The magic ingredient that brings Pixar movies to life | Danielle Feinberg

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Pitipa Chongwatpol

When I was seven years old,

เมื่อฉันอายุเจ็ดขวบ

some well-meaning adult asked me what I wanted to be when I grew up.

ผู้ใหญ่ถามฉันด้วยความปรารถนาดี ว่าฉันอยากเป็นอะไรเมื่อโตขึ้น

Proudly, I said: "An artist."

ฉันตอบไปอย่างภูมิใจว่า "เป็นศิลปินค่ะ"

"No, you don't," he said,

"ไม่นะ เธอไม่อยากเป็นหรอก" เขาบอก

"You can't make a living being an artist!"

"เธอไม่สามารถเลี้ยงตัวเอง ด้วยการเป็นศิลปินได้หรอก"

My little seven-year-old Picasso dreams were crushed.

ฝันของปิกัสโซ่น้อยอายุเจ็ดขวบของฉัน เป็นอันต้องสลาย

But I gathered myself,

แต่ฉันก็รวบรวมความกล้า

went off in search of a new dream,

เดินหน้าไปตามหาความฝันใหม่

eventually settling on being a scientist,

ในที่สุดแล้วฉันหมายมั่นว่า จะเป็นนักวิทยาศาสตร์

perhaps something like the next Albert Einstein.

เป็นไอสไตน์คนต่อไป อะไรแบบนั้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I have always loved math and science,

ฉันชอบคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์มาตลอด

later, coding.

ต่อมาก็การเขียนโค๊ดโปรแกรม

And so I decided to study computer programming in college.

และฉันจึงตัดสินใจเรียนการเขียนโปรแกรม คอมพิวเตอร์ในมหาวิทยาลัย

In my junior year,

ในตอนชั้นปีที่สาม

my computer graphics professor showed us these wonderful short films.

อาจารย์สอนกราฟฟิกคอมพิวเตอร์ของฉัน ฉายภาพยนต์สั้นที่แสนจะยอดเยี่ยมให้เราชม

It was the first computer animation any of us had ever seen.

มันคือคอมพิวเตอร์แอนิเมชันแรก ที่พวกเราเคยเห็น

I watched these films in wonder, transfixed,

ฉันชมภาพยนต์เหล่านั้น ด้วยความฉงน ตะลึงงัน

fireworks going off in my head,

พลุประทัดระเบิดลั่นในสมอง

thinking, "That is what I want to do with my life."

ฉันคิดว่า "นี่แหละ คือสิ่งที่ฉันอยากจะทำ"

The idea that all the math, science and code I had been learning

ความคิดที่ว่าคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และรหัส ทั้งหมดที่ฉันได้ร่ำเรียนมา

could come together to create these worlds and characters

จะถูกนำมาใช้ร่วมกันเพื่อสร้าง โลกและตัวละครเหล่านี้

and stories I connected with,

และเรื่องราวที่ฉันมีความผูกพันธ์กับมัน

was pure magic for me.

เป็นดั่งเวทย์มนต์สำหรับฉัน

Just two years later, I started working

เพียงสองปีต่อมา ฉันเริ่มทำงาน

at the place that made those films, Pixar Animation Studios.

ณ สถานที่ซึ่งผลิตภาพยนต์เหล่านั้น พิกซาร์ แอนิเมชัน สตูดิโอ

It was here I learned how we actually execute those films.

มันเป็นที่ซึ่งฉันเรียนรู้ว่า เราจะจัดการภาพยนต์พวกนั้นอย่างไร

To create our movies,

เพื่อสร้างภาพยนต์ของเรา

we create a three-dimensional world inside the computer.

เราสร้างโลกสามมิติในคอมพิวเตอร์

We start with a point that makes a line that makes a face

เราเริ่มด้วยจุด ที่จะถูกลากเป็นเส้น เพื่อที่จะวาดเป็นหน้า

that creates characters,

ที่จะถูกสร้างเป็นตัวละคร

or trees and rocks that eventually become a forest.

หรือต้นไม้ หรือก้อนหิน ที่สุดท้ายแล้วจะกลายเป็นป่า

And because it's a three-dimensional world,

และเพราะว่ามันเป็นโลกสามมิติ

we can move a camera around inside that world.

เราสามารถเคลื่อนกล้อง ในโลกนั้นไปรอบ ๆ ได้

I was fascinated by all of it.

ฉันหลงใหลในทุกสิ่งเหล่านี้

But then I got my first taste of lighting.

แต่เมื่อฉันได้ลองทดสอบ การให้แสงเป็นครั้งแรก

Lighting in practice is placing lights inside this three-dimensional world.

การให้แสงในทางปฏิบัติคือ การวางแสงเข้าไปในโลกสามมิติ

I actually have icons of lights I move around in there.

ฉันมีไอคอนสำหรับแสง ที่ฉันย้ายมันไปมาได้

Here you can see I've added a light,

คุณจะเห็นว่าฉันเติมแสงเข้าไป

I'm turning on the rough version of lighting in our software,

ฉันเปิดรูปแบบหยาบ ๆ ของการให้แสง ในซอฟแวร์ของเรา

turn on shadows

เปิดเงา

and placing the light.

และวางแสงลงไป

As I place a light,

เมื่อฉันวางมันลงไป

I think about what it might look like in real life,

ฉันคิดดูว่าในความเป็นจริง มันน่าจะเป็นอย่างไร

but balance that out with what we need artistically and for the story.

แต่ทำให้มันสมดุลด้วยสิ่งที่เราต้องการ เพื่อศิลปะและเรื่องราว

So it might look like this at first,

ฉะนั้น ตอนแรกมันอาจดูเป็นแบบนี้

but as we adjust this and move that

แต่เมื่อเราปรับตรงนี้ และเลื่อนตรงนั้น

in weeks of work,

ซึ่งต้องทำกันเป็นสัปดาห์

in rough form it might look like this,

มันจะออกมามีหน้าตาแบบนี้ ในรูปแบบหยาบ ๆ

and in final form, like this.

และรูปแบบสุดท้าย มีหน้าตาแบบนี้

There's this moment in lighting that made me fall utterly in love with it.

มันมีตอนหนึ่งในการให้แสง ที่ทำให้ฉันตกหลุมรักมันเข้าอย่างจัง

It's where we go from this

มันเป็นตอนที่เราทำสิ่งนี้

to this.

ให้กลายเป็นสิ่งนี้

It's the moment where all the pieces come together,

มันเป็นตอนที่ทุกสิ่งทุกอย่าง เข้ามาประกอบรวมกัน

and suddenly the world comes to life

และทันใดนั้นเอง โลกใบนั้นก็มีชีวิตชีวา

as if it's an actual place that exists.

ราวกับว่ามันมีสถานที่นั่นอยู่จริง ๆ

This moment never gets old,

วินาทีนั้นไม่เคยเลือนลางไปตามกาลเวลา

especially for that little seven-year-old girl that wanted to be an artist.

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเด็กน้อยเจ็ดขวบ ที่อยากจะเป็นศิลปิน

As I learned to light,

เมื่อฉันได้เรียนรู้เรื่องการให้แสง

I learned about using light to help tell story,

ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับการใช้แสง เพื่อบอกเล่าเรื่องราว

to set the time of day,

เพื่อกำหนดเวลาของวัน

to create the mood,

เพื่อสร้างบรรยากาศ

to guide the audience's eye,

เพื่อชักจูงสายตาของผู้ชม

how to make a character look appealing

ทำอย่างไรให้ตัวละครดูน่าสนใจ

or stand out in a busy set.

หรือโดดเด่นขึ้นมาจากฉากที่ยุ่งเหยิง

Did you see WALL-E?

คุณเห็น วอลล์-อี ไหมคะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

There he is.

นั่นไง เขาอยู่นั่น

As you can see,

อย่างที่คุณเห็น

we can create any world that we want inside the computer.

เราสามารถสร้างโลกใด ๆ ก็ได้ที่เราต้องการ ภายในคอมพิวเตอร์

We can make a world with monsters,

เราสามารถสร้างโลกที่มีตัวประหลาด

with robots that fall in love,

มีหุ่นยนต์ที่ตกหลุมรัก

we can even make pigs fly.

เราสร้างหมูบินได้ก็ยังไหว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

While this is an incredible thing,

ในขณะที่มันเป็นสิ่งที่น่าประทับใจ

this untethered artistic freedom,

อิสระทางศิลปะที่ไร้ขีดจำกัดนี้

it can create chaos.

สามารถสร้างความโกลาหลได้

It can create unbelievable worlds,

มันสามารถสร้างโลกที่น่าเหลือเชื่อ

unbelievable movement,

การเคลื่อนไหวที่น่าทึ่ง

things that are jarring to the audience.

สิ่งที่ทำให้ผู้ชมตะลึงงัน

So to combat this, we tether ourselves with science.

เพื่อที่จะรับมือกับสิ่งนี้ เราตีกรอบตัวเราด้วยวิทยาศาสตร์

We use science and the world we know

เราใช้วิทยาศาสตร์และโลกที่เรารู้จัก

as a backbone,

เป็นแกนหลัก

to ground ourselves in something relatable and recognizable.

เพื่อยึดเราไว้กับบางสิ่ง ที่เรามีความเชื่อมโยงและจดจำได้

"Finding Nemo" is an excellent example of this.

"ไฟน์ดิ้ง นีโม" เป็นตัวอย่างที่ดีมาก

A major portion of the movie takes place underwater.

ฉากส่วนใหญ่ของภาพยนตร์นี้ เกิดขึ้นใต้น้ำ

But how do you make it look underwater?

แต่คุณจะทำให้มันเหมือนกับใต้น้ำได้อย่างไร

In early research and development,

ในการวิจัยและพัฒนาในตอนแรก

we took a clip of underwater footage and recreated it in the computer.

เราถ่ายคลิปใต้น้ำ และสร้างมันขึ้นใหม่ในคอมพิวเตอร์

Then we broke it back down

จากนั้นเราแยกมันออก

to see which elements make up that underwater look.

เพื่อดูว่าส่วนไหน ที่ทำให้มันดูเหมือนอยู่ใต้น้ำ

One of the most critical elements

ส่วนหนึ่งที่สำคัญที่สุด

was how the light travels through the water.

คือวิธีการที่แสงเดินทางผ่านน้ำ

So we coded up a light that mimics this physics --

ฉะนั้นเราจึงเขียนโค๊ดแสง ที่เลียนแบบกายภาพของมัน --

first, the visibility of the water,

อย่างแรก การมองเห็นในน้ำ

and then what happens with the color.

และหลังจากนั้นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับสี

Objects close to the eye have their full, rich colors.

สิ่งต่าง ๆ ที่อยู่ใกล้ตา มีสีของมันอย่างสมบูรณ์ สดใส

As light travels deeper into the water,

เมื่อแสงเดินทางลึกลงไปในน้ำ

we lose the red wavelengths,

เราสูญเสียคลื่นความยาวแสงสีแดง

then the green wavelengths,

จากนั้นก็คลื่นความยาวแสงสีเขียว

leaving us with blue at the far depths.

ทำให้เราเหลือแต่สีฟ้าที่ความลึกมาก ๆ

In this clip you can see two other important elements.

ในคลิปนี้ คุณสามารถเห็น ส่วนสำคัญอีกสองอย่าง

The first is the surge and swell,

อย่างแรกคือระลอก และการกระเพื่อมขึ้นลง

or the invisible underwater current

หรือกระแสใต้น้ำที่เรามองไม่เห็น

that pushes the bits of particulate around in the water.

ที่ดันอนุภาคต่าง ๆ ไปในน้ำ

The second is the caustics.

อย่างที่สองคือการสะท้อน

These are the ribbons of light,

มันมีแถบแสง

like you might see on the bottom of a pool,

อย่างที่คุณเห็นที่ก้นสระ

that are created when the sun bends through the crests

ที่เกิดขึ้นเมื่อแสงอาทิตย์ ถูกหักเหผ่านสันคลื่น

of the ripples and waves on the ocean's surface.

ของระลอกและคลื่น ของผิวมหาสมุทร

Here we have the fog beams.

ตรงนี้ เรามีลำแสงในหมอก

These give us color depth cues,

มันให้แนวความลึกของสีกับเรา

but also tells which direction is up

และยังบอกว่าทิศทางใดคือด้านบน

in shots where we don't see the water surface.

ในฉากที่เรามองไม่เห็นผิวน้ำ

The other really cool thing you can see here

อีกสิ่งที่เจ๋งจริง ๆ ที่คุณเห็นได้ตรงนี้

is that we lit that particulate only with the caustics,

คือเราให้แสงจำเพาะแค่บางจุด ด้วยการสะท้อน

so that as it goes in and out of those ribbons of light,

ฉะนั้น เมื่อมันเข้าและออกจากแถบแสง

it appears and disappears,

มันปรากฏขึ้นและหายไป

lending a subtle, magical sparkle to the underwater.

ทำให้เกิดภาพใต้น้ำที่น่าทึ่ง ระยิบระยับอย่างมหัศจรรย์

You can see how we're using the science --

คุณคงเห็นแล้วว่า เราใช้วิทยาศาสตร์ --

the physics of water, light and movement --

กายภาพของน้ำ แสง และการเคลื่อนไหว

to tether that artistic freedom.

เพื่อจำกัดอิสระทางศิลปะ

But we are not beholden to it.

แต่เราก็ไม่ได้ยึดติดกับมัน

We considered each of these elements

เราพิจารณาแต่ละส่วนเหล่านี้

and which ones had to be scientifically accurate

ว่าส่วนไหน ที่ควรมีความสมจริงทางวิทยาศาสตร์

and which ones we could push and pull to suit the story and the mood.

และส่วนไหนที่เราควรดึงและยืด ให้เหมาะกับเรื่องราวและอารมณ์

We realized early on that color was one we had some leeway with.

เราตระหนักตั้งแต่แรกว่า สีเป็นสิ่งหนึ่งที่เราต้องทำให้มันสอดคล้อง

So here's a traditionally colored underwater scene.

ฉะนั้น นี่คือฉากใต้น้ำที่ให้สีแบบดั้งเดิม

But here, we can take Sydney Harbor and push it fairly green

แต่นี่ เราสามารถนำอ่าวซิดนีย์มา แล้วทำให้มันมีสีค่อนข้างเขียว

to suit the sad mood of what's happening.

เพื่อให้เหมาะกับอารมณ์เศร้าในตอนนั้น

In this scene, it's really important we see deep into the underwater,

ในฉากนี้ มันสำคัญมาก ๆ ที่เราจะเห็นความลึกในใต้น้ำ

so we understand what the East Australian Current is,

เพื่อที่เราจะเข้าใจว่า กระแสน้ำออสเตรเลียตะวันออก

that the turtles are diving into and going on this roller coaster ride.

ที่เต่าทะเลดำลงไปและพุ่งทะยานไปกับมัน มีหน้าตาอย่างไร

So we pushed the visibility of the water

ฉะนั้น เราจึงทำให้การมองเห็นน้ำ

well past anything you would ever see in real life.

ดูชัดเจนกว่าในความเป็นจริง

Because in the end,

เพราะที่สุดแล้ว

we are not trying to recreate the scientifically correct real world,

เราไม่ได้พยายามจะสร้างโลกจริง ที่มีความถูกต้องตามวิทยาศาสตร์

we're trying to create a believable world,

เรากำลังพยายามสร้างโลกที่สมจริง

one the audience can immerse themselves in to experience the story.

โลกที่ผู้ชมสามารถดำดิ่งลงไป เพื่อสัมผัสประสบการณ์จากเรื่องราว

We use science to create something wonderful.

เราใช้วิทยาศาสตร์ เพื่อสร้างอะไรบางอย่างที่น่าทึ่ง

We use story and artistic touch to get us to a place of wonder.

เราใช้เรื่องราวและสัมผัสของศิลปิน เพื่อนำเราไปยังสถานที่ที่น่าทึ่ง

This guy, WALL-E, is a great example of that.

นายคนนี้ วอลล์-อี เป็นตัวอย่างที่ดี

He finds beauty in the simplest things.

เขาพบกับความงามในสิ่งที่เรียบง่าย

But when he came in to lighting, we knew we had a big problem.

แต่เมื่อมาถึงเรื่องการให้แสง เรารู้ว่าเรากำลังเจอปัญหาใหญ่

We got so geeked-out on making WALL-E this convincing robot,

เราหมกมุ่นกันอย่างมาก ในการทำให้ วอลล์-อี ดูสมจริง

that we made his binoculars practically optically perfect.

จนเราทำให้กล้องสองตาของเขา มีแสงสะท้อนแบบนัยตา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

His binoculars are one of the most critical acting devices he has.

กล้องสองตาของเขาเป็นอุปกรณ์การแสดงออก อย่างหนึ่งที่สำคัญที่สุดของเขา

He doesn't have a face or even traditional dialogue, for that matter.

เขาไม่มีหน้าหรือแม้กระทั่งบทพูด

So the animators were heavily dependent on the binoculars

ฉะนั้น นักสร้างแอนิเมชันจะต้องพึ่งพา กล้องสองตานี้

to sell his acting and emotions.

เพื่อชูโรงการแสดงและอารมณ์ของเขา

We started lighting and we realized

เราเริ่มให้แสงและเราก็ได้รู้ว่า

the triple lenses inside his binoculars were a mess of reflections.

เลนส์สามอันที่อยู่ในกล้องสองตา สร้างความยุ่งยากในเรื่องการสะท้อนแสงมาก

He was starting to look glassy-eyed.

เขาเริ่มที่จะดูตาเยิ้ม ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, glassy-eyed is a fundamentally awful thing

ค่ะ ตากระจกเป็นสิ่งที่ยากมาก ๆ

when you are trying to convince an audience

เมื่อคุณพยายามจะโน้มน้าวผู้ชม

that a robot has a personality and he's capable of falling in love.

ว่าหุ่นยนต์มีบุคลิก และสามารถที่จะตกหลุมรักได้

So we went to work on these optically perfect binoculars,

เราลองทำงานกับกล้องสองตาสะท้อนแสงนี้

trying to find a solution that would maintain his true robot materials

พยายามหาทางออก ที่จะคงความเป็นหุ่นยนต์ของเขาไว้

but solve this reflection problem.

แต่แก้ปัญหาเรื่องการสะท้อนแสง

So we started with the lenses.

เราเริ่มจากเลนส์เหล่านี้

Here's the flat-front lens,

นี่คือเลนส์หน้า

we have a concave lens

เรามีเลนส์เว้า

and a convex lens.

และเลนส์นูน

And here you see all three together,

และนี่คือตอนที่คุณเห็นมันทั้งสามพร้อมกัน

showing us all these reflections.

และเห็นการสะท้อนจากพวกมันทั้งหมด

We tried turning them down,

เราลบมันออก

we tried blocking them,

เราพยายามกันมัน

nothing was working.

ไม่มีอะไรได้ผลเลย

You can see here,

คุณจะเห็นได้ว่า

sometimes we needed something specific reflected in his eyes --

บางครั้งเราต้องการอะไรบางอย่าง ในตาของเขา --

usually Eve.

โดยปกติแล้วจะเป็น อีวา

So we couldn't just use some faked abstract image on the lenses.

เราไม่อาจใช้ภาพหลอก ๆ ในเลนส์ได้

So here we have Eve on the first lens,

ฉะนั้น ตรงนี้ เรามีอีวาในเลนส์แรก

we put Eve on the second lens,

เรานำอีวาไว้ในเลนส์ที่สอง

it's not working.

มันไม่ได้ผล

We turn it down,

เราเอามันออก

it's still not working.

มันก็ยังไม่ได้ผล

And then we have our eureka moment.

และ ณ วินาทีแห่งการค้นพบ

We add a light to WALL-E that accidentally leaks into his eyes.

เราเติมแสงที่บังเอิญเล็ดลอดเข้าไปในตา ให้กับวอลล์-อี

You can see it light up these gray aperture blades.

คุณสามารถเห็นได้ว่า มันทำให้แผ่นช่องรับแสงสีเทาสว่างขึ้น

Suddenly, those aperture blades are poking through that reflection

ทันใดนั้นเอง แผ่นช่องรับแสง ก็โผล่ทะลุการสะท้อนนั่น

the way nothing else has.

ในแบบที่ไม่มีอะไรเหมือน

Now we recognize WALL-E as having an eye.

ตอนนี้ เรามองว่า วอลล์-อี มีตา

As humans we have the white of our eye,

เหมือนกับที่มนุษย์มีตาขาว

the colored iris

ม่านตาที่มีสี

and the black pupil.

และรูม่านตาสีดำ

Now WALL-E has the black of an eye,

ตอนนี้ วอลล์-อี มีตาสีดำ

the gray aperture blades

มีแผ่นช่องรับแสงสีเทา

and the black pupil.

และรูม่านตาสีดำ

Suddenly, WALL-E feels like he has a soul,

ทันใดนั้นเอง วอลล์-อี ให้ความรู้สึก ว่าเขามีหัวใจ

like there's a character with emotion inside.

เหมือนกับตัวละครที่มีอารมณ์อยู่ภายใน

Later in the movie towards the end,

ต่อมาในช่วงท้ายของภาพยนต์

WALL-E loses his personality,

วอลล์-อี เสียบุคลิกไป

essentially going dead.

และกำลังจะตาย

This is the perfect time to bring back that glassy-eyed look.

นี่เป็นเวลาที่เหมาะเจาะ ที่เราจะนำตาเยิ้ม ๆ เหมือนกระจกนั้นกลับมา

In the next scene, WALL-E comes back to life.

ในฉากต่อไป วอลล์-อี กลับมามีชีวิต

We bring that light back to bring the aperture blades back,

เรานำแสงกลับเข้ามา เพื่อทำให้เห็นแผ่นช่องรับแสงนั้นอีกครั้ง

and he returns to that sweet, soulful robot we've come to love.

และเขาก็กลับมาเป็นหุ่นยนต์ที่เต็มไปด้วย จิตวิญญาณที่เราหลงรัก

(Video) WALL-E: Eva?

(วีดีโอ) วอลล์-อี: อีวา

Danielle Feinberg: There's a beauty in these unexpected moments --

แดเนียล: มันมีความงาม ในวินาทีที่เราไม่คาดคิด --

when you find the key to unlocking a robot's soul,

เมื่อคุณพบกับกุญแจ ที่ไขเปิดหัวใจของหุ่นยนต์

the moment when you discover what you want to do with your life.

วินาทีที่คุณค้นพบ ว่าคุณต้องการทำอะไรในชีวิต

The jellyfish in "Finding Nemo" was one of those moments for me.

แมงกะพรุนใน "ไฟน์ดิ้ง นีโม" คือวินาทีที่ว่านั่นสำหรับฉัน

There are scenes in every movie that struggle to come together.

มีหลายฉากในภาพยนต์ทุกเรื่องที่ต้อง พยายามเพื่อให้มันไปในทางเดียวกัน

This was one of those scenes.

นี่เป็นหนึ่งในฉากเหล่านั้น

The director had a vision for this scene

ผู้กำกับวาดภาพฉากนี้เอาไว้

based on some wonderful footage of jellyfish in the South Pacific.

ตามภาพถ่ายที่สวยงามของแมงกะพรุน ในแปซิฟิกทางตอนใต้

As we went along,

เมื่อเราทำงานกันไปเรื่อย ๆ

we were floundering.

เราก็เจออุปสรรคเข้าให้

The reviews with the director

การตรวจทานกับผู้กำกับ

turned from the normal look-and-feel conversation

จากแต่เดิมที่เป็นการพูดคุย เกี่ยวกับเรื่องรูปลักษณ์และความรู้สึก

into more and more questions about numbers and percentages.

กลายไปเป็นคำถามมากมาย เกี่ยวกับจำนวนและเปอร์เซ็นต์

Maybe because unlike normal,

บางที เพราะว่านี่มันต่างไปจากปกติ

we were basing it on something in real life,

เราสร้างมันขึ้นมาโดยอ้างอิงจากความจริง

or maybe just because we had lost our way.

หรือบางที มันก็แค่เพราะว่าเราหลงทิศหลงทาง

But it had become about using our brain without our eyes,

แต่มันกลายเป็นการใช้สมองโดยไม่ใช้ตา

the science without the art.

วิทยาศาสตร์ที่ไร้ซึ่งศิลปะ

That scientific tether was strangling the scene.

การจำกัดของเขตด้วยวิทยาศาสตร์ ทำให้การทำฉากนี้เจอกับอุปสรรค

But even through all the frustrations,

แต่ถึงเราจะหงุดหงิดใจกันแค่ไหน

I still believed it could be beautiful.

ฉันก็ยังเชื่อว่ามันสามารถที่จะสวยงามได้

So when it came in to lighting,

เมื่อมันมีถึงเรื่องการให้แสง

I dug in.

ฉันเจาะลึกลงไป

As I worked to balance the blues and the pinks,

ในขณะที่ฉันทำงาน เพื่อปรับสมดุลสีฟ้าและชมพู

the caustics dancing on the jellyfish bells,

การสะท้อนที่เต้นรำ อยู่บนพวงสายของแมงกะพรุน

the undulating fog beams,

ลำแสงผ่านหมอกที่เป็นลูกคลื่น

something promising began to appear.

บางอย่างที่น่าจะเป็นความหวังก็ปรากฏขึ้น

I came in one morning and checked the previous night's work.

ฉันเข้ามาในเช้าวันหนึ่ง และตรวจงานของคืนเมื่อวาน

And I got excited.

และฉันก็ตื่นเต้นมาก

And then I showed it to the lighting director

จากนั้น ฉันเสนอมันต่อผู้กำกับด้านแสง

and she got excited.

และเธอก็ตื่นเต้น

Soon, I was showing to the director in a dark room full of 50 people.

ต่อมา ฉันเสนอมันต่อผู้กำกับ ในห้องมืดที่มีคน 50 คน

In director review,

ในการตรวจจากผู้กำกับ

you hope you might get some nice words,

โดยทั่วไป คุณหวังว่าจะได้ยินคำชมบ้าง

then you get some notes and fixes, generally.

จากนั้นคุณก็จะได้จดข้อคิดเห็นกลับไป และนำไปปรับปรุงต่อ

And then, hopefully, you get a final,

และจากนั้น คุณก็หวังว่าจะได้ร่างสุดท้าย

signaling to move on to the next stage.

ที่ส่งสัญญาณว่าเราจะได้ทำงานในขั้นต่อไป

I gave my intro, and I played the jellyfish scene.

ฉันเกริ่นนำและแสดงฉากแมงกะพรุนนั้น

And the director was silent for an uncomfortably long amount of time.

และผู้กำกับก็นิ่งเงียบไปเป็นเวลานาน จนทำให้มันน่าอึดอัด

Just long enough for me to think,

นานพอที่จะทำให้ฉันคิดว่า

"Oh no, this is doomed."

"ไอ้หยา ตายแน่แล้ว"

And then he started clapping.

และจากนั้น เขาก็เริ่มปรบมือ

And then the production designer started clapping.

และผู้ออกแบบการสร้างก็เริ่มปรบมือ

And then the whole room was clapping.

และจากนั้นทั้งห้องก็ปรบมันกันกราว

This is the moment that I live for in lighting.

นี่คือวินาทีที่ฉันรอคอย สำหรับการให้แสง

The moment where it all comes together

วินาทีที่ทุกอย่างเข้ามาประกอบเข้าด้วยกัน

and we get a world that we can believe in.

และเราได้โลกที่เราคิดว่าสมจริง

We use math, science and code to create these amazing worlds.

เราใช้คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และรหัส ในการสร้างสรรค์โลกที่น่าทึ่งนี้

We use storytelling and art to bring them to life.

เราใช้การร้อยเรียงเรื่องราว และศิลปะ ในการให้ชีวิตกับมัน

It's this interweaving of art and science

การสอดผสาน ของศิลปะและวิทยาศาสตร์นี้เอง

that elevates the world to a place of wonder,

ที่ยกระดับโลกนี้ ไปยังดินแดนแห่งความพิศวง

a place with soul,

ที่ซึ่งเต็มไปด้วยจิตวิญญาณ

a place we can believe in,

ที่ซึ่งเราให้คุณค่า

a place where the things you imagine can become real --

ที่ซึ่งสิ่งต่าง ๆ ที่คุณจินตนาการ สามารถเป็นจริงได้ --

and a world where a girl suddenly realizes

และโลกที่ซึ่งเด็กหญิงได้ตระหนักว่า

not only is she a scientist,

เธอไม่ได้เป็นเพียงแค่นักวิทยาศาสตร์

but also an artist.

แต่ยังเป็นศิลปินอีกด้วย

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)