Why should you read "One Hundred Years of Solitude"? - Francisco Díez-Buzo

Translator: Sawza Maghdid Reviewer: Zhila Mawlood

One day in 1965, while driving to Acapulco for a vacation with his family,

ڕۆژێک لە ساڵی ۱۹٦٥ کاتی لێخوڕین بۆ ئەکاپولکۆ بۆ گەشتێک لەگەڵ خێزانەکەی،

Colombian journalist Gabriel García Márquez abruptly turned his car around,

ڕۆژنامەنوسی کۆڵۆمبی گابریل گارسیا ماڕکز لەناکاو ئۆتۆمبێلەکەی سوڕاندەوە،

asked his wife to take care of the family’s finances for the coming months,

داوای لە ژنەکەی کرد کە ئاگاداری دارایی خێزان بۆ مانگەکانی داهاتوو بێت،

and returned home.

وگەڕایەوە ماڵەوە.

The beginning of a new book had suddenly come to him:

له‌ناكاو بیرۆكه‌ی سەرەتای کتێبێکی نوێی بۆ هات:

“Many years later, as he faced the firing squad,

"چەندین ساڵ دواتر کاتێک ڕووبەڕووی دەستەی ته‌قه‌كه‌ر بوو،

Colonel Aureliano Buendía was to remember that distant afternoon

کۆلۆنێل ئۆریلانۆ بوێندیا ئەوەی بیربوو كه‌ ئەو دوانیوەڕۆیە دووره‌

when his father took him to discover ice.”

کاتێک باوکی بردی بۆ دۆزینەوەی سەهۆڵ."

Over the next eighteen months,

لە ماوەی هەژدە مانگی داهاتوودا،

those words would blossom into One Hundred Years of Solitude.

ئەو وشانە چه‌كه‌ره‌ ده‌كه‌ن بۆ سەد ساڵ لە تەنیایی.

A novel that would go on to bring Latin American literature

ڕۆمانێک کە پاڵ به‌ وێژه‌ی ئه‌مریكای لاتین ده‌نێت تا

to the forefront of the global imagination,

بچێته‌ پێشەوەی خەیاڵی جیهانیی،

earning García Márquez the 1982 Nobel Prize for Literature.

بەهۆیه‌وه‌ گارسیا ماڕکێز خه‌ڵاتی نۆبڵ بۆ ئەدەب له‌ ساڵی ۱۹۸۲ به‌ده‌ست دێنێت.

What makes One Hundred Years of Solitude so remarkable?

چی وا لە سەد ساڵ تەنیایی دەکات زۆر سەرنج ڕاکێشبێت؟

The novel chronicles the fortunes and misfortunes

ڕۆمانەکە به‌خت و به‌دبه‌ختی

of the Buendía family over seven generations.

خێزانی بوێندا لە حەوت نەوەدا ده‌گێرێته‌وه‌.

With its lush, detailed sentences,

بە ڕستە وردو چڕه‌كانی،

large cast of characters,

ژماره‌یه‌كی زۆر له‌ كه‌سایه‌تیی،

and tangled narrative,

و سه‌رگوزه‌شته‌یه‌کی ئاڵۆز،

One Hundred Years of Solitude is not an easy book to read.

سەد ساڵ لە تەنیایی کتێبکی ئاسان نییە بۆ خوێندنەوە.

But it’s a deeply rewarding one,

بەڵام زۆر سوودبه‌خشه‌،

with an epic assortment of intense romances,

لەگەڵ داستانێکی پۆلێنکراو لە چیڕۆكی خۆشه‌ویستی قووڵ،

civil war,

شەڕی ناوخۆ،

political intrigue,

فێڵی سیاسی،

globe-trotting adventurers,

سەرکێشه‌كانی جیهان،

and more characters named Aureliano than you’d think possible.

و چه‌ندین كه‌سایه‌تی به‌ناوی ئۆریلانۆ زیاتر له‌وه‌ی پێشبینی ده‌كه‌یت

Yet this is no mere historical drama.

هێشتا ئەمە تەنها درامایەکی مێژوویی نییە.

One Hundred Years of Solitude is one of the most famous examples

سەد ساڵ لە تەنیایی یەکێکە لە نموونە هه‌ره‌ بەناوبانگەکان

of a literary genre known as magical realism.

لە جۆرێكی ئەدەبی کە ناسراوە بە ڕاسته‌قینه‌گه‌ریی سیحراوی.

Here, supernatural events or abilities

لێرەدا ، ڕووداو یان توانا سەروسروشتییەکان

are described in a realistic and matter-of-fact tone,

بە شێوازێكی ڕاسته‌قینه‌یی و كرداریی وێنا ده‌كرێن،

while the real events of human life and history

لە کاتێکدا ڕووداوە ڕاستەقینەکانی ژیانی مرۆڤ و مێژوو

reveal themselves to be full of fantastical absurdity.

وه‌كو خه‌یاڵێكی بێبایه‌خ و ناماقووڵ خۆیان ده‌رده‌خه‌ن.

Surreal phenomena within the fictional village of Macondo

دیارده‌ی سیریالی له‌ گوندی خەیاڵی ماکۆندۆ

intertwine seamlessly with events taking place in the real country of Colombia.

تێکەڵ ده‌بێت به‌ كۆمه‌ڵه‌ ڕووداوێك لە وڵاتی ڕاستی كۆلۆمبیا ڕووده‌ده‌ن.

The settlement begins in a mythical state of isolation,

نشینگه‌كه‌ ده‌چێته‌ دۆخێكی ئەفسانەیی گۆشەگیریی،

but is gradually exposed to the outside world,

بەڵام بەرەبەرە بۆ جیهانی دەرەوە ئاشكرا ده‌بێت،

facing multiple calamities along the way.

ڕووبەڕووی چەندین كاره‌ساتی گەورە دەبێتەوە بەدرێژایی ڕێگاکە.

As years pass, characters grow old and die,

لەگەڵ تێپەڕبوونی ساڵەکان، کارەکتەرەکان پیر دەبن و دەمرن،

only to return as ghosts,

وەکو تارمایی ده‌گه‌ڕێنه‌وه‌،

or to be seemingly reincarnated in the next generation.

یان وا دیارە کە دووبارە بەرجه‌سته‌ی كه‌سا- یه‌تییه‌كان ده‌كه‌ن لە نەوەی داهاتوودا.

When the American fruit company comes to town,

کاتێک کۆمپانیای میوەی ئەمریکی دێتە شارۆچکەکە،

so does a romantic mechanic who is always followed by yellow butterflies.

هەروەها میکانیکی ڕۆمانسی کە هەمیشە پەپولەی زەردی بەدوادا هات.

A young woman up and floats away.

ژنێکی گەنج به‌رزده‌بێته‌وه‌ و بۆ دوور ڕاده‌ماڵرێت.

Although the novel moves forward through subsequent generations,

ئەگەرچی ڕۆمانەکە بەرەو پێشەوە دەڕوات لەڕێی نه‌وه‌ دوای نەوە،

time moves in an almost cyclical manner.

کات بە شێوەی نزیکەیی خولی دەجوڵێت.

Many characters have similar names and features to their forebears,

زۆر لە كه‌سایه‌تییه‌كان ناو و تایبەتمەندی هاوشێوه‌ی باوباپیرانیان هه‌یه‌،

whose mistakes they often repeat.

کە زۆرجار هەڵەکانیان دووبارە دەبێتەوە.

Strange prophecies and visits from mysterious gypsies

پێشبینی سەیر و سەردانکردنی قەرەجی نادیارەوە

give way to the skirmishes and firing squads of repeated civil wars.

ڕێگەده‌ده‌ن بە شەڕەکان و دەستەی ته‌قه‌- كه‌ر لە دووبارەکردنەوەی شەڕی ناوخۆ.

An American fruit company opens a plantation near the village

کۆمپانیایەکی میوەی ئەمریکی كێڵگه‌یه‌ك لە نزیک گوندەکە ده‌كاته‌وه‌

and ends up massacring thousands of striking workers,

به‌ كۆمه‌ڵكوژی هه‌زاران كرێكاری مانگرتوو كۆتایی دێت،

mirroring the real-life ‘Banana Massacre’ of 1928.

ئاوێنەی ژیانی ڕاستەقینەی "کوشتاری مۆز"ی 1928.

Combined with the novel’s magical realism,

لەگەڵ ڕاستییە سیحراویەکەی ڕۆمانەکەدا یەکدەگرێت،

this produces a sense of history as a downward spiral

ئەمە هەستێک دروست ده‌كات كه‌ مێژوو وەک لوولەکی بەرده‌وامه‌

کاراکتەرەکان بێ توانا دەردەکەون بۆ دەربازبوون.

the characters seem powerless to escape.

Beneath the magic is a story about the pattern of Colombian

لەژێر جادووەکە چیرۆکێکە دەربارەی شێوازی مێژوو کۆڵۆمبی

and Latin American history from colonial times onward.

و مێژووی ئەمریکای لاتین لە کاتی داگیرکاری به‌دواوه‌.

This is a history that the author experienced firsthand.

ئەمە مێژووەکە کە نوسەرەکە یەکەم جار ئەزموونی کرد.

گابرێل گارسیا ماڕکێز گەورە بووه‌ له‌ كۆڵۆمبیا بەهۆی ململانێی ناوخۆ لێك ترازابوو

Gabriel García Márquez grew up in a Colombia torn apart by civil conflict

between its Conservative and Liberal political parties.

لە نێوان پارته‌ سیاسیه‌ لیبراڵەکان و پارێزگاران.

He also lived in an autocratic Mexico

هەروەها لە مەکسیکۆیەکی ئۆتۆکراتیدا ژیاوە

and covered the 1958 Venezuelan coup d’état as a journalist.

وڕووماڵی كوده‌تای ڤێنزوێلای 1958ی کرد وه‌ك رۆژنامەوانێک.

But perhaps his biggest influences were his maternal grandparents.

به‌ڵام باوباپیرانی گه‌وره‌ترین كاریگه‌رییان له‌سه‌ری هه‌بوو.

Nicolás Ricardo Márquez was a decorated veteran of the Thousand Days War

نیکۆلاس ڕیکاردۆ ماڕکیز جەنگاوەری نەخشێندراوی جەنگی هەزار ڕۆژ بوو

whose accounts of the rebellion against Colombia's conservative government

کە هەژمارەکانی یاخیبوونی دژ به‌ حکومەتی پارێزگارانی کۆڵۆمبیا

led Gabriel García Márquez to a socialist outlook.

ڕابەری گابریل گارسیا ماڕکیز کرد بۆ لای هه‌ڵوێستی سۆسیالیستی.

Meanwhile, Doña Tranquilina Iguarán Cotes’ omnipresent superstition

هاوکات خوڕافاتی بڵاوبووه‌وه‌ی دۆنا ترانکویلینا ئیگوارن کۆتس'

became the foundation of One Hundred Years of Solitude’s style.

بوو بە بنچینه‌ی شێوازی " سەد ساڵه‌ی تەنیایی."

Their small house in Aracataca where the author spent his childhood

خانووە بچووکەکەیان لە ئاراکاتاکا کە نوسەرەکە منداڵی تیادا بەسەر برد

formed the main inspiration for Macondo.

ئیلهامی سەرەکی مانکۆندا دروست دەکات.

With One Hundred Years of Solitude,

بە سەد ساڵ لە تەنیایی،

Gabriel García Márquez found a unique way

گابرێل گارسیا ماڕکیز ڕێگای بێ هاوتای دۆزیەوە

to capture the unique history of Latin America.

بۆ گرتنی مێژووی بێ هاوتای ئەمریکای لاتین.

He was able to depict the strange reality of living in a post-colonial society,

توانی وێنای ڕاستیی سەیری ژیانی ئه‌و كه‌سانه‌ بكات لە کۆمەڵگای دوای داگیرکاری،

forced to relive the tragedies of the past.

ناچارکرابوون دووبارە له‌گه‌ڵ تراژیدیاکانی ڕابردوو بژین.

In spite of all this fatalism, the novel still holds hope.

سەرەڕای ئەم هەموو چاره‌نووسه‌، ڕۆمانەکە هێشتا هیوایەکی هەیە.

لە وتاره‌كه‌ی له‌ كاتی وه‌رگرتنی خه‌ڵاتی نۆبڵ،

At his Nobel Lecture,

García Marquez reflected on Latin America’s long history

گارسیا مارکیز ئاماژه‌ی دا به‌ مێژووی درێژی ئەمریکای لاتین

of civil strife and rampant iniquity.

لە ململانێی ناوخۆ و نادادی.

له‌گه‌ڵ ئه‌وه‌ی كۆتای به‌ قسەکانی هێنا به‌ دڵنیایدانی ئەگەری بنیاتنانی جیهانێکی باشتر

Yet he ended the speech by affirming the possibility of building a better world,

to quote, “where no one will be able to decide for others how they die,

گوتی، "کە کەس ناتوانێت بڕیار بدات ئەوانی تر چۆن دەمرن،

where love will prove true

کە خۆشەویستی ڕاسته‌قینه‌یه‌

and happiness be possible,

و دڵخۆشی ده‌كرێت هه‌بێت،

and where the races condemned to one hundred years of solitude

و کە مرۆڤه‌كان ئیدانەی سەد ساڵ لە تەنیایی یان كرد

will have, at last and forever, a second chance on earth."

لە کۆتایی و هەتاهەتایی، هەلی دووەمت لەسەر زەوی ده‌بێت."