How do antidepressants work? - Neil R. Jeyasingam

Translator: sadegh vn Reviewer: shirin etebar

In the 1950s, the discovery of two new drugs

در دهه ۱۹۵۰، کشف دو داروی جدید

sparked what would become a multibillion dollar market for antidepressants.

باعث ایجاد بازار چند میلیارد دلاری داروهای ضدافسردگی شد.

Neither drug was intended to treat depression at all—

هیچ یک از این دارو‌ها ابداً برای درمان افسردگی ساخته نشده بودند

in fact, at the time, many doctors and scientists believed psychotherapy

در واقع، در آن زمان، بسیاری از دکتر‌ها و دانشمندان معتقد بودند که روان‌درمانی

was the only approach to treating depression.

تنها راه درمان افسردگی است.

The decades-long journey of discovery that followed

مسیر چند دهه‌ای تحقیقات اجازه داد تا

revolutionized our understanding of depression—

دانش ما از افسردگی متحول شود ـــ

and raised questions we hadn’t considered before.

سؤالاتی به ذهنمان برسد که قبلا به آن‌ها توجه نکرده بودیم.

One of those first two antidepressant drugs was ipronaizid,

یکی از آن دو داروی ضدافسردگی ایپرونیازید نام داشت

which was intended to treat tuberculosis.

که برای درمان بیماری سل مؤثر بود.

In a 1952 trial, it not only treated tuberculosis,

در یک آزمایش در ۱۹۵۲، آن دارو نه‌تنها سل را درمان کرد،

it also improved the moods of patients

بلکه خلق و خوی بیمارانی را که

who had previously been diagnosed with depression.

قبلا سابقه افسردگی داشتند بهبود بخشید.

In 1956, a Swiss clinician observed a similar effect when running a trial

در ۱۹۵۶، یک پزشک بالینی سوئیسی در هنگام اجرای آزمایش بر روی

for imipramine, a drug for allergic reactions.

ایمی‌پرامین، دارویی برای واکنش‌های آلرژیک، اثر مشابه‌ای دریافت کرد.

Both drugs affected a class of neurotransmitters called monoamines.

هر دو دارو بر دسته‌ای از انتقال‌دهنده‌های عصبی به نام مونو‌آمین تأثیر می‌گذارند.

The discovery of these antidepressant drugs

کشف این دارو‌های ضدافسردگی

gave rise to the chemical imbalance theory,

باعث ایجاد نظریه عدم تعادل شیمیایی مغز شد،

the idea that depression is caused by having insufficient monoamines

نظریه‌ای که اشاره دارد افسردگی ناشی از کمبود مونو‌آمین

in the brain’s synapses.

در سیناپس‌های مغز است.

Ipronaizid, imipramine, and other drugs like them

تصور می‌شد که ایپرونیازید، ایمی‌پرامین، و دارو‌های مشابه این‌ها

were thought to restore that balance

با افزایش دسترسی به مونو‌آمین در مغز

by increasing the availability of monoamines in the brain.

این تعادل را بر می‌گردانند.

These drugs targeted several different monoamines,

این دارو‌ها چندین مونو‌آمین مختلف را مورد هدف قرار می‌دهند

each of which acted on a wide range of receptors in the brain.

که هر کدامشان بر گیرنده‌های زیادی در مغز تاثیر می‌گذارند.

This often meant a lot of side effects,

این اغلب به معنای عوارض جانبی بسیاری

including headaches, grogginess, and cognitive impairments

مانند سر‌درد، سستی و اختلالات شناختی

including difficulty with memory, thinking, and judgment.

مانند مشکل در حافظه، فکر کردن و قدرت تشخیص است.

Hoping to make the drugs more targeted and reduce side effects,

دانشمندان به امید هدفمند‌تر شدن دارو‌ها و کاهش عوارض جانبی،

scientists began studying existing antidepressants

مطالعه بر روی دارو‌های ضدافسردگی موجود را آغاز کردند

to figure out which specific monoamines were most associated

تا بفهمند کدام مونو‌آمین‌ها بیشتر با

with improvements in depression.

بهبود افسردگی مرتبط هستند.

In the 1970s, several different researchers converged on an answer:

در دهه ۱۹۷۰، تحقیقات متعددی برای رسیدن به این پاسخ انجام شد:

the most effective antidepressants all seemed to act on one monoamine

به نظر می‌رسید مؤثر‌ترین دارو‌های ضدافسردگی بر روی یک مونو‌آمین خاص

called serotonin.

به نام سروتونین اثر می‌گذاشتند.

This discovery led to the production of fluoxetine, or Prozac, in 1988.

این اکتشاف منجر به تولید داروی فلوکستین با نام تجاری پروزاک در ۱۹۸۸ شد.

It was the first of a new class of drugs

این اولین محصول از نسل جدید دارو‌ها بود

called Selective Serotonin Reuptake Inhibitors, or SSRI’s,

که بازدارنده بازجذب سروتونین یا SSRI نامیده می‌شد،

which block the reabsorption of serotonin, leaving more available in the brain.

که مانع از بازجذب سروتونین شده و آن را بیشتر در دسترس مغز قرار می‌دهد.

Prozac worked well and had fewer side effects

پروزاک به‌خوبی کار می‌کرد و عوارض جانبی کمتری

than older, less targeted antidepressants.

نسبت به ضدافسردگی‌های قدیمی و با هدفمندی کمتر داشت.

The makers of Prozac also worked to market the drug

سازندگان پروزاک برای افزایش آگاهیِ

by raising awareness of the dangers of depression

عموم مردم و جامعه پزشکی از خطرات افسردگی

to both the public and the medical community.

آن را وارد بازار کردند.

More people came to see depression as a disease

بیشتر مردم افسردگی را به چشم یک بیماری

caused by mechanisms beyond an individual’s control,

ناشی از مکانیسم‌هایی خارج از کنترل فرد می‌دیدند،

which reduced the culture of blame and stigmatization surrounding depression,

که باعث کاهش فرهنگ سرزنش و بدنامی اجتماعی در مورد افسردگی شد

and more people sought help.

و کاری کرد افراد بیشتری درخواست کمک کنند.

In the 1990s, the number of people being treated for depression skyrocketed.

در دهه ۱۹۹۰، تعداد افرادی که تحت درمان افسردگی قرار می‌گرفتند، بسیار افزایش یافت.

Psychotherapy and other treatments fell by the wayside,

روان‌درمانی و سایر روش‌های درمان کنار گذاشته شد

and most people were treated solely with antidepressant drugs.

و اکثر افراد تنها با دارو‌های ضدافسردگی درمان می‌شدند.

Since then, we’ve developed a more nuanced view of how to treat depression—

از آن زمان به بعد، ما دیدگاه متفاوت‌تری نسبت به روش درمان افسردگی

and of what causes it.

و عوامل بروز آن پیدا کردیم.

Not everyone with depression responds to SSRIs like Prozac—

دارو‌های SSRI مانند پروزاک بر روی همه افراد افسرده کارساز نیست ـــ

some respond better to drugs that act on other neurotransmitters,

برخی‌ها به دارو‌هایی که روی دیگر انتقال‌دهنده‌های عصبی تاثیر می‌گذارند،

or don't respond to medication at all.

بهتر پاسخ می‌دادند و یا کلاً به هیچ دارویی پاسخ نمی‌دادند.

For many, a combination of psychotherapy and antidepressant drugs

برای بیشتر افراد، ترکیب روان‌درمانی و دارو‌های ضدافسردگی

is more effective than either alone.

مؤثر‌تر از استفاده تنها از هر‌کدام است.

We’re also not sure why antidepressants work the way they do:

ما همچنین هنوز مطمئن نیستیم که چرا دارو‌های ضدافسردگی اینگونه عمل می‌کنند:

they change monoamine levels within a few hours of taking the medication,

آن‌ها سطح مونو‌آمین را در عرض چند ساعت پس از مصرف تغییر می‌دهند،

but patients usually don’t feel the benefit until weeks later.

اما بیماران معمولا اثرات بهبودی را تا چند هفته بعد حس نمی‌کنند.

And after they stop taking antidepressants,

و پس از اینکه مصرف دارو‌ها را قطع می‌کنند،

some patients never experience depression again, while others relapse.

در برخی افراد افسردگی دوباره رخ نمی‌دهد، در برخی دیگر هم عود می‌کند.

We now recognize that we don’t know what causes depression,

ما الان فهمیدیم که نمی‌دانیم چه عاملی باعث بروز افسردگی می‌شود

or why anti-depressants work.

یا دارو‌های ضدافسردگی چگونه عمل می‌کنند.

The chemical imbalance theory is at best an incomplete explanation.

نظریه عدم تعادل شیمیایی در بهترین حالت توضیح ناقصی است.

It can’t be a coincidence that almost all the antidepressants

این اتفاقی نیست که تقریبا تمام دارو‌های ضدافسردگی

happen to act on serotonin,

بر سروتونین اثر می‌گذارند،

but that doesn’t mean serotonin deficiency is the cause of depression.

اما این بدین معنی نیست که کمبود سروتونین عامل افسردگی است.

If that sounds odd, consider a more straightforward example:

اگر عجیب به نظر می‌رسد این مثال ساده‌تر را در نظر بگیرید:

steroid creams can treat rashes caused by poison ivy—

کرم‌های استروئید می‌توانند ضایعات پوستی ناشی از پیچک‌های سمی را درمان کنند.

the fact that they work doesn’t mean steroid deficiency

اما این به این معنی نیست که کاهش استروئید

was the cause of the rash.

باعث بروز ضایعه پوستی می‌شود.

We still have a ways to go in terms of understanding this disease.

ما هنوز راه زیادی برای سر در آوردن از این بیماری در پیش داریم.

Fortunately, in the meantime, we have effective tools to treat it.

خوشبختانه، در حال حاضر، ابزار‌های مؤثری برای درمان آن در دست داریم.