Abraham Verghese: A doctor's touch

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Cheeratikarn Phithakham

A few months ago,

สองสามเดือนก่อน,

a 40 year-old woman came to an emergency room

หญิงอายุ40ปีมาที่ห้องฉุกเฉิน

in a hospital close to where I live,

ในโรงพยาบาลใกล้ๆที่ผมพักอยู่,

and she was brought in confused.

และเธอถูกพาในสภาพที่สับสน

Her blood pressure was an alarming

ความดันโลหิตของเธอสูงจนน่าตกใจ

230 over 170.

230มากกว่า170

Within a few minutes, she went into cardiac collapse.

ภายในสองสามนาที,เธอมีอาการหัวใจล้มเหลว

She was resuscitated, stabilized,

เธอถูกทำให้ฟื้นขึ้นมา,ให้อยู่ในสภาวะคงที่,

whisked over to a CAT scan suite

ร๊บส่งไปยังห้องเอกฃ์เรย์คอมพิวเตอร์

right next to the emergency room,

ซึ่งอยู่ถัดจากห้องฉุกเฉิน,

because they were concerned about blood clots in the lung.

เพราะเกรงว่าจะมีเลือดอุดตันในปอด

And the CAT scan revealed

ผลการเอกซ์เรย์แสดงให้เห็นว่า

no blood clots in the lung,

ว่าไม่มีลิ่มเลือดอุดตันในปอด,

but it showed bilateral, visible, palpable breast masses,

แต่กลับเป็นก้อนในหน้าอก เห็นได้ชัดเจนทั้งสองข้าง

breast tumors,

เนื้องอกในช่องอก,

that had metastasized widely

ซึ่งได้ลุกลามอย่างกว้างขวางไปย้งอวัยวะอื่น

all over the body.

ทั่วทั้งร่างกาย

And the real tragedy was, if you look through her records,

และที่น่าเศร้าจริงๆก็คือว่า,ถ้าคุณดูแฟ้มประวัติ,

she had been seen

เธอได้รับการตรวจ

in four or five other health care institutions

จากสถาบันที่ให้การรักษาพยาบาลมาแล้วสี่หรือห้าแห่ง

in the preceding two years.

ในหลายปีที่ผ่านมาก่อนหน้านี้

Four or five opportunities

โอกาสมีถึงสี่หรือห้าครั้ง

to see the breast masses, touch the breast mass,

ที่จะพบก้อนในช่องอกนี้,ได้สัมผัสก้อนนี้,

intervene at a much earlier stage

และทำการรักษาตั้งแต่ในระยะแรกๆ

than when we saw her.

ก่อนที่เราจะพบเธอ

Ladies and gentlemen,

ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ,

that is not an unusual story.

นั่นไม่ใช่เรื่องผิดปรกติแต่อย่างไร

Unfortunately, it happens all the time.

น่าเสียใจที่ว่ามันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดเวลา

I joke, but I only half joke,

ผมพูดให้ขำ,แต่มันตลกได้แค่ครึ่งเดียว

that if you come to one of our hospitals missing a limb,

ที่ว่าถ้าคุณมาที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งขาหายไปข้างหนึ่ง,

no one will believe you till they get a CAT scan, MRI

จะไม่มีใครเชื่อคุณจนกว่าพวกเขาจะได้ผลเอกซ์เรย์,ผลเอ็มอาร์ไอ(MRI)

or orthopedic consult.

หรือความเห็นจากศัลยศาสตร์กระดูก

I am not a Luddite.

ผมไม่ใช่พวกลูดิท(Luddite)

I teach at Stanford.

ผมสอนที่แสตนฟอร์ด

I'm a physician practicing with cutting-edge technology.

ผมเป็นแพทย์ที่ปฎิบัติงานด้านเทคโนโลยี่นำสมัยแนวหน้า

But I'd like to make the case to you

แต่ผมอยากจะโต้แย้งกับคุณ

in the next 17 minutes

ในอีก17นาทีต่อจากนี้

that when we shortcut the physical exam,

ว่าเมื่อเราข้ามการตรวจร่างกายไป,

when we lean towards ordering tests

เมื่อเราไปพึ่งพิงผลการทดสอบ

instead of talking to and examining the patient,

แทนที่จะพูดคุยและตรวจร่างกายคนป่วย,

we not only overlook simple diagnoses

เราไม่เพียงแค่มองข้ามการวินิจฉัยโรคแบบง่ายๆ

that can be diagnosed at a treatable, early stage,

ที่เราวินิจฉัยโรคได้ในระยะแรกที่เยียวยาได้,

but we're losing much more than that.

แต่เรากำลังสูญเสียมากกว่านั้นมาก

We're losing a ritual.

เรากำลังสูญเสียพิธีกรรม

We're losing a ritual that I believe is transformative, transcendent,

เรากำลังสูญเสียแนวการปฏิบัติที่ผมเชื่อว่าสามารถทำให้เกิดผล,ลํ้าลึก

and is at the heart

และเป็นหัวใจสำคัญ

of the patient-physician relationship.

ของความสัมพันธ์ระหว่างคนไข้กับแพทย์

This may actually be heresy to say this at TED,

การพูดที่ TED

but I'd like to introduce you

แต่ผมอยากจะแนะนำให้คุณรู้จัก

to the most important innovation,

แนวปฏิบัติใหม่ที่สำคัญที่สุด,

I think, in medicine

ที่ผมคิดว่าจะมีบทบาททางการแพทย์

to come in the next 10 years,

ในอีก 10 ปีข้างหน้า

and that is the power of the human hand --

และนั่นคือพลังของมือมนุษย์--

to touch, to comfort, to diagnose

ที่จะสัมผัส,ปลอบโยน,วินิจฉัยโรค

and to bring about treatment.

และนำไปสู่การเยียวยารักษา

I'd like to introduce you first to this person

อันดับแรกผมขอแนะนำบุคคลผู้นี้

whose image you may or may not recognize.

รูปของเขาคุณอาจจะจำได้หรืออาจจะจำไม่ได้

This is Sir Arthur Conan Doyle.

ผู้นี้คือเซอร์อาร์เทอร์ โคนัน ดอยล์

Since we're in Edinburgh, I'm a big fan of Conan Doyle.

เพราะว่าเราอยู่ในอีดินเบริกฮ์,ผมจึงชื่นชอบโคนัน ดอยล์อย่างมาก

You might not know that Conan Doyle went to medical school

คุณอาจจะไม่ทราบว่าโคนัน ดอยล์เข้าเรียนแพทย์

here in Edinburgh,

ที่นี่ในอีดินเบริกฮ์,

and his character, Sherlock Holmes,

และตัวละครของเขา,เชอร์ล๊อก โฮล์มส์,

was inspired by Sir Joseph Bell.

ได้แรงดลใจจากเซอร์ โจเซฟ เบลล์

Joseph Bell was an extraordinary teacher by all accounts.

อย่างที่คนพูดกันโจเซฟ เบลล์เป็นครูชั้นเยี่ยม

And Conan Doyle, writing about Bell,

และโคนัน ดอยล์,เมื่อเขียนเกี่ยวกับเบลล์,

described the following exchange

บรรยายการสนทนาต่อไปนี้

between Bell and his students.

ระหว่างเบลล์กับศิษย์ของเขา

So picture Bell sitting in the outpatient department,

ดังนั้นลองวาดภาพเบลล์นั่งอยู่ในแผนกผู้ป่วยนอก,

students all around him,

รายล้อมด้วยศิษย์,

patients signing up in the emergency room

ผู้ป่วยกำลังลงชื่อในห้องฉุกเฉิน

and being registered and being brought in.

ไดัรับการลงทะเบียนและถูกนำเข้ามา

And a woman comes in with a child,

ผู้หญิงคนหนึ่งมาพร้อมกับเด็ก,

and Conan Doyle describes the following exchange.

และโคนัน ดอยล์บรรยายบทสนทนาดังนี้

The woman says, "Good Morning."

หญิงนั้นพูดว่า,"สวัสดีคะ"

Bell says, "What sort of crossing did you have

เบลล์กล่าวว่า,"คุณข้ามฟากมาอย่างไร"

on the ferry from Burntisland?"

โดยเรือข้ามฟากจากเบิร์นท์ไอแลนด์ใช่ไหม?"

She says, "It was good."

เธอตอบว่า,"ดีค่ะ"

And he says, "What did you do with the other child?"

เขาถามว่า,"แล้วเธอเอาเด็กอีกคนไว้ไหนละ?"

She says, "I left him with my sister at Leith."

เธอตอบว่า"ฉันฝากเขาไว้กับน้องสาวที่ลีท"

And he says,

เขาถามว่า,

"And did you take the shortcut down Inverleith Row

"คุณเดินทางลัดมาตามถนนอินเวอร์ลีท โรว์

to get here to the infirmary?"

เพื่อมาถึงโรงพยาบาลนี่ใช่ไหม?

She says, "I did."

เธอตอบว่า,"ใช่คะ"

And he says, "Would you still be working at the linoleum factory?"

เขาถามว่า, "คุณยังคงทำงานที่โรงงานเสื่อนํ้ามันใช่ไหม?"

And she says, "I am."

และเธอก็ตอบว่า,"ใช่คะ"

And Bell then goes on to explain to the students.

แล้วเบลล์ก็อธิบายให้ลูกศิษย์ฟังต่อ

He says, "You see, when she said, 'Good morning,'

เขากล่าวว่า,"เธอเห็นไหม,เมื่อเรากล่าวทักทาย,"

I picked up her Fife accent.

ฉันจับสำเนียงไฟฟ์ของเขาได้

And the nearest ferry crossing from Fife is from Burntisland.

เรือข้ามฟากที่ใกล้ที่สุดจากไฟฟ์ก็คือจากเบอร์นท์ไอแลนด์

And so she must have taken the ferry over.

ดังนั้นเธอต้องขึ้นเรือข้ามฟากจากที่นั่นแน่

You notice that the coat she's carrying

คุณสังเกตุเห็นไหมว่าเสื้อคลุมที่เธอถือมา

is too small for the child who is with her,

เล็กเกินไปสำหรับเด็กที่มากับเธอ,

and therefore, she started out the journey with two children,

ดังนั้น,เธอออกเดินทางมากับเด็กสองคน

but dropped one off along the way.

แต่ทิ้งคนหนึ่งไว้ระหว่างทาง

You notice the clay on the soles of her feet.

คุณเห็นดินโคลนที่ติดส้นเท้าเธอไหม

Such red clay is not found within a hundred miles of Edinburgh,

โคลนสีแดงแบบนั้นเราจะไม่พบในเขตหนึ่งร้อยไมล์ของเมืองอีดินเบอร์ก,

except in the botanical gardens.

ยกเว้นในสวนพฤกษศาสตร์

And therefore, she took a short cut down Inverleith Row

ดังนั้น,เธอใช้เส้นทางลัดมาตามถนนอินเวอร์ลีทโรว์

to arrive here.

เพื่อมาถึงที่นี่

And finally, she has a dermatitis

ประการสุดท้าย,เธอมีผื่นขึ้น

on the fingers of her right hand,

บนนิ้วมือขวา

a dermatitis that is unique

ผื่นแพ้ที่มีลักษณะเฉพาะ

to the linoleum factory workers in Burntisland."

สำหรับคนงานโรงพรมนํ้ามันในเมืองเบอร์นท์ไอแลนด์"

And when Bell actually strips the patient,

และเมื่อเบลล์ถอดเสื้อผ้าคนไข้

begins to examine the patient,

เพื่อเริ่มตรวจคนไข้,

you can only imagine how much more he would discern.

คุณคงจินตนาการได้ว่าเขาจะเข้าใจได้มากขนาดไหน

And as a teacher of medicine, as a student myself,

ในฐานะที่เป็นอาจารย์แพทย์,และในฐานะที่เป็นนักศึกษาเอง,

I was so inspired by that story.

ผมได้รับแรงบันดาลใจอย่างมากจากเรื่องที่เล่านี้

But you might not realize

แต่คุณอาจจะไม่ตระหนัก

that our ability to look into the body

ว่าความสามารถในการมองลึกเข้าไปในร่างกาย

in this simple way, using our senses,

ด้วยวิธีการง่ายๆนี้โดยใช้ประสาทสัมผัสของเรา,

is quite recent.

เป็นเรื่องเกิดขึ้นไม่นานมานี้

The picture I'm showing you is of Leopold Auenbrugger

ภาพที่ผมนำมาแสดงเป็นภาพของลีโอโพลด์ โอนบรุกเกอร์

who, in the late 1700s,

ผู้ซึ่ง,ในปลายศตวรรษที่18,

discovered percussion.

ค้นพบการเคาะเพื่อวินิจฉัยโรค

And the story is that Leopold Auenbrugger

เรื่องก็คือลีโอโพลด์ โอนบรุกเกอร์

was the son of an innkeeper.

เป็นลูกชายของเจ้าของโรงแรม

And his father used to go down into the basement

พ่อของเขาคุ้นกับการลงไปยังห้องใต้ดิน

to tap on the sides of casks of wine

เพื่อเคาะข้างๆถังเหล้าไวน์

to determine how much wine was left

เพื่อดูว่ามีไวน์เหลืออยู่มากน้อยเท่าใด

and whether to reorder.

และควรจะสั่งซื้ออีกหรือไม่

And so when Auenbrugger became a physician,

เมื่อโอนบรุกเกอร์มาเป็นแพทย์,

he began to do the same thing.

เขาก็เริ่มต้นทำแบบเดียวกัน

He began to tap on the chests of his patients,

เขาเริ่มเคาะหน้าอกของคนไข้,

on their abdomens.

ช่องท้องของคนไข้

And basically everything we know about percussion,

โดยทั่วไปแล้วทุกอย่างที่เรารู้เกี่ยวกับการเคาะ,

which you can think of as an ultrasound of its day --

ซึ่งคุณคิดได้ว่าเหมือนกับอัลตราซาวน์ด์ในเวลานั้น--

organ enlargement, fluid around the heart, fluid in the lungs,

อวัยวะขยายใหญ่ขึ้น,นํ้ารอบหัวใจ,นํ้าในปอด,

abdominal changes --

การเปลี่ยนแปลงของช่องท้อง--

all of this he described in this wonderful manuscript

ทั้งหมดนี้เขาอธิบายโดยใช้คำว่า

"Inventum Novum," "New Invention,"

"อินเวนตัม โนวัม","ประดิษฐกรรมใหม่"

which would have disappeared into obscurity,

ซึ่งน่าจะสูญหายไปในความมืดมน,

except for the fact that this physician, Corvisart,

ยกเว้นความเป็นจริงที่ว่าแพทย์ผู้นี้,คอร์วิสาร์ท,

a famous French physician --

แพทย์ผู้มีชื่อเสียงชาวฝรั่งเศส--

famous only because he was physician to this gentleman --

มีชื่อเพียงเพราะว่าเขาเป็นแพทย์ของสุภาพบุรุษผู้นี้--

Corvisart repopularized and reintroduced the work.

คอร์วิสาร์ททำให้ผลงานนี้ได้รับความนิยมและถูกนำกลับมาใช้อีก

And it was followed a year or two later

ต่อจากนั้นหนึ่งหรือสองปี

by Laennec discovering the stethoscope.

แลเน็กก็ค้นพบหูฟังของแพทย์

Laennec, it is said, was walking in the streets of Paris

แลเน็ก,กล่าวกันว่า,กำลังเดินอยู่บนถนนกรุงปารีส

and saw two children playing with a stick.

เห็นเด็กสองคนกำลังเล่นท่อนไม้อยู่

One was scratching at the end of the stick,

คนหนึ่งขูดที่ปลายไม้ข้างหนึ่ง,

another child listened at the other end.

อีกคนฟังเสียงอยู่ที่ปลายอีกด้านหนึ่ง

And Laennec thought this would be a wonderful way

แลเน็กคิดว่าสิ่งนี้น่าจะเป็นวิธีที่เยี่ยมยอด

to listen to the chest or listen to the abdomen

ที่จะใช้ฟังน่าอกหรือช่องท้อง

using what he called "the cylinder."

โดยใช้สิ่งที่เขาเรียกว่า"ทรงกระบอก

Later he renamed it the stethoscope.

ต่อมาตั้งชื่อใหม่ว่าหูฟังของแพทย์(stethoscope)

And that is how stethoscope and auscultation was born.

และนั่นคือการเกิดของหูฟังและการฟังเสียง

So within a few years,

ภายในไม่กี่ปี,

in the late 1800s, early 1900s,

ตอนปลายศตวรรษที่19,ต้นศตวรรษที่20,

all of a sudden,

ในทันทีทันใด,

the barber surgeon had given way

คนผ่าตัดที่เป็นช่างตัดผม(barber surgeon)ก็ยอมเปิดทางให้

to the physician who was trying to make a diagnosis.

แพทย์ผู้พยายามวินิจฉัยโรค

If you'll recall, prior to that time,

ถ้าคุณจำได้,ก่อนหน้านั้น,

no matter what ailed you, you went to see the barber surgeon

ไม่ว่าคุณจะเจ็บป่วยเรื่องอะไร,คุณไปพบคนผ่าตัดช่างตัดผม

who wound up cupping you,

ซึ่งลงท้ายก็รักษาโดยใช้ถ้วยดูดเลือด,

bleeding you, purging you.

ทำให้คุณเลือดออก,ถ่ายท้องคุณ

And, oh yes, if you wanted,

และ,ใช่,ถ้าคุณต้องการ,

he would give you a haircut -- short on the sides, long in the back --

เขาอาจจะตัดผมคุณ--ด้านข้างสั้น,ยาวด้านหลัง--

and pull your tooth while he was at it.

และถอนฟันให้ในระหว่างการรักษา

He made no attempt at diagnosis.

เขาไม่ได้พยายามวินิจฉัยโรค

In fact, some of you might well know

จริงๆแล้ว,บางท่านอาจจะรู้จักดี

that the barber pole, the red and white stripes,

ว่าแกนหมุนหน้าร้านตัดผม,ลายเส้นสลับแดงขาว,

represents the blood bandages of the barber surgeon,

เป็นสัญลักษณ์แทนผ้าพันแผลห้ามเลือดของคนผ่าตัดช่างตัดผม,

and the receptacles on either end

และภาชนะที่ปลายแต่ละข้าง

represent the pots in which the blood was collected.

ก็แทนหม้อที่รองรับเลือด

But the arrival of auscultation and percussion

การเข้ามาของการฟังและเคาะเพื่อวินิจฉัยโรค

represented a sea change,

เป็นสัญลักษณ์ของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่,

a moment when physicians were beginning to look inside the body.

เป็นช่วงเวลาที่แพทย์เริ่มมองเข้าไปในร่างกาย

And this particular painting, I think,

และเฉพาะภาพวาดนี้,ผมคิดว่า,

represents the pinnacle, the peak, of that clinical era.

แทนส่วนสำคัญที่สุด,จุดสุดยอด,ของการแพทย์สมัยนั้น

This is a very famous painting:

ภาพวาดนี้มีชื่อเสียงมาก:

"The Doctor" by Luke Fildes.

"แพทย์"วาดโดยลุก ฟิลเดส

Luke Fildes was commissioned to paint this by Tate,

เทท ผู้ซึ่งขอให้ลุก ฟิลเดสวาดภาพนี้,

who then established the Tate Gallery.

ผู้ซึ่งได้ก่อตั้งเททแกลเลอรี่ขึ้น

And Tate asked Fildes to paint a painting

และเททขอให้ฟิลเดสวาดภาพ

of social importance.

ที่มีความสำคัญเชิงสังคม

And it's interesting that Fildes picked this topic.

น่าสนใจว่าฟิลเดสเลือกวาดเรื่องนี้

Fildes' oldest son, Philip,

ลูกชายคนโตของฟิลเดส,ฟิลิพ,

died at the age of nine on Christmas Eve

ตายเมื่ออายุเก้าขอบในวันก่อนวันคริสต์มาส

after a brief illness.

หลังจากป่วยไม่นาน

And Fildes was so taken by the physician

ฟิลเดสเกิดความสนใจในแพทย์คนนั้นมาก

who held vigil at the bedside for two, three nights,

ผู้ซึ่งคอยเฝ้าอยู่ข้างเตียงสองสามคืน,

that he decided that he would try and depict

จนตัดสินใจว่าเขาจะพยายามวาดภาพ

the physician in our time --

แพทย์ผู้นั้น ในยุคของเรา--

almost a tribute to this physician.

เกือบเป็นการให้เกียรติแก่แพทย์ผู้นี้

And hence the painting "The Doctor," a very famous painting.

ดังนั้นภาพวาด"แพทย์", จึงเป็นภาพวาดที่มีชื่อเสียงมาก

It's been on calendars, postage stamps in many different countries.

เคยเป็นภาพในปฏิทิน,แสตมป์ไปรษณีย์ในหลายๆประเทศ

I've often wondered, what would Fildes have done

ผมมักจะสงสัยว่า,ฟิลเดสจะวาดอะไร

had he been asked to paint this painting

ถ้าเขาถูกขอให้วาดภาพนี้

in the modern era,

ในยุคสมัยใหม่,

in the year 2011?

ในปี 2011?

Would he have substituted a computer screen

เขาน่าจะเอาจอคอมพิวเตอร์มาแทน

for where he had the patient?

ตรงที่เขาวาดเป็นคนไข้ไหม?

I've gotten into some trouble in Silicon Valley

ในซิลิคอนแวลลี่ผมมีปัญหาขึ้น

for saying that the patient in the bed

เมื่อพูดว่าคนไข้บนเตียงคนนั้น

has almost become an icon

เกือบจะกลายเป็นตัวไอคอน

for the real patient who's in the computer.

สำหรับคนไข้ตัวจริงในคอมพิวเตอร์

I've actually coined a term for that entity in the computer.

ที่จริงผมคิดคำใหม่ขึ้นมาเพื่อใช้เรียกชื่อสิ่งนั้นในคอมพิวเตอร์

I call it the iPatient.

ผมเรียกมันว่า ไอเพเชี่ยน(iPatient)

The iPatient is getting wonderful care all across America.

ไอเพเชี่ยนได้รับการดูแลอย่างเยี่ยมยอดทั่วอเมริกา

The real patient often wonders,

คนไข้ตัวจริงมักจะสงสัยว่า,

where is everyone?

แพทย์หายไปไหนกันหมด?

When are they going to come by and explain things to me?

เมื่อไหร่แพทย์ถึงจะมาและอธิบายสิ่งต่างๆให้ฉันทราบ?

Who's in charge?

ใครรับผิดชอบ?

There's a real disjunction between the patient's perception

มีความแตกต่างอย่างมากระหว่างความเข้าใจของผู้ป่วย

and our own perceptions as physicians of the best medical care.

และความเข้าใจของเราเองในฐานะแพทย์ที่ให้การรักษาที่ดีที่สุด

I want to show you a picture

ผมอยากให้คุณดูภาพหนึ่ง

of what rounds looked like

ว่าตอนเราไปดูผู้ป่วยเป็นอย่างไร

when I was in training.

สมัยตอนผมอยู่ระหว่างการฝึกหัด

The focus was around the patient.

จุดสำคัญอยู่ที่ผู้ป่วย

We went from bed to bed. The attending physician was in charge.

เราเดินจากเตียงหนึ่งไปอีกเตียงหนึ่ง แพทย์ผู้ดูแลเป็นผู้รับผิดชอบ

Too often these days,

แต่ในปัจจุบันนี้ส่วนใหญ่

rounds look very much like this,

การดูผู้ป่วยแต่ละวันส่วนมากจะเป็นแบบนี้,

where the discussion is taking place

มีการปรึกษาเรื่องการรักษาผู้ป่วย

in a room far away from the patient.

ในห้องที่ห่างไกลจากตัวผู้ป่วย

The discussion is all about images on the computer, data.

การอภิปรายล้วนแต่เกี่ยวกับภาพต่างๆบนจอคอมพิวเตอร์,ข้อมูลต่างๆ

And the one critical piece missing

และสิ่งสำคัญสิ่งหนึ่งที่ขาดหายไป

is that of the patient.

ก็คือผู้ป่วยเอง

Now I've been influenced in this thinking

ผมได้รับอิทธิพลความคิดนี้

by two anecdotes that I want to share with you.

จากเรื่องจริงสองเรื่องที่ผมจะเล่าให้คุณฟัง

One had to do with a friend of mine who had a breast cancer,

เรื่องแรกเป็นเรื่องของเพื่อนของผมเองซึ่งเป็นมะเร็งเต้านม,

had a small breast cancer detected --

ตรวจพบมะเร็งที่เต้านมก้อนเล็กๆ--

had her lumpectomy in the town in which I lived.

และได้รับการผ่าตัดเอาก้อนเนื้อออกในเมืองที่ผมอยู่

This is when I was in Texas.

ซึ่งเกิดขึ้นเมื่อผมอยู่ที่เมืองเท็กซัส

And she then spent a lot of time researching

ซึ่งเธอได้ใช้เวลาอย่างมากสืบค้นข้อมูล

to find the best cancer center in the world

เพื่อหาศูนย์มะเร็งที่ดีที่สุดในโลก

to get her subsequent care.

ที่จะได้รักษาเธอ

And she found the place and decided to go there, went there.

เธอก็พบสถานที่นั้นและตัดสินใจไปที่นั่น

Which is why I was surprised a few months later

แต่สิ่งซึ่งทำให้ผมประหลาดใจก็คือสองสามเดือนต่อมา

to see her back in our own town,

ผมเห็นเธอกลับมาที่เมืองของเรา,

getting her subsequent care with her private oncologist.

แล้วเข้ารับการดูแลรักษาต่อกับแพทย์ผู้เชียวชาญด้านมะเร็งประจำของเธอ

And I pressed her, and I asked her,

ผมจึงสอบถามจากเธอว่า,

"Why did you come back and get your care here?"

ทำไมถึงกลับมารักษาที่นี้

And she was reluctant to tell me.

เธอลังเลที่จะบอกผม

She said, "The cancer center was wonderful.

เธอพูดว่า,"ศูนย์มะเร็งที่เูธอไปนั้นยอดเยี่ยมมาก

It had a beautiful facility,

มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน,

giant atrium, valet parking,

มีห้องโถงกลางที่ใหญ่โต, มีจุดบริการที่จอดรถ,

a piano that played itself,

มีเปียโนที่เล่นได้เอง,

a concierge that took you around from here to there.

พนักงานที่พาคุณเที่ยวชมโดยรอบ

But," she said,

แต่,"เธอบอกว่า,

"but they did not touch my breasts."

"แต่พวกเขาไม่ได้ตรวจสัมผัสเต้านมของฉันเลย"

Now you and I could argue

ตอนนี้ทั้งคุณและผมอาจจะมีข้อโต้แย้งกัน

that they probably did not need to touch her breasts.

ว่าพวกเขาอาจไม่จำเป็นต้องสัมผัสเต้านมของเธอ

They had her scanned inside out.

เพราะพวกเขาได้ทำการเอกซ์เรย์จนทะลุปรุโปร่งแล้ว

They understood her breast cancer at the molecular level;

พวกเขาเข้าใจมะเร็งเต้านมของเธอในระดับโมเลกุลแล้ว;

they had no need to touch her breasts.

ไม่จำเป็นต้องไปสัมผัสเต้านมของเธอหรอก

But to her, it mattered deeply.

แต่สำหรับเธอแล้ว,มันมีความสำคัญอย่างมาก

It was enough for her to make the decision

มันมากพอที่จะทำให้เธอตัดสินใจ

to get her subsequent care with her private oncologist

กลับมารับการรักษาต่อกับแพทย์ด้านเนื้องอกประจำของเธอ

who, every time she went,

แพทย์คนที่ทุกครั้งที่เธอไปพบ,

examined both breasts including the axillary tail,

จะตรวจเต้านมทั้งสองข้างรวมทั้งบริเวณใต้รักแร้อย่างใกล้ชิด,

examined her axilla carefully,

ตรวจบริเวณใต้รักแร้เธออย่างละเอียด,

examined her cervical region, her inguinal region,

ตรวจบริเวณคอ,บริเวณขาหนีบ,

did a thorough exam.

ตรวจอย่างถ้วนทั่ว,

And to her, that spoke of a kind of attentiveness that she needed.

สำหรับเธอแล้ว,เป็นการบ่งบอกถึงความเอาใจใส่ที่เธอต้องการ

I was very influenced by that anecdote.

ซึ่งเรื่องนี้มีอิทธิพลต่อผมอย่างมาก

I was also influenced by another experience that I had,

ส่วนอีกเรื่องที่มีิอิทธิพลต่อผมก็คือ

again, when I was in Texas, before I moved to Stanford.

สมัยก่อนตอนที่ผมอยู่ในเท็กซัส,ก่อนจะย้ายมาที่สแตนฟอร์ด

I had a reputation

ผมมีชื่อเสียง

as being interested in patients

ว่าเป็นผู้ที่ให้ความสนใจกับผู้ป่วย

with chronic fatigue.

ที่มีอาการเหนื่อยล้าเรื้อรัง

This is not a reputation you would wish on your worst enemy.

ซึ่งไม่ได้เป็นชื่อเสียงที่คุณอยากมีกับศัตรูของคุณหรอกครับ

I say that because these are difficult patients.

ผมพูดแบบนี้ก็เพราะคนไข้เหล่านี้มักมีปัญหา

They have often been rejected by their families,

พวกเขามักถูกครอบครัวทิ้ง

have had bad experiences with medical care

มีประสบการณ์ที่เลวร้ายกับการรักษาจากแพทย์

and they come to you fully prepared

และมาพบคุณโดยเตรียมพร้อมที่จะ

for you to join the long list of people

ทำให้คุณเข้าไปอยู่เป็นพวกเดียวกับคนอื่นๆ

who's about to disappoint them.

ซึ่งจะทำให้เขาผิดหวังอีก

And I learned very early on with my first patient

ผมรู้ตั้งแต่ต้นๆแล้วกับคนไข้คนแรก

that I could not do justice

ว่าผมอาจจะปฏิบัติอย่างเป็นธรรมไม่ได้

to this very complicated patient

กับคนไข้ที่มีความซับซ้อนมากคนนี้

with all the records they were bringing

กับประวัติการรักษาที่เขานำมา

in a new patient visit of 45 minutes.

และในอีก45นาทีจะมีคนไข้ใหม่อีกคนเข้ามา

There was just no way.

เป็นไปไม่ได้เลยล่ะ

And if I tried, I'd disappoint them.

ซึ่งถ้าผมพยายามทำ,ผมจะทำให้เขาผิดหวัง

And so I hit on this method

ผมจึงใช้วิธีการที่คิดได้เวลานั้น

where I invited the patient

โดยผมได้ให้คนไข้

to tell me the story for their entire first visit,

ให้เล่าเรื่องของเขาตลอดเวลาที่พบผมครั้งแรก,

and I tried not to interrupt them.

ซึ่งผมพยายามที่จะไม่ขัดจังหวะเขา

We know the average American physician

เรารู้ว่าแพทย์อเมริกันโดยเฉลี่ย

interrupts their patient in 14 seconds.

ขัดจังหวะคนไข้ใน14วินาที

And if I ever get to heaven,

ถ้าผมจะไปสวรรค์,

it will be because I held my piece for 45 minutes

น่าจะเป็นไปได้เพราะผมนิ่งเงียบได้นาน45นาที

and did not interrupt my patient.

และไม่ขัดจังหวะคนไข้เลย

I then scheduled the physical exam for two weeks hence,

แล้วผมก็จัดตารางตรวจร่างกายสองสัปดาห์จากนั้น

and when the patient came for the physical,

เมื่อคนไข้มาตรวจร่างกาย

I was able to do a thorough physical,

ผมก็สามารถตรวจได้อย่างถ้วนถี่,

because I had nothing else to do.

เพราะผมไม่ต้องทำอย่างอื่น

I like to think that I do a thorough physical exam,

ผมพอใจที่คิดว่าผมตรวจร่างกายได้ถี่ถ้วน,

but because the whole visit was now about the physical,

แต่เพราะการมาพบแพทย์ตอนนี้จะเกี่ยวข้องกับร่างกายเป็นหลัก,

I could do an extraordinarily thorough exam.

ผมตรวจได้ถี่ถ้วนเป็นพิเศษ

And I remember my very first patient in that series

ผมยังจำคนไข้รายแรกๆได้ ซึ่งเขา

continued to tell me more history

ยังคงเล่าเรื่องเขาให้ผมฟังต่อ

during what was meant to be the physical exam visit.

ในระหว่างที่ควรจะเป็นการพบเพื่อตรวจร่างกาย

And I began my ritual.

และผมก็เริ่มการตรวจ

I always begin with the pulse,

ผมเริ่มต้นด้วยชีพจรเสมอ

then I examine the hands, then I look at the nail beds,

แล้วก็ตรวจมือ,แล้วก็โคนเล็บ

then I slide my hand up to the epitrochlear node,

แล้วผมก็เลื่อนมือขึ้นไปที่ต่อมนํ้าเหลืองบริเวณข้อศอก,

and I was into my ritual.

และผมก็ทุ่มความสนใจไปที่การตรวจทั้งหมด

And when my ritual began,

ซึ่งเมื่อผมเริ่มตรวจร่างกายเขา,

this very voluble patient

คนไข้ที่พูดมากคนนี้

began to quiet down.

ก็เริ่มเงียบลง

And I remember having a very eerie sense

และผมจำได้ว่ามีความรู้สึกประหลาด

that the patient and I

ว่าทั้งคนไข้และผม

had slipped back into a primitive ritual

ได้ลื่นไหลไปกลับเข้าไปในวิธีการแบบดั้งเดิม

in which I had a role

ซึ่งผมมีบทบาท

and the patient had a role.

และคนไข้เองก็มีบทบาท

And when I was done,

และเมื่อผมตรวจเสร็จแล้ว

the patient said to me with some awe,

คนไข้พูดกับผมด้วยความเคารพว่า,

"I have never been examined like this before."

"ผมไม่เคยได้รับการตรวจแบบนี้มาก่อนเลย"

Now if that were true,

ถ้าสิ่งนั้นเป็นความจริง,

it's a true condemnation of our health care system,

ก็เป็นการประณามอย่างแท้จริงต่อระบบการรักษาพยาบาลของเรา,

because they had been seen in other places.

เพราะเขาได้ผ่านการรักษาจากสถานพยาบาลอื่นมาแล้วหลายที่

I then proceeded to tell the patient,

แล้วผมจึงพูดกับคนไข้ต่อ,

once the patient was dressed,

เมื่อเขาแต่งตัวเสร็จว่า,

the standard things that the person must have heard in other institutions,

มาตรฐานที่เขาเคยได้ยินในโรงพยาบาลอื่นๆนั้น

which is, "This is not in your head.

ได้แก่, "โรคนี้มิใช่คุณคิดไปเอง

This is real.

เป็นโรคจริง

The good news, it's not cancer, it's not tuberculosis,

ข่าวดีก็คือ,มันไม่ใช่มะเร็ง,ไม่ใช่วัณโรค,

it's not coccidioidomycosis or some obscure fungal infection.

ไม่ใช่ปอดอักเสบจากเชื้อราหรือการติดเชื้อจากเชื้อราที่ยังคลุมเครือ

The bad news is we don't know exactly what's causing this,

ข่าวไม่ดีก็คือเรายังไม่รู้แน่ว่าสาเหตุเกิดจากอะไร,

but here's what you should do, here's what we should do."

แต่นี่เป็นสิ่งที่คุณควรกระทำ,นี่เป็นสิ่งที่คุณควรกระทำ"

And I would lay out all the standard treatment options

และผมก็เสนอการรักษาที่เป็นมาตรฐานต่างๆให้คนไข้เลือก

that the patient had heard elsewhere.

ซึ่งคนไข้เคยได้ยินมาก่อนจากที่อื่นแล้ว

And I always felt

และผมรู้สึกเสมอว่า

that if my patient gave up the quest

ถ้าคนไข้เลิกขอ

for the magic doctor, the magic treatment

หมอวิเศษ,การรักษาวิเศษ

and began with me on a course towards wellness,

และมาเริ่มต้นกับผมตามวิถีสู่การมีสุขภาพที่ดี,

it was because I had earned the right

ทั้งนี้เพราะว่าผมได้รับสิทธิ

to tell them these things

ที่จะบอกพวกเขาถึงสิ่งเหล่านี้

by virtue of the examination.

โดยผลดีที่เกิดจากการตรวจ

Something of importance had transpired in the exchange.

บางอย่างที่สำคัญได้เกิดขึ้นในระหว่างการพูดคุย

I took this to my colleagues

ผมนำเรื่องนี้ไปบอกเพื่อนร่วมงาน

at Stanford in anthropology

ที่สแตนฟอร์ดในสาขาวิชามนุษยวิทยา

and told them the same story.

และเล่าเรื่องเดียวกันนี้

And they immediately said to me,

เขาได้พูดกับผมทันทีว่า,

"Well you are describing a classic ritual."

"คุณกำลังอธิบายเรื่องวิธีการตรวจที่ยอดเยี่ยม"

And they helped me understand

และเขาช่วยให้ผมเข้าใจ

that rituals are all about transformation.

ว่าวิธีการตรวจนั้นเกี่ยวข้องการเปลี่ยนแปลงทั้งหมด

We marry, for example,

เราแต่งงาน,ยกตัวอย่าง,

with great pomp and ceremony and expense

มีพิธีฉลองที่เอิกเกริกและค่าใช้จ่ายสูง

to signal our departure

เพื่อส่งสัญญาณของการออกจาก

from a life of solitude and misery and loneliness

ชิวิตที่โดดเดี่ยว ทุกข์ยากและอ้างว้าง

to one of eternal bliss.

ไปสู่ความสุขชั่วกาลนาน

I'm not sure why you're laughing.

ผมไม่มั่นใจทำไมคุณจึงหัวเราะ

That was the original intent, was it not?

นั่นเป็นเจตนาดั้งเดิม,ไม่ใช่หรือ?

We signal transitions of power

เราส่งสัญญาณถ่ายโอนอำนาจ

with rituals.

โดยพิธีการ

We signal the passage of a life with rituals.

เราส่งสัญญาณในช่วงเวลาของชีวิตด้วยพิธีการต่างๆ

Rituals are terribly important.

พิธีการเป็นสิ่งสำคัญมาก

They're all about transformation.

เป็นเรื่องของการปฎิรูป

Well I would submit to you

ผมจะให้คุณพิจารณา

that the ritual

เรื่องของวิธีการของการรักษาโรค

of one individual coming to another

ที่คนคนหนึ่งมาหาคนอีกคนหนึ่ง

and telling them things

และบอกให้คุณทราบถึงสิ่งต่างๆ

that they would not tell their preacher or rabbi,

ที่เขาจะไม่บอกนักบวชหรือพระยิว,

and then, incredibly on top of that,

แล้ว,ไม่น่าเชื่อ,นอกเหนือจากนั้น,

disrobing and allowing touch --

ถอดเสื้อผ้าและยอมให้แตะต้อง--

I would submit to you that that is a ritual of exceeding importance.

ผมจะขอให้คุณพิจารณาว่านั่นเป็นพิธีการที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง

And if you shortchange that ritual

และถ้าคุณตัดทอนขั้นตอนนั้นออกไป

by not undressing the patient,

โดยไม่ถอดเสื้อผ้าของคนไข้,

by listening with your stethoscope on top of the nightgown,

แล้วใช้หูฟังแนบฟังบนชุดนอน

by not doing a complete exam,

โดยไม่ทำการตรวจโดยตลอด,

you have bypassed on the opportunity

คุณได้ละเลยโอกาส

to seal the patient-physician relationship.

ที่จะเชื่อมความสัมพันธ์ของคนไข้กับแพทย์

I am a writer,

ผมเป็นนักเขียน,

and I want to close by reading you a short passage that I wrote

ดังนั้นผมต้องการจบการพูดด้วยการอ่านข้อความสั้นๆที่ผมเขียนขึ้นมา

that has to do very much with this scene.

ซึ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างมาก

I'm an infectious disease physician,

ผมเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านโรคติดเชื้อ,

and in the early days of HIV, before we had our medications,

และในยุคแรกของโรคเอดส์,ก่อนที่เราจะมียารักษาโรคนี้,

I presided over so many scenes like this.

ผมได้เป็นเห็นเหตุการณ์ประมาณนี้หลายๆครั้ง

I remember, every time I went to a patient's deathbed,

ผมจำได้ว่าทุกครั้งผมไปที่เตียงผู้ป่วยใกล้ตาย,

whether in the hospital or at home,

ไม่ว่าจะเป็นที่โรงพยาบาลหรือที่บ้าน,

I remember my sense of failure --

ผมยังจำความรู้สึกล้มเหลวของผมได้--

the feeling of I don't know what I have to say;

ความรู้สึกที่ว่าผมไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไร,

I don't know what I can say;

ผมไม่รู้ว่าผมจะพูดอะไรได้;

I don't know what I'm supposed to do.

ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำอะไร

And out of that sense of failure,

และนอกเหนือจากความรู้สึกล้มเหลวนั้น,

I remember, I would always examine the patient.

ผมจำได้,ผมจะตรวจคนป่วยเสมอ

I would pull down the eyelids.

ผมจะดึงเปลือกตาลง

I would look at the tongue.

จะดูลิ้น

I would percuss the chest. I would listen to the heart.

จะเคาะหน้าอก ฟังหัวใจ

I would feel the abdomen.

สัมผัสหน้าท้อง

I remember so many patients,

ผมจำผู้ป่วยได้หลายคน,

their names still vivid on my tongue,

ชื่อของเขายังคงคุ้นอยู่ที่ปลายลิ้น,

their faces still so clear.

ใบหน้าของพวกเขายังชัดเจน

I remember so many huge, hollowed out, haunted eyes

ผมจำดวงตาที่โต โบ๋และดูหลอกหลอน

staring up at me as I performed this ritual.

จ้องมองมาที่ผมขณะที่ผมทำการตรวจ

And then the next day,

แล้วในวันต่อมา

I would come, and I would do it again.

ผมก็จะมาอีก,และก็ทำสิ่งนั้นอีก

And I wanted to read you this one closing passage

และผมอยากจะอ่านข้อความนี้เป็นการจบ

about one patient.

เกี่ยวกับคนไข้คนหนึ่ง

"I recall one patient

"ผมนึกถึงคนไข้คนหนึ่ง

who was at that point

ซึ่งอยู่ในสภาพที่

no more than a skeleton

แทบจะไม่ต่างจากโครงกระดูก

encased in shrinking skin,

ในเนื้อหนังเหี่ยวย่นที่ห่อหุ้มเขาอยู่,

unable to speak,

พูดไม่ได้แล้ว

his mouth crusted with candida

ปากเป็นฝ้าจากเชื้อรา

that was resistant to the usual medications.

ซึ่งดื้อต่อตัวยาทั่วไปที่ใช้กันอยู่

When he saw me

เมื่อเขาเห็นผม

on what turned out to be his last hours on this earth,

เวลาที่กลายเป็นช่วงสุดท้ายของเขาในโลก

his hands moved as if in slow motion.

มือของเขาขยับไปราวกับเป็นภาพช้า

And as I wondered what he was up to,

ขณะที่ผมสงสัยว่าเขาจะทำอะไร,

his stick fingers made their way

นิ้วยาวแข็งเลื่อนขึ้นไป

up to his pajama shirt,

ที่เสื้อชุดนอน,

fumbling with his buttons.

คลําเปะปะที่กระดุม

I realized that he was wanting

ผมจึงเข้าใจว่าเขาต้องการ

to expose his wicker-basket chest to me.

ให้เปิดอกที่ไม่ต่างไปจากตะกร้าหวายให้ผมดู

It was an offering, an invitation.

เป็นการเสนอ,การเชื้อเชิญ

I did not decline.

ผมไม่ปฎิเสธ

I percussed. I palpated. I listened to the chest.

ผมจึงเคาะ ผมคลําดู ผมฟังเสียงจากอก

I think he surely must have known by then

ผมคิดว่าในเวลานั้นเขาต้องรู้

that it was vital for me

ว่ามันสำคัญสำหรับผม

just as it was necessary for him.

เท่าๆกับมันจำเป็นสำหรับเขา

Neither of us could skip this ritual,

เราจะข้ามพิธีการนี้ไปไม่ได้,

which had nothing to do with detecting rales in the lung,

ซึ่งไม่เกี่ยวกับการฟังเสียงในปอด,

or finding the gallop rhythm of heart failure.

หรือหาจังหวะการเต้นรัวของหัวใจวาย

No, this ritual was about the one message

ไม่ใช่,พิธีการนี้เกี่ยวข้องกับการส่งสารหนึ่ง

that physicians have needed to convey to their patients.

ที่แพทย์จำเป็นต้องสื่อไปยังคนไข้ของเขา

Although, God knows, of late, in our hubris,

แม้ว่า,พระเจ้ารู้ดี,ไม่นานมานี้,ในความหยิ่งจองหองของเรา

we seem to have drifted away.

เราดูเหมือนจะล่องลอยไป

We seem to have forgotten --

เราดูเหมือนจะลืมไปแล้ว--

as though, with the explosion of knowledge,

ราวกับว่า,พร้อมกับความรู้ที่ระเบิดออกมา,

the whole human genome mapped out at our feet,

ข้อมูลทางพันธุกรรมทั้งหมดแสดงไว้อย่างละเอียดที่ปลายเท้า,

we are lulled into inattention,

เราถูกทำให้เคลิบเคลิ้มไปจนไม่ใส่ใจ,

forgetting that the ritual is cathartic to the physician,

ลืมไปว่าขั้นตอนการตรวจนี้เป็นสิ่งที่มีค่าทางใจอย่างยิ่งสำหรับแพทย์,

necessary for the patient --

และจำเป็นสำหรับคนไข้--

forgetting that the ritual has meaning

ลืมไปว่าพิธีกรรมนั้นมีความหมาย

and a singular message to convey to the patient.

และเป็นสารอันเดียวที่สื่อไปยังคนไข้

And the message, which I didn't fully understand then,

และสารที่ผมยังเข้าใจได้ไม่เต็มที่ในเวลานั้น,

even as I delivered it,

แม้เมื่อผมสื่อไปแล้ว,

and which I understand better now is this:

และซึ่งผมเข้าใจดีขึ้นในเวลานี้คือ:

I will always, always, always be there.

ผมจะอยู่ตรงนั้นเสมอ เสมอ เสมอ

I will see you through this.

ผมจะช่วยคุณให้ผ่านพ้นสิ่งนี้ไป

I will never abandon you.

ผมจะไม่ทอดทิ้งคุณ

I will be with you through the end."

ผมจะอยู่กับคุุณจนถึงที่สุด"

Thank you very much.

ขอบคุณมาก

(Applause)

(เสียงปรบมือ)