Abraham Verghese: A doctor's touch

آبراهام ورگیز: لمس یک پزشک

Translator: Kati Bahadori Reviewer: Kei Esmaeilpour

A few months ago,

چند ماه پيش

a 40 year-old woman came to an emergency room

خانم۴۰ ساله اى

به اورژانس بيمارستان نزديك محل سكونت من آمد،

in a hospital close to where I live,

and she was brought in confused.

او به حالت گيجى آورده شده بود.

Her blood pressure was an alarming

فشار خون او هشداردهنده بود،

230 over 170.

۲۳۰ / ۱۷۰

Within a few minutes, she went into cardiac collapse.

در فاصله چند دقيقه، او به حالت كلاپس قلبى (cardiac collapse) رفت.

She was resuscitated, stabilized,

او احيا و تثبيت شد،

whisked over to a CAT scan suite

و سريع به قسمت "كت اسكن" (Computed Axial Tomography Scan)،

right next to the emergency room,

درست در كنار اطاق اورژانس فرستاده شد.

because they were concerned about blood clots in the lung.

بخاطر اينكه آنها نگران لخته خون در ريه بودند.

And the CAT scan revealed

و كت اسكن هيچ لخته خونى

no blood clots in the lung,

را در ريه ها نشان نداد،

but it showed bilateral, visible, palpable breast masses,

اما توده هاى دو طرفه، قابل رويت، و لمس شدنى پستان را نشان داد،

breast tumors,

تومورهاى پستان

that had metastasized widely

كه بصورت گسترده اى

در سرتاسر بدن منتشر شده بودند.

all over the body.

And the real tragedy was, if you look through her records,

و مصيبت واقعى اين بود كه اگر به مدارك پزشكى او نگاه مى كرديد،

او در دو ساله اخير

she had been seen

در چهار يا پنج مركز بهداشتى ديگر

in four or five other health care institutions

ديده شده بود.

in the preceding two years.

چهار يا پنج فرصت

Four or five opportunities

براى ديدن توده هاى پستان، لمس توده پستان،

to see the breast masses, touch the breast mass,

intervene at a much earlier stage

مداخله در مراحل ابتدائی تر

از زمانى كه ما او را ديديم.

than when we saw her.

خانم ها و آقايان،

Ladies and gentlemen,

اين يك داستان غيرمعمول نيست.

that is not an unusual story.

Unfortunately, it happens all the time.

متأسفانه، هميشه اين اتفاق مى افتد.

I joke, but I only half joke,

من شوخى مى كنم، ولى ممکن است واقعا پیش آید که

that if you come to one of our hospitals missing a limb,

شما با یک عضو مفقود شده به يكى از بيمارستانهاى ما مراجعه كنيد،

no one will believe you till they get a CAT scan, MRI

هيچكس حرف شما را باور نميكند مگر اينكه يك كت اسكن يا ام آر آى (MRI) از شما گرفته شود،

or orthopedic consult.

يا مشاوره ارتوپدى انجام شود.

I am not a Luddite.

من ضد تكنولوژى نيستم.

I teach at Stanford.

من در دانشگاه استنفورد تدريس مى كنم.

I'm a physician practicing with cutting-edge technology.

من پزشكى هستم كه با تكنولوژى مدرن طبابت مى كنم.

But I'd like to make the case to you

ولى مايل هستم در ۱۷ دقيقه بعدى

in the next 17 minutes

مسئله اى را براى شما به بحث بياورم

that when we shortcut the physical exam,

كه وقتى معاينه فيزيكى را ميانبر مى کنیم،

when we lean towards ordering tests

و وقتى به جاى صحبت كردن و معاينه بيمار

instead of talking to and examining the patient,

به ارسال آزمايشات پزشكى تكيه مى كنيم،

ما نه تنها يك تشخيص ساده را كه مى توانسته در يك مرحله ابتدایی

we not only overlook simple diagnoses

و قابل درمان تشخيص داده شود را چشم پوشى کرده ایم،

that can be diagnosed at a treatable, early stage,

but we're losing much more than that.

بلكه ما خيلي بيشتر از اينها از دست ميدهيم.

We're losing a ritual.

ما داريم يك رسم (راه و روش قدیمی)، را از دست مى دهيم.

We're losing a ritual that I believe is transformative, transcendent,

ما داريم سنتى را از دست ميدهيم كه به اعتقاد من قابل تحول و عالی است،

and is at the heart

و در واقع اساس رابطه بين بيمار و پزشك است.

of the patient-physician relationship.

This may actually be heresy to say this at TED,

ممكن است, درست نباشد كه اين حرف در TED زده شود،

but I'd like to introduce you

ولى من مايل هستم شما را

to the most important innovation,

به مهم ترين نو آورى که در ده سال آینده،

I think, in medicine

در پزشكى، به نظر من،

to come in the next 10 years,

خواهد آمد، معرفى كنم،

and that is the power of the human hand --

و آن قدرت دست انسان است

to touch, to comfort, to diagnose

براى لمس كردن، آسايش دادن، تشخيص دادن،

and to bring about treatment.

و معالجه كردن مى باشد.

I'd like to introduce you first to this person

من مى خواهم شما را در ابتدا به اين مرد كه تصوير او را ممكن است

whose image you may or may not recognize.

يا ممكن نيست به جا بياوريد، معرفى كنم.

This is Sir Arthur Conan Doyle.

اين آقاى آرتور كنان دويل است.

Since we're in Edinburgh, I'm a big fan of Conan Doyle.

از آنجايي كه ما در ادينبورگ هستيم، من يك طرفدار بزرگ كنان دويل هستم.

You might not know that Conan Doyle went to medical school

شما ممكن است ندانيد كه كنان دويل به دانشكده پزشكى

here in Edinburgh,

اينجا در ادينبورگ رفت،

and his character, Sherlock Holmes,

و شخصيت او، شرلوك هولمز،

was inspired by Sir Joseph Bell.

از آقاى ژوزف بل الهام گرفته شده بود.

Joseph Bell was an extraordinary teacher by all accounts.

ژوزف بل از همه نظر يك معلم خارق العاده بود.

And Conan Doyle, writing about Bell,

و كنان دويل، ضمن نوشتن درباره بل،

described the following exchange

صحبت های بين بل و شاگردانش

between Bell and his students.

را به شرح ذيل توصيف كرد.

So picture Bell sitting in the outpatient department,

خوب، تصور كنيد كه بل در بخش بيماران سرپايى نشسته،

students all around him,

و دانش آموزانش هم دور او هستند،

patients signing up in the emergency room

بيماران در اطاق اورژانس نوبت گرفته،

and being registered and being brought in.

ثبت نام شده و به داخل فرستاده مى شدند

And a woman comes in with a child,

و خانمى با فرزندش وارد مى شود.

and Conan Doyle describes the following exchange.

و كنان دويل گفتگو های این دو را اينگونه توصيف مى كند.

The woman says, "Good Morning."

خانم ميگويد:"صبح به خير".

Bell says, "What sort of crossing did you have

بل ميگويد: گذر ازبرنتيس لند با قایق چطور بود؟

on the ferry from Burntisland?"

She says, "It was good."

او ميگويد، "خوب بود"

And he says, "What did you do with the other child?"

و بل مى پرسد، " با كودك ديگر چه كردید؟"

She says, "I left him with my sister at Leith."

خانم مى گويد، " او را نزد خواهرم در ليت گذاشتم".

And he says,

و او مى گويد،

"And did you take the shortcut down Inverleith Row

" و آيا شما راه ميان بر پايين اينورليت رو را گرفتيد

to get here to the infirmary?"

تا اينجا به درمانگاه برسيد؟"

She says, "I did."

او مى گويد، " بله".

And he says, "Would you still be working at the linoleum factory?"

و بل می گويد، " آيا شما هنوز در كارخانه لينولئوم كار مى كنيد؟"

And she says, "I am."

و او مى گويد، "بله"

And Bell then goes on to explain to the students.

و سپس بل به دانشجويانش اينگونه توضيح مى دهد.

He says, "You see, when she said, 'Good morning,'

او مي گويد، " مى دانيد ، كه، وقتى خانم گفت، " صبح بخير"،

I picked up her Fife accent.

من متوجه لهجه فايفى او شدم.

And the nearest ferry crossing from Fife is from Burntisland.

و چون نزديك ترين قايقى كه از فايف ميگذرد، از طرف برنتيسلند است.

And so she must have taken the ferry over.

و در نتيجه او بايد از آنجا قايق گرفته باشد.

You notice that the coat she's carrying

شما متوجه ميشويد كه ژاكتى را كه او حمل مى كرد

is too small for the child who is with her,

براى كودكى كه همراه اوست بسيار كوچك ميباشد،

and therefore, she started out the journey with two children,

پس او باید سفر را با دو كودك آغاز كرده باشد،

but dropped one off along the way.

ولى يكى از آنها را وسط راه پياده كرده است.

شما متوجه خاك رس كف پاى او شديد.

You notice the clay on the soles of her feet.

Such red clay is not found within a hundred miles of Edinburgh,

اينگونه خاك رس تا فاصله صد مايلى ادينبورگ پيدا نميشود،

بجز در باغ هاى گیاه شناسی.

except in the botanical gardens.

And therefore, she took a short cut down Inverleith Row

و بنابراين ، او از راه ميان بر پايين اينورليت رو براى

to arrive here.

رسيدن به اينجا استفاده كرده است.

And finally, she has a dermatitis

و در نهايت، او در انگشت هاى دست راستش

on the fingers of her right hand,

التهاب پوستى داشت،

a dermatitis that is unique

التهابى كه منحصر به كارگران كارخانه

to the linoleum factory workers in Burntisland."

لينولئوم در شهر برنتيسلند است.

And when Bell actually strips the patient,

و وقتى بل در واقع بيمار را برهنه مى كند،

begins to examine the patient,

شروع به معاينه فيزيكى مى كند ،

you can only imagine how much more he would discern.

شما مى توا نيد فقط تصور كنيد كه او چقدر بيشتر ميتواند تشخيص دهد.

And as a teacher of medicine, as a student myself,

و به عنوان يك معلم پزشكى، و همچنين يك دانشجو،

I was so inspired by that story.

من خيلي تحت تأثير اين داستان قرار گرفتم.

But you might not realize

ولى شما ممكن است درك نكنيد

that our ability to look into the body

كه تو انايى ما براى بررسى كردن بدن انسان

in this simple way, using our senses,

با اين روش ساده، يعنى استفاده از ادراك حسى،

is quite recent.

كاملا جدید است

The picture I'm showing you is of Leopold Auenbrugger

تصويرى كه من به شما نشان ميدهم لئوپولد اونبروگر است

who, in the late 1700s,

كه در اواخر سالهاى ۱۷۰۰

discovered percussion.

دق كردن (Percussion) را كشف كرد.

And the story is that Leopold Auenbrugger

و داستان آن اين است كه لئوپولد اونبروگر

was the son of an innkeeper.

پسر يك مسافر خانه دار بود،

And his father used to go down into the basement

و پدر او عادت داشت كه به زيرزمين رفته،

to tap on the sides of casks of wine

تا به كناره هاى بشكه هاى شراب ضربه بزند

to determine how much wine was left

تا مشخص كند چقدر شراب باقى مانده

and whether to reorder.

و آيا بايد دوباره سفارش بدهد يا نه

And so when Auenbrugger became a physician,

و بنابراين وقتى اونبروگر پزشك شد،

he began to do the same thing.

او شروع كرد كه همان كار را بكند.

He began to tap on the chests of his patients,

او شروع كرد كه روى قفسه سينه يا

on their abdomens.

شكم بيمارانش ضربه بزند.

And basically everything we know about percussion,

و در واقع، هر چه كه ما در مورد دق كردن مى دانيم،

which you can think of as an ultrasound of its day --

كه شما ميتوانيد به عنوان سونوگرافى آن زمان تصور كنيد

organ enlargement, fluid around the heart, fluid in the lungs,

بزرگ شدن عضو، مايع اطراف قلب، مايع درون ريه ها

abdominal changes --

تغييرات داخل شكمى

all of this he described in this wonderful manuscript

همه اينها را او در اين نسخه خطى فوق العاده بنام

"Inventum Novum," "New Invention,"

" inventum Novum"،" ابداع جديد"، توصيف كرده است،

which would have disappeared into obscurity,

كه ميتوانست بطور ابهام آمیزی ناپديد شود،

except for the fact that this physician, Corvisart,

ولی در حقيقت اين پزشك، كرويزارت،

a famous French physician --

پزشك معروف فرانسوى،

famous only because he was physician to this gentleman --

که معروفیتش بخاطر این بود که پزشك یک مرد متشخص بود،

Corvisart repopularized and reintroduced the work.

آن نسخه را دوباره معرفى و زنده كرد.

And it was followed a year or two later

و به مدت يك تا دو سال بعد

by Laennec discovering the stethoscope.

اين نسخه توسط لنك كاشف استتوسكوپ دنبال شد.

Laennec, it is said, was walking in the streets of Paris

گفته شده ،كه لنك، در حال قدم زدن در يكى از خيابانهاى پاريس بوده

and saw two children playing with a stick.

و مشاهده ميكند كه دو كودك در حال بازى با يك چوب هستند

One was scratching at the end of the stick,

يكى از آنها ته چوب را خراش مى داد،

another child listened at the other end.

و كودك ديگر در طرف ديگر گوش مى داد.

And Laennec thought this would be a wonderful way

و لنك فكر كرد اين ميتواند راهى فوق العاده

to listen to the chest or listen to the abdomen

براى گوش دادن به سينه و شكم باشد

using what he called "the cylinder."

با استفاده از چيزى كه او آن را "سيلندر" ناميد.

Later he renamed it the stethoscope.

بعدا او اسم آن را به استتوسكوپ تغيير داد.

And that is how stethoscope and auscultation was born.

و بدينگونه استتوسكوپ و سمع كردن متولد شد.

So within a few years,

بنابراين در فاصله چند سال،

in the late 1800s, early 1900s,

اواخر سالهاى ۱۸۰۰، اوايل ۱۹۰۰،

all of a sudden,

بطور ناگهانى،

the barber surgeon had given way

جراح آرايشگر جاى خود را به

پزشكى كه تلاش ميكرد بيمارى را تشخيص بدهد، داد.

to the physician who was trying to make a diagnosis.

If you'll recall, prior to that time,

اگر به ياد داشته باشيد، قبل از آن زمان،

no matter what ailed you, you went to see the barber surgeon

تفاوتى نداشت كه چه كسالتى داشته ايد ، شما نزد جراح آرايشگر مى رفتيد

who wound up cupping you,

كه در نهايت شما را بادكش مى كرد،

bleeding you, purging you.

حجامت مى كرد، پاكسازى مى كرد،

And, oh yes, if you wanted,

و، اوه بله، اگر مى خواستيد،

he would give you a haircut -- short on the sides, long in the back --

موهاى شما را هم كوتاه ميكرد، پهلوها كوتاه، پشت بلند

and pull your tooth while he was at it.

و وقتى كه مشغول آن كار بود، دندان شما را هم مى كشيد.

He made no attempt at diagnosis.

او هيچ تلاشى براى تشخيص دادن نمى كرد.

In fact, some of you might well know

در واقع، بعضى از شما ممكن است به خوبى بدانيد

that the barber pole, the red and white stripes,

كه ميله آرايشگاه، با راه راه سفيد و قرمز،

represents the blood bandages of the barber surgeon,

نشان دهنده باندهاى خونى جراح آرايشگر است،

and the receptacles on either end

و مخزن هاى انتهايى هر طرف

represent the pots in which the blood was collected.

نشان دهنده ظروفى است كه خون در آن جمع آورى مى شد.

But the arrival of auscultation and percussion

ولى ورود سمع و دق،

represented a sea change,

نشانگر يك تغيير كيفى بود،

a moment when physicians were beginning to look inside the body.

وقتى كه پزشكان شروع به ديدن درون بدن انسان كردند.

And this particular painting, I think,

و اين نقاشى ويژه، فكر مى كنم،

represents the pinnacle, the peak, of that clinical era.

نشانگر نقطه اوج در آن عرصه بالينى است.

This is a very famous painting:

اين يك نقاشى بسيار معروف است:

"The Doctor" by Luke Fildes.

نقاشی "دكتر" توسط لوك فيلدس،

Luke Fildes was commissioned to paint this by Tate,

لوك فيلدس توسط تيت استخدام شده بود تا اين نقاشى را بكشد،

who then established the Tate Gallery.

كه بعدها گالرى تيت را تأسيس كرد.

And Tate asked Fildes to paint a painting

و بعد تيت از فيلدس خواست تا يك نقاشى از

of social importance.

اهميت اجتماعى (حرفه پزشکی و پزشکان) بكشد.

And it's interesting that Fildes picked this topic.

و جالب اين است كه فيلدس اين سوژه را انتخاب كرد.

Fildes' oldest son, Philip,

پسر بزرگ فيلدس، فيليپس،

died at the age of nine on Christmas Eve

در سن نه سالگى در شب كريستمس، پس از يك بيمارى كوتاه فوت کرد،

after a brief illness.

And Fildes was so taken by the physician

و فيلدس بسيار تحت تأثير پزشكى قرار گرفته بود

who held vigil at the bedside for two, three nights,

كه دو تا سه شب كنار تخت پسرش شب زنده دارى كرده بود،

that he decided that he would try and depict

براى همين او تصميم گرفت كه سعي كند تا

the physician in our time --

نقش پزشك زمان ما را به تصوير بكشد

almost a tribute to this physician.

تقريبا اداى احترامى به اين پزشك.

And hence the painting "The Doctor," a very famous painting.

و بنابراين نقاشى " دكتر" ، نقاشى بسيار معروفى است.

It's been on calendars, postage stamps in many different countries.

اين نقاشى در تقويم ها و تمبر هاى پستى بسيار از كشور ها بوده است.

I've often wondered, what would Fildes have done

من اغلب در شگفتم كه، فيلدس چه مى كرد

had he been asked to paint this painting

اگر از او خواسته مى شد كه اين تابلو را

in the modern era,

را در دوران مدرن،

in the year 2011?

در سال ۲۰۱۱ نقاشی کند ؟

Would he have substituted a computer screen

آيا او صفحه كامپيوتر را جايگزين

جايى كه بيمار را كشيده بود مى كرد؟

for where he had the patient?

I've gotten into some trouble in Silicon Valley

من در سيليكون ولى با گفتن اين كه بيمار در تخت

for saying that the patient in the bed

تقريبا يك نماد تصويرى (آیکون)

has almost become an icon

از يك بيمار واقعى در كامپيوتر است

for the real patient who's in the computer.

دچار مشكل شدم.

I've actually coined a term for that entity in the computer.

من در واقع در كامپيوتر يك عبارتى را براى اين شرايط ابداع كردم.

I call it the iPatient.

و آن را "بيمار اينترنتى" ناميدم.

The iPatient is getting wonderful care all across America.

"بيمار اينترنتى" در سرتاسر آمريكا تحت مراقبت فوق العاده قرار گرفته است.

The real patient often wonders,

بيمار واقعى اغلب در تعجب است،

where is everyone?

كه بقيه كجا هستند؟

When are they going to come by and explain things to me?

چه زمانى قرار است كه بيايند و همه چيز را به من توضيح دهند؟

Who's in charge?

چه كسى مسئول است؟

There's a real disjunction between the patient's perception

بين ادراك بيمار و ادراك ما به عنوان پزشكان بهترين سیستم پزشكى

and our own perceptions as physicians of the best medical care.

يك جدائى واقعى وجود دارد.

I want to show you a picture

من مى خواهم به شما يك عكس نشان بدهم

of what rounds looked like

از اينكه گردهمايى هاى پزشكى در زمانى كه

when I was in training.

من در حال آموزش ديدن بودم، چگونه بود.

The focus was around the patient.

مركز توجه در اطراف بيمار بود.

We went from bed to bed. The attending physician was in charge.

ما از يك تخت به تخت بعدى مى رفتيم. پزشك معالج مسئوليت را بر عهده داشت.

Too often these days,

اغلب اوقات اين روزها،

rounds look very much like this,

گردهمايى پزشكى بسيار شبيه اين است،

where the discussion is taking place

جايى كه بحثها در اطاقى بدوراز بيمار انجام مى گيرد.

in a room far away from the patient.

The discussion is all about images on the computer, data.

بحث و گفتگو در مورد تصاوير در كامپيوتر است (داده ها)،

And the one critical piece missing

و موضوع (قطعه) مهم گم شده

is that of the patient.

بيمار است.

من در حال حاضر تحت تاًثير تفكر دو داستانى

Now I've been influenced in this thinking

by two anecdotes that I want to share with you.

هستم كه الان مى خواهم با شما در ميان بگذارم.

اولى مربوط به دوست من است كه سرطان پستان داشت،

One had to do with a friend of mine who had a breast cancer,

had a small breast cancer detected --

سرطان پستان كوچكى كه شناسايى شد

had her lumpectomy in the town in which I lived.

در شهرى كه من در آن زندگى مى كردم، لامپكتومى شد.

This is when I was in Texas.

اين زمانى است كه من در تگزاس بودم.

And she then spent a lot of time researching

و او زمان بسيار زيادى را صرف تحقيق كرد

to find the best cancer center in the world

تا بهترين مركز سرطان در دنيا را

to get her subsequent care.

براى مراقبت هاى بعدى خود پيدا كند.

And she found the place and decided to go there, went there.

و او آن محل را پيدا كرد و تصميم گرفت به آنجا برود، و رفت.

Which is why I was surprised a few months later

و به همين دليل من خيلی شگفت زده شدم وقتى چند ماه بعد

to see her back in our own town,

او را ديدم كه به شهر خودمان برگشته،

getting her subsequent care with her private oncologist.

تا مراقبت هاى بعدى را تحت نظر انكولوژيست خصوصى خودش داشته باشد.

And I pressed her, and I asked her,

من او را تحت فشار گذاشتم، و از او پرسيدم،

"Why did you come back and get your care here?"

"چرا به اينجا برگشتى تا اينجا تحت درمان قرار بگيرى؟"

And she was reluctant to tell me.

او بى ميل بود كه به من بگويد.

She said, "The cancer center was wonderful.

او گفت، " مركز سرطان فوق العاده بود،

It had a beautiful facility,

امكانات زيبايى داشت،

giant atrium, valet parking,

سالن هاى بزرگ، پادو پاركينگ ها،

a piano that played itself,

پيانويى كه خودش مى نواخت،

a concierge that took you around from here to there.

دربانى كه شما را از جايى به جاى ديگر مى برد،

But," she said,

اما " او گفت، اما

"but they did not touch my breasts."

اما آنها دست به پستان هاى من نزدند."

Now you and I could argue

حالا من و شما مى توانيم بحث كنيم

that they probably did not need to touch her breasts.

كه آنها احتمالا نيازى نداشتند كه پستان هاى او را لمس كنند.

They had her scanned inside out.

آنها همه جاى او را اسكن كرده بودند،

They understood her breast cancer at the molecular level;

آنها سرطان پستان او را در سطح مولكولى فهميده بودند؛

they had no need to touch her breasts.

آنها هيچ نيازى به لمس پستان هاى او نداشتند.

But to her, it mattered deeply.

ولى براى او اين مسئله عميقاً اهميت داشت.

It was enough for her to make the decision

به اندازه كافى كه تصميم بگيرد

to get her subsequent care with her private oncologist

مراقبت هاى بعدى را با انكولوژيست خصوصى خود بگيرد

who, every time she went,

كسي كه ، هر بار پيش او رفت،

examined both breasts including the axillary tail,

هر دو پستان هاى او را از جمله دم زير بغل را معاينه مى كرد،

examined her axilla carefully,

زير بغل او را با دقت معاينه مى كرد،

examined her cervical region, her inguinal region,

منطقه دهانه رحم و منطقه كشاله ران را معاينه مى كرد،

did a thorough exam.

و يك معاينه فيزيكى كامل انجام مى داد.

And to her, that spoke of a kind of attentiveness that she needed.

و براى او، آن نوع توجهى بود كه به آن نياز داشت.

I was very influenced by that anecdote.

من خيلى تحت تأثير اين داستان قرار گرفتم.

I was also influenced by another experience that I had,

همچنين، من تحت تأثير داستان ديگرى كه تجربه كرده بودم، قرار گرفتم،

again, when I was in Texas, before I moved to Stanford.

دوباره، وقتى من در تگزاس بودم، قبل از اينكه به استنفورد نقل مكان كنم.

I had a reputation

من معروف بودم

as being interested in patients

به علاقمند بودن به بيماران با خستگى مزمن.

with chronic fatigue.

This is not a reputation you would wish on your worst enemy.

اين شهرتى نيست كه حتى براى بدترين دشمنان خود آرزو كنيد.

I say that because these are difficult patients.

من اين را به اين علت مى گويم كه اينها بيماران دشوارى هستند.

They have often been rejected by their families,

آنها اغلب توسط اقوام خود طرد شده،

have had bad experiences with medical care

تجربه بدى از مراقبت هاى پزشكى داشته

and they come to you fully prepared

و كاملا آماده پيش شما مى آيند

for you to join the long list of people

كه شما را به ليست طويلى از افرادى

who's about to disappoint them.

كه قرار است آنها را نا اميد كنند اضافه كنید.

And I learned very early on with my first patient

و من خيلى زود با اولين بيمارم ياد گرفتم

that I could not do justice

من نمى توانم عدالت را

to this very complicated patient

براى اين بيماران پيچيده

with all the records they were bringing

با تمام مداركى كه با خود مى آوردند

in a new patient visit of 45 minutes.

در اولين جلسه ۴۵ دقيقه اى رعايت كنم.

There was just no way.

اين به هيچ وجه امكان نداشت.

And if I tried, I'd disappoint them.

و اگر سعى مى كردم، آنها را نا اميد مى كردم.

And so I hit on this method

و بنابراين من از اين روش استفاده كردم

where I invited the patient

كه بيمارانى كه دعوت مى كردم مى خواستم تا

to tell me the story for their entire first visit,

داستان خود را در اولين ويزيت براى من تعريف كنند،

and I tried not to interrupt them.

و من سعى كنم حرف آنها را قطع نكنم.

We know the average American physician

ما مى دانيم كه متوسط پزشكان آمريكايى

interrupts their patient in 14 seconds.

حرف بيمار را در فاصله ۱۴ ثانيه قطع مى كنند.

And if I ever get to heaven,

و اگر من به بهشت بروم

it will be because I held my piece for 45 minutes

بخاطر اين خواهد بود كه من خودم را براى ۴۵ دقيقه نگه داشتم

and did not interrupt my patient.

و حرف بيمار خود را قطع نكردم.

I then scheduled the physical exam for two weeks hence,

سپس من براى دو هفته آينده وقت معاينه فيزيكى به آنها مى دادم،

and when the patient came for the physical,

وقتى بيمار براى معاينه مى آمد،

I was able to do a thorough physical,

من قادر بودم يك معاينه فيزيكى كامل انجام دهم،

because I had nothing else to do.

بخاطر اينكه كار ديگرى نداشتم كه انجام دهم.

I like to think that I do a thorough physical exam,

من دوست دارم فكر كنم كه من يك معاينه كامل انجام ميدهم،

but because the whole visit was now about the physical,

ولى چون كل ويزيت حالا بخاطر معاينه فيزيكى بود،

I could do an extraordinarily thorough exam.

من ميتوانستم يك معاينه فوق العاده كامل انجام دهم.

And I remember my very first patient in that series

و من به ياد دارم كه اولين بيمار من در آن سرى

continued to tell me more history

به گفتن سابقه بيمارى خودش ادامه داد

during what was meant to be the physical exam visit.

در حين چيزى كه قرار بود جلسه براى معاينه فيزيكى محسوب شود.

And I began my ritual.

و من راه و روش معاینه خودم را شروع كردم.

I always begin with the pulse,

من هميشه با گرفتن نبض شروع ميكنم،

then I examine the hands, then I look at the nail beds,

بعد دستها را معاينه مى كنم، سپس به بستر ناخن ها نگاه مى كنم ،

then I slide my hand up to the epitrochlear node,

بعد، دست خود را بالا به سمت غدد اپى تروكلئار مى لغزانم.

and I was into my ritual.

و من مشغول انجام آداب و رسوم خودم بودم.

And when my ritual began,

و وقت روش معاینه من شروع شد،

this very voluble patient

اين بيمار كه بسيار پر حرف بود

began to quiet down.

شروع می كرد به ساكت شدن.

And I remember having a very eerie sense

و من به ياد دارم كه يك احساس وهم آورى داشتم

that the patient and I

كه من و بيمار

had slipped back into a primitive ritual

برگشتيم به همان راه و روش ابتدايى

in which I had a role

كه هم من در آن نقش داشتم

and the patient had a role.

هم بيمار در آن نقش داشت.

And when I was done,

و وقتى كار من تمام شد،

the patient said to me with some awe,

بيمار با كمى بيم و هراس به من گفت،

"I have never been examined like this before."

" من تا به حال مثل اين معاينه نشده بودم."

Now if that were true,

حالا اگر اين واقعاً درست بوده،

it's a true condemnation of our health care system,

محكوم واقعى نظام بهداشت و درمان ما است،

because they had been seen in other places.

بعلت اينكه آنها در جاهاى ديگر ديده شده بودند.

I then proceeded to tell the patient,

وقتى بيمار در حال پوشيدن لباس بود

once the patient was dressed,

من اقدام كردم كه چيزهاى استانداردى كه شخص بايد در

the standard things that the person must have heard in other institutions,

ديگر مراكز مى شنيد را بيان كنم،

which is, "This is not in your head.

مثل ، " اين در سر شما (ذهن شما)، نيست.

This is real.

اين واقعيت است.

The good news, it's not cancer, it's not tuberculosis,

خبر خوب اين است، كه اين سرطان نيست، اين سل نيست،

it's not coccidioidomycosis or some obscure fungal infection.

اين كوكسيديو مايكوزيس يا يك عفونت قارچى مبهم نيست،

The bad news is we don't know exactly what's causing this,

خبر بد اين است كه ما دقيقاً نمى دانيم چه چيزى باعث آن شده است،

but here's what you should do, here's what we should do."

ولى اين كارى است كه شما بايد انجام دهيد، اين كارى است كه ما بايد انجام دهيم."

And I would lay out all the standard treatment options

و من تمام انتخابات ممكنه براى يك درمان استاندارد را كه

that the patient had heard elsewhere.

بيمار جاى ديگر شنيده بوده را مطرح مى كردم.

And I always felt

و من هميشه احساس مى كردم

that if my patient gave up the quest

كه اگر بيماران من دست از جستجوى

for the magic doctor, the magic treatment

دكتر جادويى ، درمان جادويى برمی داشتند،

and began with me on a course towards wellness,

و با من دوره اى را به سمت بهبودی آغاز می كردند،

it was because I had earned the right

به علت اين بود كه من اين حق را بدست آورده بودم

to tell them these things

كه به آنها اين چيزها را

by virtue of the examination.

توسط معاينه كردن بگويم.

Something of importance had transpired in the exchange.

در اين گفتگوی دوطرفه چيز مهمى فاش شده بود.

I took this to my colleagues

من اين را به همكارانم

at Stanford in anthropology

در دپارتمان انسان شناسى در استنفورد بردم

and told them the same story.

و همين داستان را براى آنها گفتم.

And they immediately said to me,

و آنها بلافاصله به من گفتند،

"Well you are describing a classic ritual."

" خوب شما داريد يك روش كلاسيك را توصيف مى كنيد."

And they helped me understand

و آنها كمك كردند كه من بفهمم

that rituals are all about transformation.

كه "راه و روش ها" اساسا در مورد تحولات و دگرگونی ها هستند.

We marry, for example,

به عنوان مثال ما ازدواج مى كنيم،

with great pomp and ceremony and expense

با شكوه بزرگ و مراسم و هزينه،

to signal our departure

تا خروجمان را از زندگى توام با تنهايى و بدبختى و بى كسى،

from a life of solitude and misery and loneliness

to one of eternal bliss.

به يك سعادت ابدى، ابلاغ كنند.

I'm not sure why you're laughing.

من مطمئن نيستم شما چرا مى خنديد.

That was the original intent, was it not?

اين هدف اصلى بوده، مگر اينطور نبوده است؟

We signal transitions of power

ما انتقال قدرت را با آداب و رسوم خاصی نشان مى دهيم.

with rituals.

We signal the passage of a life with rituals.

ما گذرعمر را با آداب و رسوم نشان مى دهيم.

Rituals are terribly important.

آداب و رسوم، راه و روش ها، بسيار مهم هستند.

They're all about transformation.

آنها فقط در مورد دگرگونى ها صحبت مى كنند.

Well I would submit to you

خوب من به شما نشان خواهم داد

that the ritual

كه رسمى، راه و روشی، كه

of one individual coming to another

از يك فرد به فرد ديگر رسیده

and telling them things

و به آنها چيزی می گوید

that they would not tell their preacher or rabbi,

كه واعظ ها و خاخام ها نگفته اند،

and then, incredibly on top of that,

و سپس، بطرز فوق العاده اى، بالاتر از آن،

disrobing and allowing touch --

لباس خود را در آورده و اجازه بدهد كه لمس شود،

I would submit to you that that is a ritual of exceeding importance.

من به شما ارائه مى دهم كه اين يك رسم (روش) بسیار با اهميتی است.

And if you shortchange that ritual

و اگر شما اين روش را سرسری بگیرید،

by not undressing the patient,

با اين كه لباس بيمار را در نياوريد ،

by listening with your stethoscope on top of the nightgown,

با اينكه با استتوسكوپ خود از روى لباس خواب بيمار گوش دهيد،

by not doing a complete exam,

با اينكه يك آزمايش كامل انجام ندهيد،

you have bypassed on the opportunity

شما از يك فرصت طلائی براى

to seal the patient-physician relationship.

حفظ رابطه بين بيمار- پزشك را از دست داده اید.

I am a writer,

من يك نويسنده هستم،

and I want to close by reading you a short passage that I wrote

و مى خواهم با خواندن يك قطعه كوتاهى كه نوشتم

that has to do very much with this scene.

كه خيلى به اين موضوع مرتبط است، صحبت خود را تمام كنم.

I'm an infectious disease physician,

من يك پزشك متخصص بيماريهاى عفونى هستم،

and in the early days of HIV, before we had our medications,

و در روزهاى اول شناخت اچ آى وى (HIV)، قبل از اين كه برايش دارو داشتيم،

I presided over so many scenes like this.

من با خيلى از اين نوع صحنه ها سرو کار داشته ام،

I remember, every time I went to a patient's deathbed,

و به ياد دارم كه هر بار به بستر مرگ بيمارى مى رفتم،

whether in the hospital or at home,

چه در بيمارستان يا در منزل،

I remember my sense of failure --

من احساس شكست مى كردم

the feeling of I don't know what I have to say;

احساسى كه من نمى دانم چه بايد بگويم؛

I don't know what I can say;

نمى دانم چه مى توانم بگويم؛

I don't know what I'm supposed to do.

من نمى دانم چه قرار است انجام دهم.

And out of that sense of failure,

و از آن احساس شكست،

I remember, I would always examine the patient.

من به ياد دارم ، من هميشه بيمار را معاينه مى كردم.

I would pull down the eyelids.

پلك هاى چشم را پائين مى كشيدم.

I would look at the tongue.

به زبان آنها نگاه مى كردم.

I would percuss the chest. I would listen to the heart.

قفسه سينه را دق مى كردم. به قلب بيمار گوش مى دادم.

I would feel the abdomen.

شكم بيمار را لمس مى كردم.

I remember so many patients,

من خيلى از بيماران را به ياد دارم.

their names still vivid on my tongue,

نام آنها هنوز در خاطر من زنده است،

their faces still so clear.

صورت آنها هنوز برایم كاملا شفاف است.

I remember so many huge, hollowed out, haunted eyes

من چشم هاى درشت، گود رفته و نگران آنها را به ياد دارم

staring up at me as I performed this ritual.

كه وقتى اين متد (معاینه) را انجام مى دادم، خيره به من نگاه مى كردند.

And then the next day,

و دوباره روز بعد،

I would come, and I would do it again.

من مى رفتم، و دوباره آن كار را انجام مى دادم.

And I wanted to read you this one closing passage

و من مى خواهم براى شما

about one patient.

اين قطعه پايانى را در مورد يك بيمار بخوانم.

"I recall one patient

" من يك بيمار را به ياد دارم

who was at that point

كه در شرایطی بود

no more than a skeleton

كه با اسكلت فرقى نداشت

encased in shrinking skin,

با روكشى از پوست چروكيده،

unable to speak,

عاجز از صحبت،

دهان او با "عفوت قارچى كانديدا" دلمه بسته بود،

his mouth crusted with candida

that was resistant to the usual medications.

كه به آنتى بيوتيك هاى معمول مقاوم بود.

When he saw me

وقتى او من را ديد که،

on what turned out to be his last hours on this earth,

بعدا معلوم شد، آخرين ساعت هاى عمر او در زمين بوده است،

his hands moved as if in slow motion.

دست هاى او با حركت آهسته تكان خورد.

And as I wondered what he was up to,

و همين كه داشتم فكر مى كردم كه او قصد چه كارى دارد،

his stick fingers made their way

انگشت هاى قلمى و نازك او

up to his pajama shirt,

بالا به سمت پيراهن راحتى اش رفته

fumbling with his buttons.

و دكمه هايش را دستكارى كرد.

I realized that he was wanting

من متوجه شدم كه او مى خواست

to expose his wicker-basket chest to me.

آن قفسه سينه لاغر و تركه اى خود را نشان دهد.

It was an offering, an invitation.

اين در واقع ارائه يك دعوت نامه بود.

I did not decline.

و من هم دعوت او را رد نكردم.

I percussed. I palpated. I listened to the chest.

من دق كردم، لمس كردم و به قفسه سينه او گوش دادم.

I think he surely must have known by then

من فكر مى كنم كه او مطمئنا تا آن زمان ديگر مى دانست

that it was vital for me

كه اين كار براى من حياتى است

just as it was necessary for him.

همانطور كه براى او هم ضرورى بود.

Neither of us could skip this ritual,

هيچكدام از ما نمى توانست اين متد معاینه را نادیده بگیرد.

which had nothing to do with detecting rales in the lung,

با اينكه هيچ ربطى به پيدا كردن صدای خس خس(رال هاى) ريه

or finding the gallop rhythm of heart failure.

يا پيدا كردن ريتم گالوپ، در نارسائى قلب هم نداشت،

No, this ritual was about the one message

نه، ولی اين متد معاینه درباره يك پيغامى بود

that physicians have needed to convey to their patients.

كه پزشكان نياز داشته اند به بيماران خود برسانند.

Although, God knows, of late, in our hubris,

اگرچه، خدا مى داند، كه اين اواخر، به علت گستاخى

we seem to have drifted away.

بنظر مى رسد كه از مسير رساننده اين پيغام دور شده ايم.

We seem to have forgotten --

ما بنظر مى رسد كه فراموش كرده ايم

as though, with the explosion of knowledge,

مثل اينكه، با انفجار علم و دانش،

the whole human genome mapped out at our feet,

تمام ژنوم انسانى جلوی روی ما نقشه بسته اند،

we are lulled into inattention,

مثل اینکه ما را با لالائی خوابانده اند،

forgetting that the ritual is cathartic to the physician,

فراموش كرده ايم كه اين راه و روش ها تطهیر کننده روح و روان پزشکان هستند،

necessary for the patient --

ضرورى براى بيمار

forgetting that the ritual has meaning

فراموش كرده ايم كه اين رسومات معنى دارند

and a singular message to convey to the patient.

و يك پيام منحصر به فرد كه بايد به بيمار برسد.

And the message, which I didn't fully understand then,

و آن پيغام ، كه من در آن زمان نمى فهميدم،

even as I delivered it,

با اينكه رساننده آن بودم،

and which I understand better now is this:

و الان بهتر آن را بهتر مى فهمم اين است:

I will always, always, always be there.

" من هميشه، هميشه، هميشه آنجا خواهم بود.

I will see you through this.

من در اين شرايط سخت كنار تو خواهم بود.

I will never abandon you.

من هرگز تو را رها نخواهم كرد.

I will be with you through the end."

من تا آخر با تو خواهم بود."

Thank you very much.

بسیار از شما سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حاضران)