Why should you read "One Hundred Years of Solitude"? - Francisco Díez-Buzo

Translator: Sritala Dhanasarnsombut Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

One day in 1965, while driving to Acapulco for a vacation with his family,

วันหนึ่งในปี ค.ศ. 1965 ขณะที่ขับรถ ไปเที่ยวกับครอบครัวที่อะคาพูลโค

Colombian journalist Gabriel García Márquez abruptly turned his car around,

นักข่าวสายเลือดโคลัมเบีย กาเบรียล การ์เซีย มาร์เควซ หันรถกลับ

asked his wife to take care of the family’s finances for the coming months,

ฝากฝังให้ภรรยาช่วยดูแลเรื่องการเงิน ในอีกหลายเดือนที่กำลังจะมาถึง

and returned home.

แล้วกลับบ้าน

The beginning of a new book had suddenly come to him:

จุดเริ่มต้นของหนังสือเล่มใหม่ มาถึงเขาอย่างกระทันหัน

“Many years later, as he faced the firing squad,

"หลายปีต่อมา ขณะที่เขาเผชิญกับการยิงประหาร

Colonel Aureliano Buendía was to remember that distant afternoon

ผู้พัน เอาเรเลียโน บอยเดีย ระลึกถึงยามสายของวันในอดีต

when his father took him to discover ice.”

เมื่อคุณพ่อพาเขาได้พบกับน้ำแข็ง"

Over the next eighteen months,

กว่าสิบแปดเดือนต่อมา

those words would blossom into One Hundred Years of Solitude.

คำเหล่านั้นปรากฏอยู่ในหนังสือ หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว

A novel that would go on to bring Latin American literature

นิยายที่ส่งให้วรรณกรรมลาตินอเมริกา

to the forefront of the global imagination,

ขึ้นสู่แถวหน้าแห่งการจินตนาการระดับโลก

earning García Márquez the 1982 Nobel Prize for Literature.

ทำให้การ์เซีย มาร์เควซได้รับ รางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมปี ค.ศ. 1982

What makes One Hundred Years of Solitude so remarkable?

อะไรทำให้ "หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว" เป็นเรื่องที่น่าจดจำ

The novel chronicles the fortunes and misfortunes

นิยายได้บันทึกเหตุการณ์ทั้งดีและร้าย

of the Buendía family over seven generations.

ของครอบครัวบอยเดียตลอดเจ็ดรุ่น

With its lush, detailed sentences,

ด้วยคำบรรยายที่เต็มไปด้วยอรรถรส และรายละเอียด

large cast of characters,

ตัวละครต่าง ๆ มากมาย

and tangled narrative,

และการเล่าเรื่องที่ยุ่งเหยิง

One Hundred Years of Solitude is not an easy book to read.

"หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว" ไม่ใช่หนังสือที่อ่านง่ายนัก

But it’s a deeply rewarding one,

แต่คุ้มค่ายิ่งที่จะอ่าน

with an epic assortment of intense romances,

ด้วยเรื่องราวความรักสุดเข้มข้น

civil war,

สงครามกลางเมือง

political intrigue,

กลอุบายทางการเมือง

globe-trotting adventurers,

นักเดินทางที่ค่อย ๆ ผจญภัยไปทั่วโลก

and more characters named Aureliano than you’d think possible.

และตัวละครชื่อ อะเรลิอาโน ที่เยอะแยะเต็มไปหมด

Yet this is no mere historical drama.

แต่มันไม่ได้เป็นแค่นิยายทางประวัติศาสตร์

One Hundred Years of Solitude is one of the most famous examples

"หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว" เป็นตัวอย่างที่รู้จักกันดี

of a literary genre known as magical realism.

ของวรรณกรรมประเภทที่เรียกว่า สัจนิยมมหัศจรรย์

Here, supernatural events or abilities

เหตุการณ์และความสามารถเหนือธรรมชาติต่าง ๆ

are described in a realistic and matter-of-fact tone,

ถูกอธิบายในลักษณะที่สมจริง และเป็นเหตุเป็นผล

while the real events of human life and history

ในขณะที่เหตุการณ์จริง จากชีวิตมนุษย์และประวัติศาสตร์

reveal themselves to be full of fantastical absurdity.

กลับกลายเป็นมหัศจรรย์ไร้เหตุผล

Surreal phenomena within the fictional village of Macondo

ปรากฏการณ์เหนือจริง ในหมู่บ้านสมมุติแห่งมาคอนโด

intertwine seamlessly with events taking place in the real country of Colombia.

ผสานไปอย่างแนบเนียนกับเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในประเทศโคลอมเบียซึ่งมีอยู่จริง

The settlement begins in a mythical state of isolation,

ตอนต้น ถิ่นอาศัยนั้น เป็นดินแดนโดดเดี่ยวพิศวง

but is gradually exposed to the outside world,

แต่แล้วมันก็ค่อย ๆ เปิดสู่โลกภายนอก

facing multiple calamities along the way.

และเผชิญกับภัยพิบัติมากมายหลายครา

As years pass, characters grow old and die,

หลายปีผ่านไป แม้ว่าตัวละครหลายตัว จะชราและตายจาก

only to return as ghosts,

พวกเขากลับมาในรูปแบบของวิญญาณ

or to be seemingly reincarnated in the next generation.

หรือกลับชาติมาเกิดเป็นคนในรุ่นถัดไป

When the American fruit company comes to town,

เมื่อบริษัทผลไม้สัญชาติอเมริกา มาถึงเมืองนี้

so does a romantic mechanic who is always followed by yellow butterflies.

เช่นเดียวกันกับนายช่างสุดโรแมนติก ผู้มีฝูงผีเสื้อบินสีเหลืองติดตามไม่เคยห่าง

A young woman up and floats away.

หญิงสาวก็ตัวลอยและบินออกไป

Although the novel moves forward through subsequent generations,

แม้เรื่องราวจะดำเนินต่อไปจากรุ่นสู่รุ่น

time moves in an almost cyclical manner.

แต่เวลานั้นดำเนินไปราวกับเป็นวัฏจักร

Many characters have similar names and features to their forebears,

ตัวละครมากมายมีชื่อและลักษณะ ที่คล้ายกับชาติก่อน ๆ ของพวกเขา

whose mistakes they often repeat.

แล้วก็มักจะทำเรื่องผิดพลาดซ้ำ ๆ

Strange prophecies and visits from mysterious gypsies

คำทำนายแปลก ๆ และ การเข้ามาของเหล่ายิปซีลึกลับ

give way to the skirmishes and firing squads of repeated civil wars.

เปิดทางให้เกิดการปะทะและระดมยิง ในสงครามกลางเมืองซ้ำแล้วซ้ำอีก

An American fruit company opens a plantation near the village

บริษัทผลไม้จากอเมริกา ทำสวนใกล้กับหมู่บ้าน

and ends up massacring thousands of striking workers,

และจบลงด้วยการสังหารหมู่ คนงานที่ลุกขึ้นประท้วงหลายพันคน

mirroring the real-life ‘Banana Massacre’ of 1928.

สะท้อนเหตุการณ์จริง "การสังหารหมู่ บานานา" ในปี ค.ศ. 1928

Combined with the novel’s magical realism,

เมื่อถูกผสมเข้ากันสัจนิยมมหัศจรรย์ในนิยาย

this produces a sense of history as a downward spiral

มันให้ความรู้สึกว่า ประวัติศาสตร์มีแรงดูดราวกับน้ำวน

the characters seem powerless to escape.

ที่ตัวละครทั้งหลายไม่อาจฝืนอำนาจนั้น

Beneath the magic is a story about the pattern of Colombian

ภายใต้เวทมนตร์ คือเรื่องราวประวัติศาสตร์ของโคลัมเบีย

and Latin American history from colonial times onward.

และลาตินอเมริกา ตั้งแต่ยุคล่าอาณานิคมเป็นต้นไป

This is a history that the author experienced firsthand.

นี่คือประวัติศาสตร์ ที่นักเขียนได้ประสบพบเจอมากับตัว

Gabriel García Márquez grew up in a Colombia torn apart by civil conflict

กาเบรียล การ์เซีย มาร์เควซ เติบโตมา ท่ามกลางความขัดแย้งในสังคมโคลัมเบีย

between its Conservative and Liberal political parties.

ระหว่างพรรคอนุรักษ์นิยม และพรรคเสรีนิยม

He also lived in an autocratic Mexico

เขายังเคยใช้ชีวิตในช่วงเผด็จการแม็กซิโก

and covered the 1958 Venezuelan coup d’état as a journalist.

รวมถึงช่วงรัฐประหารเวเนซูเอล่า ค.ศ. 1958 ในฐานะนักข่าวด้วย

But perhaps his biggest influences were his maternal grandparents.

แต่สิ่งที่มีอิทธิพลต่อเขามากที่สุด อาจเป็นคุณตาคุณยาย

Nicolás Ricardo Márquez was a decorated veteran of the Thousand Days War

นิโคลาส ริคาโด มาร์เควซ เป็นทหารผ่านศึก "สงครามพันวัน"

whose accounts of the rebellion against Colombia's conservative government

ผู้ทำหน้าที่เป็นกบฏ ต่อต้านรัฐบาลอนุรักษ์นิยมของโคลัมเบีย

led Gabriel García Márquez to a socialist outlook.

ทำให้กาเบรียล การ์เซีย มาร์เควซ มีทัศนคติแนวสังคมนิยม

Meanwhile, Doña Tranquilina Iguarán Cotes’ omnipresent superstition

ในขณะที่ การเชื่อในโชคลางทุกรูปแบบของ ดอนย่า ทราคิวลินา อิกัวราน โคเทส

became the foundation of One Hundred Years of Solitude’s style.

กลายเป็นพื้นฐานของรูปแบบในเรื่อง "หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว"

Their small house in Aracataca where the author spent his childhood

บ้านหลังเล็กในอะราอัตตาคา ที่ผู้เขียนอาศัยในช่วงวัยเด็ก

formed the main inspiration for Macondo.

ก่อร่างเป็นแรงบันดาลใจสำหรับมาคอนโด

With One Hundred Years of Solitude,

สำหรับ "หนึ่งร้องปีแห่งความโดดเดี่ยว"

Gabriel García Márquez found a unique way

กาเบรียล การ์เซีย มาร์เควซ ค้นพบวิธีที่เป็นเอกลักษณ์

to capture the unique history of Latin America.

ในการนำเสนอประวัติศาสตร์ ของลาตินอเมริกาอันโดดเด่น

He was able to depict the strange reality of living in a post-colonial society,

เขาสามารถบรรยายความเป็นจริงแปลก ๆ ของชีวิตในสังคมยุคหลังล่าอาณานิคม

forced to relive the tragedies of the past.

และขับให้มันเผยความโศกเศร้าจากอดีต

In spite of all this fatalism, the novel still holds hope.

ถึงจะดำเนินไปแบบสุดแต่ชะตาฟ้าลิขิต นิยายเรื่องนี้ยังคงกุมความหวังเอาไว้

At his Nobel Lecture,

ณ งานรับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม

García Marquez reflected on Latin America’s long history

กาเบรียล การ์เซีย มาร์เควซ บรรยายถึง ประวัติศาสตร์ลาตินอเมริกันอันยาวนาน

of civil strife and rampant iniquity.

ที่ถึงจะเต็มไปด้วยการแก่งแย่งกันในสังคม และความอยุติธรรมอย่างรุนแรง

Yet he ended the speech by affirming the possibility of building a better world,

เขาก็ยังสรุปการบรรยาย ด้วยความมั่นใจ ถึงความเป็นไปได้ในการสร้างโลกที่ดีกว่านี้

to quote, “where no one will be able to decide for others how they die,

"โลกที่ไม่มีใครเป็นผู้ตัดสิน ว่าผู้อื่นต้องจบชีวิตลงเช่นไร

where love will prove true

โลกที่ความรักจะถูกพิสูจน์ว่าจริงแท้

and happiness be possible,

และความสุขเป็นสิ่งที่เป็นไปได้

and where the races condemned to one hundred years of solitude

โลกที่ทุกชนชาติผู้ต้องอาญาแห่ง หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว

will have, at last and forever, a second chance on earth."

ในที่สุดและตลอดไป จะมีโอกาสอีกครั้งบนโลกใบนี้"