6 myths about the Middle Ages that everyone believes - Stephanie Honchell Smith

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Myo Aung

Medieval Europe.

အလယ်ခေတ် ဥရောပပါ။

Where unbathed, sword-wielding knights ate rotten meat,

ပုတ်နေတဲ့ အသားကို ရေမချိုးတဲ့ ဓားကိုင် သူရဲကောင်းတွေ စားတာ၊

thought the Earth was flat, defended chastity-belt wearing maidens,

ကမ္ဘာက ပြားတယ်ဆိုတဲ့အတွေး၊အပျိုစင်တွေကို ဗြဟ္မစရိယ ခါးစည်းဝတ်ပြီး ကာာကွယ်တာ၊

and tortured their foes with grisly gadgets.

ရန်သူတွေကို ထိတ်လန့်စရာ ကိရိယာတွေနဲ့ ညှဉ်းပန်းတာ။

Except... this is more fiction than fact.

တစ်ခုပဲ အဖြစ်မှန်ထက် စိတ်ကူးယဉ် ပိုများနေတယ်။

So, where do all the myths about the Middle Ages come from?

ဒီတော့ အလယ်ခေတ် ယုံမှတ်မှားမှုအားလုံးက ဘယ်က လာတာလဲ။

And what were they actually like?

အမှန်တကယ် ဒါတွေက ဘယ်လိုမျိူးတွေလဲ။

The “Middle Ages” refers to a 1,000-year timespan,

“အလယ်ခေတ်တွေ” ဆိုတာက ၅ ရာစု ရောမ ကျဆုံးချိန်ကနေ

stretching from the fall of Rome in the 5th century

၁၅ ရာစု အီတလီ ပြန်လည်ဆန်းသစ်ရေးအထိ

to the Italian renaissance in the 15th.

နှစ် ၁,၀၀၀ ကာလကို ရည်ညွှန်းတာပါ။

Though it’s been applied to other parts of the world,

ဒါက ကမ္ဘာ့ တခြားဒေသတွေနဲ့ သက်ဆိုင်ပေမဲ့၊

the term traditionally refers specifically to Europe.

အစဉ်အလာအရတော့ ဥရောပကို သတ်သတ်မှတ်မှတ် ရည်ညွှန်းတာပါ။

One misconception is that medieval people were all ignorant and uneducated.

နားလည်မှုမှားတာတစ်ခုက အလယ်ခေတ် လူတွေ အားလုံးက ဗဟုအသိနည်းပြီး ပညာမတတ်ဘူးဆိုတာပါ။

For example, a 19th century biography of Christopher Columbus

ဥပမာ၊ ကမ္ဘာက ပြားနေတယ်လို့ အလယ်ခေတ် ဥရောပသားတွေ ယူဆကြတယ်လို့

incorrectly purported that medieval Europeans thought the Earth was flat.

၁၉ ရာစု ခရစ္စတိုဖာ ကိုလံဘတ်စ်ရဲ့ အတ္ထုပ္ပတ္တိက မှားယွင်းစွာဆိုထားတယ်။

Sure, many medieval scholars describe the Earth as the center of the universe—

အလယ်ခေတ် ပညာရှင်များစွာက ကမ္ဘာမြေကို စကြဝဠာရဲ့ ဗဟိုအဖြစ် ဖော်ပြကြပေမဲ့

but there wasn't much debate as to its shape.

ပုံသဏ္ဌာန်နဲ့ပတ်သက်ပြီး ငြင်းခုံမှု တွေ သိပ်မရှိတာ သေချာတယ်။

A popular 13th century text was literally called “On the Sphere of the World.”

ခေတ်စာတဲ့ ၁၃ ရာစုစာသားကို “ကမ္ဘာ့ စက်လုံးပေါ်မှာ”လို့ တိုက်ရိုက် ခေါ်ခဲ့တယ်။

And literacy rates gradually increased during the Middle Ages

စာတတ်မြောက်မှုနှုန်းက အလယ်ခေတ် အတွင်း ဘုန်းကြီးကျောင်းတွေ၊

alongside the establishment of monasteries, convents and universities.

သီလရှင်ကျောင်းတွေနဲ့ တက္ကသိုလ်တွေ တည်ထောင်တာနဲ့အတူ တဖြည်းဖြည်း တိုးလာခဲ့တယ်။

Ancient knowledge was also not “lost”;

ရှေးဟောင်း အသိပညာကလည်း မ“ပျောက်ဆုံး” ဘူး။

Greek and Roman texts continued to be studied.

ဂရိနဲ့ ရောမ စာသားတွေကို ဆက်လေ့လာခဲ့ကြတာပါ။

The idea that medieval people ate rotten meat and used spices to cover the taste

အလယ်ခေတ် လူတွေဟာ အသားပုပ်ကို စားပြီး အရသာ ပြောင်းဖို့ အမွှေးနံ့သာတွေ သုံးတယ်ဆိုတဲ့

was popularized in the 1930s by a British book.

အယူအဆက ၁၉၃၀ လွန်နှစ်တွေမှာ ဗြိတိသျှ စာအုပ်တစ်အုပ်မှာ ခေတ်စားခဲ့တယ်။

It misinterpreted one medieval recipe

ဒါက အလယ်ခေတ် ချက်နည်းကို နားလည်မှုလွဲတာဖြစ်ပြီး

and used the existence of laws barring the sale of putrid meat

ဒါကို ပုံမှန် စားသုံးတဲ့ သက်သေအဖြစ် အသားပုပ် ရောင်းချတာကို

as evidence it was regularly consumed.

တားမြစ်တဲ့ တည်ဆဲ ဥပဒေတွေကို အသုံးပြုခဲ့တယ်။

In fact, medieval Europeans avoided rancid foods

အမှန်က အလယ်ခေတ် ဥရောပသားတွေဟာ ဆီချေးစော်နံတဲ့ အစာတွေကို ရှောင်ပြီး

and had methods for safely preserving meats,

ဆားနဲ့ ပြုပြင်တာလို အသားတွေကို ဘေးကင်းကင်း

like curing them with salt.

တာရှည်ခံဖို့ နည်းလမ်းတွေ ရှိခဲ့တယ်။

Spices were popular.

ဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင်တွေ ခေတ်စားခဲ့တယ်။

But they were oftentimes pricier than meat itself.

ဒါပေမဲ့ ဒါတွေက မကြာခဏဆိုသလို အသားထက် ပိုဈေးကြီးတယ်။

So if someone could afford them, they could also buy unspoiled food.

ဒါကြောင့် တစ်ယောက်ယောက်က ဝယ်နိုင်ရင် မပျက်စီးတဲ့ အစာကိုလည်း ဝယ်နိုင်ပါတယ်။

Meanwhile, the 19th century French historian Jules Michelet

ဒီအတောအတွင်း ၁၉ ရာစု ပြင်သစ် သမိုင်းပညာရှင် ယူးလ် မိရှဲလက်က

referred to the Middle Ages as “a thousand years without a bath.”

က အလယ်ခေတ်ကို “ရေမချိုးတဲ့ နှစ်တစ်ထောင်” လို့ ဖော်ပြခဲ့ပေမဲ့

But even small towns boasted well-used public bathhouses.

မြို့လေးတွေတောင် ကောင်းကောင်း သုံးတဲ့ အများသုံး ရေချိုးခန်းတွေကို ဂုဏ်ယူခဲ့တာပါ။

People lathered up with soaps made of things

လူတွေဟာ တိရစ္ဆာန်အဆီ၊ပြာ၊ မွှေးကြိုင်တဲ့

like animal fat, ash, and scented herbs.

အရွက်တွေနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ဆပ်ပြာတွေ တိုက်ခဲ့ကြတယ်။

And they used mouthwash, teeth-scrubbing cloths with pastes and powders,

သူတို့ဟာ ခံတွင်းနံကောင်းဖို့အတွက် ပလုပ်ကျင်းဆေးတွေ၊ အနှစ်တွေ၊ အမှုန့်ပါတဲ့

and spices and herbs for fresh-smelling breath.

သွားတိုက် အဝတ်စတွေ၊ အမွှေးနံ့သာတွေ၊ အပင်တွေကို သုံးကြတယ်။

So, how about medieval torture devices?

ဒီတော့ အလယ်ခေတ် နှိပ်စက်တဲ့ ကိရိယာတွေကကော။

In the 1890s, a collection of allegedly “terrible relics of a semi-barbarous age”

၁၈၉၀ နှစ်လွန်တွေမှာ “လူရိုင်းတစ်ပိုင်း ခေတ်ရဲ့ ကြောက်စရာ အမွေအနှစ်များ ” ဆိုတဲ့

went on tour.

စုဆောင်းမှုကို ပြသခဲ့တယ်။

Among them: the Iron Maiden, which fascinated viewers with its spiked doors—

ဒါတွေထဲက ကြည့်ရှုသူတွေကို စိတ်ဝင်စားစေခဲ့ တာက ဆူးချွန် တံခါးတွေပါတဲ့ Iron Maiden ပါ၊

but it was fabricated, possibly just decades before.

ဒါပေမဲ့ ဒါက အရင် ဆယ်စုနှစ်တွေမှာ လုပ်ခဲ့တာဖြစ်နိုင်တယ်။

And there’s no indication Iron Maidens actually existed in the Middle Ages.

အလယ်ခေတ်မှာ Iron Maidens တွေဟာ တည်ရှိခဲ့တယ်ဆိုတဲ့ လက္ခဏာမရှိဘူး။

The “Pear of Anguish,” meanwhile, did exist—

ဒီအတောအတွင်း ” Pear of Anguish ” တည်ရှိခဲ့ပေမဲ့

but probably later on and it couldn’t have been used for torture.

နောက်ပိုင်းမှာ ဖြစ်လောက်ပြီး နှိပ်စက်မှုအတွက် အသုံးမပြုခဲ့လောက်ဘူး။

It may have just been a shoe-stretcher.

ဒါက ဖိနပ် ခင်းပြားတစ်ခုသာဖြစ်လောက်တယ်။

Indeed, many ostensibly medieval torture devices are far more recent inventions.

တကယ်က အလယ်ခေတ် နှိပ်စက်မှု ကိရိယာများစွာက မကြာသေးမီက တီထွင်ခဲ့တာတွေလို့ ထင်ရတယ်။

Medieval legal proceedings were overall less gruesome than these gadgets suggest.

အလယ်ခေတ် တရားစွဲဆိုမှုတွေက ဒီကိရိယာတွေက ညွှန်းတာထက် ယေဘုယျ ထိတ်လန့်စရာ ပိုနည်းတယ်။

They included fines, imprisonment, public humiliation,

ဒါတွေမှာ ဒဏ်ငွေတွေ၊ ထောင်ဒဏ်တွေ၊ အများရှေ့မှာ အရှက်ခွဲတာတွေနဲ့

and certain forms of corporal punishment.

ရိုက်နှက်ပြစ်ဒဏ်ပေးတာတချို့ ပါဝင်ခဲ့တယ်။

Torture and executions did happen,

နှိပ်စက်မှု၊ကွပ်မျက်မှုတွေ ဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့၊

but especially violent punishments, like drawing and quartering,

အထူးသဖြင့် ကြိုးမိန့်ပေးတာလို ပြင်းထန်တဲ့ ပြစ်ဒဏ်တွေဟာ

were generally reserved for crimes like high treason.

အများအားဖြင့် ကြီးလေးတဲ့သစ္စာဖောက်မှုလို ရာဇဝတ်မှုတွေအတွက် ကန့်သတ်ထားတာပါ။

Surely chastity belts were real, though, right?

ဒါပေမဲ့ ဗြဟ္မစရိယ ခါးစည်းတွေ တကယ်ရှိခဲ့တာ သေချာလား၊

Probably not.

မဖြစ်နိုင်လောက်ဘူး။

They were first mentioned by a 15th century German engineer, likely in jest,

ဒါတွေကို ၁၅ ရာစု ဂျာမန် အင်ဂျင်နီယာ တစ်ယောက်က ပထမဆုံး ဖော်ပြခဲ့တာပါ၊ ဟာသထဲမှာ

alongside fart jokes and a device for invisibility.

မမြင်ရတဲ့ ကိရိယာနဲ့အတူ ပေါတောတော ပြက်လုံးတွေဖြစ်ပုံရတယ်။

From there, they became popular subjects of satire

အဲဒီကနေ လူကြိုက်များတဲ့ သရော်တဲ့ အကြောင်းအရာတွေဖြစ်လာပြီး

that were later mistaken for medieval reality.

နောက်ပိုင်းမှာ အလယ်ခေတ် အဖြစ်မှန်လို့ မှားသွားခဲ့တာပါ။

အလယ်ခေတ်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ အတွေးအခေါ်တွေက

Ideas about the Middle Ages have varied

depending on the interest of those in later times.

နှောင်းခေတ်က လူတွေရဲ့စိတ်ဝင်စားမှု အပေါ်မူတည်ကာ ကွဲပြားတယ်။

The term— along with the pejorative “Dark Ages”—

ရှုတ်ချချိုးနှိမ်တာနဲအတူ Dark Ages” ဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းက

was popularized during the 15th and 16th centuries

မတိုင်ခင်နဲ့ နောက်ပိုင်းမှာ လာတဲ့ ဂန္ထဝင်နဲ့ ခေတ်သစ်ကာလတွေကို

by scholars biased toward the Classical and Modern periods

ဘက်လိုက်တဲ့ ပညာရှင်တွေကြောင့် ၁၅ ရာစု နဲ့ ၁၆ ရာစု မှာ

that came before and after.

ရေပန်းစားလာခဲ့တယ်။

And, as Enlightenment thinkers celebrated their dedication to reason,

အမြင်ထွန်းလင်းမှု အတွေးအခေါ်ပညာရှင်တွေက ဆင်ခြင်ဖို့ ရည်စူးမှုကို ဂုဏ်ပြုလာတော့

they depicted medieval people as superstitious and irrational.

အလယ်ခေတ်လူတွေကို အယူသီးပြီး အဆင်ခြင်မဲ့သူတွေအဖြစ် သရုပ်ဖော်ခဲ့ကြတယ်။

In the 19th century, some Romantic European nationalist thinkers— well—

၁၉ ရာစုမှာ ရိုမန်တစ် ဥရောပ အမျိုးသားရေး အတွေးအခေါ်ပညာရှင်တချို့က အလယ်ခေတ်ကို

romanticized the Middle Ages.

စိတ်ကူးယဉ်ဆန်ဆန်ပုံဖော်ခဲ့တယ်။

They described isolated, white, Christian societies,

သူတို့က သူရဲ ကောင်းစိတ်ဓာတ်နဲ့ အံ့ဖွယ် ဇာတ်လမ်းတွေကို

emphasizing narratives of chivalry and wonder.

အလေးပေးရင်း သီးခြား လူဖြူ၊ ခရစ်ယာန်အဖွဲ့အစည်းတွေကိုသရုပ်ဖော်တယ်။

But knights played minimal roles in medieval warfare.

ဒါပေမဲ့ သူရဲကောင်းတွေက အလယ်ခေတ် စစ်ပွဲမှာ အနည်းငယ်သာ ပါခဲ့တာပါ။

And the Middle Ages saw large-scale interactions.

အလယ်ခေတ်မှာ ဧရာမ ဆက်သွယ်မှုတွေကို မြင်ရတယ်။

Ideas flowed into Europe along Byzantine, Muslim, and Mongol trade routes.

အတွေးအခေါ်တွေက ဘိုင်ဇန်တင်မွတ်စလင်မွန်ဂို ကုန်သွယ်လမ်းတစ်လျှောက် ဥရောပကို စီးဝင်တယ်။

And merchants, intellectuals, and diplomats of diverse origins

ကွဲပြားတဲ့ ဇာစ်မြစ်တွေရှိတဲ့ ကုန်သည်တွေ၊ ပညာရှင်တွေနဲ့ သံတမန်တွေဟာ

visited medieval European cities.

အလယ်ခေတ် ဥရောပမြို့တွေဆီ လည်ပတ်ခဲ့ကြတယ်။

The biggest myth may be that the millennium of the Middle Ages

အကြီးမားဆုံး ယုံမှတ်မှားမှုကကတော့ အလယ်ခေတ်ရဲ့ ထောင်စုနှစ်တွေဟာ

amounts to one distinct, cohesive period of European history at all.

ဥရောပ သမိုင်းရဲ့ ကွဲပြား၊ပေါင်းစည်းနေတဲ့ ကာလတစ်ခုဖြစ်တယ်ဆိုတာဖြစ်လောက်တယ်။

ဒါတွေ မဖြစ်ခဲ့တာထက် ဖြစ်ခဲ့တာ ပိုနည်း တယ်လို့ မူလက သတ်မှတ်ခဲ့တဲ့ အလယ်ခေတ်တွေဟာ

Originally defined less by what they were than what they weren’t,

the Middle Ages became a ground for dueling ideas—

အဖြစ်မှန်ထက် စိတ်ကူးယဉ်ကို ပိုလောင်စာဖြည့်တဲ့ ဝိရောဓိ

fueling more fantasy than fact.

အတွေးအခေါ် တွေအတွက် နောက်ခံတစ် ခု ဖြစ်လာခဲ့တာပါ။