Abraham Verghese: A doctor's touch

Abraham Verghese: Bir doktorun dokunuşu

Çeviri: Serap Çakıl Gözden geçirme: Cevat Erisken

A few months ago,

Bir kaç ay önce,

a 40 year-old woman came to an emergency room

yaşadığım yere yakın bir hastanenin acil servisine

in a hospital close to where I live,

40 yaşlarında bir kadın gelmişti ve

and she was brought in confused.

getirildiğinde kendinde değildi.

Her blood pressure was an alarming

Kan basıncı endişe verecek şekilde

230 over 170.

230'a 170 idi.

Within a few minutes, she went into cardiac collapse.

Birkaç dakika içinde, kardiyak çöküşe girdi.

She was resuscitated, stabilized,

Canlandırıldı, stabile edildi ve

whisked over to a CAT scan suite

hemen acil servisin yanında bulunan

right next to the emergency room,

bilgisayarlı tomografi odasına taşındı

because they were concerned about blood clots in the lung.

çünkü akciğerlerinde kan pıhtılaşmasından şüpheleniliyordu.

And the CAT scan revealed

Hastanın bilgisayarlı tomografi görüntüsü

no blood clots in the lung,

akciğerlerde pıhtılaşma olmadığını ancak

but it showed bilateral, visible, palpable breast masses,

meme içinde çift taraflı, gözle görülen, elle hissedilen ve

breast tumors,

tüm vücuda yayılmış

that had metastasized widely

kitle ve yumrular

all over the body.

olduğunu gösterdi.

And the real tragedy was, if you look through her records,

Ve asıl trajedi ise şuydu: kayıtlara göre hasta

she had been seen

önceki yıllarda

in four or five other health care institutions

dört ya da beş farklı sağlık kurumunda

in the preceding two years.

muayene edilmişti.

Four or five opportunities

Göğüsteki kitleleri tespit etmek,

to see the breast masses, touch the breast mass,

incelemek ve bizim onu gördüğümüzden

intervene at a much earlier stage

daha erken bir aşamada müdahale etmek için

than when we saw her.

dört ya da beş fırsat.

Ladies and gentlemen,

Bayanlar, baylar,

that is not an unusual story.

bu alışılmadık bir hikaye değil.

Unfortunately, it happens all the time.

Ne yazık ki, böyle şeyler her zaman oluyor.

I joke, but I only half joke,

Eğer hastanelerimizden birine

that if you come to one of our hospitals missing a limb,

bir uzvunuz olmadan gelirseniz, bilgisayarlı tomografi ya da

no one will believe you till they get a CAT scan, MRI

manyetik rezonans görüntüsü çekmeden veyahut ortopediye danışmadan

or orthopedic consult.

kimse size inanmaz diye yarı ciddi şaka yapıyorum.

I am not a Luddite.

Bir Ludist (bilim ve teknoloji karşıtı) değilim.

I teach at Stanford.

Stanford'da ders veriyorum.

I'm a physician practicing with cutting-edge technology.

En ileri teknolojileri kullanan bir hekimim.

But I'd like to make the case to you

Ama size önümüzdeki 17 dakika içerisinde,

in the next 17 minutes

hastanın fizik muayenesini kısa keserek

that when we shortcut the physical exam,

hastayla konuşmak ya da muayene etmek yerine

when we lean towards ordering tests

testler istemeye kalkıştığımızda,

instead of talking to and examining the patient,

sadece erken teşhis ve basit tedavi fırsatlarını

we not only overlook simple diagnoses

elimizden kaçırmakla kalmayıp

that can be diagnosed at a treatable, early stage,

çok daha fazlasını kaybedeceğimizi

but we're losing much more than that.

anlatmak istiyorum.

We're losing a ritual.

Bir ritüeli kaybediyoruz.

We're losing a ritual that I believe is transformative, transcendent,

Hasta-hekim ilişkisinin temelinde yatan

and is at the heart

dönüştürücü ve üstün olduğuna inandığım

of the patient-physician relationship.

bir ritüeli kaybediyoruz.

This may actually be heresy to say this at TED,

Belki sizlere aykırı bir düşünce gibi gelecek ama

but I'd like to introduce you

bana göre

to the most important innovation,

önümüzdeki 10 yılın

I think, in medicine

tıp alanındaki en önemli buluşunu

to come in the next 10 years,

burada sizlere açıklamak istiyorum:

and that is the power of the human hand --

insan elinin gücü--

to touch, to comfort, to diagnose

dokunmak, rahatlatmak, teşhis etmek

and to bring about treatment.

ve tedaviyi sağlamak.

I'd like to introduce you first to this person

Öncelikle sizi, resmini belki tanıyacağınız

whose image you may or may not recognize.

belki de tanımayacağınız bir kişiyle tanıştırmak istiyorum.

This is Sir Arthur Conan Doyle.

Bu kişi Arthur Conan Doyle.

Since we're in Edinburgh, I'm a big fan of Conan Doyle.

Edinburgh'da olduğumuza göre, Arthur Conan Doyle'un büyük bir hayranı olduğumu ifade edeyim.

You might not know that Conan Doyle went to medical school

Conan Doyle'un burada, Edinburgh'da, tıp okuluna gitmiş olduğunu

here in Edinburgh,

belki de bilmiyorsunuz.

and his character, Sherlock Holmes,

Yarattığı karakter Sherlock Holmes'un da

was inspired by Sir Joseph Bell.

ilham kaynağı Sir Joseph Bell'dir.

Joseph Bell was an extraordinary teacher by all accounts.

Joseph Bell söylenilene göre harikulade bir öğretmendi.

And Conan Doyle, writing about Bell,

Ve Conan Doyle, Bell hakkında yazarken,

described the following exchange

Bell ve öğrencileri arasında geçen

between Bell and his students.

bir konuşmadan bahseder.

So picture Bell sitting in the outpatient department,

Bell'in etrafında öğrencilerle

students all around him,

poliklinikte oturduğunu

patients signing up in the emergency room

bir yandan da hastaların acil servise geldiğini, kayıt olduğunu

and being registered and being brought in.

ve içeriye alındığını düşünün.

And a woman comes in with a child,

Ve bir kadın çocuğuyla içeri girer,

and Conan Doyle describes the following exchange.

ve Conan Doyle aralarında geçeni şöyle anlatır.

The woman says, "Good Morning."

Kadın "Günaydın" der.

Bell says, "What sort of crossing did you have

Bell "Burntisland'dan buraya vapur yolculuğunuz

on the ferry from Burntisland?"

nasıl geçti?" diye sorar.

She says, "It was good."

"İyiydi" diye cevap verir kadın.

And he says, "What did you do with the other child?"

Ve 'Diğer çocuğunuza ne oldu?' diye sorar Bell.

She says, "I left him with my sister at Leith."

'Leith'teki kızkardeşime bıraktım.' diye cevap verir kadın.

And he says,

Ve Bell de

"And did you take the shortcut down Inverleith Row

"Kliniğe gelmek için Inverleith Row'daki

to get here to the infirmary?"

kestirme yolu mu kullandınız?" der.

She says, "I did."

"Öyle yaptım." der kadın.

And he says, "Would you still be working at the linoleum factory?"

Ve 'Hala muşamba fabrikasında mı çalışıyorsun?' diye sorar Bell.

And she says, "I am."

Kadın "Öyle." der.

And Bell then goes on to explain to the students.

Ve Bell öğrencilerine açıklamaya başlar.

He says, "You see, when she said, 'Good morning,'

Der ki, "Görüyorsunuz, bayan 'Günaydın' dediğinde,

I picked up her Fife accent.

Fife aksanının olduğunu anladım.

And the nearest ferry crossing from Fife is from Burntisland.

Fife'dan buraya en yakın vapur Burntisland'dan geliyor.

And so she must have taken the ferry over.

Yani vapurla gelmiş olması gerekir.

You notice that the coat she's carrying

Taşıdığı paltonun, yanındaki çocuk için

is too small for the child who is with her,

fazla küçük olduğu

and therefore, she started out the journey with two children,

ve buradan da iki çocukla yola çıkmış ama

but dropped one off along the way.

bir tanesini gelirken bir yere bırakmış olduğu anlaşılıyor.

You notice the clay on the soles of her feet.

Ayakkabılarının tabanındaki çamur dikkatinizi çekiyor.

Such red clay is not found within a hundred miles of Edinburgh,

Böyle bir kırmızı çamur botanik bahçeleri dışında

except in the botanical gardens.

Edinburgh'nın yüz mil ötesine kadar bulunmaz.

And therefore, she took a short cut down Inverleith Row

Ve bu nedenle, buraya gelmek için Inverleith Row'daki

to arrive here.

kestirme yolu kullanmış.

And finally, she has a dermatitis

Ve bir de, sağ elinin parmaklarında

on the fingers of her right hand,

dermatit var.

a dermatitis that is unique

Burntisland'daki muşamba fabrikasında çalışan

to the linoleum factory workers in Burntisland."

işçilere özgü bir dermatit."

And when Bell actually strips the patient,

Bir de Bell'in gerçekten hastayı soyup,

begins to examine the patient,

muayene etmeye başladığında

you can only imagine how much more he would discern.

daha neleri ortaya çıkaracağını artık siz hayal edin.

And as a teacher of medicine, as a student myself,

Bir tıp öğretmeni olarak ve aynı zamanda bir öğrenci olarak,

I was so inspired by that story.

bu hikayeden gerçekten çok etkilenmiştim.

But you might not realize

Ancak böyle basit bir yöntemle,

that our ability to look into the body

duyularımızı kullanarak

in this simple way, using our senses,

bedeni muayene etme yetimizin

is quite recent.

çok yeni birşey olduğunu bilmiyor olabilirsiniz.

The picture I'm showing you is of Leopold Auenbrugger

Size gösterdiğim bu resim, 1700'lerin sonlarında

who, in the late 1700s,

perküsyonu (elle vurarak muayeneyi) bulan

discovered percussion.

Leopold Auenbrugger'in resmi.

And the story is that Leopold Auenbrugger

Ve hikaye şöyle: Leopold Auenbrugger

was the son of an innkeeper.

bir hancının oğludur.

And his father used to go down into the basement

Babası bodruma inip şarap fıçılarının kenarına hafifçe vururak

to tap on the sides of casks of wine

ne kadar şarap kaldığını ve

to determine how much wine was left

tekrar sipariş vermek gerekip

and whether to reorder.

gerekmediğini anlardı.

And so when Auenbrugger became a physician,

Ve Auenbrugger de hekim olduğunda,

he began to do the same thing.

aynı şeyi yapmaya başladı.

He began to tap on the chests of his patients,

Hastalarının göğüslerine ve karınlarına

on their abdomens.

hafifçe vurmaya başladı.

And basically everything we know about percussion,

Ve Auenbrugger, esasen o zamanın ultrasonu olarak da düşünebileceğiniz ve

which you can think of as an ultrasound of its day --

organ büyümesi, kalp çevresinde sıvı, akciğerlerde sıvı,

organ enlargement, fluid around the heart, fluid in the lungs,

karında değişiklikler gibi birçok şeyi teşhis etmede kullanılan

abdominal changes --

perküsyon hakkında tüm bildiklerimizi

all of this he described in this wonderful manuscript

harika yapıtı 'Inventum Novum' yani

"Inventum Novum," "New Invention,"

'Yeni Buluş''ta anlatmıştır.

which would have disappeared into obscurity,

Aslında, Corvisart adlı ünlü bir Fransız hekim--

except for the fact that this physician, Corvisart,

ki ünlü olmasının yegane nedeni

a famous French physician --

bu beyefendinin hekimliğini yapmış olmasıdır--

famous only because he was physician to this gentleman --

bu yapıtı tekrar yaygınlaştırıp tanıtarak

Corvisart repopularized and reintroduced the work.

karanlıklara gömülüp yok olmaktan kurtarmıştır.

And it was followed a year or two later

Bunu, bir ya da iki yıl sonra Laennec'in

by Laennec discovering the stethoscope.

steteskopu bulması takip eder.

Laennec, it is said, was walking in the streets of Paris

Laennec, söylendiğine göre, Paris sokaklarında yürürken

and saw two children playing with a stick.

iki çocuğun bir sopayla oynadıklarını görür.

One was scratching at the end of the stick,

Çocuklardan biri sopanın bir ucunu tırnaklarken

another child listened at the other end.

diğeri sopanın öbür ucuna kulağını dayamış dinlemektedir.

And Laennec thought this would be a wonderful way

Ve Laennec, 'silindir' adını verdiği cihazı kullanarak

to listen to the chest or listen to the abdomen

çocuklarda gördüğü yöntemin, göğsü ya da karın bölgesini dinlemek için kullanılabilecek

using what he called "the cylinder."

harika bir teknik olabileceğini düşünür.

Later he renamed it the stethoscope.

Daha sonra bunu steteskop olarak isimlendirir.

And that is how stethoscope and auscultation was born.

Ve işte steteskop ve oskültasyon (stetoskop ile dinleme) bu şekilde doğar.

So within a few years,

Bir kaç yıl içinde,

in the late 1800s, early 1900s,

1880'lerin sonu, 1900'lerin başında,

all of a sudden,

berber cerrahların yerini birdenbire

the barber surgeon had given way

teşhis koymaya çalışan

to the physician who was trying to make a diagnosis.

hekimler almıştı.

If you'll recall, prior to that time,

Hatırlarsanız, bundan önce,

no matter what ailed you, you went to see the barber surgeon

rahatsızlığınız ne olursa olsun, kupa çekip kan akıtacak,

who wound up cupping you,

sizi bir şekilde arındıracak olan

bleeding you, purging you.

berber cerraha giderdiniz.

And, oh yes, if you wanted,

Ve evet bir de, eğer isterseniz,

he would give you a haircut -- short on the sides, long in the back --

yanlar kısa, arkalar uzun saç tıraşınızı yaptırıp

and pull your tooth while he was at it.

dişinizi de çektirebilirdiniz.

He made no attempt at diagnosis.

Teşhis koymak için herhangi bir girişimde bulunmazlardı.

In fact, some of you might well know

Aslında, bazılarınızın çok iyi bildiği gibi,

that the barber pole, the red and white stripes,

berber direği, kırmızı ve beyaz çizgileriyle,

represents the blood bandages of the barber surgeon,

berber cerrahın kanlı bandajlarını

and the receptacles on either end

ve iki uçtaki hazneleri de

represent the pots in which the blood was collected.

kanın toplandığı kapları temsil eder.

But the arrival of auscultation and percussion

Ama oskültasyon ve perküsyonun gelişi

represented a sea change,

büyük bir değişimi

a moment when physicians were beginning to look inside the body.

yani hekimlerin bedenin içine bakmaya başlamalarını temsil ediyordu.

And this particular painting, I think,

Ve bilhassa bu tablo, bence,

represents the pinnacle, the peak, of that clinical era.

bu klinik muayene döneminin en ileri safhasını temsil ediyor.

This is a very famous painting:

Bu çok ünlü bir tablo.

"The Doctor" by Luke Fildes.

Luke Fildes'in 'Doktor' tablosu.

Luke Fildes was commissioned to paint this by Tate,

Luke Fildes bu tabloyu yapmak üzere, o zamanlar

who then established the Tate Gallery.

Tate Gallery'yi kurmuş olan Tate tarafından görevlendirildi.

And Tate asked Fildes to paint a painting

Tate Fildes'den bu sosyal açıdan önemi olan

of social importance.

tabloyu yapmasını istedi.

And it's interesting that Fildes picked this topic.

Aslında Fildes'in bu konuyu seçmesi ilginçtir.

Fildes' oldest son, Philip,

Fildes'in en büyük oğlu, Phillip,

died at the age of nine on Christmas Eve

kısa süren bir hastalık sürecinden sonra

after a brief illness.

Noel'de, 9 yaşındayken öldü.

And Fildes was so taken by the physician

Ve Fildes, yatağın başında iki üç gece

who held vigil at the bedside for two, three nights,

nöbet tutan hekimden öyle çok etkilendi ki

that he decided that he would try and depict

hürmetinin ifadesi olarak

the physician in our time --

hekimi resmetmeye

almost a tribute to this physician.

karar verdi.

And hence the painting "The Doctor," a very famous painting.

Ve bu nedenle 'Doktor' adlı çok ünlü bir tablo ortaya çıktı.

It's been on calendars, postage stamps in many different countries.

Birçok farklı ülkede takvimlerde, posta pullarında yer aldı.

I've often wondered, what would Fildes have done

Eğer Fildes'ten bu tabloyu

had he been asked to paint this painting

günümüzde yani 2011 yılında

in the modern era,

yapması istenseydi

in the year 2011?

ne yapardı diye her zaman merak etmişimdir.

Would he have substituted a computer screen

Tabloda hastanın yerine

for where he had the patient?

bir bilgisayar mı yerleştirecekti?

I've gotten into some trouble in Silicon Valley

Gerçek hastayı yataktakinin değil de

for saying that the patient in the bed

bilgisayardaki hastanın temsil etmeye başladığını

has almost become an icon

söylediğim için Silikon Vadisi'nde

for the real patient who's in the computer.

başım biraz derde girdi.

I've actually coined a term for that entity in the computer.

Hatta bu bilgisayardaki hastayla ilgili bir terim bile ürettim.

I call it the iPatient.

Ona iPatient (iHasta) dedim.

The iPatient is getting wonderful care all across America.

Bu iPatient'e tüm Amerika’da müthiş ihtimam gösteriliyor.

The real patient often wonders,

Yataktaki gerçek hastaysa çoğu zaman

where is everyone?

doktorların nerede olduklarını merak ediyor.

When are they going to come by and explain things to me?

Ne zaman birisi gelecek ve bana neler olduğunu anlatacak?

Who's in charge?

Benimle kim ilgilenecek?

There's a real disjunction between the patient's perception

En iyi tıbbi bakım konusunda hastanın algısı ve bizim

and our own perceptions as physicians of the best medical care.

kendi algımız arasında ciddi bir fark vardır.

I want to show you a picture

Size, benim eğitimim esnasında

of what rounds looked like

vizitelerin nasıl olduğuna dair

when I was in training.

bir resim göstermek istiyorum.

The focus was around the patient.

İlgi tamamen hastanın üzerindeydi.

We went from bed to bed. The attending physician was in charge.

Yatakları tek tek dolaşırdık. Hastadan sorumlu doktor bizzat orada olurdu.

Too often these days,

Bugünlerde ise viziteler

rounds look very much like this,

daha çok

where the discussion is taking place

hastadan uzakta bir odada gerçekleştirilen

in a room far away from the patient.

tartışmalar haline geldi.

The discussion is all about images on the computer, data.

Tartışmalar tamamen bilgisayardaki imgeler, verilerle ilgili.

And the one critical piece missing

Ve bu toplantılarda olmayan tek önemli unsur

is that of the patient.

hastanın kendisi.

Now I've been influenced in this thinking

Beni böyle düşünmeye sevkeden iki anektodu

by two anecdotes that I want to share with you.

sizinle paylaşmak istiyorum.

One had to do with a friend of mine who had a breast cancer,

Bir tanesi meme kanseri olan bir arkadaşımla ilgili.

had a small breast cancer detected --

Kendisinde küçük bir meme kanseri tespit edildi ve

had her lumpectomy in the town in which I lived.

benim yaşadığım şehirde lampektomi ameliyatı oldu.

This is when I was in Texas.

O zaman ben Teksas'ta yaşıyordum.

And she then spent a lot of time researching

Kendisi ameliyat sonrası bakımı konusunda

to find the best cancer center in the world

dünyadaki en iyi kanser merkezini bulmak için

to get her subsequent care.

çok zaman harcadı.

And she found the place and decided to go there, went there.

Sonunda aradığı yeri buldu, oraya gitmeye karar verdi ve gitti de.

Which is why I was surprised a few months later

Bir kaç ay sonra onun, tedavisini özel onkoloğuyla devam ettirmek üzere

to see her back in our own town,

tekrar bizim şehre

getting her subsequent care with her private oncologist.

geri döndüğünü gördüğümde şaşırdım.

And I pressed her, and I asked her,

Onu sıkıştırıp, kendisine

"Why did you come back and get your care here?"

"Neden geri dönüp burada tedavi olmaya karar verdin?" diye sordum.

And she was reluctant to tell me.

Pek anlatmak istemedi.

She said, "The cancer center was wonderful.

"Kanser merkezi harikaydı.

It had a beautiful facility,

Güzel bir tesisi,

giant atrium, valet parking,

devasa bir atriyumu, vale parkı,

a piano that played itself,

kendi kendine çalan bir piyanosu,

a concierge that took you around from here to there.

hastalara sürekli eşlik eden danışmanları vardı." dedi.

But," she said,

"Ama

"but they did not touch my breasts."

göğüslerime dokunmadılar." diye ekledi.

Now you and I could argue

Şimdi siz ve ben muhtemelen

that they probably did not need to touch her breasts.

göğüslerine dokunmaya gerek görmediler diye düşünebiliriz.

They had her scanned inside out.

Baştan aşağı her yerini taramadan geçirdiler.

They understood her breast cancer at the molecular level;

Meme kanserini moleküler düzeyde görebildikleri için

they had no need to touch her breasts.

göğüslerine dokunmalarına gerek kalmadı.

But to her, it mattered deeply.

Ama dokunarak muayene onun için çok önemliydi.

It was enough for her to make the decision

Bu yüzden kendi özel onkoloğu tarafından

to get her subsequent care with her private oncologist

tedavi edilmek üzere geri döndü.

who, every time she went,

Kendi onkoloğu, her ziyaretinde

examined both breasts including the axillary tail,

dikkatli bir şekilde aksiller kuyruk da dahil olmak üzere her iki göğsünü,

examined her axilla carefully,

servikal bölgeyi,

examined her cervical region, her inguinal region,

kasık bölgesini kontrol ederek

did a thorough exam.

tam bir muayene yapardı.

And to her, that spoke of a kind of attentiveness that she needed.

Onun ihtiyaç duyduğu şeyler de zaten bunlardı.

I was very influenced by that anecdote.

Bu anekdot beni çok etkiledi.

I was also influenced by another experience that I had,

Beni etkileyen diğer şey ise yine ben Teksas'tayken, yani Stanford'a taşınmadan önce

again, when I was in Texas, before I moved to Stanford.

başımdan geçen bir olaydır.

I had a reputation

Kronik yorgunluk çeken

as being interested in patients

hastalarla ilgilendiğime dair

with chronic fatigue.

bir ünüm vardı.

This is not a reputation you would wish on your worst enemy.

Bu en kötü düşmanınız için dahi istemeyeceğiniz bir ün.

I say that because these are difficult patients.

Bunu söylüyorum çünkü bunlar çok zor hastalar.

They have often been rejected by their families,

Bunlar, çogunlukla aileleri tarafından dışlanmış,

have had bad experiences with medical care

tıbbi bakımla ilgili kötü deneyimleri olan

and they come to you fully prepared

ve size geldiklerinde, onları hayal kırıklığına uğratan doktorlardan oluşan

for you to join the long list of people

uzun listeye sizi de

who's about to disappoint them.

katmaya hazır olan kişilerdir.

And I learned very early on with my first patient

Daha bu ilk hastamdan,

that I could not do justice

bu kadar çok karmaşık bir geçmişe sahip

to this very complicated patient

yeni bir hastaya

with all the records they were bringing

45 dakika içinde hak ettiği ilgiyi

in a new patient visit of 45 minutes.

gösteremeyeceğimi anlamıştım.

There was just no way.

Bu asla mümkün değildi.

And if I tried, I'd disappoint them.

Böyle yapmış olsaydım, onları hayal kırıklığına uğratırdım.

And so I hit on this method

Ben de hastanın daha ilk ziyaretinde

where I invited the patient

sözünü hiç kesmeden

to tell me the story for their entire first visit,

sadece şikayetlerini dinleme

and I tried not to interrupt them.

yöntemini kullanmaya başladım.

We know the average American physician

Bir Amerikan hekiminin,

interrupts their patient in 14 seconds.

ortalama olarak her 14 saniyede bir hastasının sözünü kestiğini biliyoruz.

And if I ever get to heaven,

Ve eğer cennete gidecek olursam,

it will be because I held my piece for 45 minutes

bunun nedeni 45 dakika boyunca kendimi tutup

and did not interrupt my patient.

hastamın sözünü kesmemekten olacaktır.

I then scheduled the physical exam for two weeks hence,

Sonrasında da iki hafta sonrasına bir muayene randevusu veriyordum

and when the patient came for the physical,

ve hasta geldiğinde,

I was able to do a thorough physical,

yapmam gereken diğer şeyleri zaten tamamladığım için

because I had nothing else to do.

eksiksiz bir muayene yapabiliyordum.

I like to think that I do a thorough physical exam,

Şahsen detaylı bir fiziksel muayene yaptığımdan emin olmak isterim.

but because the whole visit was now about the physical,

Bu ziyaretin amacı da sadece fiziksel muayene olduğu için,

I could do an extraordinarily thorough exam.

istediğim gibi gayet detaylı bir muayene yapabiliyordum.

And I remember my very first patient in that series

Ve bu şekilde yaptığım hasta kabulünde

continued to tell me more history

fiziksel muayene olması gereken zamanda da

during what was meant to be the physical exam visit.

bana şikayetlerini anlatmaya devam eden ilk hastamı hatırlıyorum.

And I began my ritual.

Ben ritüelime başlamıştım.

I always begin with the pulse,

Her zaman nabızla başlarım,

then I examine the hands, then I look at the nail beds,

sonra elleri muayene edip tırnak diplerine bakarım,

then I slide my hand up to the epitrochlear node,

ardından elimi epitroklear boğuma doğru kaydırarak,

and I was into my ritual.

ritüelime devam ederim.

And when my ritual began,

Ve ritüelime başladığımda,

this very voluble patient

bu çok hararetle konuşan hasta

began to quiet down.

birden sessizleşti.

And I remember having a very eerie sense

O anda çok tuhaf bir şekilde

that the patient and I

hem benim hem de hastanın

had slipped back into a primitive ritual

içinde olduğu

in which I had a role

sade bir rütüele doğru kaydığımızı

and the patient had a role.

hissettiğimi hatırlıyorum.

And when I was done,

Muayeneyi tamamladığımda,

the patient said to me with some awe,

hasta huşu içinde bana

"I have never been examined like this before."

"Daha önce hiç böyle muayene edilmemiştim." dedi.

Now if that were true,

Şimdi, eğer bu doğruysa,

it's a true condemnation of our health care system,

sağlık sistemimizin gerçek bir ayıbı demek olur

because they had been seen in other places.

çünkü bu hastalar başka yerlerde de muayene oluyorlar.

I then proceeded to tell the patient,

Hasta giyindikten sonra

once the patient was dressed,

kendisine

the standard things that the person must have heard in other institutions,

"Bu sizin uydurduğunuz birşey değil.

which is, "This is not in your head.

Tamamen gerçek olan birşey.

This is real.

İyi haber şu ki, siz kanser ya da veremli değilsiniz,

The good news, it's not cancer, it's not tuberculosis,

koksidiyoidomikoz ya da belirsiz bir mantar enfeksiyonu da yok.

it's not coccidioidomycosis or some obscure fungal infection.

Kötü haber ise, buna neyin sebep olduğunu bilmiyoruz,

The bad news is we don't know exactly what's causing this,

ama sizin yapmanız gerekenler şunlar ve bizim yapmamız gerekenler bunlar."

but here's what you should do, here's what we should do."

gibi diğer kurumlarda da duyacağı standart şeyleri söyledim.

And I would lay out all the standard treatment options

Ve hastanın daha önce duyduğu tüm standart

that the patient had heard elsewhere.

tedavi seçeneklerini sundum.

And I always felt

Her zaman şunu hissetmişimdir:

that if my patient gave up the quest

Eğer hastalarım mucize doktoru

for the magic doctor, the magic treatment

ve tedaviyi aramaktan vazgeçip

and began with me on a course towards wellness,

iyileşmek için tedavisine benimle başlıyorsa bunun sebebi

it was because I had earned the right

bu tür standard seçenekleri onlara

to tell them these things

ancak onları muayene ettikten sonra

by virtue of the examination.

edindiğim bulgulara dayanarak hakkıyla sunmamdır.

Something of importance had transpired in the exchange.

Karşılıklı bu iletişim sonucunda önemli bir şey çıkmıştı ortaya.

I took this to my colleagues

Gidip bunu Stanford Antropoloji

at Stanford in anthropology

Bölümündeki meslektaşlarıma

and told them the same story.

anlattım.

And they immediately said to me,

Ve hemen bana şunu söylediler:

"Well you are describing a classic ritual."

"Sen bildiğimiz klasik bir ritüelden bahsediyorsun."

And they helped me understand

Ve ritüellerin tamamen dönüşümle

that rituals are all about transformation.

ilgili olduğunu anlattılar bana.

We marry, for example,

Örneğin,

with great pomp and ceremony and expense

tek başına yaşanan yalnız ve sefil bir hayattan,

to signal our departure

sonsuz bir saadete

from a life of solitude and misery and loneliness

erişmek için

to one of eternal bliss.

büyük bir debdebe, seremoni ve masrafla evleniyoruz.

I'm not sure why you're laughing.

Neden güldüğünüzü bilmiyorum.

That was the original intent, was it not?

Aslında amaç bu, öyle değil mi?

We signal transitions of power

Güç değişimlerini ritüellerle

with rituals.

gösteriyoruz.

We signal the passage of a life with rituals.

Bir hayatın geçişini ritüellerle bildiriyoruz.

Rituals are terribly important.

Ritüeller inanılmaz derecede önemli.

They're all about transformation.

Hep dönüşümle ilgililer.

Well I would submit to you

Şunu söylemeliyim ki

that the ritual

bir kişinin bir başkasına gidip

of one individual coming to another

vaize ya da hahama söylemeyeceği

and telling them things

şeyler söylemesi

that they would not tell their preacher or rabbi,

ve sonra bunun da ötesinde

and then, incredibly on top of that,

soyunmayı ve

disrobing and allowing touch --

kendisine dokunulmasını kabul etmesi

I would submit to you that that is a ritual of exceeding importance.

olağanüstü önemli bir ritüeldir.

And if you shortchange that ritual

Ve eğer bu ritüeli,

by not undressing the patient,

hastayı, kıyafetlerini çıkartmadan, geceliğinin üzerinden

by listening with your stethoscope on top of the nightgown,

steteskopla dinleyerek,

by not doing a complete exam,

tam bir muayene yapmadan eksik bırakırsanız,

you have bypassed on the opportunity

hasta-hekim ilişkisinde çok önemli olan bir

to seal the patient-physician relationship.

fırsatı kaçırmış olursunuz.

I am a writer,

Ben bir yazarım ve

and I want to close by reading you a short passage that I wrote

konuşmamı kendi yazdığım ve bu resimde gördüklerinizle yakından alakalı

that has to do very much with this scene.

kısa bir paragrafı size okuyarak kapatmak istiyorum.

I'm an infectious disease physician,

Ben bir enfeksiyon hastalıkları hekimiyim,

and in the early days of HIV, before we had our medications,

ve HIV'in ilk yıllarında, ilaçların olmadığı zamanlarda,

I presided over so many scenes like this.

bunun gibi birçok sahneye tanık oldum.

I remember, every time I went to a patient's deathbed,

Ne zaman bir hastanın ölüm döşeğine gittiysem,

whether in the hospital or at home,

hastanede ya da evde,

I remember my sense of failure --

kendimi ne kadar yetersiz hissettiğimi hatırlıyorum.

the feeling of I don't know what I have to say;

Yani ne söylemem gerektiğini bilememe hissi.

I don't know what I can say;

Ne diyebileceğimi,

I don't know what I'm supposed to do.

ne yapmam gerektiğini bilememe hissi.

And out of that sense of failure,

Ve hatırlıyorum, bu yetersizlik duygusundan dolayı

I remember, I would always examine the patient.

her zaman hastayı muayene ederdim.

I would pull down the eyelids.

Göz kapaklarını aşağıya indirirdim.

I would look at the tongue.

Diline bakardım.

I would percuss the chest. I would listen to the heart.

Göğsüne vurup, kalbini dinlerdim.

I would feel the abdomen.

Karnını muayene ederdim.

I remember so many patients,

Birçok hastayı hatırlıyorum,

their names still vivid on my tongue,

adları hala dilimin ucunda,

their faces still so clear.

yüzleri hala çok net.

I remember so many huge, hollowed out, haunted eyes

Bu ritüeli yerine getirirken

staring up at me as I performed this ritual.

beni izleyen birçok iri, çukurlarından dışarı fırlamış, endişeyle bakan gözleri hatırlıyorum.

And then the next day,

Ve sonra ertesi gün,

I would come, and I would do it again.

gelip aynı şeyleri yapardım.

And I wanted to read you this one closing passage

Şimdi size bir hastayla ilgili olan bu kapanış paragrafını

about one patient.

okumak istiyorum.

"I recall one patient

'Bir hastayı hatırlıyorum,

who was at that point

bedeni

no more than a skeleton

bir iskeletten farksızdı,

encased in shrinking skin,

küçülen derisinin içine hapsolmuş,

unable to speak,

konuşamayacak durumda,

his mouth crusted with candida

ağzı bildiğimiz ilaçlara dirençli olan

that was resistant to the usual medications.

mantar oluşumu nedeniyle kabuk bağlamış.

When he saw me

Beni gördüğünde

on what turned out to be his last hours on this earth,

ki dünya üzerinde son birkaç saati olduğu sonradan anlaşıldı,

his hands moved as if in slow motion.

ellerini yavaş çekimdeymişçesine hareket ettirdi.

And as I wondered what he was up to,

Ve ben ne yaptığını merakla gözlemlerken,

his stick fingers made their way

incecik parmakları pijamasının

up to his pajama shirt,

üstüne doğru kayarak,

fumbling with his buttons.

düğmeleri bulmaya çalışıyordu.

I realized that he was wanting

Fark ettim ki sepet gibi göğsünü

to expose his wicker-basket chest to me.

bana açmak istiyordu.

It was an offering, an invitation.

Bu bir teklifti, bir davet.

I did not decline.

Geri çevirmedim.

I percussed. I palpated. I listened to the chest.

Vurarak, dokunarak muayene ettim. Göğsünü dinledim.

I think he surely must have known by then

Sanırım o anda bunun,

that it was vital for me

kendisi için gerekli olduğu kadar

just as it was necessary for him.

benim için de hayati önemi olduğunu biliyordu.

Neither of us could skip this ritual,

İkimiz de, ciğerlerindeki hırıltıları tespit etmekle

which had nothing to do with detecting rales in the lung,

ya da kalp yetmezliğinin sebep olduğu

or finding the gallop rhythm of heart failure.

hızlı ritmi bulmakla alakası olmayan bu ritüeli es geçemezdik.

No, this ritual was about the one message

Hayır, bu ritüel tamamen hekimlerin hastalarına iletmesi gereken

that physicians have needed to convey to their patients.

bir mesajla ilgiliydi.

Although, God knows, of late, in our hubris,

Tanrı biliyor ya, ukalalığımızdan olsa gerek

we seem to have drifted away.

bundan uzaklaşmış gibi görünüyoruz.

We seem to have forgotten --

Unutmuş görünüyoruz.

as though, with the explosion of knowledge,

Sanki bilgi patlamasıyla birlikte

the whole human genome mapped out at our feet,

insan genomunun haritası ayaklarımıza kadar gelmişken,

we are lulled into inattention,

ritüelin hekim için duygusal bir temizlenme, hasta için ise gerekli

forgetting that the ritual is cathartic to the physician,

olduğunu unutmuş olarak,

necessary for the patient --

ritüelin bir anlamı olduğunu ve hastaya

forgetting that the ritual has meaning

ulaşacak tek bir mesaj olduğunu unutmuş bir şekilde

and a singular message to convey to the patient.

büyük bir ihmalkarlığın içindeyiz.

And the message, which I didn't fully understand then,

Ve benim tarafimdan verilmiş olsa da

even as I delivered it,

o zamanlar tam olarak anlamadığım

and which I understand better now is this:

ancak şimdi daha iyi anladığım mesaj şuydu:

I will always, always, always be there.

Her zaman, her zaman, her zaman orada olacağım.

I will see you through this.

Senin yanında ve hazır olacağım.

I will never abandon you.

Seni asla bırakmayacağım.

I will be with you through the end."

Sonuna kadar seninle olacağım."

Thank you very much.

Çok teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)