The magic ingredient that brings Pixar movies to life | Danielle Feinberg

Çeviri: Eren Gokce Gözden geçirme: Sancak Gülgen

When I was seven years old,

Ben yedi yaşındayken,

some well-meaning adult asked me what I wanted to be when I grew up.

iyi niyetli bir yetişkin büyüdüğümde ne olmak istediğimi sordu.

Proudly, I said: "An artist."

Gururla, "Bir sanatçı," dedim.

"No, you don't," he said,

"Hayır, değil," dedi.

"You can't make a living being an artist!"

"Bir sanatçı olarak hayatını kazanamazsın!"

My little seven-year-old Picasso dreams were crushed.

Yedi yaşındaki Picasso hayallerim yıkılmıştı.

But I gathered myself,

Ama kendimi toparladım,

went off in search of a new dream,

yeni bir hayalin peşinden gittim,

eventually settling on being a scientist,

sonunda bir bilim insanı olmaya karar kıldım,

perhaps something like the next Albert Einstein.

belki de bir sonraki Albert Einstein.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I have always loved math and science,

Matematik ve bilimi her zaman sevdim,

later, coding.

sonra da programlamayı.

And so I decided to study computer programming in college.

Ve üniversitede bilgisayar programlama okumaya karar verdim.

In my junior year,

Üçüncü sınıfta,

my computer graphics professor showed us these wonderful short films.

bilgisayar grafikleri profesörüm bize o harika kısa filmleri gösterdi.

It was the first computer animation any of us had ever seen.

Gördüğümüz ilk bilgisayar animasyonuydu.

I watched these films in wonder, transfixed,

Bu filmleri merakla, şaşkınlıkla,

fireworks going off in my head,

kafamda havai fişekler patlarken izledim,

thinking, "That is what I want to do with my life."

şöyle düşündüm, "Hayatım boyunca yapmak istediğim şey bu."

The idea that all the math, science and code I had been learning

Öğrendiğim tüm bu matematik, bilim ve programlamanın

could come together to create these worlds and characters

bağ kurduğum bu dünyaları, karakterleri ve hikâyeleri yaratmak için

and stories I connected with,

bir araya gelebileceği fikri

was pure magic for me.

benim için tam olarak bir sihirdi.

Just two years later, I started working

Sadece iki sene sonra bu filmleri yapan

at the place that made those films, Pixar Animation Studios.

yer olan Pixar Animasyon Stüdyoları'nda çalışmaya başladım.

It was here I learned how we actually execute those films.

Bu filmlerin nasıl yapıldığını işte burada öğrendim.

To create our movies,

Filmlerimizi yaratmak için

we create a three-dimensional world inside the computer.

bilgisayarın içinde üç boyutlu bir dünya yaratırız.

We start with a point that makes a line that makes a face

Bir noktayla başlayarak onu bir çizgiye, sonra bir yüze çevirip,

that creates characters,

ondan da karakterler veya ağaçlar

or trees and rocks that eventually become a forest.

ve kayalar yaratıyoruz, sonunda bir orman hâline geliyor.

And because it's a three-dimensional world,

Üç boyutlu bir dünya olduğu için

we can move a camera around inside that world.

o dünyanın içinde bir kamerayı hareket ettirebiliyoruz.

I was fascinated by all of it.

Bütün bunlardan büyülendim.

But then I got my first taste of lighting.

Ama sonra ilk ışıklandırma deneyimimi edindim.

Lighting in practice is placing lights inside this three-dimensional world.

Işıklandırma uygulamada ışıkları bu üç boyutlu dünyanın içine yerleştirmektir.

I actually have icons of lights I move around in there.

Aslında orada hareket ettirdiğim ışık ikonlarım bulunuyor.

Here you can see I've added a light,

Burada gördüğünüz gibi ışık ekledim,

I'm turning on the rough version of lighting in our software,

yazılımımızdaki ışıklandırmanın taslak versiyonunu açıyorum,

turn on shadows

gölgelendirmeyi açıp

and placing the light.

ışığı yerleştiriyorum.

As I place a light,

Bir ışığı yerleştirirken

I think about what it might look like in real life,

gerçek hayatta nasıl görüneceğini düşünüyorum,

but balance that out with what we need artistically and for the story.

ama onu sanatsal olarak ve hikâye için ne gerekliyse o şekilde dengeliyorum.

So it might look like this at first,

Yani ilk başta böyle görünebilir,

but as we adjust this and move that

ama haftalar süren çalışmayla ayarlamalar yapıp

in weeks of work,

yerlerini değiştirince

in rough form it might look like this,

taslak hâlinde böyle görünebilir

and in final form, like this.

ve son hâlinde böyle.

There's this moment in lighting that made me fall utterly in love with it.

Işıklandırmada öyle bir an var ki tamamen ona âşık olmamı sağladı.

It's where we go from this

Bundan buna gittiğimiz

to this.

zaman.

It's the moment where all the pieces come together,

Bütün parçaların bir araya geldiği andır

and suddenly the world comes to life

ve birden sanki gerçekten var olan bir yermiş gibi

as if it's an actual place that exists.

bir dünya ortaya çıkar.

This moment never gets old,

Bu an hiç eskimez,

especially for that little seven-year-old girl that wanted to be an artist.

özellikle de sanatçı olmak isteyen yedi yaşındaki o küçük kız için.

As I learned to light,

Işıklandırmayı öğrendikçe,

I learned about using light to help tell story,

ışığı hikâyeyi anlatmak için, günün vaktini ayarlamak için,

to set the time of day,

ruh hâlini yaratmak için,

to create the mood,

izleyicinin gözlerine rehberlik etmek için,

to guide the audience's eye,

bir karakteri çekici göstermek

how to make a character look appealing

veya kalabalık bir sette dikkat çekmek için

or stand out in a busy set.

kullanmayı öğrendim.

Did you see WALL-E?

VOL-İ'yi gördünüz mü?

(Laughter)

(Gülüşmeler)

There he is.

İşte burada.

As you can see,

Gördüğünüz gibi

we can create any world that we want inside the computer.

bilgisayar içinde istediğimiz dünyayı yaratabiliyoruz.

We can make a world with monsters,

Canavarların olduğu, robotların âşık olduğu

with robots that fall in love,

bir dünya yaratabiliyoruz,

we can even make pigs fly.

domuzları dahi uçurabiliyoruz.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

While this is an incredible thing,

Bu müthiş bir şey olsa da,

this untethered artistic freedom,

bu kontrolsüz sanatsal özgürlük

it can create chaos.

kaos yaratabilir.

It can create unbelievable worlds,

İnanılmaz dünyalar,

unbelievable movement,

inanılmaz faaliyetler,

things that are jarring to the audience.

seyirciyi sarsan şeyler yaratabilir.

So to combat this, we tether ourselves with science.

Bununla savaşmak için kendimizi bilimle kontrol ediyoruz.

We use science and the world we know

Kendimizi bağ kurulabilir ve tanıdık

as a backbone,

bir şeyle dengelemek için

to ground ourselves in something relatable and recognizable.

bilimi ve bildiğimiz dünyayı omurga olarak kullanıyoruz.

"Finding Nemo" is an excellent example of this.

"Kayıp Balık Nemo" buna mükemmel bir örnek.

A major portion of the movie takes place underwater.

Filmin büyük bir bölümü su altında geçiyor.

Peki nasıl su altında gibi görünmesini sağlarsınız?

But how do you make it look underwater?

In early research and development,

İlk araştırma ve geliştirme esnasında

we took a clip of underwater footage and recreated it in the computer.

deniz altında bir klip çekerek bilgisayarda tekrar oluşturduk.

Then we broke it back down

Sonra su altındaki görüntüyü

to see which elements make up that underwater look.

hangi elementlerin oluşturduğunu görmek için tekrar parçalara ayırdık.

One of the most critical elements

En önemli elementlerden biri

was how the light travels through the water.

ışığın suda nasıl gittiğiydi.

So we coded up a light that mimics this physics --

Bu yüzden bu fiziğe benzeyen bir ışık kodu yazdık --

first, the visibility of the water,

önce suyun görünürlüğü

and then what happens with the color.

ve sonra renge ne olduğu.

Objects close to the eye have their full, rich colors.

Göze yakın nesnelerin tüm, yoğun renkleri var.

As light travels deeper into the water,

Işık suyun derinliklerine doğru gittikçe

we lose the red wavelengths,

kırmızı dalga boyunu kaybederiz,

then the green wavelengths,

sonra da yeşil dalga boyunu,

leaving us with blue at the far depths.

en derinlerdeyse sadece maviyle kalırız.

In this clip you can see two other important elements.

Bu klipte diğer iki önemli elementi görebilirsiniz.

The first is the surge and swell,

İlki partikül parçalarını suyun içinde iten

or the invisible underwater current

inip çıkan dalgalanmalar veya

that pushes the bits of particulate around in the water.

su altındaki görünmeyen akıntılardır.

The second is the caustics.

İkincisi ise kostikler.

These are the ribbons of light,

Bunlar bir havuzun dibinde

like you might see on the bottom of a pool,

görebileceğiniz gibi ışık şeritleridir.

that are created when the sun bends through the crests

Güneş okyanusun yüzeyinde dalgacıkların

of the ripples and waves on the ocean's surface.

ve dalgaların tepelerinde kırıldığında oluşurlar.

Here we have the fog beams.

Burada sis hüzmelerimiz var.

These give us color depth cues,

Bunlar renk derinliğiyle ilgili fikir verir,

but also tells which direction is up

ama suyun yüzeyini görmediğimizde

in shots where we don't see the water surface.

menzilin yönünü de söyler.

The other really cool thing you can see here

Burada göreceğiniz diğer bir harika şey de

is that we lit that particulate only with the caustics,

o partikülü sadece kostikler ile aydınlatıyoruz,

so that as it goes in and out of those ribbons of light,

böylece ışık şeritlerinin arasından geçiyor,

it appears and disappears,

görünüp kayboluyor,

lending a subtle, magical sparkle to the underwater.

su altında hafif, büyülü ışıltılar bırakıyor.

You can see how we're using the science --

Bilimi nasıl kullandığımızı görüyorsunuz --

the physics of water, light and movement --

suyun, ışığın ve hareketin fiziği --

to tether that artistic freedom.

sanatsal özgürlüğü kontrol altına almak için.

But we are not beholden to it.

Ama bununla kalmıyoruz.

We considered each of these elements

Bu elementlerin her birini,

and which ones had to be scientifically accurate

hangilerinin bilimsel olarak doğru olması gerektiğini ve hangilerinin

and which ones we could push and pull to suit the story and the mood.

hikâyeye ve ruh hâline uyması için itilip çekilebileceğini göz önüne aldık.

We realized early on that color was one we had some leeway with.

İlk başta fark ettik ki renk esnekliğimiz olan bir şeydi.

So here's a traditionally colored underwater scene.

İşte geleneksel şekilde boyanmış bir su altı sahnesi.

But here, we can take Sydney Harbor and push it fairly green

Ama burada Sidney Limanı'nı alıp olan bitenden dolayı

to suit the sad mood of what's happening.

üzgün ruh hâline uyması için epeyce yeşile döndürebiliriz.

In this scene, it's really important we see deep into the underwater,

Bu sahnede su altının derinliklerini görmek gerçekten çok önemli,

so we understand what the East Australian Current is,

ki kaplumbağaların daldıkları ve inip çıkarak gittikleri

that the turtles are diving into and going on this roller coaster ride.

Doğu Avustralya Akıntısı'nın ne olduğunu anlayalım.

So we pushed the visibility of the water

Bu yüzden suyun görünebilirliğini

well past anything you would ever see in real life.

gerçek hayatta görebileceğinizin çok üstünde tuttuk.

Because in the end,

Çünkü sonunda

we are not trying to recreate the scientifically correct real world,

bilimsel olarak doğru olan gerçek dünyayı yeniden yaratmaya çalışmıyoruz,

we're trying to create a believable world,

inanılır bir dünya yaratmaya çalışıyoruz,

one the audience can immerse themselves in to experience the story.

hikâyeyi deneyimlemek için seyircinin kendini içine gömebildiği bir dünyayı.

We use science to create something wonderful.

Harika bir şeyler yaratmak için bilimi kullanıyoruz.

We use story and artistic touch to get us to a place of wonder.

Bizi harikalar dünyasına götürmesi için hikâye ve sanatsal dokunuşu kullanıyoruz.

This guy, WALL-E, is a great example of that.

Bu adam, VOL-İ bunun harika bir örneği.

He finds beauty in the simplest things.

En basit şeylerde güzellik buluyor.

But when he came in to lighting, we knew we had a big problem.

Ama o ışığa geldiğinde, büyük bir sorunumuz olduğunu biliyorduk.

We got so geeked-out on making WALL-E this convincing robot,

VOL-İ'yi ikna edici bir robot yapmak isterken öyle abarttık ki

that we made his binoculars practically optically perfect.

dürbün gözlerini pratikte optik olarak mükemmel yaptık.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

His binoculars are one of the most critical acting devices he has.

Gözleri sahip olduğu en kritik oyunculuk araçlarından biri.

He doesn't have a face or even traditional dialogue, for that matter.

Öyle ki bir yüzü veya geleneksel bir diyoloğu bile yok.

So the animators were heavily dependent on the binoculars

Bu yüzden animatörlerin onun oyunculuğuna ve duygularına

to sell his acting and emotions.

inandırmak için gözlerine fazlasıyla ihtiyaçları vardı.

We started lighting and we realized

Işıklandırmaya başladık ve

the triple lenses inside his binoculars were a mess of reflections.

gözleri içindeki üçlü merceklerin kötü yansıması olduğunu fark ettik.

He was starting to look glassy-eyed.

Cam göz gibi görünmeye başlamıştı.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Now, glassy-eyed is a fundamentally awful thing

Cam göz, seyiriciyi robotun bir kişiliği olduğuna

when you are trying to convince an audience

ve âşık olma kapasitesi olduğuna dair

that a robot has a personality and he's capable of falling in love.

ikna etmeye çalışırken esas itibariyle kötü bir şey.

So we went to work on these optically perfect binoculars,

Bu yüzden optik olarak mükemmel gözler üzerinde çalışmaya başladık,

trying to find a solution that would maintain his true robot materials

gerçek robot kimliğini korurken yansıma sorununu çözecek

but solve this reflection problem.

bir çözüm bulmaya çalıştık.

So we started with the lenses.

Bu yüzden merceklerle işe başladık.

Here's the flat-front lens,

İşte düz ön cephe mercekler,

we have a concave lens

içbükey merceğimiz

and a convex lens.

ve dışbükey merceğimiz var.

And here you see all three together,

Ve burada üçünü beraber görüyorsunuz,

showing us all these reflections.

bize bütün bu yansımaları gösteriyor.

We tried turning them down,

Onları çevirmeyi denedik,

we tried blocking them,

engellemeyi denedik,

nothing was working.

hiçbiri işe yaramadı.

You can see here,

Burada görebilirsiniz,

sometimes we needed something specific reflected in his eyes --

bazen gözlerinde belli bir şeylerin yansımasını istiyorduk --

usually Eve.

genelde Eve.

So we couldn't just use some faked abstract image on the lenses.

Merceklerde yalnızca bazı sahte soyut görüntüleri kullanamadık.

So here we have Eve on the first lens,

İşte burada ilk mercekte Eve var,

we put Eve on the second lens,

ikinci merceğe Eve koyduk,

it's not working.

işe yaramadı.

We turn it down,

Onu çevirdik,

it's still not working.

hâlâ işe yaramıyor.

And then we have our eureka moment.

Ve sonra keşif anımız var.

We add a light to WALL-E that accidentally leaks into his eyes.

VOL-İ'ye yanlışlıkla gözlerine akan bir ışık ekledik.

You can see it light up these gray aperture blades.

Bunun gri diyafram bıçaklarını aydınlattığını görüyorsunuz.

Suddenly, those aperture blades are poking through that reflection

Birdenbire bu diyafram bıçakları hiçbir şeyin yapmayacağı şekilde

the way nothing else has.

o yansımayı ortaya çıkarıyor.

Now we recognize WALL-E as having an eye.

Şimdi VOL-İ'nin gözü olduğunu algılıyoruz.

As humans we have the white of our eye,

İnsanlar olarak gözlerimizde beyaz,

the colored iris

renkli iris

and the black pupil.

ve siyah göz bebeği vardır.

Now WALL-E has the black of an eye,

Şimdi VOL-İ'nin gözünde siyah,

the gray aperture blades

gri diyafram bıçakları

and the black pupil.

ve siyah göz bebeği var.

Suddenly, WALL-E feels like he has a soul,

Birden VOL-İ'nin sanki bir ruhu varmış gibi geliyor,

like there's a character with emotion inside.

içinde duyguları olan bir karakter varmış gibi.

Later in the movie towards the end,

Filmin sonlarına doğru

WALL-E loses his personality,

VOL-İ karakterini kaybediyor,

essentially going dead.

esasen ölüyor.

This is the perfect time to bring back that glassy-eyed look.

O cam göz görünüşünü geri getirmek için mükemmel bir zaman.

In the next scene, WALL-E comes back to life.

Bir sonraki sahnede, VOL-İ tekrar hayata dönüyor.

We bring that light back to bring the aperture blades back,

Diyafram bıçaklarını geri getirmek için ışığı geri getirdik

and he returns to that sweet, soulful robot we've come to love.

ve sevdiğimiz tatlı, canlı robot geri döndü.

(Video) WALL-E: Eva?

(Video) VOL-İ: Eve?

Danielle Feinberg: There's a beauty in these unexpected moments --

Danielle Feinberg: Bu beklenmeyen anlarda bir güzellik vardır --

when you find the key to unlocking a robot's soul,

bir robotun ruhunu açmak için anahtarı bulduğunuzda,

the moment when you discover what you want to do with your life.

hayatınız boyunca ne yapmak istediğinizi keşfettiğiniz anda.

The jellyfish in "Finding Nemo" was one of those moments for me.

Kayıp Balık Nemo'daki denizanası benim için o anlardan biri.

There are scenes in every movie that struggle to come together.

Her filmde bir araya getirmesi zor olan sahneler vardır.

This was one of those scenes.

Bu o sahnelerden biriydi.

The director had a vision for this scene

Direktörün Güney Pasifik'te çekilen harika

based on some wonderful footage of jellyfish in the South Pacific.

bir denizanası görüntüsüne istinaden bu sahne için bir vizyonu vardı.

As we went along,

Devam ettiğimiz sırada

we were floundering.

bocalıyorduk.

The reviews with the director

Direktörle gözden geçirmeler

turned from the normal look-and-feel conversation

normal görünüş ve işleyiş ile ilgili sohbetten

into more and more questions about numbers and percentages.

giderek daha fazla sayılar ve oranlarla ilgili sorulara döndü.

Belki nedeni normalin dışında

Maybe because unlike normal,

we were basing it on something in real life,

onu gerçek hayatta bir şeye dayandırmamız

or maybe just because we had lost our way.

veya sadece yolumuzu kaybetmemiz yüzündendi.

But it had become about using our brain without our eyes,

Ama gözlerimiz olmadan beynimizi kullanmak,

the science without the art.

sanat olmadan bilim hâline geldi.

That scientific tether was strangling the scene.

Bilimsel kontrol sahneyi boğuyordu.

But even through all the frustrations,

Ama bütün o hayal kırıklıklarına rağmen

güzel olabileceğine yine de inandım.

I still believed it could be beautiful.

So when it came in to lighting,

İş ışıklandırmaya gelince

işe koyuldum.

I dug in.

As I worked to balance the blues and the pinks,

Mavileri ve pembeleri,

denizanalarının karınlarında yüzen kostikleri,

the caustics dancing on the jellyfish bells,

dalgalanan sis hüzmelerini dengelemeye uğraşırken,

the undulating fog beams,

something promising began to appear.

umut veren bir şeyler çıkmaya başladı.

I came in one morning and checked the previous night's work.

Bir sabah gelip bir önceki gece yapılan işi kontrol ettim.

And I got excited.

Ve heyecanlandım.

And then I showed it to the lighting director

Sonra ışıklandırma direktörüne gösterince

and she got excited.

o da heyecanlandı.

Soon, I was showing to the director in a dark room full of 50 people.

Çok geçmeden direktöre 50 kişiyle dolu karanlık bir odada gösteriyordum.

Direktör gözden geçirirken,

In director review,

you hope you might get some nice words,

birtakım güzel sözler duymayı bekler,

then you get some notes and fixes, generally.

ama genelde bazı notlar ve düzeltmeler alırsınız.

And then, hopefully, you get a final,

Sonra umarım ki, bir sonraki aşamaya geçmeyi

signaling to move on to the next stage.

işaret eden bir sona gelirsiniz.

I gave my intro, and I played the jellyfish scene.

Giriş yaparak denizanası sahnesini oynattım.

And the director was silent for an uncomfortably long amount of time.

Ve direktör rahatsızlık verecek kadar uzun zaman sessiz kaldı.

Just long enough for me to think,

Şöyle düşünmeme yetecek kadar,

"Oh no, this is doomed."

"Ah hayır, bunun işi bitti."

And then he started clapping.

Sonra alkışlamaya başladı.

And then the production designer started clapping.

Sonra yapım tasarımcısı alkışlamaya başladı.

And then the whole room was clapping.

Ve sonra tüm oda alkışlamaya başladı.

This is the moment that I live for in lighting.

Işıklandırmada işte bu an için yaşıyorum.

The moment where it all comes together

Bütün her şeyin bir araya geldiği an

and we get a world that we can believe in.

ve inanabildiğimiz bir dünyamız olur.

We use math, science and code to create these amazing worlds.

Bu inanılmaz dünyaları yaratmak için

matematik, bilim ve programlamayı kullanırız.

Hayata geçirmek için hikâye anlatımı ile sanatı kullanırız.

We use storytelling and art to bring them to life.

It's this interweaving of art and science

Bu birbirine geçen sanat ve bilim

that elevates the world to a place of wonder,

dünyayı harika bir yere,

ruhu olan bir yere,

a place with soul,

a place we can believe in,

inanabileceğimiz bir yere,

a place where the things you imagine can become real --

hayal ettiğiniz şeylerin gerçeğe dönüşebileceği bir yere götürüyor --

and a world where a girl suddenly realizes

ve bir kızın birdenbire sadece bir bilim insanı değil,

aynı zamanda bir sanatçı da olduğunu

not only is she a scientist,

fark ettiği bir dünyaya.

but also an artist.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)