in trees,

این گربه بر روی درختان زندگی می کند،

and at night it comes down and it prowls the coffee plantations.

و در شب از درخت پایین می آید و به جستجوی دانه قهوه می رود.

And apparently it's a very picky eater and it, you know,

و ظاهرا بسیار خوش خوراک و مشکل پسند است، می دونین،

hones in on only the ripest coffee cherries.

تنها به سراغ رسیده ترین دانه های قهوه می رود.

And then an enzyme in its digestive tract leeches into the beans,

و بعد آنزیم گوارشی اون دانه ها را حضم می کنه

and people with the unenviable job of collecting these cats' leavings

و کسانی با کار غیرقابل حسادتِ جمع کردن فضلولات گربه ها

then go through the forest collecting the, you know, results

به جنگل می روند و می دوننین ، محصولات رو جمع می کنند

and processing it into coffee -- although you actually can buy it

و به قهوه تبدیل می کنند - گرچه شما می توانید اون رو

in the unprocessed form.

به شکل تبدیل نشده هم خریداری کنید

That's right.

درسته.

Unrelatedly --

بدون ارتباط -

(Laughter)

(خنده)

Japan is doing crazy things with toilets.

ژاپن کار های دیوانه واری با توالت می کند.

(Laughter)

(خنده)

There is now a toilet that has an MP3 player in it.

توالتی وجود دارد که یک پخش کننده MP3 دارد.

There's one with a fragrance dispenser.

یکی دیگر که عطر پاش دارد.

There's one that actually analyzes the contents of the bowl

یکی هست که در واقع محتوای کاسه را آنالیز می کند

and transmits the results via email to your doctor.

و نتیجه رو با email به دکترتون می فرستد.

It's almost like a home medical center --

تقریبا مثل یک مرکز پزشکی خانگیست -

and that is the direction that Japanese toilet technology is heading in.

و این جهتی است که فناوری توالت ژاپنی در آن به پیش می رود.

This one does not have those bells and whistles,

این یکی اون بوق و کرنا رو نداره

but for pure functionality it's pretty much the best -- the Neorest 600.

اما از لحاظ کارایی از همه اونهای دیگه بهتره - نورست ۶۰۰.

And to try this -- I couldn't get a loaner,

و برای اینکه امتحانش کنم - نمی تونستم که وام بگیرم،

but I did go into the Manhattan showroom of the manufacturer, Toto,

اما به نمایشگاه سازنده در منهتن، رفتم توتو

and they have a bathroom off of the showroom that you can use, which I used.

و انها یک توالت بیرون سالن دارن که می توانید استفاده کنید که من استفاده کردم.

It's fully automated -- you walk towards it, and the seat lifts.

کاملا خودکاره - شما به سمتش می روید و نشیمنگاه باز می شه.

The seat is preheated.

نشیمنگاه گرم شده.

There's a water jet that cleans you.

یک آبپاش شما رو تمیز می کند.

There's an air jet that dries you.

و با باد شما رو خشک می کند.

You get up, it flushes by itself.

بلند می شوید، خودش سیفن را می کشد.

The lid closes, it self-cleans.

در بسته می شود، و خودش را می شورد.

Not only is it a technological leap forward,

نه تنها یک قدم فن آوری به جلوست

but I really do believe it's a bit of a cultural leap forward.

بلکه من باور دارم که قدم کمی فرهنگی به جلو هم هست.

I mean, a no hands, no toilet paper toilet.

منظورم اینه که، بدون دخالت دست، بدون کاغذ توالت.

And I want to get one of these.

و من می خواهم یکی از اینها رو بگیرم.

(Laughter)

(خنده)

This was another one I could not get a loaner of.

این یکی دیگه است که نمی توانستم براش وام بگیرم.

Tom Cruise supposedly owns this bed.

تام کروز ظاهرا صاحب این تخت است.

There's a little plaque on the end that, you know,

یک پلاک کوچک در انتها هست که ، می دوننین

each buyer gets their name engraved on it.

هر خریدار نامش رو روی اون حک می شه.

(Laughter)

(خنده)

To try this one, the maker of it let me and my wife

برای امتحان این یکی، سازنده اون به من و همسرم اجازه داد

spend the night in the Manhattan showroom.

یک شب رو در نمایشگاه منهتن بگزرونیم.

Lights glaring in off the street,

نور ها از خیابان می درخشیدن،

and we had to hire a security guard and all these things.

و ما مجبور بودیم که یک محافظ استخدام کنیم و این جور چیزها.

But anyway, we had a great night's sleep.

اما با این وجود، ما خواب شبانه بسیار خوبی داشتیم.

And you spend a third of your life in bed.

و شما یک سوم زندگیتون رو روی تختخواب می گذرونین.

I don't think it's that bad of a deal.

من فکر نمی کنم این خیلی معامله بدی باشه.

(Laughter)

(خنده)

This was a fun one.

این یکی جالب بود.

This is the fastest street-legal car in the world

این سریع ترین اتومبیل در دنیاست که اجازه حرکت در خیابان را دارد

and the most expensive production car.

و گرانترین اتومبیل تولیدی.

I got to drive this with a chaperone from the company,

من می بایست که بهمراه مراقب شرکت اون رو برونم،

a professional race car driver,

یک راننده حرفه ای مسابقات

and we drove around the canyons outside of Los Angeles

و ما اطراف کوهای بیرون لوس انجلس رانندگی کردیم

and down on the Pacific Coast Highway.

و پاین آمدیم تا بزرگراه ساحل اقیانوس آرام.

And, you know, when we pulled up to a stoplight

و ، می دونین، وقتی پشت یک چراغ قرمز ایستاده بودیم

the people in the adjacent cars kind of gave us respectful nods.

مردم در ماشین های اطراف اشارات محترمانه به ما می کردند.

And it was really amazing.

و این واقعا شگفت انگیز بود.

It was such a smooth ride.

یک سواری بسیار نرم.

Most of the cars that I drive, if I get up to 80 they start to rattle.

بیشتر اتومبیل هایی که تا بحال روندم اگر به سرعت ۱۳۰ برسن شروع به لرزش می کنن

I switched lanes on the highway and the driver, this chaperone, said,

من خط رو در بزرگراه عوض کردم و راننده مراقب گفت

"You know, you were just going 110 miles an hour."

می دونی، تو داری ۱۹۵ کیلومتر در ساعت سرعت می ری.

And I had no idea that I was one of those obnoxious people

و من اصلا تصور نمی کردم که یکی از اون آدمهای نفرت انگیز هستم

you occasionally see weaving in and out of traffic,

که گاهی موقع رانندگی می بینید که ویراژ می دن.

because it was just that smooth.

چونکه انقدر نرم بود.

And if I was a billionaire, I would get one.

و اگر که من ملیونر بودم یکی می گرفتم.

(Laughter)

(خنده)

This is a completely gratuitous video I'm just going to show

می خوام یک فیلم کاملا بی ارزش به شما نشون بدم

of one of the pitfalls of advanced technology.

از یکی از تله های فناوری پیشرفته.

This is Tom Cruise arriving at the "Mission: Impossible III" premiere.

این تام کروزه که به اولین نمایش « معموریت غیرممکن ۳ » می آید.

When he tries to open the door,

وقتی تلاش می کنه که در رو باز کنه

you could call it "Mission: Impossible IV."

می توانید اسمش رو بگذارین « معموریت غیر ممکن ۴ ».

There was one object that I could not get my hands on,

یک مورد بود که دست من به آن نمی رسید

and that was the 1947 Cheval Blanc.

و آن شراب شوال بلان سال ۱۹۴۷ بود.

The '47 Cheval Blanc is probably the most mythologized wine of the 20th century.

شوال بلان ۴۷ احتمالا پر داستان ترین شراب قرن بیستم است.

And Cheval Blanc is kind of an unusual wine for Bordeaux

و شوال بلان یک نمونه غیر معمول از شراب بوردو ست.

in having a significant percentage of the Cabernet Franc grape.

با یک درصد قابل توجهی از انگور فران کبرنه

And 1947 was a legendary vintage,

و ۱۹۴۷ سال افسانه ای برای شراب بود

especially in the right bank of Bordeaux.

بخصوص در دامنه سمت راست بوردو.

And just together, that vintage and that chateau took on this aura

و این دو باهم، سال خوب و آن شرابساز به این کیفیت رسیدند

that eventually kind of gave it this cultish following.

که رفته رفته به شکلی گروه پیروان خودش را ساخت.

But it's 60 years old.

اما ۶۰ ساله است.

There's not much of it left.

و خیلی از آن نمانده.

What there is of it left you don't know if it's real --

و نمی دانید آنچه که از آن مانده واقعی است -

it's considered to be the most faked wine in the world.

می تواند به عنوان تقلبی ترین شراب دنیا در نظر گرفته بشود.

Not that many people are looking to pop open

چون خیلی ها می خواهند که یکی از آن را باز کنند

their one remaining bottle for a journalist.

هیچ بطری برای یک خبرنگار باقی نمی ماند.

So, I'd about given up trying to get my hands on one of these.

پس، من داشتم از خیال امتحان کردن یکی از آنها می گذشتم .

I'd put out feelers to retailers, to auctioneers,

با شرابخانه ها، فروشنده ها، با حراجی ها لاس زدم

and it was coming up empty.

و دست خالی برگشتم.

And then I got an email from a guy named Bipin Desai.

و بعد از کسی بنام بیپین دسای یک email دریافت کردم.

Bipin Desai is a U.C. Riverside theoretical physicist

بیپین دسای نظریه پرداز فیزیک در دانشگاه ریورساید کلیفرنیاست

who also happens to be the preeminent organizer of rare wine tastings,

که اتفاقا بهترین برگذار کننده مراسم چشیدن شرابهای کمیاب نیز هست.

and he said, "I've got a tasting coming up

و او گفت، « ما یک چشیدن مزه شراب در راه داریم

where we're going to serve the '47 Cheval Blanc."

که و قرار است که شوال بلان ۴۷ را در آن تعارف کنیم »

And it was going to be a double vertical --

و این یک تیر و دو نشون بود -

it was going to be 30 vintages of Cheval Blanc,

قرار بود که محصول ۳۰ سال شوال بلان

and 30 vintages of Yquem.

و ۳۰ سال ایکم مقایسه شوند.

And it was an invitation you do not refuse.

و این دعوتی بود که شما رد نمی کنید.

I went.

من رفتم.

It was three days, four meals.

سه روز بود و چهار وعده غذا.

And at lunch on Saturday, we opened the '47.

و برای نهار روز شنبه، ما ۴۷ رو باز کردیم.

And you know, it had this fragrant softness,

و می دونین، اون نرمی رایحه اش را داشت٬

and it smelled a little bit of linseed oil.

و کمی هم بوی روغن کتان می داد.

And then I tasted it, and it,

و بعد من چشیدمش

you know, had this kind of unctuous, porty richness,

می دونین، یک غلظت اقراق آمیز بندری داشت

which is characteristic of that wine --

که مشخصه این شرابه -

that it sort of resembles port in a lot of ways.

که به شکلی یادآور بندر از بسیاری از جهت هاست.

There were people at my table who thought it was, you know, fantastic.

کسانی در میز ما بودند که فکر می کردند که ، می دونین ، خارقالاده است.

There were some people who were a little less impressed.

کسانی هم بودند که کمتر تحت تاثیر قرار گرفته بودند.

And I wasn't that impressed.

و من خیلی به نظرم خوب نیومد.

And I don't -- call my palate a philistine palate --

و من ذاعقه خودم رو - ذاعقه یک پشتکوهی - نمی دونم

so it doesn't necessarily mean something that I wasn't impressed,

بنابر این لزوما به این معنی نیست که حالا برای من تاثیر گذار نبود،

but I was not the only one there who had that reaction.

اما من تنها کسی نبودم که این واکنش رو داشت.

And it wasn't just to that wine.

و فقط هم برای اون شراب نبود.

Any one of the wines served at this tasting,

همه شرابهایی که در این مراسم چشیدن تعارف شد

if I'd been served it at a dinner party, it would have been, you know,

اگر در یک مهمانی شبانه تعارف شده بود، می توانست ، می دونین

the wine experience of my lifetime, and incredibly memorable.

تجربه شراب برای تمام عمرم باشد و خاطره ای بیاد ماندنی.

But drinking 60 great wines over three days,

اما نوشیدن ۶۰ شراب ناب در طول سه روز

they all just blurred together,

همه اونها با هم قاطی شدند

and it became almost a grueling experience.

و تبدیل به یک تجربه کسالت آور شد.

And I just wanted to finish by mentioning a very interesting study

و می خواهم که صحبتم رو با یک مطالعه جالب تمام کنم

which came out earlier this year from some researchers at Stanford and Caltech.

که در اوایل امسال توسط محققین در استندفورد و کلتک انجام شده.

And they gave subjects the same wine,

و آنها یک نوع شراب را

labeled with different price tags.

در ظروفی با بر چسب قیمت های متفاوت ریختند.

A lot of people, you know,

تعداد زیادی از مردم ، می دونین

said that they liked the more expensive wine more --

گفتند که گرانترین شراب رو بیشتر از بقیه دوست داشتند -

it was the same wine, but they thought it was a different one

همه یک شراب بودند ، اما انها فکر می کردند که متفاوته

that was more expensive.

اون که گرانتر بوده.

But what was unexpected was that these researchers did

اما چیزی که قابل انتظار نبوده این است که محققین

MRI brain imaging while the people were drinking the wine,

تصویر برداری MRI در هنگام نوشیدن شراب از آن افراد می کردند

and not only did they say they enjoyed the more expensively labeled wine more --

و نه تنها آنها می گفتند که از آن که برچسب قیمت بالا تری داشته بیشتر لذت برده اند -

their brain actually registered as experiencing more pleasure

مغز آنها هم در واقع تجربه لذت بیشتری را ثبت کرده

from the same wine when it was labeled with a higher price tag.

از همان شراب وقتی که برچسب قیمت بالاتری داشته.

Thank you.

متشکرم.