How memories form and how we lose them - Catharine Young

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

Think back to a really vivid memory.

ลองนึกย้อนกลับไปหาความทรงจำที่ชัดเจนดูสิ

Got it?

คิดออกไหม

Okay, now try to remember what you had for lunch three weeks ago.

เอาล่ะ ทีนี้ลองพยายามจำว่ามื้อเที่ยงของคุณ เมื่อสามสัปดาห์ก่อนคืออะไร

That second memory probably isn't as strong,

ความทรงจำที่สองอาจไม่ชัดเจนเท่าอย่างแรก

but why not?

แต่ทำไมถึงไม่เป็นอย่างนั้นล่ะ

Why do we remember some things, and not others?

ทำไมเราถึงจำอะไรบางอย่างได้ และจำบางอย่างไม่ได้

And why do memories eventually fade?

และทำไมความทรงจำสุดท้ายจะค่อยๆ จางหายไป

Let's look at how memories form in the first place.

ลองมาดูกันว่า ความทรงจำเกิดขึ้นในตอนแรกได้อย่างไร

When you experience something, like dialing a phone number,

เมื่อคุณได้มีประสบการณ์อะไรสักอย่าง เช่นการกดเบอร์โทรศัพท์

the experience is converted into a pulse of electrical energy

ประสบการณ์ถูกเปลี่ยนเป็นกระแส ของพลังงานไฟฟ้า

that zips along a network of neurons.

ที่วิ่งไปตามเครือข่ายเส้นประสาท

Information first lands in short term memory,

ข้อมูลไปถึงในส่วนความทรงจำระยะสั้น เป็นที่แรก

where it's available from anywhere from a few seconds

ที่ซึ่งมันเก็บข้อมูลทุกอย่างจากไม่กี่นาทีก่อน

to a couple of minutes.

ถึงสองสามนาทีที่ผ่านมา

It's then transferred to long-term memory through areas such as the hippocampus,

มันถูกส่งต่อไปยังส่วนความทรงจำระยะยาว

and finally to several storage regions across the brain.

และสุดท้าย ไปยังส่วนจัดเก็บหลายแห่งในสมอง

Neurons throughout the brain communicate at dedicated sites

เส้นประสาททั่วทั้งสมองสื่อสาร ที่บริเวณที่ทำหน้าที่เฉพาะ

called synapses

เรียกว่า ไซแนป

using specialized neurotransmitters.

โดยใช้สารสื่อประสาทจำเพาะ

If two neurons communicate repeatedly, a remarkable thing happens:

ถ้าเส้นประสาททั้งสองสื่อสารกันอย่างรวดเร็ว สิ่งที่น่าทึ่งจะเกิดขึ้น

the efficiency of communication between them increases.

ผลของการสื่อสารระหว่างพวกมันเพิ่มขึ้น

This process, called long term potentiation,

กระบวนการนี้เรียกว่า กระบวนการเสริมกำลังการ ส่งสัญญาณในระยะยาว (long-term potentiation

is considered to be a mechanism by which memories are stored long-term,

มันถูกพิจารณาว่าเป็นกระบวนการ ที่ซึ่งความทรงจำถูกจัดเก็บในระยะยาว

but how do some memories get lost?

แต่บางความทรงจำหายไปได้อย่างไร

Age is one factor.

อายุเป็นปัจจัยหนึ่ง

As we get older, synapses begin to falter and weaken,

เมื่อเราแก่ตัวขึ้น ไซแนปเริ่มที่จะตะกุกตะกัก และอ่อนแอลง

affecting how easily we can retrieve memories.

ส่งผลต่อการดึงความทรงจำของเรา

Scientists have several theories about what's behind this deterioration,

นักวิทยาศาสตร์มีทฤษฎีว่าอะไรอยู่เบื้องหลัง การเสื่อมถอยนี้

from actual brain shrinkage,

จากการหดตัวลงของสมอง

the hippocampus loses 5% of its neurons every decade

ฮิปโปแคมปัสสูญเสียเส้นประสาท ไป 5% ทุกๆ สิบปี

for a total loss of 20% by the time you're 80 years old

และการที่มันสูญเสียไปทั้งหมด 20% เมื่อเราอายุ 80 ปี

to the drop in the production of neurotransmitters,

ทำให้การผลิตสารสื่อประสาท

like acetylcholine, which is vital to learning and memory.

อย่าง อะซิทิลโคลีน ซึ่งสำคัญต่อการเรียนรู้และความทรงจำลดลง

These changes seem to affect how people retrieve stored information.

การเปลี่ยนแปลงนี้เหมือนจะมีผล ต่อการดึงข้อมูลที่ถูกเก็บไว้ของเรา

Age also affects our memory-making abilities.

อายุก็มีผลต่อการเรียกความทรงจำเช่นกัน

Memories are encoded most strongly when we're paying attention,

ความทรงจำถูกจารึกไว้ดีกว่า เมื่อเราให้ความสนใจ

when we're deeply engaged, and when information is meaningful to us.

เมื่อเราง่วนอยู่กับมันอย่างจริงจัง และเมื่อข้อมูลมีความหมายกับเรา

Mental and physical health problems, which tend to increase as we age,

ปัญหาสุขภาพทั้งทางกายและใจ มีแนวโน้มเพิ่มสูงขึ้นเมื่อเราอายุมากขึ้น

interfere with our ability to pay attention,

รบกวนความสามารถของเรา ในการเพ่งความสนใจ

and thus act as memory thieves.

และเป็นการขโมยความทรงจำ

Another leading cause of memory problems is chronic stress.

อีกหนึ่งเหตุที่เป็นที่มาของปัญหาความทรงจำ คือความเครียดเรื้อรัง

When we're constantly overloaded with work and personal responsibilites,

เมื่อเราทำงานและมีความรับผิดชอบส่วนตัว มากเกินไปเป็นเวลาต่อเนื่องยาวนาน

our bodies are on hyperalert.

ร่างกายของเราถูกกระตุ้นมากเกินไปตลอดเวลา

This response has evolved from the physiological mechanism

การตอบสนองนี้ถูกพัฒนามา จากกลไกทางกายภาพ

designed to make sure we can survive in a crisis.

ที่ถูกออกแบบมาเพื่อให้มั่นใจว่า เราจะมีชีวิตรอดจากวิกฤติ

Stress chemicals help mobilize energy and increase alertness.

สารเคมีความเครียดช่วยขับเคลื่อนพลังงาน และเพิ่มความตื่นตัว

However, with chronic stress our bodies become flooded with these chemicals,

อย่างไรก็ดี ความเครียดเรื้อรัง ทำให้ร่างกายคนเราท่วมไปด้วยสารเคมีเหล่านี้

resulting in a loss of brain cells and an inability to form new ones,

ผลก็คือทำให้สูญเสียเซลล์สมอง และไม่สามารถที่จะสร้างเซลล์ใหม่ได้

which affects our ability to retain new information.

ซึ่งส่งผลต่อความสามารถของเรา ในการรักษาข้อมูลใหม่เอาไว้

Depression is another culprit.

ความซึมเศร้าเป็นอีกหนึ่งสาเหตุของปัญหา

People who are depressed are 40% more likely to develop memory problems.

คนที่ซึมเศร้ามีความเสี่ยงมากกว่าคนปกติ 40% ที่จะมีอาการผิดปกติในเรื่องความทรงจำ

Low levels of serotonin,

ระดับที่ต่ำของซีราโทนิน

a neurotransmitter connected to arousal,

ซึ่งเป็นสารสื่อประสาท ที่มีความเกี่ยวข้องกับการกระตุ้น

may make depressed individuals less attentive to new information.

อาจทำให้คนที่ซึมเศร้า ใส่ใจกับข้อมูลใหม่ๆ น้อยลง

Dwelling on sad events in the past, another symptom of depression,

การตกอยู่ในความโศกเศร้าในอดีต เป็นอีกหนึ่งอาการของความซึมเศร้า

makes it difficult to pay attention to the present,

ทำให้มันเป็นการยาก ที่จะให้ความใส่ใจกับเหตุการณ์ปัจจุบัน

affecting the ability to store short-term memories.

ส่งผลต่อความสามารถในการจัดเก็บ ความทรงจำระยะสั้น

Isolation, which is tied to depression, is another memory thief.

การแปลกแยก ซึ่งเกี่ยวข้องกับความซึมเศร้า เป็นหัวขโมยความทรงจำอีกอย่าง

A study by the Harvard School of Public Health

การศึกษาโดยคณะสาธารณสุข มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด

found that older people with high levels of social integration

พบว่า คนที่มีอายุมาก ที่มีระดับของการเข้าสังคมสูง

had a slower rate of memory decline over a six-year period.

มีอัตราการเสื่อมถอยของความทรงจำช้า ในช่วงตลอดหกปี

The exact reason remains unclear,

เหตุผลที่แท้จริงยังคงไม่ชัดเจน

but experts suspect that

แต่ผู้เชี่ยวชาญคาดว่า

social interaction gives our brain a mental workout.

การมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคม ทำให้สมองของเราได้ออกกำลังกายทางความคิด

Just like muscle strength,

เช่นเดียวกับความแข็งแรงของกล้ามเนื้อ

we have to use our brain or risk losing it.

พวกเราต้องใช้สมองของเรา ไม่งั้นเราก็อาจเสียมันไป

But don't despair.

แต่ไม่ต้องเศร้าใจไป

There are several steps you can take

มีขั้นตอนที่คุณสามารถทำตาม

to aid your brain in preserving your memories.

เพื่อช่วยสมองของคุณ ในการรักษาความทรงจำ

Make sure you keep physically active.

ดูแลร่างกายของคุณให้แข็งแรง

Increased blood flow to the brain is helpful.

การไหลเวียนเลือดไปยังสมองที่เพิ่มขึ้นนั้น มีประโยชน์

And eat well.

และรับประทานอาหารที่ดี

Your brain needs all the right nutrients to keep functioning correctly.

สมองของคุณต้องการอาหารที่ครบถ้วนสมบูรณ์ เพื่อให้ทำงานได้อย่างถูกต้อง

And finally, give your brain a workout.

และสุดท้าย ให้สมองของคุณได้ทำงาน

Exposing your brain to challenges, like learning a new language,

ให้สมองของคุณได้รับความท้าทาย เช่น เรียนรู้ภาษาใหม่ๆ

is one of the best defenses for keeping your memories intact.

นั่นเป้นหนึ่งในการป้องกันที่ดีที่สุด ในการทำให้ความทรงจำของคุณยังอยู่ดี