Why should you read "One Hundred Years of Solitude"? - Francisco Díez-Buzo

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

One day in 1965, while driving to Acapulco for a vacation with his family,

၁၉၆၅ ခု တစ်ရက်မှာ မိသားစုနဲ့ အားလပ်ရက် ခရီးအတွက် Acapulco ကို ကားမောင်းနေစဉ်

Colombian journalist Gabriel García Márquez abruptly turned his car around,

ကိုလံဘီယန်း သတင်းစာသမား Gabriel García Márquez ဟာ ရုတ်တရက် ကားကိုကွေ့ပြီး

asked his wife to take care of the family’s finances for the coming months,

သူ့ဇနီးကို လာမယ့်လတွေအတွက် မိသားစု ဘဏ္ဍာရေးကို ဂရုစိုက်ဖို့ ပြောလိုက်ပြီး

and returned home.

အိမ်ကို ပြန်ခဲ့တယ်။

The beginning of a new book had suddenly come to him:

စာအုပ်သစ်တစ်အုပ်ရဲ့ နိဒါန်းက သူ့ဆီ ရုတ်တရက် ရောက်လာခဲ့တယ်။

“Many years later, as he faced the firing squad,

'နှစ်များစွာအကြာမှာ ကွပ်မျက်ရေး သေနတ်အဖွဲ့ကို ရင်ဆိုင်ခဲ့ရစဉ်

Colonel Aureliano Buendía was to remember that distant afternoon

Colonel Aureliano Buendía ဟာ သူ့အဖေက သူကို ရေခဲရှာဖွေဖို့ ခေါ်သွားတဲ့

when his father took him to discover ice.”

ဝေးလှတဲ့ အဲဒီနေ့လည်ခင်းကို အမှတ်ရဖို့ဖြစ်ခဲ့တယ်။

Over the next eighteen months,

နောက် ဆယ့်ရှစ်လ အကျော်မှာ

those words would blossom into One Hundred Years of Solitude.

ဒီစကားလုံးတွေဟာ One Hundred Years of Solitude အဖြစ် ဖူးပွင့်လာခဲ့မှာပေါ့။

A novel that would go on to bring Latin American literature

လက်တင် အမေရိကန်စာပေကို ကမ္ဘာ့လုံးဆိုင်ရာ စိတ်ကူးစိတ်သန်းရဲ့

to the forefront of the global imagination,

ရှေ့တန်းဆီ ဆောင်ကြဉ်းပေးခဲ့ပြီး García Márquez ကို

earning García Márquez the 1982 Nobel Prize for Literature.

၁၉၈၂ ခုအတွက် စာပေဆိုင်ရာ နိုဘယ်လ်ဆုကို ရရှိစေမယ့် ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ပါ။

What makes One Hundred Years of Solitude so remarkable?

ဘာက One Hundred Years of Solitude ကို ဒီလောက် မှတ်သားဖွယ်ဖြစ်စေတာလဲ။

The novel chronicles the fortunes and misfortunes

ဝတ္ထုက မျိုးဆက်ခုနှစ်ဆက်ကျော် Buendía မိသားစုရဲ့ကံကောင်းမှုနဲ့

of the Buendía family over seven generations.

ကံဆိုးမှုတွေကို မှတ်တမ်းတင်ထားတာပါ။

With its lush, detailed sentences,

၎င်းရဲ့ ကြွယ်ဝပြီး အသေးစိတ်ကျတဲ့ ဝါကျတွေ၊

large cast of characters,

ကြီးမားတဲ့ ဇာတ်ကောင်အဖွဲ့

and tangled narrative,

ရှုပ်ထွေးတဲ့ ဇာတ်ကြောင်းနဲ့

One Hundred Years of Solitude is not an easy book to read.

One Hundred Years of Solitude ဟာ ဖတ်ဖို့လွယ်တဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ်တော့ မဟုတ်ဘူး။

But it’s a deeply rewarding one,

ဒါပေမဲ့ နက်ရှိုင်းစွာ အကျိုးများစေတဲ့ တစ်ခုပါ

with an epic assortment of intense romances,

ပြင်းထန်တဲ့ ချစ်ဇာတ်လမ်းမျိုးစုံပါတဲ့ ဇာတ်လမ်းရှည်နဲ့အတူ

civil war,

ပြည်တွင်းစစ်၊

political intrigue,

နိုင်ငံရေး ခြေပုန်းခုတ်မှု၊

globe-trotting adventurers,

ကမ္ဘာကို ခြေဆန့်တဲ့ စွန့်စားမှုတွေ၊

and more characters named Aureliano than you’d think possible.

သင်တွေးလို့ဖြစ်နိုင်တာထက်ပိုတဲ့ Aureliano လို့အမည်ရတဲ့ဇာတ်ကောင်တွေပါ။

Yet this is no mere historical drama.

ဒါပေမဲ့ ဒါဟာ သမိုင်းဆိုင်ရာ ဇာတ်သက်သက်မကပဲ

One Hundred Years of Solitude is one of the most famous examples

One Hundred Years of Solitude ဟာ မှော်ဆန်တဲ့ သရုပ်မှန်လို့ သိကြတဲ့

of a literary genre known as magical realism.

စာပေအမျိုးအစားရဲ့ နမူနာတွေထဲက တစ်ခုပါ။

Here, supernatural events or abilities

ဒီမှာ သဘာဝလွန် အဖြစ်အပျက်တွေနဲ့ အစွမ်းတွေကို

are described in a realistic and matter-of-fact tone,

လက်တွေ့ကျတဲ့၊ အရှိအတိုင်း သဘောသွားနဲ သရုပ်ဖော်ထားပေမဲ့

while the real events of human life and history

လူသားဘဝနဲ့ သမိုင်းရဲ့ တကယ့် အဖြစ်တွေကတော့

reveal themselves to be full of fantastical absurdity.

လက်တွေ့မကျတဲ့ ရယ်စရာဖြစ်မှုနဲ့ ပြည့်နေဖို့ ဖွင့်ချထားပါတယ်။

Surreal phenomena within the fictional village of Macondo

စိတ်ကူးယဉ် Macondo ကျေးရွာအတွင်းက သဘာဝလွန်ဖြစ်ရပ်တွေဟာ

intertwine seamlessly with events taking place in the real country of Colombia.

ကိုလံဘီယာရဲ့ တကယ့်နိုင်ငံမှာ တွေနဲ့ ဖြစ်ပျက်တာ တစ်စပ်တည်း ယှက်လိမ်နေပါတယ်။

The settlement begins in a mythical state of isolation,

အခြေချမှုဟာ ထီးတည်းဖြစ်မှုရဲ့ ဒဏ္ဍာရီ အခြေအနေတစ်ခုထဲမှာ စတင်ပေမဲ့

but is gradually exposed to the outside world,

တဖြည်းဖြည်း တစ်လျှောက်လုံး ကပ်ဘေး အစုံစုံကို ရင်ဆိုင်ရင်း

facing multiple calamities along the way.

ပြင်ပကမ္ဘာနဲ့ ထိတွေ့လာတယ်၊

As years pass, characters grow old and die,

နှစ်တွေလွန်လာတော့ ဇာတ်ကောင်တွေ အိုပြီး သေကြတယ်၊

only to return as ghosts,

သရဲတွေအဖြစ်သာ ပြန်လာတယ်

or to be seemingly reincarnated in the next generation.

(သို့) မျိုးဆက်သစ်မှာ ပြန်ဝင်စားသယောင်ယောင်ဖြစ်ဖို့ပေါ့

When the American fruit company comes to town,

အမေရိကန် သစ်သီးကုမ္ပဏီ မြို့ကိုရောက်လာတော့

so does a romantic mechanic who is always followed by yellow butterflies.

လိပ်ပြာအဝါတွေ အမြဲလိုက်နေတဲ့ စိတ်ကူး စိတ်ကူးယဉ်ဆန်တဲ့ စက်ပြင်သမားပါရောက်လာတယ်။

A young woman up and floats away.

အမျိုးသမီးငယ်တစ်ဦး မြောက်တက်လွင့်ပါသွားတယ်။

Although the novel moves forward through subsequent generations,

ဝတ္ထုဟာ နောက်ပိုင်းမျိုးဆက်တွေကနေ ရှေ့ဆက်သွားပေမဲ့

time moves in an almost cyclical manner.

အချိန်ကတော့ သံသရာလည်နေသလာက်နီးပါး ရွေ့နေတယ်။

Many characters have similar names and features to their forebears,

ဇာတ်ကောင်များစွာဟာ နာမည်တွေ ဆင်တူကြပြီး သူတို့အမှားတွေကို

whose mistakes they often repeat.

မကြာခဏ ထပ်လုပ်ကြတဲ့ ဘိုးဘေးတွေကို ပုံဖော်ပါတယ်။

Strange prophecies and visits from mysterious gypsies

ထူးဆန်းတဲ့ ဟောကိန်းတွေနဲ့ ဆန်းကြယ်တဲ့ ဂျစ်ပဆီတွေဆီက လည်ပတ်မှုဟာ

give way to the skirmishes and firing squads of repeated civil wars.

အထပ်ထပ် ပြည်တွင်းစစ်တွေရဲ့ ပစ်ခက်မှုတွေ ကွပ်မျက်ရေးအဖွဲ့တွေကို လမ်းပေါက်စေခဲ့တယ်။

An American fruit company opens a plantation near the village

အမေရိကန် သစ်သီးကုမ္ပဏီတစ်ခုဟာ ရွာအနီးမှာ ငှက်ပျောခင်းတစ်ခုဖွင့်ပြီး

and ends up massacring thousands of striking workers,

ထောင်ချီတဲ့ ဆန္ဒပြ အလုပ်သမားတွေကို အပြုံလိုက်သတ်တာနဲ့ ဆုံးသွားတယ်

mirroring the real-life ‘Banana Massacre’ of 1928.

၁၉၂၈ ရဲ့ ငှက်ပျောသီး လူသတ်ပွဲ လက်တွေ့ဘဝကို ထင်ဟပ်ရင်းပါ။

Combined with the novel’s magical realism,

ဝတ္ထုရဲ့မှော်ဆန်တဲ့ သရုပ်မှန်နဲ့ ပေါင်းကာ

this produces a sense of history as a downward spiral

၎င်းဟာ ကြောင်လိမ်လှေကားအဆင်းလို သမိုင်းရဲ့ သဘော ထွက်ပေါ်စေတယ်။

the characters seem powerless to escape.

ဇာတ်ကာင်တွေဟာ လွတ်မြောက်ဖို့ အစွမ်းမဲ့ပုံရပါတယ်။

Beneath the magic is a story about the pattern of Colombian

မှော်ဆန်မှုရဲ့ အောက်ခြေက ကိုလိုနီကာလကနေ ရှေ့ဆက်တဲ့

and Latin American history from colonial times onward.

ကိုလံဘီယံနဲ့ လက်တင်အမေရိကန် သမိုင်းရဲ့ ပုံစံအကြောင်း ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ပါ၊

This is a history that the author experienced firsthand.

ဒါဟာ စာရေးသူ ကိုယ်တိုင်တွေ့ကြုံရတဲ့ သမိုင်းတစ်ခုပါ။

Gabriel García Márquez grew up in a Colombia torn apart by civil conflict

Gabriel García Márquez ဟာ ရှေးရိုးစွဲနဲ့ လစ်ဗရယ်နိုင်ငံရေးပါတီတွေအကြားက

between its Conservative and Liberal political parties.

ပြည်တွင်းပဋိပက္ခကြောင့်ပြိုကွဲနေတဲ့ ကိုလံဘီယာမှာ ကြီးပြင်းခဲ့တယ်။

He also lived in an autocratic Mexico

သူလည်း သက်ဦးဆံပိုင် မက်ဆီကိုတစ်ခုမှာ နေထိုင်ခဲ့ပြီး

and covered the 1958 Venezuelan coup d’état as a journalist.

၁၉၅၈ ဗင်နီဇွဲလား အာဏာသိမ်းမှုကို သတင်းစာသမားအဖြစ် ဖော်ပြခဲ့တယ်။

But perhaps his biggest influences were his maternal grandparents.

ဒါပေမဲ့ ဖြစ်နိုင်တာက သူ့ရဲ့အကြီးဆုံး သြဇာလွှမ်းမှုတွေကမိခင်ဘက်က ဘိုးဘွားတွေပါ။

Nicolás Ricardo Márquez was a decorated veteran of the Thousand Days War

Nicolás Ricardo Márquez ဟာ ရက်တစ်ထောင် စစ်ပွဲရဲ့ ဆုရ စစ်မှုထမ်းတစ်ဦးပါ၊

whose accounts of the rebellion against Colombia's conservative government

သူ့ရဲ့ ကိုလံဘီယာ ရှေးရိုးစွဲအစိုးရကို ဆန့်ကျင်တဲ့ သူပုန်ထမှု မှတ်တမ်းတွေက

led Gabriel García Márquez to a socialist outlook.

Gabriel García Márquez ကို ဆိုရှယ်လစ်အမြင်တစ်ခု ဖြစ်စေခဲ့တယ်။

Meanwhile, Doña Tranquilina Iguarán Cotes’ omnipresent superstition

တစ်ချိန်တည်းမှာ နေရာအနှံ့ရှိတဲ့ အယူသည်းမှု Doña Tranquilina Iguarán Cotes ဟာ

became the foundation of One Hundred Years of Solitude’s style.

One Hundred Years of Solitude ရဲ့ဟန်မှာ အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။

Their small house in Aracataca where the author spent his childhood

စာရေးသူ ကလေးဘဝကုန်ဆုံးခဲ့တဲ့ Aracataca က သူတို့အိမ်ငယ်ကလေးဟာ

formed the main inspiration for Macondo.

Macondo အတွက် အဓိက စေ့ဆော်မှုတွေ ဖွဲ့စည်းပေးခဲ့တယ်။

With One Hundred Years of Solitude,

One Hundred Years of Solitude နဲ့အတူ

Gabriel García Márquez found a unique way

Gabriel García Márquez ဟာ လက်တင် အမေရိကရဲ

to capture the unique history of Latin America.

တစ်မူထူးတဲ့သမိုင်းကို သိမ်းယူဖို့ တစ်မူထူးတဲ့နည်းကို တွ​ေ့ခဲ့တယ်။

He was able to depict the strange reality of living in a post-colonial society,

အတိတ်အဖြစ်ဆိုးတွေ ပြန်လည်ခံစားဖို့တွန်းပေး တဲ့ ကိုလိုနီခေတ်လွန် လူမှုအဖွဲ့တစ်ခုမှာ

forced to relive the tragedies of the past.

နေထိုင်ခြင်းရဲ့ ထူးဆန်းတဲ့ လက်တွေ့ဘဝကို သရုပ်ဖော်နိုင်စွမ်းရှိခဲ့တယ်။

In spite of all this fatalism, the novel still holds hope.

ဒါအားလုံးက ကံပုံချဝါဒဆိုပေမဲ့ ဒီဝတ္ထုဟာ မျှော်လင့်ချက် ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲပါ။

At his Nobel Lecture,

သူ့ရဲ့ နိုဘဲလ်ဆု ဟောပြောချက်မှာ

García Marquez reflected on Latin America’s long history

García Marquez ဟာ လက်တင်အမေရိကရဲ့ ပြည်တွင်းရန်နဲ့ တောထနေတဲ့ မညီမျှမှုရဲ့

of civil strife and rampant iniquity.

ရှည်လျားတဲ့သမိုင်းကို ထင်ဟပ်ပြခဲ့တယ်။

Yet he ended the speech by affirming the possibility of building a better world,

ပိုကောင်းတဲ့ကမ္ဘာတည်ဆောက်နိင်တာကို အခိုင်အမာပြုကာ မိန့်ခွန်း အဆုံးသတ်ခဲ့တယ်၊

to quote, “where no one will be able to decide for others how they die,

ကိုးကားဖို့က "အခြားသူတွေ ဘယ်လိုသေလို့ တစ်ဦးတစ်ယောက်ကမှ မဆုံးဖြတ်နိုင်တဲ့နေရာ၊

where love will prove true

အမှန်တရားနဲ့ ပျော်ရွှင်မှုဖြစ်နိုင်တာ

and happiness be possible,

မေတ္တာတရားက သက်သေပြမယ့်နေရာ

and where the races condemned to one hundred years of solitude

ပြီးတော့ လူသူဝေးရာ နှစ်တစ်ရာနဲ့ ပြစ်ဒဏ်ခံရတဲ့ လူမျိုးစုတွေဟာ

will have, at last and forever, a second chance on earth."

အဆုံးနဲ့ ထာဝရ ကမ္ဘာမြေမှာ ဒုတိယအခွင့်အလမ်း ရှိနိုင်မယ့် နေရာပါ။