The magic ingredient that brings Pixar movies to life | Danielle Feinberg

Translator: Leila Ataei Reviewer: Hajar Almasi

When I was seven years old,

وقتی هفت سالم بود،

some well-meaning adult asked me what I wanted to be when I grew up.

بزرگتر خوش نیتی ازم پرسید بزرگ که شدم ، می‌خواهم چه کاره شوم.

Proudly, I said: "An artist."

با افتخار گفتم، «هنرمند.»

"No, you don't," he said,

او گفت:« نه، این کار را نکن.

"You can't make a living being an artist!"

با هنرمند شدن نمی‌توانی امرار معاش کنی.»

My little seven-year-old Picasso dreams were crushed.

رویاهای پیکاسو شدن در هفت سالگی‌ام به باد فنا رفت.

But I gathered myself,

اما خودم را جمع و جور کردم،

went off in search of a new dream,

رفتم به دنبال یک رویای تازه،

eventually settling on being a scientist,

سرانجام به دانشمند شدن رضایت دادم،

perhaps something like the next Albert Einstein.

شاید چیزی مثل آلبرت انیشتین بعدی.

(Laughter)

(صدی خنده حاضرین)

I have always loved math and science,

هميشه رياضى و علم را دوست داشته‌ام،

later, coding.

و بعد کد نویسی.

And so I decided to study computer programming in college.

و خب تصمیم به مطالعه برنامه‌نویسی کامپیوتری در کالج کردم.

In my junior year,

در سال سوم تحصیلم،

my computer graphics professor showed us these wonderful short films.

استاد گرافیک رایانه‌ام این فیلمهای کوتاه فوق‌العاده را نشانم داد.

It was the first computer animation any of us had ever seen.

اولین انیمیشن رایانه‌ای که ما تابحال دیده بودیم.

I watched these films in wonder, transfixed,

این فیلمها را شگفت‌زده و مبهوت تماشا کردم،

fireworks going off in my head,

در حالی که تو سرم کلی سوال بود،

thinking, "That is what I want to do with my life."

بخودم گفتم،« این همان کاریه که میخوام با زندگیم انجام بدم.»

The idea that all the math, science and code I had been learning

این ایده که تمامی این ریاضیات، علم و کدنویسی که یاد گرفته بودم

could come together to create these worlds and characters

می توانستند برای خلق این دنیاها و شخصیتها و داستانهایی

and stories I connected with,

که با آنها ارتباط داشتم جمع شوند،

was pure magic for me.

برایم جادوی نابی بود.

Just two years later, I started working

درست دو سال بعد، شروع کردم به کار کردن

at the place that made those films, Pixar Animation Studios.

در مکانی که آن فیلمها را می‌ساخت، استودیو انیمیشن پیکسار.

It was here I learned how we actually execute those films.

اینجا بودم که نحوه ساخت و اجرای آن فیلمها را آموختم.

To create our movies,

برای خلق فیلم‌هایمان،

we create a three-dimensional world inside the computer.

جهان سه بعدی را درون کامپیوتر خلق می‌کردیم.

We start with a point that makes a line that makes a face

از نقطه‌ای شروع می‌کردیم که از آن به خط و بعد به چهره‌ای ختم می‌شد

that creates characters,

که شخصیت‌ها را خلق می‌کرد،

or trees and rocks that eventually become a forest.

یا درخت‌ها و سنگ‌هایی را که در خاتمه جنگل می‌شد.

And because it's a three-dimensional world,

و چون یک جهان سه بعدی است،

we can move a camera around inside that world.

قادریم دوربین را داخل آن دنیا حرکت دهیم.

I was fascinated by all of it.

من شیفته همه اینها بودم.

But then I got my first taste of lighting.

اما بعد میل به نورپردازی در من بیدار شد.

Lighting in practice is placing lights inside this three-dimensional world.

نورپردازی در عمل به معنای قرار دادن نورها درون این جهانی سه بعدی است.

I actually have icons of lights I move around in there.

درواقع ایکونهای نور را در اختیار دارم و حرکتشان می‌دهم.

Here you can see I've added a light,

در اینجا می‌بینید که نوری را اضافه کرده‌ام.

I'm turning on the rough version of lighting in our software,

نسخه خام نورپردازی را در نرم‌افزارمان روشن کرده‌ام،

turn on shadows

همینطور سایه‌ها را

and placing the light.

و نور را چیدم.

As I place a light,

وقتی نوری را می‌چینم،

I think about what it might look like in real life,

به این فکر می‌کنم که در دنیای واقعی چطور ممکن است بنظر برسد،

but balance that out with what we need artistically and for the story.

اما آن را با آنچه بطور هنری و برای داستان لازم است متوازن می‌کنم.

So it might look like this at first,

پس شاید در ابتدا اینطور به نظر برسد،

but as we adjust this and move that

اما وقتی در طی هفته‌ها کار کردن این را تنظیم کنیم

in weeks of work,

و آن را حرکت دهیم،

in rough form it might look like this,

در کار اولیه شاید اینطور به نظر بیایید،

and in final form, like this.

و در نسخه نهایی این شکلی.

There's this moment in lighting that made me fall utterly in love with it.

این لحظه در نورپردازی هست که باعث شد من حسابی عاشق آن شوم.

It's where we go from this

جاییکه از این به این

to this.

رسیدیم.

It's the moment where all the pieces come together,

لحظه‌ای که همه این قطعات جمع شده،

and suddenly the world comes to life

و ناگهان دنیای تازه متولد می‌شود

as if it's an actual place that exists.

جوری که گویی این دنیای واقعیست که حیات دارد.

This moment never gets old,

این لحظه هرگز کهنه نمی‌شود،

especially for that little seven-year-old girl that wanted to be an artist.

بخصوص برای دخترک هفت ساله‌ای که می‌خواست هنرمند شود.

As I learned to light,

در حالیکه نورپردازی می اموختم،

I learned about using light to help tell story,

درباره استفاده از نور در کمک به گفت قصه‌،

to set the time of day,

تنظیم زمان روز،

to create the mood,

خلق حالت۷

to guide the audience's eye,

راهنمایی چشمان بیننده آموختم،

how to make a character look appealing

این که چطور شخصیتی گیرا به نظر رسد

or stand out in a busy set.

یا در چیدمان شلوغ به چشم بیاید.

Did you see WALL-E?

انیمیشن وال-ایی را دیدید؟ (اشاره به انیمیشنی بنام Wall-E)

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

There he is.

آره خودشه.

As you can see,

همانطور که می‌بینید،

we can create any world that we want inside the computer.

قادریم هر دنیایی را که بخواهیم توی کامپیوتر خلق کنیم.

We can make a world with monsters,

قادریم دنیایی پر از هیولاها بسازیم،

with robots that fall in love,

با رباتهایی که عاشق می‌شوند،

we can even make pigs fly.

حتی کاری کنیم خوکها پرواز کنند.

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

While this is an incredible thing,

در حالیکه این چیز باور نکردنی است،

this untethered artistic freedom,

این آزادی هنرمندانه بی‌قید،

it can create chaos.

می‌تواند منتهی به هرج و مرج شود.

It can create unbelievable worlds,

می‌تواند جهان‌های باور نکردنی،

unbelievable movement,

حرکات باور نکردنی را بسازد،

things that are jarring to the audience.

چیزهایی که برای بیننده مغایرت داشته باشد.

So to combat this, we tether ourselves with science.

پس برای نبرد با این، ما خود را با علم مقید می‌کنیم.

We use science and the world we know

از علم و جهانی که می‌شناسیم بعنوان ستون اصلی

as a backbone,

استفاده می‌کنیم،

to ground ourselves in something relatable and recognizable.

تا خود را در چیزی قابل تشخیص و بازگوپذیر بنا کنیم.

"Finding Nemo" is an excellent example of this.

«در جستجوی نمو» مثالی عالی برای این است.

A major portion of the movie takes place underwater.

بخش عمده فیلم زیر آب می‌گذرد.

But how do you make it look underwater?

اما چطور شبیه زیر آبش کنیم؟

In early research and development,

در تحقیق اولیه

we took a clip of underwater footage and recreated it in the computer.

ما کلیپی از نماهای زیرآب تهیه کردیم و آن را در کامپیوتر دوباره سازی کردیم.

Then we broke it back down

بعد دوباره وقت گذاشتیم

to see which elements make up that underwater look.

ببینیم کدام عناصر آن شکل زیرآب را می‌سازند.

One of the most critical elements

یکی از عناصر بسیار مهم

was how the light travels through the water.

چگونگی سفر نور از میان آب بود.

So we coded up a light that mimics this physics --

بنابراین نوری را کد نویسی کردیم که این فیزیک را تقلید می کرد--

first, the visibility of the water,

نخست، قابل رویت بودن آب را،

and then what happens with the color.

و بعد آنچه با رنگ رخ می‌داد.

Objects close to the eye have their full, rich colors.

اشیا نزدیک چشم رنگهای کامل و غنی دارند.

As light travels deeper into the water,

هنگامی که نور در اعماق آب سفر می‌کند،

we lose the red wavelengths,

طول موج قرمز را از دست می‌دهیم،

then the green wavelengths,

بعد طول موج سبز،

leaving us with blue at the far depths.

می‌مانیم با آبی در اعماق دورتر.

In this clip you can see two other important elements.

در این کلیپ می‌توانید دو عنصر مهم دیگر را مشاهده کنید.

The first is the surge and swell,

نخست موجهای پشت سر هم و بالا آمدگی است،

or the invisible underwater current

یا جریان زیرآب غیرقابل رویت است

that pushes the bits of particulate around in the water.

که تکه‌های ذرات اطراف آب را پیش می‌راند.

The second is the caustics.

دومی پهنه‌ی پرتو بازتاب شده است.

These are the ribbons of light,

اینها نوارهایی از نور هستند،

like you might see on the bottom of a pool,

مثل آنچه شاید در ته استخر ببینید،

that are created when the sun bends through the crests

و زمانی تشکیل می‌شوند که خورشید از لای پوسته‌ها

of the ripples and waves on the ocean's surface.

از لای امواج و سطح ناهموار اقیانوس می‌گذرد.

Here we have the fog beams.

اینجا انوار مه را داریم.

These give us color depth cues,

این به ما نشانه‌هایی از عمق رنگ را می‌دهد،

but also tells which direction is up

اما همچنین می‌گوید کدام جهت در نماهایی

in shots where we don't see the water surface.

که سطح آب را نمی‌بیینم بالاست.

The other really cool thing you can see here

چیز واقعا جالب دیگری که در اینجا می‌توانید مشاهده کنید

is that we lit that particulate only with the caustics,

این است که آن خرده ریز را تنها با پهنه‌ی پرتو بازتاب شده روشن می‌کنیم،

so that as it goes in and out of those ribbons of light,

تا در حالیکه از آن نوارهای نور تو می‌رود و بیرون میاید،

it appears and disappears,

در حالیکه ظاهر و گم می‌شود،

lending a subtle, magical sparkle to the underwater.

به فضای زیرآب درخششی جادویی و نامحسوس می‌بخشد.

You can see how we're using the science --

می‌توانید چگونگی بکارگیری علم را از سوی ما ببینید--

the physics of water, light and movement --

فیزیک آب، نور و حرکت--

to tether that artistic freedom.

برای مقید کردن آن آزادی هنرمندانه.

But we are not beholden to it.

اما اسیر ان نمی‌شویم.

We considered each of these elements

هر یک از این عناصر را بررسی کردیم

and which ones had to be scientifically accurate

و کدام یک باید از جنبه علمی دقیق باشند

and which ones we could push and pull to suit the story and the mood.

و کدام یک را می‌توان مناسب با داستان و حال و هوای آن تغییر داد.

We realized early on that color was one we had some leeway with.

قبلا پی بردیم که در زمینه رنگ کمی انحراف داشتیم.

So here's a traditionally colored underwater scene.

خب این یک صحنه زیرآب رنگین معمول است.

But here, we can take Sydney Harbor and push it fairly green

اما اینجا، می‌توانیم بندر سیدنی را برداریم و سبزش را بیشتر کنیم

to suit the sad mood of what's happening.

تا با حال و هوای غمگین آنچه می‌گذرد مطابق باشد.

In this scene, it's really important we see deep into the underwater,

در این صحنه دیدن اعماق زیر آب واقعا مهم است،

so we understand what the East Australian Current is,

چون می‌فهمیم جریان استرالیای شرقی چیست،

that the turtles are diving into and going on this roller coaster ride.

این که لاک‌پشتها توی آب شیرجه می‌زنند و به موج سواری می‌روند.

So we pushed the visibility of the water

بنابراین قابل رویت بودن آب را به هر چیز دیگری که

well past anything you would ever see in real life.

در زندگی واقعی مشاهده خواهید کرد، الویت دادیم.

Because in the end,

زیرا در آخر،

we are not trying to recreate the scientifically correct real world,

تلاش ما در جهت خلق دوباره دنیای واقعی بر اساس حقایق علمی نیست،

we're trying to create a believable world,

ما تلاش در خلق دنیایی باورپذیر داریم،

one the audience can immerse themselves in to experience the story.

دنیایی که مخاطب بتواند خودش را با تجربه داستان یکی کند.

We use science to create something wonderful.

از علم استفاده می‌کنیم تا چیز شگفت انگیزی را خلق کنیم.

We use story and artistic touch to get us to a place of wonder.

از داستان و اثر هنری استفاده می‌کنیم تا ما را به جایگاه شگفتی برساند.

This guy, WALL-E, is a great example of that.

این یارو، وال-ئی مثال خوبی است.

He finds beauty in the simplest things.

او زیبایی را در ساده‌ترین چیزها می‌بیند.

But when he came in to lighting, we knew we had a big problem.

اما وقتی نوبت به نورپردازی آن رسید فهمیدیم که مشکل بزرگی داریم.

We got so geeked-out on making WALL-E this convincing robot,

چنان درگیر درست کردن وال-ئی در غالب این روبات باورپذیر شدیم،

that we made his binoculars practically optically perfect.

که دوچشمی‌های او عملا از لحاظ نوری عالی از آب درآمدند.

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

His binoculars are one of the most critical acting devices he has.

دو چشمی‌های او یکی از مهمترین ابزاری است که او دارد.

He doesn't have a face or even traditional dialogue, for that matter.

برای آن موضوع چهره یا حتی گفتگوی سنتی ندارد.

So the animators were heavily dependent on the binoculars

بنابراین انیماتورها شدیدا به این دوچشمی‌ها وابسته هستند

to sell his acting and emotions.

تا عملکرد و عواطف او را باورپذیر کنند.

We started lighting and we realized

نورپردازی را شروع کردیم و پی بردیم

the triple lenses inside his binoculars were a mess of reflections.

که لنزهای سه گانه توی دوچشمی‌هایش ملغمه‌ای از انعکاسها بودند.

He was starting to look glassy-eyed.

نگاهش سرد و بی‌احساس بود.

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

Now, glassy-eyed is a fundamentally awful thing

خب این نگاه عاری از احساس واقعا افتضاح است،

when you are trying to convince an audience

زمانی که سعی دارید مخاطب را متقاعد کنید

that a robot has a personality and he's capable of falling in love.

که ربات دارای شخصیت است و قابلیت عاشق شدن دارد.

So we went to work on these optically perfect binoculars,

پس رفتیم سروقت این دوچشمی‌های نوری بی‌نقص،

trying to find a solution that would maintain his true robot materials

در تلاش برای یافتن راه‌حلی که ماهیت راستین ربات بودن او را حفظ کند

but solve this reflection problem.

اما مشکل انعکاس را هم حل کند.

So we started with the lenses.

پس از لنزها شروع کردیم.

Here's the flat-front lens,

این لنز مسطح جلویی است،

we have a concave lens

لنزهای معقر و

and a convex lens.

محدب هم داریم.

And here you see all three together,

و در اینجا هر سه را با هم می‌بینیم،

showing us all these reflections.

که همه این بازتابها را با هم نشان می دهند.

We tried turning them down,

سعی کردیم آنها را پایین بیاوریم،

we tried blocking them,

سعی کردیم آنها را مسدود کنیم،

nothing was working.

فایده نداشت.

You can see here,

می‌توانید اینجا را ببینید،

sometimes we needed something specific reflected in his eyes --

گاهی لازم داشتیم چیزی خاص در چشمانش منعکس شود--

usually Eve.

معمولا ایو.

So we couldn't just use some faked abstract image on the lenses.

پس نمی‌شد فقط از نوعی تصویر انتزاعی الکی روی لنزها استفاده کنیم.

So here we have Eve on the first lens,

خب اینجا ایو را روی اولین لنزها داریم،

we put Eve on the second lens,

ایو را روی لنزهای دوم می‌گذاریم،

it's not working.

جواب نمی‌داد.

We turn it down,

آن را پایین آوردیم،

it's still not working.

باز هم فایده نداشت.

And then we have our eureka moment.

و سپس ما آن لحظه یافتم یافتم خویش را داریم.

We add a light to WALL-E that accidentally leaks into his eyes.

نوری را به وال-ئی می‌افزایم که اتفاقا به دورن چشمهایش نفوذ می‌کند.

You can see it light up these gray aperture blades.

می‌توانید ببینید که این تیغه‌های روزنه طوسی را روشن می‌کند.

Suddenly, those aperture blades are poking through that reflection

به یکباره، تیغه‌های روزنه از میان آن بازتاب جوری بیرون می‌زنند

the way nothing else has.

که قبلا هرگز اینطور نبود.

Now we recognize WALL-E as having an eye.

اکنون ما تشخیص می‌دهیم که وال-ئی چشم دارد.

As humans we have the white of our eye,

ما بعنوان انسان سفیدی چشم،

the colored iris

عنبیه رنگی

and the black pupil.

و مردمک سیاه را داریم.

Now WALL-E has the black of an eye,

الان وال-ئی سیاهی یک چشم،

the gray aperture blades

تیغه‌های طوسی روزنه

and the black pupil.

و سیاهی مردمک را دارد.

Suddenly, WALL-E feels like he has a soul,

به یکباره، وال-ئی حس می‌کند که روح دارد،

like there's a character with emotion inside.

گویی شخصیتی با عواطف در درون او وجود دارد.

Later in the movie towards the end,

بعدا در فیلم در بخش منتهی به پایان

WALL-E loses his personality,

وال-ئی شخصیتش را از دست می‌دهد،

essentially going dead.

ذاتا می‌میرد.

This is the perfect time to bring back that glassy-eyed look.

بهترین زمان برای بازگرداندن آن نگاه بی‌احساس.

In the next scene, WALL-E comes back to life.

در صحنه بعد، وال-ئی به زندگی بر می‌گردد،

We bring that light back to bring the aperture blades back,

ما آن نور را بر می‌گردانیم تا تیغه‌های روزنه را برگردانیم،

and he returns to that sweet, soulful robot we've come to love.

و او به آن ربات دوست‌داشتنی و سرشار از زندگی برمی‌گردد که عاشقش شدیم.

(Video) WALL-E: Eva?

(پخش ویدئو) وال-ئی: ایو؟

Danielle Feinberg: There's a beauty in these unexpected moments --

دانیل فینبرگ: در این لحظات غیرمنتظره زیبایی وجود دارد--

when you find the key to unlocking a robot's soul,

وقتی کلید قفل روح روباتی را می‌یابید،

the moment when you discover what you want to do with your life.

لحظه‌ای که کشف می‌کنید می‌خواهید با زندگیتان چه کنید.

The jellyfish in "Finding Nemo" was one of those moments for me.

عروس دریایی «در جستجوی نمو» برایم یکی از آن لحظات بود.

There are scenes in every movie that struggle to come together.

در هر فیلم صحنه‌هایی است که برای خلق آن تقلا لازم است.

This was one of those scenes.

این یکی از آن صحنه‌هاست.

The director had a vision for this scene

کارگردان برای این لحظه برای اساس

based on some wonderful footage of jellyfish in the South Pacific.

برخی تصاویر شگفت‌آور گرفته شده از عروس دریایی در جنوب اقیانوس آرام ایده داشت.

As we went along,

در حالیکه پیش می‌رفتیم،

we were floundering.

با کلی اشکال روبرو بودیم.

The reviews with the director

بازنگریها با کارگردان

turned from the normal look-and-feel conversation

از مکالمه عادی بررسی اجمالی

into more and more questions about numbers and percentages.

به سوالات پیرامون ارقام و درصدها مبدل شد.

Maybe because unlike normal,

شاید چون برخلاف نرمال،

we were basing it on something in real life,

مبنای آن بر چیزی در دنیای واقعی گذاشته بودیم

or maybe just because we had lost our way.

یا که شاید فقط راهمان را گم کرده بودیم.

But it had become about using our brain without our eyes,

اما برایمان تبدیل شده بود به استفاده از مغزمان جای چشمانمان،

the science without the art.

علم بدون هنر.

That scientific tether was strangling the scene.

آن مانع علمی صحنه را خفه می‌کرد.

But even through all the frustrations,

اما حتی در همه این استیصالها،

I still believed it could be beautiful.

هنوز باور داشتم که می‌توانست زیبا باشد.

So when it came in to lighting,

پس وقتی به نورپردازی رسید،

I dug in.

سخت درگیر کار شدم.

As I worked to balance the blues and the pinks,

در حالیکه روی توازن آبیها و صورتیها کار می‌کردم،

the caustics dancing on the jellyfish bells,

پهنه‌های پرتو بازتاب شده در شکمهای ستاره‌های دریایی،

the undulating fog beams,

باریکه‌های نور مه مواج،

something promising began to appear.

چیزی نویدبخش شروع به پدیدار شدن کرد.

I came in one morning and checked the previous night's work.

یک صبح آمدم و نتیجه کار دیشب را بررسی کردم.

And I got excited.

و هیجا‌ن‌زده شدم.

And then I showed it to the lighting director

و سپس آن را به سرپرست جلوه‌های نور نشان دادم

and she got excited.

و او نیز هیجان‌ز‌ده شد.

Soon, I was showing to the director in a dark room full of 50 people.

طولی نکشید که مشغول نشان دادنش به کارگردان در اتاقی تاریکی مملو از ۵۰ نفر بودم.

In director review,

در بازنگری کارگردان،

you hope you might get some nice words,

امیدوارید که شاید کمی کلمات خوشایند بشنوید،

then you get some notes and fixes, generally.

بعد هم معمولا کمی تذکر و اصلاحیه.

And then, hopefully, you get a final,

و در ادامه امیدوار هستید که تایید

signaling to move on to the next stage.

و اشاره‌ای برای رفتن به مرحله بعدی را بگیرید.

I gave my intro, and I played the jellyfish scene.

مقدمه‌ام را ارائه کردم و صحنه عروس دریایی را نمایش دادم.

And the director was silent for an uncomfortably long amount of time.

و کارگردان برای مدت زمان ناخوشایندی ساکت بود.

Just long enough for me to think,

بحد کافی طولانی تا با خودم فکر کنم،

"Oh no, this is doomed."

«اوه نه، محکوم به شکسته.»

And then he started clapping.

و سپس شروع به دست زدن کرد.

And then the production designer started clapping.

و بعد طراح تولید شروع به دست زدن کرد.

And then the whole room was clapping.

و بعد کل اتاق بود که دست می‌زدند.

This is the moment that I live for in lighting.

این لحظه‌ای است که در نورپردازی برای آن زندگی می‌کنم.

The moment where it all comes together

لحظه ای که همه اینها با هم یکی می‌شوند

and we get a world that we can believe in.

و دنیایی را بدست می‌آوریم که می‌توانیم آن را باور کنیم.

We use math, science and code to create these amazing worlds.

از ریاضی، علم و کد برای‌ خلق این جهان‌های شگفت‌آور استفاده می‌کنیم.

We use storytelling and art to bring them to life.

از قصه‌گویی و هنر برای حیات بخشیدن آنها استفاده می‌کنیم.

It's this interweaving of art and science

اینکار در هم تابیدن هنر و علم است

that elevates the world to a place of wonder,

که جهان را تا مکانی از شگفتی بالا می‌برد.

a place with soul,

مکانی با روح،

a place we can believe in,

مکانی که بتوانیم آن را باور کنیم،

a place where the things you imagine can become real --

مکانی که در آنجا چیزهایی را که تصور می‌کنیم واقعی شوند.

and a world where a girl suddenly realizes

و دنیایی که در آن دختری ناگهان پی می‌برد که

not only is she a scientist,

نه تنها دانشمند است

but also an artist.

بلکه هنرمند هم هست.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)