What it's like to live on the International Space Station | Cady Coleman

Translator: Mahshid Moballegh Nasery Reviewer: ‌Behdad Khazaeli

I'm an astronaut.

من فضانورد هستم.

I flew on the space shuttle twice,

من دو بار در شاتل فضایی پرواز کردم،

and I lived on the International Space Station for almost six months.

و تقریباً شش ماه در ایستگاه فضایی بین المللی زندگی کردم.

People often ask me the same question, which is, "What's it like in space?"

مردم غالباً همین سؤال را از من می پرسند، که « فضا چه شکلی بود؟»

as if it was a secret.

گویی که رازیی باشد.

Space belongs to all of us,

فضا متعلق به همه ما است،

and I'd like to help you understand why it's a place that is magic for all of us.

و می خواهم به شما کمک کنم درک کنید که چرا مکانی جادویی برای همه ما است.

The day after my 50th birthday,

روز بعد از تولد ۵۰ سالگی ام،

I climbed aboard a Russian capsule,

سوار بر یک کپسول روس شدم،

in Russia,

در روسیه،

and launched into space.

و به فضا پرتاب شدم.

Launching is the most dangerous thing that we do,

پرتاب خطرناک ترین کاری است که انجام می دهیم،

and it's also the most thrilling.

و همچنین هیجان انگیزترین.

Three, two, one ... liftoff!

سه ، دو ، یک ... بلند شد!

I felt every single bit of the controlled fury of those rocket engines

من تمام هیجان کنترل موتورهای موشک را حس می کنم

as they blasted us off the Earth.

و آنها ما را از زمین می برند.

We went faster and faster and faster,

ما سریعتر و سریعتر و سریعتر رفتیم،

until, after eight and a half minutes, on purpose, those engines stop --

تا اینکه، پس از هشت و نیم دقیقه، این موتورها عمدا متوقف شدند-

kabunk! --

کابونک! -

and we are weightless.

و ما بی وزن هستیم.

And the mission and the magic begin.

و مأموریت و جادو شروع می شوند.

Dmitry and Paolo and I are circling the Earth

من و دیمیتری و پائولو در سفینه فضایی کوچکمان

in our tiny spacecraft,

به دور زمین میچرخیم،

approaching the space station carefully.

که با دقت به ایستگاه فضایی نزدیک می شود.

It's an intricate dance at 17,500 miles an hour

رقصی پیچیده با سرعت ۲۸،۱۶۳کیلومتر در ساعت

between our capsule, the size of a Smart Car,

بین کپسول ما به بزرگی یک اتومبیل هوشمند،

and the space station, the size of a football field.

و ایستگاه فضایی، در اندازه یک زمین فوتبال است.

We arrive when those two craft dock with a gentle thunk.

وقتی می رسیم که آن دو سفینه با صدایی آرام به هم متصل شوند.

We open the hatches,

دریچه ها را باز می کنیم،

have sloppy zero-G hugs with each other,

در بی وزنی بی رمق یکدیگر را در آغوش می کشیم،

and now we're six.

و اکنون ما شش نفر هستیم.

We're a space family, an instant family.

ما یک خانواده فضایی هستیم، یک خانواده لحظه ای.

My favorite part about living up there

قسمت مورد علاقه من در مورد زندگی در آنجا

was the flying.

پرواز بود.

I loved it.

دوستش داشتم.

It was like being Peter Pan.

مثل پیتر پن بود.

It's not about floating.

موضوع شناور بودن نیست.

Just the touch of a finger

فقط لمس یک انگشت

can actually push you across the entire space station,

در واقع می تواند شما را به کل ایستگاه فضایی سوق دهد،

and then you sort of tuck in with your toes.

و بعد با انگشتان پا وارد می شوی.

One of my favorite things was drifting silently

یکی از چیزهای مورد علاقه من، شناوری بی صدا بود

through the space station,

میان ایستگاه فضایی،

which was humming along at night.

که شب در حال زمزمه بود

I wondered sometimes if it knew I was there,

گاهی اوقات تعجب می کردم اگر می دانست آنجا هستم،

just silent.

فقط سکوت.

But sharing the wonder of that with the crew

اما شگفتی آن را با خدمه به اشتراک می گذاریم

was also part of what was important to me.

همچنین بخشی بود از آنچه برای من مهم است.

A typical day in space starts with the perfect commute.

یک روز معمولی در فضا با رفت و آمد کامل آغاز می شود.

I wake up, cruise down the lab

از خواب بیدار می شوم، از آزمایشگاه میگذرم

and say hello to the best morning view ever.

و به بهترین منظره صبحی که تا کنون دیدم سلام میکنم.

It's a really fast commute, only 30 seconds,

واقعا رفت و آمدی سریع است، فقط ۳۰ ثانیه،

and we never get tired of looking out that window.

و ما هرگز از دیدن آن پنجره خسته نمی شویم.

I think it reminds us that we're actually still very close to Earth.

فکر می کنم به ما یادآوری می کند که ما در واقع هنوز خیلی نزدیک زمین هستیم.

Our crew was the second ever to use the Canadian robotic arm

خدمه ما دومین گروهی بودند که از بازوی رباتیک کانادا استفاده کردند

to capture a supply ship the size of a school bus

برای گرفتن یک سفینه تدارکاتی به اندازه یک اتوبوس مدرسه

containing about a dozen different experiments

حاوی حدود دوازده آزمایش مختلف

and the only chocolate that we would see for the next four months.

و تنها شکلاتی که در چهار ماه آینده خواهیم دید.

Now, chocolate aside, every single one of those experiments

حالا، شکلات به کنار، هر یک از این آزمایشها

enables yet one more scientific question answered

جواب دادن به یک سوال علمی دیگر را امکان پذیر میکند

that we can't do down here on Earth.

که نمی توانیم اینجا روی زمین انجام دهیم.

And so, it's like a different lens,

و بنابراین، مانند یک عدسی متفاوت است،

allowing us to see the answers to questions like,

;i به ما امکان می دهد پاسخ سؤالاتی ],k

"What about combustion?"

«احتراق چگونه است؟»

"What about fluid dynamics?"

«اینکه دینامیک سیالات چیست؟»

Now, sleeping is delightful.

حالا خوابیدن هم لذت بخش است.

My favorite -- I mean, you could be upside down, right side up --

مدل مورد علاقه من--یعنی اینکه می توانید وارونه باشید، یا به بغل--

my favorite: curled up in a little ball and floating freely.

مورد علاقه من: به شکل توپی کوچک پیچ خورده و آزادانه شناور شوید.

Laundry? Nope.

لباسشویی؟ جواب منفی.

We load our dirty clothes into an empty supply ship

ما لباس های کثیف خود را درون یک سفینه خالی می اندازیم

and send it off into space.

و آن را به فضا میفرستیم.

The bathroom.

حمام.

Everyone wants to know.

همه می خواهند بدانند.

It's hard to understand, so I made a little video,

درک آن دشوار است ، بنابراین ویدیوی کوتاهی ساختم،

because I wanted kids to understand

چون می خواستم بچه ها درک کنند

that the principle of vacuum saves the day

که قانون خلاء نجات بخش است

and that just a gentle breeze helps everything go

و این که یک نسیم ملایم کمک می کند به بردن چیزها،

where it is supposed to.

همان جایی که باید بروند.

Well, in real life it does.

خوب ، در زندگی واقعی چنین است.

(Laughter)

(خنده حضار)

Recycling? Of course.

بازیافت؟ البته.

So we take our urine, we store it, we filter it and then we drink it.

ادرارمان را میگیریم، ذخیره میکنیم، آن را فیلتر می کنیم و سپس مینوشیم.

And it's actually delicious.

و در واقع خوشمزه است.

(Laughter)

(خنده حضار)

Sitting around the table,

دور میز نشستن،

eating food that looks bad but actually tastes pretty good.

خوردن غذایی که بد به نظر می رسد اما مزه بسیار خوبی دارد.

But it's the gathering around the table that's important,

اما این جمع شدن در اطراف میز مهم است،

I think both in space and on Earth,

فکر می کنم هم در فضا و هم بر روی زمین،

because that's what cements a crew together.

زیرا این همان چیزی است که یک خدمه را با هم یکی می کند.

For me, music was a way to stay connected to the rest of the world.

برای من ، موسیقی راهی برای ارتباط با سایر نقاط جهان بود.

I played a duet between Earth and space

ما بین زمین و فضا دو نفره می نواختیم

with Ian Anderson of Jethro Tull

با یان اندرسون از جترو تول

on the 50th anniversary of human spaceflight.

در پنجاهمین سالگرد پرواز فضایی انسان.

Connecting to family was so important.

ارتباط با خانواده بسیار مهم بود.

I talked with my family almost every day the whole time I was up there,

تقریباً هر روز که در آنجا بودم با خانواده ام صحبت کردم،

and I would actually read books to my son as a way for us just to be together.

و من برای پسرم کتاب می خواندم به خاطر اینکه فقط در کنار هم باشیم.

So important.

بنابراین مهم است.

Now, when the space station would go over Massachusetts,

حالا، وقتی ایستگاه فضایی از ماساچوست عبور می کند،

my family would run outside,

خانواده من بیرون در حال دویدنند،

and they would watch the brightest star sailing across the sky.

و آنها درخشان ترین ستاره که در آسمان حرکت می کند را تماشا می کنند.

And when I looked down, I couldn't see my house,

و وقتی به پایین نگاه کردم، نتوانستم خانه ام را ببینم،

but it meant a lot to me to know that the people I loved the most

اما این برای من خیلی معنی داشت که بدانم افرادی که بیشتر آنها را دوست داشتم

were looking up while I was looking down.

در حالی که من به پایین نگاه می کردم نگاهم می کردند.

So the space station, for me, is the place where mission and magic come together.

بنابراین ، ایستگاه فضایی، برای من، مکانی است که مأموریت و جادو باهم هستند.

The mission, the work are vital steps

ماموریت، کار گام های مهمی هستند

in our quest to go further than our planet

در تلاش ما برای رفتن فراتر از سیاره مان

and imperative for understanding sustainability here on Earth.

و برای درک پایداری اینجا در زمین ضروری است.

I loved being a part of that,

من دوست داشتم که بخشی از آن باشم،

and if I could have taken my family with me,

و اگر می توانستم خانواده ام را با خود ببرم،

I never would have come home.

هرگز به خانه نمی آمدم.

And so my view from the station showed me

و بنابراین دیدگاه من از ایستگاه به من نشان داد

that we are all from the same place.

که همه ما متعلق به یک مکان هستیم.

We all have our roles to play.

همه ما نقش های خود را برای بازی داریم.

Because, the Earth is our ship.

زیرا زمین کشتی ماست.

Space is our home.

فضا خانه ی ما است

And we are the crew of Spaceship Earth.

و ما خدمه سفینه فضایی زمین هستیم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)