6 myths about the Middle Ages that everyone believes - Stephanie Honchell Smith

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Pari A

Medieval Europe.

اروپای قرون وسطی.

Where unbathed, sword-wielding knights ate rotten meat,

جایی بدون حمام که شوالیه‌های شمشیردار گوشت فاسد می‌خوردند،

thought the Earth was flat, defended chastity-belt wearing maidens,

فکر می‌کردند زمین تخت است، برای حفظ عفت زنان از کمربند فلزی استفاده می‌کردند،

and tortured their foes with grisly gadgets.

و دشمنان خود را با ابزارهای هولناک شکنجه می‌کردند.

Except... this is more fiction than fact.

منتها... بیشتر اینها افسانه است تا واقعیت.

So, where do all the myths about the Middle Ages come from?

خب، تمام این افسانه‌ها درباره قرون وسطی از کجا آمده‌اند؟

And what were they actually like?

و واقعیت این دوران چگونه بوده است؟

The “Middle Ages” refers to a 1,000-year timespan,

«قرون وسطی» به یک فاصله زمانی هزارساله اطلاق می‌شود،

stretching from the fall of Rome in the 5th century

که از سقوط روم در قرن پنجم شروع و در قرن پانزدهم میلادی

to the Italian renaissance in the 15th.

با رنسانس ایتالیا پایان می‌یابد.

Though it’s been applied to other parts of the world,

اگر چه این عنوان در بخش‌های دیگر دنیا هم استفاده می‌شود،

the term traditionally refers specifically to Europe.

این عنوان بطور سنتی مختص اروپاست.

One misconception is that medieval people were all ignorant and uneducated.

یک بدفهمی این است که مردم قرون وسطی همه جاهل و بی‌سواد بوده‌اند.

For example, a 19th century biography of Christopher Columbus

برای مثال، یک بیوگرافی قرن نوزدهمی از کریستف کلمب

incorrectly purported that medieval Europeans thought the Earth was flat.

به اشتباه گزارش می‌دهد که اروپاییان قرون وسطی فکر می‌کردند زمین تخت است.

Sure, many medieval scholars describe the Earth as the center of the universe—

مطمئناً بسیاری از علمای قرون وسطی زمین را مرکز جهان می‌دانستند،

but there wasn't much debate as to its shape.

اما بحث چندانی حول شکل زمین وجود نداشت.

A popular 13th century text was literally called “On the Sphere of the World.”

عنوان یک متن مشهور در قرن سیزدهم «بر روی کره زمین» بود.

And literacy rates gradually increased during the Middle Ages

و نرخ باسوادی به تدریج در طول قرون وسطی

alongside the establishment of monasteries, convents and universities.

از طریق تاسیس صومعه‌ها، دیرها و دانشگاه‌ها افزایش یافت.

Ancient knowledge was also not “lost”;

دانش باستانی هم از دست نرفته بود؛

Greek and Roman texts continued to be studied.

متون رومی و یونانی همچنان مطالعه می‌شد.

The idea that medieval people ate rotten meat and used spices to cover the taste

ایده گوشت فاسد خوردن مردم قرون وسطی و مزه دار کردن آن با استفاده از ادویه،

was popularized in the 1930s by a British book.

در دهه ۱۹۳۰، از طریق یک کتاب بریتانیایی رواج پیدا کرد.

It misinterpreted one medieval recipe

این کتاب با سوءتعبیر از دستور پختی قرون وسطایی،

and used the existence of laws barring the sale of putrid meat

وجود قوانینی مبنی بر ممنوعیت فروش گوشت فاسد را

as evidence it was regularly consumed.

شاهدی بر مصرف رایج آن تلقی کرده است.

In fact, medieval Europeans avoided rancid foods

در حقیقت، اروپاییان قرون وسطی از غذاهای متعفن دوری می‌کردند

and had methods for safely preserving meats,

و روش‌هایی ایمن برای حفظ گوشت به کار می‌بردند،

like curing them with salt.

مثل نمک سود کردن.

Spices were popular.

ادویه‌جات رایج بود.

But they were oftentimes pricier than meat itself.

اما معمولاً از خود گوشت گران‌تر بودند.

So if someone could afford them, they could also buy unspoiled food.

اگر کسی از عهده خرید آن بر می‌آمد می‌توانست غذای غیرفاسد هم بخرد.

Meanwhile, the 19th century French historian Jules Michelet

همچنین، مورخ فرانسوی قرن نوزدهم، ژول میشله

referred to the Middle Ages as “a thousand years without a bath.”

قرون وسطی را «هزار سال بدون حمام» دانسته است.

But even small towns boasted well-used public bathhouses.

در صورتی که حتی روستاهای کوچک هم از حمام‌های عمومی برخوردار بودند.

People lathered up with soaps made of things

افراد خود را با کف صابون‌هایی تهیه شده از

like animal fat, ash, and scented herbs.

چربی حیوانی، خاکستر و گیاهان خوشبو می‌شستند.

And they used mouthwash, teeth-scrubbing cloths with pastes and powders,

و همچنین از دهان‌شوی، پارچه‌های دندان‌شوی به همراه خمیر و پودر،

and spices and herbs for fresh-smelling breath.

و طعم‌دهنده و گیاهان برای خوشبو کردن دهان بهره می‌بردند.

So, how about medieval torture devices?

خب، در مورد ابزار شکنجه قرون وسطی چطور؟

In the 1890s, a collection of allegedly “terrible relics of a semi-barbarous age”

در دهه ۱۸۹۰، مجموعه‌ای از ظاهراً «بقایای وحشتناک قرون نیمه بربریت»

went on tour.

خبرساز شد.

Among them: the Iron Maiden, which fascinated viewers with its spiked doors—

در میان آن‌ها: جامه آهنی تیغدار که بینندگان را با درب‌های تیغدارش شکه کرد،

but it was fabricated, possibly just decades before.

اما این آلت شکنجه احتمالاً تنها چند دهه قبل ساخته شده بود.

And there’s no indication Iron Maidens actually existed in the Middle Ages.

و هیچ اشاره‌ای مبنی بر وجود جامه آهنی تیغدار در قرون وسطی وجود ندارد.

The “Pear of Anguish,” meanwhile, did exist—

البته «گلابی شکنجه» وجود داشت،

but probably later on and it couldn’t have been used for torture.

ما احتمالاً بعدها و نمی‌توانست ‬ ‫برای شکنجه استفاده شده باشد.‬

It may have just been a shoe-stretcher.

شاید فقط برای کش آوردن کفش بوده است.

Indeed, many ostensibly medieval torture devices are far more recent inventions.

در واقع، بسیاری از ابزارهای بظاهر شکنجه قرون وسطی، بیشتر اختراعات اخیر بوده‌اند.

Medieval legal proceedings were overall less gruesome than these gadgets suggest.

اقدامات قانونی در قرون وسطی بطور کلی در حد این ابزارها مخوف نبوده‌اند.

They included fines, imprisonment, public humiliation,

احکام قانونی بیشتر جرایم نقدی، زندان، تحقیر عمومی،

and certain forms of corporal punishment.

و اشکال خاصی از تنبیه‌های جسمی را در بر می‌گرفت.

Torture and executions did happen,

شکنجه و اعدام اتفاق می‌افتاد،

but especially violent punishments, like drawing and quartering,

اما تنبیهات خشنی مثل با اسب کشاندن و بدن را چهار تکه کردن،

were generally reserved for crimes like high treason.

بطور کلی برای جرایمی مثل خیانت‌های بزرگ به کار می‌رفت.

Surely chastity belts were real, though, right?

مطمئناً کمربندهای فلزی عفت واقعی بودند، درست است؟

Probably not.

احتمالاً خیر.

They were first mentioned by a 15th century German engineer, likely in jest,

این ابزار ابتدا توسط یک مهندس آلمانی قرن پانزدهم ذکر شده است، احتمالاً برای طنز،

alongside fart jokes and a device for invisibility.

به همراه جوک‌های مربوط به باد شکم و ابزاری برای نامرئی شدن.

From there, they became popular subjects of satire

از آنجا، موضوع مشهوری شد برای طنز

that were later mistaken for medieval reality.

که پس از آن به اشتباه از واقعیات قرون وسطی محسوب شد.

Ideas about the Middle Ages have varied

بر حسب علایق آیندگان، دیدگاه‌ها

depending on the interest of those in later times.

در مورد قرون وسطی تغییر کرده است.

The term— along with the pejorative “Dark Ages”—

عنوان تحقیرآمیز «قرون سیاه»،

was popularized during the 15th and 16th centuries

در طی قرون پانزدهم و شانزدهم رایج شد،

by scholars biased toward the Classical and Modern periods

آن هم توسط علمایی که نسبت به تفاوت دوران کلاسیک و مدرن و آنچه

that came before and after.

قبل و بعد بوده است، متعصب بودند.

And, as Enlightenment thinkers celebrated their dedication to reason,

و اینکه متفکرین عصر روشنگری مشارکت خود در این دستاورد را ارج می‌نهادند،

they depicted medieval people as superstitious and irrational.

و مردم قرون وسطی را خرافاتی و غیرعقلانی تصویر می‌کردند.

In the 19th century, some Romantic European nationalist thinkers— well—

در قرن نوزدهم، برخی متفکرین وطن‌پرست و رمانتیک -خوب -

romanticized the Middle Ages.

تصویری خیالی از قرون وسطی عرضه کردند.

They described isolated, white, Christian societies,

آنها جامعه‌ای منزوی، سفید پوست و مسیحی را توصیف می‌کردند،

emphasizing narratives of chivalry and wonder.

و بر جوانمردی و شجاعت افسانه‌ایشان تأکید می‌کردند.

But knights played minimal roles in medieval warfare.

اما شوالیه‌ها در جنگ‌های قرون وسطی نقش اندکی داشتند.

And the Middle Ages saw large-scale interactions.

و قرون وسطی تعاملات وسیعی را به چشم می‌دید.

Ideas flowed into Europe along Byzantine, Muslim, and Mongol trade routes.

ایده‌ها به اروپا از طریق بیزانس، مسلمانان و مسیرهای تجاری مغول جریان داشت.

And merchants, intellectuals, and diplomats of diverse origins

و بازرگانان، متفکرین و دیپلمات‌هایی با اصالت‌های متفاوت

visited medieval European cities.

از شهرهای اروپایی قرون وسطی دیدن می‌کردند.

The biggest myth may be that the millennium of the Middle Ages

بزرگترین افسانه شاید این باشد که هزاره قرون وسطی

amounts to one distinct, cohesive period of European history at all.

بعنوان بخشی متمایز که اصلاً به تاریخ اروپا متصل نیست، محسوب می‌شود.

Originally defined less by what they were than what they weren’t,

قرون وسطی که اساساً به گونه‌ای که نبود تعریف می‌شد تا به گونه‌ای که بود،

the Middle Ages became a ground for dueling ideas—

تبدیل به میدانی شد برای تقابل افکار،

fueling more fantasy than fact.

و به جای حقیقت، موجب دامن زدن به تخیلات شد.