How do antidepressants work? - Neil R. Jeyasingam

Translator: Natthaphan-on K Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

In the 1950s, the discovery of two new drugs

ระหว่างทศวรรษ 1950 การค้นพบยาตัวใหม่ 2 ตัว

sparked what would become a multibillion dollar market for antidepressants.

จุดประกายให้ตลาดยารักษาอาการซึมเศร้า มูลค่าหลักพันล้านถือกำเนิดขึ้น

Neither drug was intended to treat depression at all—

ยาทั้ง 2 ตัวต่างก็ไม่ได้มีจุดประสงค์ใด ๆ ในการรักษาโรคซึมเศร้า

in fact, at the time, many doctors and scientists believed psychotherapy

อันที่จริง แพทย์และนักวิทยาศาสตร์หลายคน ในขณะนั้นเชื่อว่า จิตบำบัด

was the only approach to treating depression.

เป็นหนทางเดียวในการรักษาโรคซึมเศร้า

The decades-long journey of discovery that followed

การเดินทางระยะเวลาหลายสิบปีหลังการค้นพบ

revolutionized our understanding of depression—

ได้ปฏิวัติความเข้าใจของเรา ที่มีต่อโรคซึมเศร้า

and raised questions we hadn’t considered before.

และได้ตั้งคำถามที่เราไม่เคยคิดถึงมาก่อน

One of those first two antidepressant drugs was ipronaizid,

หนึ่งในยารักษาอาการซึมเศร้า 2 ตัวแรก คือ ไอโพรไนซิด

which was intended to treat tuberculosis.

ซึ่งตั้งใจคิดค้นมาเพื่อรักษาวัณโรค

In a 1952 trial, it not only treated tuberculosis,

ในการทดสอบปี 1952 มันไม่เพียงแต่รักษาวัณโรค

it also improved the moods of patients

มันยังช่วยให้ผู้ป่วยอารมณ์ดีขึ้น

who had previously been diagnosed with depression.

ในผู้ที่เคยได้รับการวินิจฉัย ว่าป่วยด้วยโรคซึมเศร้า

In 1956, a Swiss clinician observed a similar effect when running a trial

ในปี 1956 แพทย์ชาวสวิสสังเกตเห็น ผลที่คล้ายกันระหว่างการทดสอบ

for imipramine, a drug for allergic reactions.

อิมิพรามีน ซึ่งเป็นยาสำหรับรักษาอาการแพ้

Both drugs affected a class of neurotransmitters called monoamines.

ยาทั้ง 2 ตัวส่งผลต่อหน่วยสื่อประสาท ที่ชื่อว่า โมโนอามีน

The discovery of these antidepressant drugs

การค้นพบยารักษาอาการซึมเศร้า

gave rise to the chemical imbalance theory,

ก่อให้เกิดทฤษฏีสารเคมีไม่สมดุล

the idea that depression is caused by having insufficient monoamines

เป็นทฤษฏีที่ว่า โรคซึมเศร้าเกิดจาก การมีโมโนอามีนไม่เพียงพอ

in the brain’s synapses.

ในไซแนปส์ของสมอง

Ipronaizid, imipramine, and other drugs like them

ไอโพรไนซิด อิมิพรามีนส์ และยาอื่น ๆ ที่คล้ายกัน

were thought to restore that balance

ถูกเชื่อว่าจะช่วยคืนความสมดุลนั้น

by increasing the availability of monoamines in the brain.

โดยการเพิ่มปริมาณโมโนอามีนในสมอง

These drugs targeted several different monoamines,

ยาเหล่านี้มุ่งไปที่โมโนอามีนหลายชนิด

each of which acted on a wide range of receptors in the brain.

แต่ละชนิดมีปฏิกิริยา ต่อตัวรับในสมองแตกต่างกัน

This often meant a lot of side effects,

นั่นมักจะหมายถึงการมีผลข้างเคียงที่สูง

including headaches, grogginess, and cognitive impairments

เช่นอาการปวดหัว มึนงง และเกิดความบกพร่องในการรับรู้

including difficulty with memory, thinking, and judgment.

อย่างอาการหลงลืม คิดไม่ออก และมีปัญหาด้านวิจารณญาณ

Hoping to make the drugs more targeted and reduce side effects,

ด้วยความหวังที่จะทำให้ยาเหล่านี้ มีความเจาะจงมากขึ้นและมีผลข้างเคียงน้อยลง

scientists began studying existing antidepressants

นักวิทยาศาสตร์ได้เริ่มศึกษา ยารักษาอาการซึมเศร้าที่มีอยู่

to figure out which specific monoamines were most associated

เพื่อหาคำตอบว่าโมโนอามีนชนิดใด มีเกี่ยวข้อง

with improvements in depression.

กับการรักษาโรคซึมเศร้าได้มากที่สุด

In the 1970s, several different researchers converged on an answer:

ในช่วงปี 1970 นักวิจัยหลายคนเห็นตรงกันว่า

the most effective antidepressants all seemed to act on one monoamine

ยารักษาอาการซึมเศร้าที่ได้ผลดีที่สุด ต่างก็ทำงานกับโมโนอามีนเพียงตัวเดียว

called serotonin.

ชื่อว่าเซโรโทนิน

This discovery led to the production of fluoxetine, or Prozac, in 1988.

การค้นพบครั้งนี้นำไปสู่การผลิดฟลูออกซิทีน หรือ โปรแซค ในปี 1988

It was the first of a new class of drugs

เป็นยาขนานแรกในยากลุ่มใหม่

called Selective Serotonin Reuptake Inhibitors, or SSRI’s,

ที่เรียกว่า Selective Serotonin Reuptake Inhibitors หรือ SSRIs

which block the reabsorption of serotonin, leaving more available in the brain.

ซึ่งยับยั้งการดูดกลับเซโรโทนิน ทำให้มีเซโรโทนินในสมองมากขึ้ย

Prozac worked well and had fewer side effects

โปรแซคใช้ได้ผลดีและมีผลข้างเคียงน้อย

than older, less targeted antidepressants.

กว่ายาที่เก่าและเจาะจงน้อยกว่า

The makers of Prozac also worked to market the drug

ผู้ผลิตโปรแซคนั้นยังตีตลาด

by raising awareness of the dangers of depression

ด้วยการสร้างความตระหนัก ถึงอันตรายของโรคซึมเศร้า

to both the public and the medical community.

ทั้งกับประชาชนและชุมชนทางการแพทย์

More people came to see depression as a disease

มีคนมากขึ้นที่เริ่มเห็น อาการซึมเศร้าเป็นโรค

caused by mechanisms beyond an individual’s control,

ที่เกิดขึ้นจากกลไกที่อยู่เหนือ การควบคุมของคน ๆ หนึ่ง

which reduced the culture of blame and stigmatization surrounding depression,

ซึ่งลดวัฒนธรรมการโทษ และตราบาปเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า

and more people sought help.

และมีคนมากขึ้นที่แสวงหาความช่วยเหลือ

In the 1990s, the number of people being treated for depression skyrocketed.

ระหว่างทศวรรษ 1990 จำนวนคนที่ได้รับ การรักษาโรคซึมเศร้าพุ่งสูงขึ้นอย่างมาก

Psychotherapy and other treatments fell by the wayside,

จิตบำบัดและการรักษาอื่น ๆ ถูกใช้น้อยลงเรื่อยๆ

and most people were treated solely with antidepressant drugs.

และผู้คนส่วนใหญ่ก็รักษาโดยการใช้ยา รักษาอาการซึมเศร้าเพียงอย่างเดียว

Since then, we’ve developed a more nuanced view of how to treat depression—

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เราได้เปลี่ยน มุมมองไปเล็กน้อยในการรักษาโรคซึมเศร้า

and of what causes it.

และสาเหตุการเกิดโรค

Not everyone with depression responds to SSRIs like Prozac—

ไม่ใช่ทุกคนที่มีอาการซึมเศร้า จะตอบสนองต่อ SSRIs อย่างโปรแซค

some respond better to drugs that act on other neurotransmitters,

บางคนก็ตอบสนองต่อยา ที่มีผลต่อสารสื่อประสาทอื่น ๆ ได้ดีกว่า

or don't respond to medication at all.

หรือไม่ตอบสนองต่อยาใด ๆ เลย

For many, a combination of psychotherapy and antidepressant drugs

สำหรับหลาย ๆ คน การใช้วิธีจิตบำบัด ร่วมกับการใช้ยารักษาอาการซึมเศร้า

is more effective than either alone.

มีประสิทธิภาพมากกว่า การรักษาด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง

We’re also not sure why antidepressants work the way they do:

เรายังไม่แน่ใจอีกด้วยว่าทำไมยารักษา อาการซึมเศร้าถึงมีผลแบบที่มันเป็นอยู่

they change monoamine levels within a few hours of taking the medication,

พวกมันเปลี่ยนระดับโมโนอามีน ในเวลาไม่กี่ชั่วโมงหลังจากที่กินยา

but patients usually don’t feel the benefit until weeks later.

แต่ผู้ป่วยส่วนใหญ่มักจะไม่รู้สึก ถึงผลของมันจนผ่านไปกว่าสัปดาห์

And after they stop taking antidepressants,

และหลังจากที่พวกเขาเลิกกินยา

some patients never experience depression again, while others relapse.

ผู้ป่วยบางคนก็ไม่มีอาการซึมเศร้าอีกเลย ในขณะที่บางคนกลับมาเป็นอีก

We now recognize that we don’t know what causes depression,

ตอนนี้เรารู้แล้วว่าเราไม่รู้ ว่าอะไรทำให้เกิดโรคซึมเศร้า

or why anti-depressants work.

หรือทำไมยารักษาอาการซึมเศร้าถึงใช้ได้ผล

The chemical imbalance theory is at best an incomplete explanation.

ทฤษฎีความไม่สมดุลของสารเคมีนั้น ก็เป็นได้แค่คำอธิบายที่ไม่สมบูรณ์

It can’t be a coincidence that almost all the antidepressants

มันไม่มีทางเป็นเรื่องบังเอิญ ที่ยารักษาอาการซึมเศร้าเกือบทั้งหมด

happen to act on serotonin,

ล้วนมีผลต่อเซโรโทนิน

but that doesn’t mean serotonin deficiency is the cause of depression.

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าการขาดเซโรโทนิน เป็นสาเหตุของโรคซึมเศร้า

If that sounds odd, consider a more straightforward example:

ถ้าสิ่งนี้ฟังดูแปลก ลองคิดถึง ตัวอย่างที่ตรงไปตรงมากว่านี้

steroid creams can treat rashes caused by poison ivy—

ครีมสเตียรอยด์สามารถรักษาผื่น ที่เกิดจากไม้เลื้อยที่มีพิษได้

the fact that they work doesn’t mean steroid deficiency

การที่ครีมใช้ได้ผล ไม่ได้แปลว่าการขาดสเตียรอยด์

was the cause of the rash.

เป็นสาเหตุของผื่นนี้

We still have a ways to go in terms of understanding this disease.

เรายังต้องใช้เวลาอีกมาก ในการทำความเข้าใจโรคนี้

Fortunately, in the meantime, we have effective tools to treat it.

ยังโชคดีที่ในระหว่างนี้ เรามีเครื่องมือ ที่มีประสิทธภาพในการรักษามัน