Why should you read "One Hundred Years of Solitude"? - Francisco Díez-Buzo

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Maryam Manzoori

One day in 1965, while driving to Acapulco for a vacation with his family,

روزی در سال ۱۹۶۵، هنگامی که با خانواده برای تعطیلات به آکاپولکو رانندگی می‌کرد،

Colombian journalist Gabriel García Márquez abruptly turned his car around,

روزنامه‌نگار کلمبیایی، گابریل گارسیا مارکز ناگهان دور زد،

asked his wife to take care of the family’s finances for the coming months,

از همسرش خواست در چند ماه آینده حواسش به مسائل مالی خانواده باشد،

and returned home.

و به خانه برگشت.

The beginning of a new book had suddenly come to him:

آغاز کتاب جدیدی ناگهان به او الهام شده بود:

“Many years later, as he faced the firing squad,

«سال‌‌ها بعد، ,در مقابل جوخه آتش،

Colonel Aureliano Buendía was to remember that distant afternoon

سرهنگ آئورلیانو بوئندیا بی‌اختیار بعدازظهر دوری را به خاطر آورد

when his father took him to discover ice.”

که با پدرش به دنبال یخ رفتند.»

Over the next eighteen months,

در طول هجده ماه آینده،

those words would blossom into One Hundred Years of Solitude.

آن کلمات در صد سال تنهایی شکوفا شدند.

A novel that would go on to bring Latin American literature

رمانی که ادبیات آمریکای لاتین را

to the forefront of the global imagination,

به سردم‌دار تخیل جهان تبدیل کرد،

earning García Márquez the 1982 Nobel Prize for Literature.

و برای گارسیا مارکز جایزه نوبل ادبیات سال ۱۹۸۲ را به ارمغان آورد.

What makes One Hundred Years of Solitude so remarkable?

چه چیزی صد سال تنهایی را این قدر شاخص کرده است؟

The novel chronicles the fortunes and misfortunes

کتاب رخدادهای خوشایند و ناخوشایند

of the Buendía family over seven generations.

هفت نسل خانواده بوئندیا را روایت می‌کند.

With its lush, detailed sentences,

با جملات سرشار از جزئیات،

large cast of characters,

شخصیت‌های فراوان،

and tangled narrative,

و روایتی پیچ‌درپیچ،

One Hundred Years of Solitude is not an easy book to read.

صد سال تنهایی کتاب ساده‌ای برای خواندن نیست.

But it’s a deeply rewarding one,

اما کتابی عمیقا باارزش است،

with an epic assortment of intense romances,

مجموعه‌ای حماسی از عاشقانه‌های پرشور،

civil war,

جنگ داخلی،

political intrigue,

فتنه سیاسی،

globe-trotting adventurers,

ماجراهای از هر گوشه دنیا،

and more characters named Aureliano than you’d think possible.

و شخصیت‌های فراوان به نام ائورلیانو بیش از آن که فکرش را بکنید.

Yet this is no mere historical drama.

اما این فقط یک درام تاریخی نیست.

One Hundred Years of Solitude is one of the most famous examples

صد سال تنهایی یکی از شناخته‌شده‌ترین نمونه‌های

of a literary genre known as magical realism.

سبکی ادبی است به نام رئالیسم جادویی.

Here, supernatural events or abilities

اینجا، اتفاقات یا توانایی‌های مافوق‌طبیعی

are described in a realistic and matter-of-fact tone,

به صورتی رئالیستی و با لحنی واقعی شرح داده می‌شوند،

while the real events of human life and history

در حالی که اتفاقات واقعی زندگی انسان و تاریخ

reveal themselves to be full of fantastical absurdity.

پر از پوچی‌های تخیلی‎‌اند.

Surreal phenomena within the fictional village of Macondo

پدیده‌های سورئال در روستای تخیلی ماکوندو

intertwine seamlessly with events taking place in the real country of Colombia.

به طور پیوسته با وقایع کشور کلمبیا در هم بافته می‌شوند.

The settlement begins in a mythical state of isolation,

روستا در انزوایی افسانه‌ای شروع می‌شود،

but is gradually exposed to the outside world,

اما رفته‌رفته به جهان بیرون نمایان می‌گردد،

facing multiple calamities along the way.

و در این مسیر چند مصیبت را از سرمی‎گذراند.

As years pass, characters grow old and die,

در گذر سالها، کاراکترها پیر می‌شوند و می‌میرند،

only to return as ghosts,

تا یا در قابل روح برگردند،

or to be seemingly reincarnated in the next generation.

و یا در نسل بعد تناسخ کنند.

When the American fruit company comes to town,

وقتی شرکت میوه آمریکایی به شهر می‌آید،

so does a romantic mechanic who is always followed by yellow butterflies.

یک مکانیک عاشق‌پیشه هم می‌آید که همیشه پروانه‌های زرد به دنبالش هستند.

A young woman up and floats away.

یک زن جوان بالا می‌رود و دور می‌شود.

Although the novel moves forward through subsequent generations,

هرچند رمان از میان نسل‌های متمادی پیش می‌رود،

time moves in an almost cyclical manner.

زمان تقریبا در یک چرخه دوار حرکت می‌کند.

Many characters have similar names and features to their forebears,

بسیاری از کاراکترها نام‌ و رفتار مشابه پیشینیان خود دارند،

whose mistakes they often repeat.

که اشتباه‌های آنها را اغلب تکرار می‌کنند.

Strange prophecies and visits from mysterious gypsies

پیش‌گویی‌های غریب و دیدار کولی‌های اسرارآمیز

give way to the skirmishes and firing squads of repeated civil wars.

راه را برای کشمکش‌ها و جوخه‌های آتش جنگ‌های داخلی تکرار شونده باز می‌کند.

An American fruit company opens a plantation near the village

یک شرکت میوه آمریکایی مزرعه‌ای نزدیک روستا تاسیس می‌کند

and ends up massacring thousands of striking workers,

که به کشتار هزاران کارگری می‌انجامد که اعتصاب کرده‌اند،

mirroring the real-life ‘Banana Massacre’ of 1928.

بازتابی از واقعه «قتل‌عام موز» در سال ۱۹۲۸.

Combined with the novel’s magical realism,

این در ترکیب با رئالیسم جادویی کتاب،

this produces a sense of history as a downward spiral

حسی از تاریخ به مثابه گردبادی فروکشنده ایجاد می‌کند

the characters seem powerless to escape.

که شخصیت‌ها گریزی از آن ندارند.

Beneath the magic is a story about the pattern of Colombian

در ورای جادو داستانی است درباره تاریخ الگوی کلمبیا

and Latin American history from colonial times onward.

و آمریکای لاتین از دوران استعمار به بعد.

This is a history that the author experienced firsthand.

این تاریخی است که نویسنده شخصا تجربه کرده است.

Gabriel García Márquez grew up in a Colombia torn apart by civil conflict

گابریل گارسیا مارکز در کلمبیایی بزرگ شد

که در جنگ میان احزاب سیاسی محافظه‌کار و لیبرال متلاشی شده بود.

between its Conservative and Liberal political parties.

He also lived in an autocratic Mexico

او همچنین در مکزیک تحت استبداد زندگی کرد

and covered the 1958 Venezuelan coup d’état as a journalist.

و به عنوان روزنامه‌نگار کودتای ۱۹۵۸ ونزوئلا را پوشش داد.

But perhaps his biggest influences were his maternal grandparents.

اما شاید بزرگ‌ترین اثر را از پدربزرگ و مادربزرگ مادری گرفته باشد.

Nicolás Ricardo Márquez was a decorated veteran of the Thousand Days War

نیکولاس ریکاردو مارکز کهنه‌سربازی مدال‌آور در جنگ هزار روزه بود

whose accounts of the rebellion against Colombia's conservative government

که روایت‌هایش از شورش علیه دولت محافظه‌کار کلمبیا

led Gabriel García Márquez to a socialist outlook.

گابریل گارسیا مارکز را به نگرش سوسیالیستی سوق داد.

Meanwhile, Doña Tranquilina Iguarán Cotes’ omnipresent superstition

در عین حال، خرافات همیشگی دنیا ترنکویلینیا ایگواران کوتس

became the foundation of One Hundred Years of Solitude’s style.

بدل به بنیان سبک صد سال تنهایی شد.

Their small house in Aracataca where the author spent his childhood

خانه کوچک آنها در آراکاتاکا، جایی که نویسنده کودکی‌اش را در آن گذراند

formed the main inspiration for Macondo.

الهام اصلی ماکوندو را شکل داد.

With One Hundred Years of Solitude,

با صد سال تنهایی،

Gabriel García Márquez found a unique way

گابریل گارسیا مارکز راهی یکتا یافت

to capture the unique history of Latin America.

تا تاریخ بی‌همتای آمریکای لاتین را ضبط کند.

He was able to depict the strange reality of living in a post-colonial society,

او توانست واقعیت غریب زندگی در یک جامعه پسااستعماری را به تصویر بکشد،

forced to relive the tragedies of the past.

که مجبور بود تراژدی‌های گذشته را دوباره تجربه کند.

In spite of all this fatalism, the novel still holds hope.

با وجود تمام این جبرگرایی، رمان هنوز امید را بشارت می‌دهد.

At his Nobel Lecture,

در نطقش در مراسم جایزه نوبل،

García Marquez reflected on Latin America’s long history

گارسیا مارکز تاریخ دراز آمریکای لاتین

of civil strife and rampant iniquity.

نزاع داخلی و شرارت لجام‌گسیخته را شرح داد.

Yet he ended the speech by affirming the possibility of building a better world,

اما سخنانش را با تاکید بر امکان ساختن دنیایی بهتر پایان داد،

to quote, “where no one will be able to decide for others how they die,

او گفت، «جایی که کسی نتواند تصمیم بگیرد دیگران چطور بمیرند،

where love will prove true

جایی که حقانیت عشق ثابت شود

and happiness be possible,

و شادی امکان‌پذیر باشد،

and where the races condemned to one hundred years of solitude

و جایی که نژادهایی محکوم به صد سال تنهایی

will have, at last and forever, a second chance on earth."

عاقبت و برای همیشه، فرصت دوباره زیستن روی زمین داشته باشند.»