Why students should have mental health days | Hailey Hardcastle

Transcriber: Leslie Gauthier Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Fatemeh Rostamian Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

When I was a kid,

وقتی من یک بچه بودم،

my mom and I made this deal.

من و مادرم این توافق را انجام دادیم.

I was allowed to take three mental health rest days every semester

من اجازه داشتم که هر ترم سه روز استراحت سلامت روان داشته باشم

as long as I continued to do well in school.

تا زمانی که به خوبی در مدرسه عمل می‌کردم.

This was because I started my mental health journey

دلیل این بود که من سفر سلامت روانم را شروع کردم

when I was only six years old.

زمانی که فقط شش سال داشتم.

I was always what my grade-school teachers would call "a worrier,"

من همیشه همان چیزی بودم که معلمان دبستان من صدا می‌کردند «یک نگران،»

but later on we found out that I have trauma-induced anxiety

اما بعدا ما فهمیدیم که من اضطراب ناشی از ضربه روحی

and clinical depression.

و افسردگی بالینی دارم.

This made growing up pretty hard.

این بزرگ شدن را خیلی سخت کرد.

I was worried about a lot of things that other kids weren't,

من درباره خیلی چیزها نگران بودم که بچه‌های دیگر نبودند،

and school got really overwhelming sometimes.

و بعضی اوقات مدرسه واقعا طاقت‌فرسا می‌شد.

This resulted in a lot of breakdowns,

این منجر به خرابی‌های بسیاری شد،

panic attacks --

وحشت‌زدگی --

sometimes I was super productive,

بعضی اوقات من بسیار سازنده بودم،

and other days I couldn't get anything done.

و روزهای دیگر نمی‌توانستم کاری انجام دهم.

This was all happening during a time

همه این‌ها در یک زمان اتقاق می‌افتاد

when mental health wasn't being talked about

وقتی سلامت روان

به اندازه‌ای که الان است،

as much as it is now,

especially youth mental health.

مخصوصا سلامت روان جوانان مورد بحث نبود.

Some semesters I used all of those rest days to the fullest.

بعضی از ترم‌ها تمام آن روزهای استراحت را به طور کامل استفاده می‌کردم.

Others, I didn't need any at all.

دیگر ترم‌ها، اصلا به آن احتیاج نداشتم.

But the fact that they were always an option

اما این حقیقت که آن‌ها همیشه یک گزینه بودند

is what kept me a happy, healthy and successful student.

چیزی است که من را دانش‌آموز شاد، سالم و موفق نگه داشت.

حالا از آن مهارت‌هایی استفاده می‌کنم که به عنوان یک کودک یاد گرفتم

Now I'm using those skills that I learned as a kid

to help other students with mental health challenges.

که به دانش‌آموزان دیگر با چالش‌های سلامت روان کمک کنم.

I'm here today to offer you some insight into the world of teenage mental health:

من امروز اینجا هستم تا به شما درباره دنیای سلامت روان نوجوانان بینش دهم:

what's going on, how did we get here and what can we do?

چه شده است، چگونه به اینجا رسیدیم و چه کاری می‌توانیم انجام دهیم؟

But first you need to understand

اما ابتدا شما باید بدانید

that while not everyone has a diagnosed mental illness like I do,

که همه یک بیماری روان تشخیص داده شده مانند من ندارند،

absolutely everyone --

قطعا همه --

all of you have mental health.

همه‌‌ی شما سلامت روان دارید.

All of us have a brain that needs to be cared for

همه‌ی ما یک مغز داریم که باید مراقبت شود

in similar ways that we care for our physical well-being.

به روش‌های مشابهی که ما به سلامت فیزیکی‌ خود اهمیت می‌دهیم.

Our head and our body are connected by much more than just our neck after all.

ارتباط سر و بدن ما بیشتر از فقط گردن ما هست.

Mental illness even manifests itself in some physical ways,

بیماری روان حتی خودش را به روش‌های فیزیکی نشان می‌دهد،

such as nausea, headaches, fatigue and shortness of breath.

مانند حالت تهوع، سردرد، خستگی و تنگی نفس.

So since mental health affects all of us,

بنابراین از آنجایی که سلامت روان همه‌ را تحت تاثیر قرار می‌دهد،

shouldn't we be coming up with solutions that are accessible to all of us?

ما نباید به راه‌حلی برسیم که برای همه قابل دسترس باشد؟

That brings me to my second part of my story.

این من را به بخش دوم داستانم می‌آورد.

When I was in high school

وقتی دبیرستان بودم

I had gotten pretty good at managing my own mental health.

در مدیریت سلامت روان خودم خیلی خوب شده بودم.

یک دانش‌آموز موفق بودم،

I was a successful student,

and I was president of the Oregon Association of Student Councils.

و رئیس انجمن شوراهای دانش‌آموزی اورگان بودم.

But it was around this time that I began to realize

اما تقریبا همین زمان بود که متوجه شدم

mental health was much a bigger problem than just for me personally.

سلامت روان مشکلی خیلی بزرگتر از مشکل شخصی من بود.

Unfortunately, my hometown was touched by multiple suicides

متاسفانه، در زادگاه من در سال اول دبیرستانم

during my first year in high school.

چندین مورد خودکشی اتفاق افتاد.

I saw those tragedies shake our entire community,

من دیدم که آن مصیبت‌ها کل جامعه ما را لرزاند،

and as the president of a statewide group,

و به عنوان رئیس یک گروه ایالتی،

I began hearing more and more stories

من شروع به شنیدن داستان‎‌های بیشتر و بیشتری کردم

from students where this had also happened in their town.

از دانش‌آموزانی که این اتفاق در شهرشان افتاده بود.

So in 2018 at our annual summer camp,

بنابراین سال ۲۰۱۸ در اردوی تابستانی سالانه ما،

we held a forum with about 100 high school students

ما یک گردهمایی با حدود ۱۰۰ دانش‌آموز دبیرستانی برگزار کردیم

to discuss teenage mental health.

تا درباره سلامت روان نوجوانان بحث کنیم.

What could we do?

چه کاری می‌توانستیم انجام دهیم؟

We approached this conversation with an enormous amount of empathy

ما به این مکالمه با همدلی عظیم

and honesty,

و صداقت، نزدیک شدیم

and the results were astounding.

و نتایج حیرت انگیز بود.

What struck me the most

چیزی که بیش از همه مرا تحت تأثیر قرار داد

was that every single one of my peers had a story

این بود که تک تک همسالان من داستانی داشتند

about a mental health crisis in their school,

درباره بحران سلامت روان در مدرسه‌شان،

no matter if they were from a tiny town in eastern Oregon

مهم نبود که آن‌ها از یک شهر کوچک در اورگان شرقی بودند

or the very heart of Portland.

یا در قلب پورتلند.

This was happening everywhere.

این همه جا اتفاق می‌افتاد.

ما حتی تحقیقاتی را انجام دادیم،

We even did some research,

and we found out that suicide is the second leading cause of death

و پی بردیم که خودکشی دومین علت اصلی مرگ

for youth ages 10 to 24 in Oregon.

برای جوانان بین ۱۰ تا ۲۴ در اورگان است.

The second leading cause.

دومین علت اصلی.

We knew we had to do something.

ما می‌دانستیم که باید کاری کنیم.

So over the next few months,

پس طی چند ماه آینده،

we made a committee called Students for a Healthy Oregon,

ما کمیته‌ای به نام دانش‌آموزان برای یک اورگان سالم تشکیل دادیم،

and we set out to end the stigma against mental health.

و برای پایان دادن به ننگ سلامت روان شروع به کار کردیم.

We also wanted to prioritize mental health in schools.

همچنین می‌خواستیم سلامت روان در مدارس را در اولویت قرار دهیم.

With the help of some lobbyists and a few mental health professionals,

با کمک برخی از واسطه‌ها و چند متخصص سلامت روان،

ما لایحه ۲۱۹۱ مجلس نمایندگان را ایجاد کردیم.

we put forth House Bill 2191.

This bill allows students to take mental health days off from school

این لایحه به دانش‌آموزان اجازه می‌دهد که روزهای سلامت روان را در مدرسه غیبت کنند

the same way you would a physical health day.

همانگونه که شما یک روز سلامت فیزیکی می‌خواهید.

Because oftentimes that day off

چون اغلب اوقات مرخصی درآن روز

is the difference between feeling a whole lot better

تفاوت ایجاد می‌کند بین احساس خیلی بهتر

and a whole lot worse --

و خیلی بدتر --

چیزی شبیه آن روزهایی که مادرم به من داد وقتی من جوان‌تر بودم.

kind of like those days my mom gave me when I was younger.

So over the next few months,

پس طی چند ماه آینده،

we lobbied and researched and campaigned for our bill,

ما برای لایحه خودمان تحقیق و مبارزه و سخنرانی و تبلیغات کردیم،

and in June of 2019 it was finally signed into law.

و درنهایت در ژوئن سال ۲۰۱۹ به عنوان قانون امضا شد.

(Applause and cheers)

(تشویق و تمجید)

This was a groundbreaking moment for Oregon students.

این یک لحظه پیشگامانه برای دانش‌آموزان اورگن بود.

Here's an example of how this is playing out now.

اینجا یک مثال آمده است از اینکه اکنون چطور انجام می‌شود.

Let's say a student is having a really hard month.

بیایید بگوییم که یک دانش‌آموز ماه خیلی سختی دارد.

They're overwhelmed, overworked,

آن‌ها آشفته و بیش از حد خسته هستند،

they're falling behind in school, and they know they need help.

در مدرسه عقب می‌افتند، و می‌دانند که کمک نیاز دارند.

شاید آن‌ها قبلا هرگز با والدینشان درباره سلامت روان صحبت نکرده‌ باشند،

Maybe they've never talked about mental health with their parents before,

اما حالا آن‌ها قانونی در دست خود دارند که کمک کند تا این گفتگو را آغاز کنند.

but now they have a law on their side to help initiate that conversation.

The parent still needs to be the one to call the school and excuse the absence,

والدین همچنان باید کسانی باشند که به مدرسه زنگ بزنند و غیبت را موجه کنند،

پس این مثل یک گذرگاه آزاد برای کودکان نیست،

so it's not like it's a free pass for the kids,

اما از همه مهم‌تر،

but most importantly,

now that school has that absence recorded as a mental health day,

حالا مدرسه آن غیبت را به عنوان یک روز سلامت روان ثبت کرده است،

so they can keep track

پس آن‌ها می‌توانند دنبال کنند

of just how many students take how many mental health days.

که دقیقا چند دانش‌آموز چند روز سلامت روان گرفته اند.

If a student takes too many,

اگر یک دانش‌آموز خیلی زیاد بگیرد،

they'll be referred to the school counselor for a check-in.

آن‌ها برای بررسی به مشاور مدرسه ارجاع خواهند شد.

این مهم است چون می‌توانیم دانش‌آموزانی که درگیرند را قبل ازاینکه

This is important because we can catch students who are struggling

خیلی دیرشود پیداکنیم.

before it's too late.

One of the main things we heard at that forum in 2018

یکی از اصلی‌ترین چیزهایی که در انجمن سال ۲۰۱۸ شنیدیم

is that oftentimes stepping forward and getting help is the hardest step.

این است که اغلب اوقات قدم گذاشتن به جلو و کمک گرفتن سخت ترین مرحله است.

We're hoping that this law can help with that.

ما امیدواریم که این قانون به این مورد کمک کند.

This not only will start teaching kids young how to take care of themselves

این نه تنها به بچه‌های جوان آموزش می‌دهد که چگونه از خود مراقبت کنند

and practice self-care and stress management,

و خودمراقبتی و مدیریت استرس را تمرین کنند،

but it could also literally save lives.

بلکه می‌تواند به معنای واقعی زندگی را نجات دهد.

Now students from multiple other states are also trying to pass these laws.

اکنون دانش‌آموزان چندین ایالت دیگر نیز سعی در تصویب این قوانین دارند.

I'm currently working with students in both California and Colorado

من در حال حاضر با دانش‌آموزان در کالیفرنیا و کلرادو کار می‌کنم

to do the same,

که همان کار را انجام دهم،

because we believe that students everywhere

چون ما باور داریم که دانش‌آموزان هرجایی

لایق فرصتی برای احساس بهتر هستند.

deserve a chance to feel better.

Aside from all the practical reasons and technicalities,

گذشته از همه دلایل عملی و نکات فنی،

House Bill 2191 is really special because of the core concept behind it:

لایحه ۲۱۹۱ به دلیل مفهوم اصلی پشت آن واقعا خاص است:

that physical and mental health are equal and should be treated as such.

که سلامت جسمی و روحی برابر هستند و باید مانند هم تلقی شوند.

In fact, they're connected.

در حقیقت، آن‌ها مرتبط هستند.

Take health care for example.

برای مثال انجام دادن مراقبت‌های سلامت.

Think about CPR.

به سی‌پی‌آر(احیا) فکر کنید

If you were put in a situation where you had to administer CPR,

اگر شما در وضعیتی قرار گرفته بودید که مجبوربودید سی‌پی‌آر انجام دهید،

would you know at least a little bit of what to do?

آیا حداقل کمی از کاری که باید انجام دهید می‌دانید؟

Think to yourself --

به خودتان فکر کنید --

most likely yes because CPR trainings are offered in most schools, workplaces

به احتمال زیاد بله چون آموزش‌های سی‌پی‌آر در اکثر مدارس، محل‌های کار و حتی آنلاین

and even online.

ارائه می‌شود.

We even have songs that go with it.

ما حتی ترانه‌هایی داریم که به این مربوط هستند.

But how about mental health care?

اما درباره مراقبت از سلامت روان چطور؟

I know I was trained in CPR in my seventh-grade health class.

من می‌دانم که درباره سی‌پی‌آر در کلاس بهداشت هفتم آموزش دیده‌ بودم.

What if I was trained in seventh grade how to manage my mental health

چه می‌شد اگر در کلاس هفتم آموزش دیده بودم که چگونه سلامت روانم را مدیریت کنم

or how to respond to a mental health crisis?

یا چگونه به یک بحران سلامت روان واکنش نشان بدهم؟

I'd love to see a world where each of us has a toolkit of skills

من دوست دارم دنیایی را ببینم که هرکدام از ما یک مجموعه از مهارت‌ها دارد

to help a friend, coworker, family member

برای کمک به یک دوست، همکار، عضو خانواده

or even stranger going through a mental health crisis.

و حتی غریبه‌ای که بحران سلامت روان را طی می‌کند.

And these resources should be especially available in schools

و این منابع مخصوصا باید در مدارس در دسترس باشد

because that's where students are struggling the most.

چون جایی است که دانش‌آموزان بیشتر درگیر هستند.

The other concept that I sincerely hope you take with you today

مفهوم دیگری که من صمیمانه امیدوارم که امروز با خودتان ببرید

is that it is always OK to not be OK,

این است که همیشه خوب است که خوب نباشد،

and it is always OK to take a break.

و خوب است که همیشه استراحت کنید.

It doesn't have to be a whole day;

لازم نیست یک روز کامل باشد؛

sometimes that's not realistic.

گاهی اوقات واقع‌بینانه نیست.

But it can be a few moments here and there to check in with yourself.

اما می‌تواند چند لحظه در اینجا و آنجا باشد تا با خودتان چک کنید.

Think of life like a race ...

به زندگی مثل یک مسابقه نگاه کنید ...

like a long-distance race.

مانند یک مسابقه دو استقامت.

If you sprint in the very beginning you're going to get burnt out.

اگر شما همان ابتدا با حداکثر سرعت بدوید از خستگی از پا در می‌آیید.

You may even hurt yourself from pushing too hard.

حتی ممکن است از فشار بیش از حد به خودتان آسیب بزنید.

But if you pace yourself,

اما اگر شما آرام پیش بروید،

if you take it slow, sometimes intentionally,

اگر شما گاهی عمدا، آهسته بروید،

and you push yourself other times,

و دیگر زمان‌ها به خودتان فشار بیاورید،

you are sure to be way more successful.

مطمئناً موفق‌تر خواهید بود.

So please,

پس لطفا،

look after each other,

مراقب همدیگر باشید،

look after the kids and teens in your life

مراقب کودکان و نوجوانان در زندگی خود باشید

especially the ones that look like they have it all together.

مخصوصا آنهایی که به نظر می‌رسد همه این‌ها را با هم دارند.

Mental health challenges are not going away,

چالش‌های سلامت روان از بین نمی‌روند،

but as a society,

اما به عنوان جامعه،

می‌توانیم یاد بگیریم که چگونه با مراقبت از یکدیگر آن‌ها را مدیریت کنیم.

we can learn how to manage them by looking after one another.

And look after yourself, too.

و همچنین، مراقب خودتان باشید.

As my mom would say,

همانطور که مادرم می‌گفت،

"Once in a while, take a break."

«هر از چند گاهی، استراحت کن.»

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)